Με χίλιους δύο τρόπους και εκδηλώσεις η ΟΚΝΕ
διαδήλωσε από την πρώτη στιγμή την απόφαση της
να αγωνιστεί κατά των καταχτητών της πατρίδας
Πρώτο Αντιστασιακό σκίρτημα κατά του φασισμού
έρχεται το στεφάνωμα του ανδριάντα των Πεσόντων στου Κατσιμπίνη,
στην οδό Παπαστράτου και της προτομής του Κουμπούρα,
κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, την παραμονή της 28ης Οχτώβρη του 1941
του Σπύρου Γερολυμάτου (Λέανδρου)
Χρειάστηκε να περάσουν 40 χρόνια για να μπορέσει να αποκατασταθεί η ιστορική μνήμη του έθνους και η ομοψυχία με την επίσημη αναγνώριση από την πολιτεία όλων των αντιστασιακών οργανώσεων, με την καθοδήγηση των οποίων ο λαός μας διεξήγαγε, στα φοβερά εκείνα χρόνια, τον τιτάνιο και τον ανεπανάληπτο αγώνα του, για ζωή, λευτεριά. και εθνική ανεξαρτησία ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του Άξονα που επιδίωκαν να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας αιώνες πίσω, σε ένα καινούργιο και σκοτεινό μεσαίωνα.
Είναι ένας χρέος που εμποδίστηκε να πραγματοποιηθεί από κάποιες άλλες σκοτεινές δυνάμεις, που είναι σε όλους μας γνωστές, για πολλούς και ποικίλους λόγους. Με μία σατανικά πραγματικά μεθοδολογία αυτά τα μετά απελευθερωτικά χρόνια μέσα από ένα όργιο τρομοκρατίας, ψευτιάς, λασπολογίας και διαστρέβλωσης προσπάθησαν να συκοφαντήσουν στην ψυχή του Λαού, ό,τι ο ίδιος σε μία από τις φωτεινότερες και γενναιότερες εθνικές του εξάρσεις είχε πραγματοποιήσει.
Πολλά γράφτηκαν και θα γραφούν πάνω στο θέμα αυτό, το μοναδικό σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, της άρνησης δηλαδή και του ξεθεμελιωμού στην κυριολεξία μιας από τις λαμπρότερες σελίδες της χιλιόχρονης ιστορίας του Λαού μας. Σήμερα και από δω και πέρα δίνεται η ευκαιρία, με την αναγνώριση της καθολικής κατά τη φασισμού εθνικής αντίστασης στη διάρκεια του 1940-1944, να ερευνηθεί στις σωστές του βάσεις και να καταγραφεί στις σωστές του διαστάσεις του Λαϊκό μεγαλούργημα αυτής της περιόδου, που θα σταθεί χρήσιμο για την εξαγωγή συμπερασμάτων και προβληματισμών για τις επόμενες γενιές.
Εμείς θα ασχοληθούμε με τη δράση της νεολαίας στο μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα, όσο μας επιτρέπουν οι λιγοστές γι’ αυτήν την τόσο σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά δυνάμεις μας.
Από την πρώτη λοιπόν μέρα της υποδούλωσης της πατρίδας στις σιδερόφρακτες στρατιές του Φασισμού, τα νειάτα της Ελλάδας με καμία δύναμη δεν μπόρεσαν να συμβιβαστούν στη νέα αυτή πραγματικότητα. Με χλευσμό και ειρωνεία έβλεπαν στους δρόμους τα τμήματα των εχθρών, πολύ δε περισσότερο τους κοκοτόφτερους του Μουσολίνι, τους οποίους είχαν δει περιδεείς και τρισάθλιους να οδηγούνται στα στρατόπεδα, αιχμάλωτοι από τα αδέρφια και τους πατεράδες τους, νικητές στην τιτανομαχία των αλβανικών βουνών λίγες μήνες πριν. Αυτά τα παιδιά που είχε οργανώσει η φασιστική μεταξική διχτατορία αναγκαστικά στην ΕΟΝ, κόβοντας κάθε θεσμό με την παραπάνω οργάνωση, έβαλαν αυθόρμητα καινούργιους στόχους μπροστά τους και νέους οραματισμούς.
Από αυτή την αυθόρμητη παρόρμηση ξεπήδησαν οι πρώτοι νεολαίοι Γλέζος και Σάντας και κατέβασαν το μισερό σύμβολο του χιτλερισμού από τον βράχο της Ακρόπολης. Ήταν το πρώτο ράπισμα στη Νέα Τάξη πραγμάτων του Χίτλερ σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και δίκαια θεωρήθηκαν, οι δύο αυτοί νεολαίοι, οι πρώτοι παρτιζάνοι της Ευρώπης.
Η Ο.Κ.Ν.Ε., η νεολαία του Κ.Κ.Ε., που αριθμούσε λίγους μεν αλλά θαρραλέους αντιφασίστες νεολαίους αγωνιστές ανασκουμπώθηκε. Με χίλιους δύο τρόπους και εκδηλώσεις η Ο.Κ.Ν.Ε. διαδήλωσε από την πρώτη στιγμή την απόφαση της να αγωνιστεί κατά των καταχτητών της πατρίδας και δεν άργησαν να φανούν τα πρώτα, έστω δειλά σκιρτήματα, αυτής της απόφασης.
Στην περιφέρειά μας, σύμφωνα με όσα στοιχεία μπόρεσαν να διασωθούν, σαν πρώτο Αντιστασιακό σκίρτημα κατά του φασισμού έρχεται το στεφάνωμα του ανδριάντα των Πεσόντων στου Κατσιμπίνη, στην οδό Παπαστράτου και της προτομής του Κουμπούρα, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό, την παραμονή της 28ης Οχτώβρη του 1941. Το τολμηρό αυτό εγχείρημα το πραγματοποίησε ένας γραμματέας πυρήνα της Ο.Κ.Ν.Ε. με δύο συμμαθητές φίλους του. Η στέψη είχε την έννοια της απότισης ελάχιστου φόρου τιμής στους νεκρούς της Αλβανίας.
Για την ιστορία, νομίζω πως θα πρέπει να αναφερθεί το όνομα του ενός από τους δύο συμμαθητές του ΟΚΝίτη, που ήταν ο Νίκος Καραπαπάς. Ο ωραίος εκείνος νεολαίος, φοιτητής του Πολυτεχνείου και στέλεχος της ΕΠΟΝ, δολοφονήθηκε στην Αθήνα το 1944 από Χίτες και Μπουραντάδες συνεργάτες των Γερμανών.
Την ίδια μέρα της 28ης Οχτώβρη του 1941, νεολαίοι ΟΚΝίτεςτης Αθήνας πραγματοποιήσαν στο πεδίο του Άρεως στέψη των ανδριάτων των ηρώων του 1821, με την ίδια έννοια: εκδήλωση φόρου τιμής στους νεκρούς της Αλβανίας. Οι δύο αυτές σε πανελλαδική κλίμακα πατριωτικές ενέργειες των Αγρινιωτών και Αθηναίων νεολαίων ήταν ο πρώτος γιορτασμός της επετείου του Αλβανικού Έπους και πραγματοποιήθηκαν κάτω από το ανελέητο κυνηγητό των ιταλικών περιπόλων. Ακολούθησαν κι άλλες παρόμοιες ενέργειες και παρόλο τον μικρό φαινομενικά τους ρόλο υπογράμμισαν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την απόφαση της νέας γενιάς για αγώνα ζωής ή θανάτου. Γρήγορα η απόφαση αυτή θα ενσωματωθεί στην παλαϊκή ταυτόσημη απόφαση για αγώνα μέχρι την τελική συντριβή του Φασισμού.
Συνεχίζεται…
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Μαρτυρίες
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Μαρτυρίες
