Διακλάδωση Καλυβίων | Το τρένο φτάνει στον Αχελώο

| Επέκταση σιδηροδρόμου |

– Επιμ: Λευτέρη Τηλιγάδα –

9 Οκτωβρίου του 1896

[ Διακλάδωση Καλυβίων | Το τρένο φτάνει στον Αχελώο ]

Έγινε νόμος του κράτους (Νόμος ΒΥΞΓ)
με τη δημοσίευσή της στις 11 Ιανουαρίου του 1897

Στην Αθήνα στις 9 Οκτωβρίου του 1896, ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργός Οικονομικών Θεόδωρος Δεληγιάννης, ο Υπουργός Εσωτερικών, Κυριάκος Π. Μαυρομιχάλης και ο Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρίας του Σιδηροδρόμου της Βορειοδυτικής Ελλάδας, Θ. Ν. Γκίκας, υπόγραψαν τη σύμβαση της κατασκευής και εκμετάλλευσης της σιδηροδρομικής διακλάδωσης από τον σιδηροδρομικό σταθμό στα Καλύβια μέχρι την όχθη του Αχελώου, η οποία έγινε νόμος του κράτους (Νόμος ΒΥΞΓ) με τη δημοσίευσή της στις 11 Ιανουαρίου του 1897 στην εφημερίδα της Κυβέρνησης της.

Σύμφωνα με αυτή η ελληνική κυβέρνηση εκχώρησε προς της Εταιρία των ΣΒΔΕ το δικαίωμα να κατασκευάσει και να εκμεταλλευτεί χωρίς αύξηση του μετοχικού της κεφαλαίου μια διακλάδωση από το σταθμό των Καλυβίων μέχρι την όχθη του ποταμού Αχελώου για χρονικό διάστημα ίσο με αυτόν που υπολείπεται για την εκμετάλλευση της γραμμής Κρυονέρι – Μεσολόγγι – Αγρίνιο.

Η κυβέρνηση για την κατασκευή της συγκεκριμένης διακλάδωσης θα διαθέσει προς την εταιρεία εφ’ άπαξ επιχορήγηση 20.000 δρ./χιλιόμετρο για μήκος γραμμής μέχρι δύο χιλιόμετρα.

Η Εταιρία δεν ήταν υποχρεωμένη να μεταφέρει επιβάτες στη συγκεκριμένη γραμμή. Μετά την κατασκευή η «σφράγιση» από το ελληνικό δημόσιο της μεταφερόμενης ξυλείας, θα πραγματοποιείται μόνο στο τέρμα της γραμμής που βρίσκεται δίπλα στον Αχελώο και η εταιρεία ήταν υποχρεωμένη να διαθέσει δύο δωμάτια στο σταθμό που θα χτίσει σε εκείνο το σημείο.

Σε περίπτωση εξαγοράς της γραμμής Κρυονέρι – Μεσολόγγι και της εκμετάλλευσης Αγρινίου – Μεσολογγίου εξαγοράζεται και η διακλάδωση με όλα τα παραρτήματά της, το τροχαίο υλικό κ.λπ., η κυβέρνηση θα καταβάλλει εφ’ άπαξ στην Εταιρία 80.000 δρ., εάν η εξαγορά γίνει μέχρι το 1910 και 50.000 δρ., εάν γίνει μέσα στα επόμενα δεκαπέντε χρόνια. Μετά τα δεκαπέντε χρόνια και σε περίπτωση που η υπόλοιπη γραμμή εξαγοραστεί, η διακλάδωση περνάει στο Δημόσιο χωρίς καμιά αποζημίωση προς την Εταιρεία. Οι αποζημιώσεις δεν χορηγούνται, εάν για ένα χρόνο πριν από την εξαγορά είχε σταματήσει η εκμετάλλευση της διακλάδωσης και αν το σύνολο των ετήσιων εισπράξεων από αυτή είναι μικρότερο των 10.000 δρ.

Για την εκτέλεση του έργου της σύμβασης η Εταιρία επιτρέπεται να εκδώσει προνομιούχες ομολογίες μέχρι του ποσού των 300.000 δρ. πραγματικού κεφαλαίου «κατ’ ανώτατον όρον». Το προνόμιο αυτό δίνει στους ομολογιούχους το δικαίωμα να παίρνουν προνομιακά από τις εισπράξεις της Εταιρίας τους τόκους και το χρεωλύσιο των ομολογιών τους.

Οι διαστάσεις και το είδος του μόνιμου και τροχαίου υλικού κανονίζονταν από μια άλλη σύμβαση που είχε υπογραφεί στις 12 Οκτωβρίου του 1889, η οποία όμως μπορούσε να τροποποιηθεί με την έγκριση του Υπουργού Εσωτερικών.

Εάν η Εταιρία δεν εκτελέσει τα έργα αυτής της συγκεκριμένης διακλάδωσης μέσα σε δύο χρόνια από την κύρωση αυτής της σύμβασης με νόμο, ο Υπουργός των Εσωτερικών μπορεί να την κηρύξει έκπτωτη από αυτή την παραχώρηση.

Διαβάστε όλο το νόμο ΕΔΩ