«Ας μη αδικεί το Μεσολόγγιον. Όλοι δύνανται να ζήσουν»
Το 1934 ιδιοκτήτης της Παναιτωλοακαρνανικής εβδομαδιαίας εφημερίδας ΤΡΙΧΩΝΙΣ ήταν ο Βασίλειος Ν. Κρίντας και διευθυντής ο Πάνος Ι. Βλασσόπουλος. Ένα δείγμα γραφής της δεύτερης περιόδου λειτουργίας της αποτελεί και το άρθρο που ακολουθεί και το οποίο πραγματεύεται την ίδρυση Πρωτοδικείου στο Αγρίνιο και την αντίδραση της κοινωνίας του Μεσολογγίου από την εξέλιξη αυτή.
Το άρθρο έχει τον τίτλο «Το ευτυχές και μέγα γεγονός» και βρίσκεται στην κορυφή της πρώτης σελίδας. Η ημερομηνία έκδοσης του συγκεκριμένου φύλλου είναι η Κυριακή 27 Μαΐου του 1934, αριθμός φύλλου 277, για την συγγραφή του οποίου, αν και το δημοσίευμα δεν φέρει κάποια υπογραφή, υπεύθυνος είναι (πιθανόν) ο Πάνος Βλασσόπουλος.
Λευτέρης Τηλιγάδας
Το ευτυχές και μέγα γεγονός
Ένα από τα ωραιότερα όνειρα του Αγρινίου αλλά και των βόρειων και βορειοδυτικών επαρχιών της Αιτωλοακαρνανίας έφθασεν πλέον εις το σημείον να λάβη σάρκα και οστά. Το όνειρον αυτό ήταν η απόκτησις ενός νέου ναού της Θέμιδος, ο οποίος να απήλλασε τους κατοίκους των αναφερόμενων επαρχιών των ταλαιπωριών της μεταβάσεώς των εις το μακράν απέχων Μεσολόγγιον διά να παρουσιασθούν ενώπιον της Θεάς της Δικαιοσύνης. Το όνειρον αυτό ήτο: ένα Πρωτοδικείο εις το κέντρον των επαρχιών αυτών και ολοκλήρου του νομού· εις το Αγρίνιον.
Διά το ευτυχές τούτο γεγονός ο λαός του Αγρινίου και ο λαός των επαρχιών, που θα υπαχθούν εις την δικαιοδοσίαν του νέου Πρωτοδικείου, διαδηλοί την μεγίστην αυτού ευγνωμοσύνην πρώτον μεν προς την Κυβέρνησιν και ειδικώς προς τον κ. Πρόεδρον αυτής και τον κ. Υπουργόν επί της δικαιοσύνης διά την καλήν εντύπωσιν που εσχημάτισαν περί της σπουδαιότητος της ιδρύσεως του νέου Πρωτοδικείου και το ενδιαφέρον το οποίο επέδειξαν διά την λύσιν του ζητήματος τούτου.
Δεύτερον προς τους κ.κ. Αρχηγούς των κοινοβουλευτικών Κομμάτων διά την αγαθήν απέναντι του ζητήματος τούτου στάσιν των. Προς τους κ.κ. Νικολίτσαν και Παπαθανάσην οι οποίοι ενστερνίσθησαν την επιθυμίαν του λαού και μετά ζήλου συμμετέσχον εις τον αγώνα διά την ίδρυσιν Πρωτοδικείου και απέβησαν σπουδαίοι παράγοντες διά την επιτυχίαν του ζητήματος τούτου.
Προς τον Δήμαρχον Αγρινίου κ. Βότσην διά την πρωτοβουλίαν και τον φανατισμόν τον οποίον επέδειξε προς εξυπηρέτησιν του τόσον σπουδαίου διά την πόλιν του Αγρινίου ζητήματος και την μεγάλην χειρονομίαν αυτού και του Δημοτικού Συμβουλίου να λάβη το τεράστιον βάρος και να διαθέση ένα σοβαρότατον, εν σχέσει προς την αθλίαν οικονομικήν κατάστασιν του Δήμου και τας πολλαπλάς αυτού ανάγκας, ποσόν διά να καταστή δυνατή η ίδρυσις και η λειτουργία του νέου Πρωτοδικείου κατά τα πρώτα αυτού έτη.
Προς την τελευταίως μεταβάσαν εις Αθήνας και τόσον εργασθείσαν διά την συμπλήρωσιν της επιτυχίας υπό τον κ. Δήμαρχον επιτροπήν εκ των κ.κ. Γεωργ. Τσακανίκα, Νίκ. Ξυνοπούλου και Νικ. Τζάνη. Και τέλος προς όλους τους εργασθέντας υπέρ της ιδρύσεως του Πρωτοδικείου.
Η απόφασις της Κυβερνήσεως διά την ίδρυσιν Πρωτοδικείου εν Αγρινίω, η τόσον ευφροσύνως ακουσθείσα εις ολόκληρον τον νομόν Αιτωλοακαρνανίας, μόνον εις Μεσολόγγιον ηκούσθη με λύπην. Και διά την απόφασιν αυτήν της Κυβερνήσεως, ηκούσθησαν εκείθεν διαμαρτυρίαι· και ύβρεις εξετοξεύθησαν και εναντίον αυτής και κυρίως εναντίον του Αγρινίου. Και ωνομάσθη το Αγρίνιον, επιδρομεύς! Η στάσις όμως αυτή του Μεσολογγίου δεν δύναται να προκαλέση ει μή έκπληξιν και λύπην τόσον εις την Κυβέρνησιν όσον και εις Αγρίνιον και εις όλας τας αποσπαζομένας εκ του Πρωτοδικείου Μεσολογγίου περιφερείας.
Διατί το Αγρίνιον δύναται να θεωρηθή εις την περίπτωσιν αυτήν επιδρομεύς; Εναντίον τίνος επέδραμε; Όταν, ταλαιπωρούμεναι περιφέρειαι, ζητούν τον τερματισμόν των ταλαιπωριών τους η πράξις αυτή δύναται να θεωρηθή επιδρομή;
Όταν δηλαδή, δυναστευόμενοι ζητούν την απαλλαγή των από τον δυνάστη των, τούτο δύναται να θεωρηθή άδικον. Όταν, πληθυσμοί μαρτυρούντες διά να διανύουν μίαν τεραστίαν απόστασιν, ζητούν να απαλλαγούν του μαρτυρίου των τούτου, δύνανται να θεωρούνται επιδρομείς, επί τω λόγω μόνον ότι εκ της αποδόσεως προς αυτούς του δικαίου τούτου, τυγχάνει να ζημιούται κατάτι μία πλουσίως άλλωστε επαμοιβομένη πόλις;
Και όταν μία πόλις, ως το Αγρίνιον, η μεγίστη μεν εις αριθμόν κατοίκων του νομού, εις το κέντρον δε αυτού και κόμβος των συγκοινωνιών του και πρώτιστον εμπορικόν και παραγωγικόν κέντρον του, ζητά όχι την πρωτεύουσαν διοικητικώς θέσιν εν τω νομώ, αλλά απλώς μίαν ευκολίαν Δικαιοσύνης, με την οποίαν, ως εκ του πληθυσμού της, της θέσεώς της και της κινήσεώς της, έρχεται εις συχνοτέραν επαφήν από κάθε άλλην πόλιν του νομού, η πόλις αυτή δύναται να θεωρηθή επιδρομεύς εναντίον οιασδήποτε άλλης πόλεως του αυτού νομού;
Προς την πόλιν του Μεσολογγίου η πόλις του Αγρινίου και ολόκληρος ο νομός, συμμερίζεται το πανελλήνιον αίσθημα σεβασμού διά το ένδοξον αυτής παρελθόν. Και όχι μόνον τούτο, αλλά η πόλις του Αγρινίου θεωρεί την πόλιν του Μεσολογγίου ως ένα ιερόν τέμενος του οποίου την διαφύλαξιν επιθυμεί πλειοτέραν πάσης άλλης πόλεως. Έχουν ταφεί εκεί εις το έδαφος του Μεσολογγίου, πολλά ηρωικά τέκνα της πόλεως του Αγρινίου. Και η ανέσπερος φλόγα της Δόξης που αναπηδά από τα ηρώα τροφοδοτείται αφθόνως από την θυσίαν των τέκνων της εκείνων…
Ουδεμία λοιπόν βέβηλον χείρα απλώνει επί της πόλεως εκείνης και ουδέποτε τον θάνατόν της επόθησε και ουδέποτε εναντίον της ζωής της επέδραμε.
Ζητά μόνον να ζήση και αυτή.
Ζητά να έχη μίαν θέσιν εις τον κόσμον και αυτή.
Ζητά να την σέβονται και αυτήν.
Ζητά να αναγνωρίζονται αι προς το σύνολον υπηρεσίαι και αυτής.
Ζητά να μην απαιτούν μόνον θυσίας από αυτήν.
Ζητά να μην της αρνούνται την πρόοδον και την ευημερίαν.
Ζητά δικαιοσύνην.
Προς το Μεσολόγγιον ουδεμίαν τρέφει έχθραν. Αλλά δεν δύναται να ανεχθή να σφαγιασθή το παρόν και το μέλλον διά το παρελθόν. Υπάρχουν δυνάμεις που δύνανται να εξασφαλίσουν, χωρίς τας θυσίας άλλων, ένα ευτυχές διά το Μεσολόγγιον μέλλον. Τα ιχθυοτροφεία του, η παραγωγή του, η τουριστική του κίνησις. Το Αγρίνιο θα εθεωρείτο ευτυχές εάν ηδύνατο να χρησιμοποιηθεί ως συναγωνιστής εις τοιούτους δικαίους αγώνας.
Ας μη αδικεί λοιπόν το Μεσολόγγιον. Όλοι δύνανται να ζήσουν.
Η φωτογραφία της ανάρτησης: Αεροφωτογραφία της ευρύτερης περιοχής του Πάρκου μόλις δύο χρόνια νωρίτερα από την ημερομηνία έκδοσης της εφημερίδας. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Κώστα Πατρώνη και η συγκεκριμένη δημοσίευσή της αποτελεί σκαναρισμένη εκδοχή από το 52ο τεύχος του περιοδικού “Ρίζα Αγρινιωτών” του 2004.
