Inside
του Βασίλη Κατσούπη
με τον Willem Dafoe
Από την Πέμπτη 16 έως και την Τετάρτη 22 Μαρτίου 2023
στον Δημοτικό Κινηματογράφο ΑΝΕΣΙΣ
Ενας άνθρωπος, ένας χώρος, μία ιδέα.
Το «Inside» όμως είναι τόσο κινηματογραφικά πλούσιο και πολυεπίπεδο,
όσο και η καλειδοσκοπική, αριστοτεχνική ερμηνεία του Γουίλεμ Νταφόε.
Κλειδωθείτε άφοβα στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Βασίλη Κατσούπη!
Ώρα προβολής: 9:30 μ.μ. Καθημερινά
Ελλάδα, Μ. Βρετανία, Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία, 2023, Εγχρωμο
Παραγωγή: Γιώργος Καρναβάς (Heretic) | Σκηνοθεσία: Βασίλη Κατσούπης
Σενάριο: Μπεν Χόπκινς, Βασίλης Κατσούπης | Φωτογραφία: Στιβ Ανις
Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης | Μουσική: Φρέντερικ Βαν ντε Μούρτελ
Πρωταγωνιστούν: Γουίλεμ Νταφόε, Ελίζα Στούικ, Τζιν Μπέρβουτς
Διάρκεια: 106 λεπτά | Διανομή: Tulip Entertainment
Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη
δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός.
Γενική είσοδος: 6 ευρώ
Μαθητικό – Φοιτητικό – Ανέργων – Πολυτέκνων – Αμεα: 4 ευρώ
Ο Βασίλης Κατσούπης («Ο Φίλος μου ο Larry Gus») κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στο σινεμά μυθοπλασίας με ένα μεγαλεπήβολο πρότζεκτ, τολμηρό και δύσκολο: ένας άνθρωπος, ένας χώρος, μία ιδέα. Μία όμως πανέξυπνη ιδέα, μελετημένη στη λεπτομέρεια, καλοδουλεμένα αναπτυγμένη στο σενάριό της. Ο Μπεν Χόπκινς που το υπογράφει δεν υποχωρεί ποτέ σε ευκολίες για να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Ο ήρωας δεν μονολογεί επεξηγηματικά τις σκέψεις και τις πράξεις του, ώστε το κοινό να μη βαρεθεί από την έλλειψη διαλόγων. Γλωσσάρι της ταινίας είναι η εικόνα της, ο ρυθμός της, ο ψυχισμός της. Κινητήριος δύναμη του σεναρίου, η δαιμονισμένη ευρηματικότητα του απεγνωσμένου ανθρώπου να δραπετεύσει. Ή η απεγνωσμένη ακινησία του όταν καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί.
Και παρόλο που όλο αυτό λειτουργεί και σ’ ένα πρώτο επίπεδο, ενός αγωνιώδους ψυχολογικού θρίλερ επιβίωσης με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο («All is Lost», «Nαυαγός», «Gravity»), η ταινία συνεχίζει να σκάβει τις επιδερμίδες της για πολλές ακόμα αναγνώσεις. Μία αλληγορία για τον αυτισμό των καλλιτεχνών (που «κλειδώνονται» στο έργο τους, αλλά σνομπάρουν να ζήσουν;) Μία μελέτη στην πανδημική εποχή μας (η πρωτόγνωρη στέρηση της ελευθερίας μας και μία τρομακτική αποστειρωμένη απομόνωση;) Μία ανίερη σάτιρα στον καπιταλισμό (το πλούσιο διαμέρισμα είναι άχρηστο, τα ακριβά έπιπλα διαλύονται στην προσπάθεια απόδρασης, η ντιζαϊνάτη χτιστή μπανιέρα με θέα το φωτισμένο νεούρκέζικο ορίζοντα μετατρέπεται σε μία αναγκαία, τεράστια λεκάνη αφόδευσης).
Τίποτα από αυτά δε θα είχε σημασία χωρίς την ευφυή, αριστοτεχνική μαεστρία του Γουίλεμ Νταφόε, σε μία ερμηνεία θα άξιζε να καταλήξει οσκαρική. Ολο του το πρόσωπο, τα βλέμματα, οι ρυτίδες, οι σπασμοί. Ολο του το σώμα, οι φλέβες, οι μύες, το κύρτωμα, το τέντωμα, τα ρίγη. Ολη του η βουβή απόγνωση. Ολο του το τρομώδες delirium. Η αγωνία και η παραίτηση, ο πανικός και η συνήθεια, το χιούμορ, ο σαρκασμός και η τραγικότητα. Ολο του το «μέσα» βγαίνει έξω. Με εκρηκτικά μπραβάντο και πειθαρχημένη αυτοσυγκράτηση – σε σωστές δόσεις.
Ο Κατσούπης δεν έχει κατασκευάσει απλώς ένα «κάτσε να δούμε πώς θα βγει» κινηματογραφικό γρίφο. Εχει μπει πιο μέσα στο «Inside» της σπαζοκεφαλιάς του κι έχει παραδώσει ένα intellectual ντεμπούτο. Εχει ανοίξει έναν εξαιρετικό διάλογο για το αν ο πολιτισμός είναι πολυτέλεια, έχει αποκαθηλώσει τις τέχνες και τις έχει αποκαταστήσει ξανά.
Γιατί, ειρωνικά, ο φυλακισμένος ήρωας βρίσκει μόνο μία έξοδο προς την ελευθερία: να κάνει τέχνη κι ο ίδιος – παρορμητικά, ημίτρελα. Οι τοίχοι γίνονται ένας καμβάς εκτόνωσης, επικοινωνίας, ισορροπίας των «μέσα» του. Μονόλογοι, stand up comedy παραληρήματα τον διασώζουν από την παράνοια. Σκίτσα όσων βλέπει από το παράθυρο ή τα μόνιτορ ασφαλείας είναι οι διάλογοί του με τον έξω κόσμο. Ακόμα και η σκαλωσιά που χτίζει, ενώνοντας πετσοκομμένα κομμάτια του διαμερίσματος μήπως και καταφέρει να αποδράσει από την οροφή, στο τέλος μοιάζει με ένα γλυπτό απελπισίας. Με ένα σμιλευμένο σήμα κινδύνου που γεννιέται από το σφιγμένο στομάχι, την αναγκαιότητα για οξυγόνο ενός καλλιτέχνη.
Με ένα έργο τέχνης που θα μείνει εκεί για να αφηγηθεί την ιστορία του.
AgrinioStories
