Όταν εμείς μάθουμε περισσότερα για την εισβολή στην Ουκρανία,
αυτοί θα ξεκινούν την επόμενη εισβολή που τώρα ετοιμάζουν
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια εξέλιξη, που πριν από λίγο φάνταζε αδιανόητη, τη μεγαλύτερη στρατιωτική εισβολή σε ανεξάρτητη χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά τα οποία συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν παραβιάζουν απλά το διεθνές δίκαιο, θέτουν σε αμφισβήτηση ολόκληρη την αρχιτεκτονική ασφάλεια της Ευρώπης».
Αυτά είπε ο πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης προσερχόμενος στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ.
Το να είναι κανείς ανιστόρητος, έχει να κάνει με το πόσο επιμελής ήταν στο σχολείο, ποια ήταν τα ενδιαφέροντά του μετά από αυτό, αλλά κυρίως με ποια δουλειά βιοπορίζεται και πόσα περιθώρια του δίνει αυτή για να ασχοληθεί και με τη γνώση του κόσμου. Το να είναι όμως κανείς ανιστόρητος, και να είναι πρωθυπουργός μιας χώρας, είναι τελείως διαφορετικό πράγμα, από το να είμαι ανιστόρητος εγώ ή ο διπλανός μου.
Ο Κυριάκος, όταν έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο ήταν πολύ μικρός, μόλις 6 ετών, ωστόσο είναι βέβαιο ότι κάτι θα άκουσε και ενδεχομένως κάτι θα διδάχθηκε στο σχολείο του για την τουρκική εισβολή. Και προφανώς θα ξέρει ως πρωθυπουργός ότι η Κύπρος, η οποία παρεμπιπτόντως είναι ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν ανεξάρτητη χώρα, ότι δέχτηκε εισβολή από την Τουρκία και ότι το βόρειο τμήμα της βρίσκεται υπό κατοχή 48 χρόνια τώρα, καθώς επίσης και ότι οι απώλειες από ελληνοκυπριακής πλευράς ανήλθαν σε 4.500 – 6.000 νεκρούς και τραυματίες, και σε 2.000 – 3.000 αγνοούμενους.
Και όλα αυτά έγιναν μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο…. Ή μήπως κάνω λάθος;
Η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία ήταν μα μικρή εισβολή, άραγε, σε μια μη ανεξάρτητη χώρα; Μήπως θυμάται κανείς τους νεκρούς και τους τραυματίες; Η εισβολή στο Ιράκ ήταν μια μικρή εισβολή, άραγε, σε μια μη ανεξάρτητη χώρα; Μήπως θυμάται κανείς τους νεκρούς και τους τραυματίες;
Απλά ρωτάω, επειδή δε θυμάμαι καλά.
Έχει περισσέψει η υποκρισία στον κόσμο…
Κι αυτός που «πληρώνει το μάρμαρο», στην Ουκρανία σήμερα, στη Γιουγκοσλαβία χθες, στο Ιράκ προχθές στην Κύπρο, στο Αφγανιστάν και… όπου άλλου, είναι ο κόσμος που στοιβάζεται στα καταφύγια, που βλέπει στο σπίτι του να βομβαρδίζεται, που δεν μπορεί να πάει το πρωί στη δουλειά του, που σηκώνεται και φεύγει από τον τόπο του με ό,τι μπορεί να κουβαλήσει μόνο στις πλάτες του, που δεν μπορεί να επιστρέψει στο κατεχόμενο σπίτι του…
Αυτοί «πληρώνουν το μάρμαρο».
Και το «μάρμαρο» δεν είναι ούτε ρωσικό, ούτε ουκρανικό ούτε αμερικάνικο, ούτε ευρωπαϊκό. Έχει μόνο ένα όνομα και λέγεται Ιμπεριαλισμός… Και ως γνωστόν ο ιμπεριαλισμός έχει μόνο μία πατρίδα: «το συμφέρον του ισχυρού«.
Αν σταματήσουμε να διαβάζουμε την ιστορία μέσα από το πρίσμα του γεγονότος και ξεκινήσουμε να διαβάζουμε το γεγονός μέσα από το πρίσμα της ιστορίας, ίσως να μπορέσουμε να μάθουμε περισσότερα για τον παρόντα πόλεμο… για τον παρόντα όλεθρο.
