Κοίτα γύρω σου και βρες αυτόν που με τις πέτρες του χτίζει ένα γεφύρι
- γράφει η Μαριάνθη Πλέσσα
Πάντα μου ήθελα να το πω αυτό, μου δίνει έναν αέρα βόρειου ημισφαιρίου από Μινεσότα κι απάνου!!.
Το ταλαιπώρησα πολύ φέτος αυτό το μήνυμα. Η ανεργία και τα θέματα υγείας, ως αποτέλεσμα της μεγάλης οικονομικής και υγειονομικής κρίσης του καπιταλιστικού οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, αλλά και της κρίση του συστήματος αξιών που είχε ενσωματώσει ο κόσμος, έχουν πλέον ξεφύγει από είδηση των καναλιών που συμβαίνει κάπου αόριστα και άρχισαν να αγγίζουν το φίλο, το γείτονα και τον εαυτό μας. Αυτή είναι μια πραγματικότητα και μέσα σε αυτήν το λιβάνισμα του τύπου:
– Τί κάνεις; Καλά;
– Ναι μωρέ, καλά, δόξα τω Θεό, όλοι καλά. Εσείς;
– Ναι μωρέ, κι εμείς, καλά
– Μπράβο, μπράβο, καλή χρονιά με υγεία
– Επίσης, επίσης, υγεία πάνω απ’ όλα
– Λοιπόν και πάλι χρόνια πολλά και τα λέμε. Ε;
– Εννοείται ρε. Να χαίρεσαι και το Βασίλη σου κιόλας. Και ναι, ναι, βέβαια, τα λέμε.
Είναι κάτι που το βρίσκω τόσο κενό περιεχομένου όσο και άχρηστο.
Δε βοηθάει να καταλάβεις πόσο σε σκέφτομαι, πόσο νοιάζομαι για σένα, πόσο θέλω να ζεις όμορφα, να σου πω ότι κάθε εμπειρία είναι σα μια πέτρα στην καρδιά σου.
Άλλη σαν το αγκάθι την έσκισε και μετά σου είπε «ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός». Άλλη σαν το σφυρί την έσπασε και μετά σου είπε «ώσπου να παντρευτείς θα γειάνει». Σε άλλη πάτησες πάνω σαν τον εξυπνάκια βλαχοδήμαρχο και είπες «έχω όνειρα, θέλω ν’ ανέβω στη ζωή». Άλλες τις πόστιασες και θρονιάστηκες απάνω σαν το λεβεντομαλάκα και το ‘παιξες όμορφος και δυνατός. Άλλη σου την πέταξαν σαν το κυνηγημένο σκυλί κι άλλη την πέταξες εσύ σε άλλους.
Βαριές, ελαφριές, γυαλιστερές, ακανόνιστες, παλιές, αρχαίες, χρωματιστές, του βουνού, της θάλασσας… Όλες οι πέτρες μαζί είναι σαν το ουράνιο τόξο της ψυχής σου.
Άλλος τις ζαλικώνεται και τις κουβαλάει σ’ ένα δικό του Γολγοθά. Άλλος τις χτίζει σ’ ένα αδιαπέραστο τοίχος μπρος του ή κι ολόγυρά του. Άλλος τις δένει μ’ ένα σκοινί γύρω απ’ τον αστράγαλό του ή ακόμα κι απ’ το λαιμό του. Άλλος τις σωριάζει κι ανεβαίνει πάνω και κάνει τον κόκορα. Άλλος νομίζει ότι τις κρύβει κι άλλος τις επιδεικνύει. Άλλος πιάνει το πόστο του και παίζει πετροπόλεμο με τους γύρω του στ’ άλλα πόστα κι άλλος φτιάχνει ένα προστατευτικό καταφύγιο για την αλληλεγγύη.
Κοίτα γύρω σου και βρες αυτόν που με τις πέτρες του χτίζει ένα γεφύρι.
Ένωσε τις πέτρες σου με τις δικές του.
Ταιριάξτε τες μαζί σ’ ένα όμορφο τοξωτό γιοφύρι.
Να ‘χει τέχνη και τεχνική, να ‘χει φυσικότητα, να ‘χει ελευθερία.
