Να συνεννοηθούμε:
Δεν έχω καμία ένσταση (όχι βέβαια
ότι με ρώτησε κανείς)
για την “αποφυλάκιση” της κ. Καϊλή με βραχιολάκι
- του Πάνου Λάμπρου
Δεν έχει γίνει ακόμα η δίκη, δεν έχει καταδικαστεί, συνεπώς, με βάση (και) το τεκμήριο της αθωότητας πολύ καλά έκαναν οι δικαστές και αποφάσισαν την κράτησή της στο σπίτι της.
Ούτε ειρωνεία, λοιπόν, ούτε ανάθεμα.
Σκέφτομαι, όμως, πόσο άδικο είναι για τις λιγοστές μωρομάνες, οι οποίες βρίσκονται στις κλειστές φυλακές της Θήβας. Αρκετές από αυτές με μικρές ποινές, για αδικήματα ήσσονος κοινωνικής απαξίας.
Στο παρελθόν έχω επισκεφθεί αρκετές φορές τις γυναικείες φυλακές Θήβας. Και έχω συνομιλήσει με πολλές κρατούμενες, μωρομάνες ή όχι. Θυμάμαι, μία από αυτές κρατώντας ένα τρίχρονο μωρό στην αγκαλιά της (ένα ακόμα δύο χρονών κοιμόταν μέσα στο κελί), μου είπε κλαίγοντας να μην πάρουν το παιδί της, καθώς όταν ένα παιδί, που βρίσκεται στη φυλακή με την μητέρα του, “αποφυλακίζεται” όταν συμπληρώσει τα τρία. Που θα πάει είναι μια άλλη κουβέντα, ωστόσο ορθά βγαίνει από το κελί του τρόμου.
Αν ρωτήσει κάποια ποια είναι η κοινωνική θέση αυτών των γυναικών θα πω ότι η συντριπτική πλειοψηφία ανήκε, όταν ήταν ελεύθερες, στα λεγόμενα “κάτω ράφια”, στη ζώνη του κοινωνικού αποκλεισμού. Κοινωνικά και ταξικά στην από δω πλευρά της όχθης.
Η κ. Καϊλή βρέθηκε σήμερα στο σπίτι της (και καλώς), γιατί ήταν η Καϊλή, ισχυρή και πλούσια, γυναίκα από… τζάκι. Αν ήταν φτωχή και άσημη, αν δεν είχε τόσους δικηγόρους στο πλάι της, θα ήταν για πολύ καιρό πίσω από τα κάγκελα.
Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι να κραυγάζουμε για την αποφυλάκιση της Καϊλή, αλλά να διεκδικούμε ίση μεταχείριση για όλες, δικαιοσύνη για όλες. Και κυρίως γι αυτές, που δεν έχουν καμία στήριξη.
