«Nα αποφασίσουμε επιτέλους να ανοίξουμε το φως που μας αναλογεί.»
- γράφει ο Στέλιος Μερμίγκης*
«Σ’ εμάς έλαχε να ζήσουμε αυτό το κακό της πανδημίας. Εσείς γιατρέ μου δεν νιώθετε την ανάγκη να κάνετε έστω αυτό το ελάχιστο προκειμένου να μπορείτε στο μέλλον να εξιστορήσετε στα εγγόνια σας κάτι για τη κατάσταση αυτή που βιώνουμε και το πως συμβάλατε και εσείς στη μάχη αυτή;» Αυτό είπε η επισκέπτρια υγείας, προσπαθώντας να ρίξει στο φιλότιμο τον γιατρό που ήταν βάρδια στο εμβολιαστικό κέντρο αλλά δυσανασχετούσε, γκρίνιαζε και ήθελε να φύγει από το πόστο του. Η απάντηση που εισέπραξε όμως ήταν ένα μεγαλοπρεπές ΟΧΙ, μου είναι αδιάφορο για το τι γίνεται σήμερα.
Η αδύναμη και αναιμική πρωτοβάθμια περίθαλψη της χώρας ήταν φυσικό επακόλουθο να οδηγήσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του εμβολιαστικού εγχειρήματος που «τρέχει» εδώ και ένα χρόνο να υλοποιείται στα νοσοκομεία. Την ίδια ώρα που αυτά είχαν μετατραπεί σε μονοθεματικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας με όλες τις γνωστές αδυναμίες τους ειδικά στην επαρχία, έπρεπε να επωμιστούν και αυτό το έργο. Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι έπρεπε να βάλουν πλάτη εκτός όλων των άλλων, το σύνολο των ιατρικών ειδικοτήτων πέραν των παθολόγων και πνευμονολόγων που είχαν ριχτεί στη μάχη με τη νόσο covid.
Σε αυτές λοιπόν τις κρίσιμες στιγμές είναι που αποκαλύπτουν οι άνθρωποι το χαρακτήρα τους.
Έτσι στη φωτεινή πλευρά της ζωής βρίσκονται όλοι εκείνοι που από τη πρώτη στιγμή με αυταπάρνηση και χωρίς καμιά μιζέρια παραμέρισαν όλες τις αντικειμενικές και υποκειμενικές δυσκολίες για να πραγματώσουν το καθήκον τους, τη συμβολή τους δηλαδή στη αντιμετώπιση της πανδημίας όπως ακριβώς έκαναν πριν από αυτούς και όλοι εκείνοι που επάνδρωσαν τα τμήματα covid εδώ και δυο χρόνια.
Η πρώτη καλημέρα που ανταλλάσσω καθημερινά με όλες αυτές τις υπέροχες κυρίες μαίες, νοσηλεύτριες και επισκέπτριες υγείας όταν κάνουμε το πρώτο προγραμματισμό των εμβολίων με κάνουν χαρούμενο αλλά κυρίως περήφανο που έχω τέτοιους συνάδελφους
Όλοι οι παραπάνω συνάδελφοι είναι η δύναμη μου να αντιμετωπίζω παράλληλα και όλους εκείνους που αποτελούν το κυρίαρχο στοιχείο στη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Τους ανθρωπότυπους εκείνους που αδιαφορούν για τα πάντα γύρω τους, που σκορπούν κυνισμό σε τοξικές δόσεις, που ξημεροβραδιάζονται σε βουλευτικά γραφεία για την ικανοποίηση των προσωπικών τους αιτημάτων, που το «αμύνεσθαι περί πάρτης» και το «εγώ ελπίζω να τη βολέψω» είναι οι βασικές τους αρχές.
«Μισώ τους αδιάφορους» έγραφε ο μεγάλος Gramsci θέλοντας να τονίσει την αναγκαιότητα της συμμετοχής, άρα και της συν διαμόρφωσης του κοινωνικού γίγνεσθαι από την πλειοψηφία και όχι από κάποιους που θα αποφασίζουν χωρίς εμάς για εμάς ανακυκλώνοντας τη βαρβαρότητα.
Ίσως αν αντιληφθούμε αυτήν την προϋπόθεση το σκοτάδι θα αρχίζει να ρηγματώνεται, αρκεί να σταματήσουμε πια να το κατηγορούμε και να αποφασίσουμε επιτέλους να ανοίξουμε το φως που μας αναλογεί.
- Ο Στέλιος Μεμρίγκης είναι φαρμακοποιός στο νοσοκομείο Αγρινίου
- και επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης Ανυπότακτο Αγρίνιο
- Η φωτογραφία του εξωφύλλου αποτελεί κολαζ
στο οποίο χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες από το διαδίκτυο Πηγή 1η | Πηγή 2η
