.
«Θέατρο Δήμου Αγρινίου»
– Κείμενο – Έρευνα: Λευτέρης Τηλιγάδας –
Τμήμα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αγρινίου
Το πρώτο δημοτικό θέατρο της μεταπολίτευσης
17 Νοέμβρη και 9 Δεκεμβρίου 1978 οι συνεδριάσεις
που αποφασίστηκε η λειτουργία του
Το νέο Δημοτικό Συμβούλιο, που προέκυψε στο Δήμο Αγρινίου από τις αυτοδιοικητικές εκλογές της 15ης και 22ης Οκτωβρίου του 1978, όρισε στις 26 Μαρτίου του 1980 το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Πνευματικού Κέντρου, που είχε ήδη αρχίσει τη δραστηριότητα του από την προηγούμενη τετραετία.
Σ’ αυτό, εκτός από το Δήμαρχο Στέλιο Τσιτσιμελή που έφερε και το αξίωμα του προέδρου, συμμετείχαν οι δημοτικοί Σύμβουλοι, Δημοσθένης Ασημάκης, Χριστόδουλος Θεοδωρόπουλος, Βασίλης Μερατζής, Γρηγόρης Μπακόλας, Ισμήνη Πολύζου και οι πολίτες, Δημήτρης Ανδρικόπουλος, Βίβιαν Βυσίννου, Άννα Κόκκαλη, Χριστόφορος Νείλας, Θεόδωρος Πολίτης, Βάσω Τζάνη, Βαγγέλης Τσαμπαλάς, Τάσος Τσέλλος, και Μαίρη Φαφούτη[3]. Τα πρόσωπα αυτά, στις 17 Νοεμβρίου 1980 ξεκίνησαν τη συζήτηση για τη δημιουργία του πρώτου Δημοτικού Θεάτρου της χώρας.
Τα προβλήματα που έπρεπε να ξεπεραστούν ήταν πολλά και σημαντικά. Το πιο σημαντικό από όλα ήταν το θεσμικό πλαίσιο, το οποίο δεν επέτρεπε ακόμα στα νομικά πρόσωπα της αυτοδιοίκησης, όπως το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου να προσλαμβάνει υπαλλήλους, συνεπώς έπρεπε να βρεθεί λύση, για τον τρόπο με τον οποίο θα γινόταν η στελέχωση του θεάτρου με ηθοποιούς και το απαραίτητο τεχνικό προσωπικό.
Η λύση που επιλέχθηκε εκείνη τη χρονική περίοδο ήταν η «εργολαβία με ανάθεση» και η τελική απόφαση πάρθηκε στην επόμενη συνεδρίαση του οργάνου που πραγματοποιήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς (απόφ.10/ 1980 Π.Κ.Δ.Α.). Με αυτό τον τρόπο, το Γενάρη του 1981 (απόφαση 1/1981), το Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου ενέκρινε την «Ανάθεση οργάνωσης θεάτρου» και την παρουσίαση τριών θεατρικών έργων μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 1981 στον ηθοποιό και σκηνοθέτη, Γιώργο Νάκο.
Γιώργος Νάκος
Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Νάκος εκείνη την εποχή ήταν ένας σημαντικός παράγοντας του τοπικού θεάτρου της Ηπείρου, ο οποίος μαζί με άλλους συναδέλφους του ηθοποιούς δημιούργησαν το 1976, στα Γιάννενα, τον εταιρικό ηπειρώτικο θίασο «Οργανισμός Ηπειρώτικου Θεάτρου (Ο.Η.Θ.)», στο οποίο υπήρξε αντιπρόεδρος του Διοικητικού του Συμβουλίου και είχε την ευθύνη της οργάνωσής του.
Ο θίασος αυτός δημιουργήθηκε στο πρότυπο των εταιρικών θιάσων που εκείνη την εποχή προωθούσε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ως αντίποδας στο τότε θεατρικό κατεστημένο. Τα καλλιτεχνικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά αυτών των θιάσων ήταν η ελληνικότητα του δραματολογίου και η δημοκρατία στη λήψη των αποφάσεων σε ολόκληρο το φάσμα της θεατρικής δημιουργίας, από τον τρόπο ανεβάσματος μιας παράστασης μέχρι την οργάνωση της περιοδείας.
Με αυτή τη γνώση και την εμπειρία ο Γιώργος Νάκος υπογράφει στις 14 Μαρτίου του 1981 τη σύμβαση ανάθεσης της δημιουργίας θιάσου για το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αγρινίου.
Υποδομές και εξοπλισμός
Το πρώτο χρόνο λειτουργίας το «Θέατρο Δήμου Αγρινίου» διαμορφώθηκαν και εξοπλίστηκαν κατάλληλα οι αίθουσες του Δημοτικού Θεάτρου στο ισόγειο του Δημαρχιακού Μεγάρου του Αγρινίου και ο υπαίθριος χώρος του θερινού θεάτρου στο Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο της πόλης, οι οποίες ήταν οι μόνες θεατρικές υποδομές που διέθετε ο Δήμος εκείνη την περίοδο.
Η σκηνή του θεάτρου στο Δημαρχιακό Μέγαρο της πόλης (χειμερινή σκηνή) είχε διαστάσεις 13 μέτρα πλάτος και 9 μέτρα βάθος, ενώ από κάτω της υπήρχαν διαμορφωμένα έξι καμαρίνια ηθοποιών και ένας μικρός χώρος για το υποβολείο. Η χωρητικότητα της αίθουσας ήταν 350 περίπου θεατών σε δύο επίπεδα (πλατεία και εξώστης).
Στον εξώστη διαμορφώθηκε το ηλεκτρολογείο, το οποίο σταδιακά και ανάλογα με τις ανάγκες των έργων, από το 1981 έως το 1984, εξοπλίστηκε με μία φωτιστική κονσόλα δώδεκα καναλιών, 28 προβολείς (500 και 1.000 watt), καθώς επίσης και από τα απαραίτητα μηχανήματα παραγωγής ήχου, που είχαν ανάγκη οι παραστάσεις (μικρόφωνα, ηχεία, μαγνητόφωνα κ.λπ.). Διέθετε επίσης ένα μεσαίο πιάνο με ουρά και μια βελούδινη αυλαία.
Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε, ότι σύμφωνα με το λεπτομερές υπόμνημα που συνέταξε ο αντιπρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Αγρινίου, Θεόδωρος Πολίτης, με εντολή του Διοικητικού Συμβουλίου και απέστειλε στην υπουργό Πολιτισμού Μελίνα Μερκούρη, ο Πρόεδρός του Στέλιος Τσιτσιμελής, στις 27 Μαΐου 1983, τα έξοδα που πραγματοποίησε το «Κέντρο» του Δήμου για τον παραπάνω τεχνολογικό εξοπλισμό του θεάτρου με τα απαραίτητα μηχανήματα, ήταν 700.000 δρχ. για το 1981, ενώ την επόμενη χρονιά (1982) στο παραπάνω ποσό προστέθηκαν άλλες 550.000 δρχ., διαμορφώνοντας μια συνολική δαπάνη μέσα στα δύο πρώτα λειτουργίας του θεσμού, η οποία έφτασε το ύψος του 1.250.000 δρχ.
Στο υπόγειο του θεάτρου δημιουργήθηκε το πρώτο εργαστήριο σκηνικών και το βεστιάριο.
Η σκηνή στο Παπαστράτειο Δημοτικό Πάρκο (θερινή σκηνή) είχε διαστάσεις 15 μέτρα πλάτος και 13 μέτρα βάθος, χώρο για εργαστήριο σκηνικών και βεστιάριο καθώς και καμπίνα ηλεκτρολογείου. Ο χώρος δεν διέθετε δικό του τεχνικό εξοπλισμό, αλλά οι ανάγκες των παραστάσεων εξυπηρετούνταν με τη μεταφορά από τη χειμερινή σκηνή που ήταν και η κεντρική του θεάτρου. Η χωρητικότητα του χώρου ήταν περίπου 600 θέσεων.
Από την πρώτη κιόλας χρονιά της λειτουργίας του, το θέατρο του Δήμου Αγρινίου, απόκτησε και το πρώτο λεωφορείο του (τη θρυλική «Ελαφίνα»), για τις περιοδείες στο νομό, αλλά και έξω απ’ αυτόν. Ήταν ένα πρώην λεωφορείο του Αστικού ΚΤΕΛ Αγρινίου, το οποίο είχε διαμορφωθεί κατάλληλα για τη μεταφορά, όχι μόνο των ηθοποιών, αλλά και της σκηνικής κατασκευής των έργων που ανέβαιναν.
Κάπως έτσι ξεκινήσαν όλα.
Φωτογραφία: Το τεχνικό και διοικητικό προσωπικό επί σκηνής το 1983.
Ανάμεσα τους διακρίνονται οι τεχνικοί που δούλεψαν από την αρχή του θεάτρου
(πριν ακόμα αυτό γίνει Περιφερειακό): ο οδηγός της “Ελαφίνας” (όρθιος 2ος από αριστερά),
ο ηλεκτρολόγος Στέλιος Ποιμενίδης (όρθιος 3ος από αριστερά) και οι τεχνικοί της σκηνής,
Βασίλης και Γιάννης Ραμμόπουλος (4ος και 6ος όρθιοι από αριστερά αντίστοιχα).
Καθισμένος δίπλα στον δήμαρχο Στέλιο Τσιτσιμελη ο σκηνογράφος Θεοδόσης Δαυλός.
——————————————————————————————————-
Η μνήμη είναι μια δυνατότητα για να διευρύνουμε το μέλλον
και όχι για να το συρρικνώσουμε στο ήδη ξεπερασμένο παρελθόν
