Τελικά μια απλωμένη πετσέτα είναι ένα πεδίο μάχης

Πολλοί αηδίασαν με τον ξεδιάντροπο κοινωνικό ρατσισμό του Σάκη Μουμτζή στο άρθρο του στη Καθημερινή με τίτλο “Και οι ξαπλώστρες είναι απαραίτητες“. Εστίασαν οι περισσότεροι τις κριτικές τους στην αντιδιαστολή του συγγραφέα ανάμεσα στους πλούσιους (που θέλουν ξαπλώστρες, χλιδή, δημόσιες σχέσεις και “να τους βλέπουν”) και “μια τετραμελή οικογένεια με τις πετσέτες, την ομπρέλα και τα ταπεράκια” που δεν μπορεί φυσικά να συνυπάρχει στην ίδια παραλία με τους πλούσιους και η παρουσία της “μας επιστρέφει πίσω στο μπατιροτουρισμό”.

Ταξιδεύοντας για λίγες μέρες, σχεδόν κατά τύχη με Αμερικανούς φίλους στη Σαντορίνη είδα την Περίσσα πλήρως κατεστραμμένη από χιλιάδες ξύλινα κρεβάτια, υπερμεγέθεις κατασκευές που σου κόβουν τη θέα στη θάλασσα, εξαφανίζουν τη μαύρη παραλία, παρατημένες οι περισσότερες στη μοίρα τους αφού άλλωστε ο αριθμός τους είναι υπερβολικός και δεν προφέρουν και καμιά χλιδή τελικά, μόνο σου στερούν το τοπίο.

Λυπήθηκα τους μαγαζάτορες και το εμπόριο χαζοχλιδής τους, λυπήθηκα τους πλούσιους που έχασαν την παραλία και τη θάλασσα για τις “δημόσιες σχέσεις και για να τους βλέπουν”.

Μόνο εμείς είμαστε ευτυχισμένοι, ξαπλωμένοι στην άμμο πιο πέρα, με τα παιδιά μας, τις πεθερές και την φασαρία μας, τις πετσέτες, τα κουβαδάκια και τα ανεπίτευκτα όνειρα, τις ηδονές και τις χαρές των φτωχών και των αποκλεισμένων, τα πλατιά χαμόγελα μας που τα ζηλεύουνε οι πλούσιοι, γιατί μισούν τις τοξικές τους σχέσεις και τις νεκρές τους μέρες.

Πιο πολύ όμως ακόμα και από αυτά με ενόχλησε στο άρθρο του Μουμτζή η αναφορά του στον Ανδρέα Παπανδρέου και στην ιστορική του φράση “Δεν θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης”.

Γράφει λοιπόν ο νεοφιλελεύθερος διανοούμενος στο κείμενο του: “Ετσι παίζεται το παιχνίδι παγκοσμίως. Εκτός αν θέλουμε να επιστρέψουμε στην εποχή του μπατιροτουρισμού. Να αναβιώσουμε την ανοησία που εκστόμισε ο αείμνηστος, σε στιγμές τριτοκοσμικού οίστρου, πως δεν θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης. Σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, το ζήτημα δεν είναι αν θα είμαστε γκαρσόνια ή όχι, αλλά αν θα είμαστε καλά και επιτυχημένα γκαρσόνια – πάντα με τη μεταφορική έννοια. Από τη στιγμή που ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία μας, το ζητούμενο είναι πλέον τι προϊόν παράγουμε και σε τι συσκευασία το πουλάμε.”

Και έτσι όλοι μας, χωρίς να το καταλάβουμε, χωρίς να μας ρωτήσει ποτέ κανένας, γίναμε εξαναγκαστικά γκαρσόνια και όλα μας τα υπάρχοντα τα βάλανε οι πλούσιοι σε ειδική συσκευασία και τα εμπορεύονται μεταξύ τους. Αυτοί το λένε αυτό δημοκρατία, ανάπτυξη και πρόοδο.

Καθώς κάθε ανάγκη μας και κάθε επιθυμία μας μετατρέπεται σε εμπόρευμα και πεδίο κερδοφορίας, την ίδια στιγμή μετατρέπεται και σε πεδίο κοινωνικού πολέμου. Πολέμησε από τη θέση σου, όπου και αν βρίσκεσαι, όποιος και αν είσαι, ο εχθρός βρίσκεται παντού.

Τελικά σε αυτό τον απάνθρωπο κόσμο που ζούμε, ακόμα και μια απλωμένη πετσέτα σε μια παραλία είναι ένα πεδίο μάχης.