.
Ταξιδεύουσα
Εξ ουρανού
Εικαστική έκθεση
– Gallery Ταξιδεύουσα | Γρίβα 12 | Αγρίνιο | 27 Δεκεμβρίου 2024 –
Οι άνθρωποι έχουν τους επιστήμονες να τους διαφωτίζουν και τους καλλιτέχνες να τους διασκεδάζουν. Το ότι αυτοί, οι καλλιτέχνες έχουν κάτι να τους διδάξουν, αυτό ούτε που τους περνάει απ’ το μυαλό. Η τέχνη εμπεριέχει την λογική απ’ την επιστήμη και το μυστικό στοιχείο απ’ την θρησκεία. Στην συγκεκριμένη έκθεση εκπροσωπούνται κατά κάποιο τρόπο τα τρία επίπεδα του ανθρώπου.
Το υποσυνείδητο, η φυσική πλευρά της ψυχής, και το υπερβατικό.
Γιώργος Αγγελίδης
Ο Γιώργος Αγγελίδης σπούδασε γραφική και μετά ζωγραφική στη σχολή καλών τεχνών του ΑΠΘ. Το 1997 ανέλαβε πρόγραμμα της πολιτιστικής πρωτεύουσας “μαθήματα κόμιξ”. ζωγραφίζει γράφει και διδάσκει, έργα του ανήκουν στις συλλογές της πινακοθήκης του Αμερικάνικου Κογκρέσου και της Βουλής των Ελλήνων. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις.
Στα έργα μου το θέμα είναι απλώς η αφορμή, θέλω να πω η προσέγγιση μου δεν είναι τόσο λογική όσο αισθητική. Προσπαθώ να ενορχηστρώσω τα δομικά μου στοιχεία (γραμμές, φόρμες, σχήματα, χρώματα) ώστε να διαμορφώσω μια συνολική γενική “κατασκευή”. Αυτή τελικά η κατασκευή εκπέμπει ένα συναίσθημα. Αυτό είναι το αληθινό μήνυμα του έργου μου, το συναίσθημα που νιώθει ο θεατής κοιτώντας το. Αν δεν νιώσει τίποτα, ούτε θετικό ούτε αρνητικό, τότε ο πίνακας, σε σχέση με τον συγκεκριμένο θεατή, έχει αποτύχει. Όσων αφορά τις επιρροές μου πιστεύω είμαι ένα κοκτέιλ ρευμάτων του 20ου αιώνα. Προσπαθώ να συνδυάσω την γεωμετρική αφαίρεση του κυβισμού, την χειρονομιακή ευφράδεια (δυναμική πινελιά) του εξπρεσιονισμού, τον σεβασμό στην επιπεδότητα του τελάρου (αρχή του μοντερνισμού) και την υπερβολή και παραμόρφωση των κόμιξ. Συχνά λοιπόν φτιάχνω μικρά και μεγάλα σκίτσα ώστε με ώριμο τεχνικά τρόπο να εκφραστεί η παιδικότητα μου, ως συμπέρασμα, με λίγες γραμμές. Σαν ένα παιδί που έχει αποφοιτήσει απ την καλών τεχνών.
Θεόδωρος Καγιάς
Ο Θεόδωρος Καγιάς γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1980 και σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης με καθηγητές τους Μάκη Θεοφυλακτόπουλο και Β. Δημητρέα. Έχει κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις ενώ έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές. Έργα του βρίσκονται σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Από το 2011 διδάσκει ζωγραφική και ελεύθερο σχέδιο στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πραγματικά ο Θοδωρής νιώθω κάνει γεώτρηση στο υποσυνείδητο για να αντλήσει μια τέχνη “σκοτεινή”. Σκοτεινή βέβαια είναι μόνο η ατμόσφαιρα, η οργάνωση και η δόμηση ως τέχνη είναι διαυγείς.
Αυτό που με εντυπωσιάζει στα τελευταία έργα του Θοδωρή είναι ότι εξελίσσει το ύφος του και στο σχεδιαστικό και στο χρωματικό πεδίο. Αυτό δεν το συναντάς συχνά σε καλλιτέχνη αφού οι ζωγράφοι είναι συνήθως η σχεδιαστικοί ή χρωματικοί. Τα χρώματα στο φόντο του είναι πιο “λασπωμένα”, ενώ οι κύριες μορφές έχουν χρώμα σχεδόν κατ’ ευθείαν βγαλμένο απ το σωληνάριο, αυτή η αμεσότητα προσιδιάζει στους φοβιστές. Στο σχέδιο τα “λινεάρ” στοιχεία, δηλαδή τα περιγράμματα, είναι περιορισμένα κι αυτό κάνει την κάθε γραμμή πιο σημαντική. Αυτό έχει σημασία γιατί με τόση αφαιρετικότητα οι μορφές “παίζουν” στο όριο της αναγνωσιμότητας. Δηλαδή μόλις που καταλαβαίνεις τι βλέπεις. Αν απ’ αυτές τις λίγες δυναμικές, σχεδόν ωμές, γραμμές αφαιρέσεις κάποια τότε η μορφή γίνεται ακατανόητη.
Ο Θοδωρής δουλεύει πάνω στην αφαίρεση αφού ολοκλήρωσε τις μελέτες του στην πρόσθεση, δηλαδή στην σύνθεση. Το τελικό αποτέλεσμα αναδύει μια ατμόσφαιρα ψυχολογική, ζοφερή, ίσως εφιαλτική, χρήσιμο για την εποχή μας αφού δεν μπορείς να επιδιώξεις το ιδανικό αν πρώτα δεν έχεις αντιληφθεί που βρίσκεσαι στην παρούσα φάση. Ο συμβολισμός του Θοδωρή είναι αυτή παρούσα φάση, η ψυχολογική σύγχιση κι αποδόμηση αξιών που επικρατεί στις μέρες μας.
Δημήτρης Στούμπος
Ο Στούμπος Δημήτρης σπούδασε γλυπτική ζωγραφική στην ΑΣΚΤ, είναι δάσκαλος σχεδίου και ζωγραφικής , έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις έργα του βρίσκονται σε δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους είναι μέλος του ΕΕΤΕ .
Ο Δημήτρης καταλαμβάνει το υπερεγώ, το υπερβατικό, τους αγγέλους μέσα μας. Οι σκέψεις μας δεν είναι μόνο προϊόν χημικών αντιδράσεων στον εγκέφαλο γι’ αυτό και έχουμε διαφορετικές λέξεις για τον νου και το πνεύμα. Οι επουράνιες δυνάμεις, τα αγγελάκια, στα έργα του Δημήτρη δεν έχουν έκφραση βρέφους, ως “ενήλικοι” στοχάζονται πάνω απ’ τον κόσμο. Μετά από τόση “πρόοδο” ισχύουν ακόμα αυτοί οι μεταφυσικοί συμβολισμοί; φυσικά, το καινούργιο που έρχεται είναι το προαιώνιο που ξεχάσαμε.
Προσέχω τα φτερά στους αγγέλους, επιφάνεια τραχιά, ο Δημήτρη δεν τα περιγράφει, τα υπαινίσσεται. Έτσι η τέχνη του δεν είναι μίμηση, είναι σχόλιο. Στα δικά μου έργα ή φιλοδοξία είναι επίσης ψυχολογική αλλά όχι τόσο “καταχθόνια”. Είναι ο άνθρωπος με τα λάθη, τα πάθη τις ερωτήσεις και την τρέλα του… με τα” χώματα”. Σε όλα τα έργα της έκθεσης φανερώνεται ο άνθρωπος με την σάρκα του, όχι με σκέτες “ιδέες” που προσωπικά στις μέρες μας, στην τέχνη, με έχουν κουράσει, ως σκέτη εννοιολογία.
Όσον αφορά τους συμβολισμούς των έργων του Δημήτρη προσέχω ότι τα φτερά τους είναι αναλογικά μεγάλα γι’ αυτά τα αγγελάκια χωρίς φύλο κι ηλικία. Αυτό μου θυμίζει πως όλων μας οι προδιαγραφές είναι μεγαλύτερες κι απ’ αυτές που νομίζουμε ότι έχουμε. Όμως είμαι ζωγράφος και θα προσεγγίσω τα έργα του πιο τεχνικά, δηλαδή φορμαλιστικά. Στον φορμαλισμό δεν ασχολούμαστε με τους οποίους συμβολισμούς (εννοιολογία) αλλά με την “κατασκευή” δηλαδή με το πως το “έχτισε” το έργο”. Δεν υπάρχει λεία επιφάνεια, η” ανωμαλία” της επιφάνειας δημιουργεί μικρές σκιές (φόρμες) κι έτσι το τελικό αποτέλεσμα προκύπτει πιο γήινο, ανθρώπινο ως καταγραφή. Υπάρχουν μεγάλες και μικρές φόρμες ώστε τα έργα με τον κατάλληλο φωτισμό παράγουν ατμόσφαιρα μπαρόκ. Απότομες μεταβάσεις απ το φως στην σκιά. Κρατάει μια μπάλα που είναι ο κόσμος σε αφαίρεση. Αυτό μου θυμίζει πως όλοι έχουμε μέσα μας έναν άγγελο κάτι που καθιστά την ψυχή μας πολύτιμη, για την ακρίβεια η ψυχή μας είναι τόσο πολύτιμη όσο το σύμπαν. Έτσι αυτά τα αγαλματάκια ως σύμβολα μετατρέπονται σε φρακταλς δηλαδή με το μικρό τους μέγεθος παραπέμπουν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο ως έννοιες. Παραπέμπουν στο μεγαλείο της ψυχής κάτι που μας δίνει παρηγοριά.
Υπάρχουν όμως άγγελοι; Αναλογίζομαι την κουβέντα του Σαίξπηρ στον Άμλετ “Οράτιε υπάρχουν πολλά πράγματα μεταξύ ουρανού και γης”. Ναι, υπάρχουν άγγελοι, και τα έργα του Δημήτρη στα δικά μου μάτια υπαινίσσονται πως οι ουράνιας δυνάμεις έχουν στις μέρες μας εστιάσει στον κόσμο, σ αυτόν τον πλανήτη των μεγάλων αλλαγών. Επώδυνα στον κόσμο επιστρέφει ο ιδεαλισμός και η υπερβατική σκέψη, ακόμα και η πίστη. Το φως αντεπιτίθεται στις μέρες μας μετά από ένα στάδιο φτηνού υλισμού έως κυνισμού. Δηλαδή το καινούργιο που έρχεται είναι το προαιώνιο που ξεχάσαμε και υπ’ αυτήν την έννοια τα αγγελάκια του Δημήτρη δεν προσπαθούν τόσο να μας εκπλήξουν όσο το να μας θυμίσουν την ευγενική μας καταγωγή. Την ευγενική καταγωγή των ανθρώπων.
Στις μέρες μας στην τέχνη υπάρχει μια αγωνία για πρωτοτυπία και τα έργα του Δημήτρη αποσκοπούν σε μια βαθιά έκφραση όπου η πρωτοτυπία προκύπτει πηγαία στο πως είναι φτιαγμένοι οι άγγελοι. Δεν είναι η πρωτοτυπία αυτοσκοπός στην αξιόλογη τέχνη, η τέχνη, περισσότερο κι από έκφραση, δείχνει ότι δεν μπορεί να ειπωθεί. Αυτή η ατμόσφαιρα στα έργα του Δημήτρη ως μια παράξενη κατάνυξη δείχνει αυτό που δεν λέγεται.
