30 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 364η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπεται 1 ημέρα για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 17:14 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 34 λεπτά
🌖 Σελήνη 17.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανύσιο, Ανυσία, Γεδεώνα, Φιλέταιρο, Φιλεταίρη, Φιλεταιρία και Φιλεταίρα
Γεγονότα
1944 – Ο Ανδρέας Εμπειρίκος συλλαμβάνεται στο σπίτι του από την ΟΠΛΑ και περνά λαϊκό δικαστήριο στο Περιστέρι. Ο ΕΛΑΣ τον παίρνει όμηρο, αλλά κάπου στη Θήβα δραπετεύει. Επιστρέφει στην Αθήνα, ξυπόλητος, με πληγές και με κρυοπαγήματα στα πόδια, φοβερά εξαντλημένος. Ο ποιητής συλλαμβάνεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1945 και ύστερα από 10 ημέρες ανείπωτων κινδύνων και κακουχιών εγκαταλείπεται μαζί με άλλους ομήρους από τους «καπεταναίους» που ήταν αναγκασμένοι να πάρουν τα βουνά. Ο Εμπειρίκος επιστρέφει στην Αθήνα και παραμένει εβδομάδες σε ανάρρωση.
Σήμερα μαθαίνουμε από τον ίδιο την περιπέτειά του με όλες τις αποτρόπαιες στιγμές και την παρ’ ολίγον εκτέλεσή του. Στο αρχείο του βρέθηκε ένα χειρόγραφο 152 σελίδων (χρονολογία γραφής 31/7/1956) στο οποίο εκτίθεται λεπτομερώς το Χρονικό της περιπέτειάς του και μαζί και των άλλων ομήρων/συνοδοιπόρων. Ο «Δρόμος» του 1964 είναι όντως η τεθλασμένη ανιστόρηση της δικής του ομηρείας και άλλων αθώων που ξάφνου βλέπουν μπροστά τους μια πινακίδα να γράφει: «Τέρμα εδώ. Ετοιμασθήτε. Ο ποταμός Αχέρων». Στο ίδιο το χειρόγραφο της ομηρείας το γεγονός αποτυπώνεται με λεπτομέρειες τραγικής τάξεως.
1963 – Με εισήγηση του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου, διαλύεται η Βουλή και προκηρύσσονται εκλογές για τις 16 Φεβρουαρίου 1964. Η εντολή σχηματισμού υπηρεσιακής κυβέρνησης ανατίθεται στον Ιωάννη Παρασκευόπουλο. Οπως μαθαίνουμε, ο ποιητής συλλαμβάνεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1945 και ύστερα από 10 ημέρες ανείπωτων κινδύνων και κακουχιών εγκαταλείπεται μαζί με άλλους ομήρους από τους «καπεταναίους» που ήταν αναγκασμένοι να πάρουν τα βουνά. Ο Εμπειρίκος επιστρέφει στην Αθήνα και παραμένει εβδομάδες σε ανάρρωση.
Σήμερα μαθαίνουμε από τον ίδιο την περιπέτειά του με όλες τις αποτρόπαιες στιγμές και την παρ’ ολίγον εκτέλεσή του. Στο αρχείο του βρέθηκε ένα χειρόγραφο 152 σελίδων (χρονολογία γραφής 31/7/1956) στο οποίο εκτίθεται λεπτομερώς το Χρονικό της περιπέτειάς του και μαζί και των άλλων ομήρων/συνοδοιπόρων. Ο «Δρόμος» του 1964 είναι όντως η τεθλασμένη ανιστόρηση της δικής του ομηρείας και άλλων αθώων που ξάφνου βλέπουν μπροστά τους μια πινακίδα να γράφει: «Τέρμα εδώ. Ετοιμασθήτε. Ο ποταμός Αχέρων». Στο ίδιο το χειρόγραφο της ομηρείας το γεγονός αποτυπώνεται με λεπτομέρειες τραγικής τάξεως.
1963 – Χαράσσεται η Πράσινη Γραμμή στη Λευκωσία. Έξι τουρκοκυπριακοί θύλακοι στη μεγαλόννησο, μετά τις δικοινοτικές ταραχές. Η Πράσινη Γραμμή ή επίσημα «Παρεμβαλλόμενη γραμμή του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο» είναι το όριο μεταξύ ελεύθερων και κατεχόμενων περιοχών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όπως και όλα τα εδάφη του νησιού, τα εδάφη εντός της Πράσινης Γραμμής ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία.
Δημιουργήθηκε για πρώτη φορά στις 30 Δεκεμβρίου 1963 μετά από συμφωνία Ελλήνων, Τούρκων και Άγγλων, όταν ξέσπασαν οι πρώτες σοβαρές διακοινοτικές ταραχές (ορισμένοι τις ονομάζουν “τουρκανταρσία”, οι τούρκοκύπριοι θεωρούνε υποτιμητικό τον όρο) στη νεαρή ακόμη τότε Κυπριακή Δημοκρατία. Σκοπός της ήταν να αποτρέψει κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Ονομάστηκε «Πράσινη Γραμμή» επειδή ο τότε διοικητής των βρετανικών δυνάμεων στην Κύπρο στρατηγός Γιανγκ την χάραξε με πράσινο μολύβι στον χάρτη. Τότε δεν εκτεινόταν σε όλο το νησί, υπήρχε μόνο στη Λευκωσία και αργότερα εκει που υπήρχαν τουρκοκυπριακοί θύλακες. Από τον Μάρτιο του 1964, οπότε κατέφτασαν στο νησί οι Κυανόκρανοι του ΟΗΕ, η φύλαξή της έχει ανατεθεί σε αυτούς. Επεκτάθηκε κατά πολύ μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο το 1974. Η γραμμή αυτή εκτείνεται πλέον σε μήκος 183 χλμ. και χωρίζει το νότιο από το βόρειο μέρος του νησιού, στο οποίο έχει δημιουργηθεί ένα μη αναγνωρισμένο κράτος1. Η Πράσινη Γραμμή ελέγχεται από τους άνδρες των Ηνωμένων Έθνων (Ο.Η.Ε.), οι οποίοι φροντίζουν για τη διατήρηση της ομαλότητας στην περιοχή. Ονομάζεται επίσης Νεκρή ζώνη και Γραμμή κατάπαυσης του πυρός.
Η Πράσινη Γραμμή χωρίζει από το 1964 τη Λευκωσία σε δύο μέρη, καθιστώντας την τη μόνη διαιρεμένη πρωτεύουσα στην Ευρώπη σήμερα. Από το 2003 η λεγόμενη “κυβέρνηση” των Τουρκοκυπρίων αποφάσισε να επιτρέψει τη διέλευσή της προς τα Κατεχόμενα και έχει ανοίξει ως τώρα πέντε σημεία διέλευσης. Για τη διέλευση απαιτείται επίδειξη διαβατηρίου, κάτι στο οποίο αντιδρούν πολλοί, θεωρώντας την επίδειξη διαβατηρίου στις τουρκοκυπριακές “αρχές” ως de facto αναγνώριση της εξουσίας τους.
1966 – Εκδίδεται η απόφαση για τη δολοφονία του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Καταδικάζονται για θανατηφόρο σωματική κάκωση – συνέργεια οι Σπύρος Γκοτζαμάνης (11 χρόνια), Εμμανουήλ Εμμανουηλίδης (8,5 χρόνια) και για δατάραξη οικιακής ειρήνης άλλα 8 άτομα (ποινές κάτω του έτους). Η πρωτοφανής απόφαση: «Ο Λαμπράκης ΔΕΝ δολοφονήθηκε». Ο εισαγγελέας της έδρας Παύλος Δελαπόρτας, που είχε ζητήσει την ενοχή όλων κατά το κατηγορητήριο, σχολίασε μετά πώς «η απόφαση μοιάζει με φως εξαντλημένης ηλεκτρικής στήλης». Η σύνθεση του δικαστηρίου είχε ως εξής: Γραφανάκης Ιωάννης, εφέτης, Πρόεδρος, Λαμπρίδης Βασίλειος, Σύνεδρος, Χριστοφορίδης Ερμής, Σύνεδρος, Δελαπόρτας Παύλος, εισαγγελέας. Οι ένορκοι που αποφάσισαν να αθωώσουν τους… πάντες, πλην των Σπ. Γκοτζαμάνη (για βαριές σωματικές κακώσεις Γρ. Λαμπράκη), Εμ Εμμανουηλίδη (για συνέργεια σ’ αυτές) και Χρ. Φωκά (για τραυματισμό βουλευτή Γ. Τσαρουχά) αναγνωρίζοντας τους, μάλιστα, και το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου καθώς και της απουσίας «ταπεινών ελατηρίων» ήταν: Β. Αντωνιάδης, Βιομήχανος, Μ. Αρτακιανού, δημοτικός υπάλληλος, Θ. Αργυρίου, Μαθηματικός, Ι. Αστερίου, Συμβολαιογράφος, Μ. Βαλαγεώργη, Καθηγήτρια, Α. Καρύδα, Νοικοκυρά, Αχ. Γραικός, τραπεζιτικός υπάλληλος, Ν. Οικονόμου, Δικηγόρος, Στ. Σαββίδης, Έμπορος, Δ. Τούσας, Δικηγόρος, με αναπληρωτές τους Ι. Λιάτση, συμβολαιογράφο και Ε. Σέμπη, Οδοντίατρο.
Η Απόφαση
Οι ένορκοι κατέληξαν ΟΜΟΦΩΝΑ στην απόφαση ότι «ο Λαμπράκης δεν δολοφονήθηκε» Αθωώθηκαν τόσο οι αξιωματικοί όσο και τα μέλη των παρακρατικών οργανώσεων για τη «δολοφονία», την ηθική αυτουργία σε αυτή και την παράβαση καθήκοντος. Συγκεκριμένα, αθώωοι κυρήχθηκαν οι: Κ. Μήτσου, Υποστράτηγος (κατηγορία: παράβαση καθήκοντος), Ευθ. Καμουτσής, συνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος), Μιχ. Διαμαντόπουλος, αντισυνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος), Κων. Δόλκας, αντισυνταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος), Τρ. Παπατριανταφύλλου, μοίραρχος (παράβαση καθήκοντος), Δημ. Σέττας, ταγματάρχης (παράβαση καθήκοντος), Εμ. Καπελώνης, υπομοίραρχος (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία), Ξεν. Γιοσμάς, (ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονία), Σπ. Γκοτζαμάνης, (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση), Εμ. Εμμανουηλίδης (φυσική αυτουργία σε ανθρωποκτονία από πρόθεση), Αντ. Πιτσωκός (Τραυματισμός βουλευτή Γεώργιου Τσαρουχά)
Η βαρύτερη ποινή που επεβλήθη για τη δολοφονία Λαμπράκη ήταν μόλις 11 χρόνια. Η καταδίκη αυτή αφορούσε μόνον τον Σπ. Γκοτζαμάνη καθώς κρίθηκε ένοχος για την πρόκληση βαριών σωματικών κακώσεων στον Γρηγ. Λαμπράκη. Ο Εμ. Εμμανουηλίδης τιμωρήθηκε με ποινή 8,5 ετών για συνέργεια στην επίθεση κατά του βουλευτή ενώ ο Χρ. Φωκάς σε 15 μήνες φυλάκιση για τον τραυματισμό του βουλευτή Γ. Τσαρουχά. Μάλιστα, στους Γκοτζαμάνη και εμμανουηλίδη αναγνωρίστηκαν τα ελαφρυντικά του «προτέρου εντίμου βίου» και του ότι «δεν διέπραξαν τα αδικήματα κινούμενοι από ταπεινά ελατήρια» ενώ το τρίκυκλο επιστράφηκε στον Γκοτζαμάνη.
Από τους υπόλοιπους 24 κατηγορούμενους που κατά τον εισαγγελέα είχαν εμπλοκή, καταδικάστηκαν οι 10 σε ποινές από 3 έως 12 μήνες για διατάραξη κοινής ειρήνης.
1970 – Ο Πολ Μακάρτνεϊ με αγωγή του ζητά τη διάλυση των Beatles. Οι Beatles, η μεγαλύτερη ποπ μπάντα του πλανήτη, δεν ήταν δυνατό να ξεφύγουν από τη φθορά του χρόνου. Ήταν 10 Απριλίου 1970, όταν ο Πολ Μακάρτνεϊ ανακοίνωνε ότι οι Beatles δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ πια μαζί. Η αντίστροφη μέτρηση για τη διάλυση των «σκαθαριών» είχε αρχίσει.
Μέχρι εκείνη την αποφράδα ημέρα, για τους αμέτρητους φίλους τους τίποτε δεν προμήνυε το χωρισμό. Δημόσια, ο Πολ, ο Τζον, ο Ρίνγκο και ο Τζορτζ, φρόντιζαν να διασκεδάζουν τις όποιες ανησυχίες με συνεχείς δηλώσεις τους.
Όμως, στο εσωτερικό των Beatles η κρίση υπέβοσκε. Καλλιτεχνικοί λόγοι, προσωπικές στρατηγικές, γυναικείοι δάκτυλοι και επιχειρηματικές διαφορές, είχαν αλλοιώσει τη μεταξύ τους χημεία, που γέννησε τραγούδια – αριστουργήματα της ποπ αισθητικής.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1970 ο Πολ Μακάρτνεϊ αναλαμβάνει μία ακόμα πρωτοβουλία και με αγωγή του σε αγγλικό δικαστήριο ζητά τη διάλυση των «σκαθαριών». Το τέλος έρχεται και με τη δικαστική βούλα 4 χρόνια αργότερα, την ίδια μέρα.
Οι όποιες προσπάθειες για την επανένωσή τους εξανεμίσθηκαν το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου 1980, όταν ο Τζον Λένον έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του Μαρκ Τσάπμαν.
1975 – Λήγει η Δίκη του Πολυτεχνείου. Ιωαννίδης, Βαρνάβας και Ντερτιλής καταδικάζονται σε ισόβια. 17 κατηγορούμενοι καταδικάζονται σε ποινές φυλάκισης και κάθειρξης, ανάμεσά τους και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. 13 αθωώνονται. Η δίκη άρχισε στις 9 το πρωί της 16ης Οκτωβρίου 1975, σε αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού για λόγους ασφαλείας. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο εφέτης Ιωάννης Κουσουλός και εισαγγελέας της έδρας ο Νικόλαος Γανώσης. Κατηγορούμενοι για 24 φόνους και σωρεία άλλων εγκλημάτων, σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα, 33 στρατιωτικοί, αστυνομικοί και πολιτικοί. Ένας από τους κατηγορουμένους, ο πρώην έφεδρος αξιωματικός Ηλίας Τσιαπούρας φυγοδικούσε. Στις τελευταίες σειρές των εδωλίων κάθονταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο Δημήτριος Ιωαννίδης για ηθική αυτουργία στις δολοφονίες. 82 δικηγόροι παρέστησαν στη δίκη, είτε ως συνήγοροι υπεράσπισης (Γ. Αλφαντάκης, Α. Ανδρεουλάκος, Ι. Καζάκος κ.ά.), είτε ως συνήγοροι πολιτικής αγωγής (Α. Λυκουρέζος, Ν. Κωνσταντόπουλος, Φ. Κουβέλης, Σπ. Φυτράκης, Ευ. Γιαννόπουλος κ.ά.).
Η ακροαματική διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και από την αίθουσα παρέλασαν 237 μάρτυρες κατηγορίας και 47 υπεράσπισης. Η απόφαση εκδόθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 1975. 20 από τους κατηγορουμένους καταδικάσθηκαν από ποινές φυλάκισης ως ισόβια κάθειρξη και 12 αθωώθηκαν. Ο Δημήτριος Ιωαννίδης και ο Νικόλαος Ντερτιλής καταδικάσθησαν σε ισόβια, ενώ ο αρχηγός των Απριλιανών, Γεώργιος Παπαδόπουλος, καταδικάσθηκε σε 25 χρόνια κάθειρξη. Έχοντας προηγουμένως και μία ισόβια καταδίκη, θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις φυλακές Κορυδαλλού το 1999, όπως και οι Ιωαννίδης (2010) και Ντερτιλής (2013). Το Φεβρουάριο του 1977 η υπόθεση εκδικάσθηκε σε δεύτερο βαθμό και οι περισσότεροι από τους «δευτεραγωνιστές» αθωώθηκαν.
Γεννήσεις
1865 – Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Ο Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (αγγλικά: Joseph Rudyard Kipling, 30 Δεκεμβρίου 1865 – 18 Ιανουαρίου 1936 ήταν Βρετανός διηγηματογράφος, ποιητής και μυθιστοριογράφος, κυρίως γνωστός για τις παιδικές του ιστορίες και τις ιστορίες και τα ποιήματα για τους Βρετανούς στρατιώτες στην Ινδία. Γεννήθηκε στη Βομβάη της βρετανικής Ινδίας και μετακόμισε με την οικογένειά του στην Αγγλία όταν ήταν 6 ετών. Είναι ιδιαίτερα γνωστός για τα έργα μυθοπλασίας, όπως Το Βιβλίο της Ζούγκλας (μία συλλογή ιστοριών που περιλαμβάνει και το “Ρίκκι-Tίκκι-Tάβι”) (1894) και Κιμ (μία ιστορία περιπέτειας) (1901), διηγήματα, όπως “Ο Άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς” (1888), και ποιήματα όπως το “Αν…” (1910). Θεωρείται σημαντικός “πρωτοπόρος στην τέχνη του διηγήματος”. Τα δε παιδικά του βιβλία είναι κλασικά έργα της παιδικής λογοτεχνίας και τα καλύτερά του έργα παρουσιάζουν “ένα ευέλικτο και φωτεινό αφηγηματικό χάρισμα”.
Ο Κίπλινγκ ήταν ένας από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς στην Αγγλία, τόσο στην πεζογραφία όσο και στο στίχο, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο Χένρι Τζέιμς είπε ότι ο Κίπλινγκ είναι ο πιο ολοκληρωμένος ιδιοφυής άνθρωπος που γνώρισε ποτέ. Το 1907, ο Κίπλινγκ τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και έγινε ο πρώτος αγγλόφωνος συγγραφέας που κέρδισε το βραβείο αυτό αλλά και ο νεαρότερος αποδέκτης του. Μεταξύ άλλων τιμητικών διακρίσεων, είχε βολιδοσκοπηθεί σε αρκετές περιπτώσεις για να λάβει τιμές ιππότη, τις οποίες αρνήθηκε.Ο ίδιος, ωστόσο, έχει πει, ότι “… όποιος περιφρονεί τον κόσμο, θα περιφρονηθεί από αυτόν… ”
Η μετέπειτα φήμη του Κίπλινγκ έχει αλλάξει σύμφωνα με το πολιτικό και το κοινωνικό κλίμα της εποχής και οι αντικρουόμενες απόψεις γι’ αυτόν συνεχίστηκαν για μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα. Ο Τζορτζ Όργουελ τον αποκάλεσε “προφήτη του βρετανικού ιμπεριαλισμού”. Ο λογοτεχνικός κριτικός Ντάγκλας Κερ έγραψε: “[Ο Κίπλινγκ] εξακολουθεί να είναι ένας συγγραφέας που μπορεί να εμπνεύσει παθιασμένες διαφωνίες και η θέση του στη λογοτεχνική και πολιτιστική ιστορία δεν θεωρείται ακόμη δεδομένη. Αλλά καθώς η εποχή των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών υποχωρεί, αναγνωρίζεται ως ένας ασύγκριτος, αν και αμφιλεγόμενος, διερμηνέας των εμπειριών από την αυτοκρατορία. Αυτό, καθώς και η αυξανόμενη αναγνώριση του εξαιρετικού αφηγηματικού του ταλέντου, τον καθιστούν μία υπολογίσιμη δύναμη”.
1957 – Νίκος Πορτοκάλογλου. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου γεννήθηκε στον Βόλο στις 30 Δεκεμβρίου του 1957 και προέρχεται από προσφυγική οικογένεια. Έζησε και μεγάλωσε στη Νέα Σμύρνη, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του όταν ήταν τεσσάρων ετών. Η αγάπη του για την κιθάρα εκδηλώθηκε στα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Τότε απόκτησε την πρώτη του κιθάρα και άρχισε να μελετά μόνος επί ώρες, ακούγοντας και τραγούδια των Rolling Stones, Beatles, Τζίμι Χέντριξ, Μπομπ Ντίλαν κ.ά. Στα πρώτα χρόνια του λυκείου συμμετείχε στο συγκρότημα που δημιούργησε με συμμαθητές του και το οποίο έπαιζε κυρίως τα νεανικά τραγούδια της εποχής.
Το 1980 ίδρυσε το συγκρότημα Φατμέ μαζί με τους φίλους του Οδυσσέα Τσάκαλο (ντραμς) και Δημήτρη Καλατζή (μπάσο). Ο πρώτος δίσκος κυκλοφόρησε το 1981 με παραγωγό τον Τάσο Φαληρέα. Στη συνέχεια, στο συγκρότημα προστέθηκε ο Μιχάλης Μουστάκης (πλήκτρα). Το 1989, το συγκρότημα διαλύθηκε και ο Νίκος Πορτοκάλογλου ακολούθησε προσωπική πορεία.
Θάνατοι
1979 – Ρίτσαρντ Ρότζερς. Ο Ρίτσαρντ Ρότζερς ή βαρώνος Ρότζερς του Riverside (Richard Rodgers, γεν. 23 Ιουλίου 1933, Φλωρεντία 18 Δεκεμβρίου 2021), ήταν Βρετανός αρχιτέκτονας, με καταγωγή από την Ιταλία.
Σπούδασε στο Architectural Association School of Architecture στο Λονδίνο και το 1962 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο Yale University of Architecture όπου εκεί γνωρίστηκε και με τον μετέπειτα συνεργάτη του, Νόρμαν Φόστερ. Όταν επέστρεψαν στην Αγγλία, δημιούργησαν μία ομάδα, η οποία περιελάμβανε τους επίσης αρχιτέκτονες Σου Μπρούμγουελ και Γουέντυ Τσίζμαν. Η ομάδα κατάφερε να καθιερωθεί και να αποκτήσουν τον τίτλο των αρχιτεκτόνων υψηλής τεχνολογίας, ωστόσο το 1962 διαλύθηκε.
Το έργο που καθιέρωσε τον Ρότζερς ως αρχιτέκτονα ήταν το Κέντρο Ζωρζ Πομπιντού, με το οποίο κέρδισε τον διαγωνισμό[ασαφές] το 1971, σε συνεργασία με τον Ρέντσο Πιάνο και τον Τζιανφράνκο Φρανκίνι. Το λεγόμενο Μπομπούρ δεν τον καθιέρωσε μόνο ως αρχιτέκτονα, αλλά και εδραίωσε το προσωπικό του στυλ, καθώς δημιούργησε ένα κτίριο όπου τοποθέτησε όλες τις λειτουργικές εγκαταστάσεις του κτιρίου στην εξωτερική του όψη, υπογραμμίζοντάς τες με ένα τρόπο, ώστε να αποτελούν βασικό μέρος της όψης του και αφήνοντας στο εσωτερικό τεράστιους ελεύθερους χώρους. Αυτό το είδος σχεδίασης το επανέλαβε και αργότερα σχεδιάζοντας το κτίριο της τράπεζας Lloyd’s στο Λονδίνο.
Αργότερα σε συνεργασία με τον Ρέντσο Πιάνο, το 1977 δημιούργησε την Richard Rogers Partnership, με γραφεία σε Τόκυο, Λονδίνο, Μαδρίτη και Βαρκελώνη. Από το 1977 και μετά, ασχολήθηκε περισσότερο με το πώς οι πόλεις χρησιμοποιούνται και την βιωσιμότητά τους.
Το 1998, ίδρυσε την Urban Task Force ύστερα από πρόσκληση της βρετανικής κυβέρνησης για να βοηθήσει στον εντοπισμό των αιτιών της αστικής παρακμής και να δημιουργήσουν ένα όραμα για την ασφάλεια, τη ζωτικότητα και την ομορφιά των πόλεων της Βρετανίας. Από το 2001 εώς το 2008 ο Ρότζερς διετέλεσε διευθύνων σύμβουλος του δημάρχου του Λονδίνου Κεν Λιβινγκστόουν και αργότερα του διαδόχου του Μπόρις Τζόνσον σε θέματα αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας μέχρι το 2009.
Τον Μάιο του 2006, ο Ρότζερς επιλέχθηκε για την κατασκευή του Νέου Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου στη Νέα Υόρκη, αντικαθιστώντας το παλιό που καταστράφηκε στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Το 2007 κέρδισε το βραβείο Pritzker αρχιτεκτονικής.
Είναι παντρεμένος με την Ρουθ Ρότζερς και έχουν δύο γιούς, τον Μπο και τον Ρου, ενώ έχει άλλους τρεις γιούς από την προηγούμενη σύζυγό του και πρώην συνεργάτη του Σου Μπρούμγουελ, τον Μπεν, τον Ζαντ και τον Αμπ καθώς επίσης και δέκα εγγόνια. Απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών στις 18 Δεκεμβρίου 2021
2003 – Ανίτα Μούι. Η Anita Mui Yim-fong ( Κινέζικα :梅艷芳, 10 Οκτωβρίου 1963 – 30 Δεκεμβρίου 2003) ήταν τραγουδίστρια και ηθοποιός από το Χονγκ Κονγκ που συνέβαλε σημαντικά στη μουσική σκηνή του Cantopop και έλαβε πολλά βραβεία και διακρίσεις. Παρέμεινε είδωλο σε όλη την καριέρα της και θεωρείται ντίβα του Cantopop. Την βαφτίστηκε ως η «κόρη του Χονγκ Κονγκ» και θεωρείται μια από τις πιο εμβληματικές τραγουδίστριες του Cantopop.
Η Μούι έκανε κάποτε μια sold-out συναυλία στο Χάμερσμιθ , στο Λονδίνο, στην Αγγλία , όπου της ονομάστηκε « Μαντόνα της Ανατολής» (東方麥當娜), γεγονός που την έφερε σε περαιτέρω διεθνή φήμη. Αυτός ο τίτλος της παρέμεινε σε όλη της την καριέρα, τόσο στα ανατολικά όσο και στα δυτικά μέσα.
Στη δεκαετία του 1980, το στυλ της μουσικής gangtai έφερε επανάσταση από τον άγριο χορό και τη θηλυκότητα του Mui επί σκηνής. Ήταν διάσημη για τα εξωφρενικά της κοστούμια και τις υψηλές ερμηνείες της σε συνδυασμό με τα φωνητικά κοντράλτο , που είναι σπάνια σε γυναίκες καλλιτέχνες.
Η βάση των θαυμαστών της έφτασε πολύ πέρα από το Χονγκ Κονγκ σε πολλά μέρη της Ασίας, συμπεριλαμβανομένης της Ταϊβάν, της ηπειρωτικής Κίνας , της Σιγκαπούρης και της Μαλαισίας , καθώς και σε άλλες χώρες. Στη βιομηχανία ψυχαγωγίας του Χονγκ Κονγκ, όπου τα αστέρια συχνά ανεβαίνουν και πέφτουν γρήγορα, ο Mui παρέμεινε στο επίκεντρο για 21 χρόνια (1982–2003). Η καριέρα της σταμάτησε απότομα το 2003 όταν ανακοίνωσε ότι είχε καρκίνο του τραχήλου της μήτρας . Πέθανε αργότερα το ίδιο έτος σε ηλικία 40 ετών.
2006 – Σαντάμ Χουσεΐν. Ο Σαντάμ Χουσεΐν (πλήρες όνομα: Σαντάμ Χουσεΐν Αμπντ αλ Ματζιντ αλ Τικρίτι) ήταν Ιρακινός πολιτικός που κυβέρνησε το Ιράκ από το 1979 έως το 2003. Γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1937 και εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου του 2006, μετά την καταδίκη του από ιρακινό δικαστήριο σε θάνατο δι’ απαγχονισμού. Καθαιρέθηκε από την εξουσία, έπειτα από στρατιωτική επιχείρηση των Η.Π.Α. στο Ιράκ, με την κωδική ονομασία “Σοκ και δέος”. Κατά τη διάρκεια της θητείας του, ξεκίνησε δύο πολέμους. Επιτέθηκε αρχικά στο Ιράν και έπειτα στο Κουβέιτ, το 1990. Από την ημέρα της καθαίρεσής του έως και τις 13 Δεκεμβρίου του 2003, είχε βρει καταφύγιο σε ένα δωμάτιο κάτω από το έδαφος, κοντά στην γενέτειρά του, το Τικρίτ. Στις 5 Νοεμβρίου 2005 οδηγήθηκε σε δίκη, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ένα χρόνο μετά, το δικαστήριο έκρινε ένοχο τον πρώην ηγέτη του Ιράκ και τον καταδίκασε εις θάνατον δι’ απαγχονισμού. Η ποινή εκτελέστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006, περίπου στις 6 π.μ. τοπική ώρα.
