20 Δεκεμβρίου 2023
Είναι η 354η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 11 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:36 – Δύση ήλιου: 17:08 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌓 Σελήνη 8.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ιγνάτιο, Ιγνάτη και Ιγνατία
Γεγονότα
1522 – Έπειτα από πεντάμηνη πολιορκία από τις δυνάμεις του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, οι Ενετοί παραδίδουν τη Ρόδο στους Οθωμανούς, υπό όρους. Υπό την πίεση του λαού, ο Μέγας Μάγιστρος ζήτησε ανακωχή από τον Σουλτάνο στις 20 Δεκεμβρίου 1522. Δύο μέρες αργότερα, ο Σουλεϊμάν δέχθηκε και ανακοίνωσε τους όρους του, οι οποίοι ήταν αρκούντως γενναιόδωροι και εξέπληξαν τους αμυνόμενους. Ο Σουλεϊμάν απαίτησε από τους Ιππότες να εγκαταλείψουν τη Ρόδο εντός 12 ημερών με την περιουσία και τον οπλισμό τους. Στους ντόπιους, Έλληνες και Λατίνους, έδωσε φορολογική απαλλαγή για πέντε χρόνια και παρείχε τη διαβεβαίωση ότι δεν θα μετέτρεπε τους χριστιανικούς ναούς σε τζαμιά. Αν ήθελαν να εγκαταλείψουν το νησί όφειλαν να το πράξουν εντός τριών ετών. Την 1η Ιανουαρίου 1523 οι Ιππότες και αρκετοί Έλληνες εγκατέλειψαν τη Ρόδο με προορισμό τη βενετοκρατούμενη Κρήτη. Στη συνέχεια, οι Ιππότες διεκπεραιώθηκαν στη Σικελία και κατέληξαν στη Μάλτα, όπου θα μετονομαστούν σε Ιππότες της Μάλτας και θα τεθούν εκ νέου αντιμέτωποι των Οθωμανών το 1565.
1812 – Κυκλοφορεί ο πρώτος τόμος με 86 παραμύθια των αδελφών Γκριμ, εν μέσω αντιδράσεων, επειδή ορισμένα από αυτά θεωρούνται ακατάλληλα για παιδιά. Οι αδελφοί Γκριμ γεννήθηκαν σ’ ένα μικρό χωριό της Γερμανίας, ο Γιάκομπ (Jacob Ludwig Carl Grimm) στις 4 Ιανουαρίου του 1785 και ο Βίλχεμ (Wilhelm Carl Grimm) στις 24 Φεβρουαρίου του 1786. Και οι δύο σπούδασαν νομικά, όπως και ο πατέρας τους, ενώ από μικρή ηλικία έδειξαν τεράστιο ενδιαφέρον για τις γερμανικές λαϊκές αφηγήσεις και παραδόσεις.
Συνέλεγαν παραδοσιακές ιστορίες, προσπαθώντας να αποτυπώσουν στο χαρτί όσο πιο πιστά μπορούσαν την τεχνική και τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν οι αφηγητές. Από αυτές εμπνεύστηκαν για να γράψουν περισσότερα από 200 παραμύθια, τα οποία σήμερα είναι γνωστά ως Παραμύθια Γκριμ. Ο πρώτος τόμος με 86 παραμύθια κυκλοφόρησε στις 20 Δεκεμβρίου 1812 εν μέσω αντιδράσεων, επειδή ορισμένα από αυτά θεωρήθηκαν ακατάλληλα για παιδιά. Τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ έχουν μεταφραστεί σε 160 γλώσσες και αγαπήθηκαν από τα παιδιά όλου του κόσμου. Ανάμεσά τους «Η Κοκκινοσκουφίτσα», «Η Σταχτοπούτα», «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», «Η ωραία κοιμωμένη», «Χάνσελ και Γκρέτελ», «Ραπουντζέλ».
Ο Γιάκομπ ως φιλόλογος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μεσαιωνική λογοτεχνία και γλωσσολογία. Συνέταξε τη Γερμανική Γραμματική, ενώ διατύπωσε και μία γενική αρχή, γνωστή ως Νόμος του Γκριμ, που περιγράφει τη σχέση μεταξύ των διαφόρων γλωσσών. Ο Βίλχελμ ασχολήθηκε περισσότερο με τη λογοτεχνική κριτική.
1881 – Εκλογές διεξάγονται στην Ελλάδα, με νίκη του Χαρίλαου Τρικούπη. Εκλέγονται και έξι βουλευτές που τάσσονται υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας: Γ. Φιλάρετος, Τ. Φιλήμων, Α. Πετσάλης, Γ. Μαυρομαράς, Α. Ρηγόπουλος και Χ. Δουζίνας. Από αυτούς, μόνο ο Γ. Φιλάρετος θα παραμείνει πιστός στις ιδέες του.
1977 – Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέας Παπανδρέου, ζητά από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το άνοιγμα του «φακέλου της Κύπρου» και την τιμωρία των υπευθύνων της κυπριακής τραγωδίας. Η κυβέρνηση θα απορρίψει το αίτημα την επόμενη μέρα. Ως Φάκελος της Κύπρου έχει μείνει γνωστό το σύνολο των εγγράφων, επιστολών, καταθέσεων μαρτύρων (εξεταστική της Βουλής την περίοδο 1986-1988) οπτικοακουστικού υλικού και πάσης φύσεως στοιχείου που σχετίζεται με την ελληνοτουρική διπλωματία και της σχέσεις Αθηνών-Λευκωσίας, τον ρόλο των Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, του ΝΑΤΟ και του ΗΒ κυρίως την περίοδο της δικτατορίας αλλά και νωρίτερα. Αποτελείται από 185 φακέλους που φυλάσσοται στα υπόγεια του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 2006 η πρόεδρος της Βουλής, Άννα Μπενάκη , έλαβε αίτημα για να δώσει πρόσβαση σε μέρος του υλικού σε εκπροσώπους επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων, ωστόσο, δεν έδωσε ποτέ απάντηση.Με πρωτοβουλία του Γιαννάκη Ομήρου, προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων σε συνεννόηση με την τότε ομόλογό του, Ζωή Κωνσταντοπούλου, αποφασίστηκε η συνέχιση των εργασιών επί Υπουργίας Παγκάλου, έπειτα από αίτηση υλικού από την Κυπριακή Δημοκρατία και Παπανδρέου, που διεκόπησαν. Τον Ιανουάριο του 2016 υπεγράφη πρωτόκολλο συνεργασίας μεταξύ Ομήρου και Βούτση για την απόκτηση πρόσβασης στο υλικό του φακέλου. Τον Ιούλιο του 2017, ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, Δημήτρης Συλλούρης, παρέλαβε τον Φάκελο της Κύπρου από τον Νίκο Βούτση. Τον Οκτώβριο του 2018, δημοσιεύθηκαν οι πρώτοι τέσσερεις τόμοι.
1995 – Ο Δημήτρης Τσοβόλας ιδρύει το Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα (ΔΗΚΚΙ). Τρία χρόνια είχαν περάσει από την περιπέτεια του ειδικού δικαστηρίου, όταν ο Δημήτρης Τσοβόλας αποφάσισε να απογαλακτισθεί από το ΠΑΣΟΚ. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου στο «Ωνάσειο» και τη διαφαινόμενη επικράτηση των «εκσυγχρονιστών», προσπάθησε να πλαγιοκοπήσει το παλιό του κόμμα από τα αριστερά.
Μετά τη σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, στις 11 Οκτωβρίου του 1995, αποχώρησε από το κόμμα και σχεδόν δύο μήνες αργότερα, στις 20 Δεκεμβρίου, ανακοίνωσε από τη Θεσσαλονίκη την ίδρυση του Δημοκρατικού Κοινωνικού Κινήματος, γνωστότερου με τα αρχικά ΔΗΚΚΙ. Το σύνθημα του νέου κόμματος «Όλοι για την Ελλάδα και η Ελλάδα για όλους» και η έννοια των «μη προνομιούχων» που περιλαμβανόταν στην ιδρυτική διακήρυξη ήταν προφανές ότι στόχευε στον μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ.
Το ΔΗΚΚΙ έλαβε το αξιοπρεπές 4,4% στις εκλογές του 1996, εκλέγοντας 9 βουλευτές. Τρία χρόνια αργότερα σημείωσε το καλύτερο ποσοστό του, στις ευρωεκλογές του 1999, αποσπώντας το 6,8% των ψήφων και 2 έδρες. Από το σημείο αυτό αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, για να επιβεβαιωθεί η ρήση του Ευάγγελου Αβέρωφ «για το αρνί που φεύγει από το μαντρί και το τρώει ο λύκος».Το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη στριμώχνει το ΔΗΚΚΙ στη γωνία, που όλα αυτά τα χρόνια παρέμεινε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αξιόλογο στελεχικό δυναμικό.
Γεννήσεις
1802 – Δημήτριος Βούλγαρης (Ύδρα, 20 Δεκεμβρίου 1802 – Αθήνα, 29 Δεκεμβρίου 1877) γνωστός και με το προσωνύμιο «Τζουμπές». ήταν Έλληνας πολιτικός του 19ου αιώνα. Διετέλεσε 8 φορές πρωθυπουργός σε διάστημα μίας 20ετίας, για 6 χρόνια και 1 μήνα συνολικά. Το “Τζουμπές”, του το κόλλησαν ως παρατσούκλι λόγω της μακριάς μπέρτας/μανδύα που συνήθιζε να φοράει, καθώς και για την παροιμιώδη φράση “άστε ντούα” (διότι “έτσι θέλω” εγώ, στα αρβανίτικα), που λέγεται πως απαντούσε όταν του ζητούσαν να δικαιολογήσει τις αποφάσεις του.
Γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20 Δεκεμβρίου 1802 και ήταν γιος του Μπέη της Ύδρας Γεωργίου Βούλγαρη. Ο τελευταίος πέθανε όταν ο Δημήτριος Βούλγαρης ήταν δέκα χρονών με αποτέλεσμα να αναλάβουν την επιμέλειά του οι επίτροποι που ορίζονταν από τη διαθήκη του πατέρα του μεταξύ των οποίων ήταν και ο Λάζαρος Κουντουριώτης. Κατά τα εφηβικά χρόνια παρακολούθησε μαθήματα από τον Θεόκλητο Φαρμακίδη και τον Άνθιμο Γαζή. Σε ηλικία μόλις 19 χρονών εξελέγη πρόκριτος της Ύδρας (1821).
Το 1825 εξελέγη πληρεξούσιος για την Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου και το 1829 για την Δ΄ Εθνοσυνέλευση του Άργους ως πληρεξούσιος Ύδρας. Κατά την καποδιστριακή εποχή συντάχθηκε με τους αντικαποδιστριακούς τηρώντας σκληρή αντιπολιτευτική στάση και λαμβάνοντας μέρος στα γεγονότα της ανταρσίας της Ύδρας ως εκλεγμένος δημογέροντας.
Το 1832 διορίστηκε υπουργός ναυτικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μη δεχόμενος να υποβιβάσει τους αγωνιστές του 1821. Το 1837 εξελέγη δήμαρχος Ύδρας παραμένοντας στον δημαρχιακό θώκο για έξι χρόνια. Το 1845 διορίστηκε γερουσιαστής και δύο χρόνια αργότερα ορκίστηκε υπουργός ναυτικών στην κυβέρνηση Κωλέττη. Τα επόμενα χρόνια ανέλαβε το υπουργείο οικονομικών στην κυβέρνηση Κανάρη (1848) από όπου όμως παραιτήθηκε. Τον Σεπτέμβριο του 1855 ανέλαβε να σχηματίσει κυβέρνηση, στην οποία και κράτησε για τον εαυτό του το υπουργείο εσωτερικών. Η κυβέρνηση τελικώς παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα ύστερα από προσωπική σύγκρουση Βασιλιά – Βούλγαρη και ενώ πριν 13 μήνες είχε κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή κατά τις Εκλογές του 1856 που διεξήγαγε.
Με την έξωση του Όθωνα, ο Βούλγαρης σχημάτισε την επαναστατική κυβέρνηση του 1862, την οποία διοικούσε Επιτροπεία (Ρούφος, Κανάρης, Βούλγαρης) υπό την προεδρία του. Παράλληλα γίνεται αρχηγός της παράταξης των Πεδινών και διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφύλια διαμάχη των Ιουλιανών. Τον Φεβρουάριο, μετά τα Φεβρουαριανά παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματίσει πάλι κυβέρνηση τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1863). Το 1865 σχημάτισε βραχύβια κυβέρνηση τριών ημερών και τον Ιανουάριο του 1866 διορίστηκε πρωθυπουργός. Τον Ιανουάριο του 1868 κέρδισε τις εκλογές και σχημάτισε κυβέρνηση διάρκειας ενός έτους. Το 1871 κέρδισε τις εκλογές αναλαμβάνοντας για έβδομη φορά την πρωθυπουργία ενώ τον Φεβρουάριο του 1874 ανέλαβε για τελευταία φορά την πρωθυπουργία. Στις εκλογές που ακολούθησαν βγήκε νικητής ύστερα από παρερμηνεία σχετικού άρθρου του συντάγματος.
Έτσι το 1874, μέσα σε κλίμα πολιτικής αυθαιρεσίας της τότε κυβέρνησης του Δ. Βούλγαρη, ο Χαρίλαος Τρικούπης έγραψε στην εφημερίδα “Καιροί” ένα σαρκαστικό άρθρο με τον τίτλο «Τις πταίει», που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουνίου του 1874, στο οποίο κατήγγειλε το πολιτικό σύστημα της εποχής, αλλά ουσιαστικά κατηγορούσε το Βασιλιά, επειδή μετά την πτώση του Δεληγιώργη, εξ αιτίας των Λαυρεωτικών, είχε χρήσει κυβέρνηση εκείνη του Βούλγαρη που ήταν μειοψηφίας. Σημειώνεται ότι την εποχή εκείνη με το υφιστάμενο Σύνταγμα κανένα κόμμα δεν μπορούσε να πλειοψηφήσει από μόνο του. Έτσι όλοι οι τότε κυβερνητικοί σχηματισμοί ήταν κυβερνήσεις μειοψηφίας. Ο δε Βασιλιάς, προκειμένου ν’ αποφύγει κατάσταση ακυβερνησίας με συνεχείς επαναλαμβανόμενες και ατελέσφορες εκλογές, αναγκαζόταν κάθε φορά να χρίζει κυβέρνηση το κόμμα εκείνο με τη λιγότερη μειοψηφία.
Τον Μάρτιο του 1875 ο Δ. Βούλγαρης διέπραξε εκλογική λαθροχειρία στη Βουλή, γεγονότα που έχουν μείνει στην ιστορία ως με την ονομασία Στηλιτικά. Τελικά με παρέμβαση του Βασιλιά και προ της απειλής του για παραίτηση εκ του θρόνου ακόμα και των ανήλικων τέκνων του ο Δ. Βούλγαρης υποχρεώθηκε σε παραίτηση υπέρ του Χαρ. Τρικούπη. Αλλά και ο τελευταίος λαμβάνοντας εντολή σχηματισμού κυβέρνησης δεν κατάφερε να συγκεντρώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία όπου και παραιτήθηκε υπέρ του Κουμουνδούρου.
Η πρώτη πράξη της νέας κυβέρνησης Κουμουνδούρου ήταν η παραπομπή σε ειδικό δικαστήριο, για έγκλημα σιμωνίας δύο υπουργών του Δ. Βούλγαρη και η καταδίκη τους σε φυλάκιση 1-2 έτη, τα λεγόμενα Σιμωνιακά. Αυτών ακολούθησε άλλο ειδικό δικαστήριο με παραπομπή του ίδιου του Δ. Βούλγαρη και όλων των μελών της τελευταίας κυβέρνησής του για αθέμιτες πολιτικές ενέργειες με τις οποίες στιγμάτισε αυτόν ηθικά, πλην όμως δεν καταδίκασε λόγω μη προβλεπόμενης σχετικής ποινής ή ρήτρας. Η διπλή αυτή καταδίκη, η πρώτη ποινική στον γαμβρό του, η δεύτερη ηθική προς το πρόσωπό του κατέβαλαν ψυχικά τον Δ. Βούλγαρη με συνέπεια να παραιτηθεί και της ενεργού πολιτικής σκηνής και να οδηγηθεί στον πολιτικό θάνατο, στο μαρασμό του οποίου δεν άργησε ν΄ ακολουθήσει και ο φυσικός.
Μετά την παραίτησή του αποσύρθηκε από την πολιτική ζωή. Διέμενε στην Αθήνα όπου και πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1877. Ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Κουντουριώτη, κόρη του Λάζαρου Κουντουριώτη και απέκτησε πέντε παιδιά.
1915 – Αζίζ Νεσίν, τούρκος συγγραφέας. («Ο Καφές και η Δημοκρατία», «Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δεν θα πάνε»). Ο Νεσίν είχε καταγωγή από τους Τατάρους της Κρίμαιας. Γεννήθηκε το 1915 στη Χάλκη, ένα από τα Πριγκηπόννησα της Κωνσταντινούπολης, στις μέρες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έπειτα από τη θητεία του ως αξιωματικός για αρκετά χρόνια, έγινε συντάκτης μιας σειράς σατιρικών περιοδικών με σοσιαλιστική κλίση. Ο ίδιος φυλακίστηκε αρκετές φορές και τέθηκε υπό την επίβλεψη της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας (MAH στην τουρκική γλώσσα) για τις πολιτικές του απόψεις.
Το έργο του Νεσίν μιλά για την καταδυνάστευση και τη βίαιη μεταχείριση του απλού λαού. Έχει σατιρίσει τη γραφειοκρατία και εξέθετε τις οικονομικές ανισότητες σε ιστορίες που συνδυάζουν αποτελεσματικά το τοπικό χρώμα και τις καθολικές αλήθειες. Επίσης, είχε λάβει αρκετά βραβεία στην Τουρκία, την Ιταλία, τη Βουλγαρία και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα λογοτεχνικά έργα του έχουν μεταφραστεί σε πάνω από τριάντα γλώσσες. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του λέγεται ότι ήταν ο μόνος Τούρκος συγγραφέας που ζούσε μόνο από τα κέρδη που του απέφεραν τα βιβλία του.
Στις 6 Ιουνίου το 1956, παντρεύτηκε μία συνάδελφο του από το περιοδικό Akbaba, τη Meral Çelen.
Το 1972, ιδρύει το Ίδρυμα Νεσίν. Ο σκοπός της δημιουργίας του Ιδρύματος Νεσίν είναι να αναλαμβάνει, κάθε χρόνο, τέσσερα άπορα παιδιά στο σπίτι του Ιδρύματος και να παρέχει κάθε ανάγκη -καταφύγιο, εκπαίδευση και κατάρτιση- αρχής γενομένης από το δημοτικό σχολείο έως ότου ολοκληρώσουν το γυμνάσιο, κάποιο επαγγελματικό σχολείο ή μέχρι να αποκτήσουν ένα επάγγελμα ύστερα από την ειδίκευσή τους. Ο Νεσίν δώρισε στο Ίδρυμα τα πνευματικά του δικαιώματα στο σύνολό τους για όλα τα έργα του στην Τουρκία ή σε άλλες χώρες, συμπεριλαμβανομένων όλων των βιβλίων του, των θεατρικών έργων που ανέβαιναν σε παραστάσεις, όλα τα πνευματικά δικαιώματα των ταινιών, αλλά και όλα τα έργα του που προβάλλονταν ή χρησιμοποιούνταν στο ραδιόφωνο ή την τηλεόραση.
Ο Αζίζ Νεσίν ήταν ένας πολιτικός ακτιβιστής. Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 με επικεφαλής τον Κενάν Εβρέν, οι διανοούμενοι που ήταν ενάντια σ’ αυτή την τάξη πραγμάτων καταπιέστηκαν. Ο Νεσίν οδήγησε πολλούς διανοούμενους να εξεγερθούν εναντίον της στρατιωτικής κυβέρνησης, εκδίδοντας την Αναφορά των Διανοουμένων (στην τουρκική γλώσσα: Aydınlar Dilekçesi). Ήταν ο πρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων της Τουρκίας (στα τουρκική γλώσσα: Türkiye Yazarlar Sendikası).
Επιπλέον, ήταν κριτής της θρησκείας του Ισλάμ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ξεκίνησε τη μετάφραση του αμφιλεγόμενου μυθιστορήματος του Σαλμάν Ρούσντι, «οι Σατανικοί Στίχοι». Αυτό προκάλεσε την αγανάκτηση ισλαμικών οργανώσεων, οι οποίες κέρδισαν δημοτικότητα σ’ όλη την Τουρκία και στη συνέχεια προσπάθησαν να τον κυνηγήσουν. Στις 2 Ιουλίου το 1993, ενώ παρακολουθούσε ένα -κυρίως- πολιτιστικό φεστιβάλ Αλεβιτών στην κεντρική ανατολική πόλη της Σίβας, ένα πλήθος οργανωμένο από ισλαμιστές συγκεντρώθηκε γύρω από το ξενοδοχείο Madimak, όπου φιλοξενούνταν οι παρευρισκόμενοι του φεστιβάλ. Μετά από πολλές ώρες πολιορκίας, το πλήθος έβαλε φωτιά στο ξενοδοχείο. Αφού οι φλόγες «κατέπνιξαν» αρκετούς από τους χαμηλούς ορόφους του ξενοδοχείου, οι πυροσβέστες κατάφεραν να πλησιάσουν και ο Αζίζ Νεσίν και πολλοί από τους επισκέπτες του ξενοδοχείου διέφυγαν. Δυστυχώς, όμως, 37 άνθρωποι σκοτώθηκαν. Το γεγονός αυτό, γνωστό και ως Σφαγή της Σεβάστειας, έγινε η αφορμή για να γίνει αντιληπτή η λογοκρισία και η κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, τα οποία φέρεται να είχαν διαταραχθεί εκείνη την περίοδο. Όλη αυτή η κατάσταση, ενέτεινε επίσης τη διχοτόμηση μεταξύ των φονταμενταλιστών μουσουλμάνων και εκείνων που θεωρούσαν ως άπιστους.
Αφιέρωσε τα τελευταία του χρόνια στην καταπολέμηση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Ο Αζίζ Νεσίν πέθανε στις 6 Ιουλίου το 1995 λόγω καρδιακής προσβολής, μετά από εκδήλωση υπογραφής βιβλίων του στο Τσεσμέ της Σμύρνης. Μετά το θάνατό του, το σώμα του θάφτηκε σε άγνωστη τοποθεσία σε γη που ανήκε στο Ίδρυμα Νεσίν, χωρίς τελετή, όπως ζητήθηκε και στη διαθήκη του.
1957 – Άννα Βίσση (Λάρνακα, 20 Δεκεμβρίου 1957), Ελληνοκύπρια τραγουδίστρια και μουσικός. Ξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά το 1973, σε ηλικία 16 ετών, από τα 19 όταν μετακόμισε στην Ελλάδα και υπέγραψε δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Minos EMI. Το 1977 κέρδισε την 1η θέση στο 19ο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι Ας Κάνουμε Απόψε Μιαν Αρχή και κυκλοφόρησε τον πρώτο της προσωπικό δίσκο με τον ίδιο τίτλο. Από τη δεκαετία του ’80, ξεκίνησε σχεδόν αποκλειστική συνεργασία με το μουσικοσυνθέτη και στιχουργό Νίκο Καρβέλα.
Έχει κυκλοφορήσει 27 προσωπικά άλμπουμ, 12 συλλογές, έχει 25 συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, έχει πρωταγωνιστήσει σε τέσσερις μουσικοθεατρικές παραστάσεις, τρεις όπερες και ένα μιούζικαλ, ενώ συμμετείχε σε τηλεοπτικές παραγωγές. Είναι από τις πρώτες τραγουδίστριες που εισήγαγαν την δυτική ποπ μουσική στην Ελλάδα και συνδύασε ήχους από σύγχρονη λαϊκή, έντεχνη και ποπ μουσική δημιουργώντας μια ευρεία γκάμα τραγουδιών. Σε μια καριέρα που διαρκεί περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, έχει επηρεάσει πολλές από τις νεότερες τραγουδίστριες σε Ελλάδα και Κύπρο. Το σύνολο της δισκογραφίας της περιλαμβάνει 37 πλατινένιες και 16 χρυσές διακρίσεις, ενώ αποτελεί μία από τις πιο διαχρονικές και εμπορικές τραγουδίστριες όλων των εποχών καθώς οι συνολικές πωλήσεις των δίσκων της υπερβαίνουν τις 10.000.000 παγκοσμίως. Λόγω των παραπάνω διακρίσεων σε συνδυασμό με την διαχρονικότητα της καριέρας της και την παγιωμένη στην κορυφή δημοτικότητά της, της αποδόθηκε το προσωνύμιο της “Απόλυτης Ελληνίδας Σταρ”.
Η Άννα Βίσση έχει συμμετάσχει στην τελετή λήξης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και την τελετή για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων θεατών.
Θάνατοι
1880 – Ζώρζης Δρομοκαϊτης, έλληνας έμπορος και εθνικός ευεργέτης. Η καταγωγή του ήταν από τη Χίο. Γεννήθηκε εκεί στις αρχές του 19ου αιώνα πιθανότατα το 1805. Δεκαετής αποδήμησε από την πατρίδα του το 1822 για να βρει δουλειά. Με αυστηρές οικονομίες κατάφερε να συγκεντρώσει ένα μικρό κεφάλαιο και ξεκίνησε εμπόριο στην Αίγυπτο, Συρία, και αργότερα στη Μαδαγασκάρη. Εγκαταστάθηκε εκεί μαζί με τη γυναίκα του Ταρσή το γένος Φραγκοπούλου.
Η γυναίκα του αρρώστησε βαριά, και το ανδρόγυνο επέστρεψε στη Χίο, όπου η γυναίκα του πέθανε. Ο Δρομοκαΐτης μετά τον θάνατο της γυναίκας του δεν ξαναπαντρεύτηκε, και αφού δεν είχε παιδιά αφοσιώθηκε εντελώς στο εμπόριο και στην αγαθοεργία. Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 1880.
Κληροδότησε γενναία ποσά, τριακόσιες χιλιάδες δραχμές στο γυμνάσιο της Χίου, είκοσι πέντε χιλιάδες στο Λωβοκομείο του νησιού, είκοσι πέντε χιλιάδες υπέρ της Φιλοπτώχου Αδελφότητος, εκατό χιλιάδες στο Αμαλίειο Ορφανοτροφείο, σαράντα χιλιάδες στον Σύλλογο των Κυριών υπέρ της γυναικείας εκπαιδεύσεως, σαράντα χιλιάδες στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού. Το μεγαλύτερο από τα έργα του, ήταν το Δρομοκαΐτειο θεραπευτήριο, για το οποίο διέθεσε πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες φράγκα, και το οποίο ανεγέρθη κοντά στο Δαφνί, λίγο έξω από την Αθήνα.
1968 – Τζον Στάινμπεκ (John Ernst Steinbeck, Jr, 27 Φεβρουαρίου 1902 – 20 Δεκεμβρίου 1968) ήταν Αμερικανός συγγραφέας. Έγραψε το βραβευμένο με Βραβείο Πούλιτζερ μυθιστόρημα Τα Σταφύλια της Οργής (1939) και το Άνθρωποι και ποντίκια (1937). Συνέγραψε συνολικά είκοσι επτά βιβλία, τα οποία περιλαμβάνουν 16 μυθιστορήματα, έξι πραγματικές ιστορίες και πέντε συλλογές διηγημάτων. Το 1962 ο Στάινμπεκ τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Τζον Ερνστ Στάινμπεκ γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1902 στην πόλη Σαλίνας στην Καλιφόρνια. Ήταν γερμανικής και ιρλανδικής καταγωγής. Το 1919, ο Στάινμπεκ αποφοίτησε από το Λύκειο του Σαλίνας και παρακολουθούσε με διαλείμματα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ μέχρι το 1925, φεύγοντας τελικά από το πανεπιστήμιο χωρίς να πάρει πτυχίο.
Ο Στάινμπεκ έζησε το μεγαλύτερο μέρος Μεγάλης Ύφεσης και του γάμου του με την Κάρολ σε ένα εξοχικό που ανήκε στον πατέρα του στην κωμόπολη Πασίφικ Γκρόουβ στην Καλιφόρνια στην Χερσόνησο του Μοντερέυ, λίγα τετράγωνα μακριά από την πόλη του Μοντερέυ.
Μετά την έκδοση του μυθιστορήματος Η Πεδιάδα της Τορτίλα (Tortilla Flat) το 1935, η οποία διαδραματίζεται στο Μοντερέυ, της πρώτης του εμπορικής επιτυχίας, οι Στάινμπεκ αναδύθηκαν από τη σχετική φτώχεια κι έχτισαν ένα καλοκαιρινό ράντσο-σπίτι στην κωμόπολη Λος Γκάτος.
Το 1948 ο Στάινμπεκ περιηγήθηκε στη Σοβιετική Ένωση με τον φημισμένο φωτογράφο Ρόμπερτ Κάπα. Επισκέφτηκαν τη Μόσχα, το Κίεβο, την Τιφλίδα, το Μπατούμι και το Στάλινγκραντ. Το βιβλίο του για τις εμπειρίες τους Ρωσικό Ημερολόγιο, εικονογραφήθηκε με φωτογραφίες του Κάπα. Εκείνη τη χρονιά εκλέχτηκε μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων.
Το 1962 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στην επίσημη ομιλία του στην Ακαδημία της Στοκχόλμης είπε, μεταξύ άλλων, ότι “ο ίδιος ο άνθρωπος έχει καταστεί η μεγαλύτερή μας απειλή και η μοναδική μας ελπίδα”. Επίσης αναφέρθηκε στο ρόλο του συγγραφέα “επιφορτισμένο με το καθήκον να αποκαλύπτει τα τρωτά και σφάλματά μας, να φέρει στο φως τα σκοτεινά και επικίνδυνα όνειρά μας, με σκοπό να βελτιώσει την ζωή μας”.
Το 1966, ο Στάινμπεκ ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ για να επισκεφτεί τον χώρο του Βουνού της Ελπίδας, μιας αγροτικής κοινότητας ιδρυμένης από τον παππού του στο Ισραήλ, του οποίου ο αδελφός, Φρίντιχ Γκροσστάινμπεκ, δολοφονήθηκε από Άραβες διαγουμιστές στις 11 Ιανουαρίου 1858.
Ο Τζον Στάινμπεκ πέθανε στη Νέα Υόρκη στις 20 Δεκεμβρίου 1968 από καρδιακή ασθένεια και καρδιακή ανεπάρκεια. Ήταν 66 ετών και είχε υπάρξει σε όλη του τη ζωή καπνιστής. Η αυτοψία έδειξε σχεδόν πλήρη απόφραξη των κυρίων στεφανιαίων αρτηριών. Ο θάνατός του ήταν το τέλος μιας ζωής πολυκύμαντης και έντονης με τρεις γάμους και διαρκείς μετακινήσεις.
Σύμφωνα με τις επιθυμίες του, το σώμα του αποτεφρώθηκε και μία τεφροδόχος που περιείχε τις στάχτες του ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο στο Garden of Memories Memorial Park στην πόλη Σαλίνας. Οι στάχτες του τοποθετήθηκαν μαζί με εκείνες των Χάμιλτον (παππούδων του).
2009 – Γιάννης Μόραλης, έλληνας εικαστικός, ένας από τους μεγαλύτερους έλληνες ζωγράφους της λεγόμενης γενιάς του ’30, με πλήθος διακρίσεων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ο ζωγράφος Γιάννης Μόραλης (Άρτα, 23 Απριλίου 1916 – Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2009) υπήρξε ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Η εκλογή του στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το διδακτικό του έργο εκεί για 35 συνεχή χρόνια (από τον Φεβρουάριο του 1948 έως τον Αύγουστο του 1983 συγκεκριμένα) αποδείχτηκε οπωσδήποτε αποφασιστικής σημασίας σε σχέση με μια σειρά από επιλογές και κατευθύνσεις της εικαστικής παραγωγής στην Ελλάδα τα χρόνια που ακολούθησαν.
Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε στην Άρτα, δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Κωνσταντίνου Ι. Μόραλη και της Βασιλικής, το γένος Αναστασίου Μιχάλη. Η οικογένεια το 1922 εγκαταστάθηκε στην Πρέβεζα, όπου ο Κωνσταντίνος Μόραλης υπηρέτησε ως γυμνασιάρχης[. Από το 1927 εγκαθίστανται μόνιμα στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Την ίδια χρονιά ο νεαρός Μόραλης, που έχει πάρει την απόφαση να γίνει ζωγράφος, αρχίζει να παρακολουθεί το “κυριακάτικο μάθημα” στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί γνωρίζει τον Νίκο Νικολάου. Το 1931 είναι η χρονιά κατά την οποία προετοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στην ΑΣΚΤ κοντά στο μετέπειτα γαμπρό του, ζωγράφο Γιάννη Γεωργόπουλο. Επιτυγχάνει και εγγράφεται στο προπαρασκευαστικό τμήμα με καθηγητή τον Δημήτριο Γερανιώτη. Γνωρίζεται τότε με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον Χρήστο Καπράλο και ξανασυναντά τον Νικολάου. Ο Μόραλης είναι μεταξύ των σπουδαστών που ο Κωνσταντίνος Παρθένης επιλέγει για το εργαστήριό του. (Δείτε πσερισσότερα ΕΔΩ)
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
AgrinioStories
Διαβάστε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ
περισσότερες πληροφορίες για τη ημέρα
κάνοντας clik πάνω στη διαφήμιση που ακολουθεί
