Συνέβη 2 Ιανουαρίου στην Ελλάδα και τον κόσμο

2 Ιανουαρίου 2024

Είναι η 2η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 363 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:41 – Δύση ήλιου: 17:16 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 36 λεπτά
🌗 Σελήνη 20.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα, Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Σεραφειμίτσα, Σίλβεστρο, Σιλβέστρη, Σίλβη, Σιλβέστρα και Σίλβα

Γεγονότα

1924 – Ο αρχηγός της Επανάστασης του 1922, Νικόλαος Πλαστήρας, παραδίδει την εξουσία στους πολιτικούς, θεωρώντας ότι οι στόχοι της «Επαναστατικής Επιτροπής» έχουν εκπληρωθεί.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας ήταν στρατιωτικός και πολιτικός, με έντονη δράση σε κρίσιμες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, γνωστός με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Γεννήθηκε στο Βούνεσι (σημερινό Μορφοβούνι) Καρδίτσας στις 4 Νοεμβρίου 1883.
Η Μικρασιατική Καταστροφή έφερε την εξέγερση του στρατού στη Χίο και στη Μυτιλήνη τον Σεπτέμβριο του 1922 και τη δημιουργία της «Επαναστατικής Επιτροπής» υπό τους Νικόλαο Πλαστήρα, Στυλιανό Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά. Η Επιτροπή με τελεσίγραφό της αξίωσε την παράδοση της εξουσίας, την έξωση του βασιλιά Κωνσταντίνου και την παραίτηση της κυβέρνησης Γούναρη. Με τη βοήθεια του λαού και του στρατού, ιδίως του Ναυτικού, οι εξεγερθέντες γρήγορα έγιναν κύριοι της κατάστασης, με τον Νικόλαο Πλαστήρα να έχει αρχηγικό ρόλο. Ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε υπέρ του υιού του Γεωργίου Β’, ενώ πρωθυπουργός ανέλαβε ο Σωτήριος Κροκιδάς.
Η Επαναστατική Επιτροπή είχε δύσκολο έργο να επιτελέσει. Έπρεπε να αναδιοργανώσει τον στρατό για να επιτύχει καλύτερους όρους ως ηττημένη χώρα στην επικείμενη διάσκεψη της Λοζάννης, να φροντίσει και να στεγάσει τους εκατοντάδες χιλιάδες μικρασιάτες πρόσφυγες, αλλά και να επουλώσει το τραυματισμένο λαϊκό αίσθημα, που ζητούσε την τιμωρία των υπαιτίων της Εθνικής Συμφοράς. Με μια αμφιλεγόμενη απόφασή του, προσήγαγε σε δίκη του πολιτικούς και στρατιωτικούς υπεύθυνους της ήττας («Δίκη των Έξι»), οι οποίοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν στο Γουδί.
Ο Πλαστήρας κάλεσε από την εξορία τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ηγηθεί της ελληνικής αντιπροσωπείας στις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, που οδήγησαν στη Συνθήκη της Λωζάνης (1923). Η Επαναστατική Επιτροπή αντιμετώπισε επιτυχώς το φιλοβασιλικό πραξικόπημα των υποστρατήγων Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου (Οκτώβριος 1923), ενώ δεν κλονίσθηκε με το περιστατικό της Κέρκυρας, που προκάλεσε την ολιγοήμερη κατάληψη του νησιού από τους Ιταλούς.
Ο Πλαστήρας πίστευε ότι η θέση των στρατιωτικών είναι στους στρατώνες και μόνο δεινά θα προκαλούσε η άσκηση εξουσίας από αυτούς. Έτσι, οδήγησε τη χώρα στις κάλπες στις 16 Δεκεμβρίου 1923. Από τις εκλογές απείχε η «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις», στην οποία είχαν συσπειρωθεί οι φιλοβασιλικοί και άλλοι αντιπολιτευόμενοι την Επαναστατική Επιτροπή. Η νέα Βουλή που προέκυψε ήταν Συντακτική και συνήλθε στις 2 Ιανουαρίου 1924, ανοίγοντας το δρόμο για τη Β’ Ελληνική Δημοκρατία. Την ίδια μέρα, ο Πλαστήρας υπέβαλε την παραίτησή του από τις τάξεις του στρατεύματος, αφού πρώτα έκανε ένα απολογισμό των πεπραγμένων της Κυβερνητικής Επιτροπής. Για τις υπηρεσίες που προσέφερε στη χώρα, με απόφαση της Βουλής προήχθη στο βαθμό του αντιστρατήγου.
Από το 1924 έως το 1933 ο Νικόλαος Πλαστήρας δεν μετείχε στα κοινά, ζώντας μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας. Όταν στις εκλογές της 6ης Μαρτίου 1933 η αντιβενιζελική «Ηνωμένη Αντιπολίτευσις» αναδείχθηκε νικήτρια, ο Πλαστήρας προσπάθησε να αποτρέψει την πολιτική μεταβολή μ’ ένα πραξικόπημα που απέτυχε παταγωδώς, καθώς δεν είχε ούτε τη στήριξη του Ελευθερίου Βενιζέλου, καθώς η κυβέρνησή του παραιτήθηκε το ίδιο βράδυ.

1959 – Η Σοβιετική Ένωση εκτοξεύει το πρώτο διαστημόπλοιο με κατεύθυνση τη Σελήνη. Πρόκειται για το μη επανδρωμένο «Λούνα 1», το οποίο θα περάσει 4.600 μίλια μακριά από τη δορυφόρο της Γης και θα χαθεί στο διάστημα. Το Λουνά 1 (ρωσ Луна-1), γνωστό και ως Μιτστά (Мечта = «όνειρο») E-1 No.4 και «Πρώτο κοσμικό πλοίο» ήταν το πρώτο διαστημικό σκάφος στην ιστορία που έφθασε κοντά στη Σελήνη, αλλά και το πρώτο που τοποθετήθηκε ποτέ σε ηλιοκεντρική τροχιά. Εκτοξεύθηκε στα πλαίσια του Προγράμματος «Λουνά» το 1959 και είχε στόχο την πρόσκρουση πάνω στη σεληνιακή επιφάνεια. Ωστόσο, εξαιτίας κακού υπολογισμού του χρόνου επιταχύνσεως μετά την εκτόξευση, πέρασε 5.995 χιλιόμετρα πάνω από την επιφάνεια της Σελήνης και στη συνέχεια, ως το πρώτο τεχνητό αντικείμενο που διέφυγε ποτέ από τη γήινη βαρύτητα, έγινε ο πρώτος τεχνητός πλανήτης στην ιστορία.
Κατά τη διάρκεια του περάσματος του σκάφους από την εξωτερική ζώνη ακτινοβολίας Βαν Άλεν, ο σπινθηριστής του έδειξε την ύπαρξη μικρού αριθμού υποατομικών σωματίων υψηλής ενέργειας στη ζώνη αυτή. Οι μετρήσεις που μετέδωσε το Λουνά 1 απέδωσαν δεδομένα για τις ζώνες ακτινοβολίας της Γης και για το διάστημα γύρω από αυτή. Βρέθηκε εξάλλου ότι η Σελήνη δεν διαθέτει ανιχνεύσιμο μαγνητικό πεδίο, ενώ έγιναν και οι πρώτες απευθείας ανιχνεύσεις και μετρήσεις του ηλιακού ανέμου, μιας ισχυρής ροής φορτισμένων σωματίων από τον Ήλιο. Η συγκέντρωση αυτών των σωματίων μετρήθηκε στα 700 ανά cm3 σε υψόμετρα 20 ως 25 χιλιάδων χλμ. και στα 300 ως 400 σωμάτια ανά cm3 σε υψόμετρα 100 ως 150 χιλιάδων χλμ.. Το διαστημόπλοιο αυτό σημείωσε επίσης την πρώτη ραδιοεπικοινωνία από τόσο μεγάλη απόσταση, της τάξεως του μισού εκατομμυρίου χιλιομέτρων.
Μία δυσλειτουργία στο σύστημα ελέγχου από το έδαφος προκάλεσε σφάλμα στον χρόνο λειτουργίας του πυραύλου, με συνέπεια το σκάφος να χάσει τη σωστή πορεία και τον στόχο του. Κατόπιν, το Λουνά 1 έγινε ο πρώτος τεχνητός πλανήτης του Ήλιου στην ιστορία, στον οποίο δόθηκε τότε το όνομα «Μιτστά» = όνειρο στη ρωσική γλώσσα. Το Λουνά 1 αναφερόταν επίσης και ως «ο πρώτος κοσμικός πύραυλος», αναφερομενος στο επίτευγμα της διαφυγής από τη γήινη βαρύτητα.

1969 – Ήταν η 2η μέρα του νέου χρόνου, το 1969, όταν 30χρονος Κρητικός λατόμος Γεώργιος Φλαμουρίδης ή Παραβολιδάκης πραγματοποιεί αεροπειρατεία για να γλιτώσει από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, καθότι ήταν πολιτικά διωκόμενος.
Ο 30χρονος λατόμος είχε υποχρεώσει την εσωτερική πτήση της «Ολυμπιακής» με δρομολόγιο Ηράκλειο – Αθήνα να κατευθυνθεί στο Κάιρο. Το αεροσκάφος Ντάγκλας DC-6Β με 97 επιβάτες και 5μελές πλήρωμα, προσγειώθηκε στην πρωτεύουσα της Αιγύπτου, ωστόσο οι αρχές συνέλαβαν τον αεροπειρατή και φρόντισαν για την επιστροφή των επιβατών και του πληρώματος στην Ελλάδα.
Ο Γεώργιος Φλαμουρίδης ή Παραβολιδάκης πέντε λεπτά μετά την απογείωση του αεροπλάνου από την Κρήτη στις 10:00 π.μ., μπουκάρει στο πιλοτήριο (τότε δεν κλείδωνε) ζητώντας- υπό την απειλή όπλου- από τον πιλότο να αλλάξει πορεία και να κατευθυνθεί στο Κάιρο. Σύμφωνα με το αιγυπτιακό πρακτορείο ΜΕΝΑ, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, δήλωσε αργότερα στις αιγυπτιακές Αρχές, ότι αρχικά αρνήθηκε να υπακούσει στις εντολές του οπλισμένου νεαρού, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να πυροβολήσει για εκφοβισμό πάνω από το κεφάλι του πιλότου, προκαλώντας ζημιά στο παράθυρο του θαλάμου διακυβέρνησης.
Το αεροσκάφος προσγειώνεται στο Κάιρο, όπου οι αρχές συλλαμβάνουν τον αεροπειρατή και φροντίζουν για την επιστροφή των επιβατών και του πληρώματος.

2000 – Εγκαινιάζεται το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Η δημιουργία του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης ήρθε να δώσει λύση στην ανάγκη που είχε η πόλη για έναν χώρο στέγασης όχι μόνο καλλιτεχνικών, αλλά και ποικίλων άλλων δραστηριοτήτων.
Το 1993 ξεκίνησαν οι εργασίες ανέγερσης του Μεγάρου, ως πολιτιστικού κέντρου πολυλειτουργικού χαρακτήρα, με σκοπό την προώθηση των τεχνών στην πόλη.
Το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης κατασκευάστηκε σε ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο 18 στρεμμάτων που παραχωρήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο. Οι αρχιτεκτονικές προμελέτες ήταν δωρεά στο Σύλλογο Φίλων της Μουσικής Θεσσαλονίκης από τον “αδελφό” Σύλλογο Φίλων της Μουσικής Αθηνών, ενώ η χρηματοδότηση για την κατασκευή του έργου καλύφθηκε εξ ολοκλήρου από εθνικούς πόρους, τόσο από το Υπουργείο Πολιτισμού όσο και από το Β’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Το συνολικό κόστος ανήλθε στο ποσό των 14.100.000.000 δραχμών.
Ο στόχος που τέθηκε για την κατασκευή του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης ήταν αυτός ενός σύγχρονου, διεθνών προδιαγραφών πολιτιστικού και συνεδριακού κέντρου, το οποίο να έχει τη δυνατότητα να φιλοξενεί ένα μεγάλο εύρος εκδηλώσεων, από συναυλίες, παραστάσεις θεάτρου και όπερας, μπαλέτα, καλλιτεχνικές και πολιτιστικές εκθέσεις, μέχρι και συνεδριακές εκδηλώσεις.
Σχεδιάστηκε έτσι ένα κτίριο που αφενός πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για το σκοπό αυτό, αφετέρου αποτελεί ένα κτίριο ορόσημο (κτίριο Μ1), ένα κόσμημα για την πόλη, στο οποίο συνυπάρχουν τα στοιχεία μιας μεγάλης αίθουσας συναυλιών (Αίθουσα Φίλων της Μουσικής), ενός χώρου υποδοχής του κοινού (φουαγιέ), γραφείων για τις διοικητικές και τεχνικές υπηρεσίες, καθώς και όλων των απαραίτητων εγκαταστάσεων για την υποστήριξη των εκδηλώσεων (καμαρίνια, αίθουσες δοκιμών, αποθήκες οργάνων κ.α.). Παράλληλα, έχει ληφθεί μέριμνα για τους πολίτες με αναπηρίες, με την κατασκευή κατάλληλων θέσεων και ανελκυστήρων. Η εξωτερική εμφάνιση του κτιρίου βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με την ιστορία της πόλης, συνδυάζοντας στοιχεία τόσο από το λαμπρό βυζαντινό παρελθόν όσο και από το μετέπειτα κοσμοπολίτικο ρόλο της.
Σχεδιασμένο από το διάσημο αρχιτέκτονα Αράτα Ισοζάκι, το κτίριο Μ2 χαρίζει στην πόλη μια μοναδική κατασκευή που συνοψίζει τις αρετές της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Γεωμετρικές γραμμές, μεγάλες γυάλινες επιφάνειες και μεταλλικά στοιχεία συνθέτουν μια εικόνα επιβλητικής απλότητας, που έρχεται σε αντίθεση αλλά στέκεται ισότιμα δίπλα στο γειτονικό Μ1. Γεμάτο φυσικό φως, το Φουαγιέ του νέου κτιρίου απολαμβάνει μια εξαίσια θέα. Διαθέτοντας εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας και έχοντας εξαιρετική υποδομή, η Αίθουσα Αιμίλιος Ριάδης μπορεί να φιλοξενήσει 500 άτομα ενώ η Αίθουσα Μωρίς Σαλτιέλ, που χωράει 300 άτομα, μπορεί να χωριστεί σε τρεις αίθουσες των 100 ή δύο των 100 και των 200 ατόμων αντίστοιχα, παρέχοντας έτσι τη δυνατότητα για την πραγματοποίηση μιας σειράς διαφορετικού τύπου εκδηλώσεων. Το κτίριο Μ2 διαθέτει υπόγειο πάρκινγκ 11.800 τ.μ. και 230 θέσεων. Συνεπές με τον πολιτιστικό του ρόλο, το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης είναι ευτυχές με τη στέγαση Μουσικής Βιβλιοθήκης και Μουσείου Μουσικών Οργάνων στο νέο του κτίριο.

Γεννήσεις

1897 – Χριστόφορος Θεοφίλου ή Τζιμ Λόντος (αγγλ.: Jim Londos, 2 Ιανουαρίου 1897 – 19 Αυγούστου 1975) ήταν Ελληνοαμερικανός παλαιστής. Γεννήθηκε στο Κουτσοπόδι του Άργους στις 2 Ιανουαρίου 1897 και πέθανε στις 19 Αυγούστου 1975. Το πραγματικό του όνομα ήταν Χρήστος Θεοφίλου (Christos Theofilou ή Christopher Theophelus).
Ο Χρήστος Θεοφίλου ήταν ο πιο μικρός από 13 αδέλφια. Εγκαταστάθηκε στην Αμερική σε ηλικία 14 ετών. Αρχικά εργάστηκε σε διάφορες δουλειές για βιοπορισμό, όπως αχθοφόρος, καμαρώτος, μοντέλο για ζωγράφους και φωτογράφους κ.ά. Παράλληλα επιδόθηκε στα αγωνίσματα ελεύθερης πάλης όπου και διακρίθηκε. Τρία μόλις χρόνια από την ενασχόλησή του με την πάλη θεωρείτο από τους ικανότερους ερασιτέχνες παλαιστές στην περιφέρεια του Σαν Φρανσίσκο.
Μεταπήδησε στην επαγγελματική πάλη, αφού πρώτα εργάστηκε σε τσίρκο ως κατσέρ σε ακροβατικό νούμερο. Αρχικά εμφανιζόταν ως “The Wrestling Plasterer Christopher Theophelus και αργότερα καθιέρωσε το Jim Londos. Προικισμένος εκ φύσεως με σημαντική δύναμη αλλά και άρτια τεχνικά καταρτισμένος είχε καταστεί το ίνδαλμα των φιλάθλων. Σπάνιας αντοχής, είχε δώσει μεγάλη σειρά αγώνων ασυνήθους αριθμού στην Αμερική, Ευρώπη, Αφρική (Αίγυπτο) και Αυστραλία. Συνδύαζε τη σωματική ρώμη με την τεχνική της πάλης. Έγινε ταχύτατα γνωστός για το λεγόμενο “αεροπλανικό κόλπο” (τεχνική), με το οποίο εξουδετέρωνε τους αντιπάλους του.

1920 – Ισαάκ Ασίμοφ. Ο Ισαάκ Ασίμωφ (Isaac Asimov) γεννήθηκε με το όνομα Ισαάκ Γιούντοβιτς Αζίμοφ (ρωσικά: Исаак Юдович Озимов) στο Πετροβίτσι της Ρωσίας στις 2 Ιανουαρίου 1920 και πέθανε στις ΗΠΑ στις 6 Απριλίου 1992. Υπήρξε επιστήμονας ιδιαίτερα γνωστός για το συγγραφικό του έργο και συγκεκριμένα για τα έργα επιστημονικής φαντασίας. Ο Ασίμωφ είχε τέλεια γνώση πάνω στις φυσικές επιστήμες, που τη συνδύαζε με έντονη διορατικότητα και αντίληψη της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχολογίας. Έγραψε 465 περίπου δημοσιευμένα βιβλία, από τα οποία τα 25 είναι καθαρά επιστημονικής φαντασίας και τα υπόλοιπα μελέτες και επιστημονικά συγγράμματα. Τα γνωστότερα έργα του είναι η σειρά μυθιστορημάτων με τα Ρομπότ (Εγώ, το Ρομπότ, Έρχονται τα Ρομπότ, Σπηλιές από Ατσάλι, Ο Γυμνός Ήλιος, Τα Ρομπότ της Αυγής, Ρομπότ και Αυτοκρατορία) και η σειρά της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας (Γαλαξιακή Αυτοκρατορία, 1-6) που διαδραματίζονται στο ίδιο μυθιστορηματικό περιβάλλον, και με αυτή τη χρονική σειρά.
Στα έργα του που σχετίζονται με ρομπότ χρησιμοποιούνται οι τρεις νόμοι της ρομποτικής, τους οποίους επινόησε ο Ασίμωφ.

1924 – Ευγένιος Σπαθάρης. Γεννήθηκε στην Κηφισιά στις 2 Ιανουαρίου 1924. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου ήταν ο πατέρας του, Σωτήρης Σπαθάρης, ο οποίος απεβίωσε το 1974. Το γεγονός αυτό τον εξοικείωσε με το καλλιτεχνικό αυτό είδος και ξεκίνησε να δίνει ο ίδιος παραστάσεις, αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α.. Από τότε, έδωσε πληθώρα παραστάσεων, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη, τόσο ως άψυχο υλικό (φιγούρες ηρώων), όσο και σε έμψυχη (ζωντανή) παράσταση με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο «Ελληνικό Χορόδραμα», στο Θέατρο Χατζώκου (Θεσσαλονίκη), στο Θέατρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτορας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» κ.ά.
Το 1970 κυκλοφόρησε 13 εικονογραφημένα τεύχη (των 2 δρχ. έκαστο) με μαυρόασπρες φιγούρες και έγχρωμο εξώφυλλο. Ενώ το 1979 παρουσιάστηκε από τις εκδόσεις Νεφέλη το επιτυχημένο βιβλίο του «Ο Καραγκιόζης των Σπαθάρηδων» με εφτά έργα και εφτά περιλήψεις (τα τέσσερα δικά του και τα τρία του πατέρα του Σωτήρη). Από το 1962 κυκλοφόρησαν 10 έργα του σε δίσκους 45 στροφών από την His Master’s Voice, ενώ ακολούθησαν άλλοι 2 δίσκοι 33 στροφών από τη Μinos-EMI αρχές της δεκαετίας του ’80, και άλλες έξι παραστάσεις σε 6 αντίστοιχα CD από τη Legend το 2002.
Το 1950 ο Ευγένιος πραγματοποιεί την πρώτη του συμμετοχή σε κινηματογραφική ταινία, στο Πικρό Ψωμί του Γρηγόρη Γρηγορίου. Έπαιξε έργα του στην κρατική τηλεόραση από το 1966 μέχρι το 1992. Κάποια από τα έργα του αυτά κυκλοφορούσαν μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’90 σε βιντεοκασέτες, ενώ τις ημέρες του θανάτου του ξεκίνησε συμπτωματικά η κυκλοφορία τους σε DVD.
Το 1952 παντρεύτηκε τη Φανή. Κουμπάρος τους ήταν ο γνωστός ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. (Δείτε περισσότερα ΕΔΩ)

Θάνατοι

17 – Οβίδιος. Ο Πόπλιος Οβίδιος Νάσων (Publius Ovidius Naso, 20 Μαρτίου 43 π.Χ. – 17), γνωστός ως Οβίδιος, ήταν Ρωμαίος ποιητής, που έζησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Οκταβιανού Αύγουστου. Ήταν σύγχρονος των γηραιότερων Βιργίλιου και Οράτιου, με τους οποίους συχνά κατατάσσεται ως ένας από τους τρεις κανονικούς ποιητές της λατινικής λογοτεχνίας. Είναι περισσότερο γνωστός από τις Μεταμορφώσεις, μίας σειράς 15 βιβλίων μυθολογικής αφήγησης γραμμένης σε δακτυλικό εξάμετρο, καθώς και για τις συλλογές ερωτικής ποίησης σε ελεγειακά δίστιχα, και ιδιαίτερα για τους Έρωτες (Amores) και την Ερωτική τέχνη (Ars amatoria). Πολλοί μιμήθηκαν την ποίησή του κατά την Ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα και επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τη δυτική τέχνη και λογοτεχνία. Ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους αυγούστειους ποιητές, που έζησε στις αρχές της Pax Romana, της ειρήνης δηλαδή επί 207 χρόνια ανάμεσα στα έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Γεννήθηκε στην ιταλική πόλη Σουλμόνα το 43 π.Χ. και πέθανε στην πόλη Τόμις της Μοισίας (Ρωμαϊκής επαρχίας του κάτω Δούναβη) το 17 μ.Χ.

1915 – Αρμάν Πεζό. Ο Armand Peugeot ( Γαλλικά: [aʁmɑ̃ pøʒo] ; 18 Φεβρουαρίου 1849 – 4 Φεβρουαρίου 1915) ήταν βιομήχανος στη Γαλλία , πρωτοπόρος της αυτοκινητοβιομηχανίας και ο άνθρωπος που μετέτρεψε την Peugeot σε κατασκευαστή ποδηλάτων και, αργότερα, αυτοκινήτων. Έγινε δεκτός στο Automotive Hall of Fame το 1999.
Γεννημένος το 1849 σε μια προτεσταντική οικογένεια στο Herimoncourt , στην ανατολική Γαλλία, ο Armand Peugeot ήταν γιος του Emile Peugeot και εγγονός του Jean-Pierre Peugeot . Η οικογένεια είχε μια επιχείρηση μεταλλουργίας, παράγοντας μια σειρά από πρακτικά προϊόντα όπως ελατήρια, πριόνια, σκελετοί γυαλιών και μύλοι καφέ. Το 1872, παντρεύτηκε τη Sophie Leonie Fallot (1852–1930) και απέκτησαν πέντε παιδιά, αλλά ο μόνος γιος τους, ο Raymond, πέθανε το 1896. Ο Armand Peugeot πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1915 στο Neuilly-sur-Seine , κοντά στο Παρίσι.
Ήταν απόφοιτος της École Centrale Paris , μιας αριστοκρατικής σχολής μηχανικών στη Γαλλία. Το 1881, ο Peugeot ταξίδεψε στην Αγγλία όπου είδε τις δυνατότητες των ποδηλάτων και την κατασκευή τους.
Από το 1865, ο Peugeot και ο δεύτερος ξάδερφός του Eugène ασχολήθηκαν με τη διοίκηση της εταιρείας, που τότε ονομαζόταν Peugeot Frères Aînés. Το έβαλαν στην κατασκευή ποδηλάτων το 1882 και εξέθεσαν ένα τρίκυκλο με ατμό στην Παγκόσμια Έκθεση του 1889 στο Παρίσι. Δημιούργησαν το πρώτο τους αυτοκίνητο στο εργαστήριό τους που βρίσκεται στην ανατολική Γαλλία.
Μέχρι το 1892, το όνομα της εταιρείας ήταν Les Fils de Peugeot Frères και είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν αυτοκίνητα με κινητήρες Daimler . Ο Armand Peugeot ήθελε να αυξήσει την παραγωγή, αλλά ο Eugène δεν ήθελε να δεσμεύσει την εταιρεία στην απαραίτητη επένδυση. Έτσι, στις 2 Απριλίου 1896, ο Peugeot ίδρυσε τη δική του εταιρεία, Société Anonyme des Automobiles Peugeot. Έφτιαξε ένα εργοστάσιο στο Audincourt , αφιερωμένο στην κατασκευή αυτοκινήτων με κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Τον Φεβρουάριο του 1910, χωρίς άνδρα κληρονόμο, συμφώνησε να συγχωνεύσει την εταιρεία του με αυτή του Eugène. Όταν παραιτήθηκε από τη διοίκηση της εταιρείας το 1913, η Peugeot ήταν ο μεγαλύτερος κατασκευαστής αυτοκινήτων στη Γαλλία, παράγοντας 10.000 αυτοκίνητα ετησίως.

1950 – Θεόφραστος Σακελλαρίδης. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Σεπτεμβρίου του 1883 (ορισμένες πηγές αναφέρουν το 1882). Τα πρώτα μαθήματα μουσικής πήρε από τον Λιτοχωρινό πατέρα του Ιωάννη Σακελλαρίδη (1853-1938), διαπρεπή μουσικοδιδάσκαλο, μεταρρυθμιστή της βυζαντινής μουσικής, ιεροψάλτη, φιλόλογο και μελουργό. Η μητέρα του καταγόταν από την Ύδρα.
Σπούδασε στην Αθήνα, τη Γερμανία και την Ιταλία. Στα τέλη του 1902 έδωσε μαζί με τον πατέρα και τον αδελφό του Άρη, που ήταν βαρύτονος, επιτυχημένες συναυλίες με δικές του συνθέσεις και εναρμονισμένα ελληνικά δημοτικά τραγούδια στο Βασιλικό Ωδείο του Μονάχου και στο μέγαρο της βαρώνης Αμελίας φον Πέρφαλλ (κόρης του Γουσταύου Κλάους), ενώπιον πληθώρας πριγκίπων και αριστοκρατών (εφημερίδα “Σκριπ” 1/12/1902). Στην εφημερίδα Σκριπ διαβάζουμε:«Εκείνο το οποίον δέον να τονισθή ενταύθα, είναι η εμφάνισις του νεαρού, μόλις εικοσαετούς και συμπαθούς υιού του κ. Σακελλαρίδου, Θεοφράστου Σακελλαρίδου, όστις τους πάντας εξέπληξε παρασχών δείγματα συνθετικής ιδιοφυΐας, ουχί της τυχούσης, και διευθύνας ορχήστραν εξ 60 οργάνων με ικανότητα και ακρίβειαν ήτις ενεποίησεν εις τους φίλους μας Γερμανούς ευχάριστον εντύπωσιν». Λέγεται ότι η οικογένεια Σακελλαρίδη πριν επιστρέψει έδωσε συναυλίες στην Ιταλία και την Αίγυπτο.
Ο Σακελλαρίδης διετέλεσε μέλος του διοικητικού συμβουλίου της «Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων», ενώ ασχολήθηκε και με την παιδική μουσική συνθέτοντας παιδικά τραγούδια. Το 1926 υπήρξε συγχρηματοδότης (μαζί με τον αδελφό του Άρη Σακελλαρίδη) του μουσικού εκδότη Ζαχαρία Μακρή στην προσπάθειά του να ιδρύσει δική του δισκογραφική εταιρεία.
Αν και επί 50 περίπου χρόνια διασκέδασε ολόκληρες γενιές με τη δροσερότητα, το γέλιο, την αισιοδοξία και την ηρεμία που χάριζε η τέχνη του, εντούτοις έφυγε από τη ζωή πικραμένος και πάμπτωχος στις 2 Ιανουαρίου 1950 από καρκίνο του ήπατος, κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη και ετάφη στο Α’ Κοιμητήριο Αθηνών. Στα τέλη της ζωής του υποχρεωνόταν να παίζει πιάνο σε λαϊκά θέατρα και στα αναψυκτήρια της εποχής για να εξασφαλίζει τον επιούσιο. Γιος του συνθέτη είναι ο πιανίστας και συνθέτης Γιάννης Σακελλαρίδης (1932- ) που ζει στις ΗΠΑ.