Η συγκεκριμένη φωτογραφία
βρέθηκε στην Ρουμανία
και ζήτησα από τον πωλητή
να μου μεταφράσει τι γράφει στο πίσω μέρος«Εμπόδιο λησμονιάς», μου είπε
του Νίκου Αντωνίου
Οι άνθρωποι πάντα ήθελαν να κρατούν ζωντανές κάποιες στιγμές από την ζωή τους, αλλά η μνήμη τους, όσο περνούσαν τα χρόνια, θάμπωνε φτάνοντας στην λήθη, ώσπου εμφανίστηκε η φωτογραφική μηχανή και μαζί της και διάφοροι θρύλοι, όπως ότι αι-χμαλωτίζει την ψυχή και διάφορα άλλα, την οποία χρησιμοποίησαν για να τις απαθανατίζουν. Πανηγύρια, γιορτές, συναντήσεις με συγγενείς και φίλους που είτε έφευγαν για την ξενιτιά είτε επέστρεφαν, ή ακόμα και τον θάνατο. Σύνηθες ήταν η φωτογράφιση των νεκρών με τους συγγενείς τους τριγύρω. Μάλιστα σήμερα αρκετοί ασχολούνται αποκλειστικά με την συλλογή τέτοιων φωτογραφιών.
Μια φωτογραφία για να θυμούνται την στιγμή και τα πρόσωπα είναι και η δική μας. Η συγκεκριμένη φωτογραφία βρέθηκε στην Ρουμανία και ζήτησα από τον πωλητή να μου μεταφράσει τι γράφει στο πίσω μέρος. «Εμπόδιο Λησμονιάς», μου είπε. Τι υπέροχη φράση! Αναφέρει επίσης την ημερομηνία 28/VIII/939 Agrinion, καθώς και δυο δυσδιάκριτα ονόματα υπογραφές. Ο χώρος δεν είναι αναγνωρίσιμος.
Όταν την είχε ανεβάσει στο FB η Γίτσα Ναστούλη, κάποιοι ανέφεραν την ΠΟΤΟΠΟΙΙΑ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ που ήταν στην Πλατεία Στράτου, ως πιθανό τόπο. Ακόμα και έτσι να μην είναι, η φωτογραφία διατηρεί την αξία της και την οπίσθια αναφορά της και για τα αρώματα της μνήμης της.
Τα πρόσωπα που πλαισιώνουν το αφεντικό πέντε. Ποιος ο λόγος της σύναξής τους; Άγνωστος, καθώς δεν βλέπουμε κάτι πάνω στα τραπέζια, αλλά και οι ίδιοι να κρατούν κάτι στα χέρια τους. Οι τρείς από αυτούς, φορούν λευκή ρόμπα και οι δυο γραβάτα και ποδιά σκούρου χρώματος για την αποφυγή του λερώματος. Βλέπουμε έτσι την σημασία που έδιναν στο ντύσιμό τους οι άνθρωποι της εποχής εκείνης ως δείγμα όχι αποκλειστικά ευμάρειας αλλά αγάπης προς το όμορφο και την καλαισθησία. Ακόμα και στην καθημερινότητά τους, φορούσαν κάποιο κοστούμι και γραβάτα, που μπορεί για τους περισσότερους να ήταν και τα μοναδικά τους. Με τον τρόπο αυτό έδειχναν επίσης και τον σεβασμό στο χώρο τους, αλλά και απέναντι στους πελάτες τους.
Ο χώρος, πλαισιώνεται από τραπεζοκαθίσματα. Ευδιάκριτο είναι τα γεμάτα ράφια με μπουκάλια, όπου σε κάποια από αυτά διαβάζεις με την χρήση μεγεθυντικού φακού, ΟΥΖΟ, καθώς επίσης και μεταλλικά κουτιά διαφόρων μεγεθών, που ας βάλει ο καθένας με το μυαλό του τι λιχουδιές μπορούν να περιέχουν.
Στην μικρή πινακίδα που υπάρχει στο πίσω μέρος πάνω από το άνοιγμα με κατάλληλο ζουμάρισμα και φακό, διαβάζουμε: ΔΕΝ ΕΠΙΤΕΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΝ – ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΙΑΤΑΓΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ. Αυτό, μπορεί να παραπέμπει και σε κάποια ποτοποιία, κάτι που μπορεί να το επιβεβαιώσει και η ύπαρξη μικρού ξύλινου βαρελιού… ΡΟΥΜΙ ή μήπως όχι;
Άλλη μια κάθετη πινακίδα υπάρχει σχεδόν πάνω από το κεφάλι του καθιστού θαμώνα, ο οποίος φορά πένθος στην οποία διαβάζουμε: ΔΕΧΟΜΕΘΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑΣ ΓΑΜΩΝ ΑΡΡΑΒΩΝΩΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΩΝ.
Στο πλάι του διακρίνουμε επίσης τα γνωστά στους παλιότερους μεταλλικά κουτιά με το τζαμένιο καπάκι με ΜΠΙΣΚΟΤΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ. Τα βλέπαμε στα μπακάλικα της εποχής ή σε Ζαχαροπλαστεία μικρά παιδιά και τρέχανε τα σάλια μας.
Ο χώρος είναι γεμάτος και με άλλα καλούδια που δυστυχώς δεν έχουμε την δυνατότητα να τα διακρίνουμε λόγω της κακής ανάλυσης της εκτυπωμένης φωτοκάρτας μας. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε πάνω στο ψυγείο, του οποίου το σχήμα μας παραπέμπει σε εκείνα που είχαν τα Ζαχαροπλαστεία της εποχής, πίσω από τον εργαζόμενο από αριστερά, κουτί με σοκολατάκια; μπισκότα; που γράφει ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ και ένα άλλο που γράφει Floca. Στους γάντζους καρφωμένα κομμάτια λαδόκολλας που ίσως χρησιμοποιούνταν είτε για το τύλιγμα κάποιας ρέγγας – φέτας ίσως – είτε για την τοποθέτηση κάποιου μεζέ που θα συνόδευε το ποτό των διάφορων θαμώνων, φίλων, συγγενών, αγνώστων που ίσως ήθελαν να σβήσουν την δίψα τους να πνίξουν τους καημούς τους ή να ευχηθούν για κάποιο ευχάριστο γεγονός ή να συλλυπηθούν για κάποιο δυσάρεστο.
Στο συγκεκριμένο χώρο λοιπόν, αναγνωρίζουμε μπακάλικο, ζαχαροπλαστείο, ποτοποιία της εποχής. Όλα μαζί σε ένα. Πόσα τέτοια υπήρχαν εκείνη την εποχή στην πόλη μας; Οι παλιότεροι μπορεί να θυμούνται και ίσως είναι θέμα συζήτησης μέσα στην θερινή ραστώνη.
Πηγή: Αρχείον Αγρινίου, τεύχος 19, Σεπτέμβριος 2019, σελ. 39 – 40
Φωτογραφία: Αγρινιώτικο μπακάλικο
(Πηγή: Ιστορικό και λογοτεχνικό αρχείο Νίκου Αντωνίου)
