Κάτια Γέρου: «Φοβάμαι την απόσταση που βαθαίνει,
όταν βγαίνουν οι μάσκες»
- του Λευτέρη Τηλιγάδα
Γεννήθηκε στο Αγρίνιο, αλλά η ιδιαίτερη πατρίδα της είναι η τέχνη της. Είναι μια από τις σημαντικότερες ηθοποιούς του Ελληνικού θεάτρου τα τελευταία σαράντα χρόνια. Υπήρξε η αγαπημένη ηθοποιός και πρωταγωνίστρια του Κάρολου Κουν, καθώς και του συνεχιστή του, Γιώργου Λαζάνη. Υπηρέτησε την τέχνη του θεάτρου με συνέπεια, αφοσίωση, έρωτα, πάθος και «μανία», όπως αναφέρει η ίδια, μια τέχνη που έχει υπογραμμίσει με ανεξίτηλο μελάνι το όνομά της στο κέντρο της σκηνής.
Η πρώτη επαφή της με το θέατρο ήταν η παράσταση «Ο Κύκλος με την Κιμωλία» του Μπρεχτ με το Θεατρικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η παράσταση ανέβηκε και στο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, Ιθάκη 1975, στο οποίο η Κάτια Γέρου τιμήθηκε με βραβείο ερμηνείας Α’ γυναικείου ρόλου. Από το 1976 έως το 1979 σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και το μεγαλύτερο μεγαλύτερο διάστημα εργάστηκε στο Θέατρο Τέχνης (Αρχαίο Δράμα, κλασσικό και σύγχρονο ρεπερτόριο) σε σκηνοθεσίες Κ. Κουν και Γ. Λαζάνη και διδάσκει στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Συνεργάστηκε επίσης με τους σκηνοθέτες: Μ. Λυμπεροπούλου, Μ. Κουγιουμτζή, Κ. Καπελώνη, Θ. Γράμψα, Α.Τομπούλη, Ν. Κοντούρη, Ν. Μαστοράκη, Β. Νικολαΐδη Σ. Στρούμπο, Μ. Κάλμπαρη, Π. Δεντάκη, Β. Μαυρογεωργίου. Και με τον Κ. Κατζουράκη (4 Εικαστικά δρώμενα και 4 ταινίες μεγάλου μήκους).
Για την ταινία «Μικρές Εξεγέρσεις» πήρε το βραβείο ερμηνείας πρώτου γυναικείου ρόλου στο φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου, του Μαρόκο το 2007. Για την ταινία USSAK της απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο London Greek Film Festival 2019. Το 2011 κυκλοφορεί το βιβλίο της πάνω στην τέχνη του ηθοποιού με τίτλο «Αλλάζοντας τους παλμούς της καρδιάς», από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Στο Αγρίνιο
«Στο Αγρίνιο έζησα μέχρι τα δεκάξι μου χρόνια και πήγα έως και την τέταρτη τάξη του μοναδικού εκείνη την εποχή Γυμνασίου Θηλέων. Τις δύο τελευταίες τάξεις τις τελείωσα στην Αθήνα, όπου μετακόμισα με την οικογένειά μου.»
«Mέχρι τα δεκάξι μου χρόνια δεν είχα δει ούτε μία θεατρική παράσταση. Κι όταν έρχονταν κάποιος θίασος στο Αγρίνιο, “αραιά και που”, που λένε, τα οικονομικά ήταν τέτοια, που δεν μας επέτρεπαν να πάμε στην παράσταση. Η μόνη μου επαφή με το θέατρο ήταν το θέατρο στο ραδιόφωνο, το περίφημο εκείνο “Θέατρο της Δευτέρας”, το οποίο ήταν τόσο σημαντικό ως άκουσμα στην εφηβεία μου. Ούτε που μου είχε περάσει όμως από το μυαλό να γίνω ηθοποιός…»
Στη Νομική
«Με το θέατρο ασχολήθηκα μετά την εισαγωγή μου στη Νομική των Αθηνών. Εκεί υπήρχε μια αξιόλογη ερασιτεχνική θεατρική ομάδα, της οποίας έγινα μέλος, όχι για να γίνω ηθοποιός, αλλά για να μορφωθώ… Να μάθω “από μέσα”, δηλαδή, τι είναι αυτό, που λέγεται θέατρο.»
«Η επιλογή αυτή ήταν απόρροια μιας έφεσής μου, μια διαρκούς αναζήτησης θα έλεγα, για όλο και περισσότερο μάθηση. Είχα μια μανία με το διάβασμα, ξέρετε. Κάπως έτσι βρέθηκα στο θεατρικό τμήμα της σχολής, λοιπόν και πήρα μέρος στην πρώτη μου παράσταση. Αυτή ήταν ο “Κύκλος με την κιμωλία” του Μπρέχτ, η οποία συμμετείχε εκείνο το καλοκαίρι στο φεστιβάλ του ερασιτεχνικού θεάτρου της Ιθάκης. Εκεί πήρα και το πρώτο μου βραβείο για την ερμηνεία μου στο ρόλο της Γρούσας σε ηλικία μόλις δεκαεννέα ετών και μάλιστα χωρίς καμιά προηγούμενη εμπειρία.»
«Παρά το γεγονός ότι είχα μπει ως αριστούχος με υποτροφία στη Νομική, το ενδιαφέρον μου άρχισε σιγά – σιγά να μετατοπίζεται από τη νομική επιστήμη. Παρόλα αυτά «την πήγα» τη Νομική μέχρι το πτυχίο και εκεί… την άφησα να με αφήσει. Ήταν βλέπεις και η προτροπή των ανθρώπων γύρω μου: «Αφού έτσι κι αλλιώς τα καταφέρνεις στο θέατρο, γιατί δεν πας και να το σπουδάσεις»;
«Σιγά – σιγά οικοδομήθηκε η αγάπη μου γι’ αυτή τη μορφή της έκφρασης, που αργότερα έγινε λατρεία και μετέπειτα μανία για την όλο και μεγαλύτερη αναζήτηση και οικειοποίηση των εργαλείων εκείνων που συνθέτουν τις δυνατότητες της θεατρικής έκφρασης.»
Στο Θέατρο Τέχνης
«Ένα πολιτιστικό σοκ ήταν για μένα αυτή η συνάντηση με το Θέατρο Τέχνης. Δεν χόρταινα να ζω και αφομοιώνω καθημερινά μικρά θαύματα. Είχα την τύχη να βρίσκομαι στη θεατρική αγκαλιά ενός δασκάλου και καθοδηγητή, ενός εμπνευσμένου και παθιασμένου ανθρώπου, ο οποίος κατάφερνε να ισορροπεί ανάμεσα σε μια απίστευτη τρυφερότητα υψηλής ποιότητας και μια καταλυτική αυστηρότητα εξαιρετικής φροντίδας στη σχέση του με τους μαθητές του. Είναι ένας συνδυασμός, που για μένα πρέπει να έχει κάθε παιδαγωγός, κάθε σκηνοθέτης, κάθε άνθρωπος που συναντιέται με την αλήθεια του με τους άλλους ανθρώπους. Η συνύπαρξη και των δύο αυτών καταστάσεων ήταν εκείνη, που με οδηγούσε, σε κάθε ζεστό «μπράβο» του, να ανοίγω τα φτερά μου και να γίνομαι ακόμα πιο σίγουρη για την παραπέρα άγνωστη διαδρομή. Μόνο έτσι ανοίγουν οι ορίζοντες και πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητες.»
«Κάθε παράσταση για τον Κουν ήταν θέμα ζωής και θανάτου. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη διδαχή αυτού του δασκάλου κι αυτό εισπράξαμε όλοι όσοι είχαμε την ευτυχία να είμαστε μαθητές του. Το ίδιο συνέχισε να συμβαίνει και με το Λαζάνη… Γιατί κάποια πράγματα δεν είναι καθόλου τυχαία στη ζωή. Και ο Δάσκαλος και ο μαθητής του και μετέπειτα δάσκαλος Γιώργος Λαζάνης ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι σε αυτό που έκαναν… Δεν ήταν της άποψης πως, ό,τι κάνουμε το κάνουμε γιατί αυτό είναι το επάγγελμά μας, επειδή με αυτό βιοποριζόμαστε και δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία, αν καμιά φορά διεκπεραιωθεί κιόλας. Στο “Θέατρο Τέχνης” και εγώ και όλοι όσοι το υπηρετήσαμε δεν υπήρξαμε μάρτυρες καμίας διεκπεραίωσης.»
Στην Επίδαυρο
«Στην Επίδαυρο είχα πάει μισή φορά μέχρι τότε. Τα ερωτήματα μέσα μου πολλά και η αγωνία ακόμα μεγαλύτερη. Πώς θα στεκόμουν όρθια και συνεπής απέναντι σε αυτή την πολύ μεγάλη πρόκληση; Με την καθοδήγηση όμως του Κουν και με τη δική μου εργατικότητα έκανα το καλύτερο δυνατόν χωρίς ταυτόχρονα να μπορώ να ξεχάσω και ποτέ, την οδυνηρή διαδικασία να “σταθώ στα πόδια μου”, παίζοντας για πρώτη φορά στην Επίδαυρο, πρώτη φορά τραγωδία, σε ένα τόσο δύσκολο ρόλο, κάτω από την μπαγκέτα ενός τέτοιου θεατρανθρώπου… Αυτό ήταν για μένα μια πολλή μεγάλη υπέρβαση την οποία όφειλα να τολμήσω».
«Φοβάμαι την απόσταση που βαθαίνει, όταν βγαίνουν οι μάσκες».
«Υπήρχαν μεγάλες οάσεις οξυγόνου κάποτε. Σήμερα είναι πολύ κατακερματισμένες οι δυνάμεις όλων μας. Μου τυχαίνει πολλές φορές να διαβάσω ένα μικρό κείμενο ή ένα άρθρο ή να ακούσω μία μουσική ή να δω ένα βιντεάκι και να πω: “Βρε παιδί μου, τι ωραίο είναι αυτό”. Μακάρι να τον ήξερα αυτόν τον άνθρωπο να του πω, ένα “μπράβο φίλε”. Σήμερα ο καθένας μας είναι μόνος του.»
«…όσα smartfones και να αποκτήσουμε, καθώς και ένα σωρό άλλα γκατζετάκια δεν θα μπορέσουμε να παρηγορηθούμε και να γεμίσουμε αυτό το κενό, που διψάει για επικοινωνία και ανταλλαγή, που διψάει για συντροφικότητα και όχι για αλληλοεκτοξευόμενες ύβρεις. Δεν γίνεται να είναι πατρίδα μας, μιας και μιλήσαμε για προσφυγιά, αυτή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει».
«Φοβάμαι την απόσταση που βαθαίνει, όταν βγαίνουν οι μάσκες. Την φοβάμαι αυτή την απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους. Και φοβάμαι πάρα πολύ να μην χειροτερέψουν τα οικονομικά. Και τα δύο αυτά τα τρέμει η ψυχή μου. Ναι, μπορεί να στραβώσουν ακόμα πιο πολύ τα πράγματα… Μπορεί να υπάρχουν στερήσεις δικαιωμάτων, μπορεί να αφαιρεθούν εργασιακά δικαιώματα, όλα αυτά μπορεί να γίνουν… Αυτός όμως θα είναι ο δικός μας αγώνας για να μην το επιτρέψουμε, ο δικός μας “πόλεμος”».
Κυριότεροι ρόλοι
ΑΡΧΑΙΟ ΔΡΑΜΑ: Τρωαδίτισσες – Ευριπίδη, Κασσάνδρα, Σκηνοθεσία Κ. Κουν | Ορέστεια – Αισχύλου Κασσάνδρα – Αθηνά – Κορυφαία Σκηνοθεσία Κ. Κουν | Ηλέκτρα – Σοφοκλή Χρυσόθεμις Σκηνοθεσία Κ. Κουν | Ιφιγένεια εν Αυλίδι – Ευριπίδη Ιφιγένεια Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Τρωαδίτισσες – Ευριπίδη Κασσάνδρα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Αλκηστις – Ευριπίδη Αλκηστις Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Οιδίπους επί Κολωνώ – Σοφοκλή Ισμήνη Σκηνοθεσία Μ. Κουγιουμτζής
ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ: Δεσποινίς Τζούλια-Σουάνεβιτ – Αυγ. Στρίντμπεργ Τζούλια – Σουάνεβιτ Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Το Πάρκο – Μπότο Στράους Τιτάνια Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Παραθεριστές – Μάξιμ Γκόρκι Βαρβάρα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Ριχάρδος Γ’ Σαίξπηρ Λαίδη Άννα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Όπως σας αρέσει – Σαίξπηρ Ροζαλίντα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Μίννη η Αθώα – Μάσιμο Μποντεμπέλλι Μίννη Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Κάθε Γύμνια θα τιμωρείται – Νέλσον Ροντρίγκες Ζενή | Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Γκλορίνια – Νέλσον Ροντρίγκες Ζουλμίρα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Καταιγίδα – Αυγ. Στρίντμπεργκ Γκέρντα Σκηνοθεσία Μ. Λυμπεροπούλου | Εξέγερση – Βιλιέ ντε Λ’ιλ Αντάμ Ελισσάβετ Σκηνοθεσία Μ. Λυμπεροπούλου | Λευκός γάμος – Τ. Ρούζεβιτς Μπιάνκα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Θεϊκά λόγια – Βάλλιε Ινγλάν Σιμωνίνα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Δίχως να ξέρεις πώς – Λ. Πιραντέλλο Βεατρίκη Ντάντι | Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Happy End – Μπρεχτ-Βάιλ Λίλιαν Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Τρεις Αδελφές – Αντόν Τσέχωφ Μάσα Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Βασιλιάς Λήρ – Σαίξπηρ Κορντέλια Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Βοϊτσεκ – Γκέοργκ Μπύχνερ Μαρία Σκηνοθεσία Γ. Λαζάνης | Μεγάλο και μικρό – Μπότο Στραόυς Λόττε Σκηνοθεσία Θ. Γράμψας | Τransit (καμπαρέ) Σκηνοθεσία Θ. Γράμψας | Η Πολωνέζα του Ογκίνσκυ – Ν. Κολιάντα Τάνια Σκηνοθεσία Ν. Κοντούρη | Όνειρο Καλοκαιρινής νύχτας – Σαίξπηρ Τιτάνια Σκηνοθεσία Ν. Μαστοράκης | Πέντε σιωπές – Σ. Στήβενσον Μαίρη Σκηνοθεσία Α. Τομπούλη | Από της ζωής τα μέρη χάθηκαν οι ποιητές – Αποσπάσματα από έργα των Τ. Ουίλιαμς, Ζ. Ανούιγ, Μπ. Μπρεχτ, Φ. Λόρκα Σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδης | Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα – Ράσσελ Ρίτα Σκηνοθεσία Β. Νικολαίδης | Περιμένοντας το Γκοντό – Σ. Μπέκετ Εστραγκόν Σκηνοθεσία Κ. Καπελώνης | Λεωφορείο ο Πόθος – Τ. Ουίλιαμς Μπλάνς Σκηνοθεσία Β. Νικολαΐδης | Ισμήνη – Γ. Ρίτσος Σκηνοθεσία Α. Τομπούλη | Ντοκουμέντο (Καμπαρέ) Σκηνοθεσία Σ. Στρούμπος | La Strada – Τζελσομίνα Σκηνοθεσία Β.Νικολαΐδης | Δεν πληρώνω – Δεν πληρώνομαι Ντάριο Φο Σκηνοθεσία Παντελής Δεντάκης | Οι Δούλες Ζαν Ζενέ Σκηνοθεσία Μ. Κάλμπαρη | Κόντρα στη ελευθερία Ε. Σολέρ Σκηνοθεσία Β. Μαυρογεωργίου
Πήρε μέρος σε τέσσερα εικαστικά θεατρικά δρώμενα του Κυριάκου Κατζουράκη: 1. Τέμπλο – κείμενο Κυριάκου Κατζουράκη, 2. Προσωπογραφία – κείμενο Διονύση Καψάλη, 3. Ο δρόμος προς την δύση – κείμενο Μάρως Δούκα «Σας αρέσει ο Μπράμς;», 4. Καμπαρέ «Του δρόμου»
ΤΑΙΝΙΕΣ: Οι Ώρες της Αντουανέτας Αγγελίδη | Όνειρο σε άσπρο φόντο του Δημήτρη Σπύρου | Η σκόνη που πέφτει του Τάσου Ψαρρά | Ο Δρόμος προς την Δύση του Κυριάκου Κατζουράκη | Γλυκιά μνήμη του Κυριάκου Κατζουράκη | USSAK του Κυριάκου Κατζουράκη
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: «Ο Θησαυρός της Αγγελίνας» Τηλεοπτική παραγωγή της ΝΕΤ σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά
