«…κανόνισε να πάω να βρω
τον τότε διευθυντή του Κέδρου,
τον Γιάννη τον Κοντό»
- από το προφιλ του
Άγγελου Ήβου
Η Νανά Ησαΐα δεν ζει πια. Έχω από αυτήν μονάχα τις γκότικ μνήμες μου και τα γράμματα που μου έστελνε, πάντα με μαύρο μελάνι. Ήρθαμε πιο κοντά απ’ τη στιγμή που διάβασε τις «Παραδόσεις Απαλής Ανατομίας» μου. Χωρίς αλισβερίσια, έστειλε κάποιες αληθινές κριτικές σε ποιητές-περιοδικάριους, λίγο πιο νέους της, που θεωρούσε αξιόλογους για ναν πει για μένανε στον κόσμο. Τις έχω αυτές! Ποτέ τους δεν δημοσιεύτηκε καν μία.
Μετά, που διάβασε κι ένα μου μυθιστόρημα ανέκδοτο, τον «Κλέφτη», κανόνισε να πάω να βρω τον τότε διευθυντή του Κέδρου, τον Γιάννη τον Κοντό.
Πήρα λοιπόν κι εγώ μου το χειρόγραφο, πήρα το ΚΤΕΛ και βρέθηκα Αθήνα. Το ραντεβού με τον Κοντό ήταν στις 12 μπαμ. Καθώς ο χρόνος στη ζωή μου είναι κόκκινη γραμμή, κανόνισα να είμαι εκεί, θυμάμαι κάπου στη Σταδίου 12 παρά δέκα. Δεν ήθελα ν’ αργήσω. Η γραμματεύς μου είπε να περιμένω.
Από το τζάμι ο Κοντός μιλούσε και χαριεντιζόταν με μια σαραβαλιασμένη εβδομηντάρα, γεμάτη κραγιόν και χρυσαφιές ρυτίδες κι αλυσίδες.
Στις δώδεκα γελούσαν πιο πολύ
Στις δώδεκα και τέταρτο είπα στη γραμματέα: δεσποινίς, ήρθα από μακριά και είχα ραντεβού στις 12:00.
Μου είπε αυστηρά, σαν τσοπανόσκυλη εκπαιδευμένη: ο κύριος Κοντός έχει ραντεβού. Να περιμένετε, μέχρι να σας καλέσει
Της είπα: μα, δεσποινίς, απ’ ό,τι ακούω μιλούν για συνταγές του μουσακά. Κι εκείνη κοίταξε αλλού.
Δώδεκα και τριάντα μπούκαρα στα γραφείο του, ενώ ακόμη ανέλυε με τη γριά τον μουσακά. Στάθηκα μπρος του, όμορφος που ήμουν στα 45 μου σαν Έλληνας και του πέταξα στο γραφείο το χειρόγραφο.
Είχαμε ραντεβού, κυρ’ Κοντέ, του είπα.
Πετάχτηκε απ’ την καρέκλα του, σαν όλες τις ξεφωνημένες, δήθεν του ξαφνιασμένος κι ενώ έφευγα με πήρε από κοντά και μου έλεγε:
Αμάν βρε παληκάρι μου κι εσύ! Κάτσε να πιούμε ένα καφέ κι έπειτα να τα πούμε οι δυο μας. Μην κάνεις έτσι, αγόρι μου.
Ότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποκλίσεις…
