Το μυστικό στη ζωή
δεν είναι να ξεπερνάς καταστάσεις,
αλλά να επιβιώνεις μέσα από αυτές
«Μην πεις ποτέ σου: “Είναι αργά!” – τ’ ακούς;- ότι κι αν γίνει!»
Αν η δρ. Γκλάντις ΜακΓκάρεϊ είχε την ευτυχία να διαβάσει Αντώνη Σαμαράκη δεν διεκρινίζεται στην συνέντευξη της στον Guardian. Αυτό που γίνεται απόλυτα σαφές είναι ότι συμφωνεί 100% με τον διάσημο Έλληνα συγγραφέα στο ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσει κάποιος από την αρχή. Πρόκειται για το βασικότερο μάθημα που της προσέφερε η ζωή και σήμερα στα 102 της χρόνια θέλει να το μοιραστεί με όλους τους νεότερους ανθρώπους, που πιστεύουν ότι ένα τραυματικό γεγονός μπορεί να τους αφήσει ζωντανούς νεκρούς για πάντα.
Το διαζύγιο
Η δρ Γκλάντις ήταν 60 χρονών, όταν ο επίσης ιατρός σύζυγος της για 48 ολόκληρα χρόνια άνοιξε το επαγγελματικό βαλιτσάκι του και της έδωσε να υπογράψει τα χαρτιά του διαζυγίου πάραυτα, γιατί, όπως της είπε, είχε κουραστεί να τα κουβαλά τους τελευταίους 6 μήνες, αλλά να μην τολμά να κάνει την καταλυκτική κίνηση. Η ίδια ένιωσε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια της, γιατί δεν έχανε μόνο το σύζυγο και πατέρα των έξι παιδιών της, αλλά και τον επαγγελματικό της συνεργάτη για μισό αιώνα, αφού μαζί είχαν ανοίξει την ένωση American Holistic Medical Association το 1978, και δύο ακόμα κλινικές στο Φοίνιξ και την Αριζόνα.
Η πληροφορία ότι εκείνος προχώρησε γρήγορα σε μια νέα σχέση, της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια και της διέλυσε όλες τις εξαίσιες ψευδαισθήσεις για το τι σημαίνει η αγάπη μέσα σε ένα γάμο. Η μια κόρη της, επίσης ιατρός, την βοήθησε να μην γονατίσει ενθαρρύνοντας την να ανοίξουν μια νέα κλινική μαζί στο Σκοτσντέιλ και κάπως έτσι η Γκλάντις, σήμερα στα 102 της έτη, λέει ότι το βασικό στη ζωή δεν είναι να αποφεύγεις τις τραγωδίες, αλλά να μάθεις να επιβιώνεις μέσα από αυτές.
Πάλι από την αρχή
«Έπρεπε να φτάσω 93 ετών για να αποδεχτώ πλήρως αυτό που μου συνέβη», λέει η ίδια, «αλλά έκτοτε δεν γύρισα ποτέ πίσω να το σκεφτώ ξανά», συμπληρώνει. Το δίχως άλλο η είδηση ότι εκείνος παντρεύτηκε ξανά, και μάλιστα την κάλεσε στο γάμο του, τη συγκλόνισε, αλλά και την οδήγησε να αγοράσει μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε «ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ» για να θυμάται συνέχεια, ποιος έπρεπε να είναι ο σκοπός της ζωής της. Σήμερα, αναπολώντας εκείνη την εποχή θεωρεί το διαζύγιο της μια πραγματικά επικοδομητική στιγμή, αφού μέχρι τότε δεν εμπιστευόταν τη φωνή της, ούτε το ένστικτο της, δεν έβγαινε ποτέ μπροστά, ενώ τώρα ξέρει ότι μπορεί να επιβιώσει και να πετύχει τα πάντα.
Στην ερώτηση αν εκείνη έχει κάποιον στη ζωή της απαντά με περίσσια ειλικρίνεια: «γιατί να θέλω να φροντίσω έναν γέρο άνδρα; Όχι, ευχαριστώ»…
