Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ
γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1949
στην ισπανική επαρχία Λα Μάντσα από καθολικούς γονείς
- Επιμέλεια: Λ.Τ
Σε ηλικία 8 ετών και ύστερα από παρότρυνση της θρησκευόμενης οικογένειας του, παρακολούθησε μαθήματα σε καθολικό σχολείο. Εκεί, γίνεται μάρτυρας περιστατικών παιδεραστίας από ιερείς σε μαθητές, γεγονός που στιγμάτισε βαθύτατα την παιδική του ηλικία. Στα δεκαέξι του, ανεξάρτητος πλέον, μετακομίζει στην Μαδρίτη με σκοπό να ακολουθήσει το όνειρο του και να σπουδάσει κινηματογράφο. Με ισχυρές επιρροές από τον Μπέργκμαν, τον Χίτσκοκ και τον Μπουνουέλ, ο Αλμοδόβαρ γυρίζει ταινίες μικρού μήκους, ενώ παράλληλα δημιουργεί το σατυρικό ροκ συγκρότημα «Almodovar y McNamara».
Το 1980, σκηνοθετεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τίτλο «Η Πέπη, η Λούσι, η Μπομ και τα άλλα κορίτσια της γειτονιάς», η οποία χρηματοδοτήθηκε από φίλους του και κόστισε περίπου 60.000 δολάρια. Το 1983 η ταινία του με τίτλο «Αμαρτωλές Καλόγριες» ταξίδεψε εκτός Ισπανίας, χαρίζοντας έτσι στον Αλμοδόβαρ διεθνή αναγνώριση και φήμη. Πέντε χρόνια αργότερα θα σκηνοθετήσει τη μεγαλύτερη επιτυχία του με τίτλο «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», ενώ μια δεκαετία αργότερα, το 1999, η ταινία «Όλα για τη μητέρα μου» θα σφραγίσει τη νέα, ωριμότερη κινηματογραφική πλευρά του σκηνοθέτη.
Σήμερα, ο Πέδρο Αλμοδόβαρ θεωρείται ο ανανεωτής του ισπανικού κινηματογράφου και ο ηγέτης του κινήματος La Movida ( Η Κίνηση), το οποίο ιδρύθηκε μετά την πτώση του δικτάτορα Φράνκο το 1975 και αφορά την ισπανική ποπ κουλτούρα του κινηματογράφου
Με τη φιλμογραφία του πλήρως εναρμονισμένη με την camp αισθητική, ο Αλμοδόβαρ έχει αφήσει το στίγμα του στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς τα “κιτς” σκηνικά και κοστούμια, τα έντονα χρώματα και η αγάπη του για το υπερβολικό, είναι εκείνα που καθορίζουν τις ταινίες του. Τι σημαίνει όμως ο όρος camp και γιατί αποτελεί βασικό στοιχείο στις ταινίες του;
Τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης αισθητικής θέλουν μια θεατρική, αταίριαστη, κωμική και μπρικολάζ ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία ο Αλμοδόβαρ αναδιαμορφώνει με εναλλακτικό τρόπο την εθνική ταυτότητα της Ισπανίας, καταρρίπτοντας τα στερεοτυπικά οικογενειακά πρότυπα, τις κοινωνικές συμβάσεις και τη σεξουαλικότητα. Επιπλέον, η camp αισθητική περιλαμβάνει αρκετά queer στοιχεία, γεγονός που αποδεικνύεται στις ιστορίες των ταινιών του σκηνοθέτη, καθώς οι περισσότεροι ήρωες και ηρωίδες ανήκουν στην LGBTQ+ κοινότητα.
Όλα στο κόκκινο
Είναι σχεδόν αδύνατο να μην παρατηρήσει κανείς τον πρωταγωνιστικό ρόλο που παίζει το κόκκινο χρώμα σε όλες τις ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη, είτε βρίσκεται στα σκηνικά, είτε σε ρούχα, είτε σε αντικείμενα και μακιγιάζ. Όσοι έχουν μελετήσει την κινηματογραφική πορεία του Αλμοδόβαρ υποστηρίζουν πως το κόκκινο συμβολίζει το πάθος, το αίμα και τη φωτιά, ενώ παράλληλα αποτελεί το εθνικό χρώμα της Ισπανίας. Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Μάρκ Άλινσον, το κόκκινο χρώμα στις ταινίες του Αλμοδόβαρ σχετίζεται με το τρίπτυχο της θρησκείας, του θανάτου και της επιθυμίας που μαζί ολοκληρώνουν μια αλληγορία της ισπανικής πολιτιστικής ιστορίας. Έτσι, ο Ισπανός σκηνοθέτης μέσα από το κόκκινο χρώμα συνδυάζει το μελόδραμα και το πάθος που διακατέχει τους ήρωες των ταινιών του.
Η γυναικεία παρουσία
Στις περισσότερες ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη, ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι γένος θηλυκού. Εμπνευσμένος από την αθεράπευτη αγάπη που έτρεφε για την μητέρα του, καθώς και για την ίδια σαν προσωπικότητα, αναφέρει συχνά ότι σε εκείνη οφείλονται όλοι δυναμικοί και ρεαλιστικοί γυναικείοι ρόλοι. Οι ηρωίδες εμφανίζονται καταπονημένες από τη ζωή που προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους και να ξαναβρούν το χαμένο εαυτό τους. Μητέρες, γυναίκες, διεμφυλικές γυναίκες και έφηβες είναι οι κεντρικές ηρωίδες του Αλμοδόβαρ, ο οποίος σε κάθε ταινία του δημιουργεί ένα συναρπαστικό γυναικείο πορτραίτο το οποίο προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε έναν σκληρό, ανδροκρατούμενο κόσμο. Με επιθετική και συνάμα κωμική διάθεση, ο Αλμοδόβαρ ανακατασκευάζει φύλα και σεξουαλικότητα, με τις γυναίκες να εξακολουθούν να αποτελούν πηγή δυναμισμού, ευαισθησίας και πάθους, ενώ αντίθετα παρατηρείται η απουσία του “πατέρα” και η παρουσία του βιασμού, ως κατάλοιπο της πατριαρχίας.
1. Talk to Her (Μίλα της), 2002
Το ισπανικό δράμα που κέρδισε βραβείο BAFTA και Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία και αποτελεί μια από τις καλύτερες ταινίες στην φιλμογραφία του Πέδρο Αλμοδόβαρ. Η υπόθεση αφορά μια παράδοξη φιλία που δημιουργείται μεταξύ δύο αντρών, οι οποίοι φροντίζουν παράλληλα δύο γυναίκες που βρίσκονται σε βαθύ κώμα.
2. All about my mother ( Όλα για τη μητέρα μου), 1999
Το «Όλα για τη μητέρα μου» αποτελεί πλέον από τις πολυβραβευμένες ταινίες του Αλμοδόβαρ, καθώς απέσπασε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών. Επιπλέον, έχει διακριθεί με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, BAFTA Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σκηνοθεσίας και 7 βραβεία Goya. Η υπόθεση αφορά μια μητέρα η οποία χάνει τον 17χρονο γιο της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και ταξιδεύει στη Βαρκελώνη για να συναντήσει τον πατέρα του με τον οποίο χώρισαν προτού γεννηθεί το παιδί, καθώς εκείνος ήταν διεμφυλική γυναίκα. Στην αναζήτηση του, δημιουργεί φιλία με μια νεαρή καλόγρια η οποία φέρει τον ιό του AIDS και μια σταρ του θεάτρου.
3. Volver (Γύρνα Πίσω), 2006
Η δραματική ταινία του Αλμοδόβαρ με τίτλο «Volver», ανέδειξε την πρωταγωνίστρια Πενέλοπε Κρουζ ως την πρώτη Ισπανίδα ηθοποιό που έλαβε υποψηφιότητα για την κατηγορία Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου Α’ στα Βραβεία Όσκαρ το 2006. Επιπλέον, κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Καννών, το οποίο μοιράστηκαν οι έξι γυναίκες ηθοποιοί της ταινίας. Η υπόθεση εστιάζει σε μια οικογένεια που αποτελείται μόνο από γυναίκες και ζει σε μια νότια περιοχή της Μαδρίτης. Η μητέρα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα και να αναθρέψει την 14χρονη κόρη της, ενώ η κρίση κορυφώνεται όταν την επισκέπτεται η μητέρα της. Η ταινία θίγει θέματα που αφορούν την σεξουαλική κακοποίηση, τη φάρσα και το μελόδραμα, ενώ δεν λείπουν επιρροές από τον ιταλικό νεορεαλισμό.
4. Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης (Women on the Verge of a Nervous Breakdown), 1988
Η ταινία-σταθμός στην καριέρα του Αλμοδόβαρ η οποία αναγνωρίστηκε παγκοσμίως και τον έκανε γνωστό εκτός Ισπανίας. Απέσπασε βραβείο στο φεστιβάλ Βενετίας και ήταν υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Η ιστορία αφορά μια ηθοποιό η οποία χωρίζει με τον εραστή της και περιμένει με αγωνία τηλεφώνημα του. Εκείνη, σε άσχημη κατάσταση, φεύγει από το σπίτι για να τον αναζητήσει και όταν επιστρέφει, βρίσκει την φίλη της η οποία βρήκε εκεί καταφύγιο, καθώς αποφεύγει τον τρομοκράτη εραστή της. Τότε, εμφανίζονται στην πόρτα της ο πρώην σύντροφος της με την πρώην του , καθώς και ο γιος του με την αρραβωνιαστικιά του.
5. Παράλληλες Μητέρες ( Parallel Mothers), 2021
Οι «Παράλληλες Μητέρες» του Αλμοδόβαρ αποτέλεσαν την εναρκτήρια ταινία που εγκαινίασε το 78ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στη Βενετία και αποτελεί μια ωριμότερη εκδοχή της μητριαρχίας και μια ωδή στη μητρότητα. Η υπόθεση αφορά δύο ετοιμόγεννες γυναίκες οι οποίες θα γνωριστούν στον θάλαμο τοκετού. Η μια είναι μεσήλικας και φοβισμένη και μετανιωμένη που κράτησε το παιδί, ενώ η άλλη έφηβη και φοβισμένη. Οι ηρωίδες θα αναπτύξουν έναν ισχυρό δεσμό και μαζί θα βρουν τρόπους να διαχειριστούν τον ρόλο της μητέρας.
6. Πόνος και Δόξα ( Pain and Glory), 2019
Το αυτοβιογραφικό δράμα του Πέδρο Αλμοδόβαρ, που έκανε το ντεμπούτο του στο Φεστιβάλ Καννών το 2019 και απέσπασε βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου (Αντόνιο Μπαντέρας) και βραβείο Καλύτερου Ήχου (Αλμπέρτο Ιγκλέσιας). Η υπόθεση, εμπνευσμένη από τη ζωή του σκηνοθέτη, εστιάζει στον αγοραφοβικό και αποξενωμένο σκηνοθέτη Σαλβαδόρ Μάλο, ο οποίος ταλαιπωρείται από πόνους στην πλάτη και έναν ξαφνικό βήχα, ανακτά τις σχέσεις του με τον ηθοποιό που είχε συνεργαστεί τη δεκαετία του 80’, συναντιέται και πάλι με τον παλιό εραστή του και αναπολεί όμορφες στιγμές με την πολυαγαπημένη του μητέρα και την παιδική του ηλικία.
Σε πρώτο πρόσωπο
«Μου έχουν ζητήσει να γράψω την αυτοβιογραφία μου περισσότερες από μία φορές και πάντα αρνιόμουν. Μου έχουν επίσης προτείνει να αφήσω κάποιον άλλον να γράψει τη βιογραφία μου, αλλά πάντα ένιωθα κάπως θετικός στην ιδέα ενός βιβλίου που θα αφορούσε αποκλειστικά εμένα ως άτομο. Ποτέ δεν κράτησα ημερολόγιο, και όποτε προσπάθησα, δεν κατάφερα να φτάσω στη δεύτερη σελίδα, κατά μία έννοια, λοιπόν, αυτό το βιβλίο αποτελεί κάτι το παράδοξο. Θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα ως μια αποσπασματική αυτοβιογραφία, ελλιπής και λίγο αινιγματική». (Από την εισαγωγή του βιβλίου «The Last Dream», του εκδοτικού οίκου Harvill Secker)
Οι Ισπανοί διακατέχονται από ένα βαθύ αίσθημα ενοχής. Είμαστε μια καθολική χώρα, όχι επισήμως, αλλά όλοι δεχόμαστε καθολική εκπαίδευση και όλοι αισθανόμαστε ενοχή. Για τους χαρακτήρες μου όμως είναι καλή αυτή η σκοτεινή πλευρά των ενοχών. (Πηγή: www.esquire.com.gr)
Όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε έβλεπα τη ζωή ως θεατής και μόνο. Σε αυτή την ηλικία δεν έχεις δική σου ζωή. Από την ηλικία των οχτώ ή εννιά κατάλαβα ποιος και τι ακριβώς ήμουν. Από τότε άρχισα να καταγράφω τις ζωές των άλλων, αλλά μόνο μέσα στο κεφάλι μου. Στη διάρκεια της εφηβείας ζούσα σε ένα μικρό χωριό και απλά περίμενα – περίμενα να μετακομίσω στη Μαδρίτη, την πόλη των ονείρων μου.(Πηγή: www.lifo.gr)
Εχω γυρίσει ταινίες αποκλειστικά με άντρες, όπως ήταν ο “Νόμος του πόθου” ή η “Κακή εκπαίδευση”, νομίζω όμως ότι από τον κόσμο των γυναικών μπορείς να αντλήσεις τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορίες. Οι γυναίκες έχουν ένα ευρύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό πεδίο, σε εναλλαγή και σε εκπλήσσουν – το ταμπεραμέντο που επιδεικνύουν είναι απλώς συναρπαστικό. Ισως αυτό να οφείλεται στο γεγονός ότι για αιώνες ολόκληρους βρίσκονταν υποχρεωμένες να ζουν στη σιωπή, στο περιθώριο, φυλακισμένες από τον έξω κόσμο. Μου αρέσει πολύ το πόσο πιο αισιόδοξοι και φωτεινοί άνθρωποι είναι από τους άντρες, πόσο πιο ικανοί να μάχονται, να ζουν. Δεν είναι, άλλωστε, καθόλου τυχαίο που οι πιο ανάλαφρες και κωμικές ταινίες που έχω κάνει είχαν πάντοτε θηλυκούς ήρωες. Οσες ταινίες μου είχαν άντρες για πρωταγωνιστές ήταν σαφώς πιο σκοτεινές και δραματικές.(Πηγή: www.fryktories.gr)
Οι transsexuals είναι παρούσες στις ταινίες μου επειδή είναι παρούσες στη ζωή μου. Εχω συναντήσει πολλές, κάποιες είναι φίλες μου, και είναι ευτυχές που αρκετές από αυτές νιώθουν ευτυχισμένες. Πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις transsexuals να διατηρήσουν ισορροπίες. Το συναίσθημα ότι έχεις γεννηθεί σε λάθος σώμα, αγγίζει τα όρια της τραγωδίας. Από την άλλη πλευρά, αυτή η εσωτερική μάχη που δίνουν σε καθημερινή βάση για να εξωτερικεύσουν την πραγματική φύση τους, αυτός ο πόλεμος με το “λάθος” της φύσης τους με γοητεύει. Νομίζω ότι οι transsexuals είναι εξαιρετικά δυνατοί άνθρωποι, σωματικώς αλλά και πνευματικώς, γιατί χρειάζεται δύναμη και πολύ κουράγιο ώστε να αντιμετωπίσεις κατάματα την πραγματική φύση σου. Πάντως, τοποθετώντας στον πυρήνα μιας ιστορίας μια transexual, δυναμώνεις την ίδια την ιστορία διότι oι ετεροφυλόφιλοι ήρωες που την περιστοιχίζουν είναι αδύνατον να μην αντιδράσουν. Για μένα αυτή η δυναμική έχει εξαιρετικά δραματουργικό ενδιαφέρον. (Πηγή: www.tovima.gr)
Όταν μιλάμε για τους εαυτούς μας, μιλάμε για άλλους ανθρώπους, για τις στιγμές που ζήσαμε μαζί τους. Πρόκειται για ένα πολύ λεπτό ζήτημα, διότι ενώ έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για εμάς τους ίδιους και τις ζωές μας, με τρομοκρατεί ότι, στην πράξη, κάτι τέτοιο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή άλλων ανθρώπων. Επομένως, είμαι πολύ προσεκτικός και μελετώ την κάθε λεπτομέρεια με μεγεθυντικό φακό. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα θέματα που θίγονται στην ταινία είναι σημαντικά: η οικογένεια, η μητέρα, η επιθυμία, η δουλειά, η δημιουργικότητα, η παιδική ηλικία κλπ. Όλα με αντιπροσωπεύουν και, μέσα από την ταινία, φανερώνεται πώς αισθάνομαι σε σχέση με αυτά. Δεν μπορώ να σας δώσω αναλογίες ή να σας πω σε ποιο ποσοστό αποτυπώνουν την πραγματικότητα και σε ποιο τη μυθοπλασία. Αυτό που μετράει είναι η μίξη αυτών των δύο. Για παράδειγμα, υπάρχει μια πολύ σημαντική σκηνή -μια σκηνή αυτοσχεδιασμού, αφού γράφτηκε το προηγούμενο βράδυ από το γύρισμα- όπου η μητέρα λέει στον γιο της: «Δεν ήσουν καλός γιος». Είναι μια φράση πραγματικά σκληρή. Στην επόμενη σκηνή, στην ταράτσα, ο γιος απολογείται για το ότι δεν υπήρξε ο γιος που αυτή επιθυμούσε, και σε απάντηση εισπράττει μια ψυχρή σιωπή από την πλευρά της μητέρας. Αυτή η σκηνή δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματική μου ζωή – ποτέ δεν έκανα τέτοια συζήτηση με τη μητέρα μου. Μερικές φορές όμως, μέσα από τη μυθοπλασία, ανακαλύπτουμε συγκεκριμένα πράγματα για τους εαυτούς μας, διότι αυτή η σκηνή, την οποία δεν βίωσα ποτέ εγώ ο ίδιος, αντιπροσωπεύει πράγματι κάτι πολύ σημαντικό για τη ζωή μου, τον τρόπο με τον οποίο με έβλεπαν οι άλλοι ως παιδί, σαν να ήμουν κάτι παράξενο. Αυτό που θέλω να δείξω σε αυτήν τη σκηνή είναι αυτό που έβλεπα στα μάτια των άλλων στο χωριό· αλλά και στο σχολείο, σε εσωτερικό σχολείο όπου πήγαινα, αυτό που έβλεπα στα μάτια των άλλων παιδιών. Όταν είσαι παιδί, αυτού του τύπου η απόρριψη είναι ταπεινωτική, είναι μια εμπειρία πολύ σκληρή – τόσο σκληρή όσο το να λέει μια μητέρα στον γιο της ότι δεν υπήρξε καλός γιος. (Πηγή: www.cinematek.gr)
«Παρότι – ευτυχώς – η οικογένειά μου δεν θρήνησε νεκρούς από το φρανκικό καθεστώς, ακόμη συγκινούμε όταν βλέπω στην τηλεόραση μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους να έχουν την ψευδαίσθηση ότι βρέθηκαν τα οστά των αγαπημένων τους προσώπων».
«Ο ισπανικός λαός προετοιμαζόταν για τον θάνατό του Φράνκο και την πτώση του καθεστώτος. Η μετάβαση στη δημοκρατία απελευθέρωσε μια βαθιά καταπιεσμένη κοινωνία, ήρθε η νυχτερινή ζωή, το κίνημα πανκ, η Μαδρίτη έγινε η πιο ελεύθερη πόλη, ένα κορίτσι μπορούσε να κυκλοφορεί στους δρόμους στις 3 τα ξημερώματα χωρίς κίνδυνο»
«Εγώ κάνω ταξικό, πολιτικό κινηματογράφο, με τις γυναίκες να έχουν την απόλυτη ηθική και αυτονομία. Πολλοί κριτικοί με μίσουν για αυτό, παρότι στην αρχή της καριέρας μου με εξυμνούσαν» (Πηγή: www.rosa.gr)
Στη σελίδα της εταιρίας του, El Deseo, στο facebook ο Πέδρο Αλμοδόβαρ σε μεγάλα κέφια δίνει την πρώτη εκ βαθέων συνέντευξη για την ταινία «Los Amantes Pasajeros» στον… εαυτό του!
Τι επίθετο θα ήθελες να χρησιμοποιήσει το κοινό για να χαρακτηρίσει την ταινία σου;
Ξεκαρδιστική
Ποιο επίθετο θα σε ανησυχούσε;
Σεισμική
Με ποιο θα συμβιβαζόσουν;
Ευχάριστη, διασκεδαστική.
Ποιο επίθετο θα σε άφηνε αδιάφορο;
Αλμοδοβαρική
Ποιο θα σε προβλημάτιζε στα σοβαρά;
Ατελείωτη
Τι θα σε σκότωνε;
Δε θα ήταν πια επίθετο, αλλά πρόταση, άποψη, ένα εμπεριστατωμένο επιχείρημα που θα διάβαζε κάπως έτσι: «ο Αλμοδόβαρ επαναλαμβάνεται με έναν πλέον όχι αστείο τρόπο, αποδεικνύοντας ότι το καλύτερο κομμάτι του εαυτού του ανήκει στο παρελθόν. Μην ταλαιπωρηθείτε λοιπόν – κατεβάστε την και δείτε τη σπίτι σας…
Ποιο σχόλιο θα έβρισκες εντελώς άδικο;
Οτι οι ηθοποιοί μου είναι κακοί.
Υπάρχει κάποιο φεστιβάλ ήδη στον ορίζοντα;
Οχι, ευχαριστώ.
Τι είναι πιο δύσκολο, το δράμα ή η κωμωδία;
Και τα δύο είδη είναι ισάξια δύσκολα.
Ποιες εκφράσεις δε θα ακούσουμε στην ταινία;
«Στην σημερινή κατάσταση», «οικονομική κρίση», «πριμ κινδύνου», «ξεπέρασες το όριο» (ή οτιδήποτε τέτοιο – σιχαίνομαι αυτές τις εκφράσεις)…
Ποιες σύγχρονες προσωπικότητες απουσιάζουν από την ταινία;
Ανγκελα Μέρκελ, Μαριάνο Ραχόι, Μαρία Ντολόρες ντε Κοσπεδάλ, Χοσέ Λουίς Ροντρίγκεζ Ζαπατέρο – η λίστα είναι μεγάλη!
Για ποιο υπαρκτό πρόσωπο της Ισπανίας θα ήθελες να γυρίσεις ταινία;
Για την καλόγρια Μαρία Γκομέζ Βαλμπουενά – την υποτιθέμενη απαγωγέα παιδιών. Τον δικαστή Κάρλος Ντιβάρ – και το δικαστικό σύστημα εν γένει. Πιστεύω επίσης ότι η Ενκάρνα Σάντσεζ θα άξιζε μία ταινία για τη ζωή της – θα ήθελα να το κάνω, αλλά δε θα το κάνω.
Τόλμησε το: ποιο δημόσιο πρόσωπο της Ισπανίας σιχαίνεσαι πιο πολύ;
Σιχαίνομαι να με σπρώχνουν να τολμώ.
Η ταινία σου διαδραματίζεται σε ύψος 10 χιλιάδων μέτρων. Τι μπορεί να δει κανείς από τόσο ψηλά;
Βασικά, σύννεφα. Οταν μία δόση πραγματικότητας ξεπροβάλλει στην πλοκή – η οικονομική κρίση, τα ποσοστά ανεργίας, η αύξηση του ΦΠΑ, επίτηδες, με ψηφιακά εφέ, βυθίζω το αεροπλάνο στα σύννεφα. Σκόπιμα θέλω να ξεφύγω από την πραγματικότητα – να είναι και να μοιάζουν όλα φιξιόν.
Δε βρίσκεις ότι αυτή η συνέντευξη είναι κάπως δείγμα μεγαλομανίας; Η ταινία βρίσκεται μόλις στην 4η εβδομάδα γυρισμάτων!
Είναι πρώιμη φυσικά, αλλά όχι δείγμα μεγαλομανίας. Ετσι όπως είναι στημένο το σύστημα της διαφήμισης μιας ταινίας, δίνεις συνεντεύξεις για αυτήν μόνο τον μήνα της πρεμιέρας της. Μ’ αυτό τον τρόπο βγαίνουν όλες οι πληροφορίες μαζί, κι όλα σωπαίνουν ξανά ταυτόχρονα.
Πώς πιστεύεις ότι θα είναι η αγορά την άνοιξη του 2013, όταν θα κάνει πρεμιέρα η ταινία σου;
Τρομάζω να σκεφτώ το 2013.
Για προληπτικούς λόγους;
Οχι. Το 13 ήταν πάντα τυχερό νούμερο για μένα. Απλά όλοι λένε ότι του χρόνου θα ζήσουμε ακόμα χειρότερες καταστάσεις από ό,τι σήμερα – εκτός κι αν αλλάξουμε τα πράγματα. Πιστεύω ότι αυτή η συνέντευξη μου ξέφυγε…
Πώς θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό;
Εύκολα.
Για την πρεμιέρα του «I’m So Excited» θα μιλήσεις σε δημοσιογράφους ή θα συνεχίσεις να παίρνεις ο ίδιος συνεντεύξεις από τον εαυτό σου;
Λίγο από όλα, μάλλον. Αν και πρέπει να ομολογήσω ότι όταν μου παίρνω συνέντευξη γλιτώνω χρόνο.
… και γλιτώνεις αδιάκριτες ερωτήσεις
Με ρωτάω τα πάντα – εκτός του με ποιον κοιμάμαι μαζί. Και θα σου/μου υποσχεθώ κάτι (παρόλο που δεν είμαι άνθρωπος που κάνω υποσχέσεις, και σίγουρα δεν είμαι κάποιος που τις κρατάει): Αν ο Πρωθυπουργός της χώρας μας – όποιος κι αν είναι την ερχόμενη άνοιξη- δίνει συνεντεύξεις σε όλα τα media κι απαντάει σε κάθε είδους ερώτηση, θα το κάνω κι εγώ. Διαφορετικά θα μοιράζω δελτία Τύπου και θα παίρνω συνεντεύξεις από τον εαυτό μου – αλλά χωρίς να κρύβω τίποτα!
Πέδρο Αλμοδόβαρ
31 Ιουλίου 2012
