Ο Γολγοθάς του εμποράκου
Το δυστοπικό περιβάλλον
των πρωτοβάθμιων υπηρεσιών υγείας
- του Στέλιου Μερμίγκη
Το να διατηρείς σήμερα ένα μικρό κατάστημα λιανεμπορίου σε μια πόλη σαν τη δική μας αποτελεί από μόνο του μεγάλο κατόρθωμα. Η συνεχόμενη συρρίκνωση του εισοδήματος της κοινωνικής πλειοψηφίας τα τελευταία αρκετά χρόνια από την επιβολή των μνημονίων αλλά και η οικονομική αναιμία της περιοχής μας μετά την κατάρρευση του πρωτογενούς τομέα μειώνει εκθετικά το εισόδημα που μπορούν να διαθέσουν οι περισσότεροι για αγορές εμπορευμάτων και αγαθών. Η ταυτόχρονη παρουσία των μεγάλων αλυσίδων καθώς και το ηλεκτρονικό εμπόριο που το ζήσαμε όλοι, έμποροι και καταναλωτές σε όλο του το μεγαλείο στη διάρκεια της καραντίνας, ίσως να δίνουν το τελειωτικό χτύπημα στην τοπική αγορά.
Ενώ όμως το ταμείο των μικρών αυτών επιχειρήσεων συνεχώς αδειάζει, τα έξοδα α-πό την άλλη αυξάνονται με εκθετικό τρόπο. Μέσα στις ανελαστικές δαπάνες που βρίσκονται αντιμέτωποι οι έμποροι είναι και τα ποσά που οφείλουν να καταβάλουν για την ασφάλιση τους για την σύνταξη τους και την υγειονομική τους περίθαλψη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δύσκολα ή πολύ δύσκολα οι περισσότεροι ανταποκρίνονται σ’ αυτές τους τις υποχρεώσεις.
Το ερώτημα όμως είναι, αν η πολιτεία κάνει το συνταγματικό της καθήκον να προσφέρει ότι χρειάζεται για τις ανάγκες τους σε φάρμακα, εξετάσεις, νοσηλεία με τον βέλτιστο τρόπο αυτόν που αρμόζει στις δυνατότητες της εποχής μας
Πολύ πριν την οικονομική κρίση η πολιτεία είχε επιφυλάξει διάφορες απίστευτες «συνταγές» για την υγειονομική κάλυψη των επαγγελματιών αυτών. Πόσοι δεν θυμάστε να δηλώνεται γιατρούς όπου είχαν σύμβαση έργου με το παλιό ΤΕΒΕ προκειμένου να σας εξυπηρετήσουν; Δεν μπορεί να ξεχαστεί ο άναρχος τρόπος των επιλογών στις ιατρικές ειδικότητες. Από τη μια υπήρχαν περίοδοι που υπήρχαν 5 και 6 ορθοπεδικοί λες και απευθύνονταν στο σωματείο των οικοδόμων και από την άλλη να υπάρχει ένας ή ακόμη και κανένας παιδίατρος. Ποιος από τους εμπόρους μπορεί να ξεχάσει τις ατέλειωτες ουρές και το άγχος του χρόνου να προλάβουν να εξεταστούν εντός του ωραρίου που όριζε η σύμβαση του γιατρού και πόσοι δεν θυμούνται ότι στο τέλος αρκετοί ήταν αυτοί που αναγκάζονταν να βάλουν το χέρι στη τσέπη για να πληρώσουν τις υπηρεσίες αυτές είτε στον ίδιο είτε σε κάποιον άλλο γιατρό.
Βέβαια τότε ήμασταν η ισχυρή η Ελλάδα αυτή που διοργάνωνε ολυμπιακούς αγώνες και EUROVISION ήμασταν στο απάνεμο λιμάνι της ΕΕ και μάλιστα στο σκληρό της πυρήνα, αυτόν του ευρώ, που θα μας εξασφάλιζε εσαεί ευημερία και ανάπτυξη. Ύστερα ξυπνήσαμε απότομα με την χρεωκοπία της χώρας να μας οδηγεί στα χέρια των δανειστών. Οι θυσίες που μας έλεγαν πήραν σάρκα και οστά. Πλείστα μαγαζιά έκλεισαν, κόσμος πετάχτηκε στο δρόμο. Η κρίση όμως δεν σταμάτησε στα λουκέτα των μικρών επιχειρήσεων. Έκλεισαν νοσοκομεία και συρρίκνωσαν δομές υγείας διώχνοντας χιλιάδες γιατρούς από το σύστημα έστω από αυτό το ανεπαρκές και εν πολλοίς ακατάλληλο που υπήρχε πριν. Οπότε η απευθύνση στους ιδιώτες γιατρούς ήταν μονόδρομος για όσους μπορούσαν ακόμη. Οι ελάχιστοι γιατροί που απέμειναν στο ΙΚΑ ήταν φύση αδύνατο να καλύψουν τον όγκο των περιστατικών, όπως επίσης και το ταλαιπωρημένο νοσοκομείο της πόλης μας.
Σήμερα μετά την έξοδο από τα μνημόνια όπως μας τσαμπουνάνε οι πολιτικοί μας ταγοί, οι δανειστές είναι ακόμη εδώ και ανάμεσα στα άλλα απαιτούν μια ακόμη μεταρρύθμιση στην υγεία αυτή με τον περίφημο προσωπικό ιατρό. Όποιος δεν δηλώσει θα πληρώνει από την τσέπη του μεγαλύτερη συμμετοχή στα φάρμακα και στις εξετάσεις. Οι ελάχιστοι γιατροί που εκδήλωσαν ενδιαφέρον δεν έφταναν ούτε για ζήτω και έτσι σου ‘δωσαν τη δυνατότητα να επιλέγεις για προσωπικό γιατρό όπου θες στην επικράτεια κάνοντας το ακόμη πιο τραγικό.
Ούτε αυτό όμως έφθανε και επιστράτεψε ότι υπάρχει στις δημόσιες δομές από γενικούς γιατρούς λειτουργώντας διαλυτικά για ακόμη μια φορά στο ελλιπές και στοιχειδώς πρωτοβάθμιο δίκτυο, που υπάρχει στο τόπο μας. Τέλος αναγκάστηκε να επιστρατεύσει και άσχετες ειδικότητες με την παθολογία και την γενική ιατρική βάζοντας στους προσωπικούς γιατρούς νευρολόγους και φυσιάτρους αρκεί να πετύχει τις εγγραφές που απαιτούν οι δανειστές καθιστώντας το πιο γκροτέσκο σύστημα πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην υφήλιο.
Όμως δεν σταματάνε εδώ τα βάσανα σου, μικρέ έμπορα. Ακόμη και αν μπορείς να βγάλεις άκρη με τα δαιδαλώδη ή ανύπαρκτα αυτά ασφαλιστικά συστήματα όταν θα έρθει η ώρα να εκτελέσεις τη συνταγή σου σε κάποιο από τα δεκάδες φαρμακεία της πόλης σου υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην υπάρχει το φάρμακο που χρειάζεσαι. Παρότι κατά τον πρωθυπουργό η χώρα βρέθηκε στη σωστή πλευρά της ιστορίας αδυνατεί να ικανοποιήσει τις εγχώριες ανάγκες σε δεκάδες κωδικούς φαρμάκων μιας και οι εξαγωγές προς άλλες χώρες με καλύτερες τιμές δίνουν και παίρνουν και εδώ το αόρατο χέρι της αγοράς έκανε το θαύμα του. Να πλουτίζουν οι λίγοι και να στερούνται οι πολλοί και εδώ πλέον δεν μιλάμε για χρήματα αλλά για αγαθά όπως το φάρμακο.
Από όσα περιέγραψα με λίγα λόγια, αυτό που ζεις στη καθημερινότητα σου, είναι ένας ατελείωτος Γολγοθάς, που δεν πρόκειται να αλλάξει, αν δεν φροντίσεις να συνδέσεις όλα τα κομμάτια του παζλ της βαρβαρότητας που έχουν επιλέξει για σένα.
Η συλλογική δράση το ζωντάνεμα των σωματείων σου η αλληλεγγύη σε όποιον αγωνίζεται για το δίκιο του η υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος από τα αρπακτικά των αγορών και της ολιγαρχίας ίσως είναι το νήμα που οφείλουμε όλοι να ξαναπιάσουμε από την αρχή προκειμένου να αποκτήσουμε τη δυνατότητα να ζούμε σ αυτή τη ζωή δημιουργώντας και όχι απλά να επιβιώνουμε.
