4 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 35η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 331 ημέρες για τη λήξη του 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:27 - Δύση ήλιου: 17:50 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 24 λεπτά 🌗 Σελήνη 23.5 ημερών Χρόνια πολλά στους: Ιάσιμο, Σίμο, Ιασίμη, Σίμη, Ισίδωρο, Σιδέρη, Ισιδώρα, Δώρα.
Γεγονότα
1794 – Καταργείται η δουλεία σε όλα τα εδάφη της Γαλλικής Πρώτης Δημοκρατίας. Πίνακας του Σεργκέι Ιβανόφ Θα επανεισαχθεί στις γαλλικές Δυτικές Ινδίες το 1802. Η δουλεία υπήρξε αρχαίος και διαπολιτισμικός θεσμός που νομιμοποιούσε τη μετατροπή του ανθρώπου σε ιδιοκτησία. Απαγορεύτηκε σταδιακά για οικονομικούς και ηθικούς λόγους στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Η δουλεία συνεπαγόταν όχι μόνον τον κοινωνικό θάνατο του ατόμου, αλλά του αφαιρούσε αυτή καθαυτή την ανθρώπινη υπόσταση και το υποβίβαζε στο εξής σε αντικείμενο προς ιδιοκτησία και χρήση (ιδιώτη ή κράτους). Σε κατάσταση δουλείας ζούσε κατά καιρούς και περιοχές το 20%- 40% του πληθυσμού των κοινωνιών, ενώ υπήρξαν και κοινωνίες με πολύ υψηλότερο ποσοστό δούλων.
Η Ελλάδα είναι από τις πρώτες χώρες που απαγόρευσε στη νεότερη ιστορία τη δουλεία, αμέσως μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821. Το σύνταγμα του 1822, του 1823 όπως και του 1844 όριζαν ότι «εις την ελληνική επικράτειαν ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος. Αργυρώνητος δε παντός γένους και πάσης θρησκείας, άμα πατήσας το Ελληνικό έδαφος, είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος».
Το σημερινό Σύνταγμα με το άρθρο 22, ορίζει ότι «οποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται» και «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζόμενου αγροτικού και αστικού πληθυσμού. Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας.»
Περιπτώσεις δουλείας πάντως παρατηρούνται και σήμερα στην Ελλάδα, όπως σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Αφορά κυρίως τα παιδιά που παρανόμως εξωθούνται στην επαιτεία και των γυναικών που εξωθούνται παρά τη θέλησή τους στην πορνεία. Ο σημερινός ορισμός της δουλείας έχει διαφοροποιηθεί ελαφρά από τον κλασικό και ως δουλεία ορίζεται «η πλήρης εξουσία και έλεγχος ενός ανθρώπου επάνω σε κάποιον άλλο με στόχο κυρίως την οικονομική ή και άλλης μορφής εκμετάλλευσή του». Με αυτή την έννοια ο δούλος δεν στερείται νόμιμα της ανθρώπινης υπόστασής του όπως την εποχή που η δουλεία ήταν νόμιμη, αλλά παραμένει δούλος γιατί χειραγωγείται απόλυτα.
1859 – Ανακαλύπτεται στην Αίγυπτο ο Σιναϊτικός Κώδικας. Ο Σιναϊτικός Κώδικας (Λατ. Codex Sinaiticus) είναι ένας αρχαίος χειρόγραφος κώδικας που περιέχει τα βιβλία της Καινής Διαθήκης και ένα μέρος των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Συμβολίζεται με το א (άλεφ) ή το 01, ενώ φυλάσσεται στη Βρετανική Βιβλιοθήκη του Λονδίνου όπου καταγράφεται ως Add. 43725 και στη Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη της Λειψίας – Αλβερτίνα. Ανακαλύφθηκε από τον Κόνσταντιν φον Τίσεντορφ (Constantin von Tischendorf) στο γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στους πρόποδες του Όρους Σινά, στην Αίγυπτο, το 1859. Ο κώδικας είναι γραμμένος σε κεφαλαιογράμματη τετραγωνισμένη ελληνική γραφή και χρονολογείται στα μέσα του 4ου αιώνα. Σε κάθε στίχο/γραμμή περιέχονται 12 ως 14 γράμματα, σε τέσσερις στήλες ανά σελίδα, που σημαίνει ότι ο κώδικας αποτελούνταν αρχικά από 1.460 και πλέον σελίδες. Η διάσταση της κάθε σελίδας είναι 41×36 εκατοστά. Το υλικό των φύλλων είναι εξαιρετικής ποιότητας περγαμηνή (vellum), προερχόμενη από δέρμα γαϊδουριού ή αντιλόπης. Τα φύλλα είναι δεμένα σε δεσμίδες των τεσσάρων, εκτός από δύο δεσμίδες των πέντε. Το κείμενο δεν περιέχει πνεύματα, περιέχει όμως σημεία στίξης και μάλιστα ποικίλους τύπους σημείων στίξης όπως υψηλά και μεσαία σημεία, άνω τελεία και κάτω τελεία (.) , άνω κάτω τελεία (:) , nomina sacra και αρχικό γράμμα στο περιθώριο για την υπόδειξη παραγράφων. (Peter M. Head – Cambridge University)(2008).
1943 – Εκτελείται από τους Γερμανούς ο Κώστας Περρίκος, αξιωματικός της πολεμικής αεροπορίας, που ανέπτυξε αντιστασιακή δράση στην Αθήνα, με αποκορύφωμα την ανατίναξη του κτιρίου της φιλοναζιστικής οργάνωσης ΕΣΠΟ. Μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις κατά των Γερμανών κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους ήταν η πολύνεκρη ανατίναξη του κτιρίου της ναζιστικής «Εθνικής Σοσιαλιστικής Πατριωτικής Οργάνωσης» (ΕΣΠΟ) στη γωνία των οδών Πατησίων και Γλάδστωνος. Το εγχείρημα έφερε σε πέρας στις 20 Σεπτεμβρίου 1942 μια ομάδα αποφασισμένων ανδρών και γυναικών της αντιστασιακής οργάνωσης «Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζομένων Νέων» (ΠΕΑΝ).
Την εποχή εκείνη η ΕΣΠΟ, με αρχηγό τον γιατρό Σπύρο Στεροδήμο, προκαλούσε τους υπόδουλους Έλληνες, επειδή προσπαθούσε να στρατολογήσει νέους για να συγκροτήσουν την «Ελληνική Λεγεώνα», που θα πολεμούσε στο πλευρό της Βέρμαχτ στο ανατολικό μέτωπο. Η ΠΕΑΝ ήταν μια μικρή αντιστασιακή οργάνωση με αρχηγό τον δημοκρατικό αξιωματικό της Αεροπορίας Κώστα Περρίκο, που είχε αποταχθεί τον Απρίλιο του 1935 από την κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη. Αντιτάχθηκε στο μεταξικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αλλά με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940) ζήτησε με αίτησή του στο Υπουργείο Αεροπορίας την ανάκλησή του στην ενεργό υπηρεσία. Η αίτησή του έγινε δεκτή στις 23 Νοεμβρίου 1940 και αμέσως προωθήθηκε στο Μέτωπο. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου, το Υπουργείο Αεροπορίας τον θεώρησε απολυθέντα από 1ης Μαΐου 1941.
Πνεύμα ανήσυχο και αδούλωτο, αμέσως μετά την αποστράτευσή του ίδρυσε στην Αθήνα μία από τις πρώτες αντιστασιακές οργανώσεις, τη «Στρατιά των Σκλαβωμένων Νικητών». Η οργάνωση αυτή αποτέλεσε το πρόπλασμα για την ίδρυση την 1η Οκτωβρίου 1941 της Πανελληνίου Ενώσεως Αγωνιζομένων Ελλήνων, γνωστής με τα αρχικά ΠΕΑΝ, που θεωρήθηκε από πολλούς τέκνο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Ο Περρίκος, ψυχή της οργάνωσης, ανέλαβε το επιχειρησιακό σκέλος της ΠΕΑΝ, τον «Ουλαμό Καταστροφών», όπως ονομάστηκε. Στις 15 Αυγούστου 1942, δεύτερη επέτειο του τορπιλισμού της Έλλης, η ομάδα του Περρίκου έριξε βόμβα στο εσωτερικό του κτιρίου του Γερμανικού Αναμορφωτηρίου, επί των οδών Πατησίων και Βασιλέως Ηρακλείου, η οποία προκάλεσε σοβαρές καταστροφές και τραυματισμούς Γερμανών στρατιωτικών. Έξι μέρες αργότερα, δύο μέλη του «Ουλαμού Καταστροφών», ο Αντώνης Μυτιληναίος και Νικόλαος Μούρτος τοποθέτησαν βόμβα στα γραφεία της προδοτικής οργανώσεως ΟΕΔΕ, στην οδό Κατακουζηνού 7, κοντά στην Ομόνοια.
1945 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: αρχίζει η Διάσκεψη της Γιάλτας μεταξύ των “Τριών Μεγάλων” (Ουίνστον Τσώρτσιλ, Φραγκλίνου Ρούζβελτ και Ιωσήφ Στάλιν) στο μέγαρο της Λιβάντια στην Κριμαία. Κατά το χρονικό διάστημα από 4 έως 11 Φεβρουαρίου του 1945 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Φραγκλίνος Ρούζβελτ, ο ηγέτης της ΕΣΣΔ Ιωσήφ Στάλιν και ο Βρετανός Πρωθυπουργός Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, οι τρεις νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, συναντήθηκαν στην Γιάλτα της Ρωσίας για την πραγματοποίηση της δεύτερης συνόδου κορυφής (είχε προηγηθεί ανάλογη διάσκεψη στην Τεχεράνη από τις 28 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου του 1943).
Η διάσκεψη αυτή έμεινε στην ιστορία ως «Η Διάσκεψη της Γιάλτας» καθώς πραγματοποιήθηκε στο μέγαρο της Λιβάντια (Livadia) που βρίσκεται κοντά στην πόλη της Γιάλτας. Η σύνοδος αυτή θεωρείται μεγάλης σπουδαιότητας, κυρίως λόγω των θεμάτων που διαπραγματεύτηκαν οι “Τρεις Μεγάλοι” (The big three, όπως ήταν τότε το προσωνύμιό τους). Είχε να κάνει με την μεταπολεμική πολιτική που θα ακολουθούσαν σχετικά με τις χώρες που είχε καταλάβει η Ναζιστική Γερμανία αλλά και με την τύχη των χωρών που είχαν συμμαχήσει με αυτήν. Ο Ρούσβελτ επιθυμούσε η σύνοδος να πραγματοποιηθεί σε κάποιο σημείο της Μεσογείου, αλλά ο Στάλιν επέμενε ότι οι γιατροί του δεν του επέτρεπαν μεγάλα ταξίδια. Ο Ρούζβελτ υποχώρησε, αν και η υγεία του ήταν πολύ περισσότερο κλονισμένη. Έτσι, επί επτά ημέρες οι αρχηγοί των κρατών – νικητών καθόριζαν την μορφή που θα είχε ο μεταπολεμικός κόσμος. Για καθέναν από τους ηγέτες η διάσκεψη είχε εξαιρετική σημασία, καθώς ο πόλεμος όδευε προς το τέλος του. Ο Κόκκινος Στρατός απείχε μόλις 100 χλμ. από το Βερολίνο και η κατάρρευση της Γερμανικής κυριαρχίας ήταν ζήτημα χρόνου. Οι Βρετανοί ήθελαν να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν από την προπολεμική “υγειονομική ζώνη” γύρω από την ΕΣΣΔ.
Γεννήσεις
1948 – Ο Άλις Κούπερ (πραγμ. όνομα Βίνσεντ Ντέιμον Φουρνιέ, 4 Φεβρουαρίου 1948) είναι Αμερικάνος τραγουδιστής της ροκ μουσικής σκηνής. Θεωρείται ο “νονός της σοκ ροκ” και στις ζωντανές του εμφανίσεις συμπεριλαμβάνεται ένα σόου με ηλεκτρικές καρέκλες, γκιλοτίνες, ζωντανούς βόες, κ.α.. Το 2011 έγινε μέλος του Rock and Roll Hall of Fame.
Ο Κούπερ γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ το 1948 και ο πατέρας του ήταν κληρικός, όπως και ο παππούς του.
Το 1964 σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα, τους Earwigs. Λίγο αργότερα, μετονομάστηκαν σε Spiders με τον Κούπερ στα φωνητικά, τον Γκλεν Μπάξτον και τον Τζον Τάτουμ στις κιθάρες, τον Ντένις Ντάναγουεϊ στο μπάσο και και τον Τζον Σπιρ στα τύμπανα. Το 1965 ηχογράφησαν το σινγκλ “Why Don’t You Love Me”, το οποίο κυκλοφόρησε μέσω της “Mascot Records”. Την επόμενη χρονιά και ενώ τα μέλη του σχήματος αποφοιτούσαν από το λύκειο, ο Μάικλ Μπρους αντικατέστησε τον Τάτουμ και κυκλοφόρησαν το σινγκλ “Don’t Blow Your Mind”, ενώ ο Σπιρ αντικαταστάθηκε από τον Νιλ Σμιθ.
Το 1968, το συγκρότημα ονομαζόταν The Nuzz, αλλά όταν έμαθαν ότι αυτή την ονομασία την είχε ένα άλλο σχήμα αποφάσισαν να μετονομαστούν σε Alice Cooper. Εκείνη τη χρονιά υπέγραψαν συμβόλαιο με τη “Straight Records” του Φρανκ Ζάπα κυκλοφορώντας το δίσκο “Pretties for You” τον Αύγουστο του 1969. Παρ’ όλη τη σοκαριστική εικόνα την οποία δημιούργησαν οι συναυλίες του συγκροτήματος ανεβάζοντας τη δημοτικότητα τους, το δεύτερο τους άλμπουμ “Easy Action” δεν κατάφερε να μπει στα τσαρτ και οι Alice Cooper μετακόμισαν πίσω στο Ντιτρόιτ, αφού τρία χρόνια νωρίτερα είχαν μεταφερθεί στο Λος Άντζελες. Το συγκρότημα εμφανίστηκε στο φεστιβάλ “Strawberry Fields” του 1970 και κυκλοφόρησε τον τρίτο του δίσκο, “Love it to Death” ανεβαίνοντας στο # 35 του Billboard, λόγω της μεγάλης επιτυχίας του σινγκλ “I’m Eighteen”. Η επιτυχία του δίσκου οδήγησε την εταιρεία “Warner Bros.” να τους προτείνει συμβόλαιο συνεργασίας.
1973 – Η Ναταλία Δραγούμη (Αθήνα, 4 Φεβρουαρίου 1973) είναι Ελληνίδα ηθοποιός και παρουσιάστρια. Είναι κόρη του Μάρκου Δραγούμη, μέλους της οικογένειας Δραγούμη. Είναι απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Η καριέρα της έχει συνδεθεί έντονα με το Θέατρο Αμόρε, με το οποίο συνεργάστηκε για δώδεκα ολόκληρα χρόνια.
Έκανε το τηλεοπτικό της ντεμπούτο το 1991, μέσα από τη σειρά κωμική σειρά του MEGA, Το 1994, πρωταγωνίστησε στην κοινωνική σειρά «Οι Χρηματιστές» ενώ συμμετείχε και σε ένα επεισόδιο της σειράς «Έρωτας & Πάθος». Τη σεζόν 1995-1996 πρωταγωνίστησε στην αστυνομική σειρά «Πειρασμός». Έπειτα από ένα διάλειμμα τριών ετών, επέστρεψε τηλεοπτικά το 1999, με τη σειρά της ΕΡΤ, «Μπίζνες στα Βαλκάνια» (σκην. Βασίλη Μπουντούρη) και ακολούθησε η σειρά «Ουδέν πρόβλημα» (σκην. Λάμπη Ζαρουτιάδη) στο κανάλι STAR. Τη σεζόν 2001-2002 πρωταγωνίστησε μαζί με τον Γιάννη Βούρο στη σειρά του ΑΝΤ1, «Όσο υπάρχει αγάπη» (σκην. Γρηγόρη Καραντινάκη) ενώ την ίδια περίοδο έπαιξε σε πέντε επεισόδια της αστυνομικής σειράς του ALPHA, «Κόκκινος Κύκλος». Τη σεζόν 2003-2004, πρωταγωνίστησε στην αισθηματική σειρά «Πεθαίνω για σένα» (σκην. Πάνου Κοκκινόπουλου) ενώ παράλληλα, το 2004, συμμετείχε στις σειρές «Safe Sex TV Stories» (επεισόδιο: Κενά Αέρος) και «10η εντολή» (επεισόδιο: Ένα λεπτό αργότερα).
Το 2005, συμμετείχε στις σειρές «Babalou» (σκην. Χρήστου Δήμα), «Σαν γλυκό του κουταλιού» (σκην. Ρέινας Εσκενάζυ) και ξανά «10η εντολή» (επεισόδιο: Μεσοτοιχία). Το 2007 πρωταγωνίστησε μαζί με τους Γιώργο Νινιό και Πασχάλη Τσαρούχα στη δραματική σειρά του ALPHA, «Για την καρδιά ενός αγγέλου» (σκην. Στράτου Μαρκίδη) και στο ίδιο κανάλι, στην αστυνομική σειρά «Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», στο επεισόδιο “Ώρα θανάτου 12 ακριβώς”, α΄ και β΄ μέρος. Το 2008, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις σειρές «Η εξαφάνιση» (σκην. Στράτου Μαρκίδη) και «Παύλος Μελάς: Γράμματα από την Μακεδονία» (σκην. Τζαννέτου Κομνηνέα). Η δεύτερη ήταν αφιερωμένη στη ζωή του Παύλου Μελά.
Το 2009 πρωταγωνίστησε -μαζί με τον Χάρη Ρώμα- στη κωμική σειρά «Doctor Ρούλης» (σκην. Στέφανου Κοντομάρη), η οποία όμως διεκόπη σε εννέα επεισόδια λόγω χαμηλής τηλεθέασης. Το 2011, συμμετείχε στην ελληνική εκδοχή του χορευτικού σόου «Dancing with the Stars» όπου κατέκτησε την έβδομη θέση. Το 2014, ανέλαβε τη παρουσίαση της μαγειρικής εκπομπής του ALPHA, «Μ.Α.Μ.» ενώ παράλληλα, έπαιξε και σε δύο επεισόδια της σειράς «Τρίχες».
Το 2016, έκανε ένα πέρασμα από τη σειρά MEGA, «Μάλιστα, Σεφ!» (σκην. Σπύρου Ρασιδάκη) ενώ τη σεζόν 2017-2018 πρωταγωνίστησε στη κωμική σειρά ALPHA, «Έλα στη θέση μου» και παράλληλα παρουσίασε με τον Παναγιώτη Μπουγιούρη, τη μουσική εκπομπή «Στα τραγούδια λέμε ναι» στην ΕΡΤ1. Αν και αρχικά προβλέπονταν να συνεχίσει και στη τρίτη σεζόν της σειράς «Έλα στη θέση μου», τελικά αποφάσισε να αποχωρήσει, για να παρουσιάσει τη δεύτερη σεζόν της εκπομπής «Στα τραγούδια λέμε ναι», αυτή τη φορά με τον Μιχάλη Μαρίνο.
1990 – Η Κατερίνα Στεφανίδη (4 Φεβρουαρίου 1990) είναι Ελληνίδα πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ, χρυσή Ολυμπιονίκης και παγκόσμια πρωταθλήτρια. Κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες 2016 με άλμα στα 4,85 μέτρα. Διαγωνίστηκε επίσης στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 2012 και 2020. Έχει ρεκόρ 4,91 μέτρα στον ανοιχτό και 4,90 μέτρα στον κλειστό στίβο. Είναι η πρωταθλήτρια Ευρώπης ανοικτού στίβου (2018) και του Diamond League (2019), πρωταθλήτρια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, πρωταθλήτρια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου και έλαβε δυο φορές το χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου. Αναδείχτηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Άμστερνταμ το 2016 (με 4,81 μ.), πρωταθλήτρια Ευρώπης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κλειστού το 2017 (με 4,85 μ.) και πρωταθλήτρια κόσμου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο Λονδίνο το 2017 (με 4,91 μ.), γεγονός που την τοποθετεί στην πέμπτη θέση του άλματος επί κοντώ όλων των εποχών. Κέρδισε συνολικά 10 μετάλλια σε όλα τα διεθνή αθλητικά πρωταθλήματα. Αναδείχθηκε αθλήτρια της χρονιάς στην Ευρώπη για το 2017 και αθλήτρια της χρονιάς στην Ελλάδα για το 2017 και το 2019. Θεωρείται ευρέως ως η καλύτερη αθλήτρια στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Το Σεπτέμβριο 2020 ανακοινώθηκε ότι θα επέστρεφε στο SPIRE Institute για να προετοιμαστεί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2020.
Θάνατοι
1995 – Η Πατρίσια Χάισμιθ (Patricia Highsmith, 19 Ιανουαρίου 1921 – 4 Φεβρουαρίου 1995) ήταν Αμερικανίδα συγγραφέας, ευρύτερα γνωστή για τα ψυχολογικά θρίλερ της, από τα οποία έχουν προκύψει πάνω από 20 κινηματογραφικές ταινίες. Το πρώτο της μυθιστόρημα, «Ξένοι στο Τρένο», έχει διασκευαστεί αρκετές φορές για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1951, έγινε ταινία από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ. Εκτός από την ευρέως γνωστή σειρά μυθιστορημάτων με ήρωα τον Τομ Ρίπλεϊ, έγραψε αρκετά διηγήματα, τα περισσότερα σατιρικά ή με μαύρο χιούμορ. Τα βιβλία της έχουν υμνηθεί από διάφορους συγγραφείς και κριτικούς ως καλλιτεχνικές δημιουργίες μεγάλης ομορφιάς και πολυπλοκότητας. Ο Μισέλ Ντιρντά παρατήρησε: «Οι Ευρωπαίοι την τίμησαν ως ψυχολογικό συγγραφέα, μέρος της υπαρξιακής παράδοσης την οποία αντιπροσώπευαν οι συγγραφείς που η ίδια προτιμούσε, ειδικά ο Ντοστογιέφσκι, ο Τζόζεφ Κόνραντ, ο Φραντς Κάφκα, ο Αντρέ Ζιντ και ο Αλμπέρ Καμύ».
Η Χάισμιθ πέθανε από απλαστική αναιμία και καρκίνο στο Λοκάρνο της Ελβετίας το 1995. Ήταν 74 ετών. Διατήρησε την Αμερικανική υπηκοότητα σε όλη της τη ζωή, παρά τη φορολογική επιβάρυνση που της επέφερε το ότι ζούσε πολλά χρόνια στη Γαλλία και την Ελβετία. Αποτεφρώθηκε στη Μπελιντσόνα και το μνημόσυνό της έγινε στην Καθολική εκκλησία στην Τένια.
Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για το μέρος που τη βοήθησε να δώσει πνοή στην συγγραφική της καριέρα, κληροδότησε την περιουσία της, αξίας περίπου 3 εκατομμυρίων δολαρίων, στην συγγραφική αποικία Γιάντο. Το τελευταίο της μυθιστόρημα, «Μικρό γ: ένα Καλοκαιρινό Ειδύλλιο» («Small g: a Summer Idyll», 1995), κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά το θάνατό της.
2001 – Ο Ιάννης Ξενάκης (29 Μαΐου 1922 – 4 Φεβρουαρίου 2001) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες και αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα, διεθνώς γνωστός ως Iannis Xenakis. Οι πρωτοποριακές συνθετικές μέθοδοι, που ανέπτυξε συσχέτιζαν τη μουσική και την αρχιτεκτονική με τα μαθηματικά και τη φυσική, μέσω της χρήσης μοντέλων από τη θεωρία των συνόλων, τη θεωρία των πιθανοτήτων, τη θερμοδυναμική, τη Χρυσή Τομή, την ακολουθία Φιμπονάτσι κ.ά. Παράλληλα, οι φιλοσοφικές του ιδέες για τη μουσική έθεσαν καίρια το αίτημα για ενότητα φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης, συμβάλλοντας στο γενικότερο προβληματισμό για την κρίση της σύγχρονης ευρωπαϊκής μουσικής των δεκαετιών του 1950 και 1960. Ο Ξενάκης χρησιμοποίησε ως βάση για τις περισσότερες συνθέσεις του μαθηματικά μοντέλα, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί «νεοπυθαγόρειος». Στο γενικότερο πλαίσιο της κρίσης της σύγχρονης δυτικοευρωπαϊκής μουσικής μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επεδίωξε να ξεφύγει από το αδιέξοδο στο οποίο θεωρούσε ότι είχε οδηγήσει η σειραϊκή και μετασειραϊκή μουσική. Σε αντίθεση όμως με άλλους Ευρωπαίους και Αμερικανούς συνθέτες που απέρριψαν ολοκληρωτικά την μουσική πρωτοπορία και στράφηκαν σε έναν μουσικό μεταμοντερνισμό, επιστρέφοντας εν μέρει ή ολοκληρωτικά στην τονικότητα, αναμιγνύοντας παλιά και νέα ύφη, «σοβαρή» και «δημοφιλή» μουσική κ.ά, ο Ξενάκης παρέμεινε ουσιαστικά πρωτοπόρος, πιστός στους στόχους που έθεσε από την αρχή. Όμως, ακόμη και οι συνθέτες που συνέχισαν να γράφουν πρωτοποριακή μουσική μετά το 1960 (με κύριο πόλο τον Πιερ Μπουλέζ στη Γαλλία) τον απομόνωσαν αρχικά, στερώντας του ακόμη και κρατικές επιχορηγήσεις. Ο Ξενάκης απέκτησε φανατικούς θαυμαστές αλλά και επικριτές, με επιχειρήματα τον φορμαλισμό και την στασιμότητα της μουσικής του μετά το 1970, αλλά και την υπερβολική δεξιοτεχνία που απαιτούσε από τους εκτελεστές.
2010 – Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Μιλτιάδη Αξελού, παθολόγου, διευθυντή κλινικής στον Ευαγγελισμό και η μητέρα του, Κωνσταντίνα, καταγόταν από την παλιά αθηναϊκή οικογένεια Ξηροταγάρου. Ακολούθησε σπουδές Νομικής και κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής, πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Εντάχθηκε στην ΟΚΝΕ το 1941 και έγινε ανώτερο στέλεχος του ΚΚΕ και διαφωτιστής σε θέματα προπαγάνδας. Πολέμησε στα Δεκεμβριανά και φυλακίστηκε τραυματισμένος στο Χασάνι όπου καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του και τις πράξεις του στον ΕΛΑΣ σπουδάζουσας. Απέδρασε κολυμπώντας. Αν και αρκετά μεταγενέστερα κατεφέρθηκε κατά της δράσης του ΚΚΕ το καιρό της Κατοχής, εν τούτοις θεωρείται διερευνητέος και ο ρόλος που έπαιξε στην υπόθεση Κίτσου Μαλτέζου ενώ πήρε μέρος στην ανατίναξη κτιρίων στα Δεκεμβριανά. Το 1945 εγκαταλείπει μόνιμα την ενεργή πολιτική και διαγράφεται από τις τάξεις του ΚΚΕ. Λόγω των διώξεων του από το κράτος καθώς καταζητούταν μετέβη με το πορτογαλικό πλοίο Ματαρόα από τον Πειραιά στο Παρίσι, όπου έμελλε να εγκατασταθεί μόνιμα, μέχρι τον θάνατό του το Φεβρουάριο του 2010. Συνεπιβάτες σε αυτό το πλοίο ο Κορνήλιος Καστοριάδης και ο Κώστας Παπαϊωάννου, που μαζί με διακόσιους ακόμα (ανάμεσα στους οποίους και οι Μέμος Μακρής, Μιμίκα Κρανάκη) είχαν εξασφαλίσει, με την βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ (Octave Merlier), υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου από την γαλλική κυβέρνηση. Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόνη και δίδαξε από το 1962 ως το 1973 ως καθηγητής. Επίσης, ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού Arguments.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
