3 Μαρτίου 2024
Είναι η 63η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 303 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:53 – Δύση ήλιου: 18:20
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 28 λεπτά
🌗 Σελήνη 21.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Κλεόνικο, Κλεονίκη, Νίκη, Κλεονίκω, Θεοδώρητο
Γεγονότα
1802 – Η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως» του Μπετόβεν, η πιο φημισμένη σύνθεση για πιάνο, τυπώνεται σε παρτιτούρα. Με την ονομασία αυτή είναι γνωστή η Σονάτα για πιάνο αρ. 14 του γερμανού συνθέτη Λούντβιχ βαν Μπετόβεν (1770-1827), ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του πιανιστικού ρεπερτορίου. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Σονάτα για πιάνο αρ. 14 σε ντο δίεση ελάσσονα, έργο 27/2, και φέρει τον υπότιτλο Quasi una fantasia (Με τον τρόπο της Φαντασίας). H ονομασία Σονάτα του Σεληνόφωτος ή Σονάτα υπό το Σεληνόφως, όπως είναι επίσης γνωστή στα ελληνικά, (Mondscheinensonate στα γερμανικά, Moonlight Sonata στα αγγλικά), οφείλεται στον γερμανό μουσικοκριτικό και ποιητή Λούντβιχ Ρέλσταμπ (1799-1860), ο οποίος το 1832 έγραψε ότι του θύμιζε «το φεγγαρόφωτο που λάμπει πάνω από τη λίμνη της Λουκέρνης».
Το έργο ολοκληρώθηκε το 1801 και δημοσιεύτηκε στις 3 Μαρτίου του 1802. Ο Μπετόβεν το αφιέρωσε σε μια 17χρονη μαθήτριά του, την κοντέσα Τζουλιέτα Γκουϊτσιάρντι (1784-1856), με την οποία ο τριαντάχρονος τότε συνθέτης ήταν ερωτευμένος και η οποία του άλλαξε την «άθλια και μίζερη ζωή», όπως αναφέρει σε μία επιστολή του. Ήταν η περίοδος που ο Μπετόβεν αντιμετώπιζε τα πρώτα προβλήματα με την ακοή του, που θα τον οδηγούσαν αργότερα στην κώφωση.
1821 – Ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β’, με φιρμάνι του απαιτεί από τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο Ε’ τον αφορισμό του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Μιχαήλ Σούτσου για την Επανάσταση στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες.
Απόσπασμα από τον αφορισμό: «Αυτός όμως, φύσει κακόβουλος ων, εφάνη τέρας έμψυχον αχαριστίας και συνεφώνησε μετά του Αλεξάνδρου Υψηλάντου, υιού του δραπέτου και φυγάδος εκείνου Υψηλάντου, όστις παραλαβών μερικούς ομοίους του βοηθούς ετόλμησε να έλθη αίφνης εις την Μολδαυίαν, και αμφότεροι απονενοημένοι επίσης, αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν, ματαιόφρονες, εκήρυξαν του γένους ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους, διασπείραντες και αποστόλους εις διάφορα μέρη δια να εξαπατήσωσι και να εφελκύσωσιν εις τον ίδιον της απωλείας κρημνόν και άλλους πολλούς των ομογενών μας. Διά να δυνηθώσι δε τρόπον τινά να ενθαρρύνωσι τους ακούοντας μετεχειρίσθησαν και το όνομα της Ρωσσικής Δυνάμεως, προβαλλόμενοι, ότι και αυτή είναι σύμφωνος με τους στοχασμούς και τα κινήματά των’ πρόβλημα διόλου ψευδές και ανύπαρκτον, και μόνον της ιδικής των κακοβουλίας και ματαιοφροσύνης γέννημά τε και αποκύημα’ επειδή, εν ω το τοιούτον είναι αδύνατον ηθικώς και πολλής προξένον μομφής εις την ρωσσικήν αυτοκρατορίαν, και ο ίδιος ενταύθα εξοχώτατος πρέσβυς αυτής έδωκεν έγγραφον
πληροφορίαν, ότι ουδεμίαν ή είδησιν ή μετοχήν έχει το ρωσσικόν κράτος εις αυτήν την υπόθεσιν, καταμεμφόμενον μάλιστα και αποτροπιαζόμενον του πράγματος της βδελυρίαν’ και προσεπιπλέον η αυτού εξοχότης ειδοποίησεν εξ επαγγέλματος τα διατρέχοντα, υπομνήσας το βασίλειον κράτος, ότι ανάγκη πάσα να φροντίση ευθύς εξ αρχής τον αποσκορακισμόν και την διάλυσιν των τοιούτων κακών’ και τόσον εκ της ειδοποιήσεως τάυτης, όσον και από τα έγγραφα, τα οποία επιάσθησαν από μέρους των μουχαφίσιδων των βασιλικών σερχατίων, και από άλλους πιστούς ομογενείς επαρρησιάσθησαν, έγεινε γνωστή εις το πολυχρόνιον κράτος η ρίζα και η βάσις όλου αυτού του κακοήθους σχεδίου. Με τοιαύτας ραδιουργίας εσχημάτισαν την ολεθρίαν σκηνήν οι δύο ούτοι και οι τούτων συμπράκτορες φιλελεύθεροι, μάλλον δε μισελεύθεροι, και επεχείρησαν εις έργον μιαρόν, θεοστυγές και ασύνετον, θέλοντες να διαταράξωσι την άνεσιν και ησυχίαν των ομογενών μας πιστών ραγιάδων της κραταιάς βασιλείας, την οποίαν απολαμβάνουσιν υπό την αμφιλαφή αυτής σκιάν με
τόσα ελευθερίας προνόμια, όσα δεν απολαμβάνει άλλο έθνος υποτελές και υποκείμενον, ζώντες ανενόχλητοι με τας γυναίκας και τα τέκνα των, με τας περιουσίας και καταστάσεις, και με την ύπαρξιν της τιμής των, και κατ’ εξοχήν με τα προνόμια της θρησκείας, ήτις διεφυλάχθη και διατηρείται ασκανδάλιστος μέχρι της σήμερον επί ψυχική ημών σωτηρία.»
2002 – Ελλάδα: Σταματάει η χρήση της δραχμής μετά από μια περίοδο 2 μηνών από την ημέρα που ξεκίνησε η χρήση του ευρώ. Η δραχμή (πληθυντικός: δραχμαί) είναι νομισματική μονάδα, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά και από το σύγχρονο ελληνικό κράτος ως το 2002. Όπως και πολλά νομίσματα της αρχαιότητας, έτσι και η δραχμή, εκτός από νομισματική μονάδα, αρχικά αποτέλεσε μονάδα μέτρησης βάρους. Ένα αργυρό τετράδραχμο, για παράδειγμα, ήταν νόμισμα αργυρό με βάρος τεσσάρων δραχμών.
Μέχρι τα μέσα του 20ου αι., στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, χρησιμοποιήθηκε ως μονάδα μέτρησης του βάρους το δράμι, που πήρε το όνομα της από τον ελληνικό όρο δραχμή.
Οι τελευταίες δραχμές κυκλοφόρησαν το 2000 και ήταν μία σειρά χαλκονικέλινων κερμάτων αξίας 500 δραχμών σε 6 διαφορετικούς τύπους με αντίστοιχες Ολυμπιακές παραστάσεις. Επρόκειτο για αναμνηστικά κέρματα με αφορμή τους επερχόμενους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, αλλά ήταν και κανονικής κυκλοφορίας. Τα περισσότερα από αυτά έχουν συγκεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό από έμπορους και συλλέκτες σε Ελλάδα και εξωτερικό, καθώς στο μέλλον αναμένεται ραγδαία αύξηση της αξίας τους. Τα αποθέματα της Τράπεζας της Ελλάδος ήταν ήδη εξαντλημένα από τα μέσα του 2001.
Γεννήσεις
1847 – Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ. Ο Αλεξάντερ Γκρέιαμ Μπελ (Alexander Graham Bell, 3 Μαρτίου 1847 – 2 Αυγούστου 1922) ήταν διαπρεπής Σκωτσέζος επιστήμονας, εφευρέτης και μηχανικός, ο οποίος θεωρείται ως εφευρέτης του πρώτου πρακτικού τηλεφώνου.
Γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας και ο πατέρας του ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελ, γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για τη βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων. Ο νεαρός τότε Γκράχαμ Μπελ και τα δύο του αδέλφια εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους για να συνεχίσουν το έργο του.
Τον Απρίλιο του 1903 ο Μπελ ανακάλυψε τον πολλαπλό τηλέγραφο ενώ τις πρώτες του σημειώσεις σχετικά με το τηλέφωνο τις έγραψε τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου και ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε να γράφει σχετικά με τις προδιαγραφές του. Στις 7 Μαρτίου του 1876 το Γραφείο Ευρεσιτεχνίας των Η.Π.Α έδωσε στον Μπελ το σχετικό δίπλωμα που κατοχύρωνε τη συσκευή που μεταδίδει τον ήχο και τη φωνή τηλεγραφικώς.
Η συσκευή που χρησιμοποιήθηκε περιελάμβανε μια ελαστική μεμβράνη από σίδηρο, που βρισκόταν μπροστά από ένα σιδηρομαγνητικό πυρήνα, περιτυλιγμένο με μονωμένο αγωγό. Μια γραμμή από δυο καλώδια συνέδεε τη συσκευή αυτή με μια άλλη παρόμοια. Στη συσκευή του Μπελ η φωνή έπεφτε πάνω στη μεμβράνη και την έκανε να πάλλεται. Αυτό τον καθιέρωσε σαν τον πρώτο που εφάρμοσε τις κυματοειδείς μορφές των ηλεκτρικών ρευμάτων.
Ακολούθησαν δικαστικές αγωγές που έθεταν σε αμφισβήτηση την εφεύρεση του Μπελ αλλά ο ίδιος έμεινε ανένδοτος και υποστήριζε με πάθος την ανακάλυψη του.
1915 – Νίκος Γούναρης. Μεσουράνησε τη δεκαετία του 1950 στο ελληνικό πεντάγραμμο, είτε σόλο, είτε σε συνεργασία με το Τρίο Μπελκάντο. Υπηρέτησε με συνέπεια το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι.
Η δεκαετία του ’50 χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη κόντρα του λαϊκού και ελαφρού τραγουδιού μετά τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο. Ο Γούναρης ήταν ο κύριος εκφραστής αυτού του είδους. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Τσιτσάνη: «Όσο υπάρχει Γούναρης δεν μπορεί το λαϊκό να σηκώσει κεφάλι». Το λαϊκό τραγούδι θα πάρει, βεβαίως, τη ρεβάνς πολύ σύντομα, τη δεκαετία του ’60 και θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά τα επόμενα χρόνια.
Ο Νίκος Γούναρης πρωτοεμφανίστηκε το 1936 και αναδείχθηκε στην Κατοχή, παράλληλα με τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στον αγώνα της απελευθέρωσης και για τις πράξεις του τιμήθηκε με το Αριστείο της Εθνικής Αντίστασης.
Μεγάλες επιτυχίες του υπήρξαν τα τραγούδια: «Αυτός ο άλλος», «Ένα βράδυ που ’βρεχε», «Σκαλί σκαλί θα κατεβώ» και «Άρχισαν τα όργανα». Είναι επίσης γνωστός από τη συμμετοχή του στο Τρίο Μπελκάντο.
Ο δημοφιλής Έλληνας τροβαδούρος πέθανε από καρκίνο στις 5 Μαΐου του 1965.
Θάνατοι
1946- Παντελής Καρασεβδάς (Αστακός Αιτωλοακαρνανίας, 1877 – Αγρίνιο, 14 Μαρτίου 1946) ήταν σημαντική προσωπικότητα που πρωταγωνίστησε για δεκαετίες στους χώρους του αθλητισμού, της πολιτικής αλλά και του στρατού. Ήταν Ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, σημαίνον στέλεχος του Κόμματος Φιλελευθέρων, Πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου, αλλά και με σημαντική στρατιωτική συνεισφορά στους εθνικούς αγώνες.
Πολύ έντονη όμως ήταν και η παρουσία του στα πολιτικά ζητήματα της χώρας. Ήταν ο αρχηγός του κόμματος των Φιλελευθέρων στην Αιτωλοακαρνανία και εκλέγονταν συνεχώς βουλευτής από το 1910 και έπειτα. Υπήρξε μεγάλος υπέρμαχος της δημοκρατίας και το 1924 εκφώνησε στη Βουλή τον ιστορικό του λόγο “Περί των προτερημάτων της Δημοκρατίας και των ελαττωμάτων της Βασιλείας” που προκάλεσε αίσθηση και διανεμήθηκε τυπωμένος σε όλη την Ελλάδα. Εκρηκτικός ως χαρακτήρας, ήταν μέλος της ομάδας των Αριστερών Φιλελεύθερων εντός του κόμματος και σφοδρός αντιβασιλικός.
Το 1944 εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση ανέβηκε στα βουνά της Ευρυτανίας όπου συμμετείχε στο ΕΑΜ και στη Βουλή των Κορυσχάδων της ΠΕΕΑ. Ήταν επικριτής της πολιτικής υπαγωγής του ΕΑΜ στη κυβέρνηση Μέσης Ανατολής και ζητούσε να ανακληθεί η αντιπροσωπεία του ΕΑΜ και ενάντιος στη συμφωνία του Λιβάνου. Έβγαλε αργότερα λόγο στο συλλαλητήριο του ΕΑΜ της 3ης Δεκεμβρίου 1944, όταν και ξεκίνησαν τα Δεκεμβριανά.
1990 – Ρούσσος Κούνδουρος (Άγιος Νικόλαος Κρήτης, 1923 – 3 Μαρτίου 1990) ήταν Έλληνας γιατρός, αντιστασιακός και πρωτοπόρος της ελεύθερης ραδιοφωνίας. Πατέρας του ήταν ο Ιωσήφ Κούνδουρος, νομικός και βουλευτής, που είχε υπηρετήσει και ως υπουργός. Ασχολήθηκε επίσης με τον κινηματογράφο και σκηνοθέτησε πολλές ταινίες μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, όπως το “Στα ίχνη του Μεγάλου Αλεξάνδρου”. Αφού ολοκλήρωσε το Γυμνάσιο στον Άγιο Νικόλαο, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή. Πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση (στο ΕΑΜ και στον ΕΛΑΣ) κατά τη γερμανική Κατοχή. Ήταν πρωτοπόρος στην ίδρυση του κόμματος της ΕΔΑ και κατά την εξορία του στη Μακρόνησο ήταν γνωστός ως “ο γιατρός της Μακρονήσου”.
Το 1953 ίδρυσε το Ινστιτούτο Μορφωτικού και Επιστημονικού Κινηματογράφου και γύρισε μια σειρά από επιστημονικές ταινίες σε 16 χιλιοστά και με χρώμα, με θέμα τη χειρουργική. Βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Επιστημονικού Κινηματογράφου στις Κάννες (1956). Λίγα χρόνια αργότερα, το 1958, τέθηκε επικεφαλής μιας ομάδας μαζί με το Ροβήρο Μανθούλη, το Φώτη Μεσθεναίο, το Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και τον Ηρακλή Παπαδάκη που αποσκοπούσε στο να διαδοθεί και να αναπτυχθεί το ντοκιμαντέρ. Η Πολιτεία θα τον εμπιστευτεί τη διεύθυνση του κινηματογράφου. Το 1961 ανέλαβε ειδικός σύμβουλος στον τομέα του κινηματογράφου στο υπουργείο Προεδρίας και έργο του ήταν η οργάνωση της Υπηρεσίας Κινηματογραφικών Επικαίρων και Ντοκιμαντέρ. Η λειτουργία της υπηρεσίας διακόπηκε το 1967, εξαιτίας της χούντας.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας ο Κούνδουρος έφυγε στη Γαλλία και εργάστηκε στην UNESCO ως σύμβουλος σε θέματα ΜΜΕ. Μετά το πραξικόπημα του 1974 εναντίον του Μακαρίου στην Κύπρου, ανέλαβε την οργάνωση πλωτού ραδιοφωνικού σταθμού, που μετέδωσε μεταξύ άλλων και τη φωνή του Μακαρίου που ανέφερε ότι ήταν ζωντανός.
Έπειτα από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα επέστρεψε στη γενέτειρά του και ανέλαβε την έκδοση του μαχητικού περιοδικού “Πολιτικά Θέματα”. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘ 80 διηύθυνε το Κανάλι 15, μια συμβολική ομάδα που εξέπεμπε συμβολικά και της οποίας τα μέλη συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν σε δίκη. Ο αγώνας του Κούνδουρου για τη νομιμοποίηση των ραδιοφωνικών σταθμών βρήκε τελικά απήχηση και στις 25 Ιανουαρίου 1988 δημοσιεύτηκε το Προεδρικό Διάταγμα με το οποίο επιβλήθηκε η κατάργηση στο κρατικό μονοπώλιο στα ΜΜΕ.
Πέθανε στις 3 Μαρτίου του 1990 από ανακοπή καρδιάς.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
