31 Ιανουάριου 2024
Είναι η 31η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 335 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:30 - Δύση ήλιου: 17:46 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 16 λεπτά 🌖 Σελήνη 19.8 ημερών Χρόνια πολλά στους: Κύρο, Κύρη, Ευδοξία, Ευδοξούλα, Δόξα, Δοξούλα.
Γεγονότα
1846 – Δημιουργείται η πόλη Μιλγουόκι στο Ουισκόνσιν των Η.Π.Α. Το Μιλγουόκι ή Μιλγουώκι (αγγλικά: Milwaukee) είναι η μεγαλύτερη πόλη στην αμερικανική πολιτεία Ουισκόνσιν, 28η πιο πολυπληθής πόλη των ΗΠΑ και 39η πιο πολυπληθής περιοχή των ΗΠΑ. Είναι έδρα της κομητείας Μιλγουόκι και είναι κτισμένη στην δυτική όχθη της λίμνης Μίσιγκαν. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, η πόλη του Μιλγουόκι έχει πληθυσμό 594.833 κατοικών. Επίσης, το Μιλγκουόκι είναι πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο της Μητροπολιτικής περιοχής του Μιλγουόκι, που περιλαμβάνει επίσης τις πόλεις Ρασίν και Γουκίσα, η οποία έχει πληθυσμό 1.751.316 όσον αφορά στο 2010. Το Μιλγουόκι επίσης είναι ευρύτερο κέντρο μιας περιοχής που περιλαμβάνει επτά κομητείες με εκτιμώμενο πληθυσμό 2.014.032 το 2008.
Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που διήλθαν από την περιοχή ήταν Γάλλοι ιεραπόστολοι και οι έμποροι γούνας. Το 1818, ο Γαλλοκαναδός εξερευνητής Σόλομον Τζούνο εγκαταστάθηκε στην περιοχή, και το 1846 η πόλη του Τζούνο ενώθηκε με τις δύο γειτονικές πόλεις για να σχηματιστεί η πόλη του Μιλγουώκι.[8] Ένα μεγάλος αριθμός Γερμανών και άλλων μεταναστών συνέβαλε στην αύξηση του πληθυσμού της πόλης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1840 και των επόμενων δεκαετιών.
1929 – Εξορίζεται από τη Σοβιετική Ένωση ο Λέων Τρότσκι. Ο Τρότσκι και οι κύριοι συνεργάτες του εξορίστηκαν, τον Ιανουάριο του 1928, σε απομακρυσμένες περιοχές της Σοβιετικής Ένωσης. Ο ίδιος μεταφέρθηκε στην Άλμα-Ατα (τώρα Αλμάτι στο Καζακστάν) και τον Ιανουάριο του 1929 εκδιώχθηκε οριστικά από τη χώρα. Αρχικά έγινε δεκτός από την τουρκική κυβέρνηση, η οποία τον εγκατέστησε στο νησί της Πριγκήπου. Εκεί ο Τρότσκι ασχολήθηκε εντατικά με τη συγγραφή, ολοκληρώνοντας τα βιβλία με την αυτοβιογραφία του και την εξιστόρηση της Ρωσικής Επανάστασης. Το 1933, εξασφάλισε άδεια διαμονής στη Γαλλία. Με την επικράτηση του Χίτλερ στη Γερμανία, ο Τρότσκι εγκατέλειψε την ιδέα της αναμόρφωσης της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) και έκανε έκκληση για τη συγκρότηση της Τέταρτης Διεθνούς, η οποία θα αποτελούνταν από επαναστατικά κόμματα που θα ίδρυαν οι οπαδοί του. Τελικά η Τέταρτη Διεθνής απέτυχε να γίνει κάτι περισσότερο από μια σκιώδης οργάνωση, αν και το 1938, στη Γαλλία, συγκλήθηκε ένα μικρό ιδρυτικό συνέδριο.
Το 1935, ο Τρότσκι υποχρεώθηκε να εγκατασταθεί στη Νορβηγία. Το 1936, κάτω από τη σοβιετική πίεση, αναγκάστηκε να φύγει και πάλι, αυτή τη φορά στο Κογιοακάν του Μεξικού. Στις μεγάλες δίκες της Μόσχας το 1936-1938, όπου δικάστηκαν για προδοσία σημαντικά στελέχη της Ρωσικής Επανάστασης, ο Τρότσκι καταδικάστηκε (ερήμην) ως ο κύριος συνωμότης, κατηγορία που αποδείχτηκε αργότερα ψευδής.
Ο Τρότσκι έγινε στόχος δύο αποπειρών δολοφονίας, πιθανά από πράκτορες του Ιωσήφ Στάλιν. Η πρώτη έγινε με πολυβολισμό του σπιτιού του και ήταν ανεπιτυχής. Η δεύτερη απόπειρα, στις 20 Αυγούστου 1940, έγινε με ορειβατική αξίνα (πιολέ) και ήταν επιτυχής. Δράστης ήταν ο Ραμόν Μερκάντερ, Ισπανός κομμουνιστής ο οποίος είχε καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη του οικιακού προσωπικού του Τρότσκι. Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για τη δολοφονία και ο δράστης καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη.
1961 – Πρόγραμμα Μέρκιουρι: Ο χιμπαντζής Χαμ εκτοξεύεται στο Διάστημα με τον πύραυλο Ρεντστόουν 2. Για το πρόγραμμα επιλέχτηκαν 7 αστροναύτες από ένα σύνολο 110 δοκιμαστών πιλότων του στρατού που δήλωσαν συμμετοχή. Οι 7 αυτοί πρώτοι αστροναύτες των ΗΠΑ έμειναν γνωστοί ως “Αρχικοί Επτά” και ορισμένοι αποτέλεσαν εκπαιδευτές και αρχηγούς για τα επόμενα γκρουπ αστροναυτών της ΝΑΣΑ. Δευτερεύοντες στόχοι του Προγράμματος ήταν η δοκιμή και ανάπτυξη συστημάτων για την προσθαλάσσωση, τον έλεγχο και τη διακυβέρνηση των σκαφών. Τον αρχικό σχεδιασμό του Προγράμματος έκανε το Εθνικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο για την Αεροναυτική (National Advisory Committee for Aeronautics,NACA) των ΗΠΑ, ωστόσο αυτό διαλύθηκε το 1958 και οι εξουσίες του πέρασαν στη ΝΑΣΑ, που έτρεξε το υπόλοιπο Πρόγραμμα.
Κάθε πύραυλος έφερε ως φορτίο μια μονοθέσια κάψουλα, άλλοτε επανδρωμένη και άλλοτε όχι. Η κάψουλα είχε μικρό μέγεθος (λεγόταν χαρακτηριστικά ότι “φοριόταν” γύρω από τον αστροναύτη), και μικρή οπτική επαφή με το περιβάλλον της και δυνατότητες χειρισμού από τον επιβαίνοντα, σημεία που έγιναν αιτίες τριβής μεταξύ των αστροναυτών και των μηχανικών που σχεδίαζαν τα σκάφη. Από τις επανδρωμένες κάψουλες, οι δυο τέθηκαν σε υποτροχιακή παραβολική τροχιά για 15 λεπτά από τους πυραύλους Redstone (αποστολές MR-3, MR-4), ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις τέθηκαν σε χαμηλή γήινη τροχιά από πυραύλους Atlas (αποστολές MA-6, MA-7, MA-8, MA-9). Η πτήση MR-3 έφερε, έστω και για λιγο μιας και ήταν ένα “υποτροχιακό άλμα”, τον πρώτο Αμερικανό στο διάστημα, τον Άλαν Σέπαρντ.
Το πρόγραμμα πέτυχε στο να βάλει τον πρώτο αμερικανό σε τροχιά, με την πτήση του Τζον Γκλεν, απέτυχε όμως στον κύριο στόχο του ο οποίος ήταν να φέρει τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα, καθώς ένα μήνα νωρίτερα το διαστημικό πρόγραμμα Βοστόκ είχε καταφέρει να θέσει τον Γιούρι Γκαγκάριν σε τροχιά. Έτσι οι ΗΠΑ παρέμειναν στη σκιά της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτές τις πρώτες φάσεις της κούρσας του διαστήματος. Το πρόγραμμα είχε πάρει το όνομά του από τον αρχαίο θεό Ερμή, που με τα φτερωτά του σανδάλια ήταν σύμβολο της ταχύτητας. Το Πρόγραμμα Μέρκιουρι το διαδέχτηκε το Πρόγραμμα Τζέμινι, που αφορούσε την εκτόξευση διθέσιων διαστημοπλοίων, με εξάσκηση στο τροχιακό ραντεβού καθώς και πτήσεις αντοχής για να διαπιστωθεί η συμπεριφορά του ανθρώπου σε μεγάλα χρονικά διαστήματα στο διάστημα.
1971 – Ξεκινά η διαστημική αποστολή Απόλλο 14. Για το πρόγραμμα επιλέχτηκαν 7 αστροναύτες από ένα σύνολο 110 δοκιμαστών πιλότων του στρατού που δήλωσαν συμμετοχή. Οι 7 αυτοί πρώτοι αστροναύτες των ΗΠΑ έμειναν γνωστοί ως “Αρχικοί Επτά” και ορισμένοι αποτέλεσαν εκπαιδευτές και αρχηγούς για τα επόμενα γκρουπ αστροναυτών της ΝΑΣΑ. Δευτερεύοντες στόχοι του Προγράμματος ήταν η δοκιμή και ανάπτυξη συστημάτων για την προσθαλάσσωση, τον έλεγχο και τη διακυβέρνηση των σκαφών. Τον αρχικό σχεδιασμό του Προγράμματος έκανε το Εθνικό Συμβουλευτικό Συμβούλιο για την Αεροναυτική (National Advisory Committee for Aeronautics,NACA) των ΗΠΑ, ωστόσο αυτό διαλύθηκε το 1958 και οι εξουσίες του πέρασαν στη ΝΑΣΑ, που έτρεξε το υπόλοιπο Πρόγραμμα.
Κάθε πύραυλος έφερε ως φορτίο μια μονοθέσια κάψουλα, άλλοτε επανδρωμένη και άλλοτε όχι. Η κάψουλα είχε μικρό μέγεθος (λεγόταν χαρακτηριστικά ότι “φοριόταν” γύρω από τον αστροναύτη), και μικρή οπτική επαφή με το περιβάλλον της και δυνατότητες χειρισμού από τον επιβαίνοντα, σημεία που έγιναν αιτίες τριβής μεταξύ των αστροναυτών και των μηχανικών που σχεδίαζαν τα σκάφη. Από τις επανδρωμένες κάψουλες, οι δυο τέθηκαν σε υποτροχιακή παραβολική τροχιά για 15 λεπτά από τους πυραύλους Redstone (αποστολές MR-3, MR-4), ενώ οι υπόλοιπες τέσσερις τέθηκαν σε χαμηλή γήινη τροχιά από πυραύλους Atlas (αποστολές MA-6, MA-7, MA-8, MA-9). Η πτήση MR-3 έφερε, έστω και για λιγο μιας και ήταν ένα “υποτροχιακό άλμα”, τον πρώτο Αμερικανό στο διάστημα, τον Άλαν Σέπαρντ.
Το πρόγραμμα πέτυχε στο να βάλει τον πρώτο αμερικανό σε τροχιά, με την πτήση του Τζον Γκλεν, απέτυχε όμως στον κύριο στόχο του ο οποίος ήταν να φέρει τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα, καθώς ένα μήνα νωρίτερα το διαστημικό πρόγραμμα Βοστόκ είχε καταφέρει να θέσει τον Γιούρι Γκαγκάριν σε τροχιά. Έτσι οι ΗΠΑ παρέμειναν στη σκιά της Σοβιετικής Ένωσης σε αυτές τις πρώτες φάσεις της κούρσας του διαστήματος. Το πρόγραμμα είχε πάρει το όνομά του από τον αρχαίο θεό Ερμή, που με τα φτερωτά του σανδάλια ήταν σύμβολο της ταχύτητας. Το Πρόγραμμα Μέρκιουρι το διαδέχτηκε το Πρόγραμμα Τζέμινι, που αφορούσε την εκτόξευση διθέσιων διαστημοπλοίων, με εξάσκηση στο τροχιακό ραντεβού καθώς και πτήσεις αντοχής για να διαπιστωθεί η συμπεριφορά του ανθρώπου σε μεγάλα χρονικά διαστήματα στο διάστημα.
1979 – Η τρομοκρατική οργάνωση «ΕΛΑ» δολοφονεί κατόπιν ενέδρας έξω από το σπίτι του, στον Άγιο Σώστη Νέας Σμύρνης, τον αστυνόμο της Γενικής Ασφάλειας Πέτρο Μπάμπαλη, 49 ετών, που κατηγορήθηκε για βασανισμούς πολιτών στη διάρκεια της δικτατορίας.
Ο Μπάμπαλης μετά τη δολοφονία του Μάλλιου, είχε εγκαταλείψει πρόσκαιρα την Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στο εξωτερικό. Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδος «Το Βήμα» τα μέλη του αποκαλούμενου Επαναστατικού Συμβουλίου του Ε.Λ.Α. διχάστηκαν σχετικά με το αν πρέπει να δολοφονηθεί ή όχι ο Μπάμπαλης και η απόφαση παραπέμφθηκε σε ψηφοφορία, στην οποία με μία ψήφο διαφορά αποφασίστηκε η δολοφονία του.
Στις 21:35 το βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1979 και ενώ ο Μπάμπαλης κατέβηκε από το σπίτι του στον Άγιο Σώστη της Νέας Σμύρνης, προκειμένου να παρκάρει το αυτοκίνητο του στο υπόγειο γκαράζ, δέχθηκε επίθεση από δύο νεαρούς, οι οποίοι έριξαν εναντίον του οκτώ σφαίρες από όπλο διαμετρήματος 0,45, που τον βρήκαν στο κεφάλι και το στήθος. Ο Μπάμπαλης εξέπνευσε, μέσα σε περιπολικό της Ελληνικής Αστυνομίας, κατά την μεταφορά του στο 401 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών (401 ΓΣΝΑ), όπου όταν έφτασε απλώς πιστοποιήθηκε ο θάνατος του.
Δίπλα στο Μπάμπαλη βρέθηκε δακτυλογραφημένη προκήρυξη πέντε σελίδων της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύν» της δολοφονίας του. Σύμφωνα με την προκήρυξη που έστειλαν τα μέλη της οργάνωσης στις εφημερίδες της εποχής ο Ε.Λ.Α. δολοφόνησε τον Μπάμπαλη γιατί «Ήτανε από τους αρχηγούς των δυνάμεων καταστολής και επικεφαλής των καταδιωκτικών μηχανισμών της Ασφάλειας στη χουντική περίοδο. Με ιδιαίτερη λύσσα προσπάθησε να χτυπήσει τους αγωνιστές της αντίστασης ενάντια στη χούντα και το καθεστώς πού την είχε δημιουργήσει. Ήτανε υπεύθυνος για την άγρια ασφαλίτικη τρομοκρατία. Ήτανε υπεύθυνος για τα φοβερά βασανιστήρια χιλιάδων και χιλιάδων ατόμων. Ήτανε υπεύθυνος για την καταστροφή της υγείας και της ζωής πολλών εκατοντάδων αγωνιστών και όχι μόνον αυτών, αλλά και όσων έτυχε, για οποιοδήποτε λόγο, να βρεθούν στα χέρια των ασφαλιτών.».
1996 – Κρίση των Ιμίων: Στις 31 Ιανουαρίου και ώρα 01:40 Τουρκικές ειδικές δυνάμεις αποβιβάζονται στη Μεγάλη Ίμια (Δυτική). Στις 05:30 της ίδιας μέρας ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που απονηώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο για να διαπιστώσει την πληροφορία παρουσίας Τούρκων στη βραχονησίδα κατέπεσε κατά την επιστροφή του στη φρεγάτα και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Σχετικά με τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου έχουν διατυπωθεί διάφορες απόψεις. Η επίσημη θέση του Πολεμικού Ναυτικού είναι ότι το ελικόπτερο κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου (Vertigo). Την θέση αυτή υποστήριξε πρόσφατα ο πρώην αρχηγός ΓΕΝ ναύαρχος Αντώνης Αντωνιάδης, αναφέροντας μάλιστα πως η τουρκική φρεγάτα Γιαβούζ προσφέρθηκε να βοηθήσει, αλλά πήρε άμεσα από τους πιλότους του ελικοπτέρου αρνητική απάντηση. Ωστόσο, χωρίς να έχει τεκμηριωθεί μέχρι και σήμερα επίσημα, υπάρχει διαδεδομένη στην Ελλάδα η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε είτε από το Τουρκικό Ναυτικό είτε από τους Τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί, και ότι η αληθινή αιτία της πτώσης αποκρύφτηκε προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο.
Γεννήσεις
1797 – Φραντς Σούμπερτ: Γεννήθηκε σε ένα προάστιο της Βιέννης στις 31 Ιανουαρίου του 1797. Ο πατέρας του, ο οποίος ήταν δάσκαλος μουσικής σε σχολείο, του προσέφερε τις πρώτες γνώσεις μουσικής. Στα 11, επειδή ήταν καλλίφωνος, εισήχθη στην Παιδική Χορωδία του Βασιλικού Παρεκκλησίου κατόπιν διαγωνισμού. Εκεί παρέμεινε μέχρι τα 13, και έμαθε επίσης βιολί και πιάνο. Κατόπιν άρχισε να μελετά σύνθεση με δάσκαλο τον Αντόνιο Σαλιέρι και παράλληλα σπούδασε παιδαγωγός στην Ανωτέρα Σχολή.
Από το 1814 έως το 1818 εργαζόταν ως δάσκαλος στο ίδιο σχολείο όπου δούλευε και ο πατέρας του. Το επάγγελμα αυτό βέβαια δεν τον ενδιέφερε καθόλου, ενώ αντίθετα είχε πάρει την απόφαση να ασχοληθεί με τη σύνθεση. Τα χρόνια αυτά ήταν τα πιο παραγωγικά του: συνέθεσε τότε πέντε συμφωνίες, τέσσερις λειτουργίες και όπερες και πολλά Λήντερ.
Από το 1818, όταν εγκατέλειψε το διδασκαλικό επάγγελμα, αφοσιώθηκε στη μουσική και ζούσε κυρίως με τη βοήθεια φίλων, που ζούσαν και αυτοί με μποέμ τρόπο, χωρίς ουσιαστικά άλλη πηγή εσόδων, εκτός από κάποια ιδιωτικά μαθήματα. Ο κόμης Εστερχάζι τον προσέλαβε εκείνη τη χρονιά για να διδάξει μουσική στις κόρες του. Από τότε ζούσε μόνιμα στη Βιέννη και από το 1820, όταν τα έργα του εκτελέστηκαν για πρώτη φορά δημόσια, είχε τις πρώτες επιτυχίες. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι μουσικές βραδιές, γνωστές ως “σουμπερτιάδες”, στις οποίες συνόδευε στο πιάνο τον βαρύτονο Μίκαελ Φογκλ, κύριο ερμηνευτή των λήντερ του.
1932 – Γιώργος Μούτσιος (31 Ιανουαρίου 1932 – 17 Ιουλίου 2012) ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, θιασάρχης, σκηνοθέτης και ερμηνευτής κλασικού τραγουδιού της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Γεννήθηκε στην Καλαμάτα. Η αγάπη του για την τέχνη φάνηκε πολύ νωρίς παρασύροντας και τις δύο αδελφές του, Σοφία και Μαρία Μουτσίου. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο (με την Άννα Σαραντίδου) και θεατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου. Μόλις ολοκλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις συνέχισε ανώτερες σπουδές φωνητικής στη Μουσική Ακαδημία της Βιέννης (με την Ελίζαμπεθ Ραντό) και συνέχισε με θέατρο και σκηνοθεσία στο Reinhardt Seminar.
Η πρώτη του εμφάνιση στη θεατρική σκηνή έγινε σε ηλικία 19 ετών σε μια παράσταση αρχαίου δράματος “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή με το Εθνικό Θέατρο. Εκ της επιτυχίας που σημείωσε συμμετείχε ως μέλος του χορού και στις τρεις σεζόν 1951, 1952 και 1955, όταν το έργο ανεβάστηκε στους Δελφούς, στην Επίδαυρο και σε περιοδεία στο εξωτερικό.
Με το Εθνικό Θέατρο έλαβε μέρος και στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι. Στο ίδιο φεστιβάλ, με το Θέατρο Τέχνης, συμμετείχε στους “Όρνιθες”, όπως και στο Φεστιβάλ Σαίξπηρ στο Λονδίνο. Συνολικά εμφανίστηκε σε 8 έργα που ανεβάστηκαν από το Εθνικό Θέατρο με τελευταίο την “Απαγωγή της Σμαράγδως” το 1955.
Σημαντικότερη από όλες τις θεατρικές του παραστάσεις, που αποτέλεσε και σταθμό στην ανάδειξή του, ήταν όταν δίδαξε και τραγούδησε σε μουσική Μ. Χατζιδάκι στους “Όρνιθες” του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν από το Θέατρο Τέχνης το 1960 που έμεινε και ιστορική, ενώ συμμετείχε και στον δίσκο του Μ. Χατζιδάκι “Κύκλος του CNS”.
1982 – Έλενα Παπαρίζου (31 Ιανουαρίου 1982) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία το 1999 ως μέλος του συγκροτήματος Antique μαζί με το Νίκο Παναγιωτίδη, το οποίο έκανε μεγάλη επιτυχία σε μικρό χρονικό διάστημα τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Σουηδία όπου και μεγάλωσαν. Η επιτυχία αυτή συνεχίστηκε με τη συμμετοχή τους στη Eurovision 2001 για την Ελλάδα κατακτώντας με το κομμάτι “(I Would) Die For You” την τρίτη θέση, την καλύτερη θέση της χώρας μέχρι τότε.
Το 2005 εκπροσώπησε ξανά την Ελλάδα στη Eurovision και κατάφερε να νικήσει με το τραγούδι “My Number One”, την πρώτη και μοναδική νίκη της χώρας μέχρι σήμερα στο διαγωνισμό.
Η Παπαρίζου έχει κερδίσει τρία Μουσικά Βραβεία Αρίων, ένα 1 European Border Breakers Awards, 30 MAD Video Music Awards – περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Στις 14 Μαρτίου 2010, ο Alpha TV ανακήρυξε την Παπαρίζου ως τη 14η πιο πολυβραβευμένη εγχώρια καλλιτέχνη από το 1960 μέχρι σήμερα με συνολικά επτά πλατινένιους και τέσσερις χρυσούς δίσκους. Όσον αφορά το 2010 έχει πουλήσει 167.000 δίσκους στην Ελλάδα, 24.000 δίσκους στην Κύπρο και 20.000 σινγκλς στη Σουηδία κατά τη διάρκεια της σόλο καριέρας της. Επίσης, τα τραγούδια της Παπαρίζου έχουν περισσότερες από 184 εκατομμύρια θεάσεις στο Youtube, περισσότερες από οποιονδήποτε Έλληνα καλλιτέχνη.
1985 – Καλομοίρα (αγγλικά: Maria Kalomira Sarantis, 31 Ιανουαρίου 1985), πιο γνωστή απλά ως Καλομοίρα, είναι Ελληνοαμερικανίδα τραγουδίστρια, παρουσιάστρια και YouTuber.
Γεννήθηκε στο Δυτικό Χέσμπεντ της Νέας Υόρκης στις 31 Ιανουαρίου του 1985. Οι γονείς της, Νίκος και Ελένη, είναι ιδιοκτήτες ελληνικού εστιατορίου στη Νέα Υόρκη. Έχει μια αδερφή, τη Γεωργία. Από μικρή ήθελε να γίνει τραγουδίστρια της pop κι έτσι συμμετείχε σε αρκετούς μουσικούς διαγωνισμούς στις ΗΠΑ. Στο σχολείο πάντα συμμετείχε στα θεατρικά έργα, στα τραγούδια και στους χορούς. Έτσι, απέκτησε τον τίτλο της Miss West Hampstead. Το αγαπημένο της μουσικό όργανο είναι η βιόλα, με την οποία ασχολήθηκε για περίπου εννέα χρόνια και κατάφερε να συμμετάσχει σε ορχήστρα. Έλαβε μέρος σε ένα μουσικό διαγωνισμό του ραδιοφώνου WBLI όπου κέρδισε τη δεύτερη θέση. Τραγούδησε στο άνοιγμα live εμφανίσεων των Jessica Simpson, LL Cool J και Jennifer Love Hewitt.
Έχει συνεργαστεί με γνωστούς Έλληνες καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι: Διονύσης Σαββόπουλος, Δέσποινα Βανδή, Σταμάτης Γονίδης, Έλλη Κοκκίνου.
Ξεκίνησε την καριέρα της το 2004, με τη συμμετοχή της στο μουσικό ριάλιτι του ΑΝΤ1 «Fame Story 2», στο οποίο και κατέκτησε την πρώτη θέση. Έχει κυκλοφορήσει συνολικά τέσσερις προσωπικούς δίσκους -με τον πρώτο της να γίνεται χρυσός και να επανακυκλοφορεί-, ένα karaoke, τέσσερα cd singles και συνολικά 21 τραγούδια. Έχει ασχοληθεί επίσης με την παρουσίαση τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών και διαδικτυακών εκπομπών, έχει συμμετάσχει στη σειρά «Η Λάμψη», έχει κάνει promotion σε αρκετές επώνυμες εταιρείες και έχει κυκλοφορήσει μια σειρά από αξεσουάρ με το όνομά της.
Το 2008, εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, με το τραγούδι «Secret Combination» και κατέκτησε την τρίτη θέση.
Το 2020, δημιούργησε ένα κανάλι στο YouTube, που λέγεται «Kalomira» και είναι lifestyle περιεχομένου.
Θάνατοι
1606 – Γκάι Φωκς (Guy Fawkes (στα αγγλικά), 13 Απριλίου 1570 – 31 Ιανουαρίου 1606), γνωστός και ως Γκίντο Φωκς την περίοδο που πολέμησε στο πλευρό των Ισπανών, ήταν Άγγλος στρατιώτης και μέλος μιας ομάδας Καθολικών συνωμοτών, οι οποίοι οργάνωσαν τη Συνωμοσία της Πυρίτιδας στις 5 Νοεμβρίου 1605. Γεννήθηκε και εκπαιδεύτηκε στο Γιορκ της Αγγλίας. Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Φωκς ήταν οκτώ ετών. Μετά από αυτό το γεγονός, η μητέρα του παντρεύτηκε έναν καταθλιπτικό καθολικό.
Ο Φωκς ασπάστηκε τον καθολικισμό και έφυγε για την ηπειρωτική Ευρώπη, όταν και πολέμησε στο πλευρό της καθολικής Ισπανίας κατά τον ογδονταετή πόλεμο στις Κάτω Χώρες, εναντίον των Ολλανδών προτεσταντών μεταρρυθμιστών. Ταξίδεψε στην Ισπανία ώστε να αναζητήσει την υποστήριξη της Αγγλίας υπέρ της καθολικής επανάστασης αλλά χωρίς επιτυχία. Γνωρίστηκε με τον Thomas Wintour, με τον οποίο επέστρεψε στην Αγγλία, με τον Wintour να τον γνωρίζει στον Ρόμπερτ Κάτεσμπυ, ο οποίος σχεδίαζε να δολοφονήσει τον βασιλιά Ιάκωβο Α’ και να ανεβάσει έναν καθολικό μονάρχη στον θρόνο. Οι συνωμότες ξεκίνησαν από το υπόγειο της Βουλής των Λόρδων και ο Φωκς ορίστηκε υπεύθυνος για την πυρίτιδα που αποθηκευόταν εκεί. Όμως η συνωμοσία ξεσκεπάστηκε πριν την ολοκλήρωση του σχεδίου. Μια ανώνυμη επιστολή ζητούσε από την αστυνομία να ψάξει το Παλάτι του Westminster κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της 5ης Νοεμβρίου, με αποτέλεσμα να βρουν τον Φωκς να φυλάει τα εκρηκτικά. Ανακρίθηκε και βασανίστηκε κατά τις επόμενες ημέρες και τελικά ομολόγησε ότι επιθυμούσε να ανατινάξει την Βουλή των Λόρδων.
Αμέσως πριν την εκτέλεσή του στις 31 Ιανουαρίου, ο Φωκς έπεσε από το ικρίωμα από το οποίο επρόκειτο να κρεμαστεί και να σπάσει τον λαιμό του, αποφεύγοντας την διαδικασία τού να κρεμαστεί, να πνιγεί και να τεμαχιστεί. Συνδέθηκε με την Συνωμοσία της Πυρίτιδας, η αποτυχία της οποίας τιμάται στην Βρετανία ως Νύχτα του Γκάι Φωκς ήδη από τις 5 Νοεμβρίου 1605, οπότε το ομοίωμά του παραδοσιακά καίγεται στην φωτιά ενώ ακολοθούν και πυροτεχνήματα.
2011 – Καίτη Λαμπροπούλου (Επιβάτες Θράκης 26 Αυγούστου 1926 – 31 Ιανουαρίου 2011) ήταν Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε μετακομίσει η οικογένειά της λόγω των εμπορικών δραστηριοτήτων του πατέρα της. Ήταν το δεύτερο παιδί από τα συνολικά τρία της οικογένειας.
Ξεκίνησε τα μαθήματα στο θέατρο από τα μαθητικά της χρόνια κρυφά από την οικογενειά της και συμμετείχε στην πρώτη παράσταση του Θεάτρου Τέχνης μαζί με τον Κάρολο Κουν το 1942-1943, στην “Αγριόπαπια” του Ίψεν. Με το Θέατρο Τέχνης συνεργάστηκε στα έργα “Σουάνεβιτ”, “Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε”, “Κωνσταντίνου και Ελένης”, “Βυσσινόκηπος”, “Στέλλα Βιολάντη”, “Το πρώτο έργο της Φάννυ”, “Δεν μπορείς να ξέρεις”, “Χαρούμενα νιάτα”, “Βρυκόλακες (Ίψεν)” κ.ά.
Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο υπό τη διεύθυνση του Ροντήρη και πήρε μέρος στις παραστάσεις: “Φοιτηταί”, “Ζητείται υπηρέτης”, “Συρανό ντε Μπερζεράκ”, “Το φιντανάκι”, “Λοκαντιέρα”, “Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής”, “Οι Εύθυμες Κυράδες του Ουίνδσορ” κ.ά. Στη συνέχεια, ακολούθησε το Ροντήρη στην Ελληνική Σκηνή, αλλά συνεργάστηκε και με άλλους θιάσους σε πολλές παραστάσεις.
Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1951 στην ταινία “Το παιδί μου πρέπει να ζήσει”. Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές, καθώς και στο Θέατρο της Δευτέρας.
2015 – Λίζαμπεθ Σκοτ (αγγλικά: Lizabeth Virginia Scott, 29 Σεπτεμβρίου 1922 – 31 Ιανουαρίου 2015) ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός, γνωστή για τη βραχνή της φωνή, αλλά και για “το πιο όμορφο πρόσωπο” σε ταινίες φιλμ νουάρ, στη δεκαετία του 1940 και 1950.
Μετά την καλή της ερμηνεία ως Σαμπίνα σε θέατρα της Βοστώνης και του Μπρόντγουεϊ, της παράστασης The Skin of Our Teeth, αναδύθηκε διεθνώς, με τις επιτυχίες της στο Αμαρτωλές γυναίκες (1946), στο Πολύ αργά για δάκρυα (1949) και Ανθρώπινη Κόλαση (1947) κ.ά..
Στις συνολικά 22 εμφανίσεις της στον κινηματογράφο, πρωταγωνίστησε σε όλες, εκτός από μία. Επιπλέον εμφανίστηκε τόσο στην τηλεόραση όσο και στο ραδιόφωνο, από το 1940 έως το 1970.
Λίγες παρουσίες συνδέθηκαν τόσο έντονα, τόσο βαθιά, τόσο αισθησιακά με την κουλτούρα του φιλμ νουάρ όσο αυτή της Λίζαμπεθ Σκοτ. Η ξανθιά με την καπνισμένη φωνή, στην ίδια γενιά με τη Λορίν Μπακόλ, έλεγε ότι ήταν κατά το ήμισυ ρωσικής καταγωγής αλλά μεγαλωμένη, όπως και ο πατέρας της, στην Πενσιλβάνια.
Μένει στην Ιστορία για τους ρόλους της στις ταινίες «The Strange Love of Martha Ivers» (1946) δίπλα στην Μπάρμπαρα Στάνγουικ, «Dead Reckoning» (1947) με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, «Desert Fury» (1948), «Pitfall» με τον Ντικ Πάουελ και «Too Late for Tears» (1949). Μια αισθαντική γυναίκα του Χόλιγουντ της χρυσής εποχής.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
