29 Ιανουαρίου 2024
Είναι η 29η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 337 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:32 - Δύση ήλιου: 17:44 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 12 λεπτά 🌖 Σελήνη 18.1 ημερών Χρόνια πολλά στους: Βαρσιμαίο, Βαρσάμη, Βαρσαμία, Βαρσάμω, Βαλσάμω, Βαλσαμία
Γεγονότα
1845 – Δημοσιεύεται το ποίημα Το Κοράκι του Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Το Κοράκι (αγγλ. “The Raven”) είναι αφηγηματικό ποίημα του Αμερικανού ποιητή Έντγκαρ Άλλαν Πόε, που δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 1845. Είναι γνωστό για τη λυρικότητά του, τη χαρακτηριστική γλώσσα και τη μεταφυσική του ατμόσφαιρα. Το ποίημα περιγράφει την επίσκεψη, από κάποιο μυστήριο κοράκι που μιλάει, που δέχεται ένας παράφορα ερωτευμένος άνδρας. Στο ποίημα παρατηρούμε την αργή διολίσθηση του άνδρα στην τρέλα. Ο άνδρας, που συχνά θεωρείται πως είναι κάποιος μαθητής, θρηνεί τον χαμό της αγαπημένης του Lenore. Καθισμένο σε μια προτομή της Αθηνάς, το κοράκι φαίνεται να υποκινεί περαιτέρω την απελπισία του, με τη συνεχή επανάληψη της φράσης Ποτέ πια (Αγγλικά: Nevermore). Το ποίημα περιλαμβάνει αναφορές σε παραδοσιακά και κλασικά στοιχεία.
Ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε (Edgar Allan Poe, 19 Ιανουαρίου 1809 – 7 Οκτωβρίου 1849) ήταν Αμερικανός ποιητής και πεζογράφος. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού. Το λογοτεχνικό του έργο είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.
1967 – Στην κορύφωση της εποχής των χίπις, λαμβάνει χώρα στο Σαν Φρανσίσκο το Mantra-Rock Dance, με τη συμμετοχή της Τζάνις Τζόπλιν, των Grateful Dead και του Άλλεν Γκίνσμπεργκ. Ψυχεδέλεια και Γιόγκα, ινδικές μάντρες και ροκ. Το παράξενο μίγμα, ονομάστηκε Mantra-Rock. Κύριοι διοργανωτές, ήταν οι ακόλουθοι του International Society for Krishna Consciousness (ISKCON), δηλαδή, μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης Κρίσνα. Συμμετείχαν εξαιρετικά συγκροτήματα, όπως: Grateful Dead, Big Brother and the Holding Company with Janis Joplin και οι Moby Grape.
Η αντικουλτούρα των χίπις (στην Ελλάδα λέγονταν & “Παιδιά των Λουλουδιών”) ήταν ένα νεανικό κίνημα που ξέσπασε στις Η.Π.Α στα μέσα του 1960, και διαδόθηκε ταχέως και σε άλλες χώρες σε όλον τον κόσμο. Η ετυμολογία του όρου “χίπις” προέρχεται από την αγγλική λέξη “hipster” (πρόκειται για εκείνον που απορρίπτει την υπάρχουσα κουλτούρα και υποστηρίζει πιο ελεύθερες απόψεις), και αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τα άτομα με αντικοινωνική συμπεριφορά που είχαν μετακομίσει στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης, ένα προάστιο του Haight-Ashbury που ανήκει στο Σαν Φρανσίσκο, και σε άλλες τέτοιες αστικές περιοχές. Οι δύο αγγλικές λέξεις οι οποίες θεωρούνται η ρίζα του όρου “χίπις” είναι οι “hip” και “hep” (πληροφορημένος). Έτσι λοιπόν αναφέρονται στον άνθρωπο εκείνο που “γνωρίζει”, και η εκτεταμένη γνώση και ενημέρωση ήταν ένας από τους σκοπούς του κινήματος. Πολλοί, δημιούργησαν τις δικές τους κοινωνικές ομάδες και κοινωνίες, διαφωνούσαν κάθετα με τον Πόλεμο στο Βιετνάμ, άκουγαν ψυχεδελικό ροκ, υποστήριζαν τη σεξουαλική επανάσταση, και χρησιμοποιούσαν ναρκωτικά όπως μαριχουάνα, LSD και “μαγικά” μανιτάρια έτσι ώστε να καταφέρουν να “εξερευνήσουν” εναλλακτικά και καινούρια πράγματα.
1976: Βόμβα της κομμουνιστικής τρομοκρατικής οργανώσεως «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» προκαλεί ζημιές στην έκθεση της βιομηχανίας «Πίτσος» στην Αθήνα.
Ο Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας πρωτοεμφανίστηκε στις 29 Απριλίου 1975 όταν με χρήση εμπρηστικών βομβών παραδόθηκαν στις φλόγες οκτώ αμερικανικά αυτοκίνητα στην Ελευσίνα.
Τον Οκτώβριο του 1977 τα μέλη της Φράξιας Κόκκινος Στρατός βρίσκονται νεκροί στο κελιά τους. Η γερμανική τρομοκρατική οργάνωση απάντησε εκτελώντας τον βιομήχανο Χανς Μάρτιν Σλέγερ. Στις 19 Οκτώβρη, μια μέρα μετά, ο ΕΛΑ επιχειρεί να χτυπήσει γερμανική επιχείρηση και συγκεκριμένα την AEG στον Ρέντη. Εκεί πραγματοποιείται συμπλοκή μεταξύ αστυνομικών και τεσσάρων αγνώστων κατά την οποία σκοτώθηκε ο Χρήστος Κασσίμης, μέλος στη διάρκεια της χούντας του κινήματος 20 Οκτώβρη. Στις 31 Ιανουαρίου 1979 δολοφονήθηκε ο αρχιβασανιστής της χούντας Πέτρος Μπάμπαλης και την ευθύνη ανέλαβε η οργάνωση «Ιούνης 78». Έξι χρόνια μετά, το 1985 ο ΕΛΑ ανέλαβε την ευθύνη για το χτύπημα αυτό αλλά και ολόκληρη την δράση της οργάνωσης.
Το 1983 επιτίθεται στον Σαουδάραβα πρέσβη με τη χρήση για πρώτη φορά τηλεχειριστηρίου σε έκρηξη βόμβας. Στις 15 Μαΐου 1985 σκοτώνεται μετά από συμπλοκή με την αστυνομία στου Γκύζη ο Χρήστος Τσουτσουβής, ενεργό μέλος του ΕΛΑ από το 1976 έως το 1980
1999: Ο ηγέτης του Κουρδικού P.K.K., Αμπνουλάχ Οτσαλάν, φτάνει στην Αθήνα και διαμένει επί διήμερο παρανόμως.
Στις 29 Ιανουαρίου ο απόστρατος πλοίαρχος Π.Ν., Αντώνης Ναξάκης, σύμφωνα με δική του ομολογία, αναλαμβάνει από μόνος του χωρίς να έχει καμία έγκριση, την πρωτοβουλία να μεταφέρει τον Οτζαλάν και τους συντρόφους του στην Ελλάδα, με ιδιωτικό τζετ αεροσκάφος, από το Μινσκ της Λευκορωσίας. Ο Ναξάκης ειδοποιεί τον τότε Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, Θεόδωρο Πάγκαλο, κατόπιν εορτής (δηλαδή μετά την παράνομη άφιξη του Οτζαλάν στη χώρα) και στη συνέχεια κρύβει τον Οτζαλάν στο σπίτι του, αφού προηγουμένως φιλοξενείται για ένα βράδυ στο σπίτι της συγγραφέως-ποιήτριας, Βούλας Δαμιανάκου, στη Νέα Μάκρη.
Στις 31 Ιανουαρίου μια νέα οδύσσεια ξεκινά για τον Κούρδο ηγέτη. Το αεροπλάνο που τον μεταφέρει περιφέρεται και πάλι στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ζητώντας άδεια προσγείωσης από διάφορες χώρες, την οποία δεν παίρνει. Η Ολλανδία τον διώχνει, το ίδιο και η Ελβετία. Από το Μινσκ ξαναγυρίζει στην Ελλάδα για να οδηγηθεί τελικά στην Κένυα.
2002 – Στην ετήσια προεδρική ομιλία, ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζωρτζ Μπους περιγράφει «καθεστώτα που στηρίζουν τον τρόμο» ως «Άξονα του Κακού».
Η φράση «Άξονας του Κακού» (αγγλικά: Axis of Evil) αναφέρθηκε για πρώτη φορά από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους με την ευκαιρία του εορτασμού της Ένωσης στις 29 Ιανουαρίου 2002. Αναφέρεται σε μια υποθετική συνωμοσία κρατών υπέρ της διεθνούς τρομοκρατίας και συμμετέχει στην ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής. Τα έθνη που ανέφερε ρητά ο Μπους με την ευκαιρία αυτή ήταν το Ιράκ, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα.
Η ομιλία πραγματοποιήθηκε λίγο περισσότερο από τέσσερις μήνες μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και λίγο περισσότερο από ένα χρόνο πριν από την «εισβολή στο Ιράκ» από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους της (Μάρτιος 2003). Ο «Άξονας του κακού» εμφανίζεται ως ένωση δύο άλλων εκφράσεων γνωστών στους Αμερικανούς, τις δυνάμεις του Άξονα (δηλαδή των Ιταλών, των Γερμανών και των Ιαπωνών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και την «Αυτοκρατορία του κακού» (δηλαδή τη Σοβιετική Ένωση στην ορολογία που εισήγαγε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν).
Γεννήσεις
1860 – Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ (ρωσ. Анто́н Па́влович Че́хов, ΔΦΑ [ɐnˈton ˈpavləvʲɪtɕ ˈtɕexəf] (29 Ιανουαρίου 1860 – 15 Ιουλίου 1904) ήταν Ρώσος θεατρικός συγγραφέας και ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Σπούδασε και εργάστηκε ως γιατρός. Γεννήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 1860 (17 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο) στην κωμόπολη Ταγκανρόγκ, στη νότια Ρωσία. Πέθανε στις 15 Ιουλίου 1904 (2 Ιουλίου με το παλαιό ημερολόγιο) στη γερμανική πόλη Μπάντενβάιλερ και τάφηκε στη Μόσχα στις 22 Ιουλίου 1904. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές μορφές της παγκόσμιας δραματουργίας και άσκησε μεγάλη επίδραση στη θεατρική λογοτεχνία του 20ού αιώνα. Στα έργα του αποτυπώνεται η διαρκής φθορά της καθημερινής ζωής. Οι ήρωές του είναι άνθρωποι της ανώτερης κυρίως τάξης, που «ξοδεύουν» τη ζωή τους μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα της ρώσικης επαρχίας.
Το 1898 και 1899 παρουσιάζονται στο κοινό της Μόσχας από το Θέατρο Τέχνης, με πολύ μεγάλη επιτυχία, τα έργα του Ο Γλάρος και Ο θείος Βάνιας. Η συνεργασία του Τσέχοφ με το Θέατρο Τέχνης και τον Στανισλάφσκι στάθηκε καθοριστική στη διαμόρφωση της δραματουργίας του. Την εποχή αυτή εγκαθίσταται μόνιμα στη Γιάλτα της Κριμαίας, λόγω της υγείας του. Το 1900 γίνεται μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας και το 1901 παντρεύεται την ηθοποιό Όλγα Κνίππερ. Την ίδια χρονιά ανεβαίνουν στη Μόσχα Οι τρεις αδελφές, πάλι από το Θέατρο Τέχνης. Το 1902 παραιτείται από τη Ρωσική Ακαδημία, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μη αποδοχή ως μέλους της του Γκόρκι. Το 1904, λίγο πριν τον θάνατό του, το Θέατρο Τέχνης παρουσιάζει το έργο του Ο βυσσινόκηπος.
1909 – Δημήτριος Καψάσκης: Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Ιανουαρίου 1909 και ήταν γιος του Αντωνίου Καψάσκη. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και το Παρίσι και μετεκπαιδεύτηκε στο Λονδίνο, το Εδιμβούργο, τη Νέα Υόρκη και το Παρίσι. Μεταξύ άλλων υπηρέτησε ως εκπαιδευόμενος στο FBI και την Scotland Yard. Υπήρξε επιμελητής της Ιατρικής σχολής του Παρισιού (1938). Σύμφωνα με μία αναφορά ενός δικτύου κατασκόπων προς τη βρετανική SOE, την περίοδο της Κατοχής έδρασε ως μέλος μιας οργάνωσης δημιουργημένης από Γερμανούς για να παγιδεύει Έλληνες αντιστασιακούς. Το 1943 εισήλθε στην ιατροδικαστική υπηρεσία Αθηνών και το 1957 έγινε προϊστάμενος αυτής, θέση την οποία διατήρησε μέχρι και την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών. Το 1952 διορίστηκε καθηγητής στη σχολή Αστυνομίας Πόλεων. Ως ιατροδικαστής πρωταγωνίστησε σε σημαντικές υποθέσεις όπως αυτές του Παγκρατίδη, του Στέφανου Σαράφη, του Σωτήρη Πέτρουλα, του Μανδηλαρά, του Γρηγόρη Λαμπράκη και της Ευγενίας Νιάρχου. Για τον χειρισμό του σε αυτές τις υποθέσεις έχει κατακριθεί όπως και για την συνεργασία του με την Χούντα. Είχε συγγράψει βιβλία σχετικά με το αντικείμενο της ιατροδικαστικής και είχε τιμηθεί με ελληνικά και ξένα παράσημα. Μέρος του αρχείου του φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ).
1945 – Αλέκα Κανελλίδου (Αθήνα, 29 Ιανουαρίου 1946) είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια. Γεννήθηκε στην Πλάκα και μεγάλωσε μέσα σε οικογένεια μουσικών. Είναι κόρη του βιολιστή Γιάννη Κανελλίδη. Στα 17 της χρόνια, ενώ ήταν ακόμη μαθήτρια, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το τραγούδι. Λόγω της αγάπης της για την τζαζ ασχολήθηκε κυρίως με το ξένο ρεπερτόριο. Έγινε γνωστή από το τραγούδι «Crazy Girl» στη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη Οι θαλασσιές οι χάντρες (1967), όπου ντουμπλάρει την Ζωή Λάσκαρη.
Το 1974 η Κανελλίδου διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το Βραβείο Ερμηνείας, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Άσε με να φύγω», μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της. Είχε συμμετάσχει στο Φεστιβάλ άλλες τρεις φορές το 1966, το 1968, το 1972.
Η επιτυχία του τραγουδιού την έκανε ευρύτερα γνωστή. Εμφανίστηκε δίπλα σε γνωστούς καλλιτέχνες ενώ ήταν παραγωγική και δισκογραφικά. Τραγούδια της έγραψαν σημαντικοί συνθέτες και στιχουργοί με κυριότερη τη Νινή Ζαχά το όνομα της οποίας συνδέθηκε με αυτό της Κανελλίδου. Τα εμπορικότερα άλμπουμ της παραμένουν το “Για λίγους” (1979) και το “Νύχτα είναι θα περάσει” (1985) με τις συνολικές πωλήσεις τους να ξεπερνούν τα 100.000 αντίτυπα.
Θάνατοι
1941 – Ιωάννης Μεταξάς. Το επίσημο ιατρικό ανακοινωθέν της 29ης Ιανουαρίου 1941 ανέφερε τα εξής :«Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του, ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανεν σήμερον, 6 π.μ. Οι θεράποντες ιατροί Μαρίνος Γερουλάνος, Β. Μπένσης, Μ. Γεωργόπουλος, Μ. Μακκάς, Ε. Φωκάς, Δ. Δημητριάδης, Ι. Χρυσικός, Γ. Καραγιαννόπουλος, Δ. Κομνηνός, Ν. Λωράνδος, Γ. Οικονομίδης, Ν. Γεωργόπουλος».
Την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Αλέξανδρος Κορυζής. Η κηδεία πραγματοποιήθηκε στις 31 Ιανουαρίου. Από πολλούς έχει υποστηριχθεί ότι ο θάνατός του ίσως και να οφείλεται σε επέμβαση των Άγγλων που δεν ήθελαν να επιτευχθεί συνθηκολόγηση της Ελλάδας με τη Γερμανία. Αυτή η άποψη όμως σίγουρα δεν επιβεβαιώνεται από τα γραφόμενα του δικού του ημερολογίου, όπου ο ίδιος Μεταξάς γράφει ότι “καλύτερα να πεθάνουμε όλοι παρά να υποταχθούμε στον Χίτλερ” και απέρριπτε προτροπές του Έλληνα πρέσβη στη Γερμανία Ραγκαβή για μεσολάβηση του Χίτλερ, ενώ συχνά αναφέρεται στις ήπιες σχέσεις του με τους Άγγλους. Σύμφωνα με τον υπουργό Κωνσταντίνο Μανιαδάκη, ο θάνατος του Μεταξά προήλθε από ιατρικά λάθη (“Εάν ο Μεταξάς είχε νοσηλευθεί και στην τρίτη θέση ενός δημοσίου νοσοκομείου, θα είχε σωθεί”). Ίδιες απόψεις έχουν και οι ιατροί του, όπως ανακοίνωσαν στο επίσημο ιατρικό ανακοινώθεν. Άλλωστε, οι Άγγλοι δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον απο την πτώση του Μεταξά από την εξουσία.
1975 – Ορέστης Μακρής. Τελείωσε το Ωδείο Αθηνών και εμφανίσθηκε στη σκηνή πρώτα ως τενόρος στο θίασο Ροζαλίας Νίκα το 1925, κατόπιν στον θίασο Παπαϊωάννου και αργότερα μεταπήδησε στο είδος των κωμικών ρόλων. Το 1939 συνέπραξε με το θίασο Μηλιάδη – Μαυρέα. Ως ηθοποιός διέπρεψε σε απόδοση λαϊκών τύπων. Ανεπανάληπτη ήταν η απόδοσή του στο τύπο του «μεθύστακα», που αποτέλεσε σταθμό στο ελληνικό θέατρο. Τον τύπο αυτόν μετέφερε αργότερα και στον κινηματογράφο με ομώνυμο τίτλο. Το 1955 απέδωσε τόσο αληθινά τον χαρακτήρα του μισητού ιδιοκτήτη που έγινε αποδέκτης ευτράπελου επεισοδίου σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας θεωρούμενος ως πραγματικός ιδιοκτήτης. Συμμετείχε σε περίπου σαράντα ταινίες παίζοντας χαρακτηριστικούς ρόλους, όπως του μεθυσμένου, του άστοργου, του ανάποδου μα και στοργικού πατέρα. Κάθε ταινία του Ορέστη Μακρή θεωρείται μια ξεχωριστή δημιουργία ρόλου που σήμερα αποτελούν όλοι πρότυπα θεατρικής μελέτης του είδους τους
1993 – Χρήστος Βακαλόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Γεώργιου Βακαλόπουλου, γενικού διευθυντή του ΙΚΑ. Μεγάλωσε στη συνοικία της Κυψέλης, την οποία αναφέρει εκτενώς στα έργα του, και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Λεόντειο Πατησίων. Το 1973 εισήχθη στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ), ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό Σύγχρονος Κινηματογράφος και στην εφημερίδα Η Αυγή. Το 1980 εκδίδει το πρώτο του βιβλίο,Υπόθεση μπεστ-σέλερ, και φεύγει για τα επόμενα δύο χρόνια στο Παρίσι, όπου κάνει σπουδές κινηματογράφου με δάσκαλό του τον Ερίκ Ρομέρ.
Το 1982 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε για συναπτά έτη με το πολιτικό περιοδικό Αντί και τον ραδιοφωνικό σταθμό του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΤ. Το 1984 έγραψε και σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία Βεράντες, εκδίδοντας παράλληλα το δεύτερο βιβλίο του, Οι πτυχιούχοι. Στη συνέχεια, το 1986, σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία του Θέατρο, ενώ συνεργάστηκε στα σενάρια των ταινιών Σχετικά με τον Βασίλη του Σταύρου Τσιώλη και Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Το 1989, εξέδωσε την συλλογή διηγημάτων Νέες αθηναϊκές ιστορίες και σκηνοθέτησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, Όλγα Ρόμπαρντς, που κέρδισε το Βραβείο Φωτογραφίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το 1990 συγκέντρωσε πολλά από τα αδημοσίευτα δοκίμια του για τον κινηματογράφο σε έναν τόμο, με τον τίτλο Δεύτερη προβολή, και έναν χρόνο αργότερα δημοσίευσε το γνωστότερο ίσως βιβλίο του, Η γραμμή του ορίζοντος. Το 1992 έγραψε και σκηνοθέτησε, μαζί με τον Σταύρο Τσιώλη, την ταινία Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε, που πήρε το Βραβείο Σεναρίου και Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπως και το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου.
Στις 29 Ιανουαρίου του 1993, σε ηλικία 37 ετών, πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Ζωγραφου. Την ίδια χρονιά, ο φίλος του Κωστής Παπαγιώργης, έγραψε στην μνήμη του το βιβλίο Γεια σου, Ασημάκη, ενώ το 2005, με την επιμέλεια του Κωστή Λιβιεράτου, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Εστία η συλλογή άρθρων και δοκιμίων του Χρήστου Βακαλόπουλου με τίτλο Η ονειρική υφή της πραγματικότητας.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
