20 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 51η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 315 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:09 – Δύση ήλιου: 18:08
Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 59 λεπτά
🌔 Σελήνη 11 ημερών
Γεγονότα
1822 – Η Ναυμαχία των Πατρών. (20 Φεβρουαρίου 1822), ήταν μία από τις πολεμικές εμπλοκές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες. Δεν θα πρέπει να συγχέεται με την σύγκρουση ελληνικών πλοίων και Τουρκοαιγυπτιακού στόλου τον Ιούλιο του 1825 όταν ο Μιαούλης ανεφοδίασε επιτυχώς το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Η Πάτρα από παλιά ήταν ένα σημείο ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας, διότι ελέγχει τις θαλάσσιες οδούς προς και από το Ιόνιο, την Αδριατική και την κεντρική Μεσόγειο αλλά και τις οδούς προς την βορειοδυτική Ελλάδα και την δυτική Πελοπόννησο. Τη σπουδαιότητα της περιοχής μαρτυρεί και η συσσώρευση των παραθαλάσσιων οχυρών και φρουρίων που βλέπουμε και σήμερα στην περιοχή, όπως των Πατρών, του Αράξου, του Ρίου, του Αντιρρίου, της Ναυπάκτου, του Μεσολογγίου – την κατάκτηση του οποίου με τόση μανία επεδίωξε ο Οθωμανός – μέχρι και του Κάστρου της Κυλλήνης”.
Αν και οι ζημιές στον τουρκικό στόλο δεν ήταν εντυπωσιακές και δημιουργήθηκε “αθυμία στις κοινότητες των νήσων και τη κεντρική διοίκηση, αφού δεν είδαν την αντίπαλη δύναμη συρρικνούμενη”, το αποτέλεσμα της ναυμαχίας ήταν τεράστιας σημασίας για το ηθικό των Ελλήνων, οι οποίοι κατάλαβαν τότε ότι μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό όχι μόνο με επιθέσεις πυρπολικών αλλά και κατά παράταξη. Συγχρόνως αποτιμήθηκε η ηττοπαθής συμπεριφορά και το χαμηλό ηθικό ηγεσίας των Τούρκων να υποχωρήσουν αμέσως και να μην επιδιώξουν νέα αναμέτρηση, αλλά και “η αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους που ενστερνίστηκαν οι Έλληνες ναύαρχοι, καπεταναίοι και πληρώματα των πλοίων των νησιών”.
Επίσης στη Ναυμαχία των Πατρών αναδείχθηκε η στρατηγική ευφυΐα του Ανδρέα Μιαούλη, ο οποίος από την πρώτη του αναμέτρηση άλλαξε την τακτική της επίθεσης και επιχείρησε την “εκ παρατάξεως συμπλοκή” ενώ “τελειοποίησε και την τακτική χρήσης του πυρπολικού με επιθέσεις, όχι μόνο τη νύχτα αλλά και την ημέρα, με τη συνοδεία φίλιων πλοίων και την κάλυψη από το πυροβολικό τους”.
Στη ναυμαχία της Πάτρας ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε συγκροτημένος ο Ελληνικός στόλος με ” ενιαία ψυχή, ενιαίο αρχηγό και ενιαία οντότητα, έτοιμος για τη μάχη, όπως όλοι οι στόλοι των οργανωμένων τότε ναυτικών εθνών”.
1877 – Το μπαλέτο του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι «Η Λίμνη των Κύκνων» κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Μπολσόι της Μόσχας (ρωσικά: Лебединое Озеро – Λεμπεντίνογε όζερο προφορά: [lʲɪbʲɪˈdʲinəjə ˈozʲɪrə]) είναι τίτλος παράστασης μπαλέτου σε τέσσερις πράξεις. Τη μουσική της παράστασης έγραψε ο Ρώσος συνθέτης Πιότρ Τσαϊκόφσκι τη διετία 1875 – 1876, ενώ η ιστορία της βασίζεται σε ρωσικά λαϊκά παραμύθια καθώς και σε έναν αρχαίο γερμανικό μύθο. Η πρωτότυπη χορογραφία ανήκει στον Julius Reisinger. Η πρεμιέρα της παράστασης δόθηκε στο θέατρο Μπολσόι της Μόσχας, στις 20 Φεβρουαρίου 1877 και στέφθηκε από αποτυχία. Αρκετά χρόνια αργότερα όμως, και συγκεκριμένα στο θέατρο Μαριίνσκι της Αγίας Πετρούπολης στις 15 Ιανουαρίου 1895 (ένα χρόνο μετά το θάνατο του Τσαϊκόφσκι) με νέα χορογραφία τη φορά αυτή από τους Μάριους Πέτιπα και Λεβ Ιβάνωφ, η παράσταση γνωρίζει την αποθέωση.
Για πρώτη φορά εκτός Ρωσίας ανέβηκε στο Λονδίνο το 1911. Από τότε έχουν γίνει χιλιάδες παραστάσεις σε όλο τον κόσμο, πολλές από τις οποίες είναι διασκευασμένες σύμφωνα με την εκδοχή του εκάστοτε χορογράφου. Τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει και με τη μορφή μπαλέτου στον πάγο.
Ανάμεσα στους χορευτές και τις χορεύτριες που κατά καιρούς ενσάρκωσαν τους κύριους ρόλους της παράστασης, υπήρξαν μεταξύ άλλων οι Βλάσλαβ Νιζίνσκι, Ρούντολφ Νουρέγιεφ, Μαργκότ Φοντέιν, Ταμάρα Τουμάνοβα, Ουλιάνα Λοπάτκινα, Φρέντερικ Άστον κλπ.
Σήμερα η Λίμνη των κύκνων θεωρείται ένα από τα καλύτερα μπαλέτα όλων των εποχών. Κι αυτό, γιατί ενσαρκώνει όσο κανένα άλλο όλη τη γκάμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, από την ελπίδα μέχρι την απόγνωση, από τον τρόμο μέχρι την τρυφερότητα, από τη μελαγχολία μέχρι την έκσταση.
2015 – Η Ελλάδα και οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης καταλήγουν σε συμφωνία για την παράταση της δανειακής σύμβασης κατά τέσσερις μήνες (2ο μνημόνιο), έπειτα από εντατικές διαπραγματεύσεις στο Γιούρογκρουπ. Το Δεύτερο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα, που συνήθως αναφέρεται ως “δεύτερη δέσμη μέτρων διάσωσης” ή “δεύτερο μνημόνιο”, ήταν ένα μνημόνιο συνεννόησης σχετικά με την οικονομική βοήθεια προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της κρίσης του ελληνικού δημοσίου χρέους.
Υπογράφηκε την 1η Μαρτίου 2012 από την ελληνική κυβέρνηση από τον τότε πρωθυπουργό κ. Λουκά Παπαδήμο και, αφετέρου, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εξ ονόματος της Ευρωομάδας, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και του (ΔΝΤ).
Το Δεύτερο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα αντικατέστησε ένα προηγούμενο σχέδιο διάσωσης, το Πρώτο πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής για την Ελλάδα.
Γεννήσεις
1912 – Ηλέκτρα Αποστόλου (1912 – 26 Ιουλίου 1944) ήταν στέλεχος της ΟΚΝΕ, της ΕΠΟΝ και του ΚΚΕ, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών. Δολοφονήθηκε από την Ειδική Ασφάλεια το 1944 στην Αθήνα για την αντιστασιακή της δράση.
Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από ευκατάστατη οικογένεια και ήταν αδελφή του στελέχους του ΚΚΕ Λευτέρη Αποστόλου. Σε μικρή ηλικία έγινε μέλος της ΟΚΝΕ και αργότερα μέλος του ΚΚΕ. Συμμετείχε στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό και Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών το οποίο έγινε το 1934 στο Παρίσι, ως επικεφαλής της ελληνικής αντιπροσωπείας.
Το 1935, πήρε μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων (ΚΔΝ), εκπροσωπώντας μαζί με άλλους Έλληνες νεολαίους την ΟΚΝΕ. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, η Ηλέκτρα Αποστόλου έγινε μέλος του Γραφείου της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Για την πολιτική της δράση, φυλακίστηκε και εξορίστηκε πολλές φορές.
Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου τη συνέλαβε και την έκλεισε στις γυναικείες φυλακές Αβέρωφ, όπου βασανίστηκε. Όταν αποφυλακίστηκε, πέρασε στην παρανομία και στάλθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου ανέλαβε γραμματέας του Γραφείου της ΟΚΝΕ Μακεδονίας – Θράκης.
Το 1939, η Ηλέκτρα Αποστόλου συλλαμβάνεται εκ νέου και στέλνεται εξορία με άλλους κομμουνιστές στην Ανάφη. Λίγο πριν εξοριστεί, και κατά τη διάρκεια της μεταγωγής της, γέννησε σε σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες την κόρη της, Αγνή. Η Κατοχή τη βρήκε εξόριστη μαζί με την κόρη της στην Ανάφη.
Ήταν παντρεμένη με το γιατρό Γιάννη Σιδερίδη, στέλεχος του ΚΚΕ, που πέθανε από πείνα στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης στην Κατούνα, στα τέλη Δεκέμβρη του 1942, δύο μέρες αφότου είχε μεταφερθεί από την Ακροναυπλία μαζί με εκατό άλλους κρατούμενους κομμουνιστές.
1948 – Χριστόφορος Πισσαρίδης. Γεννήθηκε στη Λευκωσία. Σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του Έσεξ, όπου πήρε το πτυχίο του το 1970 και τον επόμενο χρόνο το μεταπτυχιακό του. Ακολούθως γράφτηκε στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου, όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του, το 1973, υπό την επίβλεψη του μαθηματικού οικονομολόγου Μίτσιο Μορισίμα.
Ο Sir Χριστόφορος Πισσαρίδης είναι Regius Professor στο London School of Economics, καθηγητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και πρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Οικονομίας της Κύπρου. Ειδικεύεται στα οικονομικά των αγορών εργασίας, στη μακροοικονομική πολιτική, στην οικονομική ανάπτυξη και στις διαρθρωτικές αλλαγές. Του απονεμήθηκε Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών, από κοινού με τους Dale Mortensen του πανεπιστημίου Northwestern και του Peter Diamond του MIT, για το έργο του στην ανάλυση των αγορών με τριβές. Προηγουμένως, το 2005, ήταν ο πρώτος οικονομολόγος εκτός των ΗΠΑ που κέρδισε (μαζί με τον Dale Mortensen) το διεθνούς κύρους βραβείο του Ινστιτούτου για τη Μελέτη της Εργασίας (ΙΖΑ) στα Οικονομικά της Εργασίας. Έχει γράψει εκτενώς σε επιστημονικά περιοδικά και στον Τύπο, ενώ το βιβλίο του «Equilibrium Unemployment Theory» αποτελεί σημείο αναφοράς στα οικονομικά της ανεργίας και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Συχνά παραθέτει τις απόψεις του στον Τύπο για θέματα που αφορούν την Ευρωζώνη και το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είναι εκλεγμένο μέλος του Econometric Society, της Βρετανικής Ακαδημίας, της Ακαδημίας Αθηνών, της Ακαδημίας της Ευρώπης και αρκετών άλλων επιστημονικών συλλόγων, ενώ επίσης, είναι ισόβιο επίτιμο μέλος του American Economic Association. Το 2011 του απονεμήθηκε ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Μακαρίου Γ’, η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έγινε ιππότης του βρετανικού στέμματος το 2013.
1967 – Κερτ Κομπέιν (Kurt Donald Cobain, στα αγγλικά, 20 Φεβρουαρίου 1967 – 5 Απριλίου 1994) ήταν Αμερικανός μουσικός, γνωστός ως ο κύριος τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης του εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος Nirvana. Σχημάτισε το συγκρότημα το 1987 μαζί με τον Κριστ Νοβοσέλιτς, ενώ το 1990 προστέθηκε και ο Ντέιβ Γκρολ. Ο Κερτ Κομπέιν συνδέθηκε με την ανερχόμενη σκηνή του Grunge στο Σιάτλ, θεωρείται πρωτοπόρος και κορυφαίος στην ιστορία της εναλλακτική ροκ και η μουσική του επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει μέχρι σήμερα την παγκόσμια μουσική σκηνή.
Το 1991, το τραγούδι Smells like Teen Spirit από τον δίσκο Nevermind, θεωρείται ότι είχε καταλυτική επίδραση στην απομάκρυνση της ροκ μουσικής από τα κυρίαρχα είδη της δεκαετίας του 1980 και στην ανάδειξη του γκραντζ και της εναλλακτικής ροκ σκηνής. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χαρακτήρισαν το τραγούδι «ύμνo» μιας ολόκληρης γενιάς[8] και ο ίδιος ο Κομπέιν θεωρήθηκε εκπρόσωπος της αποκαλούμενης Generation X. Το 1993, ο εκδότης του περιοδικού Rolling Stone, Ντέϊβιντ Φρίκε, χαρακτήρισε τον Κομπέιν «Τζον Λένον» του γκραντζ. Το 2014, εντάχθηκε και επίσημα στο Rock and Roll Hall of Fame, τιμώμενος με ένα αφιέρωμα για τη συνεισφορά του στη μουσική, 20 χρόνια μετά το θάνατό του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αντιμετώπισε προβλήματα εθισμού με ναρκωτικές ουσίες. Βρέθηκε νεκρός στην κατοικία του στο Σιάτλ, στις 8 Απριλίου 1994, ενώ ο θάνατός του εκτιμάται ότι επήλθε στις 5 Απριλίου. Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί θεωρίες συνωμοσίας ότι ο θάνατος του Κομπέιν ήταν δολοφονία. Ο Κομπέιν είχε παντρευτεί στις 24 Φεβρουαρίου 1992 την τραγουδίστρια Κόρτνεϊ Λαβ, κύρια τραγουδίστρια του συγκροτήματος Hole, με την οποία απέκτησαν μία κόρη, την Φρανσις Μπιν. Ο Κομπέιν θεωρούνταν ακροαριστερός[9] και ήταν ανοιχτά ενάντια σε κάθε μορφή κοινωνικής ανισότητας και προκατάληψης.
Θάνατοι
1960 – Βασίλης Λογοθετίδης. Ο Βασίλης Λογοθετίδης (Μυριόφυτο Θράκης, 1898 – 20 Φεβρουαρίου 1960) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες κωμικούς ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Το πραγματικό του ονοματεπώνυμο ήταν Βασίλης Ταυλαρίδης. Καθιέρωσε το επίθετο Λογοθετίδης με το ντεμπούτο του στο θέατρο το 1919.
Έζησε τα νεανικά του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Το 1915 αποφοίτησε από το Ζωγράφειο Γυμνάσιο και τον επόμενο χρόνο εμφανίσθηκε ερασιτεχνικά σε θεατρική σκηνή της Κωνσταντινούπολης κάνοντας μεγάλη εντύπωση. Το 1918 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και τον επόμενο χρόνο έκανε την εμφάνισή του ως επαγγελματίας πλέον ηθοποιός με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με τον οποίο και συνεργάσθηκε μέχρι το 1935 όταν για μία μόνο θεατρική περίοδο δημιούργησε ο ίδιος θίασο συνεταιρικά με την Αλίκη και τον Κώστα Μουσούρη.
Μετά το τέλος της περιόδου εκείνης επανήλθε στο θίασο της Κοτοπούλη παραμένοντας μέχρι το 1946. Κατά τη θερινή περίοδο του 1947 συνεργάσθηκε με την Κατερίνα Ανδρεάδη και τον χειμώνα του ίδιου έτους συγκρότησε αποκλειστικά δικό του θίασο.[2][1]
1993 – Φερούτσιο Λαμποργκίνι. Γεννήθηκε στη κοινότητα του Τσέντο του οικισμού Ρενάτζο. Γιός αγροτών, εγκαταλείπει το δημοτικό σχολείο και το πάθος για μηχανές και αυτοκίνητα τον οδηγούν στην Μπολόνια, όπου εργάζεται σε μια εταιρεία που επισκευάζει οχήματα του στρατού.
Κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, βρίσκει την ευκαιρία να εξασκήσει τις ικανότητές του ως μηχανικός και επισκευαστής στο 50° μικτό τμήμα μηχανικού (στρατιωτική βάση της Ρόδου στο ομώνυμο νησί της ιταλικής Δωδεκανήσου).
Φερούτσιο Λαμποργκίνι φωτογραφημένος ανάμεσα σε μια “Jarama”, και ένα τρακτέρ.
Το 1946, η αυξανόμενη ζήτηση για γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ) στην ιταλική αγορά, μαζί με την αποκτώμενη εμπειρία στις επισκευές, ωθούν τον Φερούτσιο να ξεκινήσει τη καριέρα του ως επιχειρηματίας στην παραγωγή γεωργικών ελκυστήρων (τρακτέρ). Αγοράζει στρατιωτικά οχήματα παρατημένα και τα μετατρέπει σε γεωργικά μηχανήματα.
Το 1948 στην κοινότητα του Τσέντο (Cento) ιδρύει την εταιρία γεωργικών ελκυστήρων με την ονομασία Λαμποργκίνι (η προέλευση του λογότυπου της εταιρείας συνδέεται με την ημερομηνία γέννησης του Φερούτσιο Λαμποργκίνι: πράγματι στο ημερολόγιο του ζωδιακού κύκλου, η 28η Απριλίου πέφτει στο ζώδιο του Ταύρου, επιπλέον ήταν λάτρης των ταυρομαχιών).
Μόλις τρία χρόνια μετά τον πόλεμο, η εταιρεία Λαμποργκίνι ήταν σε θέση να σχεδιάσει και να κατασκευάσει τους δικούς της γεωργικούς ελκυστήρες (τρακτέρ), και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, η εταιρία Λαμποργκίνι γίνεται μία από τις πιο σημαντικές εταιρίες στην κατασκευή γεωργικών μηχανημάτων στην Ιταλία.
Το 1959, το επιχειρηματικό πνεύμα του ιδρυτή της νέας εταιρίας τον ωθεί μέχρι στο σημείο να συλλάβει την ιδέα της παραγωγής ελικοπτέρων, που ποτέ όμως δεν πραγματοποιήθηκε.Ένα πρωτότυπο παραμένει φυλασσόμενο στο Μουσείο Φερούτσιο Λαμποργκίνι (Museo Ferruccio Lamborghini) στο Φούνο ντι Αρτζελάτο (Funo di Argelato) στην επαρχία της Μπολόνια.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
