1 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 32η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο. Υπολείπονται 334 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:29 - Δύση ήλιου: 17:47 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 18 λεπτά 🌗 Σελήνη 20.7 ημερών Χρόνια πολλά στους: Τρύφωνα, Τρυφωνία, Φιλικητάτη, Φιλικήτη, Φιλικήτα
Γεγονότα
1896 – Κάνει πρεμιέρα στο Τορίνο η όπερα Λα Μποέμ, υπό τη διεύθυνση του νεαρού Αρτούρο Τοσκανίνι. Η όπερα Μποέμ (πρωτότυπος τίτλος La Bohème) είναι ο τίτλος όπερας τεσσάρων πράξεων του Τζάκομο Πουτσίνι σε λιμπρέτο των Τζουζέπε Τζακόζα και Λουίτζι Ίλικα που βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Ανρί Μιρζέρ “Σκηνές από την Μποέμικη ζωή” (γαλλ. Scènes de la Vie de Bohème). Η παγκόσμια πρεμιέρα του έργου έγινε στο Βασιλικό Θέατροτου Τορίνο την 1η Φεβρουαρίου του 1896, υπό τη διεύθυνση του Αρτούρο Τοσκανίνι. Θεωρείται μία από τις δημοφιλέστερες όπερες του Πουτσίνι και χαρακτηριστικότερο σημείο της είναι η άρια του τενόρου της πρώτης πράξης.
Η υπόθεση, βέβαια, της όπερας εμφανίζει χαρακτηριστικές διαφορές με την πλοκή του αρχικού έργου του Murger, καθώς μερικά σημεία διαμορφώθηκαν (πχ. η Mimi στον Murger πεθαίνει μόνη της σε ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα και θάβεται σε ένα φτωχό τάφο). Εντούτοις στα περισσότερα σημεία διατηρείται το πρωτότυπο κείμενο, κυρίως οι σκηνές και η περιγραφή του περιβάλλοντος.
Η επεξεργασία του έργου άρχισε το 1893 και ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1895. Η παγκόσμια πρώτη της όπερας έγινε την 1η Φεβρουαρίου 1896 στο Teatro Regio του Torino υπό τη διεύθυνση του Arturo Toscanini. Στο έργο απεικονίζεται η αστική, αισθηματική αντίληψη των καλλιτεχνών, με περιγραφές χώρων, ελαφρά τυποποιημένη περιγραφή χαρακτήρων και εντυπωσιακές σκηνές. Η λυρική ποιότητα της μουσικής καταξιώνει την όπερα της εποχής.
1902 – Ευαγγελικά: Με διαταγή του υπουργείου Στρατιωτικών στην Ελλάδα, δίνεται εντολή για την κατάσχεση των μεταφράσεων του Ευαγγελίου στη δημοτική γλώσσα.
Ως «Ευαγγελικά», ή Ευαγγελιακά, έχουν καταγραφεί τα αιματηρά επεισόδια που έλαβαν χώρα στην Αθήνα στις 8 Νοεμβρίου του 1901 με αφορμή τη δημοσίευση από την εφημερίδα Ακρόπολις των Ευαγγελίων μεταφρασμένων (στην πραγματικότητα μεταγλωττισμένων ή, αλλιώς, παραφρασμένων, κατά την τρέχουσα τότε άποψη) στη δημοτική γλώσσα από τον Αλέξανδρο Πάλλη στις 9 Σεπτεμβρίου 1901.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, άρχισε να κάνει τη δειλή εμφάνιση της η μεσοαστική τάξη στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, όπως συνέβαινε και στις άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Παράλληλα, ένα ανερμάτιστο συνδικαλιστικό κίνημα άρχισε να διαμορφώνεται σταδιακά. Επιπλέον, η νωπή ακόμη ήττα της Ελλάδας στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, όπως την αντιλαμβάνονταν οι και μετέπειτα αθεράπευτοι θιασώτες της Εθνικής Εταιρίας, οδήγησε στην αναθέρμανση του άκρατου εθνικισμού.
Εκείνη την εποχή, ένας λόγιος βαμβακέμπορος του Λονδίνου, ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης, «ἀποδίδει εἰς τὴν γνησίαν γλῶσσαν τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ» το Ευαγγέλιο, τις τέσσερις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών της Αγίας Γραφής που τις προσονόμασε Η Νέα Διαθήκη κατά το Βατικανό Χειρόγραφο. Το έργο αυτό εκτυπώθηκε σε «ἐργαστήριον ἐν Ἀλεξανδρείᾳ τῆς Αἰγύπτου» το 1901 με έξοδα της βασίλισσας Όλγας. Κυκλοφόρησε σε περιορισμένο αριθμό μεταξύ των Ελλήνων της Διασποράς. Ήδη, βέβαια, η πρώτη μεταφραστική απόπειρα εκείνης της εποχής είχε γίνει το 1898, όταν η βασίλισσα Όλγα έδωσε σχετική εντολή στη γραμματέα της Ιουλία Σωμάκη-Καρόλου, πράγμα που είχε προκαλέσει την οργή των αρχαϊστών.
1964 – Οι Beatles έχουν την πρώτη τους Νο 1 επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με το I Want to Hold Your Hand. Κάποιοι εστιάζουν σε λεπτοµέρειες, όπως η πολύ καλά σχεδιασµένη διαφηµιστική καµπάνια από τον Μπράιαν Επστάιν που είχε ξεκινήσει από το 1963 και απέβλεπε στο να απογειώσει τη φήµη του συγκροτήµατος στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το αµερικανικό ραδιόφωνο και η τηλεόραση έβλεπαν να ανεβαίνει η ακροαµατικότητα και η τηλεθέαση όταν έπαιζαν Beatles. Το ίδιο συνέβαινε και µε την κυκλοφορία των εφηµερίδων. Τη σφραγίδα όµως την έβαλε η εµφάνιση των Τζον, Πολ, Τζορτζ και Ρίνγκο στις 9 Φεβρουαρίου για πρώτη φορά στο «Ed Sullivan Show». Το είδαν 73 εκατοµµύρια τηλεθεατές σε µια από τις ιστορικότερες στιγµές στην ιστορία της αµερικανικής τηλεόρασης.
Οι πιο έµπειροι δηµοσιογράφοι κατάλαβαν ότι εδώ επρόκειτο για ένα νέο παιχνίδι στο οποίο η διασκέδαση ήταν µόνο ένα µέρος και του οποίου οι κανόνες ήταν δυσδιάκριτοι. Νεαρά κορίτσια εγκαταλείφθηκαν στην υστερία. Και οι µαθητές άρχισαν να ονειρεύονται µακρά µαλλιά και ηλεκτρικές κιθάρες.
Η Britannia κυριάρχησε και στα ερτζιανά κύµατα το 1964. Στην πρώτη σειρά παρατεταγµένοι µετά τους Beatles ήταν οι Dave Clark Five, οι Rolling Stones, οι Hermit’s Hermits, οι Searchers, οι Hollies, οι Animals, οι Kinks, οι Yardbirds…».
Γεννήσεις
1965 – Στεφανία, πριγκίπισσα του Μονακό. Η Πριγκίπισσα Στεφανία του Μονακό (Stéphanie Marie Élisabeth Grimaldi, είναι το μικρότερο παιδί του πρίγκιπα Ρενιέ Γ΄ του Μονακό και της Αμερικανίδας ηθοποιού Grace Kelly.
Πήρε το όνομά της από την μακρινή πρόγονή της Στεφανία του Μπουαρνέ. Στο παρελθόν υπήρξε τραγουδίστρια, σχεδιάστρια ρούχων και μοντέλο. Έχει παντρευτεί δύο φορές και έχει αποκτήσει τρία παιδιά.Στις 13 Σεπτεμβρίου 1982, ενώ επέστρεφαν στο παλάτι από το αγρόκτημά τους στο Ροκαζέλ της Γαλλίας, η Στεφανία και η μητέρα της είχαν ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. H Grace πέθανε την επόμενη μέρα 14 Σεπτεμβρίου, ενώ η Στεφανία υπέστη κάταγμα ενός σπονδύλου του λαιμού.
Παρά το γεγονός ότι η επίσημη εκδοχή ήταν ότι η Grace Kelly υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο κατά την οδήγηση, φημολογήθηκε ότι η Στεφανία ήταν αυτή που οδηγούσε στην πραγματικότητα. Όπως διαβάζουμε στο el.wikipedia.org η Στεφανία αρνήθηκε να μιλήσει δημοσίως για το θάνατο της μητέρας της, μέχρι το 1989, όταν έδωσε συνέντευξη στον συγγραφέα Τζέφρι Ρόμπινσον, επιμένοντας ότι οι φήμες ήταν αναληθείς.
Τότε δήλωσε τα εξής: «Υπήρχε μεγάλη πίεση προς εμένα, επειδή όλοι έλεγαν ότι εγώ οδηγούσα το αυτοκίνητο, ότι ήταν δικό μου λάθος, ότι είχα σκοτώσει τη μητέρα μου… Δεν είναι εύκολο όταν είσαι στα 17 να ζεις με αυτό».
Το 2002 σε συνέντευξή της επανήλθε στο θέμα, δηλώνοντας: «Όχι μόνο δεν έχω ξεπεράσει το φρικτό τραύμα της απώλειας της μητέρας μου σε πολύ νεαρή ηλικία, αλλά ήμουν δίπλα της τη στιγμή του ατυχήματος. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο έχω υποφέρει και εξακολουθώ να υποφέρω».
Εζησε μια πολύ έντονη ζωή αδιαφορώντας πολλές φορές για το πρωτόκολλο των γαλαζοαίματων.
1983 – Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Μια απ’τις πιο πολλά υποσχόμενες ερμηνεύτριες της γενιάς της, γεννήθηκε την 1η Φεβρουαρίου του 1983 στην Αθήνα. Είναι κόρη του Γιάννη Ζουγανέλη και της Ισιδώρας Σιδέρη και απ’τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής της έμαθε να ζει μέσα στο θέατρο και το τραγούδι, τα οποία κέντρισαν το ενδιαφέρον της και έγιναν οι μεγάλες της αγάπες. Την καλλιτεχνική της φύση ενίσχυαν συνεχώς οι γονείς της καθώς το ταλέντο της είχε αναδειχθεί από νωρίς. Από μικρή ηλικία συμμετείχε σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις και τραγουδούσε σε δισκογραφικές δουλειές με παιδικά τραγούδια. Η Ελεωνόρα έκανε το πρώτο επαγγελματικό της βήμα στο χώρο του τραγουδιού έγινε όταν πήρε μέρος στη 2η ακρόαση νέων καλλιτεχνών της Μικρής Άρκτου, του Παρασκευά Καρασούλου, και ήταν μία από τους έξι ερμηνευτές σε σύνολο 350 που προκρίθηκαν και συμμετείχαν και στο album της 2ης ακρόασης αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την μεγάλη επιτυχία που ακολούθησε.
Τις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις της τις έκανε στο πλευρό του Γιώργου Νταλάρα, και από τότε έως σήμερα έχει συνεργαστεί με μεγάλα και καταξιωμένα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου.
Θάνατοι
1940 – Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940) γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στην Ευρυτανία, όπου εργαζόταν ως δάσκαλος ο πατέρας του. Δεκατριών χρονών εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα.
Μετά το Γυμνάσιο γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, την οποία όμως δεν τελείωσε ποτέ. Παράλληλα, σπούδαζε ζωγραφική.
Αφοσιώθηκε από νωρίς στη δημοσιογραφία (που ήταν το μεγάλο του πάθος), ως πολιτικός αρθρογράφος, χρονογράφος και συγγραφέας τεχνοκριτικών άρθρων. Από το 1912 έως το 1917 υπηρέτησε ως Νομάρχης στη Ζάκυνθο, στην Καλαμάτα και σε άλλες πόλεις.
Στη συνέχεια διορίστηκε διευθυντής της Εθνικής Πινακοθήκης, όπου παρέμεινε 20 χρόνια. Το 1923 έλαβε το Αριστείον των Γραμμάτων και Τεχνών και το 1938 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, καταλαμβάνοντας την έδρα της Λογοτεχνίας.
Τον έχουν χαρακτηρίσει «πρίγκιπα του νεοελληνικού λόγου»: έγραψε για τη ζωή στην ελληνική επαρχία, με έμφαση στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Υπηρέτησε όλα τα είδη του λόγου, κυρίως όμως δοκίμια και κριτικές.
1966 – Μπάστερ Κίτον (Buster Keaton) ήταν αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης, από τους λαμπρότερους κωμικούς που ανέδειξε ο βωβός κινηματογράφος, μαζί με τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Χάρολντ Λόιντ και τον Χάρι Λάνγκντον. Μάιστα πολλοί τον θεωρούν ανώτερο του Τσάπλιν. Είχε ένα εγκεφαλικό χιούμορ που εκφραζόταν με την παροιμιώδη αταραξία με την οποία αντιμετώπιζε το πλήθος των ατυχιών που τις τραβούσε σαν μαγνήτης. Ανέπτυξε ένα χαρακτήρα αρλεκίνου, όπως του άρεσε να αυτοπροσδιορίζεται, κι εργάστηκε πάνω σ’ αυτόν βελτιώνοντάς τον. Η ταινία του «Ο Στρατηγός» («The General»), παραγωγής 1926, θεωρείται το αριστούργημά του.
Ο Κίτον ήταν το διασημότερο θύμα της έλευσης του ομιλούντος κινηματογράφου. Η καριέρα του άρχισε να φθίνει, όταν οι διάλογοι του ηχητικού κινηματογράφου αντικατέστησαν την παντομίμα. Παρά τα πολλά προσωπικά του προβλήματα (αλκοολισμός και διαζύγια), ξανάφτιαξε σιγά-σιγά την καριέρα του, εμφανιζόμενος σε ταινίες όπως «Η Λεωφόρος της Δύσεως» («Sunset Boulevard», 1950) του Μπίλι Γουάιλντερ, «Τα φώτα της ράμπας» («Limelight», 1952) του Τσάρλι Τσάπλιν και «Είναι ένας τρελός, τρελός κόσμος» («It’s A Mad, Mad, Mad, Mad World», 1963) του Στάνλεϊ Κρέιμερ. Ανέκτησε και πάλι ένα μέρος της παλιάς δημοτικότητάς του από τη δεκαετία του 1950 και μετά, όταν οι βωβές κωμωδίες του άρχισαν να ξαναπροβάλονται στον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Ο Μπάστερ Κίτον πέθανε την 1η Φεβρουαρίου 1966 στο Γούντλαντ Χιλς της Καλιφόρνιας, σε ηλικία 70 ετών, καταβεβλημένος από καρκίνο των πνευμόνων.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
