19 Μαρτίου 2024
Είναι η 79η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 287 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:29 – Δύση ήλιου: 18:36
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 7 λεπτά
🌔 Σελήνη 9.5 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Χρύσανθο, Χρυσάνθη, Δαρεία, Δάρα, Δάρω
Γεγονότα
1895 – Οι γάλλοι κινηματογραφιστές και εφευρέτες Ογκίστ και Λουί Λιμιέρ δημιουργούν την πρώτη ταινία τους, με τίτλο «Έξοδος από το εργοστάσιο Λυμιέρ» (La sortie des usines Lumière), που αποτυπώνει την έξοδο των εργατών από το εργοστάσιό τους. Είναι η πρώτη από τις δέκα ταινίες που εμφανίστηκαν στην πρώτη δημόσια προβολή ταινιών με εισιτήριο στο Grand Café στο Παρίσι, στις 28 Δεκεμβρίου 1895. Η ταινία είναι ασπρόμαυρη, βουβή και έχει διάρκεια 46 δευτερολέπτων. Οι ιστορικοί του κινηματογράφου συχνά την αναφέρουν ως την πρώτη πραγματική κινηματογραφική ταινία που έγινε ποτέ, αν και άλλοι ιστορικοί δίνουν προτεραιότητα στο έτος 1891, την ημερομηνία εμφάνισης των πρώτων ταινιών του Τόμας Έντισον, σε σκηνοθεσία του ηλεκτρολόγου μηχανικού Ουίλιαμ Ντίκσον ή στην ταινία Roundhay Garden Scene του Λουί Λε Πρενς του 1888 που προηγήθηκε κατά επτά χρόνια. Ωστόσο, όλοι συμφωνούν για την ιστορική σημασία της ταινίας και τη θεμελιώδη αισθητική συμβολή του Λουί Λυμιέρ στη διαδικασία δημιουργίας «κινούμενων φωτογραφικών προβολών», όπως ονόμαζαν τις ταινίες τους οι αδελφοί Λυμιέρ.
1983 – Δολοφονείται στο γραφείο του ο εκδότης της εφημερίδας «Βραδυνή», Τζώρτζης Αθανασιάδης. Πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια, που δεν έχει εξιχνιαστεί ακόμη.
Τη νύχτα του Σαββάτου 19 Μαρτίου 1983, ο Αθανασιάδης δολοφονήθηκε μέσα στο γραφείο του στην «Βραδυνή». Ο εκτελεστής τον πυροβόλησε τρεις φορές. Μετά τη δολοφονία, μια γυναίκα τηλεφώνησε στη «Βραδυνή» και είπε ότι την ευθύνη για την «εκτέλεση» του Αθανασιάδη αναλαμβάνει η οργάνωση «Αντιστρατιωτική Πάλη», και υπέδειξε και το σημείο, στη διασταύρωση των οδών Σταδίου και Αιόλου, όπου υπήρχε προκήρυξη της οργάνωσης, η οποία και βρέθηκε. Όμως, οργάνωση με τίτλο «Αντιστρατιωτική Πάλη» υπήρχε ήδη, και δραστηριοποιούνταν (εντελώς ειρηνικά) στο κίνημα εναντίον της υποχρεωτικής στράτευσης (μάλιστα, εξέδιδε και σχετική εφημερίδα). Η κανονική Αντιστρατιωτική Πάλη διέψευσε οργισμένα την ανάμειξή της στην υπόθεση και ποτέ δεν προέκυψαν στοιχεία σε βάρος των μελών της.
Από τότε η δολοφονία Αθανασιάδη αποτελεί αντικείμενο διάφορων θεωριών: ότι ο Αθανασιάδης δολοφονήθηκε από τον υπόκοσμο επειδή χρωστούσε λεφτά σε τοκογλύφους, ότι δολοφονήθηκε από ελληνική ή ξένη μυστική υπηρεσία που επιθυμούσε αναταραχή στο πολιτικό σκηνικό κτλ.
Δυόμισι χρόνια μετά τη δολοφονία Αθανασιάδη, τον Σεπτέμβριο του 1985, η Ασφάλεια Αττικής της Ελληνικής Αστυνομίας συνέλαβε τον πράκτορα της ΚΥΠ Ντάνο Κρυστάλλη, τον οποίο χειριζόταν απευθείας ο τότε διευθυντής Ασφαλείας της ΚΥΠ συνταγματάρχης Ιωάννης Αλεξάκης.
Στο σπίτι του Κρυστάλλη βρέθηκαν αδημοσίευτες προκηρύξεις της Αντιστρατιωτικής Πάλης. Ο Ντάνος Κρυστάλλης δήλωσε ότι ως «πράκτορας διείσδυσης», είχε έρθει με εντολή της ΚΥΠ σε επαφή με την τρομοκρατική οργάνωση και έτσι έπεσαν στα χέρια του οι προκηρύξεις. Το δικαστήριο κατέληξε ότι ο Κρυστάλλης δεν είχε πάρει μέρος στη δολοφονία του Αθανασιάδη.
2004 – Η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη γίνεται η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Βουλής από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Η πολιτική της καριέρα ξεκίνησε το 1981, όταν και εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας με το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Το 1985 εξελέγη βουλευτής Α΄ Αθηνών και έκτοτε εκλεγόταν συνεχώς έως το 2009 στην ίδια περιφέρεια. Το 1989 χρημάτισε αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων και Υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Τζαννετάκη[8], την περίοδο 1990-1991 αναπληρωτής Υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και την περίοδο 1992-1993 Υπουργός Δικαιοσύνης στην ίδια κυβέρνηση. Τον Οκτώβριο του 1996 ήταν η πρώτη γυναίκα που προτάθηκε ποτέ για το αξίωμα του προέδρου της Βουλής, ενώ την περίοδο 2000-2004 διετέλεσε Δ΄ αντιπρόεδρος. Στις 19 Μαρτίου του 2004 εξελέγη Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, όντας η πρώτη Ελληνίδα που έγινε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων.
Αίσθηση είχε προκαλέσει η προσφώνηση της Άννας Ψαρούδα Μπενάκη κατά την ορκωμοσία του προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια, τον Φεβρουάριο του 2005, σε μία περίοδο που ήταν πρόεδρος της βουλής. Η αμφιλεγόμενη και αινιγματική δήλωση ήταν η εξής:
«Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση, ενδεχομένως, και της συνταγματικής συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Η δήλωση αυτή με τον τρόπο που διατυπώθηκε προκάλεσε συζητήσεις και έδωσε τροφή ακόμα και για θεωρίες συνωμοσίας. Ιδιαίτερη συζήτηση είχαν προκαλέσει τα σημεία για τον περιορισμό των εθνικών συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων, η δυνατότητα παραβίασης των δικαιωμάτων των ανθρώπων και των πολιτών από νέες μορφές εξουσίας πέρα από τις καθιερωμένες αλλά και οι προκλήσεις που θα συναντήσει η δημοκρατία από νέες μορφές διακυβέρνησης. Η ίδια είχε προχωρήσει σε απαντήσεις στην εφημερίδα Καθημερινή εξηγώντας πως αναφερόταν στις επικείμενες μεταβολές που θα επέφερε το Ευρωσύνταγμα, βάζοντας τέλος στις συνεχιζόμενες συζητήσεις.
Γεννήσεις
1872 – Σεργκέι Ντιαγκίλεφ (ορθό: Ντιάγκιλεφ) (ρωσικά: Сергей Павлович Дягилев, γνωστός στα γαλλικά ως Serge de Diaghilev, 31 Μαρτίου 1872 – 19 Αυγούστου 1929) ήταν Ρώσος κριτικός τέχνης και χορογράφος, δημιουργός των περίφημων Ρωσικών Μπαλέτων (γαλλ. Ballets russes), τα οποία ανέδειξαν πολλά χορευτικά και χορογραφικά ταλέντα. Πραγματοποίησε χορευτικές παραστάσεις σε όλο τον κόσμο επί 20 έτη, από το 1909 έως και το 1929, τη χρονιά του πρόωρου θανάτου του. Συνεργάσθηκε με τα γνωστότερα καλλιτεχνικά ονόματα της εποχής του, όπως το συνθέτη Ιγκόρ Στραβίνσκι, το ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο, αλλά και τους Ζαν Κοκτώ, Άννα Πάβλοβα, Βάτσλαφ Νιζίνσκι κ.άλ.
Από το 1909 έως το 1929, οι παραστάσεις «Ballet Russes» πραγματοποιούνταν σε σκηνές σε όλον τον κόσμο, μαγεύοντας ή ακόμα και προκαλώντας το κοινό, με τα δίχως προηγούμενο κοστούμια, σκηνικά αλλά και τις πρωτοποριακές συνθέσεις και χορογραφίες.
Στην παράσταση Firebird, που βασιζόταν σε ρώσικα παραμύθια, ο Sergei Diaghilev δοκίμασε κάτι διαφορετικό, καθώς συνεργάστηκε με τον συνθέτη και μουσικό Igor Stravinsky, και συνδύασε τις μελωδίες του από το άλμπουμ «The Rite of Spring and Pulcinella», με κοστούμια και σκηνικά με την υπογραφή του Πάμπλο Πικάσο. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι παραγωγές του Sergei Diaghilev μαγεύουν ακόμη και σήμερα κριτές και θεατές.
1933 – Φίλιπ Ροθ. Γεννήθηκε στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ στις 19 Μαρτίου 1933, ως το δεύτερο παιδί μιας αμερικανοεβραϊκής οικογένειας με καταγωγή από τη Γαλικία της Κεντρικής Ευρώπης. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Μπάκνελ (Bucknell) και στο Πανεπιστήμιο Ρούτγκερς και Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Δίδαξε δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβα και στο Πρίνστον και στη συνέχεια συγκριτική λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια. Αποσύρθηκε από την ακαδημαϊκή διδασκαλία το 1991.
Κατά την παραμονή του στο Σικάγο ο Ροθ γνώρισε το νομπελίστα συγγραφέα Σολ Μπέλοου και την πρώτη του γυναίκα του Μάργκαρετ Μάρτινσον (Margaret Martinson). Χώρισαν το 1963 και το 1968 η Μάρτινσον σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα. Το 1990 παντρεύτηκε την αγγλίδα ηθοποιό Κλερ Μπλουμ (Claire Bloom). Το 1994 χώρισαν και το 1996 η Μπλουμ εξέδωσε αυτοβιογραφία με τίτλο “Leaving a Doll’s House”, όπου περιγράφει λεπτομέρειες του γάμου της με το συγγραφέα.
1936 – Ούρσουλα Άντρες (Ursula Andress), γεννημένη στις 19 Μαρτίου του 1936 στη Βέρνη) είναι Ελβετή ηθοποιός του σινεμά. Η οικογένειά της ήταν Γερμανοί και προτεστάντες. Υπήρξε πρωταγωνίστρια σε αρκετές ταινίες του Χόλιγουντ ερμηνεύοντας ρόλους, επί το πλείστον, ωραίων γυναικών. Πρωταγωνίστησε σε αρκετές ταινίες της σειράς Τζέιμς Μποντ στο πλευρό του Σον Κόνερι και θεωρείται ένα από τα παγκοσμίως παραδεκτά σύμβολα του sex, καθώς μερικές αισθησιακές εμφανίσεις της στο φακό, άφησαν εποχή. Φήμες την θέλουν να έχει υπάρξει ερωμένη διαφόρων σταρ όπως οι Τζέιμς Ντιν, Ζαν Πολ Μπελμοντό, Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν και Έλβις Πρίσλεϊ. Παντρεύτηκε το σκηνοθέτη Τζον Ντέρεκ το 1957, με τον οποίο έμεινε μαζί έως το 1966. Το 1980 απέκτησε ένα παιδί, καρπό της σχέσης της με τον ηθοποιό Χάρι Χάμλιν. Τιμήθηκε με Χρυσή Σφαίρα το 1962.
Θάνατοι
1856 – Λουντοβίκο Λιπαρίνι. Ιταλός ζωγράφος και δάσκαλος της ζωγραφικής, που εμπνεύστηκε από τον ξεσηκωμό των Ελλήνων το 1821.
Ο Λουντοβίκο Λιπαρίνι (Ludovico Lipparini) γεννήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1800 στην Πολωνία (Μπολόνια) και σπούδασε ζωγραφική στη γενέτειρά του. Το 1825 εγκαταστάθηκε στη Βενετία και από το 1831 άρχισε να διδάσκει ζωγραφική στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών.
Ο Λιπαρίνι διακρίθηκε ως ζωγράφος προσωπογραφιών και ιστορικών θεμάτων και ανήκει στη νεοκλασσική σχολή. Μαθητής του υπήρξε ο ζακυνθινός ζωγράφος Διονύσιος Τσόκος (1820-1862), που επηρεάστηκε καθοριστικά από την τεχνική και τη θεματολογία του δασκάλου του.
Ο πιο γνωστός πίνακάς του είναι η προσωπογραφία του αρχαιολόγου κόμη Λεοπόλντο Τσικονιάρα (1825, Πινακοθήκη Βενετίας), ενώ πίνακές του με θέματα από την ελληνική μυθολογία και ιστορία βρίσκονταν στις μεγαλύτερες ιδιωτικές συλλογές της Ιταλίας. Επηρεασμένος από ρομαντικό πνεύμα της εποχής του και τον ξεσηκωμό των Ελλήνων το 1821, ζωγράφισε μία σειρά από πίνακες με ελληνικά θέματα, όπως «Ο όρκος του Λόρδου Βύρωνα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη» (1850, Δημοτικό Μουσείο Τρεβίζο), «Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη» (1841, Δημοτικό Μουσείο Τεργέστης) και «Ο Αρχιεπίσκοπός Γερμανός μπήγει το λάβαρο με τον σταυρό στον γκρεμό των Καλαβρύτων» (1838, Πινακοθήκη Μιλάνου, λιθογραφία του πίνακα στο Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών). Πηγή έμπνευσης για τον ζωγράφο στάθηκε η τετράτομη «Ιστορία της αναγεννήσεως της Ελλάδος» του γάλλου φιλέλληνα Φρανσουά Πουκεβίλ.
1900 – Ελένη Μπούκουρα – Αλταμούρα (Σπέτσες, 1821 – Σπέτσες, 19 Μαρτίου 1900) ήταν Ελληνίδα ζωγράφος του 19ου αιώνα, της οποίας η τραγική ζωή έγινε το θέμα ενός μυθιστορήματος, του Ελένη ή ο κανένας της Ρέας Γαλανάκη, και ενός θεατρικού έργου.
Η Μπούκουρα-Αλταμούρα ήταν κόρη του καπετάν Γιάννη Μπούκουρα ή Μπούκουρη, του μετέπειτα πρώτου θεατρώνη της Αθήνας. Παιδί ακόμα, έκλεβε αποκέρια και ζωγράφιζε φίλες της που της πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Ο πατέρας της, αναγνωρίζοντας το ταλέντο της, προσέλαβε δάσκαλο στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι. Με συστατική επιστολή του, η Ελένη έφυγε στην Ιταλία το 1848 για σπουδές.
Στην Ιταλία, παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στη Νεάπολη, στη Ρώμη και ίσως στη Φλωρεντία, μεταμφιεσμένη σε άντρα. Ερωτεύθηκε τον Ιταλό ζωγράφο και γαριβαλδινό επαναστάτη Φραντσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα (Francesco Saverio Altamura) και απέκτησε μαζί του τρία εξώγαμα παιδιά: τον Ιωάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Προκειμένου να νομιμοποιήσει τη σχέση της με τον Αλταμούρα, ασπάστηκε τον καθολικισμό και τον παντρεύτηκε. Όμως, το 1857 ο σύζυγός της την εγκατέλειψε και έφυγε με την ερωμένη του, την αγγλίδα φίλη της ζωγράφο Τζέιν Μπένμαν Χέυ (Jane Benham Hay), παίρνοντας μαζί του τον μικρότερο γιο τους, τον Αλέξανδρο (Alessandro Altamura).
Η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε κατόπιν στην Ελλάδα με τον Ιωάννη και τη Σοφία, και άρχισε να παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής σε κοπέλες της Αθήνας. Όμως, το 1872 αρρώστησε από φυματίωση η κόρη της και αναγκάστηκε να πάει στο σπίτι του αδελφού της στις Σπέτσες προκειμένου να αλλάξει αέρα το άρρωστο παιδί της. Τελικά, η Σοφία πέθανε στα τέλη του 1872 σε ηλικία μόνον 18 ετών. Μετά τον θάνατο της κόρης της, η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε στην Αθήνα.
Το 1876 ο γιος της και ανερχόμενος ζωγράφος Ιωάννης Αλταμούρας ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Κοπεγχάγη και επέστρεψε στην Αθήνα γεμίζοντας με χαρά την χαροκαμένη μητέρα. Όμως η χαρά της διήρκεσε πολύ λίγο· ο Ιωάννης προσβλήθηκε και αυτός από φυματίωση και πέθανε τον Μάιο του 1878. Η απώλεια των δύο νέων προκάλεσε νευρικό κλονισμό στη μητέρα τους και την οδήγησε στην τρέλα. Σε ηλικία 60 ετών περίπου, η Μπούκουρα-Αλταμούρα επέστρεψε στις Σπέτσες, όπου και πέθανε σχεδόν άγνωστη το 1900. Κηδεύτηκε στο κοιμητήριο της Αγίας Άννας στις Σπέτσες, αλλά αργότερα, τα οστά της, όπως και εκείνα της Σοφίας και του Ιωάννη, μεταφέρθηκαν από τους απογόνους της στο A΄ Νεκροταφείο Αθηνών σε κοινό τάφο της οικογενείας Μπούκουρα-Αλταμούρα.
2019 – Αθανάσιος Γιαννακόπουλος (27 Φεβρουαρίου 1931 – 19 Μαρτίου 2019) ήταν Έλληνας βιομήχανος και πρώην πρόεδρος του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου σε μπάσκετ, βόλεϊ και ερασιτέχνη. Δραστηριοποιήθηκε στον χώρο της φαρμακευτικής, όπου και ήταν ιδιοκτήτης της ΒΙΑΝΕΞ, της μεγαλύτερης φαρμακοβιομηχανίας στην Ελλάδα. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος γεννήθηκε το 1931. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Κατερίνα Γιαννακόπουλου. Αδέλφια του ο Παύλος, ο Κώστας και μετά η Βασιλική. Η καταγωγή της οικογένειας ήταν από τη Σπάρτη. Φοίτησε στην ΑΣΟΕΕ και από μικρή ηλικία μαθήτευσε και αυτός στο φαρμακείο του πατέρα τους, του Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Με την σύζυγό του Ιωάννα είχε μία κόρη, την Κατερίνα Γιαννακοπούλου. Πέθανε στις 19 Μαρτίου 2019 στο νοσοκομείο Υγεία όπου νοσηλευόταν δύο μήνες, με οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Η ιστορία της οικογένειας Γιαννακόπουλου ξεκίνησε στο φαρμακείο της οδού Πειραιώς το 1924. Το 1951 ίδρυσε μαζί με τον αδελφό του Παύλο, την εταιρία ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ με έδρα στη οδό Σωκράτους. Σταδιακά κατάφερε να εξασφαλίσει τις αντιπροσωπείες πολλών μεγάλων ξένων παραγωγών φαρμάκου (Roussel, Boots, Sigma Tau, Alcon, Merck, Jannsen και της ιαπωνικής Takeda), το 1971. Την ίδια χρονιά η ΦΑΡΜΑΓΙΑΝ μετατράπηκε σε ΒΙΑΝΕΞ Α.Ε, η οποία έφτασε να αριθμεί τέσσερα εργοστάσια σε όλη την Ελλάδα με 1.200 υπαλλήλους. Ασχολήθηκε επίσης με το εμπόριο μπανάνας. Τελευταία, είχε τη θέση του προέδρου της ΒΙΑΝΕΞ, μετά την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
