19 Φεβρουαρίου 2024
Είναι η 50η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο Υπολείπονται 316 ημέρες για τη λήξη του. 🌅 Ανατολή ήλιου: 07:10 - Δύση ήλιου: 18:07 Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 57 λεπτά 🌔 Σελήνη 10.1 ημερών Χρόνια πολλά στους: Φιλόθεο, Φιλοθέη, Φιλοθέα, Φιλοθεούλα.
Γεγονότα
1844 – Ψηφίζεται το πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας, με το οποίο καθιερώνεται η συνταγματική μοναρχία. Το πρώτο σύνταγμα του Βασιλείου της Ελλάδος ήταν το Ελληνικό Σύνταγμα του 1844. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1843, η στρατιωτική φρουρά της Αθήνας, με τη βοήθεια των πολιτών, επαναστάτησε και απαίτησε από τον βασιλιά Όθωνα την παραχώρηση Συντάγματος.
Το Σύνταγμα που διακηρύχτηκε τον Μάρτιο του 1844 προήλθε από τις εργασίες της «Εθνικής Συνέλευσης της Τρίτης Σεπτέμβρη των Ελλήνων στην Αθήνα» και ήταν ένα Συνταγματικό Σύμφωνο, δηλαδή μια σύμβαση μεταξύ του μονάρχη και του Έθνους. Το Σύνταγμα αυτό αποκαθιστούσε τη Συνταγματική Μοναρχία και βασίστηκε στο Γαλλικό Σύνταγμα του 1830 και στο Βελγικό Σύνταγμα του 1831.
Οι κύριες διατάξεις του ήταν οι εξής: Καθιέρωσε την αρχή της μοναρχικής κυριαρχίας, καθώς ο μονάρχης ήταν η αποφασιστική δύναμη του κράτους. Η νομοθετική εξουσία ασκούταν από το βασιλιά – ο οποίος είχε επίσης το δικαίωμα να κυρώνει τους νόμους – από το Κοινοβούλιο και τη Γερουσία. Τα μέλη του Κοινοβουλίου μπορούσαν να είναι τουλάχιστον 80 και εκλέγονταν για τριετή θητεία με καθολική ψηφοφορία. Οι γερουσιαστές διορίζονταν με ισόβια θητεία από το βασιλιά και ο αριθμός τους ήταν 27, αν και ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αυξηθεί εάν επρόκειτο για ανάγκη και σύμφωνα με τη βούληση του μονάρχη, αλλά δεν θα μπορούσε να υπερβεί το ήμισυ του αριθμού των μελών του Κοινοβουλίου.
Επίσης, καθιερώνεται η ευθύνη των υπουργών για τις ενέργειες του βασιλιά, ο οποίος τους διορίζει και τους παύει. Ο τομέας της δικαιοσύνης προέρχεται από τον βασιλιά και επιβάλλεται στο όνομά του από τους δικαστές που ο ίδιος διορίζει.
Τέλος, αυτή η Συνέλευση ψήφισε τον εκλογικό νόμο της 18ης Μαρτίου 1844, ο οποίος ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός νόμος που προέβλεπε, κατ ‘ουσίαν, την καθολική ψηφοφορία (αλλά μόνο για τους άνδρες).
Παρά το γεγονός ότι ο Όθωνας αποδέχτηκε την καθιέρωση ενός συνταγματικού καθεστώτος, δεν είχε την τάση να το επιβάλει και, παραβιάζοντας τόσο το πνεύμα όσο και το γράμμα του Συντάγματος, προσπάθησε να συγκεντρώσει όσο το δυνατόν περισσότερη εξουσία. Τη νύχτα της 10ης Οκτωβρίου 1862 το αυξανόμενο κύμα δυσαρέσκειας οδήγησε τους λαούς και τους στρατιωτικούς να εξεγερθούν και να αποφασίσουν την έξωση του Όθωνα.
1936 – Ο αρχηγός των Φιλελευθέρων, Θεμιστοκλής Σοφούλης, και ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας του Παλλαϊκού Μετώπου, Στυλιανός Σκλάβαινας, υπογράφουν μυστικό σύμφωνο, με το οποίο το Παλλαϊκό Μέτωπο δεσμεύεται να υποστηρίξει τον Σοφούλη κατά την εκλογή προέδρου της Βουλής, ενώ οι Φιλελεύθεροι με τη σειρά τους να καταργήσουν το Ιδιώνυμο, την υπηρεσία κρατικής ασφαλείας, και να αμνηστεύσουν ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ (Σύμφωνο Σοφούλη-Σκλάβαινα).
Κατά την θυελλώδη συνεδρίαση για την εκλογή προέδρου της Βουλής στις 6 Μαρτίου 1936, το ΚΚΕ στήριξε την υποψηφιότητα του Θεμιστοκλή Σοφούλη, σαν δέσμευση του συμφώνου εκ μέρους του. Έτσι ο Σοφούλης εκλέχθηκε πρόεδρος της Βουλής με τις ψήφους των Φιλελευθέρων και του Παλλαϊκού Μετώπου. Στη συνέχεια όμως το κόμμα των Φιλελευθέρων δεν τήρησε τις υποχρεώσεις του με αποτέλεσμα το ΚΚΕ να φέρει στο φως της δημοσιότητας το σύμφωνο, να προκληθούν μεγάλες αντιδράσεις και να μην σχηματιστεί η κυβέρνηση των Φιλελευθέρων. Ενδεικτικό των σφοδρών αντιδράσεων είναι το γεγονός ότι ο τότε αρχηγός του ΓΕΣ Αλέξανδρος Παπάγος ενημέρωσε τον βασιλιά Γεώργιο Β΄ ότι ο στρατός δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί κυβέρνηση Φιλελευθέρων που θα στηριζόταν σε ψήφους ή σε ανοχή των κομμουνιστών.
Το Σύμφωνο Σοφούλη–Σκλάβαινα γέννησε ελπίδες για την δημιουργία μιας δημοκρατικής κυβέρνησης και την αποτροπή μιας φασιστικής δικτατορίας, αλλά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Στις 13 Απριλίου 1936 πέθανε αιφνιδίως από ανακοπή καρδιάς ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Δεμερτζής και ο Γεώργιος Β΄ ανέθεσε στον Ιωάννη Μεταξά την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία εξασφάλισε ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή στις 27 Απριλίου με 241 ψήφους υπέρ, 4 αποχές και 16 κατά. Στις 4 Αυγούστου 1936 εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα η ομώνυμη δικτατορία του Μεταξά με τη συναίνεση και στήριξη του Γεωργίου Β΄.
1947 – Αποφασίζεται από την κυβέρνηση Μαξίμου η ίδρυση του στρατοπέδου πολιτικών κρατουμένων στη Μακρόνησο, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μακρόνησο αποτέλεσε τόπο εξορίας χιλιάδων στρατιωτών και πολιτών που οι αρχές έκριναν ότι έχρηζαν κοινωνικής, πολιτικής ή εθνικής αναμόρφωσης.Το στρατόπεδο λειτουργούσε ανεπίσημα από το 1947. Για τη διαχείριση του στρατοπέδου ιδρύθηκε επισήμως, τον Οκτώβριο του 1949, ο «Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου» (Ο.Α.Μ.) και λειτούργησε έως το 1955, περίοδο που περιλαμβάνει τον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Οργανισμός υπαγόταν στο Γενικό Επιτελείο Στρατού. Κατά τον ιστορικό Αντώνη Λιάκο, οι έγκλειστοι συνολικά κυμαίνονται από 40.000 έως 100.000.
1978 – Μακελειό στο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Τον Φεβρουάριο του 1978 η Κύπρος βρέθηκε στη δίνη των ενδοαραβικών συγκρούσεων, ενόψει της ισραηλινο-αιγυπτιακής προσέγγισης («Συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ»).
Στο ξενοδοχείο «Χίλτον» φιλοξενείτο η σύνοδος του Κινήματος Αφροασιατικής Αλληλεγγύης, αντιπρόεδρος του οποίου ήταν ο αρχηγός της ΕΔΕΚ Βάσος Λυσσαρίδης. Στις 11:20 το πρωί της 18ης Φεβρουαρίου, δύο ένοπλοι Άραβες, ο 28χρονος Ιορδανός Σαρί Μοχάμ Κατάρ και ο 26χρονος Κουβεϊτιανός Ζαγιέτ Άλι, μπήκαν στην αίθουσα της συνεδρίασης και δολοφόνησαν εν ψυχρώ τον αιγύπτιο γενικό γραμματέα της Κίνησης, Γιουσέφ ελ Σεμπάι, προσωπικό φίλο του Πρόεδρου της Αιγύπτου Ανουάρ Ελ Σαντάτ.
Αμέσως μετά, οι δύο οπλοφόροι συνέλαβαν αρκετούς από τους συνέδρους (ανάμεσά τους και τον Βάσο Λυσσαρίδη), τους έθεσαν υπό ομηρία και απαίτησαν από την κυπριακή κυβέρνηση να τους εξασφαλίσει αεροπλάνο για το εξωτερικό. Ο υπουργός Εσωτερικών και Άμυνας Χριστόδουλος Βενιαμίν, που ανέλαβε καθήκοντα διαπραγματευτή, κρατήθηκε και αυτός ως όμηρος.
Η κυβέρνηση του προέδρου Σπύρου Κυπριανού υπέκυψε και στη 1:40 μ.μ. οι δύο τρομοκράτες μαζί με τους 14 άραβες ομήρους τους (12 Άραβες, Βενιαμίν και Λυσσαρίδης), επιβιβάστηκαν σε λεωφορείο με προορισμό το αεροδρόμιο της Λάρνακας. Εκεί, έπειτα από νέες διαπραγματεύσεις, επιβιβάστηκαν σε αεροπλάνο των Κυπριακών Αερογραμμών και στις 8:20 το βράδυ αναχώρησαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Μαζί τους είχαν μόνο τους 12 άραβες ομήρους, καθώς νωρίτερα είχαν απελευθερώσει τους δύο κύπριους πολιτικούς.
Αρχικά, το αεροπλάνο κατευθύνθηκε στη Λιβύη, στη συνέχεια πέρασε πάνω από την Κρήτη και κατόπιν πέταξε πάνω από τη Σαουδική Αραβία. Κανένα αεροδρόμιο δεν του επέτρεψε να προσγειωθεί, παρά τις προσπάθειες που έγιναν και προς άλλες χώρες. Το αεροπλάνο άρχισε να ξεμένει από καύσιμα και τελικά προσγειώθηκε μόνο για ανεφοδιασμό στο Τζιμπουτί. Ακολούθως, έλαβε πορεία προς βορρά και στις 5:30 το απόγευμα της επομένης, 19ης Φεβρουαρίου 1978, προσγειώθηκε στη Λάρνακα. Αμέσως ξεκίνησε νέος γύρος διαπραγματεύσεων, αυτή τη φορά με την παρουσία του Προέδρου Κυπριανού.
Οι διαπραγματεύσεις βρίσκονταν σε προχωρημένο στάδιο, όταν στο αεροδρόμιο έκανε την εμφάνισή του ένα μεταγωγικό C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας της Αιγύπτου. Του παραχωρήθηκε άδεια προσγείωσης, επειδή μετέφερε εκπρόσωπο της κυβέρνησης του Καΐρου. Από αυτό το σημείο και μετά οι εξελίξεις είναι απρόβλεπτες και καταιγιστικές. Οι κυπριακές αρχές με έκπληξή τους διαπιστώνουν ότι το αεροπλάνο μεταφέρει ένα λόχο αιγύπτιων κομάντος, με προφανή σκοπό τη διενέργεια επιχείρησης για την απελευθέρωση των ομήρων. Το διατάζουν να απογειωθεί και να επιστρέψει στη βάση του.
Οι Αιγύπτιοι, όχι μόνον δεν υπακούουν, αλλά ξεκινούν επιθετική ενέργεια κατά του αεροπλάνου των Κυπριακών Αερογραμμών. Η Εθνική Φρουρά αντιδρά αστραπιαία και για την επόμενη ώρα το αεροδρόμιο της Λάρνακας μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Με βαρέα όπλα επιτίθεται εναντίον του αιγυπτιακού μεταγωγικού, το οποίο κυριολεκτικά διαλύεται, ενώ το κυπριακό υφίσταται εκτεταμένες ζημιές από την επίθεση των Αιγυπτίων. Ο απολογισμός είναι βαρύς: 15 αιγύπτιοι καταδρομείς και ένας κύπριος υπάλληλος του αεροδρομίου χάνουν τη ζωή τους, 16 αιγύπτιοι κομάντος και 7 εθνοφρουροί τραυματίζονται, ενώ οι υπόλοιποι καταδρομείς αιχμαλωτίζονται.
Μετά τη μάχη αρχίζει μια μεγάλη διπλωματική κρίση. Ο Ανουάρ Ελ Σαντάτ εξοργίζεται και αποφασίζει τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Αιγύπτου με την Κύπρο, παρά το γεγονός ότι δέχεται έντονες επικρίσεις για την απόφασή του να διατάξει επιδρομή σε ξένη χώρα χωρίς την άδεια των αρχών της. Εξαπολύει, μάλιστα, πρωτοφανή για τα διπλωματικά θέσμια επίθεση εναντίον του προέδρου Κυπριανού. Τον αποκαλεί «νάνο» και τον απειλεί ότι «θα πληρώσει για την προδοτική του απόφαση, που κατέληξε στο θάνατο μερικών από τα παιδιά μου», όπως είπε χαρακτηριστικά.
H Αίγυπτος ισχυρίστηκε ότι η επιχείρηση των κομάντος αποφασίστηκε με τη σύμφωνο γνώμη της κυπριακής κυβέρνησης. H Λευκωσία το διέψευσε και ο πρόεδρος Kυπριανού ήταν τόσο σίγουρος ότι το μεταγωγικό μετέφερε αξιωματούχο του Kαΐρου, που έστειλε υπουργό να τον υποδεχθεί στο αεροδρόμιο με μια ανθοδέσμη. Οι δύο δολοφόνοι του Σεμπάι δικάστηκαν στην Κύπρο και καταδικάστηκαν σε θάνατο. Αργότερα, όμως, η ποινή τους μετατράπηκε σε ισόβια. Οι διπλωματικές σχέσεις Κύπρου και Αιγύπτου αποκαταστάθηκαν στις 30 Μαΐου 1984, επί προεδρίας Χόσνι Μουμπάρακ.
1991 – Το 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ συνέρχεται στην Αθήνα, στην κλειστή αίθουσα του Ολυμπιακού Σταδίου, σε συνθήκες δραματικής υποχώρησης του κομμουνιστικού κινήματος, ανατροπών στην ΕΣΣΔ, καθώς και έντονης εσωκομματικής διαπάλης μερίδας στελεχών που επιζητούσαν τη διάλυση του Κόμματος και την ενσωμάτωσή του στον Συνασπισμό. Θα διαρκέσει έως τις 24 Φεβρουαρίου.
Μετά την Ευρεία Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον Ιούνη του 1990 και με δεδομένη την απόρριψη του Προσχεδίου των Θέσεων από την πλειοψηφία της ΚΕ, στις 2 Ιούλη συνέρχεται εκ νέου η ΚΕ και αναθέτει στο ΠΓ να διαμορφώσει το τελικό σχέδιο θέσεων. Το Κόμμα όμως ήδη έχει μπει σε περίοδο σκληρής εσωκομματικής διαπάλης που διαρκεί περίπου ένα χρόνο μέχρι τον Ιούλη του 1991, οπότε και η κρίση κορυφώθηκε και πήρε χαρακτήρα ανοιχτής ρήξης. Τους μήνες που ακολούθησαν ξετυλίχθηκε μια συστηματική προσπάθεια των στελεχών της οπορτουνιστικής ομάδας με ανοιχτές παραβιάσεις των αρχών λειτουργίας του Κόμματος και φραξιονισμό, με στόχο να επιβάλουν τις θέσεις τους στο Κόμμα. Στην όλη προσπάθεια στρατεύτηκαν και άλλες οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις που δρούσαν ως σύμμαχοι μέσα στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου, αποδεικνύοντας πως οι δυνάμεις αυτές δεν έχασαν ποτέ τον αντι-ΚΚΕ χαρακτήρα τους
Γεννήσεις
1473 – Νικολάι Κόπερνικ. (Γερμανικά: Nikolaus Kopernikus, Πολωνικά: Mikołaj Kopernik, 19 Φεβρουαρίου 1473 – 24 Μαΐου 1543) ήταν Πολωνός αναγεννησιακός μαθηματικός και αστρονόμος, ο οποίος διατύπωσε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος, τοποθετώντας τον Ήλιο και όχι τη Γη στο κέντρο του.
Ο Κοπέρνικος γεννήθηκε στο Τορν της Πρωσίας (σημερινό Τόρουν της Πολωνίας), και πέρασε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στο Άλενσταϊν και στο Φράουενμπουργκ της Βάρμιας, επαρχίας της σημερινής Πολωνίας όπου και πέθανε. Λίγο πριν τον θάνατό του, εξέδωσε το βιβλίο «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI» («Έξι Βιβλία για τις Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών»), το οποίο αποτέλεσε τη βάση για την εξέλιξη της σύγχρονης Αστρονομίας. Ο Κοπέρνικος υποστήριξε την ηλιοκεντρική θεωρία, την άποψη δηλαδή ότι η Γη και τα άλλα σώματα του Ηλιακού Συστήματος περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, σε αντίθεση με την τότε επίσημη γεωκεντρική θεωρία, που ήθελε τη Γη ακίνητη και κέντρο του κόσμου. Άνοιξε έτσι τον δρόμο για τους αστρονόμους της επόμενης γενιάς (ειδικά τον Γιοχάνες Κέπλερ) αλλά και την Επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα
1809 – Παύλος Μαρία Βοναπάρτης. Ήταν το τρίτο παιδί του Λυσιέν Βοναπάρτη και της συζύγου του Αλεξανδρίνας ντε Μπλεσάμπ-Βοναπάρτη. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.<
Τον Μάρτιο του 1827, σε ηλικία 18 ετών, έφυγε από την πόλη κρυφά από τους γονείς του, και πήγε στην Ανκόνα από εκεί με ξένο όνομα ταξίδεψε στην Ελλάδα για να λάβει μέρος στον πόλεμο για την ανεξαρτησία των Ελλήνων. Ο Παύλος Βοναπάρτης έφτασε πρώτα στα Ιόνια Νησιά, αργότερα βρέθηκε με τον Βρετανό Ναύαρχο Κόχραν, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν επιφορτισμένος με τον ελληνικό στόλο. Ο Παύλος υπηρέτησε στη ναυαρχίδα Ελλάς. Μετά από μια σειρά αποτυχημένων ενεργειών, ο στολίσκος του Κόχραν αγκυροβόλησε στο στενό έξω από τις Σπέτσες.
Ο Παύλος Βοναπάρτης πέθανε στο Ναύπλιο στις 7 Σεπτεμβρίου (Π.Η. 26 Αυγούστου) του 1827, όταν μία ημέρα πριν βρέθηκε στη φρεγάτα Ελλάς βαριά πληγωμένος από απρόσεκτο χειρισμό όπλου, καθώς καθάριζε το πιστόλι του. Το 1832, μετά το τέλος του Πολέμου στην Ελλάδα, το ταριχευμένο σώμα του Παύλου Βοναπάρτη θάφτηκε σε μαυσωλείο στο νησί της Σφακτηρίας, μαζί με τους Γάλλους ναύτες που έπεσαν στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου.
Θάνατοι
1880 – Κωνσταντίνος Μπρουμίδης. (Constantino Brumidi, Κονσταντίνο Μπρουμίντι)(1805-1880) γεννήθηκε στην Ιταλία από Έλληνα πατέρα και Ιταλίδα μητέρα και ήταν ζωγράφος. Το 1854 μετανάστευσε στις ΗΠΑ για να ζωγραφίσει επί 25 ολόκληρα χρόνια τον εσωτερικό χώρο της Ροτόντας του Αμερικανικού Καπιτωλίου. Οι τοιχογραφίες του υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Τον Απρίλιο του 2007, η Αμερικάνικη κυβέρνηση διοργάνωσε τελετή για να τιμήσει τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την ημέρα της γεννήσεώς του. «Η τέχνη του είναι μια συμβατική ιταλική τέχνη των μέσων του 19ου αιώνα.»
Ο Κωνσταντίνος ήταν γιος του Σταύρου Μπρουμίδη από τα Φιλιατρά, ο οποίος έφυγε για την Ιταλία λίγο πριν ή λίγο μετά τα Ορλωφικά (1770), για να αποφύγει τους διωγμούς των Τούρκων, και της Ιταλίδας Anna Bianchini. Γεννήθηκε στη Ρώμη το 1806. Σε πολύ μικρή ηλικία έδειξε το σπάνιο ταλέντο του. Σε ηλικία 13 ετών γράφτηκε στην Ακαδημία του Αγίου Λουκά της Ρώμης. Αργότερα μαθήτευσε δίπλα στον σπουδαίο Αντόνιο Κανόβα και τον Μπερτέλ Τόρβαλντσεν. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα τέχνης σε διάφορα μουσεία και μαθήτευσε δίπλα σε διακεκριμένους ζωγράφους, που δημιουργούσαν τοιχογραφίες. Έτσι, μαζί με άλλους ζωγράφους, ανέλαβε την αποκατάσταση των τοιχογραφιών του Ραφαήλ στο Βατικανό. Την ίδια εποχή φιλοτέχνησε την προσωπογραφία του Πάπα Πίου Θ’. Οι αναταραχές και η τεταμένη πολιτική κατάσταση στην Ιταλία όμως, τον ανάγκασαν, να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α. (1852).
Εκεί, σε πολύ σύντομο διάστημα, έγινε γνωστός, απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα και ξεκίνησε, να ζωγραφίζει εικόνες σε εκκλησίες.
Αυτό βέβαια, που τον έκανε διάσημο ήταν η τοιχογράφηση του Καπιτώλιου της Ουάσινγκτον, στον τεράστιο θόλο του οποίου φιλοτέχνησε την «Αποθέωση του Ουάσινγκτον». Συνολικά, τοιχογράφησε περισσότερα από 1.500 τ.μ. στο Καπιτώλιο, σε διάστημα 25 ετών.
Οι αναγεννησιακές του επιρροές (Μιχαήλ Άγγελος, Ραφαήλ), σε συνδυασμό με τις ρομαντικές τάσεις της εποχής του, είναι φανερές στα έργα του Μπρουμίδη, που από τους κριτικούς τέχνης πήρε το προσωνύμιο «Μιχαήλ Άγγελος των Η.Π.Α.».
Ο Κωνσταντίνος Μπρουμίδης, ένας ακόμα μεγάλος Έλληνας, πέθανε τον Φεβρουάριο του 1880.
1962 – Γεώργιος Παπανικολάου (Κύμη Ευβοίας, 13 Μαΐου 1883 – Μαϊάμι, Η.Π.Α., 19 Φεβρουαρίου 1962) ήτανδιάσημος Έλληνας ιατρός, βιολόγος και ερευνητής. Ήταν πρωτοπόρος στην κυτταροπαθολογία, και για τον πρώιμο εντοπισμό του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας. Είναι περισσότερο γνωστός ως ο άνθρωπος που ανακάλυψε την πρωτοποριακή κυτταροδιαγνωστική μέθοδο, γνωστή ως Τεστ Παπ, που χάρισε ζωή στις γυναίκες όλου του κόσμου, όπως αναφέρει αναμνηστική πλάκα στο Ερευνητικό Καρκινολογικό Ινστιτούτο «Γ. Παπανικολάου».
Γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1883 στην Κύμη Ευβοίας. Ο πατέρας του Νικόλαος Παπανικολάου ήταν ιατρός και διετέλεσε και δήμαρχος της πόλης ενώ είχε εκλεγεί και βουλευτής Ευβοίας και Καρυστίας. Ο Γεώργιος Παπανικολάου πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Κύμη, όπου και τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο. Κατόπιν οι γονείς του, τον έστειλαν στην Αθήνα για να τελειώσει τις εγκύκλιες σπουδές.[9] Με το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών εισήλθε το 1898 στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε ηλικία 16 ετών. Έλαβε το πτυχίο του το 1904, σε ηλικία, δηλαδή, μόλις 21 ετών. Στη συνέχεια εκπλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία. Τότε, ο πατέρας του πρότεινε μεταξύ άλλων να ακολουθήσει το δρόμο του στρατιωτικού ιατρού, την οποία πρόταση απέρριψε. Μάλιστα σε ένα γράμμα προς τον πατέρα του έγραφε:
«Όχι δεν θέλω να γίνω στρατιωτικός γιατρός. Θέλω να μείνω ελεύθερος, να αισθανθώ την χαρά που δίνει ο αγών της ζωής. Εμένα δεν με τρομάζει το πέλαγος. Θέλω την ελευθερία μου, την γλυκιά μου ελευθερία».
Ήταν φιλομαθής. Στην Αθήνα, κατά τη διάρκεια των σπουδών του, διεύρυνε τη μόρφωσή του με την εκμάθηση ξένων γλωσσών, όπως τα γαλλικά, που θεωρούνταν, τότε, απαραίτητα για τους καλλιεργημένους ανθρώπους. Ωστόσο ασχολήθηκε με τη φιλοσοφία, τη λογοτεχνία και τη μουσική, η οποία ήταν και το μεγάλο του πάθος. Έτσι, ασχολήθηκε επί οκτώ έτη με το βιολί. Παρακολουθούσε μαθήματα στο Ωδείο Λότνερ. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή, επέστρεψε στην Κύμη. Επιστρέφοντας όμως εκεί, συλλογιζόταν το λόγο που έγινε ιατρός, αφού δεν ήθελε να ασκήσει το επάγγελμα αυτό. Καθημερινά, κάνοντας αμέτρητους περιπάτους, στην Κύμη, ήρθε πιο κοντά με τη φιλοσοφία. Ο Φρίντριχ Νίτσε έπαιξε μεγάλο ρόλο στον τρόπο σκέψης του. Επίσης ασχολήθηκε και με τους: Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Ιμμάνουελ Καντ, και Άρθουρ Σοπενχάουερ.
2016 – Ουμπέρτο Έκο (ιταλ.: Umberto Eco, 5 Ιανουαρίου 1932 – 19 Φεβρουαρίου 2016) ήταν Ιταλός σημειολόγος, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος, κριτικός λογοτεχνίας και μυθιστοριογράφος.
Από το 1975 κατείχε την έδρα του Καθηγητή Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 ήταν πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Ήταν συγγραφέας πολλών μελετών και δοκιμίων, που έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1965, ενώ το 1980 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα (Το όνομα του Ρόδου), που τιμήθηκε με το βραβείο Strega (1981), και το Medicis Etranger (βραβείο που δίνεται στον καλύτερο ξένο λογοτέχνη στη Γαλλία) το 1982.
Λέγεται ότι το επώνυμο Έκο είναι το αρκτικόλεξο των λατινικών λέξεων Ex Caelis Oblatus, που σημαίνει «θεϊκό δώρο».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
