17 Μαρτίου 2024
Είναι η 77η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 289 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:32 – Δύση ήλιου: 18:34
Διάρκεια ημέρας: 12 ώρες 2 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αλέξιο, Αλέξη, Αλέκο, Αλεξία, Αλέξα και Γερτρούδη
Γεγονότα
1821 – Οι πρόκριτοι της Μάνης, υπό την αρχηγία του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, υψώνουν τη σημαία της επανάστασης στο χωριό Τσίμοβα (σημερινή Αρεόπολη) της Λακωνίας. Στις 17 Μαρτίου 1821 μετά από δοξολογία που έγινε στον Ιερό Ναό των Αγίων Ταξιαρχών οι Μανιάτες ύψωσαν την Σημαία της επανάστασης(λευκή με μπλε Σταυρό), αρχηγός των επαναστατών ορίστηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ο οποίος είχε εκλεγεί από την συνέλευση των Κιτριών στις 8 Μαρτίου 1821.
Με επικεφαλής τον Πετρόμπεη και άλλους επιφανείς όπως οι Μούρτζινοι οι Μανιάτες ειδιποίησαν τους υπόλοιπους πολεμιστές της Πελοποννήσου ότι κήρυξαν την επανάσταση, και έτσι όλοι μαζί μετά την Αρεόπολη βάδιζαν προς την Καλαμάτα την οποίαν ελευθέρωσαν στις 23 Μαρτίου. Αυτήν την φορά η προσπάθεια των Μανιατών, αλλά και των υπολοίπων Ελλήνων στέφτηκε με επιτυχία και μέσα από εκατοντάδες σελίδας δόξας, ηρωισμού και θυσίες η Ελλάδα κέρδισε την ανεξαρτησία της.
1934 – Εγκαινιάζεται η Πάντειος Σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Λεωφόρο Συγγρού. Το Πάντειον Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, το οποίο συνήθως αναφέρεται απλά ως Πάντειο Πανεπιστήμιο, είναι πανεπιστήμιο με έδρα την Αθήνα. Ιδρύθηκε το 1930 ως Ελευθέρα Σχολή Πολιτικών Οικονομικών Επιστημών από την Εταιρεία Εκπαιδευτική Αναγέννησις και ξεκίνησε να λειτουργεί επίσημα στις 18 Νοεμβρίου 1930. Η σύνδεσή του με το κράτος επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση στην προεδρία της Διοικούσας Επιτροπής του Υπουργού Παιδείας. Το 1931 μετονομάστηκε σε Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών, προς τιμήν του Αλέξανδρου Πάντου που άφησε κληροδότημα για την ίδρυση της σχολής, το 1937 ανακηρύχθηκε σε ανώτατη σχολή και γίνεται ίδρυμα δημοσίου δικαίου και το 1939 έλαβε την ονομασία Ανωτάτη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Δημοσίων Υπαλλήλων.
Είναι το πέμπτο αρχαιότερο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα και η πρώτη σχολή πολιτικών επιστημών της Ελλάδας. Σήμερα το Πάντειο Πανεπιστήμιο διαθέτει εννέα (9) ακαδημαϊκά Τμήματα, τα οποία καλύπτουν το φάσμα των κοινωνικών και πολιτικών επιστημών. Πρύτανις του Ιδρύματος από την 1η Σεπτεμβρίου 2020 είναι η κ. Χριστίνα Κουλούρη, Καθηγήτρια Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας της σχολής Πολιτικών Επιστημών.
1948 – Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Γαλλία και Μ. Βρετανία υπογράφουν τη Συμφωνία των Βρυξελλών, προάγγελο του ΝΑΤΟ. στις 17 Μαρτίου του 1948 οι Χώρες Μπενελούξ υπέγραψαν στις Βρυξέλλες, μετά της Αγγλίας και Γαλλίας μία πεντηκονταετή αμυντική συνθήκη περί αμοιβαίας βοήθειας σε περίπτωση που οποιοδήποτε μέλος – Χώρα θα δεχόταν εξωτερική ένοπλη επίθεση, η οποία περιελάμβανε εκτός των διαφόρων αμυντικών όρων και άλλους εμπορικούς, οικονομικούς και συντονιστικούς όρους.
Γεννήσεις
763 – Χαρούν Αλ Ρασίντ (17 Μαρτίου 763 – 24 Μαρτίου 809), ή αλλιώς Χαρούν αρ-Ρασίντ, Ααρών ο Δίκαιος, ήταν ο 5ος και πιο γνωστός αββασίδης Χαλίφης. Γεννήθηκε στην πόλη Ρέι, κοντά στην Τεχεράνη, και μεγάλωσε στη Βαγδάτη, ενώ κατά τη διάρκεια της βασιλείας του έζησε στην πόλη Ράκα στο μέσο ρου του ποταμού Ευφράτη. Κυβέρνησε το Χαλιφάτο από το 786 έως το 809. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής του υπήρξε άνθιση των επιστημών και γενικώς πολιτιστική και θρησκευτική ακμή. Οι Τέχνες επίσης έφτασαν στη μέγιστη ακμή τους εκείνη την εποχή. Έχτισε επίσης την περίφημη βιβλιοθήκη Μπαγίτ αλ-Χίκμα. Ο Χαρούν ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος και η ζωή του στο Παλάτι έγινε η αφορμή για τη δημιουργία μύθων. Μερικοί από αυτούς βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα αλλά οι περισσότεροι ήταν αποκυήματα της φαντασίας των συγγραφέων. Ένα παράδειγμα πραγματικής ιστορίας είναι το ρολόι που έστειλε ο Χαρούν ανάμεσα σε άλλα δώρα στον αυτοκράτορα Καρλομάγνο. Ανάμεσα στις φανταστικές ιστορίες βρίσκεται το πασίγνωστο έργο Χίλιες και μία Νύχτες, που περιγράφει φανταστικά γεγονότα σχετικά με τους αυλικούς του Χαρούν αρ-Ρασίντ ή ακόμα και τον ίδιο.
1834 – Γκότλιμπ Ντάιμλερ (Gottlieb Wilhelm Daimler, 17 Μαρτίου 1834 – 6 Μαρτίου 1900[1]) ήταν Γερμανός μηχανικός, βιομηχανικός σχεδιαστής και βιομήχανος, ο οποίος γεννήθηκε στο Σόρνντορφ της σημερινής Γερμανίας (τότε ανήκε στο Βασίλειο της Βυρτεμβέργης, ομοσπονδιακό κράτος της Γερμανικής Συνομοσπονδίας). Υπήρξε πρωτοπόρος στη δημιουργία των μηχανών εσωτερικής καύσης και στην ανάπτυξη της αυτοκινητοβιομηχανίας. Επίσης εφηύρε τον βενζινοκινητήρα υψηλής ταχύτητας.
Ο Ντάιμλερ και ο επί πολλά έτη επιχειρηματικός εταίρος του Βίλχελμ Μάιμπαχ ήταν δύο εφευρέτες, των οποίων στόχος ήταν να δημιουργήσουν μικρούς κινητήρες υψηλής ταχύτητας που να μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε μέσο μετακίνησης. Το 1885 κατασκεύασαν τον πρόδρομο του σύγχρονου βενζινοκινητήρα, ο οποίος στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε ένα δίτροχο, την πρώτη μοτοσικλέτα με μηχανή εσωτερικής καύσης, και την επόμενη χρονιά σε μία άμαξα και σε μία βάρκα.
Το 1890, ίδρυσαν τη Daimler-Motoren-Gesellschaft (DMG) και πούλησαν το πρώτο τους αυτοκίνητο το 1892. Ο Ντάιμλερ αρρώστησε και έκανε ένα διάλειμμα στην επιχειρηματική του δραστηριότητα. Με την επιστροφή του, συνάντησε δυσκολίες με τους υπόλοιπους μετόχους, γεγονός που οδήγησε στην παραίτησή του (και του Μάιμπαχ) το 1893. Επέστρεψαν και οι δύο το 1894. Το 1900, ο Ντάιμλερ πέθανε και ο Βίλχελμ Μάιμπαχ άφησε τη DMG το 1907. Το 1924, η διοίκηση της DMG υπέγραψε μία συμφωνία μακροχρόνιας συνεργασίας με τη Μπεντς & Σια του Καρλ Μπεντς και το 1926 οι δύο εταιρείες συγχωνεύτηκαν στη Daimler-Benz AG, η οποία εξελίχθηκε στη σημερινή Daimler AG.
1837 – Κωνσταντίνος Βολανάκης. Οι γονείς του Βολανάκη κατάγονταν από την Βολάνη, ένα μικρό χωριό της περιοχής του Ρεθύμνου. Σπούδασε στο Γυμνάσιο της Σύρου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1856. Την ίδια χρονιά, με παρότρυνση των μεγαλύτερων αδελφών του, πήγε στην Τεργέστη για να δουλέψει ως λογιστής κοντά στον μεγάλο οίκο εμπορίας ζαχάρεως Αφεντούλη. Ο Αφεντούλης, σύζυγος της αδελφής του Πολυξένης, εκτίμησε τις καλλιτεχνικές ικανότητες του νεαρού Βολανάκη από τα πάμπολλα σκαριφήματα με βάρκες, πλοία και λιμάνια που ο τελευταίος έφτιαχνε μέσα στις σελίδες των λογιστικών βιβλίων. Με έξοδα του Αφεντούλη στάλθηκε το 1860 στη Βαυαρία για να σπουδάσει ζωγραφική στην Ακαδημία του Μονάχου, όπου φαίνεται να μαθήτευσε κοντά στον Καρλ φον Πιλότυ και τον Βίλχελμ φον Κάουλμπαχ.
Μετά την αποφοίτησή του από την Ακαδημία του Μονάχου, ο Βολανάκης εργάστηκε στο Μόναχο, την Βιέννη και την Τεργέστη. Το 1883 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Σε αυτό συνετέλεσε και η πίεση της γυναίκας του, «η οποία δεν άντεχε τον κρύο χειμώνα του Μονάχου». Όμως, ο Νικόλαος Γύζης, νονός της κόρης του, τον απέτρεψε από το να γυρίσει στήν Αθήνα, λέγοντάς του ότι «ἐκεῖ [στὴν Ἀθήνα] οἱ πίνακες ζωγραφικῆς πωλοῦνται ἐξευτελιστικῶς εἰς τὸν Κῆπο τῶν Τιτάνων». Από την ίδια χρονιά και μέχρι το 1903 δίδαξε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας, αρχικά το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής και αργότερα το μάθημα της Αγαλματογραφίας.
Λόγω τόσο της πολυμελούς οικογένειάς του όσο και των χαμηλών τιμών πωλήσεως των πινάκων του, πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του φτωχός. Είναι χαρακτηριστικό, ότι λόγω της πενίας αντέστρεψε το σύνηθες, και αντί να αγοράζουν τους πίνακές του και μετά οι πελάτες να πηγαίνουν στον κορνιζά, αυτός συνεργάσθηκε με τον κορνιζά Λούτσο στον Πειραιά, και ζωγράφιζε πίνακες που να ταιριάζουν σε μέγεθος με τις ξυλόγλυπτες κορνίζες του. Ταλαιπωρημένος από μια κήλη, τελικά πέθανε στον Πειραιά το 1907. «Στην κηδεία του παρευρέθησαν μόνο 5-6 άτομα».
Είχε νυμφευθεί την Φανή Χρηστίδου και απέκτησαν μαζί την Πολυξένη, τον Γεώργιο, τον Δημήτριο, τον Άγγελο, την Μαίρη, τον Μιλτιάδη, δικηγόρο που έγραψε την βιογραφία του πατέρα του και τον Σπυρίδωνα.
Θάνατοι
180 – Μάρκος Αυρήλιος (Imperator Caesar Marcus Aurelius Antoninus Augustus, 26 Απριλίου 121 – 17 Μαρτίου 180) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 161 έως το 180. Κυβέρνησε ως συναυτοκράτορας με τον Λεύκιο Βέρο από το 161 έως το θάνατο του Βέρου το 169. Ήταν ο τελευταίος από τους “Πέντε Καλούς Αυτοκράτορες” και θεωρείται επίσης ως ένας από τους σημαντικότερους στωικούς φιλοσόφους.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία νίκησε την αναγεννημένη Παρθική Αυτοκρατορία στην Ανατολή. Επίσης πολέμησε εναντίον των γερμανικών φύλων στη Γαλατία και τον Δούναβη, ενώ σημειώθηκε και μία στάση εναντίον του, στην Ανατολή, από τον Αβίδιο Κάσσιο, η οποία απέτυχε.
Ο Μάρκος Αυρήλιος έγραψε το περίφημο έργο Έις εαυτόν, στα ελληνικά, κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του. Ακόμη και σήμερα θεωρείται έργο μνημείο για μια διακυβέρνηση με γνώμονα το καθήκον και την εξυπηρέτηση του συνόλου.
1976 – Λουκίνο Βισκόντι (Luchino Visconti di Modrone, Μιλάνο, 2 Νοεμβρίου 1906 – Ρώμη, 17 Μαρτίου 1976), κόμης του Λονάτε Ποτσόλο, ήταν Ιταλός σκηνοθέτης του κινηματογράφου, του θεάτρου και της όπερας. Υπήρξε θεμελιωτής και βασικός εκφραστής του ρεύματος του ιταλικού νεορεαλισμού. Η θεματολογία του έργου είναι επηρεασμένη σημαντικά από προσωπικά βιώματα και επιμέρους πτυχές της προσωπικότητάς του, όπως η αριστοκρατική του καταγωγή, η μαρξιστική ιδεολογία του και οι ομοφυλοφιλικές του προτιμήσεις.
Ο Γατόπαρδος (1963), που βραβεύθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ των Καννών, και ο Θάνατος στη Βενετία (1970) είναι ορισμένες από τις ταινίες που σκηνοθέτησε και τον κατέστησαν ευρέως γνωστό. Στα έργα του πρωταγωνίστησαν αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί όπως η Άννα Μανιάνι, ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι, ο Αλέν Ντελόν, η Κατίνα Παξινού, ο Μπαρτ Λάνκαστερ, η Κλαούντια Καρντινάλε και ο Χέλμουτ Μπέργκερ.
1988 – Νικόλας Άσιμος (πραγματικό όνομα: Νικόλαος Ασημόπουλος, Θεσσαλονίκη, 20 Αυγούστου 1949 – Αθήνα, 17 Μαρτίου 1988) ήταν Έλληνας στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής κυρίως του ελληνικού ροκ, αλλά τραγούδησε και πολιτικά τραγούδια, μπαλάντες και λαϊκά. Ήταν αντισυμβατικός καλλιτέχνης, κυρίως όσον αφορά τον τρόπο ζωής. Οι συμπεριφορές του και τα τραγούδια που έγραψε θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά. Επρόκειτο για ένα έντονα πολιτικοποιημένο άτομο, που δεν αποδεχόταν την ταξινόμηση σε κάποια ιδεολογία. Ο Άσιμος ήταν αρχικά αριστερός, απέκτησε όμως αναρχική συνείδηση λίγο αργότερα και στη συνέχεια ξεπέρασε και τον αναρχισμό, καθώς δεν επιθυμούσε να του «κολλούν ταμπέλες».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
