Μνήμη χρονολογίου της 11ης Ιανουαρίου

11 Ιανουαρίου 2024

Είναι η 11η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 354 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 - Δύση ήλιου: 17:24
Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 44 λεπτά
🌑 Σελήνη 29.4 ημερών
Χρόνια πολλά στον Θεοδόσιο και την Θεοδοσία

Γεγονότα

532 – Ξεσπά στην Κωνσταντινούπολη η Στάση του Νίκα. Πρωταγωνιστές της εξέγερσης ήταν οι δήμοι των «Πράσινων και «Βένετων» (γαλάζιων), οργανώσεις φιλάθλων με λαϊκή καταγωγή, που ζούσαν για τις αρματοδρομίες στις εξέδρες του Ιπποδρόμου της Κωνσταντινούπολης. Οι «Ρούσσοι» και οι «Λευκοί» υπολείπονταν αρκετά σε δημοτικότητα των άλλων δύο δήμων. Οι αρματοδρομίες ήταν ένα ιδιαίτερα δημοφιλές άθλημα εκείνη την περίοδο, όπως σήμερα είναι το ποδόσφαιρο.
Οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν του δήμους κάτι ανάμεσα σε συμμορία και πολιτικό κόμμα, καθώς συχνά προσπαθούσαν να επηρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις.
Το 531, ένας «βένετος» και ένας «πράσινος» συλλαμβάνονται με την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάζονται σε θάνατο δια απαγχονισμού. Ο Ιουστινιανός, δεδηλωμένος οπαδός των Βένετων, μετατρέπει τη θανατική ποινή σε φυλάκιση. Οι «Πράσινοι» και «Βένετοι» αξιώνουν την πλήρη απαλλαγή τους. Ο αυτοκράτορας, όμως, τους αγνοεί.
Στις 11 Ιανουαρίου του 532 ξεσηκώνονται, πυρπολούν κτίρια, πολιορκούν το παλάτι και προξενούν ζημιές ακόμη και στην Αγία Σοφία. Η ιαχή «Νίκα» δονεί την ατμόσφαιρα. Είναι το σύνθημα που φώναζαν στον Ιππόδρομο για να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους.
Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγαλώνει, καθώς ο λαός δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα, τη βαριά φορολογία και την κρατική αυθαιρεσία. Απαιτεί την παραίτηση του Ιωάννη Καππαδόκη (Υπουργού Οικονομικών της εποχής) και του διάσημου νομομαθούς Τριβωνιανού.
Την κατάσταση επιχειρούν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους οι συγκλητικοί και οι ευγενείς, που έβλεπαν τα δικαιώματά τους να ψαλιδίζονται από τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού. Συγκεντρώνονται στον Ιππόδρομο και ανεβάζουν στο θρόνο τον Υπάτιο, ανιψιό του πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιου.
Ο Ιουστινιανός αδυνατεί να ελέγξει την κατάσταση. Είναι καινούργιος στην εξουσία και έχει ένα σωρό προβλήματα, με τους Πέρσες στα ανατολικά της αυτοκρατορίας. Για μια στιγμή περνά από το νου να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη. Η αυτοκρατορική σύζυγος, η δυναμική και αποφασιστική Θεοδώρα, γρήγορα τον μεταπείθει και οι στρατηγοί Βελισάριος και Μούνδος αναλαμβάνουν δράση. Εγκλωβίζουν τους επαναστάτες στον Ιππόδρομο και κυριολεκτικά τους κατασφάζουν. Η καταστολή της «Στάσης του Νίκα» στις 18 Ιανουαρίου του 532 άφησε πίσω της 30.000 νεκρούς.
Ο Ιουστινιανός πατούσε πλέον γερά στα πόδια του και την επομένη μέρα έδωσε εντολή να εκτελεσθούν ο σφετεριστής του θρόνου Υπάτιος και ο αδελφός του. Η περιουσία τους δημεύθηκε, όπως και πολλών ευγενών, που εξορίστηκαν, επειδή είχαν υποστηρίξει την εξέγερση. Η αυτοκρατορική θητεία μιας από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες του Βυζαντίου, όπως ήταν ο Ιουστινιανός, ξεκίνησε με τη χειρότερη περίοδο βίας και αναρχίας που γνώρισε η Βασιλεύουσα.
Συνέπειες της εξέγερσης ήταν η ενίσχυση της αυτοκρατορικής εξουσίας και ο περιορισμός της δύναμης των δήμων.

1801 – Σύμφωνα με τον εθνικό μύθο, η κυρά Φροσύνη ήταν ερωμένη τού γιου τού Αλί πασά, Μουχτάρ. Επειδή όμως ο Αλί πασάς, επιθυμούσε την Φροσύνη για τον εαυτό του, έστειλε τον γιο του σε εκστρατεία κι εκμεταλλευόμενος την απουσία του, προσπάθησε να κάνει την Φροσύνη δικιά του. Αυτή αρνήθηκε, μένοντας πιστή στον Μουχτάρ, κάτι που εξόργισε τον Αλί πασά, ο οποίος διέταξε τον πνιγμό της, μαζί με άλλες δεκαεπτά γυναίκες, στην λίμνη τών Ιωαννίνων. Η εντολή του εκτελέστηκε στις 11 Ιανουαρίου 1801 κι έκτοτε η Φροσύνη καθιερώθηκε στην λαϊκή συνείδηση σαν ηρωίδα που αντιστάθηκε στον τύραννο, ενώ από την Εκκλησία ανακηρύχτηκε σε «καλλιμάρτυς» (όπως και οι υπόλοιπες δεκαεπτά γυναίκες που έπνιξαν μαζί της). Ο μύθος περί έρωτος τού Αλί πασά για την κυρά Φροσύνη, πήρε σάρκα και οστά και μέσα από την ποίηση τής εποχής, με κυριότερο το ποιητικό έργο τού Αριστοτέλη Βαλαωρίτη, «Κυρά Φροσύνη».

1828 – Ο Ιωάννης Καποδίστριας μεταφέρει την πρωτεύουσα της ελεύθερης Ελλάδας στην Αίγινα. Το Ναύπλιο ορίσθηκε ως πρώτη πρωτεύουσα. Στην πράξη όμως δεν υλοποιήθηκε η απόφαση λόγω του εμφυλίου. Λειτουργικά, λοιπόν, η πρώτη έδρα της Κυβερνήσεως, δηλαδή η πρώτη πρωτεύουσα ήταν η Αίγινα. Το Ναύπλιο ήταν η δεύτερη. Αι Αθήναι ήταν η τρίτη και πάει λέγοντας ». (Νίκος Βαρδιάμπασης, Ελευθεροτυπία 18-4 και 16-5-1996).
Ο Καποδίστριας έκανε την Αίγινα επίκεντρο της πολιτικής, οικονομικής, διοικητικής και παιδαγωγικής του δραστηριότητας. Αρχισε αμέσως την καλλιέργεια της πατάτας, έχτισε το Ορφανοτροφείο, που έγινε πραγματικά  το πρώτο πνευματικό κέντρο της νεότερης Ελλάδας, οργάνωσε το Εθνικό Τυπογραφείο ελληνικό και γαλλικό, ίδρυσε τη Χρηματιστική Τράπεζα, οργάνωσε το Νομισματοκοπείο, έκοψε το πρώτο εθνικό νόμισμα, το Εθνικό Μουσείο,την Εθνική Βιβλιοθήκη, Μουσείο ορυκτών, τα Σχολεία, το πρώτο Διδασκαλείο, οργάνωσε το Κράτος διοικητικά. Παράλληλα παρακολουθούσε τις εκστρατείες στη Στερεά και τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και έκανε διπλωματικούς αγώνες για την επέκταση των ελληνικών συνόρων.
Δυστυχώς πρώτοι οι Άγγλοι και δεύτεροι οι Γάλλοι ήθελαν να περιορίσουν τα σύνορα του κράτους στην Πελοπόννησο μαζί με διάφορους μικροφιλόδοξους Έλληνες πολιτικούς, που προσπάθησαν να τον ανατρέψουν. Μη μπορώντας όμως με τα πολιτικά μέσα, ξεσήκωσαν τους Μαυρομιχαλαίους και προκάλεσαν τη δολοφονία του. Η δολοφονία αυτή στάθηκε μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές αφού διέκοψε την ομαλή εξέλιξη της νεότερης Ελληνικής ιστορίας… (Γεωργία Κουλικούρδη, ιστορικός).

1916 – Ο μοναδικός βουλευτής του γερμανικού Ράιχσταγκ που προσπαθεί να καταγγείλει την εξόντωση των Αρμενίων είναι ο Καρλ Λίμπκνεχτ της σοσιαλδημοκρατικής παράταξης, αργότερα ιδρυτής του γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ζητά να ενημερωθεί το Σώμα για την εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων Αρμενίων από τους Τούρκους, ερώτηση που προκαλεί την άμεση διακοπή της συνεδρίασης. Το 1899 ο Λίμπκνεχτ διορίστηκε δικηγόρος στο Βερολίνο. Επτά χρόνια αργότερα, το 1906 εξέδωσε το έργο του Ιμπερια­λισμός και αντιμιλιταρισμός και εξαιτίας παραπέμφθηκε σε δίκη και καταδικάστηκε σε ενάμισι χρόνο φυλάκιση. Οι απολογίες του σε εκείνη τη δίκη, καθώς και στην κατοπινή επί εσχάτη προδοσία προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση.
Νωρίς ασπάστηκε τις ιδέες της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη μαζική κινητοποίηση και τη γενική απεργία και μαζί αγωνίστηκαν κατά της στρατοκρατίας και κατά της τάσης που θεωρούσαν οπορτουνιστική στους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας. Ωστόσο, η προσπάθεια του στο συνέδριο του κόμματος για την υιοθέτηση αντιμιλιταριστικού προγράμματος δεν έγινε αποδεκτή και ο ίδιος κατέληξε να χαρακτηριστεί «προδό­της και τυχοδιώκτης».

1979 – Ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου αποχωρεί από την ΕΔΗΚ και ιδρύει το Κόμμα του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (ΚΟΔΗΣΟ). Στην ιδρυτική ομάδα εκτός από τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου, συμμετείχαν:η Βιργινία Τσουδερού, ο Δημήτριος Καρδάρας, ο Κώστας Αλαβάνος, ο Χαράλαμπος Πρωτοπαπάς και ο Γεώργιος Μυλωνάς. Στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Θεσσαλονίκης (17-18 Μαρτίου 1979), πρόεδρος του νέου κόμματος εκλέχτηκε ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου. Δεδομένου ότι κάποια από αυτά τα στελέχη είχαν ήδη εκλεγεί βουλευτές στις εκλογές του 1977, το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. εκπροσωπήθηκε στη Βουλή των Ελλήνων με τέσσερις βουλευτές.
Μετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές του 1981 σε κοινή κάθοδο με το Κόμμα Αγροτών και Εργαζομένων (Κ.Α.Ε.) του Αλέξανδρου Μπαλτατζή (41.126 ψήφοι, 0,72% και καμία έδρα), ενώ στις ευρωεκλογές που διεξήχθησαν ταυτόχρονα έλαβε 241.666 ψήφους (4,26%) και μία έδρα για τον πρόεδρο Γιάγκο Πεσμαζόγλου. Ακολούθησε η κάθοδος στις ευρωεκλογές του 1984, όπου όμως ήρθε μία εκλογική ήττα (47.389 ψήφοι, 0,80% και καμία έδρα), πράγμα που οδήγησε τον Γιάγκο Πεσμαζόγλου σε παραίτηση από την προεδρία και στη συνέχεια σε αποχώρηση από το κόμμα.
Η αποχώρηση του Γιάγκου Πεσμαζόγλου (ο οποίος αργότερα συνεργάστηκε με τη Νέα Δημοκρατία) καθώς και οι αποχωρήσεις κι άλλων στελεχών που είχαν προηγηθεί (ανάμεσά τους οι Βιργινία Τσουδερού και Σωτήρης Κούβελας, μετέπειτα υπουργοί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη), οδήγησαν το κόμμα στην απόφαση να μην κατέλθει αυτόνομα στις εκλογές του 1985, αλλά να συνεργαστεί με τη Νέα Δημοκρατία και να εξασφαλιστεί μία έδρα για τον πρόεδρο του κόμματος.
Στις 5 Ιουλίου 1988 ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς (μερικά χρόνια νωρίτερα ο ίδιος είχε υπάρξει στέλεχος της Αριστερής Συμμαχίας) εκλέχθηκε πρόεδρος από το συνέδριο του κόμματος και έστρεψε το ΚΟ.ΔΗ.ΣΟ. σε πιο αριστερή κατεύθυνση, συμμετέχοντας στη δημιουργία του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, την Ελληνική Αριστερά, την Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά και άλλα μικρότερα κόμματα. Η ενσωμάτωση του κόμματος στο Συνασπισμό, σήμανε και την αναστολή της λειτουργίας του.

1989  – Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κάνει την ιστορική δήλωση, σύμφωνα με την οποία «η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο». Συγκεκριμένα, εκείνη την εποχή είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο του Κοσκωτά, με αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ να βρίσκεται διαρκώς σε… πόλεμο με τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, απείχε από την πολιτική κρίση, ωστόσο τις πρώτες μέρες του 1989, ρωτήθηκε για τις εξελίξεις. Εκείνος τότε δήλωσε στις 11 Ιανουαρίου: «Τα πρωτοφανή γεγονότα που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό δημιουργούν την εντύπωση ότι η Ελλάς μετεβλήθη σε απέραντο φρενοκομείο» Ήταν ο τρόπος του Καραμανλή να σχολιάσει τις πολιτικές εξελίξεις που συγκλόνιζαν τη χώρα, με την κόντρα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη να ξεπερνά μία απλή πόλωση. Ο χαρακτηρισμός του θεωρήθηκε εύστοχος παρότι μετέπειτα υπήρξαν διάφορες ερμηνείες.

2007 – Με στόχο να μην παρατηρούνται φαινόμενα εκκοσμίκευσης και εμπορικής εκμετάλλευσης, τα οποία ευτελίζουν τα ιερά μυστήρια (γάμους και βαπτίσεις), η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ) αποφάσισε αυτά να τελούνται μόνο στους ναούς. «Φαινόμενα εκκοσμικεύσεως και εμπορικής εκμεταλλεύσεως κατά τα τελευταία έτη επιτείνουν τον ευτελισμό της τελέσεως ιερών μυστηρίων», έλεγε η απόφαση ιδίως του γάμου και του βαπτίσματος, με αποτέλεσμα να στρεβλώνεται η έννοια της συμμετοχής σε αυτά και να υποβαθμίζεται στο ελάχιστο ο ιερός χαρακτήρας της αναγκαίας παρουσίας τους εντός ευρύτερης κοινωνικής εκδηλώσεως, η οποία οργανώνεται απλώς επ’ ευκαιρία του τελουμένου μυστηρίου και συχνά προς δημόσια επίδειξη της οικονομικής στάθμης και της ματαιοδοξίας των οικογενειών των νυμφευομένων ή βαπτιζομένων. Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος, περιιδούσα ταύτα τα φαινόμενα και έχουσα προ των οφθαλμών τον προαγόμενο σκοπό περιχαρακώσεως της ιερότητας των μυστηρίων, έκρινε επάναγκες να ορίσει εκ νέου ότι: Α. Κέντρο της μυστηριακής ζωής των πιστών είναι ο ενοριακός ναός και τα ιερά μυστήρια δέον να τελεσιουργούνται εντός αυτού. […] Β. Η τέλεση ιερών μυστηρίων σε πάσης φύσεως ιδιωτικούς ναούς επιτρέπεται κατ’ εξαίρεσιν μόνον για τις ανάγκες του ιδιοκτήτη ως φυσικού προσώπου και των μελών της οικογενείας του και των μελών του για νομικά πρόσωπα, πάντοτε δε κατόπιν αδείας του οικείου μητροπολίτου, ο οποίος δεν υποχρεούται στη χορήγησή της. Απαγορεύεται να τεθεί σε δημόσια λατρεία ιδιωτικός ναός και δη και προς εξυπηρέτησιν τρίτων.[…] Γ. Στην υπό τους ανωτέρω όρους απαγόρευση τελέσεως μυστηρίων εντάσσονται, ως ιδιωτικοί ναοί, και οι ευρισκόμενοι εντός ακινήτων ξενοδοχειακών ή άλλων επιχειρήσεων οργανώσεως εκδηλώσεων οιασδήποτε μορφής. Είναι αδιανόητη και αποσυνάγωγη προς τη φύση και λειτουργία των ιερών μυστηρίων ως αισθητών σημείων της Θείας Χάριτος η ένταξή τους, ως αμέσου ή εμμέσου σκοπού, στην εμπορική δραστηριότητα οιουδήποτε φυσικού ή νομικού προσώπου. Δ. Απόκειται στην απόλυτη διακριτική ευχέρεια και ποιμαντική κρίση του οικείου μητροπολίτου, και πάντως υπό τις αυτονόητες για κάθε ιερό μυστήριο προϋποθέσεις της διεξαγωγής του εντός του ιερού ναού, υπό συνθήκες σεβασμού προς την ιερότητά του και ακώλυτης συμμετοχής των παρευρισκομένων, κατ’ εκτίμησιν της χωρητικότητος του ιερού ναού, η τέλεση των ιερών μυστηρίων του γάμου και της βαπτίσεως: i) στα παρεκκλήσια της ενορίας, ήτοι σε ναούς της ενορίας ευρισκομένους εντός σχεδίου πόλεως ή εντός οικισμού, και ii) στα εξωκκλήσια της ενορίας, ήτοι σε ναούς της ενορίας ευρισκομένους εκτός σχεδίου πόλεως ή εκτός οικισμού, ακόμα και εάν είχαν λειτουργήσει κατά το παρελθόν ως ενοριακοί ναοί. iii) Η τέλεση του μυστηρίου του γάμου στους μοναστηριακούς ναούς, περιλαμβανομένων και των ναών των μετοχίων, απαγορεύεται αυστηρώς».

Γεννήσεις

347 – Θεοδόσιος Α΄ (Flavius Theodosius Augustus, 11 Ιανουαρίου 347 – 17 Ιανουαρίου 395), γνωστός και ως Μέγας Θεοδόσιος, ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 379 έως το 395, ως ο τελευταίος αυτοκράτορας τόσο στο ανατολικό όσο και στο δυτικό ήμισυ της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Αφού αποδέχθηκε το θρόνο, αγωνίστηκε εναντίον των Γότθων και άλλων βαρβάρων που εισέβαλαν στην αυτοκρατορία.Βασίλευσε ως συναυτοκράτορας αρχικά με το Γρατιανό και Ουαλεντινιανό Β΄ μέχρι το 383, στη συνέχεια μόνο με τον Ουαλεντινιανό Β΄ και από το 392 και μετά με συναυτοκράτορα τον γιο του Αρκάδιο. Υπήρξε ικανότατος στρατιωτικός αλλά ουσιαστικά άσκησε τη διοίκηση της αυτοκρατορίας όσο ο Ουαλεντινιανός Β’ ήταν ανήλικος. Παντρεύτηκε αρχικά τη Φλασίλλα με την οποία απέκτησε τον Αρκάδιο, τον Ονώριο και την Αιλία Πουλχερία και αργότερα την αδερφή του Ουαλεντινιανού Γάλλα ή Γκάλλα, κόρη της Ιουστίνας από την οποία απέκτησε την Γάλλα Πλακιδία, ή Γκάλλα Πλακιντία.

1853 – Γεώργιος Ιακωβίδης. Ο Ιακωβίδης υπηρέτησε πιστά τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Τα θέματά του, παρότι ζωντανά και γεμάτα ελληνικό φως, διακατέχονται από την θεατρικότητα και την αυστηρότητα που επέβαλε ο ακαδημαϊσμός. Η στάση του απέναντι στον γαλλόφερτο ιμπρεσιονισμό ήταν ιδιαιτέρως επικριτική. Γι’ αυτό κατηγορήθηκε ότι έβαλε τροχοπέδη στην εισαγωγή νεωτεριστικών καλλιτεχνικών ρευμάτων στην Ελλάδα. Εντούτοις, νεότεροι τεχνοκριτικοί βρίσκουν ότι ο συντηρητικός Ιακωβίδης δεν στάθηκε εμπόδιο σε νεωτεριστές μαθητές του, έστω κι αν δεν συμμεριζόταν τους δρόμους που ακολουθούσαν. Στα χρόνια της παραμονής του στη Γερμανία, τα θέματα του ήταν κυρίως σκηνές της καθημερινής ζωής, ιδίως συνθέσεις με παιδιά, εσωτερικά σπιτιών, νεκρές φύσεις, λουλούδια και άλλα. Με την επιστροφή του στην Ελλάδα στράφηκε προς την δημιουργία πορτραίτων και υπήρξε ένας από τους πιο σπουδαίους Έλληνες προσωπογράφους.

1910 – Νίκος Καββαδίας. Ο ποιητής των «μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων» γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας. Ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε τη ρωσική υπηκοότητα και διατηρούσε επιχείρηση εισαγωγών – εξαγωγών. Η μητέρα του, Δωροθέα, ήταν κεφαλλονίτικης καταγωγής. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η οικογένειά του επέστρεψε στην Κεφαλονιά και το 1921 μετακόμισε στον Πειραιά, όπου τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Το 1928 δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή, αλλά την ίδια χρονιά αρρωσταίνει βαριά ο πατέρας του και αναγκάζεται να δουλέψει. Για μερικούς μήνες εργάζεται σε ναυτικό γραφείο, κρατώντας τα λογιστικά βιβλία, και τον επόμενο χρόνο, αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του, μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό. Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, αποτυπώνει στο χαρτί τις εικόνες από τα μέρη που επισκέπτεται, τη ναυτική ζωή, τους ναυτικούς και τις σχέσεις τους με την πατρίδα τους, τη θάλασσα και τις γυναίκες. Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μαραμπού» και εισαγωγικό σημείωμα του Καίσαρα Εμμανουήλ. Το βιβλίο τυπώνεται σε 245 αντίτυπα, στο τυπογραφείο του περιοδικού «Ο Κύκλος», με έξοδα του ίδιου. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα ασυρματιστή, αν και αρχικά ήθελε να γίνει καπετάνιος. Ακολουθεί ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, πηγαίνει στρατιώτης στην Αλβανία και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής μένει ξέμπαρκος στην Αθήνα. Ξαναμπαρκάρει το 1944 και ταξιδεύει αδιάκοπα ως ασυρματιστής σ’ όλο τον κόσμο. Τον Ιανουάριο του 1947 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του «Πούσι» κι επανεκδίδεται, ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια, το εξαντλημένο «Μαραμπού» από τον Θανάση Καραβία, ο οποίος το Μάρτιο του 1954 θα κυκλοφορήσει και τη «Βάρδια», το μοναδικό πεζό του Νίκου Καββαδία. Από το τελευταίο ταξίδι του επέστρεψε το Δεκέμβριο του 1974 και αμέσως ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την έκδοση της τρίτης ποιητικής συλλογής του, την οποία όμως δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη. Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην ατζέντα του βρέθηκαν τρεις στίχοι που ήθελε να τους προτάξει στο «Τραβέρσο», κάτι που δεν έγινε…

Θάνατοι

2008 – Ο σερ Έντμουντ Πέρσιβαλ Χίλαρι (Sir Edmund Percival Hillary, 20 Ιουλίου 1919 – 11 Ιανουαρίου 2008) ήταν Νεοζηλανδός ορειβάτης και εξερευνητής, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στην κορυφή του όρους Έβερεστ, μαζί με τον Σέρπα οδηγό του Τένσινγκ Νοργκέι, το 1953. Είχε τιμηθεί με τους τίτλους του Ιππότη της Περικνημίδας, του μέλους του Τάγματος της Νέας Ζηλανδίας και Ιππότη-Διοικητή του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γεννήθηκε στο Ώκλαντ στις 20 Ιουλίου του 1919 και ήταν επαγγελματίας μελισσοκόμος. Στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο υπηρέτησε στο Νότιο Ειρηνικό ωκεανό. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τρία παιδιά. Το 1953 συμμετείχε στην αγγλική αποστολή που κατέκτησε το Έβερεστ, την ψηλότερη κορυφή του κόσμου στα Ιμαλάια. Στις 29 Μαΐου ο Χίλαρι και ο Σέρπα Τένσινγκ πάτησαν στην κορυφή. Ο Χίλαρι ήταν 33 ετών όταν ανέβηκε στο Έβερεστ μαζί με τον οδηγό του από το Νεπάλ και περιέγραψε το κατόρθωμά του λέγοντας ότι «είναι σαν να φθάνεις στο φεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας». To 1986 δέχτηκε το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν ο πρώτος που ανέβηκε στο Έβερεστ, πολλά χρόνια έπειτα από το θάνατο του Νεπαλέζου οδηγού του.

2015 – Η Ανίτα Έκμπεργκ (1931-2015) ήταν Σουηδέζα ηθοποιός και μοντέλο. Γεννήθηκε το 1931 στο Μάλμε της Σουηδίας. Ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο και το 1950 στέφθηκε Μις Σουηδία. Έφυγε για τις ΗΠΑ με στόχο να γίνει Μις Υφήλιος, αλλά δεν τα κατάφερε. Έτσι ξεκίνησε η καριέρα της στην υποκριτική και το 1956 κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα της πιο ελπιδοφόρας νέας ηθοποιού.
Η μεγαλύτερή της επιτυχία ήταν ο ρόλος της στην ταινία Γλυκιά ζωή του Φεντερίκο Φελίνι.
Η Έκμπεργκ είχε σχέση με τους Τζιάνι Ανιέλι, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Έρολ Φλιν και τον Φρανκ Σινάτρα, ενώ είχε παντρευτεί δύο φορές: ο πρώτος της σύζυγος ήταν ο ηθοποιός Άντονι Στιλ (1956-1959) και ο δεύτερος ο επίσης ηθοποιός Ρικ Φαν Νούτερ (1963-1975). Απεβίωσε στις 11 Ιανουαρίου του 2015 σε μία κλινική στην επαρχία Ρόκα ντι Πάπα της Ρώμης.

2015 – Μπάμπης Γκολές (5 Νοεμβρίου 1947 – 11 Ιανουαρίου 2015) ήταν Έλληνας τραγουδιστής του ρεμπέτικου-λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1947 στην συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Ήταν αυτοδίδακτος μουσικός και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ από την ηλικία των 12 και μπουζούκι. Είχε βαθιά γνώση του ρεπερτορίου των δίσκων των 78 στροφών και επανέφερε πολλά ξεχασμένα τραγούδια από ένα ευρύτερο φάσμα που περιείχε εκτός από τα διάφορα είδη του ρεμπέτικου, την καντάδα και το δημοτικό τραγούδι, που είχαν ηχογραφηθεί σε λιγοστούς τέτοιους δίσκους και είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων. Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στη συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα Τα παιδιά από την Πάτρα στα πρώτα βήματα τους στο χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο Χάραμα των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία Τσάρκα στα παλιά. Είχε ηχογραφήσει συνολικά, περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια. Ήταν ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Αποτελούσε συνδετικό κρίκο μεταξύ του παλιού κλασικού ρεμπέτικου και του μεταγενέστερου λαϊκού τραγουδιού και ήταν ένας αυθεντικός τραγουδιστής και συνεχιστής του ιδιαίτερου ρεμπέτικου στυλ. Πέθανε στις 11 Ιανουαρίου 2015 σε ηλικία 68 ετών, η κηδεία του έγινε στο κοιμητήριο του Ιερού Ναού της Παναγίας Αλεξιώτισσας στην Πάτρα με μουσική συνοδεία ρεμπέτικων τραγουδιών και παρουσία μεγάλου πλήθους κόσμου.

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia

Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο