8 Αυγούστου 2024
Είναι η 221η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 145 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:34 – Δύση ήλιου: 20:26
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 52 λεπτά
🌒 Σελήνη 3.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μύρωνα, Μύρα, Μίρκα, Τριαντάφυλλος, Τριανταφύλλης,
Φύλλης, Φύλλιος, Τριανταφυλλένιος, Τριανταφυλλιά,
Φύλλη, Φυλλιώ, Φυλλίτσα, Τριανταφυλλένια και Ρόζα
Γεγονότα
1303 – Ο Φάρος της Αλεξανδρείας λειτουργεί για τελευταία φορά. Ισχυρός σεισμός διαρρηγνύει τα τοιχώματά του και καταπίπτει μέρος αυτού.
Ο Φάρος της Αλεξάνδρειας θεωρείται ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Κατασκευάστηκε τον 3ο αιώνα π.Χ. από τον Μικρασιάτη αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο. Παρέμεινε σε λειτουργία ως την πλήρη καταστροφή του από δύο σεισμούς τον 14ο αιώνα μ.Χ. Ήταν ένας πύργος συνολικού ύψους 140 μέτρων και ήταν για εκείνη την εποχή το πιο ψηλό ανθρώπινο οικοδόμημα του κόσμου μετά τις πυραμίδες του Χέοπα και του Χεφρήνου ή Χεφρένης. Κατασκευάστηκε από κομμάτια άσπρης πέτρας και ήταν δομημένος σε τέσσερα επίπεδα. Το χαμηλότερο ήταν η τετράγωνη βάση, το δεύτερο ήταν ένα τετράγωνο κτίσμα, το τρίτο οκτάγωνο κτίσμα και το τέταρτο το ψηλότερο ένα κυκλικό κτίσμα επί της κορυφής του οποίου το άγαλμα του Ποσειδώνα ή Απόλλωνα. Στο τέταρτο επίπεδο υπήρχε ένας καθρέπτης που αντανακλούσε το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια της μέρας ενώ το βράδυ έκαιγε μία φλόγα για να προειδοποιεί τα διερχόμενα πλοία για την ύπαρξη εμποδίων. Η λέξη φάρος υιοθετήθηκε από πολλές χώρες και χρησιμοποιήθηκε ευρέως στο λατινογενές λεξιλόγιο και σε γλώσσες όπως τα Γαλλικά (phare), τα Ιταλικά (faro), Πορτογαλικά (farol) και Ισπανικά (faro).
1680 – Οι Τούρκοι αποκεφαλίζουν στην Κωνσταντινούπολη τον νεομάρτυρα Τριαντάφυλλο από τη Ζαγορά. Νεομάρτυρας της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου τιμάται στις 8 Αυγούστου. Την ημέρα αυτή γιορτάζει ο Τριαντάφυλλος και η Τριανταφυλλία. Ο Τριαντάφυλλος καταγόταν από τη Ζαγορά Πηλίου και εργαζόταν ως ναύτης.
Στις 8 Αυγούστου 1680, ευρισκόμενος στην Κωνσταντινούπολη, αποκεφαλίστηκε στον ιππόδρομο, επειδή αρνήθηκε να αλλαξοπιστήσει και να γίνει μουσουλμάνος. Τμήμα του λειψάνου του βρίσκεται στη Μονή Αγίου Νικολάου της νήσου Άνδρου.
1884 – Τελούνται στον Πειραιά πάνω στη φρεγάτα «Ελλάς» τα εγκαίνια της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, πρώτος διοικητής της οποίας είναι ο πλωτάρχης Ηλίας Κανελλόπουλος.
Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων (Σ.Ν.Δ.) αποτελεί Ανώτατο Στρατιωτικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (ΑΣΕΙ), ισότιμο με Πανεπιστήμιο, το οποίο οργανώνεται και λειτουργεί συμφωνα με τον οργανισμό του, παρέχοντας ισότιμη εκπαίδευση και χορηγώντας ισότιμα πτυχία με τα ιδρύματα του πανεπιστημιακού τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης. Οι Καθηγητές της ΣΝΔ θεωρούνται Πανεπιστημιακοί Καθηγητές καθώς εκλέγονται με τις ίδιες ακριβώς διαδικασίες από μητρώο εκλεκτόρων από τα ελληνικά Πανεπιστήμια. Μπορούν να επιβλέπουν διδακτορικά και να αναλαμβάνουν ερευνητικά προγράμματα. Η εποπτεία στη ΣΝΔ ασκείται από τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας δια μέσου του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (Γ.Ε.Ν.). Σκοπός λειτουργίας της Σχολής είναι να παρέχει στο Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό (Π.Ν.) Αξιωματικούς με την κατάλληλη αγωγή και εκπαίδευση για την κάλυψη των αναγκών του, καθώς επίσης να παράγει γνώση και να προάγει την έρευνα περί τη ναυτική επιστήμη και τεχνολογία.
Η Σχολή έχει έδρα στον Πειραιά στην Αθήνα. Είναι 4ετούς φοίτησης και οι Ναυτικοί Δόκιμοι αποφοιτούν με το βαθμό του Σημαιοφόρου. Η εισαγωγή στη Σχολή των ημεδαπών σπουδαστών ακολουθεί το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων, παράλληλα με κάποια ψυχοτεχνικά, ιατρικά και αθλητικά τεστ. Στη ΣΝΔ φοιτούν επίσης και αλλοδαποί σπουδαστές – στελέχη ξένων Ενόπλων Δυνάμεων.
Στη ΣΝΔ λειτουργεί Τμήμα Ναυτικών Επιστημών με κατευθύνσεις Μαχίμων και Μηχανικών. Η εκπαίδευση των Ναυτικών Δοκίμων είναι χωρισμένη σε ακαδημαϊκό, ναυτικό και στρατιωτικό μέρος. Η ναυτική εκπαίδευση περιλαμβάνει ταξίδια σε διάφορα μέρη του κόσμου επ’ ωφελεία των Ναυτικών Δοκίμων.
Στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων εκπαιδεύονται επίσης και οι Δόκιμοι Σημαιοφόροι του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής.
1952 – Ο Τιραμόλα κάνει την πρώτη εμφάνισή του, σε κόμικ-στριπ. Ο Τιραμόλα είναι χαρακτήρας κόμικ που πρωτοσχεδιάστηκε το 1952 σε σενάριο του Ρομπέρτο Ρέντσι και σχέδιο του Τζόρτζιο Ρεμπούφφι. Κυκλοφόρησε σε ομώνυμο περιοδικό. Το βασικό χαρακτηριστικό του ήρωα ήταν ότι το σώμα του ήταν φτιαγμένο από καουτσούκ, κι έτσι είχε τη δυνατότητα να εκτείνει τα μέλη του για πολλά μέτρα έως και χιλιόμετρα. Ο χαρακτήρας ήταν ένα απλό σχέδιο, με μαύρες γραμμές για σώμα, οβάλ πρόσωπο, έναν κύλινδρο για μύτη και ημίψηλο καπέλο.
Τα κόμικς του Τιραμόλα κυκλοφόρησαν στην Ιταλία για αρκετά χρόνια, και υπήρχαν στην αγορά μέχρι τη δεκαετία του ’80. Στη δεκαετία του ’90 το κόμικ έγινε ξανά της μόδας και κυκλοφόρησε από άλλες εκδόσεις, με νέες ιστορίες και μοντέρνο σχέδιο, χωρίς όμως επιτυχία.
Στην Ελλάδα το περιοδικό πρωτοκυκλοφόρησε το 1970, από τον εκδοτικό οίκο Καμπανά. Στο περιοδικό εμφανίζονταν εκτός από τον Τιραμόλα και άλλοι ήρωες, όπως οι Πέπο και Κάρλο, ο λύκος Πουγκατσώφ, ο ινδιάνος Καριμπού και ο υπερήρωας Μίστερ Ματζέστικ.
1963 – Ακούγεται για πρώτη φορά στα ερτζιανά το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη «Honeymoon Song» στην εκδοχή των Beatles. Είναι το γνωστό «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου». Στα τέλη του 1958 ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε το βασικό θέμα της ταινίας του βρετανού σκηνοθέτη Μάικλ Πάουελ «Luna De Meil» («Honeymoon» στα αγγλικά, «Νύχτα Γάμου» στα ελληνικά), με πρωταγωνιστές τον Άντονι Στιλ και τη Λουντμίλα Τσερίνα. Από τη μουσική του Θεοδωράκη προέκυψε το τραγούδι των τίτλων «Honeymoon Song», σε στίχους του Γουίλιαμ, το οποίο ερμήνευσε ο ιταλός τραγουδοποιός Μαρίνο Μαρίνι με το κουαρτέτο του. Στην Ελλάδα έγινε μεγάλη επιτυχία με τον τίτλο «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου», σε στίχους Βασίλη Καρδή (ψευδώνυμο του Νίκου Γκάτσου) και ερμηνεύτρια τη Γιοβάνα. Την ερμηνεία του Μαρίνι άκουσε ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ, του άρεσε και πρότεινε στα τρία υπόλοιπα «σκαθάρια» να ηχογραφήσουν το τραγούδι του Θεοδωράκη για τη ραδιοφωνική εκπομπή του BBC «Pop Go The Beatles». Η ηχογράφηση του τραγουδιού έγινε στα στούντιο του BBC στο Λονδίνο στις 16 Ιουλίου 1963 και σ’ αυτή συμμετείχαν οι:
Πολ Μακάρτνεϊ (φωνητικά, μπάσο) | Τζον Λένον (κιθάρα) | Τζορτζ Χάρισον (κιθάρα) | Ρίνγκο Σταρ (ντραμς)
Η εκδοχή των Beatles μεταδόθηκε από τα ερτζιανά στις 8 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς και παρέμεινε στα συρτάρια του BBC έως τις 30 Νοεμβρίου 1994, οπότε συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ «The Beatles: Live at the BBC».
Η εκτίμηση που έτρεφε για το τραγούδι αυτό ο ΜακΚάρτνεϊ αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το επέλεξε για το πρώτο άλμπουμ της φολκ τραγουδίστριας Μέρι Χόπκιν, του οποίου ανέλαβε την παραγωγή. Το άλμπουμ με τίτλο «Post Card» κυκλοφόρησε στις 21 Φεβρουαρίου 1969 από την Apple Records, τη δισκογραφική εταιρεία των Beatles.
1990 – Το Ιράκ προσαρτά το Κουβέιτ και ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους στέλνει στρατεύματα στη Σαουδική Αραβία για να ανακαταλάβουν το Εμιράτο. (Α’ Πόλεμος του Κόλπου).
Ο Σαντάμ Χουσεΐν θέλοντας να υλοποιήσει τις ιμπεριαλιστικές του βλέψεις σε ένα παναραβικό όραμα αλλά και να αντιμετωπίσει τα οικονομικά του προβλήματα, εισέβαλε στις 2 Αυγούστου 1990 στο Κουβέιτ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε ως απάντηση οικονομικές κυρώσεις στο Ιράκ και ταυτόχρονα οικονομικό αποκλεισμό. Καθώς ο Σαντάμ Χουσεΐν παρέμενε αμετανόητος, η Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού του ΝΑΤΟ αποφάσισε την ενεργό συμμετοχή της Συμμαχίας στην κρίση του Περσικού Κόλπου ενώ, λίγες μέρες μετά, το αμερικανικό Κογκρέσο εξουσιοδότησε τον πρόεδρο Μπους να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία. Παρά τη γαλλοαραβική ειρηνευτική πρωτοβουλία και τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις του ΟΗΕ προς το Σαντάμ Χουσεΐν, ο πόλεμος δε μπόρεσε να αποφευχθεί λόγω της αδιάλλακτης στάσης του Ιρακινού ηγέτη.
Στις 17 Ιανουαρίου 1991 πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστική αεροπορική επίθεση των συμμαχικών δυνάμεων εναντίον του Ιράκ με τη Βαγδάτη να βομβαρδίζεται ανελέητα. Το Ιράκ προσπάθησε ανεπιτυχώς να αντεπιτεθεί με τους ξεπερασμένης τεχνολογία πυραύλους «Σκουντ», που τους εκτόξευε κυρίως ενάντια στη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προκαλέσει την αντίδραση του Ισραήλ και την είσοδο στον πόλεμο αραβικών κρατών από μίσος για το Ισραήλ, κλιμακώνοντας έτσι τη σύγκρουση. Η Τουρκία μπλέχτηκε στον πόλεμο έμμεσα παραχωρώντας στους συμμάχους την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, ενώ οι Ιρακινοί για λόγους τακτικής ανατίναζαν πετρελαιοπαραγωγικές εγκαταστάσεις στο Κουβέιτ. Λίγες μέρες αργότερα κατάφεραν να καταλάβουν την πόλη Χάφτζι στην Σαουδική Αραβία. Στη συνέχεια οι Ιρακινοί, αφού απέρριψαν το ιρανικό ειρηνευτικό σχέδιο, αποδέχθηκαν το σχέδιο ειρήνης που παρουσίασε η Μόσχα αλλά παράλληλα πυρπόλησαν πάνω από 500 πετρελαιοπηγές στο Κουβέιτ. Τις επόμενες ημέρες οι σύμμαχοι εισέβαλαν στο Νότιο Ιράκ και στο Κουβέιτ, ενώ ο Χουσεΐν αποδέχθηκε όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και επιτεύχθηκε τελικά εκεχειρία. Παράλληλα το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ επέβαλε εμπάργκο στην πώληση όπλων στο Ιράκ για όσο ο Χουσεΐν θα βρισκόταν στην εξουσία του Ιράκ.
Ακολούθως, στο εσωτερικό της χώρας ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, αλλά τελικά ο Χουσεΐν επανέκτησε τον έλεγχο του Νότιου Ιράκ από τους σιίτες και ανακατέλαβε το Κιρκούκ. Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ πρότεινε τη συγκρότηση και ανάπτυξη ειδικής ειρηνευτικής δύναμης 1.440 ανδρών κατά μήκος των συνόρων Ιράκ-Κουβέιτ και το Συμβούλιο Ασφαλείας ενέκρινε ομόφωνα την πρόταση αυτή. Παράλληλα η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε βασανιστήρια στη διάρκεια της κατοχής του Κουβέιτ.
Ο Σαντάμ Χουσεΐν διέταξε την πλήρη συνεργασία με τους ειδικούς πραγματογνώμονες για τον έλεγχο των πυρηνικών εγκαταστάσεων της χώρας. Όμως το Σεπτέμβριο του 1991 το Ιράκ συνέλαβε 44 επιθεωρητές του ΟΗΕ, γεγονός που καταγγέλθηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο στο Συμβούλιο Ασφαλείας και τελικά ανάγκασε το Ιράκ να τους απελευθερώσει. Με την προτροπή των ΗΠΑ και το ψήφισμα 687 του ΟΗΕ εφαρμόστηκαν οικονομικές κυρώσεις, ως μέτρο πίεσης για την εγκατάλειψη σχεδίων για κατασκευή όπλων μαζικής καταστροφής. Εξαιτίας αυτού ο πληθυσμός αντιμετώπισε τρομερή έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων και γνώρισε εξαθλίωση, φτώχεια και πλήθος ασθενειών
Γεννήσεις
1898 – Αλέξης Μινωτής. Γεννήθηκε στα Χανιά στις 8 Αυγούστου 1900. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αλέξης Μινωτάκης. Από ηλικίας 15 χρόνων δημοσίευσε ποιήματα του στο φιλολογικό περιοδικό Διόνυσος της Κωνσταντινούπολης υιοθετώντας το επίθετο Μινωτής Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του στο γυμνάσιο διορίστηκε υπάλληλος στην Τράπεζα Αθηνών, μετέπειτα Εθνική Τράπεζα, των Χανίων. Το 1921 ήλθε στην Αθήνα και άρχισε ως ερασιτέχνης ηθοποιός να εμφανίζεται “επί σκηνής” με διάφορα θεατρικά συγκροτήματα – θιάσους. Αργότερα όμως επιδόθηκε ως επαγγελματίας ηθοποιός λαμβάνοντας μέρος και σε επαρχιακές θεατρικές περιοδείες με τους θιάσους Βεάκη και Νέζερ παρουσιάζοντας τον “Οιδίποδα τύραννο”. Προκειμένου εντωμεταξύ ν’ αντιμετωπίσει τις οικογενειακές αντιρρήσεις για το επάγγελμα που είχε διαλέξει αναγκάσθηκε να κόψει (περιορίσει) το επίθετό του, αν και αυτό δεν μείωσε τη ρήξη που είχε με τον πατέρα του για πολλά χρόνια.
Αργότερα προσλήφθηκε από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη με το θίασο της οποίας και σημείωσε το 1925 τη πρώτη του μεγάλη επιτυχία στο έργο του Αρτζιμπάσεφ Πόλεμος που υποδυόταν τον ρόλο του βιολιστή, έτσι δεν άργησε αν και αυτοδίδακτος ν’ αναγνωρισθεί η εξέχουσα καλλιτεχνική μορφή του μεταξύ των Ελλήνων πρωταγωνιστών της δραματικής σκηνής. Ιστορικής επιτυχίας θεωρήθηκαν οι παραστάσεις του στο πρωτοποριακό τότε συγκρότημα της “Ελεύθερης Σκηνής” το 1930. Στη συνέχεια αναγνωρίσθηκε από τους καλύτερους πρωταγωνιστές του Εθνικού Θεάτρου, στις παραστάσεις του οποίου στην Αγγλία (1939) με τον “Άμλετ” του Σαίξπηρ κρίθηκε από τους Άγγλους κριτικούς ως Παγκόσμιος καλύτερος Άμλετ των τελευταίων 50 ετών.
Ο Αλέξης Μινωτής υποδύθηκε σχεδόν όλους τους ρόλους σε όλα τα θεατρικά είδη, από φάρσες μέχρι μελοδράματα (όπερες) και από κωμωδία μέχρι τραγωδία, δημιουργώντας μια καριέρα διεθνούς ακτινοβολίας. Κυριότεροι δημιουργικοί ρόλοι του Αλέξη Μινωτή ήταν στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των έργων: “Ιούλιος Καίσαρ” και “Άμλετ” του Σαίξπηρ, “Δον Κάρλος” του Σίλλερ, “Ιβάν ο τρομερός”, “Πέερ Γκυντ”, “Μάκβεθ”, “Βασιλιάς Ληρ”, “Βρυκόλακες” κ.ά.
Το 1940 νυμφεύτηκε την Κατίνα Παξινού και μαζί εμφανίζονταν στο Βασιλικό Θέατρο που δημιούργησαν. Στη περίοδο όμως της κατοχής στην Ελλάδα (1941) ο Αλέξης Μινωτής κατέφυγε στις ΗΠΑ. Το 1946 ο Μινωτής εισήλθε στο Χόλυγουντ και έλαβε μέρος στη κινηματογραφική ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ Υπόθεση Νοτόριους (Notorious) μαζί με τον Κάρι Γκραντ και την Ίνγκριντ Μπέργκμαν. Την ίδια χρονιά συμμετείχε ακόμη στη ταινία Ο φυγάς (The Chase) μαζί με την Μισέλ Μοργκάν. Από εκεί το 1952 προσκλήθηκε από το Εθνικό Θέατρο στην Αθήνα (μαζί με την Κατίνα Παξινού) για έκτακτες εμφανίσεις σε αρχαία δράματα και στους “Βρυκόλακες” του Ίψεν. Τότε ανταποκρινόμενος στο αίτημα της Βασίλισσας Φρειδερίκης για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας στην Ελλάδα συμμετείχε στο Παιδί και το δελφίνι με την Σοφία Λόρεν που γυρίστηκε στην Ύδρα. Το ίδιο έτος μετά τις παραστάσεις στην Ελλάδα συμμετείχε στις παραστάσεις αρχαίων δραμάτων του Εθνικού Θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Στις παραστάσεις εκείνες ο “Οιδίπους Τύραννος” του Σοφοκλή ανέβηκε με δική του σκηνοθεσία. Επίσης σκηνοθέτησε στη συνέχεια τις τραγωδίες “Εκάβη” (1955) και “Μήδεια” (1956) του Ευριπίδη στις οποίες πρωταγωνίστησε η Κατίνα Παξινού, καθώς και τις τραγωδίες “Αντιγόνη” (1956), με πρωταγωνίστρια την Άννα Συνοδινού και “Οιδίπους επί Κολωνώ”, με πρωταγωνιστή τον ίδιο.
Το 1958 ανέβασε στην Αμερική (Dallas Civil Opera) και στο Κόβεντ Γκάρντεν στο Λονδίνο την όπερα του Κερουμπίνι Μήδεια με πρωταγωνίστρια τη Μαρία Κάλλας. Η παράσταση εκείνη κρίθηκε ως βάση υψηλού υποδείγματος σύγχρονης σκηνοθεσίας μελοδράματος (όπερας). Επίσης εμφανίσθηκε και στο Μπρόντγουεϊ στην “Ηλέκτρα” με την Μαρίκα Κοτοπούλη.
Ο Αλέξης Μινωτής είχε επίσης λάβει μέρος και στη ξένη κινηματογραφική επιτυχία Γη των Φαραώ με την Τζόαν Κόλινς.
Τελευταία εμφάνισή του στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ήταν το καλοκαίρι του 1989 με τον ρόλο που υπήρξε για τον ίδιο όχι μόνο σκηνικό αλλά και προσωπικό αγώνισμα μιας ολόκληρης ζωής, τον Οιδίποδα επί Κολωνώ του Σοφοκλή.
Πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου 1990 μένοντας πιστός στη μνήμη της συζύγου του Κατίνας Παξινού μέχρι τον θάνατό του.
1927 – Σβιατοσλάβ Φιοντόροφ. Ο Σβιατοσλάβ Φιοντόροφ (8 Αυγούστου 1927 – 2 Ιουνίου 2000) ήταν Ρώσος οφθαλμίατρος, πολιτικός, καθηγητής, τακτικό μέλος της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ρωσικής Ακαδημίας Ιατρικών Επιστημών. Θεωρείται πρωτοπόρος της διαθλαστικής χειρουργικής. Ήταν επίσης ένας από τους υποψηφίους στις ρωσικές προεδρικές εκλογές του 1996, συμμετέχοντας ως μέλος του Κόμματος Εργατικής Αυτοδιοίκησης.
Στην δεκαετία του 1960 μελέτησε το πρωτοποριακό έργο του Άγγλου οφθαλμίατρου Sir Harold Ridley, του εφευρέτη του ενδοφακού (IOL). Ο Φιοντόροφ άρχισε να χρησιμοποιεί τους ενδοφθάλμιους φακούς του Ridley στη θεραπεία του καταρράκτη. Στην αρχή χρησιμοποίησε φακούς που κατασκευάζονταν από την εταιρεία Rayner στην Αγγλία, αλλά γρήγορα μετακόμισε για να κατασκευάσει τους φακούς του στη Σοβιετική Ένωση.
Στη δεκαετία του 1970 ανέπτυξε τη χειρουργική τεχνική για την οποία είναι πιο διάσημος, την ακτινωτή κερατοτομή, για να αλλάξει το σχήμα του κερατοειδούς και να θεραπεύσει τη μυωπία. Το 1986, ο Φιοντόροφ σχεδίασε τον πρώτο οπίσθιο θάλαμο phakic IOL σε διαμόρφωση “κολάρο-κουμπί” ή “μανιτάρι” και κατασκεύασε το pIOL από σιλικόνη. Το 1980 έγινε επικεφαλής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Μικροχειρουργικής της Μόσχας. Το 1988 ίδρυσε το Σύμπλεγμα Μικροχειρουργικής Οφθαλμού Fyodorov. Το 1994 ενέκρινε και έγραψε τον πρόλογο του αμερικανικού εγχειριδίου (Radial and Astigmatic Keratotomy) του Δρ. Spencer Thornton στο οποίο ο Thornton δίδαξε μια χειρουργική τεχνική που προερχόταν αλλά σημαντικά διαφορετική από την τεχνική Φιοντόροφ.
1937 – Ντάστιν Χόφμαν. Ο Ντάστιν Χόφμαν (Dustin Hoffman) είναι ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους ηθοποιούς, με αξιοσημείωτες επιδόσεις στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Ηθοποιός με αναμφισβήτητο ταλέντο έχει διακριθεί τόσο σε δραματικούς, όσο και κωμικούς ρόλους, ιδιαίτερα στην απεικόνιση αντιηρώων και ευάλωτων ανθρώπων. Μικρός το δέμας και όχι τυπικά όμορφος, βοήθησε καθοριστικά με την απήχησή του να γίνουν δεκτοί στο Χόλιγουντ και να πρωταγωνιστήσουν ηθοποιοί με πλούσιο ταλέντο, αλλά με καθημερινά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά.
Ο Ντάστιν Λι Χόφμαν γεννήθηκε στις 8 Αυγούστου 1937 στο Λος Άντζελες. O ρωσοεβραϊκής καταγωγής πατέρας του ήταν κατασκευαστής σκηνικών σε στούντιο του Χόλιγουντ και τον ονόμασε Ντάστιν προς τιμή του ηθοποιού του βωβού κινηματογράφου Ντάστιν Φάρνουμ.
Σε ηλικία 19 ετών, ο Ντάστιν Χόφμαν εγκατέλειψε τις σπουδές του στο Κολέγιο της Σάντα Μόνικα, επειδή οι επιδόσεις του δεν ήταν ιδιαίτερα καλές. Ο ίδιος είχε αποφασίσει να γίνει ηθοποιός και όταν το γνωστοποίησε στην οικογένειά του μία θεία του του είπε ορθά-κοφτά: «Θα αποτύχεις. Δεν είσαι όμορφος». Ο Ντάστιν δε πήρε τοις μετρητοίς τα λόγια της και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου αγωνίστηκε για αρκετά χρόνια σε διάφορες δουλειές για να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Στην αρχή εμφανίστηκε σε μικρούς ρόλους στην τηλεόραση και στη συνέχεια σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πρωτοποριακές παραστάσεις, τις λεγόμενες «εκτός Μπρόντγουεϊ», όπου κέρδισε ένα βραβείο Όμπι.
Αφού έπαιξε σε μία αδιάφορη κωμωδία με τον τίτλο «The Tiger Makes Out» (1967), ο Ντάστιν Χόφμαν επιλέχθηκε να πρωταγωνιστήσει στην ταινία του Μάικλ Νίκολς «Ο Πρωτάρης» («The Graduate», 1967), κερδίζοντας το ρόλο από τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Τσαρλς Γκρόντιν. Ήταν ήδη 30 ετών, όταν έπαιξε τον 21χρονο Μπέντζαμιν Μπράντοκ, έναν απόφοιτο καλού κολεγίου, ο οποίος σε αναζήτηση ενός ουσιαστικού μέλλοντος οδηγείται άσκοπα σε μία σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα στην ηλικία των γονέων του. Ήταν μία εξαιρετικά επιτυχημένη κοινωνική κωμωδία, η οποία ενθουσίασε μία νεολαία που ήταν απογοητευμένη από το αμερικανικό κατεστημένο κι εκτόξευσε την καριέρα του Χόφμαν.
Στην ταινία του Τζον Σλέσιντζερ «Ο Καουμπόι του Μεσονυχτίου» («Midnight Cowboy», 1969), ο Χόφμαν έπαιξε ένα φυματικό άστεγο άνδρα που γίνεται φίλος με ένα αποτυχημένο ζιγκολό (τον υποδύεται ο Τζον Βόιτ). Ήταν μια ζοφερή απεικόνιση της Νέας Υόρκης και άλλη μία μεγάλη επιτυχία για τον Χόφμαν.
Τη δεκαετία του ‘70 ο Χόφμαν διακρίθηκε σε ρόλους αντιηρώων, όπως του ανίσχυρου μάρτυρα της γενοκτονίας των Ινδιάνων στο γουέστερν του Άρθουρ Πεν «Το Μεγάλο Ανθρωπάκι» («Little Big Man», 1970), του δειλού μαθηματικού που υπερασπίζεται με αποφασιστικότητα το σπίτι του στο θρίλερ του Σαμ Πέκινπα «Αδέσποτα Σκυλιά» («Straw Dogs», 1971), του αυτοκαταστροφικού κωμικού Λένι Μπρους στη βιογραφική ταινία του Μπομπ Φόσι «Λένι ο Βρωμότομος» («Lenny», 1974) κι ενός πρώην καταδίκου που δεν μπορεί να αντισταθεί στο δέλεαρ του εγκλήματος στο αστυνομικό δράμα του Ούλου Γκρόσμπαρντ «Ο Κυνηγημένος» («Straight Time», 1978).
Το 1976 υποδύθηκε τον δημοσιογράφο της «Washington Post» Καρλ Μπέρνσταϊν στο πολιτικό δράμα του Άλαν Πάκουλα «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου» («All the President’s Men», 1976). Ο Μπέρνστιν μαζί με τον συναδελφό του Μπoμπ Γούντγουορντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ανακάλυψαν το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, που οδήγησε σε ατιμωτική παραίτηση τον αμερικανό πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον.
Ύστερα από τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ («Πρωτάρης», «Ο Καουμπόϊ τους Μεσονυχτίου», «Λένι ο Βρωμόστομος») ο Ντάστιν Χόφμαν κέρδισε για πρώτη φορά το πολυπόθητο αγαλματάκι για το ρόλο ενός διαζευγμένου πατέρα στο οικογενειακό δράμα του Ρόμπερτ Μπέντον «Κράμερ εναντίον Κράμερ» («Kramer vs Kramer», 1979), ενώ κέρδισε άλλη μία υποψηφιότητα για το ρόλο του στη ρομαντική κωμωδία του Σίντνεϊ Πόλακ «Τούτσι» («Tootsie», 1982), στην οποία υποδύεται έναν άνεργο ηθοποιό, που μεταμφιέζεται σε γυναίκα για να βρει δουλειά.
Η δεκαετία του ‘80 σηματοδότησε την επιστροφή του στο θέατρο, με δύο σημαντικούς ρόλους: του Γουίλι Λόμαν στο έργο του Άρθουρ Μίλερ «Ο Θάνατος του Εμποράκου», που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 1984 και μεταφέρθηκε στην τηλεόραση το 1985 χαρίζοντάς του ένα Έμμυ και του Σάιλοκ στον σεξπιρικό «Έμπορο της Βενετίας», που ανέβασε το 1989 στο Λονδίνο ο Πίτερ Χολ. Η δεκαετία έκλεισε για τον Χόφμαν με ένα δεύτερο Όσκαρ για το ρόλο ενός σοφού μεσήλικα αυτιστικού στην ταινία του Μπάρι Λέβινσον «Ο άνθρωπος της Βροχής» («Rain Man», 1989).
Ύστερα από μία σειρά απογοητεύσεων σε χολιγουντιανές ταινίες μεγάλου προϋπολογισμού, όπως «Κάπτεν Χουκ» («Hook», 1991), «Μπίλι Μπαθγκέιτ» («Billy Bathgate», 1991), «Ήρωας κατά λάθος» («Hero», 1992), «Το Ξέσπασμα» («Outbreak», 1995) και «Σφαίρα» («Sphere», 1998), ο Χόφμαν ξαναβρήκε τη φόρμα του ως ένας πεινασμένος για δόξα παραγωγός του Χόλιγουντ που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να πιστέψει ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε πόλεμο με την Αλβανία στην πολιτική σάτιρα του Μπάρι Λέβινσον «Ο Πρόεδρος, ένα Ροζ Σκάνδαλο κι ένας Πόλεμος» («Wag the Dog», 1997), που έδωσε στον Χόφμαν την έβδομη υποψηφιότητά του για Όσκαρ. Την ίδια χρονιά θα συμπρωταγωνιστήσει με τον Τζον Τραβόλτα στο πολιτικό θρίλερ του Κώστα Γαβρά «Mad City».
Το 1999 έπαιξε τον μέγα ιεροεξεταστή στη βιογραφική ταινία του Λικ Μπεσόν «Ιωάννα της Λωραίνης» («Messenger: The Story of Joan of Arc») και το 2003 εμφανίστηκε στο δικαστικό θρίλερ «Οι Ένορκοι» («Runaway Jury»), που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τζον Γκρίσαμ. Το 2004 συμπρωταγωνίστησε με τη Λίλι Τόμλιν στην κωμωδία «Το Νόημα της Ζωής και Πώς να το Χάσετε» («I Heart Huckabees»), στην οποία δύο σύζυγοι ντετέκτιβ βοηθούν τους πελάτες τους να λύσουν τα υπαρξιακά τους προβλήματα. Την ίδια χρονιά συμπρωταγωνίστησε με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στην κωμωδία «Πεθερικά της Συμφοράς» («Meet the Fockers») και στη συνέχεια της ταινίας «Γονείς της Συμφοράς» («Little Fockers») το 2010.
Το 2011, όπως και πολλοί άλλοι σπουδαίοι ηθοποιοί της γενιάς του, πέρασε στην τηλεόραση, αφού ο κινηματογράφος δεν του έδινε την ευκαιρία για σπουδαίους ρόλους. Έλαβε αποθεωτικές κριτικές για το ρόλο ενός πρώην τζογαδόρου στη σειρά του HBO «Luck», που αναφέρεται στον κόσμο των ιπποδρομιών. Το 2015 συμπρωταγωνίστησε με την Τζούντι Ντεντς στην τηλεοπτική μεταφορά από το BBC του παιδικού βιβλίου του Ρόαλντ Νταλ «Esio Trot», γνωστό στους έλληνες αναγνώστες ως «Άνω Λεχ».
Το 2012, σε ηλικία 75 ετών, ο Ντάστιν Χόφμαν έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την ταινία «Κουαρτέτο» («Quartet»), μία κωμωδία συνόλου με ήρωες παλαίμαχους τραγουδιστές της όπερας που ζουν σ’ έναν οίκο ευγηρίας και ετοιμάζονται να γιορτάσουν την επέτειο γέννησης του Βέρντι.
1981 – Ρότζερ Φέντερερ (Roger Federer, 8 Αυγούστου 1981) είναι Ελβετός επαγγελματίας αντισφαιριστής, ο οποίος κατατάσσεται σήμερα στο Νο. 30 παγκόσμια από την Ένωση Επαγγελματιών Αντισφαιριστών. Είναι ένας από τους κορυφαίους τενίστες όλων των εποχών -σύμφωνα μάλιστα με τις δηλώσεις ειδικών του αθλήματος και τενιστών, “ο σπουδαιότερος όλων των εποχών”.[2][3][4][5][6] Μερικά από τα πολυάριθμα ρεκόρ του είναι η παραμονή του επί 310 εβδομάδες ως νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης (237 από τις όποιες συνεχόμενες), η κατοχή 20 τίτλων Grand Slam και 6 τίτλων ATP World Tour Finals, η κατάκτηση 5 συνεχόμενων τίτλων σε δύο διαφορετικά Grand Slam (Γουίμπλεντον και Αμερικανικό Όπεν), η κατάκτηση 3 Grand Slam σε κάθε μία από τρεις διαφορετικές σεζόν (2004, 2006 και 2007), η συμμετοχή του σε 31 τελικούς Grand Slam (κατέχοντας, μάλιστα, τα δύο ρεκόρ συμμετοχής σε συνεχόμενους τελικούς Grand Slam -10 και 8 αντίστοιχα), η συμμετοχή του σε τουλάχιστον 5 τελικούς σε κάθε Grand Slam (7 στο Αυστραλιανό Όπεν, 5 στο Ρολάν Γκαρός, 12 στο Γουίμπλεντον και 7 στο Αμερικανικό Όπεν), η συμμετοχή του στους τελικούς και των τεσσάρων Grand Slam σε τρεις διαφορετικές σεζόν (2006, 2007 και 2009), η συμμετοχή του σε τουλάχιστον τρεις από τους τέσσερις τελικούς Grand Slam σε πέντε διαφορετικές σεζόν (2004, 2006, 2007, 2008, 2009) και η συμμετοχή του σε 23 συνεχόμενους ημιτελικούς Grand Slam (δεύτεροι, με 10 συνεχόμενους ημιτελικούς, έρχονται οι Ροντ Λέιβερ και Ιβάν Λεντλ).
Θάνατοι
1827 – Τζορτζ Κάνινγκ (αγγλ. Georges Canning, 11 Απριλίου 1770 – 8 Αυγούστου 1827) ή εξελληνισμένα Γεώργιος Κάνιγξ (γεν. Κάνιγγος) ήταν Άγγλος φιλέλληνας πολιτικός, που διετέλεσε Υπουργός Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και πρωθυπουργός κατά την περίοδο 10 Απριλίου-8 Αυγούστου του 1827.
Φοίτησε στο Hyde-Abbey του Γουίντσεστερ και το 1788 συνέχισε τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Εξέδιδε, από την ηλικία των 16 ετών, τη λογοτεχνική εφημερίδα Μικρόκοσμος. Το 1793 έγινε βουλευτής και διακρίθηκε για την ευγλωττία του, ενώ έγινε και ιδιαίτερος του πρωθυπουργού Ουίλιαμ Πιτ του νεότερου. Στα 1799 υποστήριξε με τον Πιτ την κατάργηση του δουλεμπορίου ενώ τάχθηκε υπέρ του αγώνα θρησκευτικής ελευθερίας των Ιρλανδών καθολικών. Αυτό το ακανθώδες πρόβλημα ήταν ταυτόχρονα το όπλο του Τζωρτζ Κάνινγκ, που το χρησιμοποίησε ως μέσο εκβιασμού για να παραμείνει στο υπουργείο διατηρώντας την ελπίδα του εκλογικού σώματος των Ιρλανδών για ένωση. Στις 8 Ιουλίου 1800 παντρεύτηκε την κόρη του στρατηγού John Scott Balcomie, ο οποίος είχε αποκτήσει περιουσία στην Ινδία, τότε αποικία της Βρετανίας. Το 1801 ακολούθησε τον Πιτ στην αντιπολίτευση ενώ όταν ανέλαβε ξανά την εξουσία, το Μάιο του 1804, ανέλαβε την οικονομική διαχείριση του Πολεμικού Ναυτικού.
Το 1814 διορίστηκε πρέσβης στην Πορτογαλία θέση από την οποία παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο. Τον Ιούλιο του 1817 επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1821 διορίστηκε κυβερνήτης της Ινδίας. Μετά την αυτοκτονία του υπουργού Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, Κάσλρεϊ, στις 12 Αυγούστου 1822, ο Κάνινγκ τον διαδέχτηκε εφαρμόζοντας πιο φιλελεύθερη πολιτική στο ελληνικό ζήτημα[14]. Το 1824 η Βρετανική κυβέρνηση υποστήριξε τον αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία από την Οθωμανική αυτοκρατορία και το 1826 ο Κάνινγκ υπέγραψε με τη Γαλλία και τη Ρωσία συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στην Τουρκία και την Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 1827 ο Κάνινγκ σχημάτισε κυβέρνηση και προώθησε την ανεξαρτησία της Ελλάδας αλλά και τα αιτήματα των καθολικών Ιρλανδών, χωρίς να προλάβει να ολοκληρώσει το έργο του καθώς πέθανε τρεις μήνες αργότερα από πνευμονία.
2003 – Αντώνης Σαμαράκης. Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Μετά το απολυτήριο από το Β’ Γυμνάσιο της Βαρβακείου Σχολής,[5] σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση.Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει. Το 1963 νυμφεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά.
Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου. Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που οδήγησε στη διοργάνωση άτυπων συνεδριάσεων της Βουλής, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.
Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.
2017 – Αρλέτα. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Ξεκίνησε τη δισκογραφική της καριέρα τη δεκαετία του 1960, συμμετέχοντας στο λεγόμενο νέο κύμα της ελληνικής μουσικής. Στα πρώτα της δισκογραφικά βήματα συνεργάστηκε με αρκετούς γνωστούς συνθέτες, όπως οι Γιάννης Σπανός, Νότης Μαυρουδής, Νίκος Χουλιαράς, Γιώργος Κοντογιώργος. Στη συνέχεια πραγματοποίησε έναν δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Μάνου Χατζιδάκι για το θέατρο. Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 προλαβαίνει τις ηχογραφήσεις της συνεργασίας της με τον Μίκη Θεοδωράκη για το Romancero Gitano, το οποίο τελικά ηχογραφεί μετά την μεταπολίτευση, το 1978.
Πρωτοτραγούδησε στη μπουάτ “Κιβωτός” του Μίνου Αργυράκη.
Ανέλαβε τη μπουάτ “Ταβάνια”, αλλά κυνηγήθηκε από τη χούντα των συνταγματαρχών, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός τραγουδιού για περίπου τέσσερα χρόνια. Μία πρόσκληση του Georges Moustaki για συμμετοχή στις συναυλίες του στο Παρίσι, την επαναφέρει και επιστρέφει ύστερα από καιρό ξανατραγουδώντας, στο θέατρο Bobino.
Τραγουδάει σε χώρους όπως το “Καφεθέατρο” στην Αθήνα (μαζί της ήταν στην κιθάρα και ο Αντώνης Μιτζέλος) και το “Λιόγερμα” της Θεσσαλονίκης.
Το 1981 ηχογράφησε τον πρώτο δίσκο με δικό της υλικό (“Ένα Καπέλο με Τραγούδια”).
Το 1984 και το 1985 γνώρισε μεγάλη επιτυχία, με τραγούδια που της έγραψαν ο συνθέτης Λάκης Παπαδόπουλος και η στιχουργός Μαριανίνα Κριεζή στους δίσκους Περίπου και Τσάι Γιασεμιού.
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1986 γιορτάζοντας τα 20 χρόνια της στο τραγούδι, δίνει την πρώτη μεγάλη της συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού, στην οποία παρευρίσκονται πάνω από 6.000 άτομα.
Τα χρόνια που ακολουθούν εμφανίζεται σε υπαίθριες συναυλίες (θέατρο Ρεματιάς Χαλανδρίου, θέατρο Βράχων, Βεάκειο θέατρο Πειραιά, Μέγαρο Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη, κ.α) και στους χώρους “Μετρό” (Γκύζη), θέατρο “Περοκέ” (περίοδος 1987-1988), “Ροντέο” μαζί με τον Νότη Μαυρουδή, κ.α. Παίρνει μέρος μαζί με τον Νότη Μαυρουδή στη μεγάλη συναυλία που διοργανώνει το Υπουργείο πολιτισμού για τους σεισμόπληκτους της Αρμενίας, στο ΣΕΦ. Τον Δεκέμβριο του 1991 κυκλοφορεί ο δίσκος της “Άσε τα κρυφά κρυμμένα”, που περιέχει τη μεγάλη της επιτυχία “Μπαρ το Ναυάγιο”.
Κάποιες από τις επιτυχίες της είναι τα: “Μια Φορά Θυμάμαι”, “Τα Μικρά Παιδιά”, “Το Λέει Και Το Τραγούδι”, “Ο Λύκος”, “Το Τραγούδι Της Δραχμής”, “Καφενείο”, “Σερενάτα”, “Έρχεται Κρύο”, “Τσάι Γιασεμιού”, “Τα Ήσυχα Βράδυα”, “Batida de Coco”, “Μπαρ το Ναυάγιο”, “Λεωφορείο το 2”. Το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο «Από πού πάνε για την Άνοιξη» με κείμενα, στίχους, σχέδια και ζωγραφιές όλα δικά της. (Εκδόσεις «Καστανιώτη»). Το 2009, κυκλοφορεί τον διπλό δίσκο “Και πάλι χαίρετε!”
