.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
– 12 Φεβρουαρίου 2025 –
Είναι η 43η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Yπολείπονται 322 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:18 – Δύση ήλιου: 18:00 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 42 λεπτά
🌕 Σελήνη 14.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Μελέτιο, Μελέτη, Μελετία, Μελετούλα,
Μελετίνα, Πλωτίνο, Πλωτό, Πλωτίνη, Πλωτή και Πλωτίνα
| Γεγονότα
1944 – Βυθίζεται στα ανοικτά του Σουνίου το ατμόπλοιο Όρια, με θύματα πάνω από 4.000 Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου.
Το Ατμόπλοιο Όρια (SS Oria) ήταν νορβηγικό ατμόπλοιο το οποίο βυθίστηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1944, προκαλώντας τον θάνατο περίπου 4.100 Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου. Η βύθισή του αποτέλεσε την 4η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στα παγκόσμια χρονικά και την χειρότερη απώλεια ζωών από βύθιση ενός μόνο πλοίου στη Μεσόγειο.
Το Oria κατασκευάστηκε το 1920 στο Σάντερλαντ από την Osbourne, Graham & Co. Το συνολικό τονάζ του ήταν 2127 τόνοι και αποτελούσε ιδιοκτησία της νορβηγικής εταιρείας Fearnley & Eger με έδρα το Όσλο. Με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποτέλεσε τμήμα μίας νηοπομπής με προορισμό την Βόρεια Αφρική και τον Ιούνιο του 1940, λίγο μετά τη γερμανική εισβολή στη Νορβηγία, βρισκόταν υπό περιορισμό στην Καζαμπλάνκα. Ένα χρόνο αργότερα το πλοίο επιτάχθηκε από την Κυβέρνηση του Βισύ, μετονομάστηκε σε Sainte Julienne και χρησιμοποιήθηκε στη Μεσόγειο. Το Νοέμβριο του 1942 επεστράφη επίσημα στον νόμιμο ιδιοκτήτη του, οπότε και πήρε εκ νέου το παλιό του όνομα, Oria, σύντομα όμως δόθηκε στην γερμανική εταιρεία Mittelmeer Reederei GmbH με έδρα το Αμβούργο.
Το φθινόπωρο του 1943, μετά την παράδοση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα στους Γερμανούς, οι Γερμανοί έπρεπε να μεταφέρουν δεκάδες χιλιάδες Ιταλούς αιχμαλώτους πολέμου δια θαλάσσης. Αυτές οι μεταφορές συχνά γίνονταν με ακατάλληλα σκάφη, στοιβάζοντας αιχμαλώτους στα αμπάρια των πλοίων και χωρίς την τήρηση κανόνων ασφαλείας. Αρκετά πλοία βυθίστηκαν, είτε συνεπεία συμμαχικών επιθέσεων είτε ατυχημάτων, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων αιχμαλώτων.
Το Oria ήταν ένα από τα σκάφη που επιλέχθηκαν για τη μεταφορά Ιταλών αιχμαλώτων. Στις 11 Φεβρουαρίου 1944 απέπλευσε από τη Ρόδο με προορισμό τον Πειραιά, μεταφέροντας 4.046 Ιταλούς αιχμαλώτους (43 αξιωματικούς, 118 υπαξιωματικούς και 3.885 στρατιώτες), 90 Γερμανούς σε υπηρεσία και το πλήρωμά του. Την επόμενη ημέρα το πλοίο έπεσε σε καταιγίδα, εξετράπη της πορείας και προσέκρουσε στα βράχια της νησίδας Πάτροκλος, ανοικτά του ακρωτηρίου Σούνιο, άνοιξε αμέσως ρήγμα και βυθίστηκε. Κάποια πλοία, φτάνοντας λόγω κακοκαιρίας 3 ημέρες μετά στο ναυάγιο, διέσωσαν 6 Ιταλούς, 21 Γερμανούς, τον Νορβηγό καπετάνιο και τον Έλληνα μηχανικό. Όλοι οι υπόλοιποι έχασαν τη ζωή τους συμπεριλαμβανομένων και 21 Ελλήνων του πληρώματος.
Μετά το ναυάγιο, η απέναντι παραλία του Χάρακα, όπως και το Λαγονήσι, γέμισαν πτώματα. Οι Γερμανoί έθαψαν τους νεκρούς Ιταλούς σε ομαδικό τάφο, σε απόσταση εκατό μέτρων από τη θάλασσα.
| Γεννήσεις
1954 – Τζίμης Πανούσης | Έλληνας τραγουδοποιός. Ο Δημήτρης «Τζίμης» Πανούσης ήταν Έλληνας μουσικός, τραγουδοποιός, τραγουδιστής, σατιρικός κωμικός, ραδιοφωνικός παραγωγός και ηθοποιός. Ήταν γνωστός για την σάτιρα και τον καυστικό και αθυρόστομο στίχο του, όπου σατίριζε όχι μόνο την πολιτικοκοινωνική κατάσταση της Ελλάδας, αλλά και τον γενικότερο ανθρώπινο ψυχισμό.
Γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1954, με γονείς τον Θεόδωρο, με καταγωγή από το Σαρακίνι Αρκαδίας και τη Φωτεινή, Μικρασιατικής Καταγωγής, στους Αμπελοκήπους της Αθήνας και μεγάλωσε στο Χολαργό. Το 1972, ο Τζίμης Πανούσης και ομάδα καλλιτεχνών στήνουν θεατρική ομάδα και φωνάζουν τον Γιάννη Χουβαρδά να κάνει μαθήματα. Το 1973 βρήκε από αγγελία δουλειά σε περιοδεύοντα θίασο. Στη συνέχεια εγκατέλειψε το θίασο για να δουλέψει ως υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα από την οποία παραιτήθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Μουσικά δήλωνε αυτοδίδακτος και έπαιζε λίγο απ’ όλα. Πρώτες προσπάθειες στο χώρο της μουσικής έγιναν με το σχήμα “Χαρούμενη Κουδουνίστρα” όταν ακόμα ήταν στο γυμνάσιο. Στο β΄ μισό της δεκαετίας του 1970 σχημάτισε το συγκρότημα Μουσικές Ταξιαρχίες, στο οποίο ανέλαβε τα φωνητικά, τους στίχους και τη μουσική και πλαισιώθηκε από τους Γιάννη Δρόλαπα (ηλεκτρική κιθάρα), Βαγγέλη Βέκιο (τύμπανα), Δημήτρη Δασκαλοθανάση (μπάσο) και Σπύρο Πάζιο (κιθάρα, synthesizer, έγχορδα), ενώ στη συνέχεια προστέθηκε στη σύνθεση του συγκροτήματος και ο Βαγγέλης Σβάρνας (σαξόφωνο).
Η πρώτη τους εμφάνιση σε κοινό έγινε το 1977 στο κλαμπ «Αρχιτεκτονική» επί της Πανεπιστημίου, ενώ η πρώτη τους δισκογραφική δουλειά είναι ο δίσκος Μουσικές Ταξιαρχίες που κυκλοφόρησε από τη MINOS-EMI το 1982. Νωρίτερα (το 1980) είχε κυκλοφορήσει μία ανεξάρτητη παραγωγή σε κασέτα, το “Disco Tsoutsouni”.
Ακολούθησε το 1984 ο δίσκος Αν η Γιαγιά μου είχε Ρουλεμάν – μερικοί στίχοι του οποίου λογοκρίθηκαν[6] – και το επόμενο έτος το Hard Core (ζωντανή ηχογράφηση). Νωρίτερα, το 1983, οι Μουσικές Ταξιαρχίες καμουφλάρονται κάτω από το όνομα Alamana’s Bridge (= Γέφυρα της Αλαμάνας) και συμμετέχουν στο δίσκο-συλλογή ελληνικού ροκ Made in Greece Vol.1, παρά τις αντιρρήσεις της τότε δισκογραφικής τους εταιρείας. Από τον επόμενο δίσκο “Κάγκελα Παντού” (1986) ο Πανούσης αποφάσισε να συνεχίσει μόνος του.
Το 1987 κυκλοφορεί ο τελευταίος δίσκος από την MINOS-EMI “Χημεία και Τέρατα”. Οι επόμενοι δύο δίσκοι “Δουλειές του Κεφαλιού” / The Greatest Kitsch Live! (1990) και “Ο Ρομπέν των Χαζών” (ζωντανή ηχογράφηση, 1992) κυκλοφορούν από την Music Box International, ενώ το “Vivere Pericolosamente” από την Warner το 1993. Η επόμενη δισκογραφική του δουλειά κυκλοφόρησε εφτά χρόνια μετά, το 2000, με τίτλο “Με Λένε Πόπη” (ζωντανή ηχογράφηση). Κυκλοφόρησε επίσης μαζί με το περιοδικό Μετρό το 2002 το ολιγόλεπτο CD “Δείγμα Δωρεάν” με ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις τελευταίες παραστάσεις του. Στις 20 Ιανουαρίου του 2009 κυκλοφόρησε ένα διπλό DVD με ζωντανή κινηματογράφηση της παράστασης “Της Πατρίδας μου η Σημαία”, που δόθηκε το 2008 στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Στις 3 Απριλίου του 2015 οι Μουσικές Ταξιαρχίες επανενώθηκαν για μια σειρά εμφανίσεων στο Κύτταρο μετά από 30 χρόνια απουσίας. Πέθανε στην Αθήνα, στις 13 Ιανουαρίου 2018
| Θάνατοι
1963 – Χρήστος Γιαννακόπουλος, Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος.
Στη θεατρική συγγραφή ήταν αυτοδίδακτος και η πρώτη του εμφάνιση ως θεατρικού συγγραφέα ήταν το 1929, ενώ ως το 1939 συνεργάστηκε με πολλούς συγγραφείς σε κωμωδίες, επιθεωρήσεις και οπερέτες.
Από το 1939 άρχισε να συνεργάζεται στενά με τον Αλέκο Σακελλάριο στις επιθεωρήσεις και κωμωδίες, τραγούδια και κινηματογραφικά σενάρια: Οι Γερμανοί ξανάρχονται, Ένας ήρωας με παντούφλες, Δεσποινίς ετών 39, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Ένα βότσαλο στη λίμνη, Αλίμονο στους νέους και σε άλλα έργα. Μόνος του έγραψε τις κωμωδίες Οι μεγάλοι και οι μικροί και Μια τσουκνίδα στις βιολέτες.
Σκιαγράφησε το χαρακτήρα του Έλληνα μικροαστού με τις αντιφάσεις, τις ψευδαισθήσεις και τα αδιέξοδα που αντιμετώπιζε. Ξεχώρισε για την αμεσότητα της γραφής του, την ευαισθησία, την αισιοδοξία και την οικειότητά του.
Πέθανε το Φεβρουάριο του 1963.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 12η Φεβρουαρίου
