.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
7 Ιανουαρίου 2025
Είναι η 7η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 358 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:41 – Δύση ήλιου: 17:21 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 40 λεπτά
🌓 Σελήνη 7.8 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ιωάννη, Γιάννη, Τζανή, Γιάγκο, Ζαννέτο, Ζαν,
Ιωάννα, Γιάννα, Γιαννούλα, Ζαννέτα, Ζανέτ, Πρόδρομο, Προδρομάκη και Μάκη
Γεγονότα
1610 – Ο Γαλιλαίος Γαλιλέι ανακαλύπτει τους τέσσερις μεγαλύτερους δορυφόρους του πλανήτη Δία: τον Γανυμήδη, την Καλλιστώ, την Ιώ και την Ευρώπη. Ο Γαλιλαίος με το τηλεσκόπιο δικής του κατασκευής παρατήρησε πρώτος τους κρατήρες, τα όρη και τις πεδιάδες στην επιφάνεια της Σελήνης.
Ανακάλυψε ότι η Σελήνη στρέφει πάντα προς τη Γη το ίδιο ημισφαίριό της. Παρατήρησε τις ηλιακές κηλίδες, τον δακτύλιο του Κρόνου, χωρίς ωστόσο να μπορέσει να εξηγήσει ακριβώς την παρατήρησή του αυτή, αποκάλυψε την αστρική φύση του Γαλαξία μας και απέδειξε την ισχύ της ηλιοκεντρικής θεωρίας, παρατηρώντας τις φάσεις της Αφροδίτης και ανακαλύπτοντας 4 από τους δορυφόρους του Δία, την Ιώ, την Ευρώπη, τον Γανυμήδη και την Καλλιστώ τους οποίους ονόμασε Άστρα των Μεδίκων, προς τιμή του προστάτη του, Κόσιμο Β’ των Μεδίκων.
Οι παρατηρήσεις του αυτές αποτέλεσαν την αρχή του τέλους για την πεποίθηση, που υποστηριζόταν μέχρι τότε από το εκκλησιαστικό και επιστημονικό κατεστημένο, πως το Σύμπαν είναι τέλεια πλασμένο και πως η Γη είναι στο κέντρο του Σύμπαντος και αποτελεί μοναδικότητα: οι κρατήρες της Σελήνης και οι κηλίδες του Ήλιου, καθώς και το γεγονός ότι τέσσερα σώματα περιστρέφονταν γύρω από έναν άλλο πλανήτη, τον Δία, αποτέλεσαν αποδείξεις για το αντίθετο.
Βέβαια ο Γαλιλαίος δεν τα βρήκε όλα σωστά, καθώς πίστευε ότι οι παλίρροιες προκαλούνταν από τους ωκεανούς που φούσκωναν κατά την περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο. Εκτός από τις ανακαλύψεις του, ο Γαλιλαίος έμεινε γνωστός στην ιστορία και για την τόλμη του να συγκρουστεί με το κατεστημένο της τότε εποχής και θεωρείται συχνά ως παράδειγμα εναντίωσης της ελευθερίας της σκέψης και της επιστημονικής έρευνας με την εξουσία. Όπως είχε τονίσει κάποτε ο ίδιος: Δεν νιώθω υποχρεωμένος να πιστέψω πως ο ίδιος Θεός που μας προίκισε με αισθήσεις, λογική και πνεύμα, μας προόριζε να απαρνηθούμε τη χρήση τους και με κάποιους άλλους τρόπους να μας δώσει τις γνώσεις που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσω αυτών.
1959 – Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγνωρίζουν την κυβέρνηση του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα. Ξεκινώντας τον Μάρτιο του 1959, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε σε μια ομιλία του ότι θα επιχειρούσε να τερματίσει τις φυλετικές διακρίσεις στην κουβανική κοινωνία. Περιέγραψε ένα σχέδιο για να φέρει κοντά τους μαύρους και τους λευκούς Κουβανούς σε κοινά σχολεία και άλλα ιδρύματα, μέσω ίσων ευκαιριών. Σε μια μεταγενέστερη τηλεοπτική συζήτηση, ο Κάστρο ισχυρίστηκε ότι τα σχέδιά του ήταν κυρίως να βελτιώσει τις οικονομικές συνθήκες για τους μαύρους Κουβανούς και ότι δεν ενθαρρύνει την πλήρη κοινωνική ενσωμάτωση. Οι κοινωνικοί σύλλογοι έπρεπε να ενοποιηθούν πλήρως, να ανοίξουν οι ιδιωτικές παραλίες και τα σχολεία να κρατικοποιηθούν πλήρως.
Τα ιδιωτικά σχολεία που κάποτε είχαν την πλειοψηφία των λευκών μαθητών, τώρα εθνικοποιήθηκαν και αντιμετώπισαν μια εισροή νέων μαύρων και μιγάδων μαθητών. Οι κοινωνικές λέσχες άρχισαν να ενσωματώνουν ήδη από τον Ιανουάριο του 1959. Οι λευκοί και οι μαύροι κοινωνικοί σύλλογοι άρχισαν να διαλύονται. Ο ρατσισμός χαρακτηρίστηκε ως αντεπαναστατικός και οι επικριτές της κυβέρνησης συχνά χαρακτηρίστηκαν ως ρατσιστές. Μερικοί λευκοί Κουβανοί φοβούνταν την ενσωμάτωση, ενώ κάποιοι μαύροι Κουβανοί φοβούνταν το κλείσιμο των μαύρων κοινωνικών συλλόγων και τις επιπτώσεις του στην αφρο-κουβανική πολιτιστική ζωή.
Στις 15 Απριλίου 1959, ο Κάστρο ξεκίνησε μια 11ήμερη επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά από πρόσκληση της Αμερικανικής Εταιρείας Συντακτών Εφημερίδων. Ο Κάστρο πραγματοποίησε την επίσκεψη με την ελπίδα να εξασφαλίσει βοήθεια από τις ΗΠΑ για την Κούβα. Ενώ εκεί μίλησε ανοιχτά για σχέδια εθνικοποίησης κουβανικών εδαφών και στα Ηνωμένα Έθνη δήλωσε ότι η Κούβα ήταν ουδέτερη στον Ψυχρό Πόλεμο, ανέφερε κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του: «Ξέρω ότι ο κόσμος σκέφτεται, ότι είμαστε κομμουνιστές, και φυσικά έχω πει πολύ ξεκάθαρα ότι δεν είμαστε κομμουνιστές, πολύ ξεκάθαρα».
Γεννήσεις
1943 – Σαντάκο Σασάκι | Ιαπωνέζα σύμβολο των αθώων θυμάτων πολέμου. Ήταν ένα παιδί από την Ιαπωνία, σύμβολο των αθώων θυμάτων πολέμου. Η Σαντάκο ήταν δύο ετών όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες έριξαν την ατομική βόμβα στην Χιροσίμα.
Η Σαντάκο και η οικογένειά της δεν ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που σκοτώθηκαν εκείνη την στιγμή. Τον Ιανουάριο του 1955, η Σαντάκο διαγνώστηκε με λευχαιμία και μπήκε στο νοσοκομείο.
Σύμφωνα με έναν ιαπωνικό μύθο, όποιος διπλώσει 1000 γερανούς οριγκάμι, θα του πραγματοποιηθεί μια ευχή. Η Σαντάκο άρχισε να φτιάχνει γερανούς οριγκάμι, ενώ παράλληλα αλληλογραφούσε με τους φίλους της. Κατάφερε να φτιάξει 644 γερανούς πριν αποδυναμωθεί εξαιτίας του καρκίνου. Οι φίλοι της έφτιαξαν τους υπόλοιπους γερανούς. Έγραψαν επίσης τα γράμματα της Σαντάκο σε βιβλίο, για να μάθει όλος ο κόσμος την ευχή της για παγκόσμια ειρήνη.
Χιλιάδες άνθρωποι από όλη την Ιαπωνία πλήρωσαν για το άγαλμα της Σαντάκο, που δείχνει ένα κορίτσι να κρατά έναν χρυσό γερανό. Το άγαλμα παρουσιάστηκε το 1958 στη Χιροσίμα και βρίσκεται στο Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα. Κάθε χρόνο, παιδιά από όλο τον κόσμο στέλνουν χάρτινους γερανούς στην βάση του αγάλματος, που γράφει πάνω “Αυτή είναι η φωνή μας, αυτή είναι η προσευχή μας ειρήνη στον κόσμο”.
1950 – Ηλίας Ανδριόπουλος | Έλληνας συνθέτης. Ανήκει στο νεότερο ρεύμα της ελληνικής μουσικής με έργο πολύπλευρο, αναγνωρίσιμο και αγαπητό από το ευρύ κοινό. Γεννήθηκε στο χωριό Λατζόι Ηλείας, κοντά στην Αρχαία Ολυμπία. Εκεί πέρασε τα παιδικά και τα μαθητικά του χρόνια. Μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου παράλληλα με τις μουσικές σπουδές του στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών εργαζόταν για να να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Δάσκαλοί του ήταν η Ελένη Γαϊδεμβέργερ, ο Μιλτιάδης Κουτούγκος και ο Αντίοχος Ευαγγελάτος.
Την περίοδο 1970-1972 που υπηρετούσε τη θητεία του στο στρατό, έγραψε κάποια τραγούδια, άλλα σε στίχους δικούς του και άλλα σε στίχους άλλων φαντάρων για να πειραματιστεί. Αυτά τα τραγούδια δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε δίσκους για ευνόητους λόγους.
Το 1975 στο θέατρο «Ακροπόλ» ο Μάνος Κατράκης παρουσιάζει τον νέο συνθέτη Ηλία Ανδριόπουλο στο αθηναϊκό κοινό, στην πρώτη του συναυλία. Το Νοέμβριο του 1976 κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του με τον τίτλο «Κύκλος Σεφέρη», με τραγούδια σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη με τον Νίκο Ξυλούρη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το 1978 κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος του με τίτλο «Εικόνες». Αυτός περιλάμβανε τραγούδια σε στίχους Μάνου Ελευθερίου και Νίκου Γκάτσου καθώς και ορισμένα ορχηστρικά κομμάτια.
Μεγάλο βήμα για την καθιέρωσή του αποτέλεσαν οι τρεις συναυλίες που έδωσε, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, τον Αύγουστο του 1978, στο Θέατρο Λυκαβηττού. Γύρω στα Χριστούγεννα του 1979 κυκλοφόρησε ο τρίτος δίσκος του με τίτλο Γράμματα στο Μακρυγιάννη και άλλα λαϊκά, ο οποίος σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το 1980 κυκλοφόρησαν δύο ακόμα σπουδαίοι δίσκοι τα «Λαϊκά προάστια» με την Σωτηρία Μπέλλου και «Τα λαϊκά μου». Το 1982 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Περιπλάνηση».
Στις 28 Μαρτίου του 1984 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Προσανατολισμοί», ο οποίος περιλάμβανε τραγούδια από την ομότιτλη ποιητική συλλογή του Οδυσσέα Ελύτη. Στις 18 Νοεμβρίου του 1985 κυκλοφόρησε ένας ακόμα δίσκος με τον τίτλο «Οι ξένες πόρτες», στον οποίο τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών είχε γράψει ο στιχουργός Μάνος Ελευθερίου και σε δυο τρία ο ίδιος ο Ανδριόπουλος.
Τη μουσική του διαδρομή αποτυπώνουν 20 δίσκοι-CD. Μεταξύ αυτών είναι τα «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», οι «Ξένες Πόρτες», τα «Λαϊκά Προάστια», οι «Προσανατολισμοί» οι «Αργοναύτες», η «Μουσική για σαντούρι & ορχήστρα», «Ωδαί», «Μικρή Επίδαυρος» (ζωντανή ηχογράφηση), «Ο Πρώτος Ύμνος», «Ο Φιλόπατρις» κ.α. ανέκδοτα έργα του, η συμφωνιέτα «Ανταύγειες», «Μουσική για βιολοντσέλο και ορχήστρα», η σονάτα «Ελληνικό Καλοκαίρι», τα «Επιθαλάμια».
Θάνατοι
1904 – Εμμανουήλ Ροΐδης | Έλληνας συγγραφέας. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου 1836 στην Ερμούπολη της Σύρου από εύπορους και αριστοκρατικής καταγωγής γονείς από τη Χίο, τον Δημήτριο Ροΐδη και την Κορνηλία το γένος Ροδοκανάκη. Το 1841 η οικογένειά του μετακόμισε στην Ιταλία λόγω του διορισμού του πατέρα του σε μεγάλο εμπορικό οίκο της εποχής, με έδρα τη Γένοβα, και αργότερα λόγω της υπηρεσίας του ως Γενικού Προξένου της Ελλάδας. Σε ηλικία δεκατριών ετών, και ενώ οι γονείς του είχαν εγκατασταθεί στο Ιάσιο, ο Ροΐδης επέστρεψε στην Ερμούπολη, όπου σπούδασε εσωτερικός στο φημισμένο ελληνοαμερικανικό λύκειο Χρήστου Ευαγγελίδη. Συμμαθητής του ήταν ο λόγιος, συγγραφέας και έμπορος Δημήτριος Βικέλας και μαζί εξέδιδαν μια εβδομαδιαία χειρόγραφη εφημερίδα με τον τίτλο Μέλισσα.
Το 1855, αφού αποφοίτησε, εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο για θεραπεία για το πρόβλημα της βαρηκοΐας που είχε εμφανιστεί από τα μαθητικά του χρόνια και συνέχισε να τον ταλαιπωρεί σε όλη τη ζωή του. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας και φιλοσοφίας. Μετά από ένα χρόνο και εξαιτίας της επιδείνωσης της υγείας του, πήγε στο Ιάσιο και το 1857 στη Βραΐλα, όπου ανέλαβε την αλληλογραφία του εμπορικού οίκου του θείου του, Δημητρίου Ροδοκανάκη.
Το 1866 ολοκλήρωσε τη συγγραφή του μυθιστορήματος Πάπισσα Ιωάννα, έργο μέσα από το οποίο σατιρίζει τον κλήρο της Δυτικής Εκκλησίας την περίοδο του Μεσαίωνα. Το βιβλίο αφορίστηκε από την Ιερά Σύνοδο (αφορισμός που άρθηκε αργότερα) αλλά με τις συνεχείς πέντε εκδόσεις του κατάφερε να καταξιώσει διεθνώς τον Ροΐδη (ως διάσημο ή μάλλον διαβόητο – κατά σημείωση του Άριστου Καμπάνη). Ο Ροΐδης τα επόμενα χρόνια συνεργάστηκε με γαλλόφωνες εφημερίδες ενώ το 1870 έγινε και διευθυντής των εφημερίδων La Grèce (Η Ελλάδα) καί L’Independence Hellenique (Ελληνική Ανεξαρτησία). Το 1873 έχασε σχεδόν όλη του την περιουσία που είχε επενδύσει σε μετοχές της Εταιρίας Λαυρίου και της Πιστωτικής.
Τον Ιανουάριο του 1875 και για 18 μήνες εξέδιδε με τον Θέμο Άννινο το εβδομαδιαίο χιουμοριστικό στην αρχή, σατιρικό κατόπιν, περιοδικό Ασμοδαίος μέσα από τις σελίδες του οποίου είχε τη δυνατότητα να σχολιάζει τη δημόσια και πολιτική ζωή της Ελλάδας καθώς και να συμμετέχει ενεργά σε αυτήν. Υπέγραφε με τα ψευδώνυμα «Θεοτούμπης», «Σκνίπας» και πολλά άλλα παρόμοια, τα περισσότερα μιας μόνο χρήσεως, αφού τα ψευδώνυμα αυτά φαίνεται πως ήταν συνήθως αναγραμματισμοί φράσεων που τόνιζαν κάτι που είχε αναφερθεί στο αντίστοιχο άρθρο.[4] Καυτηρίαζε ακόμη τη κομματική συναλλαγή της εποχής του, υποστηρίζοντας όμως την πολιτική του Χαρίλαου Τρικούπη.
Το 1877 άρχισε η διαμάχη του με τον Άγγελο Βλάχο, με αφορμή ένα κριτικό του κείμενο με τίτλο «Περί Συγχρόνου Ελληνικής Ποιήσεως», στο οποίο στρεφόταν κατά του ακραίου ρομαντισμού και της πραγμάτωσής του στο έργο της Α’ Αθηναϊκής Σχολής και των ποιητικών διαγωνισμών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1878 διορίστηκε έφορος και διευθυντής στην Εθνική Βιβλιοθήκη, στην οποία εργαζόταν κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων Τρικούπη, ενώ απολυόταν από τις κυβερνήσεις Δηλιγιάννη. Παράλληλα, εμφανιζόταν ως υπέρμαχος της δημοτικής με μια σειρά από γλωσσικές μελέτες, αν και ο ίδιος έγραφε τα κείμενά του στην καθαρεύουσα. Το 1885 είχε ένα σοβαρό ατύχημα όταν τον χτύπησε μια άμαξα με αποτέλεσμα να σπάσει το σαγόνι του και να μην μπορεί να μιλήσει για μήνες. Το 1890 έχασε την ακοή του οριστικά.
Την περίοδο 1890-1900 δημοσίευσε το μεγαλύτερο μέρος του καθαρά αφηγηματικού του έργου, που περιλαμβάνει αρκετά διηγήματα. Μέχρι το τέλος της ζωής του συνεργαζόταν με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες της εποχής στα οποία δημοσίευε διηγήματα και κριτικά άρθρα. Πέθανε στην Αθήνα, στις 7 Ιανουαρίου 1904.
1972 – Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, αρχικά Ευτυχία Χατζηγεωργίου-Οικονόμου, αργότερα Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιαννοπούλου (1893 – 7 Ιανουαρίου 1972) ήταν η πρώτη Ελληνίδα στιχουργός, και η σημαντικότερη του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε όμως να καταφύγει στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Έχασε σε μικρή ηλικία τον πατέρα της. Το 1911 την πάντρεψαν μετά από προξενιό με τον Κωστή Νικολαΐδη, 20 χρόνια μεγαλύτερό της. Απέκτησαν 2 παιδιά την Καίτη και την Μαίρη.
Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στο Αϊδίνι και μαζί με τους Τσέτες έκαναν την οικογένειά της να εγκαταλείψει τη Σμύρνη.
Τα επόμενα χρόνια η Ευτυχία μαζί με τη μητέρα της και τις δυο κόρες της έζησαν πρόσφυγες λίγο στην ασιατική Σπάρτη αλλά και στην Αττάλεια.
Διαβάστε μια συνέντευξη της το 1970 στο link που ακολουθεί:
Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου | Όχι συμβόλαια με εταιρείες!
Μερικά τραγούδια της είναι : «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Γυάλινος κόσμος», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Όνειρο απατηλό», «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι», «Μου σπάσανε το μπαγλαμά», «Ανεμώνα», «Αργά, είναι πια αργά», «Λίγο-λίγο, θα με συνηθίσεις», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Αν είναι η αγάπη έγκλημα», «Η διπρόσωπη», «Ένας αϊτός γκρεμίστηκε», «Συρματοπλέγματα βαριά», «Είμαι αετός χωρίς φτερά», «Τι έχει και κλαίει το παιδί», «Η Μαλάμω», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Του ντερβίση το πιοτό», «Τι να σου κάνει μια καρδιά».
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 7η Ιανουαρίου
