6 Μαΐου 2024
Είναι η 127η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 239 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:22 – Δύση ήλιου: 20:20
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 58 λεπτά
🌘 Σελήνη 27.6 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σεραφείμ, Σεραφειμία, Σεραφείμα,
Σεραφίνα, Σεραφειμή, Σεραφειμούλα, Ιώβ, Ιωβία,
Ιώβη, Γεώργιο, Γεωργή, Γιώργο, Γιώργη, Γιορίκα,
Γεωργία, Γιωργία, Γεωργούλα, Γωγώ, Τζωρτζίνα, Γεωργιάννα
Γεγονότα
1889 – Οι «Καραβανάδες» (η συντηρητική παράταξη της Κρήτης) με ψήφισμά τους ζητούν την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα (Επανάσταση του 1889). Η σύμβαση της Χαλέπας έφερε σοβαρές βελτιώσεις στον Οργανικό νόμο, όπως και αύξησε τον αριθμό των πληρεξουσίων σε 80, από 49 χριστιανούς και 31 μουσουλμάνους.
Ο τρόπος εκλογής των πληρεξουσίων είχε οδηγήσει, ήδη από την εποχή του Οργανικού νόμου, στην ομαδοποίηση των εκλεκτόρων καθώς και των υποψηφίων σε δύο παρατάξεις, οι οποίες μάλιστα ετεροπροσδιορίστηκαν μεταξύ τους, με συμβολικές σκωπτικές ονομασίες.
Οι μεν προοδευτικοί ονομάτισαν τους αντιπάλους τους «καραβανάδες», οι δε συντηρητικοί αντίστοιχα τους αντιπάλους τους «ξυπόλητους». Αργότερα οι παρατάξεις αυτές, έλαβαν τη μορφή κομμάτων, με αρχηγό και ηγετική ομάδα.
Έτσι λοιπόν προέκυψε το κόμμα των ξυπόλυτων, με πρώτο αρχηγό τον Χανιώτη νομικό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος ήταν και ο εκδότης της εφημερίδας «τα Λευκά όρη», από το 1881.
1968 – Η 6η Μαΐου 1968, η αποκληθείσα και Ματωμένη Δευτέρα, υπήρξε η πλέον βίαιη ημέρα του περίφημου Γαλλικού Μάη του ’68. Με επίκεντρο το Καρτιέ Λατέν, την ημέρα εκείνη έλαβαν χώρα στο Παρίσι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ χιλιάδων διαδηλωτών και αστυνομικών δυνάμεων. Τη Δευτέρα 6 Μαΐου 1968 η Εθνική Ένωση Σπουδαστών και η Ένωση των Πανεπιστημιακών Καθηγητών της Γαλλίας είχαν καλέσει σε πορεία όσους ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την εισβολή των δυνάμεων της Γαλλικής Αστυνομίας στη Σορβόννη.
Στην πορεία που πραγματοποιήθηκε έλαβαν μέρος δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και καθηγητές. Οι άνδρες της Γαλλικής Αστυνομίας, που είχαν αποκλείσει τη Σορβόννη, κινήθηκαν εναντίον του πλήθους, που άρχισε να διαλύεται. Στις οδομαχίες που ακολούθησαν οι διαδηλωτές έστησαν πρόχειρα οδοφράγματα και η Γαλλική Αστυνομία προέβη στη ρίψη δακρυγόνων. Οι συγκρούσεις αυτές είχαν ως αποτέλεσμα 945 τραυματίες, από τους οποίους 345 αστυνομικοί, και 422 συλλήψεις.
1974 – Παραιτείται ο γερμανός καγκελάριος Βίλι Μπραντ, μετά την αποκάλυψη υπόθεσης κατασκοπείας υπέρ της Ανατολικής Γερμανίας, στην οποία ενεπλάκη ο στενός συνεργάτης του Γκίντερ Γκιγιόμ. Ο Σμιτ, πάντως, τάχθηκε κατά της παραίτησης Μπραντ, αφού εκτιμούσε ότι οι «αποκαλύψεις» τόσο για τον συνεργάτη όσο και για την ιδιωτική ζωή του καγκελαρίου δεν συνιστούσαν σοβαρούς λόγους παραίτησης. Ο Μπραντ, ωστόσο, είχε πάρει τις αποφάσεις του, και ο Σμιτ ανέλαβε –αιφνιδίως, σύμφωνα με τη δική του εκδοχή– τα ηνία της κυβέρνησης του «μικρού συνασπισμού» με τους Φιλελεύθερους, έχοντας σαφή επίγνωση των υψηλών προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει ο Μπραντ στην κοινή γνώμη και διαισθανόμενος το πολιτικό βάρος του εγχειρήματος.
Αν και ο Σμιτ διαφώνησε με την παραίτηση του Μπραντ, οι σχέσεις ανάμεσά τους δεν ήταν ποτέ αρμονικές, αν εξαιρέσει κανείς την περίοδο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60. Η ιδιοσυγκρασία και το πολιτικό στυλ τους διέφεραν σημαντικά, ενώ σε μία σειρά από κεντρικά θέματα (π.χ. για την εγκατάσταση αμερικανικών πυραύλων μέσου βεληνεκούς στο έδαφος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, την αποστολή πολεμικού υλικού στην Ελλάδα των συνταγματαρχών και τη στάση του SPD απέναντι στις διαδηλώσεις του φιλειρηνικού κινήματος στις αρχές της δεκαετίας του ’80) είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις.
2007 – Ο Παναθηναϊκός κατακτά το 4ο του Final Four, νικώντας στον τελικό την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 93-91 στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Έχοντας ήδη αρχίσει να εγκαθιδρύει τη δική του αυτοκρατορία, με τρεις τίτλους από το 1996 κι έπειτα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ο Παναθηναϊκός της περιόδου 2006-2007 δεν θα μπορούσε παρά να έχει ως στόχο να βρίσκεται στο Final Four. Ειδικότερα από τη στιγμή που αυτό είχε… έδρα το «σπίτι» του «τριφυλλιού». Στην Αθήνα και το ΟΑΚΑ θα παιζόταν η τελευταία πράξη της Euroleague εκείνης της περιόδου και σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην τελευταία του κατάκτηση, μέχρι την επόμενη, στη Μπολόνια, αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός θεωρούταν εξαρχής φαβορί.
Η ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δικαίωσε απόλυτα τον τίτλο αυτό και σήκωσε την κούπα μέσα σε αποθέωσε από χιλιάδες «αιώνια πιστούς». Στο Final Four ο Παναθηναϊκός είχε στο πλευρό του τον κόσμο του, αλλά και υψηλούς προσκεκλημένους από το δικό του (πρόσφατο) παρελθόν, όπως ο Στόγιαν Βρανκοβιτς και ο Νίκος Γκάλης. Στον ημιτελικό ο Παναθηναϊκός έδωσε την πρώτη «μάχη» κόντρα στην Τάου των Σκόλα, Πριχιόνι, Ρακόσεβιτς και Σπλίτερ, επικρατώντας 67-53 με μεγάλη εμφάνιση των Μπετσίροβιτς, Μπατίστ και Σισκάουσκας.
Στον τελικό, το «τριφύλλι» κλήθηκε να αντιμετωπίσει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Οι Ρώσοι με τον Μεσίνα στον πάγκο και μια πλειάδα σταρ (Παπαλουκάς, Σμόντις, Άντερσεν, Λάνγκντον) μόνο εύκολη… λεία δεν θα ήταν. Και αυτό αποδείχθηκε στην πράξη, αφού ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε μια μεγάλη εμφάνιση του Ραμούνας Σισκάουσκας (20 πόντοι) και την «υπογραφή» του Δημήτρη Διαμαντίδη (15 πόντοι) ανήμερα των γενεθλίων του, για να φτάσει στο τελικό 93-91 και να πάρει την κούπα. Μια κούπα που αμέσως μετά την απονομή πήρε στα χέρια του και ο Παύλος Γιαννακόπουλος, που βρέθηκε στο παρκέ πανηγυρίζοντας με την ομάδα τη δικαίωση των κόπων και των χρημάτων που είχε σπαταλήσει έτσι ώστε να φτάσει σε αυτό το αποτέλεσμα. Να γίνει ο Παναθηναϊκός βασιλιάς της Ευρώπης! Μάλιστα, εκείνη τη σεζόν ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει και το πρωτάθλημα και το κύπελλο στην Ελλάδα, φτάνοντας για πρώτη φορά στην ιστορία του στο Triple Crown!\
2010 – Με 172 ψήφους υπέρ και 121 κατά, υπερψηφίζεται επί της αρχής του το νομοσχέδιο για τα έκτακτα οικονομικά μέτρα στην Ελλάδα. Ο Αντώνης Σαμαράς διαγράφει από τη Νέα Δημοκρατία την Ντόρα Μπακογιάννη, επειδή υπερψήφισε το νομοσχέδιο. Στο ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου θέτει εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος τους βουλευτές Σοφία Σακοράφα, Γιάννη Δημαρά και Βασίλη Οικονόμου, οι οποίοι δήλωσαν «παρών» στην ονομαστική ψηφοφορία. Με το σχέδιο νόµου που προτείνεται για ψήφιση στην Εθνική Αντιπροσωπεία θεσµοθετούνται τα απαραίτητα µέτρα για την εφαρµογή του προγράµµατος στήριξης της ελληνικής οικονοµίας, όπως το Πρόγραµµα αναθεωρήθηκε την 22.11.2010 και προβλέπονται στο Μνηµόνιο Συνεννόησης. Η Κυβέρνηση στο πλαίσιο της αντιµετώπισης της πρωτοφανούς οικονοµικής και δηµοσιονοµικής κρίσης της χώρας, των δυσµενών συνθηκών στην εγχώρια και διεθνή αγορά και της ανάγκης προστασίας και προαγωγής του γενικότερου δηµόσιου συµφέροντος, έχει ήδη λάβει και εισηγείται τη λήψη κατεπειγόντων µέτρων, άµεσης και επιτακτικής ανάγκης, για την περαιτέρω δηµοσιονοµική προσαρµογή, τη µείωση των λειτουργικών δαπανών, τον εξορθολογισµό στη διαχείριση του ανθρώπινου δυναµικού και την αναδιάρθρωση των φορέων και επιχειρήσεων που είτε επιχορηγούνται τακτικά από τον Κρατικό Προϋπολογισµό είτε ανήκουν ή ελέγχονται µετοχικά από το Ελληνικό Δηµόσιο.
2012 – Πανωλεθρία του δικομματισμού, μεγάλη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στα αστικά κέντρα και είσοδος της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής στη Βουλή είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των εκλογών, που σηματοδοτούν τη ριζική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού και το «τέλος της μεταπολίτευσης» για την πλειονότητα των πολιτικών σχολιαστών. Τα αποτελέσματα: ΝΔ: 18,85% (108 έδρες), ΣΥΡΙΖΑ: 16,78% (52 έδρες), ΠΑΣΟΚ: 13,18% (41 έδρες), Ανεξάρτητοι Έλληνες: 10,60% (33 έδρες), ΚΚΕ: 8,48% (26 έδρες), Χρυσή Αυγή 6,97% (21 έδρες), ΔΗΜΑΡ: 6,11% (19 έδρες).
Γεννήσεις
1405 – Γεώργιος Καστριώτης, γνωστότερος ως Σκεντέρμπεης, εθνικός ήρωας των Αλβανών. (Θαν. 17/1/1468) Ο Καστριώτης ήταν γιος του Γκιόν Καστριότι (αλβανικά: Gjon Kastrioti / Γκιόν Καστριότι), ή κατά άλλη άποψη γκέγκικης καταγωγής τιμαριούχου της Βόρειας Αλβανίας και της Βοϊσαβής (Vojsava / Βοϊσάβα), από τη σημαντική σερβική αρχοντική οικογένεια των Μπράνκοβιτς. Κατ’ άλλη άποψη ο Γεώργιος Καστριώτης καταγόταν από οικογένεια σλαβονική που συνδεόταν με γάμο με τον αλβανικό οίκο Θόπια. Για τον τόπο γέννησης του Σκεντέρμπεη έχουν διατυπωθεί πολλές θεωρίες. Κάποιες πηγές τον τοποθετούν στην Κρούγια (Krujë). Ωστόσο, κατά τον Αλβανό ιστορικό Κρίστο Φρασέρι (Kristo Frashëri), οι σημαντικότεροι βιογράφοι του τείνουν να τον τοποθετούν στον οικισμό Sinë, ο οποίος βρίσκεται στην περιοχή του σημερινού νομού Δίβρης (Dibër) της Αλβανίας και αποτελούσε τιμάριο του πατέρα του.
Ο Γ. Καστριώτης αρχικά ήταν Χριστιανός, και κατά την άποψη του Όλιβερ Σμιτ μάλλον ορθόδοξος παρά καθολικός. Επί της ουσίας αν και γεννήθηκε χριστιανός ορθόδοξος, εξισλαμίστηκε και μεταγενέστερα ασπάστηκε κρυφά τον Μπεκτασισμό. Επιστρέφοντας στην Αλβανία μεταστράφηκε σε καθολικό. Οι διανοούμενοι συμφωνούν στο ότι ο ζήλος του για τη διάσωση του αλβανικού έθνους υπερέβαλε την πίστη του σε οποιοδήποτε θρήσκευμα. Ο αγώνας του ενάντια στους Οθωμανούς έγινε ιδιαίτερα σημαντικός για τους Αλβανούς, καθώς ενίσχυσε την αλληλεγγύη τους, έκανε πιο συνειδητή την ταυτότητά τους και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης στον αγώνα τους για εθνική ενότητα, ελευθερία και ανεξαρτησία. Ο αντιοθωμανικός πόλεμος του Σκεντέρμπεη αποδείχθηκε επιτυχημένος συνδυασμός εθνικών και θρησκευτικών στοιχείων εξαιτίας της υποστήριξης του Πάπα αφενός, αφετέρου εξαιτίας της χριστιανικής θρησκευτικής συνείδησης των Αλβανών. Οι Αλβανοί ανήκαν τόσο στην Ορθοδοξία, όσο και στον Καθολικισμό, και ως εκ τούτου ο Σκεντέρμπεης ελίχθηκε με επιτυχία όσον αφορά στη θρησκευτική πλευρά του ζητήματος, ξεπερνώντας τις διαφορές μεταξύ των Καθολικών και των Ορθοδόξων, διατηρώντας έτσι την εσωτερική ενότητα και αποδίδοντας παράλληλα στον πόλεμο και εθνικό χαρακτήρα.
1856 – Σίγκμουντ Φρόιντ, γερμανοεβραίος ψυχίατρος και ιδρυτής της ψυχανάλυσης. Ο Σίγκμουντ Φρόυντ (γερμανικά Sigmund Freud, προφορά: [ˈziːkmʊnt ˈfrɔʏt], γεννημένος ως Σίγκισμουντ Σλόμο Φρόυντ, 6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν διακεκριμένος Αυστριακός φυσιολόγος, νευρολόγος και ψυχίατρος, ο οποίος υπήρξε ο θεμελιωτής της ψυχανάλυσης.
Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πιο βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ού αιώνα, που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες, όπως το ασυνείδητο, την απώθηση, τη λίμπιντο, την ερμηνεία των ονείρων και την παιδική σεξουαλικότητα.
Οι επιστημονικές θεωρίες του Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε, θεωρήθηκαν ιδιαίτερα ρηξικέλευθες για την εποχή εκείνη και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.
1961 – Τζορτζ Κλούνεϊ, αμερικανός ηθοποιός. («Η συμμορία των 11», «Σολάρις», «Εξομολογήσεις ενός επικίνδυνου μυαλού»). Γεννήθηκε στο Λέξινγκτον, Κεντάκι. Η μητέρα του, Νίνα Bruce (το γένος Warren, 1939 -), είναι πρώην βασίλισσα καλλιστείων και δημοτική σύμβουλος, ενώ ο πατέρας του, Nick Clooney, είναι πρώην παρουσιαστής ειδήσεων και ενός τηλεπαιχνιδιού που το παρουσίαζε για πέντε χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Ο Κλούνεϊ έχει μικτές γερμανικές, ιρλανδικές και αγγλικές ρίζες. Οι προ-παππούδες και γιαγιάδες του, Nicholas Clooney και Bridget Byron, μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες από την Ιρλανδία. Η τέσσερις φορές προγιαγιά, Mary Ann Sparrow, ήταν η ετεροθαλής αδερφή της Nancy Hanks (η μητέρα του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν).
Ο Clooney έχει μια μεγαλύτερη αδελφή, την Adelia (οι γιοι της θείας του είναι ο τραγουδιστής Rosemary Clooney και ο ηθοποιός José Ferrer). Είναι, επίσης, συνδεδεμένος με τον τραγουδιστή Debby Boone, ο οποίος παντρεύτηκε την ξαδέλφη του Gabriel Ferrer (γιος του José Ferrer και Rosemary Clooney).
Θάνατοι
1952 -Μαρία Μοντεσόρι, ιταλίδα γιατρός και παιδαγωγός. Η Μαρία Μοντεσσόρι γεννήθηκε στην περιοχή Αγκώνα της Ιταλίας. Από μικρή ήθελε να γίνει νοσοκόμα ή δασκάλα. Όταν έγινε 18 χρονών αποφάσισε να σπουδάσει γιατρός. Το Πανεπιστήμιο Ιατρικής της Ρώμης τη δέχτηκε με μεγάλες επιφυλάξεις καθώς μέχρι τότε δεν δεχόντουσαν γυναίκες σπουδάστριες. Όμως η Μοντεσσόρι από πολύ νωρίς ξεχώρισε. Με πρωτοποριακές ιδέες και διαλέξεις κατάφερε να έχει μία ιδιαίτερα αξιόλογη επίδοση στην ιατρική. Σε ηλικία 26 χρονών όχι μόνο πήρε το πτυχίο της και έγινε η πρώτη γιατρός της χώρας της αλλά διορίστηκε και καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο. Αρχικά δούλεψε ως γιατρός με μικρά παιδιά και τότε διαπίστωσε ότι η ιατρική θα πρέπει να συνεργαστεί με την παιδαγωγική για τη σωστή θεραπεία και ολοκληρωμένη ανάπτυξη των παιδιών. Ανακάλυψε μέσα από τις σπουδές της τις απίστευτες δυνατότητες του μικρού παιδιού σαν του δοθούν τα κατάλληλα εφόδια στο σωστό χρόνο. Το ονόμαζε “To μυστικό της παιδικής ηλικίας” . Στις αρχές 20ου αιώνα δημιουργεί το πρώτο “Σπίτι Των Παιδιών” (Casa Dei Bambini).
Σε μια κακόφημη και ιδιαίτερα φτωχική περιοχή της Ρώμης υπήρχαν πολλά παιδιά των οποίων οι γονείς ανήκαν στην εργατική τάξη, ηλικίας 2-7 ετών που δεν πήγαιναν σχολείο ενώ κυκλοφορούσαν στη γειτονιά έχοντας ενίοτε παραβατικές συμπεριφορές.
Ζητήθηκε από τη Μοντεσσόρι να απασχολήσει δημιουργικά και να εκπαιδεύσει αυτά τα παιδιά. Οι συνθήκες ήταν δύσκολες αλλά τα αποτελέσματα θεαματικά. Είχε περιορισμένο χώρο και ακόμα πιο περιορισμένους πόρους. Φρόντισε αρχικά το περιβάλλον φέρνοντας έπιπλα στο μέγεθος των παιδιών ώστε να ευνοείται η αυτονομία τους και η αυτοπειθαρχία τους. Άρχισε να εισάγει στους μικρούς μαθητές εποπτικά υλικά που έφτιαχνε η ίδια και είχαν βάση την αισθητηριακή εμπειρία και την ενεργή συμμετοχή των παιδιών. Πολύ γρήγορα τα παιδιά άρχισαν να διαβάζουν, να γράφουν, να λογαριάζουν και να αποκτούν αγωγή.
Τα αποτελέσματα στο “ Casa Dei Bambini” ήταν ανέλπιστα καλά. Έκαναν γνωστή την ίδια και τη μέθοδό της παγκοσμίως. Οι ιδέες της επηρέασαν όλο τον κόσμο και άρχισαν να εφαρμόζονται τα υλικά της σε πολλές χώρες και φυλές. Είχε πολλές προσκλήσειςαπό την Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία για να επισκεφθεί τα σχολεία και να τους εκπαιδεύσει.
Δεν είχε βέβαια σε όλους την ίδια απήχηση. Η Μοντεσσόρι εκδιώχθηκε και εξορίστηκε από τον Μουσολίνι και από τον Φράνκο στην Ισπανία μιας και δεν έκρυψε ποτέ την απέχθειά της προς τον φασισμό και οτιδήποτε αντιδημοκρατικό και καταπιεστικό.
Στην Ινδία όπου κατέληξε μετά τους εξορισμούς της ήρθε σε επαφή με τον Γκάντι και εξέλιξε ακόμα πιο πολύ την παιδαγωγική της μέθοδο, τις ιδέες της και την προσωπικότητά της.
1992 – Μάρλεν Ντίτριχ (Marlene Dietrich) ήταν γερμανίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Δημιούργησε ένα τύπο γυναίκας με εξεζητημένο ύφος και νωθρό αισθησιασμό, με τον οποίο επιβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη και χάρη στον οποίο έγινε ένα από τα λαμπρότερα αστέρια του παγκόσμιου κινηματογράφου.
Η Μαρί Μαγκνταλένε Ντίτριχ γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1901 στο Βερολίνο και μεγάλωσε σύμφωνα με την αυστηρή καθοδήγηση της συντηρητικής μητέρας της. Ήθελε να γίνει μουσικός, αλλά ένας τραυματισμός στο αριστερό της χέρι ανέτρεψε τα αρχικά σχέδιά της αναγκάζοντάς τη να διακόψει τις σπουδές της στο βιολί.
Έτσι αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. Αρχικά σπούδασε υποκριτική κοντά στον νεωτεριστή σκηνοθέτη Μαξ Ράινχαρτ και στη συνέχεια έγινε μέλος του θιάσου του. Το 1924 παντρεύτηκε τον βοηθό παραγωγής Ρούντολφ Ζίμπερ κι ένα χρόνο μετά απέκτησαν την κόρη τους Μαρία. Ο γάμος τους διαλύθηκε και παρέμειναν φίλοι ως τον θάνατο του Ρούντι το 1976.
Ως το 1927 ερμήνευε μικρούς ρόλους στο θέατρο και συμμετείχε σε πολλές βουβές ταινίες. Τον Αύγουστο του 1929, ο αυστριακής καταγωγής αμερικανός σκηνοθέτης Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ βρέθηκε στο Βερολίνο για τα γυρίσματα μιας ταινίας, γνώρισε την Ντίτριχ κι έτσι γεννήθηκε μία από τις πιο πετυχημένες συνεργασίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Παρά τις αντιρρήσεις πολλών, γύρισαν μαζί το 1930 την ταινία «Γαλάζιος Άγγελος» («Der Blaue Engel»), που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τόμας Μαν «Ο καθηγητής Ούνρατ» («Professor Unrat»). Η ταινία γνώρισε παγκόσμια επιτυχία και απογείωσε την καριέρα της. Η Ντίτριχ ερμήνευε τη Λόλα – Λόλα, μία αισθησιακή, αλλά κουρασμένη από τον κόσμο καλλιτέχνιδα του καμπαρέ.
Η Ντίτριχ και ο Στέρνμπεργκ συνεργάστηκαν σε ακόμη 6 ταινίες: «Μαρόκο» («Morocco», 1930), «Η ατιμασμένη» («Dishonored» 1931), «Σαγκάη Εξπρές» («Shanghai Express», 1932), «Ξανθή Αφροδίτη» («Blond Venus», 1932), «Τραγική τσαρίνα» («Scarlet Empress», 1934) και «Ο διάβολος είναι γυναίκα» («The Devil is a woman», 1935). Στην ταινία «Μαρόκο», φορώντας φράκο και ημίψηλο καπέλο, ανέδειξε με μοναδικό τρόπο τη θηλυκότητα μέσα από το ανδρικό στυλ, που ταυτίστηκε για πάντα με το όνομά της. Δύο δεκαετίες αργότερα, ο άγγλος θεατρικός συγγραφέας Κένεθ Τάιναν έγραφε γι’ αυτή: «Ο ανδρισμός της αγγίζει τις γυναίκες και η σεξουαλικότητά της τους άνδρες».
Το 1932 βρήκε την Ντίτριχ στο απόγειο της καριέρας της και οι φήμες την ήθελαν να έχει μπει ανάμεσα στον Στέρνμπεργκ, που ήταν στην κυριολεξία μαγεμένος μαζί της, και στη γυναίκα του. Το 1936 η Ντίτριχ ήταν η πιο ακριβοπληρωμένη ηθοποιός του κόσμου. Το 1939, αλλάζοντας την υπηκοότητά της σε αμερικανική, αποδοκιμάστηκε από τον γερμανικό λαό και ο Τύπος τής αφιέρωσε πρωτοσέλιδα με τίτλο: «Ντίτριχ: προδότρια της πατρίδας».
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αισθάνθηκε ως γερμανίδα συνυπεύθυνη για τις πράξεις του Χίτλερ και συμμετείχε στον αγώνα κατά του ναζισμού. Ο ίδιος ο Χίτλερ τη θαύμαζε απεριόριστα. Συνεργάτες του προσπάθησαν, μάλιστα, κατόπιν εντολής του να τη δελεάσουν και να τη φέρουν πίσω στη Γερμανία. Εκείνη αρνήθηκε και τιμήθηκε αργότερα για την προσφορά της με το μετάλλιο της ελευθερίας.
Το 1947 στέφθηκε από τα περιοδικά ως η «γιαγιά με τη μεγαλύτερη αίγλη στον κόσμο», αποκτώντας το πρώτο από τα τέσσερα εγγόνια της. Το 1950 συνεργάστηκε με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία «Ο δολοφόνος έρχεται κάθε βράδυ» («Stage Flight»). Ο Χίτσκοκ, ενθουσιασμένος με τον επαγγελματισμό της, της επέτρεψε να επεμβαίνει στο σετ και να δίνει οδηγίες στους συνεργάτες του, πράγμα ασυνήθιστο για εκείνον.
Το 1951 η Ντίτριχ ηχογράφησε για λογαριασμό της Columbia στη Νέα Υόρκη τον πρώτο της δίσκο, με τίτλο «Marlene Dietrich Overseas». To 1952 γύρισε την πλάτη στη μεγάλη οθόνη και η επιλογή της να εμφανιστεί ξανά στη σκηνή στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Το 1960 ρίσκαρε την επιστροφή της στη Γερμανία και παρ’ όλη την κατακραυγή που της επιφυλάχθηκε – δεν της συγχώρεσαν ποτέ την αλλαγή της υπηκοότητας – εκείνη επέμεινε και κέρδισε πίσω την αγάπη τους.
Τον Σεπτέμβριο του 1975, ευρισκόμενη στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας για παραστάσεις, έπεσε από τη σκηνή και ένα κάταγμα στον μηρό σηματοδότησε το τέλος των εμφανίσεών της. Επέστρεψε στο Παρίσι κι έζησε μόνη της, αφού οι στενοί της φίλοι, Έρνεστ Χεμινγουέι, Εντίθ Πιάφ, Ζαν Κοκτώ και Νόελ Κάουαρντ, δεν ζούσαν πια.
Το 1978 η Ντίτριχ εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην ταινία του Ντέιβιντ Χέμινγκ «Ζιγκολό» («Just a gigolo»), στο πλευρό του Ντέιβιντ Μπόουι. Με το τέλος των γυρισμάτων αρνείται πια να φωτογραφηθεί. Όταν ρωτήθηκε αργότερα, η απάντησή της ήταν αποστομωτική: «Με έχουν φωτογραφίσει μέχρι θανάτου. Δεν θέλω άλλο».
Το 1982 επέτρεψε στον Μαξιμίλιαν Σελ να ηχογραφήσει την τελευταία της συνέντευξη, διάρκειας 18 ωρών. Ο Σελ χρησιμοποίησε αποσπάσματα της συνέντευξης στο αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Marlene: A feature», που γνώρισε το 1984 τεράστια επιτυχία παγκοσμίως.
Στις 6 Μαΐου 1992, η Μαρλένε Ντίτριχ άφησε την τελευταία της πνοή στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Ήταν 90 ετών.
2012 – Κώστας Καρράς. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ήταν απόφοιτος της Royal Academy of Arts του Λονδίνου. Το 1963 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και την ίδια χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στην Ποντικοπαγίδα της Άγκαθα Κρίστι. Τότε ξεκίνησε την επιτυχημένη του συνεργασία με την Έλλη Λαμπέτη με την οποία διατηρούσε σχέση και εμφανίστηκε μεταξύ άλλων και σε έργα όπως Γυμνοί στο πάρκο του Νιλ Σάιμον (Neil Simon’s “Barefoot in the Park”) (στο ρόλο του Paul Parker) και Λεωφορείον ο πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς (στο ρόλο του Κοβάλσκι). Από τότε δημιούργησε δικά του θεατρικά σχήματα και σημείωσε προσωπική επιτυχία στο Ημερολόγιο ενός τρελού του Νικολάι Γκόγκολ και στο Πονηρό πνεύμα του Νόελ Κάουαρντ (ως Τσαρλς).
Σημαντική είναι η συνεισφορά του ως ηθοποιού στον ελληνικό κινηματογράφο, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1961. Η καλύτερή του ωστόσο κινηματογραφική εμφάνιση θεωρείται ο ρόλος του Μενέλαου στην Ιφιγένεια του Μιχάλη Κακογιάννη (1977). Στην ελληνική τηλεόραση πρωταγωνίστησε με μεγάλη επιτυχία σε πολλά σίριαλ.
Από το 2000 μέχρι το 2007 ήταν βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας. Υπήρξε επίτιμος πρόεδρος στο Χαμόγελο του παιδιού από το 1994. Διοργάνωσε τον πρώτο διεθνή έρανο για τα θύματα του Πολέμου της Βοσνίας. Επανειλημμένως έδωσε παραστάσεις για την ενίσχυση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Βραβεύθηκε από πολλές οργανώσεις και συλλόγους για την κοινωνική και ανθρωπιστική του δράση (Λάιονς, Χαμόγελο του Παιδιού, Δήμοι και Κοινότητες). Από τον Ιούλιο του 2000 ήταν υπεύθυνος του κλάδου Πολιτιστικής κίνησης της Ν.Δ. πολιτιστικών σωματείων και οικονομικών του Πολιτισμού.
Ήταν παντρεμένος με την Αγγελική Μπαρούτσου (απεβίωσε το 2023) και είχε έναν γιο, τον Βασίλη. Πέθανε σε ηλικία 76 ετών από καρκίνο στις 6 Μαΐου 2012.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
