5 Ιουνίου 2024
Είναι η 157η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 209 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:02 – Δύση ήλιου: 20:44
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 42 λεπτά
🌑 Σελήνη 28.3 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Δωροθέα, Δωρόθεος, Πλούταρχος,
Κύνθια, Κυνθία, Απόλλωνας, Απόλλων, Νικανδρία, Νίκη,
Νίκανδρος, Σεληνιάς, Σελήνος, Σελήνιος, Σεληνιάδα, Σεληνία,
Σελήνη, Σελήνα, Τριάδα, Τριάς, Κορίνος, Κόρη και Κορίνα
Γεγονότα
1825 – Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονείται μέσα στην Ακρόπολη των Αθηνών από το άλλοτε πρωτοπαλίκαρό του Γκούρα. Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Ανδρούτσος επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε δύο σχολεία στην Αθήνα και κάλεσε τον Κοραή από την Ευρώπη και τον Βάμβα από την Κεφαλλονιά να έρθουν να διδάξουν, χωρίς να εισακουσθεί. Γρήγορα, νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις τον έκαναν να φύγει από την Αθήνα για την Ανατολική Ρούμελη. Τον Νοέμβριο του 1822 ηττάται από τον Κιοσέ Μεχμέτ στο Δαδί και παραλίγο να αιχμαλωτισθεί, ενώ τον Ιούλιο του 1823 ανακόπτει στη Βοιωτία την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη Πασά.
Ο ηρωισμός του, το προοδευτικό του πνεύμα και το ομηρικό του όνομα, στάθηκαν αφορμή να θέλουν να τον γνωρίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκε για διάφορα κοινωφελή έργα και τον φίλο του λόρδου Βύρωνα, τον Άγγλο Έντουαρντ Τρελόνι, τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς του την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα.
Η διαμάχη του και ο παραγκωνισμός του από τους αντιπάλους του ανάγκασαν τον πεισματάρη και οξύθυμο πολέμαρχο να πάρει τους άνδρες του και να έλθει στη Βοιωτία στις αρχές του 1825. Εκεί προέβη σε νέα «καπάκια» με τους Τούρκους, με σκοπό να εκβιάσει την κυβέρνηση, χωρίς όμως να προδώσει την επανάσταση. Οι εχθροί του βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να χαρακτηρίσουν την πράξη του αντεθνική και τον ίδιο προδότη. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με αρχηγό τον παλαιό του φίλο Γιάννη Γκούρα, που από καιρό είχε γίνει ο προσωπικός του εχθρός.
Ο Οδυσσέας, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε συμπλοκή με τα κυβερνητικά σώματα για να μη χυθεί πολύτιμο αδελφικό αίμα, αποτραβήχτηκε στις Λιβανάτες. Ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές στις αρχές Απριλίου παραδόθηκε στον Γκούρα (7 Απριλίου 1825), με τη ρητή υπόσχεση ότι θα τον έστελνε στην Πελοπόννησο για να δικαστεί από τη Διοίκηση.
Ο Γκούρας, όμως, δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Τον φυλάκισε στην Αθήνα, πάνω στην Ακρόπολη. Επειδή, στο μεταξύ, ξεσηκώθηκαν διάφοροι αγωνιστές, με πρώτο τον Καραΐσκάκη, για την άδικη κακομεταχείριση του Ανδρούτσου κι επειδή ο ίδιος ζητούσε να περάσει το συντομότερο από δίκη, ο Γκούρας πρόσταξε να τον θανατώσουν στις 5 Ιουνίου του 1825.
Για να καλύψουν το έγκλημά τους πέταξαν το πτώμα του στο λιθόστρωτου του Ναού της Απτέρου Νίκης και διέδωσαν πως ο φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει και σκοτώθηκε. Τον έθαψαν προσωρινά στην εκκλησία της Σωτήρας στο Ριζόκαστρο. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί και η ιστορία τον αποκατέστησε ηθικά, τοποθετώντας τον ανάμεσα στους κορυφαίους ήρωες του της Ελληνικής Επανάστασης. Μα και το κράτος τον δικαίωσε. Το 1865 έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του.
1934 – Επεισόδιο σημειώνεται στην ελληνική Βουλή, όταν μετά από λογομαχία μεταξύ του Γεώργιου Κονδύλη και του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, βουλευτής – φίλος του Κονδύλη πετά κάθισμα κατά του Παπαναστασίου, τραυματίζοντάς τον ελαφρά στον ώμο. Οι συζητήσεις στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, επί της οδού Σταδίου, προκαλούσαν εντάσεις, ωστόσο τη ∆ευτέρα 4 Ιουνίου 1934 ο έλεγχος ξέφυγε.
Στο βήµα βρισκόταν ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, αρχηγός του αντιπολιτευόµενου Αγροτικού Εργατικού Κόµµατος (που αποτελούσε τµήµα του βενιζελικού Εθνικού Συνασπισµού), που κατηγορούσε ευθέως τον υπουργό Στρατιωτικών Γεώργιο Κονδύλη ότι ήταν υπαίτιος για την αποτυχία συνεννόησης µεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για την αλλαγή του εκλογικού νόµου. Το µέλος της κυβέρνησης διέκοπτε συνεχώς τον οµιλούντα ζητώντας εξηγήσεις για όσα του καταµαρτυρούσε. «Μα, καθίστε επιτέλους, δεν µπορώ να δέχοµαι ερωταποκρίσεις» του είπε εκνευρισµένος ο Παπαναστασίου.«Οφείλετε να απαντήσετε» φώναξε εκτός εαυτού ο Κονδύλης. «∆εν δέχοµαι διακοπές, κύριε υπουργέ» ήταν η απάντηση που έλαβε.
Ο πολιτικός προϊστάµενος των Ενόπλων ∆υνάµεων έχασε την ψυχραιµία του και δείχνοντας τον οµιλητή µε το δάχτυλο του είπε: «Τότε είσθε συκοφάντης».
Ο Παπαναστασίου ανταπέδωσε άµεσα: «Είσαι ανάξιος να είπης σε εµένα αυτό. Συ είσαι συκοφάντης. Είσαι ανάξιος να κάθεσαι εις αυτά τα εδώλια»!
Από εκείνη τη στιγµή η κατάσταση ετέθη εκτός ελέγχου, καθώς ο φίλος του υπουργού και βουλευτής Καρδίτσας ∆ηµοσθένης Αναγνωστόπουλος σηκώθηκε ξαφνικά όρθιος, άρπαξε ένα κάθισµα και το εκσφενδόνισε προς το µέρος του Παπαναστασίου, τον οποίο πέτυχε στον δεξιό ώµο.
Χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνος επιχείρησε να ανταποδώσει το χτύπηµα. Αρπαξε το ίδιο κάθισµα και το πέταξε προς το µέρος του Αναγνωστόπουλου, χωρίς όµως να τον πετύχει. Η συµπλοκή γενικεύτηκε. Μάταια ο πρόεδρος της Βουλής χτυπούσε το καµπανάκι που είχε δίπλα του προσπαθώντας να επιβάλει την τάξη.∆ιέκοψε τη συνεδρίαση και αποχώρησε από την αίθουσα. Το αποτέλεσµα του επεισοδίου ήταν να υποστεί εξάρθρωση ώµου ο Παπαναστασίου και να νοσηλευτεί για µερικές µέρες στο νοσοκοµείο.
1947 – Αναγγέλλεται το σχέδιο Μάρσαλ, που θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της χώρας μας μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου. Πρώτοι παραλήπτες της βοήθειας που παρείχε το σχέδιο Μάρσαλ, ήταν οι χώρες που κατά τη γνώμη της Αμερικανικής ηγεσίας κινδύνευαν άμεσα από την εξάπλωση του κομμουνισμού, δηλαδή της Ελλάδας και της Τουρκίας. Ήδη την ίδια περίοδο, δηλαδή αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, στην Ελλάδα, κομμουνιστές αντάρτες είχαν έρθει σε ένοπλη αντιπαράθεση ενάντια στην φιλομοναρχική κυβέρνηση η οποία υποστηριζόταν από τους Βρετανούς που διατηρούσαν σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις στην χώρα. Στις 21 Φεβρουαρίου του 1947, όμως, η βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα διέκοπτε κάθε βοήθεια στην Ελλάδα, αδυνατώντας να επωμιστεί το βάρος. Η αμερικανική κυβέρνηση αντέδρασε άμεσα, θεωρώντας ότι αν η Ελλάδα έπεφτε στα χέρια των κομμουνιστών, τότε όλη η Μέση Ανατολή και ένα μέρος της Βόρειας Αφρικής θα υπάγονταν στον έλεγχο της Μόσχας. Οι Αμερικανοί αντικατέστησαν τους Βρετανούς και η παρέμβασή τους αυτή κατέληξε στην επικράτηση της μοναρχικής κυβέρνησης τον Αύγουστο του 19495.
Με τον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο έχουμε την απαρχή ενός αμερικανικού παρεμβατισμού που με πρόσχημα τον κομμουνιστικό κίνδυνο «πρόσφερε» την πλήρη συμπαράσταση, οικονομική και στρατιωτική, σε οποιαδήποτε χώρα κινδύνευε να συμπεριληφθεί στη σφαίρα επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης6. Ο παρεμβατισμός αυτός καθόρισε την αμερικανική εξωτερική πολιτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ενώ παράλληλα αποτέλεσε και τον ακρογωνιαίο λίθο του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization ή NATO), που ιδρύθηκε στις 4 Απριλίου του 1949.
Ο όρος “Σχέδιο Μάρσαλ” εδραιώθηκε ως μεταφορική έννοια, οποιουδήποτε μεγάλης κλίμακας κρατικού προγράμματος, που έχει ως στόχο να λύσει ένα κοινωνικό πρόβλημα. Χρησιμοποιείται κυρίως από τους Αμερικανούς φιλελεύθερους όταν ζητούν ομοσπονδιακή οικονομική κάλυψη για να διορθωθεί κάποια “αποτυχία” στον ιδιωτικό τομέα.
1961 – Το τρίποντο εφαρμόζεται για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της American Basketball League και περιλαμβάνει όλα τα σουτ που εκτελούνται από απόσταση μεγαλύτερη των 22 ποδιών (6,71 μ.) από το καλάθι. Στις 5 Ιουνίου του 1961, το American Basketball League (ABL), κατά την ηγεσία του Έιμπ Σάμπερσταιν, εφάρμοσε για πρώτη φορά τον κανονισμό του τριπόντου. Η απόσταση από το καλάθι «άγγιζε» τα 7.62 μέτρα, με το πρωτοποριακό αυτό μέτρο για τα δεδομένα του τότε μπασκετικού κόσμου, να κάνει τα πρώτα του βήματα.Το ABL άντεξε εν τέλει, μονάχα για μιάμιση σεζόν (1961-1962, μέρος της σεζόν 1962-1963), ωστόσο το τρίποντο υιοθετήθηκε από το «Eastern Professional Basketball League» για τη σεζόν 1963-64.
Και αυτή η διοργάνωση άντεξε για μόλις μία χρονιά, φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο για τις λίγκες που «ξεπηδούσαν» εκείνη την εποχή και υπέκυπταν στον ανταγωνισμό από τα διασημότερα «brand names». Η πρώτη πραγματικά σημαντική εφαρμογή του τριπόντου, έγινε στο American Basketball Association (ABA), το μέγεθος του οποίου αποδεικνύεται από το γεγονός πως εκείνη την εποχή, ήταν το αντίπαλο δέος του ΝΒΑ.
1967 – Αρχίζει ο περιβόητος Πόλεμος των Έξι Ημερών ανάμεσα στο Ισραήλ από τη μία πλευρά, την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία από την άλλη. Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, γνωστός και ως Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος του 1967 ή Τρίτος Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος, ξέσπασε μεταξύ του Ισραήλ και των Αράβων γειτόνων του, την Αίγυπτο, την Ιορδανία και την Συρία. Το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ και η Αλγερία συνεισέφεραν με άντρες και οπλισμό στις αραβικές δυνάμεις. Τον Μάιο του 1967 η Αίγυπτος εκδίωξε τις δυνάμεις του Ο.Η.Ε. (UNEF) από τη χερσόνησο του Σινά, οι οποίες στάθμευαν εκεί από το 1957 (ως συνέπεια της εισβολής του Ισραήλ στο Σινά το 1956) για να παρέχουν μία ειρηνευτική νεκρή ζώνη. Μετά τις απειλές του Ισραήλ εναντίον της συμμάχου της Συρίας, η Αίγυπτος συγκέντρωσε 1000 τεθωρακισμένα και 100.000 στρατιώτες στα σύνορα, έκλεισε τα στενά του Τιράν σε όλα τα πλοία που έφεραν ισραηλινή σημαία ή μετέφεραν υλικά στρατηγικής σημασίας και έκανε πρόσκληση για ενωμένη αραβική απάντηση στο Ισραήλ. Στις 5 Ιουνίου 1967 το Ισραήλ εξαπέλυσε αιφνιδιαστική επίθεση εναντίον των αεροπορικών δυνάμεων της Αιγύπτου, φοβούμενο, όπως υποστήριξε, άμεση εισβολή από την Αίγυπτο. Η υπεροχή στον αέρα (κατέστρεψε τα περισσότερα αιγυπτιακά αεροσκάφη) υπήρξε το καθοριστικό ισραηλινό όπλο. Σε απάντηση η Ιορδανία επιτέθηκε στη δυτική Ιερουσαλήμ και τη Νετάνια, αλλά η ισραηλινή απάντηση ήταν άμεση. Στο τέλος του πολέμου το Ισραήλ είχε κερδίσει τον έλεγχο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, της Λωρίδας της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, των υψιπέδων του Γκολάν και της χερσονήσου του Σινά.
Γεννήσεις
1646 – Η Ελένα Λουκρέτσια Κορνάρο Πισκόπια (Elena Lucrezia Cornaro Piscopia) ήταν γόνος μεγάλης Βενετικής οικογένειας με οικόσημο, με ιστορία, με φέουδα και κύρος. Πατέρας της ήταν ο Τζιοβάνι Μπατίστα Κορνάρο Πισκόπια, (Giovanni Battista Cornaro Piscopia), Πληρεξούσιος του Σαν Μάρκο κι αξιότιμος Βενετός, μητέρα της ήταν η Ζανέττα Τζιοβάνα Μπόνι (Zanetta Giovanna Boni), που πριν το γάμο της, δεν ανήκε στα υψηλά στρώματα της κοινωνικής τάξης. Η μικρή είχε ακόμα τέσσερα αδέλφια: δύο μεγαλύτερα αγόρια, μιαν αδελφή επίσης μεγαλύτερη κι έναν αδερφό μικρότερο. Γεννήθηκε στη Βενετία στις 5 Ιουνίου 1646 κι έμελλε να μείνει στην ιστορία ως το επτάγλωσσο θαύμα (κατείχε άνετα επτά γλώσσες) και ως η πρώτη γυναίκα που απέκτησε διδακτορικό -κανονικά δύο έπρεπε, αλλά της αρνήθηκαν το δεύτερο. Έχοντας μουσικό ταλέντο ήδη στα 17 της, μπορούσε να τραγουδήσει, να συνθέσει και να παίξει όργανα όπως βιολί, άρπα και πιάνο της εποχής, το αρπίχορδο. Η Ελένα Λουκρέτσια, μαζί με τη βασίλισσα της Κύπρου, Αικατερίνη υπήρξαν οι δύο πιο λαμπρές γυναικείες φυσιογνωμίες των δύο κλάδων αντίστοιχα της οικογένειας Κορνάρο.
1883 – Τζον Μέιναρντ Κέινς. Τα δύο πιο σημαντικά βιβλία που συνέγραψε ήταν Οι Οικονομικές Συνέπειες της Ειρήνης (1919) και η Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, του Τόκου και του Χρήματος (1936). Με το πρώτο από τα παραπάνω βιβλία του υποστήριξε ότι η Γερμανία δεν είχε την ικανότητα να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις που απαίτησαν από αυτή οι νικήτριες δυνάμεις του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και ότι αυτό θα οδηγούσε στην επανάληψή του σε πιο μεγάλη κλίμακα. Με το δεύτερο, ότι για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας που αντιμετώπιζε ο δυτικός κόσμος μετά το κραχ της Νέας Υόρκης (1929), θα έπρεπε να παρέμβει το κράτος και χρηματοδοτώντας την οικονομία και τις επιχειρήσεις να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Το δεύτερο αυτό βιβλίο ψηφίστηκε από το κοινό το 2017 ως «το βιβλίο με την μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της βρετανικής κοινωνίας τον 20ό αιώνα».
Από τον Κέυνς έχει πάρει το όνομά της και η Κεϋνσιανή ρύθμιση, η αναδιανομή δηλαδή μέρους των κερδών του κεφαλαίου στις κατώτερες τάξεις με τη μορφή κοινωνικών και άλλων παροχών, προκειμένου να αποφεύγεται η κοινωνική δυσαρέσκεια και οι αναταραχές. Μια τέτοια ρύθμιση δεν ήταν ποτέ στόχος του ίδιου του Κέυνς. Ο Κέυνς είχε προτείνει την άνοδο των δημοσίων δαπανών σε περιόδους κρίσεων για να καλύψουν μέρος του ελλείμματος ζήτησης, που – υπό προϋποθέσεις – μπορεί να οδηγήσει την οικονομία μακριά από μια θέση ισορροπίας πλήρους απασχόλησης. Οι δημόσιες δαπάνες μπορεί να ξοδεύονται ως επιδόματα ανεργίας κ.λπ., αλλά ο κύριος στόχος δεν είναι η αναδιανομή, αλλά η επανόρθωση της ισορροπίας. Μάλιστα η αύξηση της φορολογίας σε περιόδους κρίσης είναι πλήρως αντίθετη στη νοοτροπία του Κέυνς, ο οποίος ζητά αύξηση των ελλειμμάτων στις κρίσεις, τα οποία χρηματοδοτούνται από πλεονάσματα στις καλύτερες εποχές. Είχε νυμφευθεί μια Ρωσίδα μπαλαρίνα, αλλά παρά τη θέληση και των δύο, δεν απέκτησαν τέκνα. Είχε εντούτοις συγκεντρώσει πολλά χρήματα από την δραστηριότητά του στο χρηματιστήριο.
1898 – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ο Φεδερίκο δελ Σαγράδο Κοραθόν δε Χεσούς Γαρθία Λόρκα (Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca, προφέρεται: [feðeˈɾiko ɣarˈθi.a ˈlorka]) (Φουέντε Βακέρος, 5 Ιουνίου 1898 – Βιθνάρ, 19 Αυγούστου 1936), ήταν Ισπανός ποιητής και δραματουργός που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του ’27», ομάδα συγγραφέων που προσέγγισε την ευρωπαϊκή αβάν-γκαρντ με εξαιρετικά αποτελέσματα, ούτως ώστε το πρώτο μισό του 20ου αιώνα να ορίζεται ως «αργυρή εποχή» (edad de plata) της ισπανικής λογοτεχνίας. Δολοφονήθηκε κατά το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου από αγνώστους, οι οποίοι πολύ πιθανόν συνδέονταν με τον εθνικιστικό φασισμό, επειδή ο ίδιος σχετιζόταν ή υποστήριζε τους Δημοκρατικούς. Ο Γκαρθία Λόρκα, του οποίου το πλήρες όνομα είναι Φεδερίκο ντελ Σαγράδο Κοραθόν ντε Χεσούς Γκαρθία Λόρκα, γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου 1898 στο Φουέντε Βακέρος, μικρό χωριό στον νομό Βέγα της περιφέρειας Γρανάδας. Ήταν γιος ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, του Φεδερίκο Γκαρθία Ροδρίγες (1859-1945), που στο δεύτερό του γάμο νυμφεύθηκε μια νεαρή και ευαίσθητη δασκάλα, τη Βιθέντα Λόρκα Ρομέρο (1870–1959) γυναίκα με εύθραυστη υγεία, σε βαθμό που να μην θηλάσει η ίδια το γιο της, αλλά μια παραμάνα, η οποία ήταν σύζυγος του επιστάτη του πατέρα του. Παρόλα αυτά, η μητέρα επηρέασε βαθύτατα την καλλιτεχνική εκπαίδευση του γιού της: πράγματι εγκατέλειψε γρήγορα τη διδασκαλία για να αφοσιωθεί στην εκπαίδευση του μικρού Φεδερίκο, στον οποίο μετέδωσε το πάθος της για το πιάνο και τη μουσική.
Θάνατοι
1688 – Κωνσταντίνος Γεράκης. Γεννήθηκε από Ελληνορθόδοξους γονείς στο Κάστρο της Άσσου, στην περιοχή της Ερίσου (pertinenza di Erisso) της βόρειας Κεφαλονιάς. Η οικογένεια Γεράκη (Gerachi) ήταν εγκατεστημένη στο χωριό Πλαγιά ήδη από τον 16ο αιώνα. Σε ηλικία 12 ετών, για άγνωστο λόγο, εγκατέλειψε το νησί, έγινε ναύτης και ξεκίνησε την τυχοδιωκτική δράση του, υπηρετώντας σε διάφορα αγγλικά πλοία και ταξιδεύοντας κυρίως στις Ινδίες. Το 1669 εγκατέλειψε το επάγγελμα του ναύτη κι έγινε υπάλληλος της αγγλικής Εταιρείας των Ανατολικών Ινδιών, εργαζόμενος στις αποθήκες της, στο Μπάνταμ της Ινδονησίας. Ο Γεράκης, σαν υπάλληλος της Εταιρείας έκανε πολλά ταξίδια σε χώρες της Ασίας και έκανε φιλίες με υψηλόβαθμα στελέχη της. Το 1675 εγκαταστάθηκε στο Σιάμ, εξακολουθώντας να εργάζεται για την Εταιρεία. Εκεί έμαθε τη γλώσσα και άρχισε να δημιουργεί στενές σχέσεις με σημαντικούς αξιωματούχους της βασιλικής αυλής.
Το 1679 και μετά από δολοπλοκίες της Εταιρείας, ο Γεράκης έγινε υπεύθυνος εμπορίου του βασιλείου του Σιάμ. Γρήγορα κατέλαβε τη θέση του διερμηνέα στη βασιλική αυλή, καθώς ήταν πολύγλωσσος. Το 1680 εγκαταλείπει την Εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών και το 1683 διορίστηκε πρωθυπουργός του Σιάμ. Το 1684 ξεκίνησαν οι συνομιλίες με τη Γαλλία για εμπορική συνεργασία, που τελικά επιτεύχθηκε το επόμενο έτος και οδήγησε σε πόλεμο το Σιάμ με την Εταιρεία, ο οποίος έληξε με την αποβίβαση, στη χώρα του Σιάμ, γαλλικής στρατιωτικής δύναμης.[5] Ο Γεράκης τιμήθηκε από τον Γάλλο βασιλιά με τον τίτλο του «Ιππότη του Τάγματος του Αγίου Μιχαήλ».
Οι Γάλλοι έγιναν αντιδημοφιλείς με την ρατσιστική συμπεριφορά τους. Ο Γεράκης, έχοντας αποκτήσει μεγάλη περιουσία, άρχισε πλέον να ανησυχεί γιατί έβλεπε ότι θα περιορίζονταν τα δικά του κέρδη. Το 1688 ο βασιλιάς Ναράι αρρώστησε βαριά από άγνωστη ασθένεια δίνοντας την ευκαιρία στους αντιπάλους του να δράσουν. Τον Μάιο ο Γεράκης προσκλήθηκε στην πρωτεύουσα του Σιάμ, Αγιουτάγια, σε συνάντηση με τον Φεράτσα ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αντιβασιλικής παράταξης. Ο Φεράτσα αιχμαλώτισε τον Γεράκη και το Διάδοχο με την κατηγορία της προδοσίας, και τελικά τους δολοφόνησε. Στις 11 Ιουλίου πέθανε και ο Βασιλιάς Ναράι, έξαλλος με τα νέα που είχε μάθει αλλά ανήμπορος να αντιδράσει. Ο Φεράτσα αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς ηγούμενος ενός ξενοφοβικού καθεστώτος.
Το Μάιο του 1682 παντρεύτηκε την Μαρία Γκυομάρ ντε Πίνια (Maria Guyomar de Pinha), μιγάδα γιαπωνεζο-πορτογαλικής καταγωγής. Από το γάμο τους απέκτησαν δύο γιούς, τον João (Γιάννη) και τον Jorge (Γιώργο), ο πρώτος από τους οποίους απεβίωσε πριν τον φρικτό θάνατό του.
Το σπίτι του Γεράκη στο Λοπμπούρι υπάρχει ακόμα και σήμερα και αποτελεί τουριστικό αξιοθέατο. Οι ιστορικοί διχάζονται για το ρόλο που διαδραμάτισε, αν δηλαδή ήταν όντως καιροσκόπος που επεδίωκε την ανέλιξή του στο θρόνο του Σιάμ, ή αν χρησιμοποιήθηκε ως αποδιοπομπαίος τράγος από τον επίσης καιροσκόπο Φεράτσα, για την εξουδετέρωση του νόμιμου Διαδόχου.
1826 – Καρλ Μαρία Φρίντριχ Έρνεστ Βέμπερ. Ο Carl Maria Friedrich Ernst von Weber (18 ή 19 Νοεμβρίου 1786 – 5 Ιουνίου 1826) ήταν Γερμανός συνθέτης, μαέστρος, βιρτουόζος πιανίστας, κιθαρίστας, και κριτικός που ήταν ένας από τους πρώτους σημαντικούς συνθέτες της ρομαντικής εποχής. Ευρύτερα γνωστός για τις όπερές του , ήταν ένα σημαντικό ποσό για την ανάπτυξη της γερμανικής Romantische Oper (γερμανική ρομαντική όπερα).
Καθ’ όλη τη διάρκεια της νεολαίας του, ο πατέρας του, Φραντς Άντον [de], μετακόμισε ανελέητα την οικογένεια μεταξύ Αμβούργου , Σάλτσμπουργκ , Φράιμπεργκ , Άουγκσμπουργκ και Βιέννης . Ως εκ τούτου, σπούδασε με πολλούς δασκάλους – τον πατέρα του, Johann Peter Heuschkel , Michael Haydn , Giovanni Valesi , Johann Nepomuk Kalcher και Georg Joseph Vogler – υπό την επίβλεψη των οποίων συνέθεσε τέσσερις όπερες , καμία από τις οποίες δεν σώζεται ολοκληρωμένη. Είχε μια μέτρια παραγωγή μη οπερατικής μουσικής, η οποία περιλαμβάνει δύο συμφωνίες. ένακονσέρτο για φαγκότο; κομμάτια για πιάνο όπως το Konzertstück σε φα ελάσσονα και το Invitation to the Dance ; και πολλά κομμάτια που περιείχαν το κλαρίνο, συνήθως γραμμένα για τον βιρτουόζο κλαρινίστα Heinrich Baermann . Οι ώριμες όπερες του — Silvana (1810), Abu Hassan (1811), Der Freischütz (1821), Die drei Pintos ( σύν . 1820–21), Euryanthe (1823), Oberon (1826)— είχαν μεγάλη επίδραση στους επόμενους Γερμανούς συνθέτες συμπεριλαμβανομένων των Marschner , Meyerbeer και Wagner . οι συνθέσεις του για πιάνο επηρέασαν αυτές τουΣοπέν και Λιστ . Το πιο γνωστό του έργο, Der Freischütz , παραμένει μια από τις σημαντικότερες γερμανικές όπερες .
2012 – Ρέι Μπράντμπερι (Ray Douglas Bradbury, 22 Αυγούστου 1920 – 5 Ιουνίου 2012) ήταν Αμερικανός συγγραφέας και σεναριογράφος επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και μυστηρίου. Για την επίδρασή του στη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας του 20ού αιώνα, αποκαλείτο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας. Αναγνωρίζεται ως ο συγγραφέας του οποίου το έργο εξασφάλισε στη σύγχρονη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας ευρύτερη αναγνώριση. Του άρεσε ιδιαίτερα ο Έντγκαρ Άλαν Πόου, χάρη στον οποίο ανακάλυψε τη λογοτεχνία μόλις στα επτά του χρόνια. Στις αφηγήσεις του Μπράντμπερι η καθημερινότητα μετασχηματίζεται σε ασυνήθιστη και πολλές φορές επικίνδυνη δυστοπία. Είχε λάβει πολλές διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το «Εθνικό Μετάλλιο Τεχνών των ΗΠΑ» που του απένειμε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους το 2004, και το μετάλλιο της «Ordre des Arts et des Lettres» της Γαλλίας. Γνωστότερα έργα του, το «Φαρενάιτ 451» (“Fahrenheit 451”), «Τα Χρονικά του Άρη» (“The Martian Chronicles”) και «Ο Εικονογραφημένος Άνθρωπος» (“The Illustrated Man”). Πολλά από τα έργα του έχουν διασκευαστεί για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
