...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
|3 Οκτωβρίου 2025 |
Είναι η 276η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 89 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:22 – Δύση ήλιου: 19:05 – Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 43 λεπτά
🌔 Σελήνη 10.6 ημερών
|Χρόνια πολλά στους: Διονύση, Νιόνιο, Νύση, Ντένη,
Διονυσία, Διονυσούλα, Νύσα, Σίσσυ και Ντενίζ |
Γεγονότα
42 π.Χ. – Η πρώτη Μάχη των Φιλίππων. Ο Μάρκος Αντώνιος και ο Οκταβιανός επικρατούν των δολοφόνων του Καίσαρα, Βρούτου και Κάσσιου. Ο Κάσσιος αυτοκτονεί.
Η Δεύτερη Τριανδρία, που είχε αναλάβει την εξουσία στη Ρώμη, είχε συγκροτηθεί από τον πολιτικό και στρατιωτικό Μάρκο Αντώνιο, που είχε γίνει κύριος της κατάστασης μετά τη δολοφονία του Καίσαρα, τον θετό γιο του Ιουλίου Καίσαρα, Οκταβιανό και τον συγκλητικό Μάρκο Αιμίλιο Λέπιδο, που είχε διακοσμητικό ρόλο. Αντικειμενικός της στόχος ήταν η τιμωρία των δολοφόνων του Ιουλίου Καίσαρα και η ανάκτηση της συνοχής της ρωμαϊκής επικράτειας.
Η αποφασιστική αναμέτρηση ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα δόθηκε στην πεδιάδα των Φιλίππων τον Οκτώβριο του 42 π.Χ. Στην πρώτη μάχη (3 Οκτωβρίου) ο Μάρκος Αντώνιος νίκησε τον αντίπαλό του Κάσσιο, ο οποίος πιστεύοντας ότι και ο Βρούτος είχε χάσει τη δική του μάχη με τον Οκταβιανό, αποσύρθηκε στην ακρόπολη των Φιλίππων και αυτοκτόνησε. Τουναντίον, ο Βρούτος είχε επικρατήσει του στρατού του Οκταβιανού κι έμελλε να αντιμετωπίσει μόνος του τις δυνάμεις της Τριανδρίας.
1866 – Θεμελιώνεται το Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών. Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελλάδας αποτελεί το σπουδαιότερο μουσείο της χώρας και ένα από τα σημαντικότερα του κόσμου, στον τομέα της Αρχαίας τέχνης. Στις συλλογές του εκπροσωπούνται όλοι οι πολιτισμοί που άνθισαν στον ελληνικό χώρο από την προϊστορική εποχή ως το τέλος της ρωμαϊκής περιόδου.
Το Μουσείο βρίσκεται στην Αθήνα, επί της οδού Πατησίων και δίπλα από το ιστορικό συγκρότημα κτηρίων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Μπροστά του και προς την οδό Πατησίων, εκτείνεται μία πλακόστρωτη πλατεία. Η έκτασή του, η οποία περιλαμβάνει και το Επιγραφικό Μουσείο, περικλείεται από τις οδούς Πατησίων, Ηπείρου, Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα.
Το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Ελλάδα δημιουργήθηκε από τον Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια στην Αίγινα το 1829. Από τότε η αρχαιολογική συλλογή εκτέθηκε σε διάφορα μέρη, μέχρι το 1858 όταν προκηρύχθηκε διεθνής αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την τοποθεσία και το σχέδιο του μουσείου.
Η τοποθεσία που βρίσκεται τώρα το μουσείο δωρήθηκε από την Ελένη Τοσίτσα και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1866 και ολοκληρώθηκε το 1889, χρησιμοποιώντας κονδύλια από την ελληνική κυβέρνηση, την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρία και την κοινότητα των Μυκηνών. Μεγάλοι ευεργέτες ήταν επίσης και οι Δημήτριος και Νικόλαος Βερναρδάκης από την Αγία Πετρούπολη, οι οποίοι έδωσαν μεγάλο χρηματικό ποσό.
Η αρχική ονομασία του μουσείου ήταν Το Κεντρικόν Αρχαιολογικόν Μουσείον και αρχικά με διάταγμα του βασιλιά Όθωνα στεγάστηκε στο Ναό του Ηφαίστου μέχρι το 1874. Έπειτα από ταλαιπωρίες και επακόλουθες στεγάσεις των εκθεμάτων η δημιουργία του νέου μουσείου ξεκίνησε το 1866. Έλαβε τη σημερινή του ονομασία το 1881 από τον πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη. Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το μουσείο σταμάτησε να λειτουργεί και οι αρχαιότητες εγκιβωτίστηκαν και κρύφτηκαν για την προστασία τους.
Η νότια πτέρυγα του μουσείου στεγάζει το Επιγραφικό Μουσείο, που διαθέτει την πλουσιότερη συλλογή επιγραφών παγκοσμίως. Το μουσείο αυτό δημιουργήθηκε κατά τα έτη 1953 – 1960 με σχέδια του αρχιτέκτονα Περικλή Καραντινού.
1878 – Υπογράφεται η Συνθήκη της Χαλέπας μεταξύ Κρητών επαναστατών και Τούρκων, με την οποία οι Κρήτες αποκτούν τα πρώτα επίσημα προνόμια αυτοδιοικήσεως.
Η Συνθήκη αυτή υπήρξε προϊόν της διεθνούς Συνθήκης του Βερολίνου που συνομολογήθηκε τρεις μήνες πριν, στις 13 Ιουλίου του 1878 στο Βερολίνο μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας, Αυστρίας, Ρωσίας, Ιταλίας αφενός, και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αφετέρου, κατά την οποία η τελευταία υποχρεώνονταν να εισάγει «διοικητικές μεταρρυθμίσεις» σε όσες επαρχίες της Ευρωπαϊκής Τουρκίας υπήρχε ισχυρό χριστιανικό στοιχείο.
σύμβαση αυτή προσυπόγραψαν εκ μέρους του Σουλτάνου οι παραπάνω αναφερόμενοι εκπρόσωποί του, εκ μέρους δε της Επαναστατικής Συνέλευσης η ενδεκαμελής Επαναστατική Επιτροπή που τη συγκροτούσαν οι: Αντώνιος Μιχελιδάκης, (πρόεδρος της επιτροπής), Γρηγ. Παπαδοπετράκης, Κ. Βολουδάκης, Κ. Μητσοτάκης, Ι. Σφακιανάκης, Χαρ. Ασκούτσης, Στυλ. Σταυρούδης, Αντ. Σήφακας, Κυρ. Χατζηδάκης, Α. Μενεγίδης και Ζ. Θειακάκης,.
1926 – Ανοίγει τις πύλες της η πρώτη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης. Το 1977 θα μετονομαστεί σε HELLEXPO. Η ίδρυση του εθνικού εκθεσιακού φορέα μετρά περισσότερες από οκτώ δεκαετίες ζωής. Πνευματικός πατέρας της διοργάνωσης ήταν ο βουλευτής Νικόλαος Γερμανός, ο οποίος στις 28 Απριλίου του 1925 υπέβαλε αίτηση στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, ζητώντας άδεια για την πραγματοποίηση μιας διεθνούς εκθέσεως, της πρώτης στη χώρα.
Η πρώτη Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης εγκαινιάστηκε στις 3 Οκτωβρίου του 1926, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός σημαντικού κεφαλαίου για την οικονομία της περιοχής. Με τη μετεμφύτευση της κεραμικής και ταπητουργίας από τη Μικρά Ασία στη μητροπολτικη Ελλάδα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμφάνιση των καλλιτεχνικών έργων των Μικρασιατών στην πρώτη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1926.
Στις σημερινές της εκθεσιακές εγκαταστάσεις η ΔΕΘ-Helexpo μεταφέρθηκε οριστικά το 1937. Η λειτουργία της διακόπηκε προσωρινά εξαιτίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ το 1950 χρηματοδοτήθηκε από το σχέδιο Μάρσαλ για την αποκατάσταση του λεηλατημένου εκθεσιακού χώρου.
Κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 οι Έλληνες εκθέτες που συμμετείχαν στις διοργανώσεις ανέρχονταν σε 400, ενώ οι ξένοι έφταναν τους 1.500 κατά μέσο όρο ανά διοργάνωση. Το 1967 μάλιστα οι επισκέπτες άγγιξαν τον αριθμό ρεκόρ του 1,7 εκατομμυρίου. Στη δεκαετία του ’70 κατασκευάστηκαν τα μεγαλύτερα περίπτερα της ΔΕΘ-Helexpo, τα οποία λειτουργούν μέχρι και σήμερα, ενώ το 1973 διοργανώθηκαν οι πρώτες κλαδικές εκθέσεις, η Διεθνής Έκθεση Γούνας και η Διεθνής Έκθεση Μαρμάρου. Ο εθνικός εκθεσιακός φορέας διασπάσθηκε σε δύο εταιρείες, τη ΔΕΘ και τη Helexpo, το 1999 και επανενώθηκε σε ένα κοινό εταιρικό σχήμα το 2013. Στις οκτώ δεκαετίες της ζωής της η ΔΕΘ συσσώρευσε τεράστια εμπειρία και τεχνογνωσία στη διαχείριση εκθεσιακών υποδομών, αλλά και στη διοργάνωση εκθέσεων.
Σήμερα αποτελεί επίσημο σύμβουλο της πολιτείας σε θέματα εκθεσιακής πολιτικής, διοργανώνει μεγάλες κλαδικές εκθέσεις, περιφερειακές εκθέσεις ανά την Ελλάδα, συμμετέχει σε μεγάλες εκθέσεις του εξωτερικού με εθνικά περίπτερα και διαχειρίζεται τις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλονίκης και του Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Αθηνών.
1954 – Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού κόμικς «Μπλεκ», δημιουργία των ιταλών Τζον Σινκέτο, Ντάριο Γκουτσόν και Πίτερ Σαρτόρι.
Ο Μπλεκ είναι ένας «ξανθός γίγαντας», κυνηγός στο επάγγελμα, που μάχεται τους βρετανούς αποικιοκράτες στον πόλεμο της Αμερικάνικης Ανεξαρτησίας στα τέλη του 18ου αιώνα. Ο Μπλεκ είναι ένας μυώδης άνδρας σε ηλικία περίπου 25 ετών, που μάχεται για την απελευθέρωση της χώρας του από τους Άγγλους αποικιοκράτες («Red Coats»).
Στις διάφορες περιπέτειές του, χρησιμοποιεί σαν όπλο τις γροθιές του και σπανιότερα, το πιστόλι, το μαχαίρι ή την καραμπίνα του. Είναι ψηλός (περίπου 1,88 μ.), ξανθός και φορά ένα χαρακτηριστικό γούνινο καπέλο, γούνινη ζακέτα και παντελόνι με καστόρινες μπότες. Δεν σχετίζεται ιδιαίτερα με γυναίκες, καθώς δημιουργοί αποφεύγουν να παρουσιάσουν την προσωπική ζωή του χαρακτήρα, θέλοντας να περάσουν στους αναγνώστες το μήνυμα της προσήλωσης στο στόχο του, που είναι η απελευθέρωση της πατρίδας του.
Συμβολισμός: Οι δημιουργοί εικονογραφημένων ιστοριών για παιδιά και εφήβους φροντίζουν συχνά να αποφορτίζουν τον αναγνώστη από τη συνεχή αγωνία για την εξέλιξη των δρώμενων και τη συγκίνηση που του προκαλεί το σενάριο, χρησιμοποιώντας διάφορους δευτεραγωνιστές χαρακτήρες. Αυτοί, προσφέρουν την απαραίτητη αστεία νότα που επιφέρει την αναμενόμενη ισορροπία.
Επίσης, με την παρουσία τους κάνουν έκδηλες τις αρχές της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας μεταξύ αγωνιστών μπροστά στον κοινό στόχο (την ελευθερία), που προβάλλεται ως υπέρτατο ιδανικό. Ο Καθηγητής Μυστήριος, εν προκειμένω, εκτελεί με προσήλωση και ευσυνειδησία τα καθήκοντά του ως «ιθύνων νους» της κατασκήνωσης των κυνηγών (μυστικό άντρο των επαναστατικών δυνάμεων), ενώ, στον αντίποδα, με τις κάποιες παραλείψεις του, λειτουργεί σαν αφορμή για τη διατύπωση παραπόνων, ειρωνικών σχολίων και πειραγμάτων (κυρίως από το Ρόντυ), μετατρεπόμενος τελικά, σε καρικατούρα αντί-ήρωα.
Γεννήσεις
1945 – Βίκτωρ Σανέγιεφ. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1945 με τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Σοχούμι της Αμπχαζίας στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας.
Μεγάλωσε σε δύσκολες συνθήκες, με πατέρα παράλυτο που πέθανε όταν ο ίδιος ήταν 15 ετών. Από μικρός ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και αργότερα με το μπάσκετ, όμως τελικά τον κέρδισε ο στίβος. Μετά από τραυματισμό στο γόνατο στράφηκε στα άλματα εις μήκος και στο τριπλούν. Το 1963 διακρίθηκε στους σχολικούς αγώνες και το 1968 κατέκτησε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968, μετά από μακρά προετοιμασία, σημείωσε παγκόσμιο ρεκόρ με 17,39 μ., κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο έπειτα από έναν ανεπανάληπτο τελικό. Το 1969 στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στην Αθήνα και το 1972 στο Μόναχο υπερασπίστηκε τον τίτλο του με άλμα 17,35 μ. Το 1976 στο Μόντρεαλ κατέκτησε το τρίτο του συνεχόμενο χρυσό, μοναδικό επίτευγμα στην ιστορία του αγωνίσματος. Το 1980, στους Ολυμπιακούς της Μόσχας, στα 35 του, κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο με 17,24 μ., σε έναν αμφιλεγόμενο τελικό.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του κατέρριψε τρεις φορές το παγκόσμιο ρεκόρ, έφτασε τα 17,44 μ. και αναδείχθηκε έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης κλειστού στίβου. Το 1983 τιμήθηκε με το Ολυμπιακό Τάγμα. Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ, μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου εργάστηκε ως προπονητής. Τα τελευταία του χρόνια ταλαιπωρήθηκε από σοβαρά προβλήματα υγείας. Πέθανε στο Σίδνεϊ στις 3 Ιανουαρίου 2022, αναγνωρισμένος ως ο κορυφαίος Γεωργιανός αθλητής του 20ού αιώνα.
1954 – Στίβι Ρέι Βον. Γεννήθηκε στο Ντάλας του Τέξας στις 3 Οκτωβρίου 1954 και από παιδί έδειξε το πάθος του για τη μουσική. Τα Χριστούγεννα του 1961 πήρε δώρο την πρώτη του κιθάρα, μαθαίνοντας τα «Wine, Wine, Wine» και «Thunderbird» των Nightcaps. Λίγα χρόνια αργότερα αγόρασε τον πρώτο του δίσκο, το Wham of that Memphis Man του Λόνι Μακ, τον οποίο άκουγε ασταμάτητα, μέχρι που ο πατέρας του, εκνευρισμένος, τον έσπασε. Στην εφηβεία πήρε την παλιά ηλεκτρική κιθάρα του αδελφού του, Τζίμι, και άρχισε να παίζει σε μικρές σχολικές μπάντες.
Το 1966 ο Ντόιλ Μπράμχολ τον άκουσε πρώτη φορά να παίζει, αναγνωρίζοντας το ταλέντο του. Ένα χρόνο μετά, ο Βον εμφανίστηκε στο Lee Park του Ντάλας και άρχισε να παίζει πέρα από τα σχολικά πάρτι. Ως το 1969 είχε καθιερωθεί στη σκηνή του Όστιν και το 1970, ύστερα από ένα εργατικό ατύχημα, αποφάσισε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική. Δημιούργησε τους Blackbird, το πρώτο του επαγγελματικό γκρουπ, και εγκατέλειψε το σχολείο στο τέλος του 1971, μετακομίζοντας στο Όστιν, όπου έπαιζε για χρόνια στο «Soap Creek Saloon».
Το 1972 συνεργάστηκε στους Krackerjack, γνωρίζοντας τον μπασίστα Τόμι Σάνον, ενώ το 1973 εντάχθηκε στους Nightcrawlers του Μαρκ Μπένο, μαζί με τον Μπράμχολ, με τον οποίο ξεκίνησε μακρόχρονη συνεργασία. Το 1974 απέκτησε τη θρυλική κιθάρα “Number One”, σήμα κατατεθέν της καριέρας του. Από το 1974 έως το 1977 έπαιξε στους Paul Ray & the Cobras, με τους οποίους ηχογράφησε το πρώτο του δισκογραφικό δείγμα και αναδείχθηκε σε κορυφαίο κιθαρίστα της σκηνής του Όστιν. Το 1977 ίδρυσε το νέο του σχήμα, τους Triple Threat Revue, ανοίγοντας τον δρόμο για τη μετέπειτα εκρηκτική του πορεία στα μπλουζ.
1962 – Τόμι Λι. Ελληνοαμερικανός μουσικός και ιδρυτικό μέλος των Mötley Crüe. Γιος του λοχία του αμερικανικού στρατού Ντέιβιντ Λι Τόμας και της Βασιλικής Παπαδημητρίου, πρώην υποψήφιας στα καλλιστεία Σταρ Ελλάς 1957, ο Λι μετακόμισε με την οικογένειά του στην Καλιφόρνια όταν ήταν βρέφος. Από μικρός έδειξε πάθος για τη μουσική, επηρεασμένος από το hard rock και τους ήχους της δεκαετίας του ’70. Η αδερφή του, Αθηνά, ακολούθησε επίσης καριέρα ως ντράμερ.
Στα τέλη των ’70s, ο Λι έπαιζε με το συγκρότημα Suite 19, που είχε καθιερωθεί στη σκηνή της Σάνσετ Στριπ, δίπλα σε ονόματα όπως οι Van Halen και Quiet Riot. Εκεί γνώρισε τον μπασίστα Νίκι Σιξ, με τον οποίο ανέπτυξε καλλιτεχνική χημεία. Μαζί αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα νέο, θεατρικό heavy metal συγκρότημα. Ο Λι, γνωστός τότε με το ψευδώνυμο «T-Bone» λόγω του ύψους και της λεπτότητάς του, πρότεινε ως τραγουδιστή έναν συμμαθητή του από το λύκειο, τον Βινς Νιλ. Με την προσθήκη του κιθαρίστα Μικ Μαρς, γεννήθηκαν οι Mötley Crüe το 1981.
Το συγκρότημα καθιερώθηκε αμέσως ως εκρηκτικό φαινόμενο του αμερικανικού glam metal. Το πρώτο τους άλμπουμ Too Fast for Love κυκλοφόρησε ανεξάρτητα το 1981 και επανεκδόθηκε το 1982 από την Elektra Records. Ακολούθησαν τα Shout at the Devil (1983), Theatre of Pain (1985), Girls, Girls, Girls (1987) και Dr. Feelgood (1989), που έκαναν τους Mötley Crüe σύμβολο της δεκαετίας του ’80. Ο Τόμι Λι, με το εκρηκτικό του παίξιμο και την έντονη σκηνική παρουσία, έγινε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του heavy metal.
Θάνατοι
1226 – Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης. Είναι άγιος της Καθολικής εκκλησίας, ιδρυτής του Τάγματος των Φραγκισκανών. Γεννήθηκε στην Ασίζη της Ιταλίας, από πλούσια οικογένεια. Πήρε μέρος σε εμφύλιους πολέμους.
Κατά τη διάρκεια μιας αρρώστιας του είδε δύο όνειρα τόσο συγκλονιστικά, που τον οδήγησαν στην αμετάκλητη απόφαση να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο έργο της φιλανθρωπίας. Στόχος της φροντίδας του ήταν οι φτωχοί και σε αυτούς έδειχνε έμπρακτα την αγάπη του. Κάποτε μάλιστα ενώθηκε μαζί τους σε μια εξέγερση κατά των ευγενών και αυτό του στοίχισε ένα χρόνο φυλάκιση. Διωγμένος και αποκληρωμένος από τον πατέρα του, έγινε ερμηνευτής των αισθημάτων που ήταν διαδεδομένα στην εποχή του: κήρυξε την ισότητα, την ειρήνη, την περιφρόνηση του πλούτου και την υπεροχή της φτώχειας, την αγάπη προς όλα τα δημιουργήματα του Θεού, έμψυχα και άψυχα, τη στοργή στους λεπρούς.Ο ίδιος κυκλοφορούσε ντυμένος με ένα χιτώνα, δεμένο στη μέση με ένα σκοινί (αυτό το είδος ενδυμασίας έχουν και σήμερα οι μοναχοί του τάγματός του).
Για τρία χρόνια αποσύρθηκε στην ησυχία της ασκητικής ζωής, ώσπου το 1209 ίδρυσε χωριστό μοναχικό τάγμα. Οι οπαδοί του ολοένα πλήθαιναν και αποτέλεσαν το τάγμα των Φραγκισκανών, που είχε την έγκριση και του Πάπα Ιννοκέντιου Γ΄. Ο Φραγκίσκος της Ασίζης επισκέφθηκε τη Γαλλία, την Ισπανία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο.
Επιστρέφοντας στην Ιταλία έθεσε κανονισμούς για την καλύτερη λειτουργία του τάγματος, του οποίου η οργάνωση έγινε αρτιότερη. Το 1224, ύστερα από σαράντα ημέρες προσευχής και νηστείας, είδε να αποτυπώνονται πάνω στο σώμα του τα στίγματα των πληγών του Ιησού. Όταν πέθανε, τον έθαψαν σε ναό που μόλις είχε χτιστεί. Ανακηρύχτηκε άγιος το 1228 από τον Πάπα Γρηγόριο Θ΄. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Οκτωβρίου.
1979 – Νίκος Πουλαντζάς. Γεννήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου του 1936 στην Αθήνα, και κατοικούσε με τους γονείς του στην οδό Βερανζέρου στην Πλατεία Βάθης. Ο πατέρας του, Αριστείδης, ο οποίος καταγόταν από την Μάνη, ήταν δικηγόρος. Η μητέρα του λεγόταν Αγγελική, το γένος Καρυοφύλλη. Μετά την αποφοίτησή του από το Δημοτικό σχολείο ο Νίκος Πουλαντζάς φοίτησε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών και παράλληλα στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Το 1953 απέκτησε το γαλλικό δίπλωμα μέσης εκπαίδευσης, το baccalauréat, και βραβεύτηκε στις εξετάσεις φιλοσοφίας. Κατά τα χρόνια των σπουδών του στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τον μαρξισμό, που θα καθόριζε αργότερα τη διανοητική του πορεία. Το 1955 πήρε το απολυτήριο του Πειραματικού Σχολείου, ενώ ήδη φοιτούσε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χάρη στη μορφωτική συμφωνία Ελλάδας–Γαλλίας που αναγνώριζε το baccalauréat ως ισότιμο του ελληνικού απολυτηρίου. Το 1957 αποφοίτησε με «Άριστα» και υπηρέτησε στο Πολεμικό Ναυτικό.
Το 1960 έλαβε την άδεια ασκήσεως δικηγορίας, αλλά δεν ακολούθησε ποτέ το επάγγελμα. Την ίδια χρονιά αναχώρησε για τη Δυτική Γερμανία, όπου σπούδασε φιλοσοφία και φιλοσοφία του δικαίου στο Μόναχο και στη Χαϊδελβέργη. Εκεί συνέγραψε μεταπτυχιακή εργασία για την «Αναγέννηση του φυσικού δικαίου στη Γερμανία». Από το 1961 ως το 1964 προετοίμασε τη διδακτορική του διατριβή στο Παρίσι, με θέμα «Φύση πραγμάτων και δίκαιο», ενώ από το 1962 ως το 1965 εργάστηκε ως βοηθός στη Σορβόνη. Το 1966 παντρεύτηκε τη Γαλλίδα φεμινίστρια Αννί Λεκλέρ, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Αριάδνη.
Μετά τη μεταπολίτευση συνεργάστηκε με την κυβέρνηση Καραμανλή για πανεπιστημιακές μεταρρυθμίσεις. Ως θεωρητικός του δομικού μαρξισμού, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris VIII και ανέλυσε το κράτος, τον φασισμό και την κοινωνική ταξική δομή. Ο Νίκος Πουλαντζάς αυτοκτόνησε στο Παρίσι στις 3 Οκτωβρίου 1979.
1993 – Κατερίνα Γώγου. Ελληνίδα ποιήτρια και ηθοποιός. Ξεκίνησε από μικρή την καριέρα στην ηθοποιία αλλά αργότερα στράφηκε στην ποίηση.
Ξεκίνησε σε ηλικία μόλις 5 ετών να παίζει σε διάφορες παιδικές παραστάσεις, όπου την χαρακτήριζαν παιδί-θαύμα.
Παρόλα αυτά, δεν πέρασε όμορφα παιδικά χρόνια, ελέω Κατοχής και Εμφυλίου Πολέμου. Στην εφηβεία της, η Κατερίνα έμενε με τον πατέρα της, ο οποίος ήταν πολύ αυστηρός απέναντι της, κατόπιν έμεινε με τη μητέρα της.
Ο πατέρας της, πάντως, αν και αυστηρός, την υποστήριξε πραγματικά, στην επιθυμία της να ακολουθήσει την υποκριτική. Σπούδασε στη σχολή του Τάκη Μουζενίδη, η οποία εθεωρείτο μια από τις καλύτερες της εποχής. Παράλληλα τελείωσε και τη σχολή χορού Πράτσικα Ζουρούδη και Βαρούτη.
Η Κατερίνα Γώγου πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο με τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, το 1961, στο έργο των Ευαγγελίδη – Μαρή «Ο Κύριος πέντε τοις εκατό». Οι περισσότερες ταινίες όπου συμμετείχε, ήταν παραγωγής Φίνος Φιλμ. Ως ηθοποιός είναι γνωστή περισσότερο για δευτερεύοντες ρόλους, όπως στην ταινία το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο ή το Μια τρελή τρελή οικογένεια. Οι ρόλοι της συνήθως απεικόνιζαν αστείες και ανέμελες γυναίκες. Της έχει απονεμηθεί, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου, για την ταινία Το βαρύ πεπόνι.
Ως ποιήτρια είναι γνωστή για τον αντισυμβατικό και συνειρμικό τρόπο γραφής της, καθώς και τις αναρχικές της ιδέες. Οι στίχοι της ήταν γεμάτοι οργή και επαναστατικότητα. Το σκοτάδι της, ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας της και η κλονισμένη ψυχολογία της την οδήγησαν, σε ηλικία μόλις 53 ετών, στην αυτοκτονία. Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί: Κατερίνα Γώγου: «Στη Γη είναι όλα παλιά»
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
