...
Ο γέγονε… Γέγονε|
Γεγονότα
1770 – Ο τουρκικός στόλος καταστρέφεται στον λιμένα Τσεσμέ της Σμύρνης από τους Ρώσους, με τους οποίους συνεργάζονται και τέσσερα ελληνικά πλοία. Σε αντίποινα, οι Τούρκοι σφάζουν 1.000 Έλληνες της Σμύρνης.
Οι δυνάμεις των αντιπάλων, ήταν οι εξής: τον ρωσικό στόλο, αποτελούσαν 9 πλοιάρια της γραμμής με 66 πυροβόλα το καθένα, 7 φρεγάτες, 1 βομβαρδιστικό, 4 μικρότερα πλοία και 17 ελαφρά πλοιάρια. Ο τουρκικός στόλος απαρτιζόταν από 15 πλοία της γραμμής, 3 φρεγάτες, 7 εξοπλισμένα πλοιάρια και πολλά μικρότερα σκάφη.
Μόνο η τουρκική ναυαρχίδα, διέθετε 100 πυροβόλα, ενώ ορισμένα άλλα τουρκικά σκάφη είχαν ανάλογο αριθμό πυροβόλων. Η διάταξη του ρωσικού στόλου, ήταν η εξής: προφυλακή ήταν η μοίρα του Σπιριντόφ, ο οποίος μαζί με τον Θεόδωρο Ορλόφ επέβαινε στη ναυαρχίδα «Ευστάθιος». Στο κέντρο, βρισκόταν η μοίρα του Αλέξιου Ορλόφ, που διοικούσε τον στόλο από το πλοίο «Τρεις Ιεράρχες» και οπισθοφυλακή, η μοίρα του Elphinstone που επέβαινε στο πλοίο «Σβιατοσλάβ».
Η ρωσική επίθεση, άρχισε στις 26 Ιουνίου/7 Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος, ανεπτυγμένος σε σχήμα ημικυκλίου, χτυπούσε αδιάκοπα τον ρωσικό. Ο Σπιριντόφ, με τη ναυαρχίδα «Ευστάθιος» κινήθηκε εναντίον της τουρκικής ναυαρχίδας «Ρεάλ Μουσταφά». Ο καπουδάν πασάς Ιμπραήμ Χοζαμεδίν, με κάποια πρόφαση εγκατέλειψε το πλοίο και αποβιβάστηκε στην ξηρά. Αν θυμηθούμε και τη συμπεριφορά του στην Αργολίδα, μάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα γενναίος και ικανός ναύαρχος. Έτσι, τον τουρκικό στόλο διοικούσε ουσιαστικά ο τρίτος ναύαρχος και διοικητής της μοίρας του Αιγαίου Χασάν μπέης Τζεζάερλη Μαντάλογλου. Σύντομα, η ναυμαχία γενικεύθηκε.
Με τις πρώτες κανονιές, καταστράφηκε το πηδάλιο του «Ευστάθιος». Το τουρκικό πλοίο «Καπουδάν πασάς», με 100 κανόνια, έσπευσε να βοηθήσει τη ναυαρχίδα του. Τότε, μια τσαμπέκα (στενόμακρο τρικάταρτο ιστιοφόρο και κωπήλατο πλοίο, που ανέπτυσσε μεγάλη ταχύτητα και αναφέρεται και ως σεμπέκ(ι) ή σαμπέκο), με δέκα κανόνια και ρωσική σημαία, εμφανίζεται μπροστά του και ρίχνει μία ομοβροντία εναντίον του. Παρά τους ελιγμούς του, το «Καπουδάν πασάς», καθώς δεχόταν τα πυρά της τσαμπέκας, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τη ναυαρχίδα. Κυβερνήτης της τσαμπέκας ήταν ο Ιωάννης Βαρβάκης…
Λόγω του σφοδρού ανέμου, ο «Ευστάθιος» παρασύρθηκε και ακούμπησε την τουρκική ναυαρχίδα που καιγόταν. Το ρωσικό πλοίο, πήρε κι αυτό φωτιά. Τελικά και τα δύο πλοία ανατινάχτηκαν. Σε βοήθεια του «Ευστάθιου», είχαν σπεύσει και τα άλλα ρωσικά πλοία, που έριχναν συνεχώς βολές εναντίον των τουρκικών. Πανικόβλητοι οι Τούρκοι, κατέφυγαν με τα πλοία τους στο λιμάνι του Τσεσμέ, όπου θα τους προστάτευαν τα πυροβολεία της ξηράς.
Ο Ρώσος συγγραφέας της αφήγησης «Τσεσμέ» Βλαντιμίρ Σίγκιν, γράφει: « Τη μεγαλύτερη επιτυχία είχε το πυρπολικό του Βαρβάκη. Μανουβράροντας κατάλληλα είχε την ευκαιρία να πλησιάσει το μεγάλο τουρκικό πλοίο και έβαλε φωτιά στο δικό του πυρπολικό. Άναψε πύρινους πυρσούς και σε λίγο ακούστηκε τρομερός θόρυβος και η τουρκική φρεγάτα έπεσε σε μία από τις πλευρές του πλοίου. Ένα μετά το άλλο άρχισαν να εκρήγνυνται τα τουρκικά πλοία.
Ο Τσεσμεϊκός Όρμος μεταμορφώθηκε σε ένα ηφαίστειο εν ενεργεία. Ο Ιωάννης Βαρβάκης βρισκόταν μέσα σ’ αυτή τη φωτιά, ριψοκινδύνεψε τη ζωή του και τραυματίστηκε βαριά». Στα πληρώματα των ρωσικών πλοίων, υπηρετούσαν πολλοί ακόμα Έλληνες, κυρίως Μυκονιάτες, αλλά και πολλοί Επτανήσιοι και άλλοι Αιγαιοπελαγίτες. Η τουρκική πανωλεθρία στο Τσεσμέ (=βρύση, κρήνη), ήταν η μεγαλύτερη μετά από την ήττα των Οθωμανών στη ναυμαχία της Ναυπάκτου (1571). Οι Έλληνες, για μία ακόμα φορά αναθάρρησαν, ωστόσο και πάλι δεν μπόρεσαν να ελευθερωθούν από τον τουρκικό ζυγό. Έπρεπε να περιμένουν 51 χρόνια ακόμα, για να ξεκινήσουν μόνοι τους, τον δικό τους αγώνα εναντίον των Τούρκων και να ελευθερωθούν.
1947 – Αγνώστου ταυτότητος αντικείμενο εντοπίζεται στην περιοχή Ρόζγουελ του Νέου Μεξικού. Λέγεται ότι πρόκειται για UFO που συνετρίβη. Την 8η Ιουλίου 1947, η RAAF (Roswell Army Air Field) εξέδωσε δελτίο τύπου δηλώνοντας ότι προσωπικό του 509th Bomb Group ανέκτησε τα συντρίμμια ενός “ιπτάμενου δίσκου” σε ράντζο κοντά στο Ρόσγουελ, πυροδοτώντας το έντονο ενδιαφέρον των ΜΜΕ.
Αργότερα την ίδια μέρα, ο Στρατηγός διοικητής της Eighth Air Force δήλωσε ότι στην πραγματικότητα, ένα μετεωρολογικό μπαλόνι είχε ανακτηθεί από προσωπικό της RAAF και όχι “ιπτάμενος δίσκος”. Ακολούθησε συνέντευξη τύπου, αναδεικνύοντας χαλάσματα φερόμενα ότι ανήκαν στο κατεστραμμένο αντικείμενο, τα οποία έδειχναν να επαληθεύουν την περιγραφή του μετεωρολογικού μπαλονιού.
Η υπόθεση ξεχάστηκε γρήγορα και αγνοήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, ακόμα και από ερευνητές των ΑΤΙΑ, για περισσότερο από 30 χρόνια. Τότε, το 1978 ο ειδικός των ΑΤΙΑ, Stanton T. Friedman κάλεσε σε συνέντευξη τον Ταγματάρχη Jesse Marcel, ο οποίος είχε αναμειχθεί στην αρχική ανάκτηση των χαλασμάτων το 1947. Ο Marcel εξέφρασε την πεποίθηση ότι ο στρατός είχε συγκαλύψει την ανάκτηση ενός εξωγήινου σκάφους. Η ιστορία του διαδόθηκε στους κύκλους των ΑΤΙΑ, προβαλλόμενη σε ντοκιμαντέρ για ΑΤΙΑ εκείνης της εποχής.
Τον Φεβρουάριο του 1980, η εφημερίδα The National Enquirer διεξήγαγε τη δική της συνέντευξη με τον Marcel, προσελκύοντας εθνική και παγκόσμια προσοχή για το συμβάν του Ρόσγουελ.
Επιπρόσθετες μαρτυρίες και αναφορές προέκυψαν κατά τα επόμενα χρόνια. Προστέθηκαν σημαντικές νέες λεπτομέρειες, ανάμεσα στις οποίες και ισχυρισμοί για μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό την ανάκτηση εξωγήινου σκάφους καθώς και εξωγήινων όντων, σε 11 τοποθεσίες συντριβής, καθώς και υποτιθέμενο εκφοβισμό μαρτύρων. Το 1989 ο πρώην εργολάβος κηδειών Glenn Dennis έφερε στην επιφάνεια λεπτομερή λογαριασμό, ισχυριζόμενος ότι αυτοψίες εξωγήινων όντων έλαβαν χώρα στη βάση του Ρόσγουελ.
Σε απάντηση στις παραπάνω αναφορές και μετά από ερωτήσεις του Κογκρέσου, το Κυβερνητικό Γραφείο Λογοδοσίας ξεκίνησε διερεύνηση και οδήγησε το Γραφείο της Γραμματείας Πολεμικής Αεροπορίας (SECAF) να διεξάγει εσωτερική έρευνα. Το αποτέλεσμα περιλήφθηκε σε δύο αναφορές. Η πρώτη, με χρονολογία έκδοσης 1995, κατέληγε ότι το ανακτηθέν το 1947 υλικό ήταν πιθανώς συντρίμμια ενός μυστικού κυβερνητικού προγράμματος με την ονομασία “Project Mogul”.
Η δεύτερη αναφορά, με χρονολογία έκδοσης 1997, κατέληγε ότι οι αναφορές για περισυλλογή πτωμάτων εξωγήινων όντων πιθανώς προέρχονταν από ακουσίως ταραγμένες αναμνήσεις στρατιωτικών ατυχημάτων κατά τα οποία προσωπικό είχε τραυματιστεί ή σκοτωθεί και στην ανάκτηση ανθρωπόμορφων ομοιωμάτων κατά την διεξαγωγή στρατιωτικών προγραμμάτων όπως το πρόγραμμα “High Dive” το οποίο έλαβε χώρα την δεκαετία του ’50 καθώς επίσης και σε φάρσες από διάφορους μάρτυρες και υποστηρικτές των ΑΤΙΑ.
Οι ψυχολογικές επιδράσεις από την πίεση χρόνου και της σύγχυσης σχετικά με το πότε συνέβησαν τα γεγονότα δικαιολογούσε την διαφωνία με τις διερευνώμενες χρονολογίες. Αυτές οι αναφορές απορρίφθηκαν από τους υποστηρικτές των ΑΤΙΑ ως παραπληροφόρηση ή απλά ως αβάσιμες. Ωστόσο σημαντικός αριθμός ερευνητών των ΑΤΙΑ απέρριψαν την πιθανότητα το συμβάν να αφορά κάποιο εξωγήινο σκάφος.
2019 –Οι ελληνικές βουλευτικές εκλογές του 2019 διεξήχθησαν στις 7 Ιουλίου. Ήταν πρόωρες εκλογές, οι οποίες προκηρύχθηκαν από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, μετά την ήττα του κυβερνώντος κόμματος στις ευρωεκλογές και στις αυτοδιοικητικές εκλογές του ίδιου έτους. Για τη διεξαγωγή των εκλογών, στήθηκαν 21.185 βασικά εκλογικά τμήματα και 295 ειδικά εκλογικά τμήματα ετεροδημοτών.
Πρώτο κόμμα ήλθε η Νέα Δημοκρατία με ποσοστό 39,85% και 158 έδρες, δεύτερο κόμμα ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς με 31,53% και 86 έδρες, τρίτο κόμμα το Κίνημα Αλλαγής με 8,10% και 22 έδρες, τέταρτο κόμμα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με 5,30% και 15 έδρες, πέμπτο κόμμα η Ελληνική Λύση με 3,70% και 10 έδρες και έκτο κοινοβουλευτικό κόμμα το Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής με 3,44% και 9 έδρες. Η κατανομή των εδρών έγινε με το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής.
Η συμμετοχή ανήλθε στο 57,78% και η αποχή στο 42,22%, επί των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων.
Την επόμενη ημέρα, 8 Ιουλίου, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος έδωσε στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκο Μητσοτάκη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ορκίστηκε πρωθυπουργός την ίδια ημέρα, ενώ τα μέλη της κυβέρνησης ορκίστηκαν στις 9 Ιουλίου.
Γεννήσεις
1936 – Νίκος Ξυλούρης. Γνωστός και με το παρατσούκλι Ψαρονίκος ή τον τιμητικό χαρακτηρισμό Αρχάγγελος της Κρήτης, ήταν Έλληνας μουσικός και τραγουδιστής του λαϊκού, του δημοτικού και του εντέχνου.
Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς, ενώ συνέβαλε αποφασιστικά στην διάσωση της κρητικής παραδοσιακής μουσικής. Γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου της Κρήτης από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. Στα οχτώ του χρόνια, όταν οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης. Α
δέλφια του είναι οι επίσης γνωστοί μουσικοί της κρητικής μουσικής, Αντώνης Ξυλούρης (Ψαραντώνης) και Γιάννης Ξυλούρης (Ψαρογιάννης). Σε νεαρή ακόμα ηλικία, με τη βοήθεια του δασκάλου του, Μενέλαου Δραμουντάνη, κατάφερε να πείσει τον πατέρα του να του αγοράσει την πρώτη του λύρα και πολύ γρήγορα άρχισε να παίζει σε γάμους και πανηγύρια. Σταματά το σχολείο, μαθαίνει μόνος τους τις πρώτες νότες, γράφει μαντινάδες και αρχίζει να παίζει σε γάμους και πανηγύρια σε όλη την Κρήτη, δίπλα στον λυράρη Λεωνίδα Κλάδο.
Στα 17 του αποφάσισε να μετακομίσει στο Ηράκλειο και έπιασε δουλειά στο νυχτερινό κέντρο “Κάστρο”. Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως τα περίμενε γιατί βρέθηκε αντιμέτωπος με τη “μόδα” της ευρωπαϊκής μουσικής, κάτι τελείως ξένο για αυτόν. Τα έσοδά του μόλις και μετά βίας έφταναν να τον συντηρήσουν και πέρασε δύσκολες εποχές.
Το 1969 ηχογράφησε με μεγάλη επιτυχία το δίσκο Ανυφαντού και λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε και πάλι σε αθηναϊκό μουσικό κέντρο. Οι καταστάσεις, όμως, είχαν ωριμάσει πλέον και ο κόσμος τον υποστήριζε περισσότερο. Έτσι, μετακόμισε και πάλι στην Αθήνα. Εκεί γνώρισε τον ποιητή και σκηνοθέτη Ερρίκο Θαλασσινό, ο οποίος αποφάσισε να τον συστήσει στον Γιάννη Μαρκόπουλο και έτσι ξεκίνησε μια λαμπρή συνεργασία, με τον δίσκο Χρονικό και τα Ριζίτικα. Παράλληλα, γνωρίστηκε με τον διευθυντή της δισκογραφικής εταιρίας COLUMBIA και έγιναν κουμπάροι.
Για το ποιος «ανακάλυψε» το Νίκο Ξυλούρη, τα λεγόμενα της συζύγου του, κυρίας Ουρανίας Ξυλούρη, – όπως δημοσιεύτηκαν σε σχετικά αφιερώματα των περιοδικών «Δίφωνο» και «Μονογραφίες» – διαφέρουν από την ιστορία που συνήθως επικρατεί σε αρκετές βιογραφίες του Νίκου Ξυλούρη: ότι δηλαδή τον ανακάλυψε ο Ερρίκος Θαλασσινός και τον ανέδειξε ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Η ανάδειξη του Ξυλούρη οφείλεται στο τραγούδι του «Ανυφαντού» και το πρόσωπο που τον ανακάλυψε και τον ανέδειξε ήταν ο διευθυντής της δισκογραφικής εταιρείας «Κολούμπια» Τάκης Λαμπρόπουλος, ο οποίος τον ηχογράφησε σε ένα γαμήλιο γλέντι στα Ανώγεια κι έστειλε την κασέτα στον συνθέτη Σταύρο Ξαρχάκο που βρισκόταν τότε στο Παρίσι, προκειμένου να ακούσει τη φωνή του Ανωγειανού λυράρη. Οι εφημερίδες της εποχής έγραψαν ότι ο Λαμπρόπουλος πήγε στην Κρήτη όπου ανακάλυψε μια σπουδαία και σημαντική φωνή. Από εκεί πληροφορήθηκε ο Γιάννης Μαρκόπουλος για το Νίκο Ξυλούρη και του πρότεινε τα τραγούδια του Χρονικού. Προηγουμένως, ο Μαρκόπουλος είχε δοκιμάσει τις φωνές του Γρηγόρη Μπιθικώτση και της Μαρίας Φαραντούρη, που όπως φαίνεται δεν τον ικανοποίησαν, μέχρι που γνώρισε τον Ξυλούρη και του εμπιστεύτηκε μερικά από τα τραγούδια του Χρονικού.
Στην ακμή της καριέρας του, τον Μάιο του 1979, ο Νίκος Ξυλούρης αντιλήφθηκε ότι έχει καρκίνο και πιο συγκεκριμένα όγκο στους πνεύμονες με μετάσταση στον εγκέφαλο. Μεταβαίνει στο «Μεμόριαλ» της Νέας Υόρκης για να χειρουργηθεί και επιστρέφει στην Αθήνα, μετά από αλλεπάλληλες επεμβάσεις, στις αρχές Αυγούστου. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου, σε «συναυλία αγάπης», που διοργανώνει για εκείνον ο Σταύρος Ξαρχάκος στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, με στόχο την κάλυψη των εξόδων της νοσηλείας του, 25.000 άνθρωποι τραγουδούν και προσεύχονται για να γίνει καλά.
Τον Δεκέμβριο πηγαίνει για μία εβδομάδα στο «Μεμόριαλ», ωστόσο έχει εξανεμιστεί κάθε ελπίδα. Τελικά έχασε τη μάχη στο αντικαρκινικό νοσοκομείο Πειραιώς στις 8 Φεβρουαρίου 1980, σε ηλικία μόλις 43 χρονών. Με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Όπως ο ίδιος έλεγε μετά τη μεταπολίτευση, αναφερόμενος στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας “εγώ τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να κανονίζουν επί χούντας, τους ίδιους βλέπω και τώρα”. Είναι ενταφιασμένος στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών.
1940 – Ρίνγκο Σταρ. Ο Ρίνγκο Σταρ, κατά κόσμον Ρίτσαρντ Στάρκι, γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1940 στο Λίβερπουλ και μεγάλωσε σε εργατική συνοικία, μεγαλώνοντας με τη μητέρα του μετά τον χωρισμό των γονιών του. Παρά τις σοβαρές ασθένειες που τον ταλαιπώρησαν στην παιδική του ηλικία, βρήκε παρηγοριά στη μουσική κατά την παραμονή του σε σανατόριο. Η πρώτη του ουσιαστική επαφή με τα τύμπανα έμελλε να καθορίσει τη μετέπειτα πορεία του.
Το 1959 υιοθέτησε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ρίνγκο Σταρ και έγινε μέλος των «Rory Storm and the Hurricanes». Εκεί γνώρισε τους Beatles, στους οποίους εντάχθηκε το καλοκαίρι του 1962, αντικαθιστώντας τον Πιτ Μπεστ. Αν και θεωρούνταν ο λιγότερο προικισμένος από τα υπόλοιπα μέλη, ξεχώρισε για τον λιτό, αλλά σταθερό ρυθμό του στα ντραμς και την αυθεντικότητα της παρουσίας του.
Στους Beatles τραγούδησε μερικά χαρακτηριστικά κομμάτια, όπως τα «Yellow Submarine» και «With a Little Help from My Friends», ενώ συνέβαλε και στη σύνθεση τραγουδιών, με πιο γνωστό το «Octopus’s Garden». Παράλληλα έκανε και κινηματογραφικές εμφανίσεις, με πιο γνωστή τη συμμετοχή του στην ταινία «The Magic Christian» (1969).
Μετά τη διάλυση των Beatles, ακολούθησε σόλο καριέρα, σημειώνοντας επιτυχίες τη δεκαετία του ’70 και περιοδεύοντας με τη δική του All-Starr Band. Το 2015 εντάχθηκε στο «Rock and Roll Hall of Fame» ως σόλο καλλιτέχνης, ενώ από το 2018 φέρει τον τίτλο του ιππότη. Παρά τις περιορισμένες φωνητικές δυνατότητες, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στη μουσική σκηνή, εμπνέοντας γενιές ντραμίστων.
Θάνατοι
1890 – Ανρί Νεστλέ. Γερμανοελβετός επιχειρηματίας, από τους πρωτοπόρους στην παιδική διατροφή. Γεννήθηκε ως Χάινριχ Νέστλε στις 10 Αυγούστου 1814 στη Φραγκφούρτη και ήταν το ενδέκατο από τα δεκατέσσερα παιδιά ενός τεχνίτη υαλοπινάκων της περιοχής.
Ο πατέρας του τον προόριζε για την οικογενειακή επιχείρηση, αλλά ο νεαρός Χάινριχ επιζητούσε κάτι το διαφορετικό και στα 20 χρόνια του μετακόμισε στο Βεβέ της Ελβετίας. Δούλεψε ως βοηθός στο φαρμακείου του Γιόχαν Στάιν για πέντε χρόνια και το 1839 πήρε την άδεια του φαρμακοποιού. Την περίοδο αυτή γαλλοποίησε το όνομά του σε Ανρί Νεστλέ (Henry Nestle) για να ενταχθεί στο γαλλόφωνο περιβάλλον του Βεβέ.
Το 1843 διεύρυνε τους ορίζοντές του και άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο τροφίμων και ποτών, αλλά και με την παραγωγή ανθρακούχου νερού και αναψυκτικών. Στις 23 Μαΐου 1860 παντρεύτηκε την Άννα Εμάν, κόρη γιατρού. Ήταν ένας γάμος, που του άλλαξε τη ζωή και τα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα.
Ο Νεστλέ στράφηκε τότε στην παραγωγή παιδικών τροφών, σε μια περίοδο που η παιδική θνησιμότητα θέριζε ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Άλλωστε και η πολυμελής οικογένειά του είχε πληρώσει βαρύ τίμημα, καθώς έξι από τα αδέλφια του είχαν πεθάνει σε νηπιακή ηλικία. Ανέσυρε από το παρελθόν τις φαρμακευτικές του γνώσεις και δημιούργησε μια τροφή για νεογνά, τα οποία για διαφόρους λόγους δεν μπορούσαν να θηλάσουν το μητρικό γάλα.
Με βασικά συστατικά το αγελαδινό γάλα και τα δημητριακά, το νέο προϊόν ονομάστηκε «Φαρίν Λακτέ» (Farine Lactee) και γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη των μητέρων. Η νεοσύστατη εταιρεία του «Νεστλέ» (Nestle) άρχισε να το εξάγει σε όλο τον κόσμο. Το 1874 ο Νεστλέ πούλησε το δημιούργημά του για 1.000.000 ελβετικά φράγκα και αποσύρθηκε με τη σύζυγό του στην έπαυλή του στο Βεβέ («Βίλα Νεστλέ») για να ασχοληθεί με αγαθοεργίες και κοινωφελείς δραστηριότητες.
Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 7 Ιουλίου 1890. Η «Νεστλέ», που εξακολουθεί να εδρεύει στο Βεβέ της Ελβετίας, είναι σήμερα η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής τροφίμων και αφεψημάτων στον κόσμο, με παρουσία στην Ελλάδα από τα τέλη του 19ου αιώνα.
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
.
