...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
| 29 Αυγούστου 2025 |
Είναι η 241η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 124 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:52 – Δύση ήλιου: 19:59 – Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 7 λεπτά
🌓 Σελήνη 5.7 ημερών
| Χρόνια πολλά στους: Αρκάδιος και Αρκαδία|
Γεγονότα
1885 – Ο Γκότλιμπ Ντέιλμερ πατεντάρει την πρώτη μοτοσικλέτα, ένα μηχανοκίνητο ξύλινο ποδήλατο με δύο μικρές βοηθητικές ρόδες. Επειδή η επενδυμένη σέλα του έμοιαζε με σέλα αλόγου, το όχημα θύμιζε μάλλον άμαξα παρά μηχανοκίνητο όχημα. Διέθετε μινιμαλιστικό τιμόνι και τετράχρονο μονοκύλινδρο κινητήρα με κυβισμό 264 κ.εκ. καθώς και ισχύ μισού ίππου.
Για τα σημερινά δεδομένα αυτή η πρώτη μοτοσυκλέτα θα μπορούσε να θεωρηθεί πρωτόγονη και μοντέρνα συγχρόνως. Ο Daimler και ο, επί πολλά έτη επιχειρηματικός εταίρος του, Wilhelm Maybach, ήταν δύο εφευρέτες των οποίων στόχος ήταν να δημιουργήσουν μικρούς κινητήρες υψηλής ταχύτητας που να μπορούν να τοποθετηθούν σε οποιοδήποτε μέσο μετακίνησης. Το 1885 κατασκεύασαν τον πρόδρομο του σύγχρονου βενζινοκινητήρα, ο οποίος στη συνέχεια τοποθετήθηκε σε ένα δίτροχο, την πρώτη μοτοσυκλέτα με μηχανή εσωτερικής καύσης .
Όμως λίγα χρόνια πριν, στην Αμερική ο Sylvester Howard Roper, ένας Αμερικανός εφευρέτης και πρωτοπόρος κατασκευαστής πρώιμων αυτοκινήτων και μοτοσικλετών από τη Βοστόνη της Μασαχουσέτης, το 1863 έφτιαξε μια ατμομηχανή που την τοποθέτησε σε ένα από τα πρώιμα αυτοκίνητα. Το Roper steam velocipede του 1867-1869 ίσως ήταν η πρώτη μοτοσυκλέτα στην ιστορία, και τον λόγο αυτό μπήκε στο το AMA Motorcycle Hall of Fame το 2002.
H μοτοσικλέτα του Roper, η οποία κινιόταν με ξύλινους τροχούς και με σιδερένιο σκελετό, είχε έναν κύλινδρο σε κάθε πλευρά του πλαισίου συνδεδεμένο με ράβδους που κινούσαν τους στροφάλους στον άξονα του πίσω τροχού. Ένας καυστήρας και ένας λέβητας ήταν τοποθετημένα μεταξύ των τροχών, και μια μικρή καμινάδα προβαλλόταν από πίσω από τη σέλα. Στην σχάρα κάτω από τον λέβητα υπήρχε η φωτιά με το κάρβουνο. Η θερμότητα της φωτιάς έβραζε το νερό στο λέβητα και παρήγαγε ατμό για να τροφοδοτήσει τον κινητήρα.
Πίσω στην στη βιομηχανική Ευρώπη του 19ου αιώνα, Γερμανοί και Γάλλοι πρωτοστάτησαν στην κατασκευή της μοτοσυκλέτας, που εκείνη την εποχή δεν ήταν παρά ένα ποδήλατο με μηχανή.Το δίτροχο «velocipede» των Γάλλων Michaux και Perreaux είχε μια μικρή ατμομηχανή, αλλά υπήρχε κίνδυνος ανάφλεξης σε πιθανή πτώση.
1949 – Λήγει ο εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα. Η κύρια επιχείρηση προς το Βίτσι ξεκινά στις 10 Αυγούστου και φέρει την ονομασία «Πυρσός Β’».
Ο κυβερνητικός στρατός κατορθώνει μέχρι τις 16 Αυγούστου να εκκαθαρίσει πλήρως το Βίτσι. Ο κύριος όγκος των ανταρτών του Βιτσίου διαφεύγει προς τον Γράμμο, όπου διεξάγεται η τελική φάση της επιχείρησης «Πυρσός» με την ονομασία «Πυρσός Γ’».
Η επίθεση του Εθνικού Στρατού εξαπολύεται στον Γράμμο στις 25 Αυγούστου. Έπειτα από σφοδρό βομβαρδισμό, στον οποίο χρησιμοποιούνται ακόμα και οι εμπρηστικές βόμβες Ναπάλμ, η άμυνα των ανταρτών κάμπτεται και στις 29 Αυγούστου ο ΔΣΕ εγκαταλείπει τον Γράμμο, διαφεύγοντας προς την Αλβανία.
Έτσι λήγει τυπικά το πολεμικό σκέλος του Εμφυλίου. Λίγο καιρό αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου του 1949, η εξόριστη πλέον «Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση» των ανταρτών δίνει τέλος στις εχθροπραξίες με διάγγελμα που μεταδόθηκε από ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου. Στο διάγγελμα αυτό, μεταξύ άλλων, αναφέρονται και τα εξής:
Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στην τεράστια υλική υπεροχή που συγκέντρωσαν οι ξένοι καταχτητές ενισχυμένοι απ’ την τιτοϊκή αποστασία και προδοσία που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και τα συμφέροντα του τόπου τα έβαλε πάνω απ’ όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και το Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρον της πατρίδας, που δε θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη.
Γεννήσεις
1931 – Στέλιος Καζαντζίδης. Ένα όνομα που έγινε συνώνυμο με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι και τη φωνή της προσφυγιάς, του πόνου και της ξενιτιάς. Γεννημένος στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία, κουβαλούσε ήδη από την οικογένειά του την ιστορία του ξεριζωμού – ο πατέρας του από τα Κοτύωρα του Πόντου, η μητέρα του από την Αλάγια της Μικράς Ασίας. Στην Κατοχή, ο πατέρας του οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ, όμως στα χρόνια του Εμφυλίου δολοφονήθηκε από παρακρατικούς. Ο Στέλιος, τότε έφηβος, αναγκάστηκε να δουλέψει σε εργοστάσια, ώσπου κάποιος εργοδότης, μαγεμένος από τη φωνή του, του χάρισε μια κιθάρα.
Το 1952 κάνει το πρώτο του δισκογραφικό βήμα, όμως η πραγματική αναγνώριση θα έρθει λίγο αργότερα, με το «Οι βαλίτσες» του Γιάννη Παπαϊωάννου. Από εκεί ξεκινά μια πορεία που τον φέρνει δίπλα σε κορυφαίους δημιουργούς – Τσιτσάνη, Χιώτη, Θεοδωράκη, Χατζιδάκι – και του χαρίζει αμέτρητες επιτυχίες. Παράλληλα, δεν διστάζει να συγκρουστεί με τις δισκογραφικές, διεκδικώντας για πρώτη φορά ποσοστά από τις πωλήσεις, ανοίγοντας τον δρόμο για τους επόμενους.
Το 1965 εγκαταλείπει τις πίστες, αρνούμενος να υποκύψει στη διαπλοκή της νύχτας. Συνεχίζει όμως με συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, συγκινώντας τους Έλληνες μετανάστες. Στη Χούντα έρχεται αντιμέτωπος με τη λογοκρισία, ενώ μετά τη Μεταπολίτευση επανέρχεται με δίσκους-σταθμούς, όπως το «Υπάρχω». Παρά τις αποχές και τις συγκρούσεις, η φωνή του παραμένει αξεπέραστη.
Ο Καζαντζίδης τραγούδησε τους καημούς μιας ολόκληρης κοινωνίας, συνεργάστηκε με κορυφαίους συνθέτες και στιχουργούς, και έδωσε σχήμα στον συλλογικό καημό του Έλληνα. Έφυγε από τη ζωή στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών. Η κηδεία του στην Ελευσίνα μετατράπηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Σήμερα, δρόμοι, σύλλογοι και οι ίδιοι οι άνθρωποι συνεχίζουν να τον θυμούνται ως τη «φωνή του λαού».
Θάνατοι
1944 – Αττίκ. Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος της Εριθέλγης Ραπτάκη. Από την μητέρα του ήταν εγγονός του Δημητρίου Ραπτάκη, ιατρού και βουλευτή Κυθήρων στην Ιόνιο Βουλή, και της Κλεπάτρας Κορωναίου, αδελφής του στρατιωτικού Πάνου Κορωναίου.
Μεγάλωσε στην Αίγυπτο, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής. Το 1907 φτάνει στο Παρίσι, για να σπουδάσει πολιτικές και οικονομικές επιστήμες – ως συνέχεια των σπουδών του στη Νομική Σχολή Αθηνών – όμως αποφάσισε να τις εγκαταλείψει γρήγορα για να γραφτεί στο Ωδείο του Παρισιού, όπου θα έχει καθηγητές τον Γκαμπριέλ Φωρέ, τον Καμίγ Σαιν-Σανς και τον Εμίλ Πεσάρ. Στο Παρίσι είχε εκδώσει περίπου 300 συνθέσεις, τραγούδια, μουσική για πιάνο, για οπερέτα, για μπαλέτο κ.ά. και έγινε ιδιαίτερα γνωστός.
Συνεργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους και συμμετείχε σε περιοδείες σε διάφορες χώρες ως το 1930, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δημιούργησε την περίφημη Μάνδρα του Αττίκ.
Λίγο πριν από τον θάνατό του πρωταγωνίστησε στην ταινία Χειροκροτήματα του Γιώργου Τζαβέλλα που είχε κάποια σχεδόν αυτοβιογραφικά στοιχεία. Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από τις κακουχίες της Κατοχής και υπερβολικά μελοδραματικός, σε λίγα θύμιζε τη γεμάτη δυναμισμό και ευφυΐα προσωπικότητα του δημιουργού της «Μάντρας». Τραγούδια του συνθέτη στην ταινία απέδωσε η ηθοποιός Ζινέτ Λακάζ.
Λίγους μήνες μετά αυτοκτόνησε παίρνοντας υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ένα επεισόδιο με έναν Γερμανό στρατιώτη που τον χτύπησε καθώς οδηγούσε το ποδήλατό του φαίνεται πως στάθηκε η αφορμή για μια προαναγγελθείσα αυτοκτονία, αποτέλεσμα κατάθλιψης στην οποία είχε περιπέσει.
Μοναδικά τραγούδησαν τα τραγούδια του η Κάκια Μένδρη (προπολεμικά) και η Δανάη (μεταπολεμικά), και οι δυο υπήρξαν τραγουδίστριες της Μάντρας και δικές του “ανακαλύψεις”. Η Στέλλα Γκρέκα είπε επανειλημμένως πως η ερμηνεία της Νινής Ζαχά στο δίσκο LP “Η Νινή Ζαχά στα ωραιότερα τραγούδια του Αττίκ” (1969) είναι η ιδανική ερμηνεία των τραγουδιών του
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 29η Αυγούστου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
