26 Απριλίου 2024
Είναι η 117η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 249 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:34 – Δύση ήλιου: 20:11
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 37 λεπτά
🌖 Σελήνη 17 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Γλαφυρό, Γλαφύρα,
Γλαφυρή και Γλαφυρούλα
Γεγονότα
1822 – Τίθεται σε ισχύ ο πρώτος φορολογικός νόμος των επαναστατημένων Ελλήνων, με την επιβολή της δεκάτης επί των καρπών.
Ο φόρος της δεκάτης ήταν τακτικός φόρος για την αγροτική παραγωγή, τον οποίο επέβαλε ο Σουλτάνος στους υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, κυρίως τα πρώτα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας σε πρώην βυζαντινά εδάφη. Ο φόρος της δεκάτης διατηρήθηκε μέχρι το 1880.
Σε όλες τις μορφές της γεωργικής και κτηνοτροφικής παραγωγής επιβαλλόταν φόρος ίσος προς το 10% της αξίας των προϊόντων της συνολικής ακαθάριστης παραγωγής και εισπράττονταν σε είδος ή χρήμα.
Ο φόρος αυτός ήταν η εξαγορά της ιδιοκτησίας, […]το επί της Τουρκοκρατίας λαμβανόμενον δέκατον δεν ήτο φόρος αλλά δικαίωμα ιδιοκτησίας, διότι κύριος όλης της γης εθεωρείτο ο Σουλτάνος και απαρχής ήτο αντιπρόσωπος του κυρίου της γης
Η φορολογική πολιτική του Κυβερνήτη περιγράφεται στις διατάξεις του Γ’ Ψηφίσματος της Δ’ Εθνοσυνέλευσης. Τη δεκάτη ως φόρο ο Καποδίστριας θέλησε να την εισπράττει σε χρήμα και όχι σε προϊόντα. Το θετικό σε αυτό ήταν πως το κράτος δεν επιβαρυνόταν από έξοδα είσπραξης του φόρου, όμως οι καλλιεργητές θα γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους τοκογλύφους και την κερδοσκοπική μανία των αγοραστών αγροτικών προϊόντων. Επειδή όμως η διάταξη της πληρωμής της δεκάτης σε χρήμα προκάλεσε γενική αγανάκτηση, ο Καποδίστριας αναγκάσθηκε να την καταργήσει.
1825 – Η μάχη της Σφακτηρίας. Την νύχτα της 25ης Απριλίου προς την 26ης Απριλίου ο Αιγυπτιακός στόλος, έχοντας πλέον ευνοϊκό άνεμο, εισέπλευσε στον όρμο του Ναυαρίνου συνοδεύοντας αποβατικό σώμα τριών χιλιάδων ανδρών για να καταλάβει τον όρμο και το φρούριό του. Ο εχθρός αρχικά κατέλαβε τη Σφακτηρία φονεύοντας 350 από τους 800 υπερασπιστές της, μεταξύ των οποίων ήταν ο φιλικός και αρχηγός των Ελλήνων στη μάχη Αναγνωσταράς, ο Χιλίαρχος Σταύρος Σαχίνης, ο φιλέλληνας Ιταλός κόμης Σανταρόζα και ο Πλοίαρχος Αναστάσιος Τσαμαδός που βρισκόταν στην ξηρά στο πλευρό των αμυνομένων Ελλήνων μαζί με 200 περίπου αξιωματικούς και ναυτικούς που εγκατέλειψαν και αυτοί τις λέμβους τους για να βοηθήσουν στη μάχη. Το γεγονός ότι όχι μόνο αυτός αλλά και ο κυβερνήτης του πλοίου «Αθηνά», ο Πλοίαρχος Νικόλαος Βότσης, δεν πρόλαβαν να επιβιβασθούν στα πλοία τους σημαίνει ότι ο είσπλους των Αιγυπτίων έγινε αιφνιδιαστικά. Όταν οι ναυτικοί μας τράπηκαν σε φυγή, επιστρέφοντας ατάκτως στις λέμβους τους, επέβησαν όπου ήταν δυνατόν ανεξαρτήτως αν ήταν το πλήρωμα του σκάφους ή όχι. Δύο από τα πέντε άλλα πλοία μας που ήταν στον όρμο πρόλαβαν να σαλπάρουν έγκαιρα και να εξέλθουν ανενόχλητα, με κυβερνήτες τον Θεόδωρο Σάντο Σπετσιώτη και τον Βασίλειο Σ. Βουδούρη. Το «Αθηνά» χωρίς τον κυβερνήτη του επιχείρησε και επέτυχε ηρωική έξοδο. Στο βρίκιο «Αχιλλεύς», ενώ απέπλεε από τον όρμο υπό των αδελφών Γεωργίου και Αντωνίου Ορλάνδου, κρεμάσθηκαν τριάντα ναύτες στα πλευρά της λέμβου με το σώμα στη θάλασσα, όπως και σε άλλα πλοία. Επίσης, το τρικάταρτο και βαριά οπλισμένο «Ποσειδών» υπό του Θεοφίλου Μουλά, απέπλευσε οριακά φορτωμένο με βαρέλια νερό στην πλώρη για να μοιάζει πυρπολικό και έτσι κατάφερε να διαφύγει χωρίς να προσπαθήσουν να το εμβολίσουν. Τελευταίο έμεινε το βρίκιο «Άρης» που είχε μείνει μέσα στον όρμο περιμένοντας τον κυβερνήτη του. Mόλις το πλήρωμα έμαθε για το θάνατό του απέπλευσε με τον Πλοίαρχο Νικόλαο Bότση, που πρόλαβε να επιβιβαστεί την τελευταία στιγμή σε αυτό μαζί με τον Δημήτριο Σαχτούρη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο.
1877 – Ανακαλύπτεται στην Ολυμπία από γερμανούς αρχαιολόγους ο Ερμής του Πραξιτέλη. Το άγαλμα αποδίδεται στον Πραξιτέλη, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει ότι μία παρόμοια σύνθεση είχε φιλοτεχνηθεί από τον πατέρα του, Κηφισόδοτο. Χρονολογείται γύρω στο 340 π.Χ., στην μετάβαση από την ύστερη κλασική στην πρώιμη ελληνιστική γλυπτική. Το άγαλμα λόγω του κάλλους του αποτελεί την ιδανική εικόνα της κλασικής ομορφιάς και γλυπτικής και γι΄ αυτό μέσα σε λίγα χρόνια από την ανεύρεσή του έγινε περίφημο σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο Ερμής της Ολυμπίας εμφανίζει τα κύρια χαρακτηριστικά της πραξιτέλειας τεχνοτροπίας. Αναλυτικότερα, εικονίζει τον Θεό Ερμή ως έναν νεαρό, όρθιο, γυμνό άνδρα χωρίς γένια, ο οποίος στηρίζεται στο δεξί πόδι και λυγίζει προς τα πίσω το αριστερό, ακουμπώντας στο έδαφος μόνο τα ακροδάχτυλα. Στο αριστερό χέρι ο Θεός κρατά τον Διόνυσο σε βρεφική ηλικία, ενώ στο δεξί, το οποίο δεν σώζεται ολόκληρο, υποτίθεται ότι κρατούσε σταφύλι, το οποίο προέτεινε με παιγνιώδη διάθεση προς το βρέφος. Η στάση του Ερμή καθιστά απαραίτητη την προσθήκη στηρίγματος, το οποίο έχει την μορφή κορμού και καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από ιμάτιο.
1926 – Ιδρύεται και επισήμως ο ΠΑΟΚ, με την έγκριση του καταστατικού του από το Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης. Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.) είναι ένας από τους μεγαλύτερους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους. Ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1926. Το καταστατικό της ίδρυσης του συλλόγου εγκρίθηκε με την υπ’ αριθμόν 822 απόφαση του Πρωτοδικείου στις 20 Απριλίου του ίδιου έτους, ενώ πρόεδρος του πρώτου Δ.Σ. του συλλόγου ήταν ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης. Ιστορικά ο Π.Α.Ο.Κ. εκπροσωπεί κατά κύριο λόγο το ελληνικό προσφυγικό και προλεταριακό στοιχείο του πληθυσμού της πόλης, ενώ ο μεγάλος του ανταγωνιστής Άρης αποτελούσε τον κατεξοχήν εκπρόσωπο της πολυπολιτισμικής και αστικής Θεσσαλονίκης.
Στις 8 Αυγούστου 2021 ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.), κατέγραψε ένα ιστορικό επίτευγμα για τα δεδομένα του ελληνικού αθλητισμού. Με την επίσημη άνοδο της Γυναικείας ομάδας Πόλο, έγινε ο μοναδικός σύλλογος ιστορικά στην Ελλάδα, που διατηρεί ταυτόχρονα ενεργά τμήματα στην πρώτη κατηγορία σε Άνδρες και Γυναίκες στα 5 βασικά ομαδικά αθλήματα (Ποδόσφαιρο, Μπάσκετ, Βόλεϊ, Χάντμπολ και Πόλο). Παράλληλα, ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών (Π.Α.Ο.Κ.) έχει τίτλους στα 7 από τα 10 τμήματα των παραπάνω ομαδικών αθλημάτων.
1930 – Με πρόταση του νέου υπουργού Παιδείας, Γεωργίου Παπανδρέου, ψηφίζεται ο νόμος περί ίδρυσης Εθνικού Θεάτρου στην Αθήνα. Πρώτος σκηνοθέτης διορίζεται ο Μιλτιάδης Λιδωρίκης. Το Εθνικό Θέατρο είναι νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (Ν. 2273/94) – οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα – με σκοπό την προαγωγή, μέσω της θεατρικής τέχνης, της πνευματικής καλλιέργειας του λαού και της διαφύλαξης της εθνικής πολιτιστικής ταυτότητάς του.
Ιδρύθηκε στις 3 Μαΐου 1930 από τον Γεώργιο Παπανδρέου, τότε υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, στην κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου. Σύμφωνα με το καταστατικό του, στους σκοπούς του περιλαμβάνονται κυρίως:
Η μελέτη, η έρευνα, η σκηνική διδασκαλία και η διάδοση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό του αρχαίου δράματος.
Η σκηνική διδασκαλία, η προώθηση και η ανάπτυξη της ελληνικής και κυρίως της νεοελληνικής δραματουργίας.
Η σκηνική παρουσίαση και η ερμηνεία κλασικών έργων.
Η έρευνα, η αναζήτηση και ο πειραματισμός σε νέες μορφές θεάτρου και σκηνικής έκφρασης.
Η πραγματοποίηση παραστάσεων για παιδιά και νέους.
Η παροχή θεατρικής εκπαίδευσης με τη δημιουργία Δραματικής Σχολής.
Η προώθηση διεθνών θεατρικών ανταλλαγών και της παγκόσμιας θεατρικής συνεργασίας, κυρίως στο χώρο της Ευρώπης και των χωρών όπου δραστηριοποιείται ο απόδημος Ελληνισμός.
Η δημιουργία προϋποθέσεων και κινήτρων για την ανάδειξη και ενθάρρυνση του θεατρικού δυναμικού της χώρας.
Το Εθνικό Θέατρο περιλαμβάνει την Κεντρική Σκηνή –που ανεβάζει έργα κυρίως κλασικού ρεπερτορίου–, τη Νέα Σκηνή και την Πειραματική Σκηνή. Από το 1991 λειτουργεί επίσης η σκηνή «Κοτοπούλη» στο Θέατρο Κοτοπούλη-Ρεξ και από το 1995 το παιδικό στέκι (σκηνή «Κατίνα Παξινού»).
Το Εθνικό Θέατρο διοικείται από επταμελές διοικητικό συμβούλιο και από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του. Υπό την εποπτεία του τελευταίου λειτουργεί η Δραματική Σχολή του, που στεγάζεται στην οδό Πειραιώς.
Χρέη μεταβατικού καλλιτεχνικού διευθυντή τελεί η Έρι Κύργια από τις 6 Φεβρουαρίου 2021 έπειτα από την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη λόγω καταγγελιών κακοποιητικής συμπεριφοράς.
1986 – Πυρηνική καταστροφή στο Τσερνομπίλ της Σοβιετικής Ένωσης (Ουκρανία). Το πυρηνικό δυστύχημα του Τσερνόμπιλ (ουκρανικά: Чорнобильська катастрофа) έλαβε χώρα στις 26 Απριλίου του 1986, στον αντιδραστήρα αρ. 4 του Πυρηνικού Σταθμού Παραγωγής Ενέργειας του Τσερνόμπιλ της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος σήμερα βρίσκεται σε εδάφη της Ουκρανίας. Το ατύχημα ήταν της τάξης του μέγιστου προβλεπόμενου ατυχήματος στην Διεθνή Κλίμακα Πυρηνικών Γεγονότων, διατάραξε σοβαρότατα τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στις γύρω περιοχές και είχε σημαντικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία. Από το ατύχημα πέθαναν επιτόπου 2 από τους εργάτες του σταθμού. Μέσα σε τέσσερις μήνες, από τη ραδιενέργεια και από εγκαύματα λόγω της θερμότητας, πέθαναν 28 πυροσβέστες που έσπευσαν στο χώρο του ατυχήματος και διαπιστώθηκαν 19 επιπλέον θάνατοι ως το 2004. Επιπλέον, υπολογίζεται ότι επηρεάστηκε η υγεία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων εξαιτίας της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος με ραδιενέργεια. Οι ποσοστιαίες αυξήσεις των καρκίνων ήταν άνω του 15% στους πληθυσμούς που εκτέθηκαν, με χιλιάδες θανάτους από καρκίνο και λευχαιμία να συνδέονται με το ατύχημα.
Η καταστροφή που προκάλεσε το ατύχημα φάνηκε από τις μετέπειτα συνέπειες του: ο χώρος εκκενώθηκε, έγινε μια μεγάλη διαρροή ραδιενέργειας, πολλοί άνθρωποι εκτέθηκαν σε ραδιενέργεια και εργάτες εγκατέλειψαν τον τόπο εργασίας τους.
Τα Μέσα Ενημέρωσης αργότερα αναφέρθηκαν στο περιστατικό ως μια καταστροφή ευρείας κλίμακας, αναφερόμενα σε αυτό ως πυρηνικό ατύχημα και επίσης εκτίμησαν ότι η ζημιά που προκλήθηκε στο Τσέρνομπιλ είχε καταστροφικές συνέπειες και για την υπόλοιπη Ευρώπη.
Γεννήσεις
1798 – Ευγένιος Ντελακρουά. Γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1798 στο Σαρεντόν-Σαιν-Μορίς (Charenton-Saint Maurice) κοντά στο Παρίσι και ήταν το τέταρτο παιδί του Σαρλ Ντελακρουά, υπουργού Εξωτερικών του Διευθυντηρίου αν και εικάζεται ότι ο πραγματικός του πατέρας ήταν ο Ταλλεϋράνδος, διάσημος διπλωμάτης στον οποίο ο Ευγένιος έμοιαζε στην εμφάνιση και το χαρακτήρα. Ο Σαρλ Ντελακρουά πέθανε το 1805 και η μητέρα του το 1814 αφήνοντάς τον Ευγένιο ορφανό στην ηλικία των 16. Το 1815 μαθήτευσε κοντά στον ζωγράφο Πιερ-Ναρσίς Γκερέν και το 1816 μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1822 παρουσίασε στο Σαλόνι Παρισιού τον πίνακά του «Η βάρκα του Δάντη». Το 1824 παρουσίασε τη «Σφαγή της Χίου», εμπνευσμένος από το πραγματικό γεγονός της Ελληνικής επανάστασης, και ο πίνακας αγοράστηκε από την Γαλλική κυβέρνηση για 6000 νομίσματα.
Εντυπωσιασμένος από τις τεχνικές των Άγγλων ζωγράφων όπως ο Τζον Κόνσταμπλ, ταξίδεψε το 1825 στην Αγγλία όπου επισκέφθηκε πολλές γκαλερί και θέατρα και επηρεάστηκε από τον αγγλικό πολιτισμό. Επίσης έκανε την εικονογράφηση μιας Γαλλικής έκδοσης του Φάουστ με 17 λιθογραφίες, και διάφορων έργων του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ και του Σερ Ουόλτερ Σκοτ.
«Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό»
Μεταξύ 1827 και 1832 παρουσίασε πολλά μεγάλα έργα με ιστορικά θέματα. Το 1827 παρουσίασε στο Σαλόνι τον «Θάνατο του Σαρδανάπαλου» εμπνευσμένο από την ποίηση του Λόρδου Μπάυρον. Εντυπωσίασε και πάλι το κοινό με το σημαντικότερο και τελευταίο ρομαντικό έργο του, το «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», εμπνευσμένο από την Ιουλιανή επανάσταση του 1830. Ο πίνακας αγοράστηκε και αυτός από την Γαλλική κυβέρνηση αλλά χάρη στην αντίδραση κάποιων αξιωματούχων που θεωρούσαν την προώθηση της ιδέας της ελευθερίας ανατρεπτική, αποσύρθηκε από την κοινή θέα. Παρόλα αυτά, ο Ντελακρουά πήρε αρκετές εργολαβίες για τοιχογραφίες σε δημόσια κτίρια.
«Καβαλάρης Έλληνας αγωνιστής»
Το 1832 ταξίδεψε για 6 μήνες στο Μαρόκο όπου ο αρχαίος και εξωτικός πολιτισμός των αράβων τον ενέπνευσε εκ νέου στην δημιουργία έργων όπως «Οι Φανατικοί της Ταγγέρης» (1837-1838), «Ο Σουλτάνος του Μαρόκου και η Ακολουθία του» (1845), «Κυνήγι Λιονταριών» (1854), «Άραβας Σελώνοντας το Άλογό του» (1855). Οι «Γυναίκες του Αλγερίου» έκαναν μεγάλη επιτυχία στο Σαλόνι του 1834. Το 1833 ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στο βασιλικό δωμάτιο του παλατιού των Βουρβόνων, και συνέχισε με διάφορα έργα για το Λούβρο και το Ιστορικό Μουσείο στις Βερσαλλίες, μέχρι το 1861. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση του 1848, ο Ναπολέων Γ’ επέτρεψε την δημόσια εμφάνιση του έργου «Η Ελευθερία οδηγεί το λαό», το οποίο σήμερα εκθέτεται στο μουσείο του Λούβρου.
Άλλα έργα του είναι «Το Ναυάγιο του Δον Χουάν», «Η Μήδεια πριν σκοτώσει τα παιδιά της», «Η είσοδος των Σταυροφόρων στην Κωνσταντινούπολη» και ένα πορτρέτο του συνθέτη Φρεντερίκ Σοπέν. Έργα του εμπνευσμένα από την Ελληνική επανάσταση είναι «Η Σφαγή της Χίου», «Έφιππος Έλληνας αγωνιστής», «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου» και «Η Μάχη του Γκιαούρη με τον Πασά».
Το 1855 εξέθεσε 48 πίνακες στην Διεθνή Έκθεση Παρισιού και έγινε δεκτός στην Ακαδημία μετά από την όγδοη αίτησή του. Κάνοντας τοιχογραφίες πολλές ώρες όρθιος επάνω σε σκαλωσιές μισοτελειωμένων κτιρίων, αρρώστησε και αποσύρθηκε. Πέθανε στις 13 Αυγούστου 1863 στο Παρίσι.
1918 – Φάνι Μπλάνκερς – Κουν. Η Φάνι Μπλάνκερς-Κοέν (Francina Elsje Blankers-Koen, 26 Απριλίου 1918 – 25 Ιανουαρίου 2004) ήταν Ολλανδή αθλήτρια, περισσότερο γνωστή για τα τέσσερα χρυσά μετάλλια που κέρδισε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948 στο Λονδίνο. Ήταν τότε 30 ετών και μητέρα δυο παιδιών όταν συμμετείχε στους Αγώνες. Οι επιδόσεις της τής χάρισαν το ψευδώνυμο Flying Housewife (Ιπτάμενη νοικοκυρά) και έγινε η πιο δημοφιλής αθλήτρια στους Αγώνες.
Είχε ξεκινήσει την επαγγελματική ενασχόλησή της με τον στίβο το 1935 και συμμετείχε για πρώτη φορά στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Παρόλο που οι διεθνείς αγώνες διακόπηκαν λόγω του Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Μπλάνκερς-Κοέν κατέκτησε αρκετά παγκόσμια ρεκόρ κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου, σε αθλήματα όπως άλμα εις μήκος, άλμα εις ύψος, γρήγορο τρέξιμο και τρέξιμο μετ’ εμποδίων.
Πέρα από τα τέσσερα ολυμπιακά της μετάλλια, κέρδισε πέντε ευρωπαϊκά μετάλλια και 58 ολλανδικά πρωταθλήματα και ξεπέρασε 12 παγκόσμια ρεκόρ – το τελευταίο ρεκόρ το 1951 στο πένταθλο, σε ηλικία 33 ετών. Αποσύρθηκε από τον στίβο το 1955 και έγινε προπονήτρια της γυναικείας ομάδας στίβου της Ολλανδίας. Το 1999 ψηφίστηκε “Γυναίκα Αθλήτρια του Αιώνα” από την International Association of Athletics Federations (IAAF). Οι νίκες της στους Ολυμπιακούς Αγώνες την βοήθησαν να μειώσει την πεποίθηση πως η ηλικία και η μητρότητα ήταν εμπόδια στην επιτυχία των γυναικών αθλητριών.
1927 – Αν Μακλάρεν. Η Αν Λόρα Δορινθέα Μακλάρεν (Dame Anne Laura Dorinthea McLaren ; 26 Απριλίου 1927 – 7 Ιουλίου 2007) ήταν Βρετανίδα επιστήμονας και ηγετική φυσιογνωμία στην αναπτυξιακή βιολογία. Με το έργο της συνέβαλε στην δημιουργία και ανάπτυξη της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Έλαβε πολλά βραβεία για την συνεισφορά της στην επιστήμη, συμπεριλαμβανομένης της θέσης της ως αξιωματικός στην Βασιλική Κοινωνία του Λονδίνου για την προώθηση της φυσικής γνώσης.
Η Μακλάρεν ήταν η κόρη του σερ Χένρυ Μακλάρεν, 2ου βαρόνου του Aberconway και φιλελεύθερου βουλευτή, και της Κρίσταμπελ Μαίρη Μέλβιλ Μακνάφτεν. Γεννήθηκε στο Λονδίνο και έζησε εκεί μέχρι τον πόλεμο, όταν η οικογένειά της μετακόμισε στο αγρόκτημά τους στην Βόρεια Ουαλία. Ως παιδί εμφανίστηκε στην κινηματογραφική εκδοχή του μυθιστορήματος του H.G. Wells Things to Come, που κυκλοφόρησε το 1936.
Σπούδασε ζωολογία στο Lady Margaret Hall της Οξφόρδης, όπου αργότερα έλαβε και ένα μεταπτυχιακό. Ερευνώντας την προσβολή των δροσόφιλων από τα ακάρεα υπό τον J.B.S. Haldane, συνέχισε τις σπουδές της στο University College London από το 1949, αρχικά υπό τον Peter Medawar πάνω στην γενετική των λαγών και αργότερα πάνω στους ιούς των νευροτροπικών ποντικών από τον Kingsley Sanders. Έλαβε το διδακτορικό της το 1952 και παντρεύτηκε τον συμφοιτητή της διδάκτορα Donald Michie στις 6 Οκτωβρίου 1952.
Θάνατοι
1825 – Σαντόρε ντι Σανταρόζα. Ο Σανταρόζα γεννήθηκε στις 18 Νοεμβρίου 1783 στο Σαβιλιάνο του Πεδεμοντίου. Ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του ακολούθησε το στρατιωτικό επάγγελμα όπου και έλαβε μέρος σχεδόν σε όλες τις κατά του Ναπολέοντα Α΄ μάχες στην Ιταλία. Τελικά μετά την κατάληψη του Πεδεμοντίου παραιτήθηκε από τις τάξεις του στρατού. Μετά όμως την πτώση του Ναπολέοντα ο Σανταρόζα επανήλθε στο στρατό και έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Γκρενόμπλ όπου διαπνεόμενος με πατριωτικά και φιλελεύθερα αισθήματα υποκίνησε σε επανάσταση το Πεδεμόντιο κατά της Αυστριακής κατοχής αναλαμβάνοντας μάλιστα υπουργός των Στρατιωτικών της επαναστατικής κυβέρνησης. Αποτυγχάνοντας όμως της γενικής επανάστασης κατέφυγε στη Γαλλία και από εκεί στην Ελβετία απ΄ όπου και κατέληξε στο Λονδίνο.
Τότε Έλληνες απεσταλμένοι του εκεί συγκροτημένου φιλελληνικού κομιτάτου κάλεσαν τον Σανταρόζα αν ήθελε να συμμετάσχει στον απελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Εκείνος με ιδιαίτερο ενθουσιασμό αποδέχθηκε την πρόσκληση και περί τον Δεκέμβριο του 1824 έφθασε στο Ναύπλιο. Από εκεί αρχικά μετέβη στην Επίδαυρο, την Αίγινα και την Αθήνα προς επίσκεψη των αρχαιοτήτων που είχε μέχρι τότε ακουστά και θαύμαζε. Κατά τις επισκέψεις του όμως αυτές δεν έπαυε να βγάζει φλογερούς πατριωτικούς λόγους παρασέρνοντας τους κατοίκους των περιοχών αυτών.Ήταν μέλος σε φιλελληνικές επιτροπές του εξωτερικού.(Γερμανία, Αγγλία,Πολωνία, Ελβετία,Γαλλία,Ιταλία).
Ως απλός αγωνιστής φέροντας το όνομα Ντερόσι ακολούθησε τον Γεώργιο Κουντουριώτη και τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο στην προς Πυλία εκστρατεία τους και στις 20 Απριλίου του 1825 κατάφερε και εισήλθε στο φρούριο Νεόκαστρο της Πύλου. Ακολούθως ως παλαίμαχος στρατιωτικός έδωσε εντολή για άμεση επισκευή διαφόρων τμημάτων του πλην όμως δεν εισακούσθηκε. Στις 7 Μαρτίου, όταν πριν λίγες ημέρες ο αγωνιζόμενος από τη νήσο Σφακτηρία Αναγνωσταράς ζήτησε ως βοήθεια ενισχύσεις από το έναντι αυτής Νεόκαστρο, μεταξύ των 100 περίπου αγωνιστών που εστάλησαν ήταν και ο Ντερόσι. Όταν την επόμενη ημέρα 8 Μαΐου ξεκίνησε την επίθεση κατά της Σφακτηρίας ο Αιγύπτιος στρατηγός Ιμπραήμ Πασάς, ο Ντερόσι λίγο πριν την Πτώση της Σφακτηρίας, τραυματίσθηκε βαριά, αρνούμενος όμως να παραδοθεί ένας Αιγύπτιος στρατιώτης τον φόνευσε και στη συνέχεια του αφαίρεσε από τα ρούχα του κάποια χρήματα και μία σφραγίδα από την οποία και πληροφορήθηκε περί της τύχης του ένας φίλος του Σανταρόζα που υπηρετούσε στον αιγυπτιακό στόλο όπως έγραψε αργότερα στο ημερολόγιό του.
1861 – Γιάκομπ Φαλμεράιερ (Γερμανικά: Jakob Philipp Fallmerayer 10 Δεκεμβρίου 1790, Τιρόλο – 26 Απριλίου 1861, Μόναχο) ήταν Αυστριακός περιηγητής, δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός, περισσότερο γνωστός για τις περιηγητικές αφηγήσεις του και τις θεωρίες του σχετικά με τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων. Στα βιβλία του “Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους” και “περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων” που γράφτηκαν στη δεκαετία του 1830, διατυπώνει την άποψη πως οι Έλληνες της νεότερης εποχής δεν κατάγονται από τους αρχαίους Έλληνες, αλλά προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στην Ελλάδα κατά την περίοδο του Μεσαίωνα και Αλβανούς που εξαπλώθηκαν κατά τον ύστερο Μεσαίωνα και τους νεότερους χρόνους . Όλοι αυτοί αναμίχθηκαν με ελληνόφωνους, αλλά μη Έλληνες το γένος, Βυζαντινούς πρόσφυγες, δημιουργώντας τον λαό των νέων Ελλήνων. Με έρευνα που καταγράφεται στο Science οι σύγχρονοι Έλληνες μοιράζονται μεγαλύτερη αναλογία DNA από τους Μυκηναίους και μικρότερη από τους αρχαίους αγρότες της Ανατολίας.
1938 – Έντμουντ Χούσερλ (Edmund Husserl, 8 Απριλίου 1859 – 27 Απριλίου 1938) ήταν Γερμανός φιλόσοφος που εγκαθίδρυσε τη σχολή της Φαινομενολογίας. Αντιτάχθηκε στον θετικιστικό προσανατολισμό της επιστήμης και της φιλοσοφίας της εποχής του. Εκπόνησε κριτικές στις επιδράσεις του ιστορικισμού και του ψυχολογισμού στη λογική. Χωρίς να περιορίζεται στον εμπειρισμό, αλλά θεωρώντας ότι η εμπειρία είναι η πηγή όλης της γνώσης, επεξεργάστηκε μια μέθοδο φαινομενολογικής αναγωγής, μέσω της οποίας το υποκείμενο είναι δυνατόν να αποκτήσει έμμεση γνώση της ουσίας.
Αν και γεννήθηκε σε εβραϊκή οικογένεια Ασκενάζι, ο Χούσερλ βαπτίστηκε Λουθηρανός το 1886. Μελέτησε μαθηματικά με τον Καρλ Βάιερστρας και τον Λήο Κενινγκσμπέργκερ και φιλοσοφία με τους Φραντς Μπρεντάνο και Καρλ Στουμπφ. Ο ίδιος δίδαξε φιλοσοφία αρχικά στο Πανεπιστήμιο Χάλε-Βίτενμπεργκ από το 1887, και κατόπιν στο πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν από το 1901 και στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ από το 1916 έως τη συνταξιοδότησή του το 1928. Έδωσε δύο σημαντικές διαλέξεις: στο Παρίσι το 1929 και στην Πράγα το 1935. Η διαβόητη φυλετική πολιτική των Ναζί στάθηκε η αιτία γα την αφαίρεση της πανεπιστημιακής του ιδιότητας και των σχετικών προνομίων. Πέθανε στο Φράιμπουργκ το 1938.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο
