...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |
25 Ιουλίου 2025 |
Είναι η 206η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 159 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:22 – Δύση ήλιου: 20:40 – Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 18 λεπτά
🌑 Σελήνη 0.6 ημέρας |
Χρόνια πολλά στους: Άννα, Αννίτα, Αννέτα, Ανναμπέλλα, Ανναμαρία,
Ανέζα, Άννη, Ευπράξιο, Εύπραξο, Ευπραξία, Ευπραξούλα, Πραξούλα
Ολυμπιά, Ολυμπία, Ολυμπιάδα, Ολύμπω, Ολύμπη και Όλια |
Γεγονότα
1893 – Ο πρωθυπουργός Σωτήριος Σωτηρόπουλος εγκαινιάζει τη Διώρυγα της Κορίνθου. Στα αρχαία χρόνια μεταξύ του τείχους του Ισθμού και του περιβόλου του υπήρχε η δίολκος, οδός μέσω της οποίας μεταφερόταν εμπορεύματα και μικρά πλοία για να αποφευχθεί ο περίπλους της Πελοποννήσου. Η δίολκος, κατασκευή του Περιάνδρου, ήταν ένας πλακόστρωτος δρόμος ντυμένος με ξύλα, επάνω στον οποίο γλιστρούσαν τα πλοία με τη βοήθεια λίπους. Τα πλοία που υπερισθμίζοντο πλήρωναν τέλη, που ήταν το πιο σημαντικό έσοδο της Κορίνθου.
Η ιδέα της διώρυγας υπήρχε ήδη από την εποχή του Περίανδρου, το 602 π.Χ. Ο πρώτος που προσπάθησε την υλοποίησή του ήταν ο Νέρων, το 66 μ.Χ., σε σχέδια του Ιούλιου Καίσαρα και του Καλιγούλα. Μετά το θάνατο του Νέρωνα, συνέχισε την προσπάθεια ο Ηρώδης ο Αττικός, ο οποίος όμως την εγκατέλειψε.
Ο Ι. Καποδίστριας, προβλέποντας τη σημασία που θα είχε η διώρυγα στην ανάπτυξη της Ελλάδας, ανέθεσε τη σχετική μελέτη σε μηχανικό. Η δαπάνη εκτιμήθηκε σε 40.000.000 χρυσά φράγκα, που δεν μπορούσαν να εξευρεθούν από τη διεθνή χρηματαγορά και η προσπάθεια εγκαταλείφθηκε. Το 1869 έγινε η διώρυγα του Σουέζ και τον Νοέμβριο του ίδιου έτους η Κυβέρνηση Ζαΐμη ψήφισε νόμο “περί διορύξεως του Ισθμού”, που εταιρεία ή ιδιώτης θα αναλάμβανε την κατασκευή και εκμετάλλευση του έργου.
Η μελέτη του έργου έγινε από τον Ούγγρο στρατηγό István Türr, ο οποίος ίδρυσε την Διεθνή Εταιρεία της Θαλασσίας Διώρυγος της Κορίνθου (Société Internationale du Canal Maritime de Corinthe). Στο έργο συμμετείχαν και άλλοι Ούγγροι ή Σλοβάκοι μηχανικοί, όπως ο Ίστβαν Τουρ και ο Μπέλα Γκέστερ από το Κόσιτσε της σημερινής Σλοβακίας. Λόγω έλλειψης κεφαλαίων το έργο ολοκληρώθηκε από εταιρεία του Ανδρέα Συγγρού το 1893. Οι εργασίες για τη διώρυγα εγκαινιάστηκαν την 23 Απριλίου 1882 παρουσία του βασιλιά Γεωργίου Α’.
Στη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κατά την αποχώρησή τους οι Γερμανοί το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου 1944, ανατίναξαν τη σιδηροδρομική και την οδική γέφυρα, έριξαν βαγόνια τρένου σε ένα σημείο της διώρυγας για να τη φράξουν και πυροδότησαν εκρήξεις στο βυθό του προλιμένα. Το 1947 η Σχολή Μηχανικού του Στρατού ανέλαβε την ανακατασκευή της οδικής γέφυρας.
Η διώρυγα έχει μήκος 6.346 m, πλάτος στην επιφάνεια της θάλασσας 24,6 m, στο βυθό της 21,3 m, ενώ το βάθος της κυμαίνεται από 7,50 έως 8 m. Κάθε χρόνο περνούν τη διώρυγα 12.000 πλοία.
1983 – Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης διοργανώνει το περίφημο «Πάρτυ στην Βουλιαγμένη». Συναυλία που άφησε εποχή και συζητιέται μέχρι τις μέρες μας. Τη διοργάνωσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μια Δευτέρα με πανσέληνο (25 Ιουλίου 1983) στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Η παρουσία του
κόσμου, που διψούσε για κάτι το διαφορετικό, ξεπέρασε και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις. Κόπηκαν γύρω στα 25.000 εισιτήρια, αλλά μέσα στο χώρο της συναυλίας βρέθηκαν πάνω από 50.000 άνθρωποι. Ο Τύπος τότε την είχε χαρακτηρίσει με αρκετή δόση υπερβολής «Το Γούντστοκ της Ελλάδας».
O Λουκιανός σχεδίαζε και προετοίμαζε το «πάρτυ στη Βουλιαγμένη» πάνω από ένα χρόνο. Οραματίστηκε «μια λαϊκή βραδιά με κάποιο αισθητήριο», μία μουσική γιορτή παρά θιν αλός μέσα στο καυτό αθηναϊκό κατακαλόκαιρο, με κλίμα παρεΐστικο και ατελείωτο κέφι κάτω από το φως του φεγγαριού. Ήταν ο πρώτος που έβγαλε τις συναυλίες από τα γήπεδα (χαρακτηριστικό των πολιτικών συναυλιών της Μεταπολίτευσης) και τις ενέταξε σε φυσικούς χώρους. Μετά έγινε συρμός.
Από τις αρχές του 1983 άρχισε να υλοποιεί την ιδέα του, κλείνοντας την πλαζ του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, η οποία έπρεπε να μεταμορφωθεί σε συναυλιακό χώρο, πράγμα αρκετά δύσκολο για την εποχή εκείνη. «Πηγαινοερχόμουν έξι μήνες. Μέτρησα τα πάντα. Το μόνο που δεν προέβλεψα ήταν η μεγάλη προσέλευση του κόσμου» είπε σε μια κατοπινή συνέντευξή του.
Αργά το απόγευμα της 25ης Ιουλίου, όλα ήταν έτοιμα στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Τα 25.000 εισιτήρια, που κόστιζαν 300 δραχμές έκαστο, είχαν γίνει ανάρπαστα. Στις 7 το βράδυ άνοιξαν οι δύο είσοδοι της πλαζ και κατά χιλιάδες οι Αθηναίοι άρχιζαν να κατακλύζουν την αμμουδιά. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτοι τσαμπατζήδες, που κατέφθασαν κολυμπώντας. Μέχρι να αρχίσει η συναυλία, κάποιοι από τους συγκεντρωμένους βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν το μπάνιο τους, ενώ κάποιοι άλλοι επιδόθηκαν στα αθλήματα της παραλίας, ρακέτες και βόλεϋ. Η όλη ατμόσφαιρα είχε κάτι το πανηγυριώτικο.
Η σκηνή είχε στηθεί πάνω σε μια πλωτή εξέδρα, που βρισκόταν γύρω στα 15 μέτρα μέσα στη θάλασσα. Οι καλλιτέχνες έφθαναν στη σκηνή με μία κατάφωτη φορτηγίδα από τον παρακείμενο Ναυτικό Όμιλο της Βουλιαγμένης. Η βραδιά άνοιξε με τον οικοδεσπότη Λουκιανό Κηλαηδόνη να απευθύνει χαιρετισμό και στη συνέχεια αντήχησαν οι πρώτες νότες. Η πιανίστρια Νέλι Σεμιτέκολο έπαιξε κομμάτια ραγκτάιμ του Σκοτ Τζόπλιν, ενώ η μπιγκ μπαντ του πιανίστα Μανώλη Μικέλη τζαζ της εποχής του σουίνγκ, αγαπημένες μουσικές που διαμόρφωσαν το μουσικό στυλ του Κηλαηδόνη.
Εν τω μεταξύ, μια τεράστια ουρά από αυτοκίνητα είχε σχηματισθεί στην Παραλιακή. Πολλοί έσπευσαν στο χώρο της συναυλίας την τελευταία στιγμή, καθώς το πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο της ΕΡΤ, που μετέδιδε απευθείας το καλλιτεχνικό γεγονός με παρουσιαστή τον Γιάννη Πετρίδη. Μη έχοντας εισιτήρια άρχισαν να πηδούν από τους φράχτες, σ’ ένα από τα μεγαλύτερα «ντου» στην ιστορία των καλοκαιρινών συναυλιών. Οι λίγοι αστυνομικοί και τα 80 άτομα της περιφρούρησης ήταν αδύνατο να τους αναχαιτίσουν. Από την άλλη πλευρά, αρκετοί που είχαν εισιτήριο ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα και έφθασαν στη Βουλιαγμένη με μεγάλη καθυστέρηση.
Καθώς άρχισε να δημιουργείται το αδιαχώρητο στην πλαζ της Βουλιαγμένη, γύρω στις 10:15 μ.μ. εμφανίσθηκε η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, η οποία τραγούδησε παλιά τραγούδια της δεκαετίας του ’40 και του ’50. Ακολούθησε ο «καλοκαιρινός» Βαγγέλης Γερμανός με την Κρουαζιέρα και την Μπανιέρα.
Στη συνέχεια ήταν η σειρά του Διονύση Σαββόπουλου, ο οποίος ξαφνιασμένος από το μεγάλο πλήθος, είπε από μικροφώνου «Είναι απίστευτο. Είστε όλοι εδώ. Νομίζαμε ότι ήταν πάρτυ – βεγγέρα, αλλά διαπιστώσαμε ότι πρόκειται για υπερπαραγωγή της Φίνος Φιλμ». Η Συννεφούλα ξεσήκωσε τον κόσμο και το κέφι έφθασε στο ζενίθ, όταν ο Νιόνιος ευχήθηκε σε όλους «Να μας έχει ο θεός γερούς, πάντα ν’ ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε».
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα κι ενώ τα φώτα είχαν χαμηλώσει και το φεγγάρι είχε ψηλώσει, εμφανίστηκε ένα τρεχαντήρι και μια ψαρόβαρκα με κανταδόρους και τη μαντολινάτα του Φώτη Αλέπωρου. Στη 1 το πρωί έκανε την εμφάνισή του ο οικοδεσπότης με την Αφροδίτη Μάνου και την μπάντα του Three and the Koukos Band. Τραγούδησε τη Βουλιαγμένη, που αποτέλεσε την αφορμή για το πάρτυ, και όλες τις μεγάλες του επιτυχίες. Η βραδιά έκλεισε λίγο μετά τις 2 το πρωί, όταν στη σκηνή ανέβηκε ο Γιώργος Νταλάρας, που μαζί με τον οικοδεσπότη τραγούδησαν τα Θερινά σινεμά. Και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πρωίας, με γέλια και βουτιές στη θάλασσα.
Την επομένη, ο Τύπος είχε πρωτοσέλιδο το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη, αλλά δεν παρέλειψε να επικρίνει τους διοργανωτές για την ταλαιπωρία του κόσμου. «Δεν ξέρω αν το επιχειρήσω άλλη φορά στη Βουλιαγμένη, αλλά μία παρόμοια εκδήλωση θα ήθελα να ξαναγίνει. Δε φταίω εγώ παιδιά αν υπήρξε τέτοια μαζική κινητοποίηση προς τη Βουλιαγμένη. Αυτό που σίγουρα λυπάμαι είναι που ταλαιπωρήθηκαν πολλοί φίλοι. Τώρα που διαπιστώσαμε πως δεν υπάρχουν χώροι για τόσες χιλιάδες κόσμου, την επόμενη φορά θα μαζευτούμε στον κάμπο της Θεσσαλίας!» απολογήθηκε με χιούμορ ο Λουκιανός Κηλαηδόνης.
Γεννήσεις
1905 – Ελίας Κανέτι. Γεννήθηκε στο Ρούσε της Βουλγαρίας στις 25 Ιουλίου 1905· ήταν ο μεγαλύτερος από τους τρεις γιους της οικογένειάς του. Οι πρόγονοί του, από την πλευρά του πατέρα του, είχαν μετακομίσει στο Ρουστσούκ από την Αδριανούπολη όπου είχαν εγκατασταθεί αρχικά μετά την εκδίωξη των Εβραίων από την Ισπανία το 1492. Το αρχικό όνομα της οικογένειας ήταν Cañete από το όνομα ενός χωριού στην Ισπανία.
Η μητέρα του Κανέττι καταγόταν από μια από τις παλαιότερες Σεφαραδίτικες οικογένειες της Βουλγαρίας, την οικογένεια Arditti, της οποίας ορισμένα μέλη ήταν φυσικοί και αστρονόμοι στη βασιλική αυλή του Αλφόνσου του Δ΄ και του Πέτρου του Δ΄ της Αραγωνίας). Στο Ρουστσούκ ο πατέρας και ο παππούς τού Κανέττι ασχολούνταν με το εμπόριο.
Ο Κανέττι έζησε μέχρι το 1911 στο Ρουστσούκ, οπότε η οικογένειά του μετακόμισε στην Αγγλία. Το 1912, μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε με τη μητέρα και τα αδέρφια του στη Βιέννη. Εκεί ο Κανέττι, ο οποίος ήδη μιλούσε λαντίνο, βουλγαρικά, αγγλικά (που τα είχε μάθει τον ένα χρόνο που έζησε στο Λονδίνο), καθώς και λίγα γαλλικά, έμαθε τα γερμανικά από τη μητέρα του, η οποία επέμενε ιδιαίτερα να μάθει τη γλώσσα αυτή και του τα δίδαξε η ίδια. Το 1916 μετακόμισαν στη Ζυρίχη, όπου έζησαν πέντε χρόνια, και έπειτα στη Φρανκφούρτη, μέχρι το 1924, οπότε ο Κανέττι, αφού τελείωσε το γυμνάσιο, επέστρεψε στη Βιέννη για να σπουδάσει χημεία.
Όμως, αν και πήρε το πτυχίο χημείας από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης πέντε χρόνια αργότερα, δεν εργάστηκε ποτέ ως χημικός. Ήδη κατά τη διάρκεια των σπουδών του άρχισε να ασχολείται με τη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, και εντάχθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους. Ο Κανέττι έκλινε προς την αριστερά και πήρε μέρος στην επανάσταση του Ιουλίου του 1927. Το 1934 νυμφεύθηκε τη Βέζα Τάουμπνερ-Καλντερόν (Veza Taubner-Calderon), που στάθηκε αφοσιωμένη βοηθός στο έργο του.
Το 1938, μετά το Άνσλους, μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου συνδέθηκε με τη ζωγράφο Μαρί-Λουίζ φον Μοτεσίσκι (Marie-Louise von Motesiczky) και αργότερα με τη συγγραφέα Άιρις Μέρντοκ (Iris Murdoch). Το 1971 νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά, την Έρα Μπούσορ (Hera Buschor) με την οποία απέκτησαν μία κόρη. Ο Κανέττι παρέμεινε στην Αγγλία μέχρι τη δεκαετία του 1970, έχοντας πάρει τη Βρετανική υπηκοότητα ήδη από το 1952. Παρόλα αυτά, συνέχισε να γράφει στα γερμανικά. Αργότερα επέστρεψε στη Ζυρίχη, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.
Το 1981, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για το συγγραφικό του έργο χαρακτηρίζεται από ευρύτητα απόψεων, από πλούτο ιδεών και από καλλιτεχνική δύναμη». Πέθανε στη Ζυρίχη στις 14 Αυγούστου 1994.
Θάνατοι
1998 – Ευάγγελος Παπαστράτος. Ήταν ο πρώτος, αν και ο μικρότερος από τους αδελφούς της οικογένειας του Αναστασίου και της Χαρίκλειας Παπαστράτου, που ασχολήθηκε με το εμπόριο καπνού.
Από ηλικίας 12 ετών δούλευε ως ιδιωτικός υπάλληλος προικισμένος με εμπορικό δαιμόνιο. Έτσι 22 μόλις ετών άρχισε να δημιουργείται συνεταιριζόμενος το 1906 με τον Σωτήριο Αυγερινό όπου και συνέστησαν την εμπορική εταιρεία “Αυγερινός – Παπαστράτος” με εταιρικά κεφάλαια 6.000 δρχ. εκ των οποίων το μισό καταβλήθηκε από τον Ευάγγελο Παπαστράτο λαμβάνοντας δάνειο.
Η εταιρία αυτή ήταν έμελλε τελικά να γίνει ο πυρήνας των μετέπειτα πασίγνωστων επιχειρήσεων Παπαστράτου. Από της σύστασης της εταιρίας οι ικανότητές του Ευάγγελου εντοπίστηκαν στο εμπόριο του καπνού και πολύ σύντομα η εταιρία προόδευσε ηθικά και οικονομικά καταλαμβάνοντας εξέχουσα θέση στο ελληνικό καπνεμπόριο. Το 1913, συνέπεια βαρύτατης ασθένειας του Σωτηρίου Αυγερινού η εταιρία διαλύθηκε αποδίδοντας κέρδη, μετά από τον 7χρονο βίο της, 150.000 δρχ.
Έτσι στη συνέχεια ο Ευάγγελος Παπαστράτος μαζί με τον αδελφό του Σωτήριο ίδρυσαν την εταιρία Αφοι Παπαστράτου. στην οποία και στη συνέχεια προσχώρησαν ως μέτοχοι και τ΄ άλλα μεγαλύτερα αδέλφια τους Ιωάννης και Επαμεινώνδας. Το 1918 μετέφεραν την έδρα της εταιρίας στον Πειραιά και το 1930 συστήθηκε νέα εταιρία «Παπαστράτος ΑΒΕΣ» για τη κατασκευή και εμπορία σιγαρέτων. Ο Ευάγγελος Παπαστράτος παρά την ακάματη εργασία του στις επιχειρήσεις συμμετείχε επίσης με ενεργό και ουσιαστική δράση άλλοτε ως πρόεδρος άλλοτε ως αντιπρόεδρος ή μέλος σύμβουλος διοίκησης πλείστων κοινωφελών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων καθώς και ιερών ναών.
Ο Ευάγγελος Παπαστράτος έγραψε το βιβλίο Η δουλειά και ο κόπος της που αποτελεί και την αυτοβιογραφία του. Παρέμεινε Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας μέχρι το θάνατό του που συνέβη στην Αθήνα το 1974, και τη θέση του ανέλαβε ο ανεψιός του Αναστάσιος Παπαστράτος.
Σημειώνεται ότι τα τσιγάρα των Αδελφών Παπαστράτου, ειδικά ο Άσσος Παπαστράτου, έγιναν πολύ δημοφιλή στην Ελλάδα μέχρι την εισαγωγή ξένων τσιγάρων στις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Η οικογένεια Παπαστράτου έκανε επίσης πολλές δωρεές στην Αθήνα τον Πειραιά και ειδικότερα στη πόλη του Αγρινίου.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 25η Ιουλίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
