Μνήμη χρονολογίου της 24ης Οκτωβρίου

Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»

24 Οκτωβρίου 2024

Είναι η 298η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 68 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:43 – Δύση ήλιου: 18:35 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 53 λεπτά
🌗 Σελήνη 22.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Σεβαστιανή, Σεβαστίνα, Σεβαστιάνα,
Σεβαστή, Σέβη, Σεβούλα, Σεβαστούλα

Γεγονότα

1648 – Υπογράφεται η Συνθήκη της Βεστφαλίας, που τερματίζει τον Τριακονταετή Πόλεμο και επιφέρει αλλαγές στην ισορροπία των δυνάμεων της Ευρώπης. Με τη συνθήκη αναγνωρίζεται η ανεξαρτησία και η ουδετερότητα της Ελβετίας. Περιληπτική ονομασία μιας σειράς τριών συνθηκών που υπογράφτηκαν από το Μάιο έως τον Οκτώβριο του 1648 στις πόλεις της Βεστφαλίας, Μίνστερ και Όσναμπρικ και σφράγισαν το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-1648), αλλά και του Ογδοηκονταετούς Πολέμου (1568-1648) μεταξύ Ισπανίας και των 17 επαρχιών των Κάτω Χωρών (Ολλανδίας).

Καταπονημένοι από τη μακρά διάρκεια του Τριακονταετούς Πολέμου και από τις συμφορές που προκάλεσε, οι ηγεμόνες και οι αντιπρόσωποι των γερμανικών πόλεων συνήλθαν στη Φραγκφούρτη το Φεβρουάριο του 1643 και εξανάγκασαν τον αυτοκράτορα Φερδινάνδο Γ’ να δεχτεί τη σύγκληση συνεδρίου. Το συνέδριο, στο οποίο αντιπροσωπεύτηκαν όλοι οι εμπόλεμοι πλην Δανίας, άρχισε τις εργασίες του στο Μίνστερ και το Όσναμπρικ της Βεστφαλίας, τον Μάιο του 1644.

Μετά από τετραετείς και γεμάτες δυσχέρειες διαπραγματεύσεις, το συνέδριο κατέληξε στις εξής αποφάσεις:
Ανεγνωρίστηκε η θρησκευτική ελευθερία και η ισότητα των δογμάτων. Οι ηγεμόνες διατήρησαν το δικαίωμα επιβολής της θρησκείας τους στους υπηκόους τους (cujus regio, ejus religio).

Η Γερμανία (Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους) έγινε ομοσπονδία ανεξαρτήτων κρατών (350 τον αριθμό), στα οποία δόθηκε το δικαίωμα να συνάπτουν συμμαχίες μεταξύ τους και με ξένα κράτη. Η Δημοκρατία των Κάτω Χωρών αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Η Ελβετική Ομοσπονδία αναγνωρίσθηκε ως ανεξάρτητο κράτος. Στη Γαλλία περιήλθαν οι περιοχές Μέτς, Τουλ και Βερντέν και το μεγαλύτερο μέρος της Αλσατίας. Η Σουηδία προσάρτησε τη Δυτική Πομερανία κι εξασφάλισε τον έλεγχο των ποταμών Όντερ, Έλβα και Βέζερ, θέτοντας έτσι υπό τον έλεγχό της το εμπόριο στη Βόρεια Θάλασσα και τη Βαλτική. Η Βαυαρία προσάρτησε το Άνω Παλατινάτο και το Βραδεμβούργο επεκτάθηκε αρκετά για να αποτελέσει αργότερα τον πυρήνα της Πρωσίας.

Η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Ισπανίας και Κάτω Χωρών υπογράφτηκε στη Χάγη στις 30 Ιανουαρίου 1648 και επικυρώθηκε στο Μίνστερ στις 15 Μαΐου 1648. Οι δύο άλλες υπογράφτηκαν στις 24 Οκτωβρίου 1648, από τον γερμανό αυτοκράτορα Φερδινάνδο Γ’ με τη Γαλλία («Συνθήκη του Μίνστερ») και τη Σουηδία («Συνθήκη του Όσναμπρικ»). Οι τρεις αυτές συνθήκες συγκροτούν τη λεγόμενη «Ειρήνη της Βεστφαλίας», που είναι περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη της Βεστφαλίας. H Γερμανία, το κυρίως θέατρο του πολέμου, υφίσταται μεγάλες καταστροφές και καθίσταται ανίσχυρη εξωτερικά και εσωτερικά για τα επόμενα 150 χρόνια.Η Γαλλία και η Σουηδία ενισχύονται και αποκτούν γόητρο και ισχύ. Η ανεξιθρησκεία επικρατεί στην Ευρώπη. Μακροπρόθεσμα, διαμορφώνεται ένα νέο διεθνές πλαίσιο στην Ευρώπη, όπου κυριαρχούν οι αρχές της εθνικής κυριαρχίας, της ειρηνικής συνύπαρξης των κυριάρχων κρατών και της ισορροπίας δυνάμεων. Οι αρχές αυτές μεταλαμπαδεύτηκαν αργότερα και στον υπόλοιπο κόσμο και αποτέλεσαν βασικούς κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.

1857 – Ιδρύεται το πρώτο ποδοσφαιρικό σωματείο στον κόσμο, η αγγλική Σέφιλντ (αγγλικά: Sheffield, προφορά είναι πόλη στη Βόρεια Αγγλία, στην περιοχή του Γιορκσάιρ. Έχει πληθυσμό περίπου 600.000 κατοίκους (εκτίμηση 2022) και είναι η έβδομη μεγαλύτερη μητροπολιτική περιοχή της χώρας με 1.569.000 κατοίκους, μετά το Λονδίνο, το Μπέρμιγχαμ,το Μάντσεστερ, το Ληντς, το Λίβερπουλ και το Νιούκασλ.

Η πόλη, που ιστορικά ήταν τμήμα του Δυτικού Ρίντινγκ, μιας από τις τρεις υποδιαιρέσεις της κομητείας του Γιόρκσαϊρ, έχει βιομηχανικές ρίζες και σήμερα έχει αναπτυχθεί σε σημαντικό οικονομικό κέντρο. Η ευρύτερη περιοχή του Σέφιλντ έχει πληθυσμό 741.000 ανθρώπων.

Το Σέφιλντ κέρδισε παγκόσμια αναγνώριση κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα για την παραγωγή χάλυβα. Πολλές καινοτομίες στη σχετική βιομηχανία αναπτύχθηκαν εδώ, όπως ο χυτοχάλυβας και το ανοξείδωτο ατσάλι. Η ανάπτυξη της βιομηχανίας χάλυβα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του πληθυσμού της πόλης στο δεκαπλάσιο κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης. Το 1893 το Σέφιλντ ανακηρύχτηκε επίσημα δήμος. Ο διεθνής ανταγωνισμός προκάλεσε πτώση στις τοπικές παραδοσιακές βιομηχανίες κατά τη διάρκεια του 1970 και 1980, ενώ ταυτόχρονα η γειτονική εθνική βιομηχανία άνθρακα κατέρρευσε, επηρεάζοντας έτσι τον πληθυσμό του Σέφιλντ.

Η πόλη, όπως και πολλές άλλες του Ηνωμένου Βασιλείου, άρχισε να αναπτύσσεται και πάλι τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα. Η ακαθάριστη προστιθέμενη αξία στην πόλη αυξήθηκε 60% τα τελευταία χρόνια και, το 2005, έφτασε τα 8,2 εκατομμύρια λίρες. Η οικονομία ως σύνολο γνώρισε σταθερή ανάπτυξη περίπου 5% κάθε χρόνο, αυξανόμενη έτσι με γρηγορότερο ρυθμό απ’ ό,τι αυτή του Γιόρκσαιρ και της Βόρειας Αγγλίας γενικότερα.

Η πόλη διαθέτει γεωγραφική ποικιλία, καθώς βρίσκεται στο σημείο όπου συγκλίνουν πέντε ποταμοί, ενώ μεγάλο μέρος της έχει χτιστεί σε πλαγιές λόφων που βλέπουν προς το κέντρο της πόλης ή προς την εξοχή. Καθώς στην πόλη βρίσκονται περίπου δυο εκατομμύρια δέντρα, το Σέφιλντ διαθέτει περισσότερα δέντρα ανά κάτοικο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή πόλη: το πράσινο αποτελεί 61% της επιφάνειας της πόλης.

1909 – Η Ελλάδα, επί κυβερνήσεως Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, αγοράζει το θωρηκτό Αβέρωφ, αντί 24 εκατομμυρίων δραχμών, από τα οποία τα 8 εκατομμύρια προέρχονται από κληροδότημα του Γεώργιου Αβέρωφ. Το θωρακισμένο καταδρομικό «Γεώργιος Αβέρωφ» (Θ/Κ «Γ. Αβέρωφ»), επίσης κοινώς γνωστό ως «Θωρηκτό Αβέρωφ», είναι ιστορικό πλοίο της νεότερης Ελλάδας. Παρά το γεγονός ότι αναφέρεται ως θωρηκτό, είναι θωρακισμένο καταδρομικό, κλάσης ΠΙΖΑ (ήταν ακριβές αντίγραφο του ιταλικού θωρακισμένου καταδρομικού «Pisa» που είχε ναυπηγηθεί το 1907 με βάση σχέδιο του ναυπηγού Ιωσήφ Ορλάντο), το οποίο ναυπηγήθηκε στα ναυπηγεία του Oρλάντο στο Λιβόρνο της Ιταλίας την περίοδο 1908 – 1911, και εντάχθηκε στο τότε Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό.
Η τότε κυβέρνηση του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη δαπάνησε 23.650.000 χρυσές δρχ. για την απόκτησή του. Τα 8.000.000 χρυσές δρχ. προέρχονταν από το 20% της συνολικής κληρονομιάς του Γεωργίου Αβέρωφ, που παραχώρησε με τη διαθήκη του στο Ταμείο Εθνικού Στόλου το 1899 (χρονολογία δημοσίευσης της διαθήκης), στην οποία όριζε ότι το ποσό αυτό διατίθεται για την ναυπήγηση πολεμικού πλοίου που θα φέρει το όνομά του και θα χρησιμοποιείται ως Εκπαιδευτικό πλοίο και «Σχολή Ναυτικών Δοκίμων». Το υπόλοιπο ποσό (15.650.000 χρυσές δραχμές) καλύφθηκε από το Ταμείο Εθνικού Στόλου.
Πρόκειται για το μοναδικό δείγμα του τύπου (θωρακισμένο καταδρομικό) που διατηρείται στον κόσμο ως σήμερα.

1929 – «Μαύρη Πέμπτη» στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης. Ο δείκτης Dow Jones χάνει σε μία συνεδρίαση το 12,8% της αξίας του. Μέσα στη μέρα κλείνουν 50.000 επιχειρήσεις. Στις 24 Οκτωβρίου 1929, 13 εκατομμύρια μετοχές άλλαξαν χέρια, αριθμός ρεκόρ για τα χρηματιστηριακά χρονικά («Μαύρη Πέμπτη»). Πανικός άρχισε να καταλαμβάνει τους επενδυτές και τους χρηματιστές. Οι μεγάλοι «παίκτες» της Γουόλ Στριτ άρχισαν να αγοράζουν μαζικά τα καλά χαρτιά (blue chips), σε μια προσπάθεια να συγκρατήσουν την πτώση. Η τακτική αυτή είχε αποδώσει στη χρηματιστηριακή κρίση του 1907, όχι όμως και τώρα.

Το Σαββατοκύριακο που μεσολάβησε η κατάσταση δραματοποιήθηκε ακόμη περισσότερο από τον Τύπο. Τη Δευτέρα 28 Οκτωβρίου οι τιμές συνέχισαν την κατηφορική τους πορεία, με τους επενδυτές να ξεφορτώνονται τα «χαρτιά» τους, με σκοπό να αναζητήσουν πιο πρόσφορες επενδυτικές ευκαιρίες. Ο δείκτης χάνει 12% της αξίας του και 16,4 εκατομμύρια μετοχές αλλάζουν χέρια.

Την επόμενη μέρα, η Γουόλ Στριτ καταρρέει («Μαύρη Τρίτη»). Πολλές τράπεζες που είχαν τοποθετήσει τα χρήματα των πελατών τους σε μετοχές για να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη, αντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα και τις επόμενες μέρες κηρύσσουν πτώχευση.

Το χρηματιστηριακό κραχ χειροτέρευσε την ήδη εύθραυστη κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας και συνέβαλε στη Μεγάλη Οικονομική Ύφεση της δεκαετίας του ’30, που έπληξε Ευρώπη και Αμερική, με πτωχεύσεις εταιρειών, μαζική ανεργία και μεγάλη κεφαλαιοκρατική συγκέντρωση.

Η Γουόλ Στριτ ανέκαμψε προσωρινά στις αρχές του 1930, για να κατρακυλήσει ξανά το επόμενο διάστημα και ο δείκτης Ντόου Τζόουνς να φθάσει στις 41.22 μονάδες στις 8 Ιουλίου 1932, στο χαμηλότερο σημείο όλων των εποχών. Το 1931 το Κογκρέσο συγκρότησε την Επιτροπή Πεκόρα για να μελετήσει τις αιτίες της χρηματιστηριακής κρίσης και βάσει των πορισμάτων της ψήφισε το νόμο Γκλας – Σίγκαλ του 1933, με τον οποίον διαχωρίστηκαν οι τράπεζες σε εμπορικές και επενδυτικές.

Τα επόμενα χρόνια, με βάση την εμπειρία της Γουόλ Στριτ, τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου πήραν μέτρα για να αποτρέψουν ένα νέο κραχ. Το κυριότερο ήταν η διακοπή των συνεδριάσεων σε περιόδους ραγδαίων μεταβολών της χρηματιστηριακής αγοράς.

1963 – Η Σουηδική Ακαδημία τιμά τον Γιώργο Σεφέρη με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες». Ο διπλωμάτης και ποιητής Γιώργος Σεφέρης υπήρξε ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με Νόμπελ και συγκεκριμένα με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στις 10 Δεκεμβρίου 1963, στην τελετή απονομής που έγινε στη Στοκχόλμη, παρέλαβε το επίζηλο βραβείο από τον βασιλιά της Σουηδίας Γουσταύο.

Από τη δεκαετία του ‘50 η ποίηση του Σεφέρη ήταν γνωστή και αναγνωρισμένη στο εξωτερικό. Το 1955 και το 1961 ήταν υποψήφιος για το Νόμπελ. Δύο χρόνια αργότερα, οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν στην Αθήνα ότι θα ήταν αυτός ο νικητής. Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν το μεσημέρι της 24ης Οκτωβρίου, όταν έφθασε στην Αθήνα το τηλεγράφημα της Σουηδικής Ακαδημίας, που ανήγγειλε τη χαρμόσυνη είδηση. Ο Σεφέρης είχε κερδίσει το βραβείο «για το υπέροχο λυρικό ύφος του, που είναι εμπνευσμένο από ένα βαθύ αίσθημα για το ελληνικό πολιτιστικό ιδεώδες».

Η Σουηδική Ακαδημία είχε ξεπληρώσει ένα χρέος της προς την Ελλάδα, καθώς στο παρελθόν είχε παρακάμψει τις υποψηφιότητες του Νίκου Καζαντζάκη και του Άγγελου Σικελιανού. Ο Σεφέρης, που ήταν καθηλωμένος στο σπίτι του από μια κρίση έλκους, θα δηλώσει εμφανώς ικανοποιημένος στους εκπροσώπους του Τύπου: Διαλέγοντας έναν Έλληνα ποιητή για το βραβείο Νομπέλ, νομίζω πως η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να εκδηλώσει την αλληλεγγύη της με τη ζωντανή πνευματική Ελλάδα. Εννοώ: αυτή την Ελλάδα για την οποία τόσες γενεές αγωνίστηκαν, προσπαθώντας να κρατήσουν ό,τι ζωντανό από τη μακριά παράδοση της. Νομίζω, ακόμη, ότι η Σουηδική Ακαδημία θέλησε να δείξει πως η σημερινή ανθρωπότητα χρειάζεται και την ποίηση – κάθε λαού – και το ελληνικό πνεύμα.

Η επικράτηση του έλληνα ποιητή δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η αρμόδια επιτροπή, από τους περίπου 80 υποψηφίους, επέλεξε έξι: τον ιρλανδό θεατρικό συγγραφέα Σάμουελ Μπέκετ, τον αγγλοαμερικανό ποιητή Γ.Χ. Όντεν, τον ιάπωνα συγγραφέα Γιούκιο Μίσιμα, τον χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα, τον δανό συγγραφέα Άξελ Σαντεμόζε και τον Σεφέρη. Με ψηφοφορία, τα μέλη της επιτροπής ξεχώρισαν την τριάδα των Σεφέρη, Νερούδα και Όντεν και ακολούθως με ομοφωνία επέλεξαν να δώσουν το βραβείο στον Γιώργο Σεφέρη.

Στην Ελλάδα, η υποδοχή της βράβευσης Σεφέρη δεν ήταν και τόσο ενθουσιώδης. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απασχολούσαν οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου και αναμέτρηση της ΕΡΕ με την Ένωση Κέντρου. Η Αριστερά μάλλον έδειξε την προτίμησή της στον Πάμπλο Νερούδα, που ανήκε στο ιδεολογικό της στρατόπεδο, ενώ μία δεξιά εφημερίδα, ο «Ελεύθερος», δεν δίστασε να αναπαράγει τις φήμες που κυκλοφορούσαν ότι ο διπλωμάτης Σεφέρης «είχε ξεπουλήσει την Κύπρο για να πάρει το Νόμπελ».

Στις 10 Δεκεμβρίου έγινε η τελετή απονομής των βραβείων Νόμπελ και το ίδιο βράδυ ο Σεφέρης εκφώνησε ένα σύντομο λόγο στο δείπνο που παρατέθηκε για τους νομπελίστες στο Δημαρχείο της Στοκχόλμης, ενώ την επομένη έδωσε διάλεξη στη Σουηδική Ακαδημία. Στην ομιλία του συνόψισε τις πεποιθήσεις του για την άμεση και αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής γλώσσας από την αρχαιότητα ως τη σημερινή εποχή: « …Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα…».

Αναφέρθηκε επίσης στην αναγκαιότητα και τη λειτουργία της ποίησης στο σύγχρονο κόσμο: «Είναι σημαντικό το ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ’ ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση».

Γεννήσεις

1915 – Μπομπ Κέιν. Οι άνθρωποι που αγαπάνε τους σούπερ ήρωες έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στον Μπάτμαν. Το alter ego του Μπρους Γουέιν αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικότερες μορφές στο χώρο του θεάματος. Όπως όλοι οι ήρωες ξεκίνησαν από τις σελίδες των κόμικς. Και πριν η λευκή σελίδα γίνει ένας μαγικός κόσμος κάποιος έπρεπε να συλλάβει την ιδέα. Στην περίπτωση του Μπάτμαν αυτός ήταν ο θρυλικός κομίστας Μπομπ Κέιν που γεννήθηκε στις 24 Οκτωβρίου του 1915.
Το κανονικό του όνομα ήταν Ρόμπερτ Καν, αλλά στα 18 του χρόνια αποφάσισε να το αλλάξει σε Μπομπ Κέιν. Το 1936 ξεκίνησε να δουλεύει σαν σχεδιαστής κόμικς και μόλις τρία χρόνια αργότερα είχε χτίσει ένα καλό όνομα στο χώρο του. Αυτό ανάγκασε την DC να του εμπιστευτεί μια δύσκολη αποστολή. Να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα που θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος του Σούπερμαν που μέχρι τότε ήταν ο κορυφαίος ήρωας της εταιρίας.
Σύμφωνα με όσα είχε δηλώσει ο ίδιος ο Κέιν εμπνεύστηκε τον χαρακτήρα του Μπάτμαν από τον Ζορό (πλούσιος playboy και μασκοφόρος ήρωας), τον Shadow (σκοτεινός σούπερ ήρωας) και του Δράκουλα (νυχτερίδα). Το όνομα Μπρους Γουέιν που είναι το πραγματικό όνομα του χαρακτήρα προήλθε από τον Σκοτσέζο βασιλιά Robert the Bruce και τον στρατηγό της αμερικάνικης επανάστασης Anthony Wayne. Η αρχική στολή του Μπατμαν ήταν κόκκινη και φορούσε μια μάσκα.
Μετά τις συζητήσεις του με τον Bill Finger που ανέλαβε να γράψει τις ιστορίες, έκανε τη στολή γκρι, πρόσθεσε την κάπα με σχήμα φτερών νυχτερίδας και έβαλε full face μάσκα με κεραίες. Παρά την τεράστια επιτυχία του Batman, ο Finger πέθανε φτωχός και χωρίς να αναγνωρισθεί ως συνδημιουργός του χαρακτήρα. Ο Κέιν, χρόνια αργότερα, εξέφρασε τη λύπη του αλλά ούτε τότε του έδωσε τα credits του συνδημιουργού.
Όντως ο δημιουργός του ήρωα είχε πάντα άποψη για τους ηθοποιούς που υποδύθηκαν τον Μπάτμαν/Μπρους Γουέιν. Ιδιαίτερη αδυναμία είχε στον Άνταμ Γουέστ που ήταν ο πρώτο ηθοποιός που φόρεσε ποτέ στη στολή του σπουδαίου σούπερ ήρωα. Μάλιστα έδωσε ένα σημείομα στον ηθοποιό που έλεγε “στον φίλο μου Άνταμ που έδωσε πνοή ζωής στο δημιούργημα της πένας και του μελανιού μου”. kane-1-1200×847
Φυσικά όταν ο χαρακτήρας μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη δεν θα μπορούσε να μη σχολιάσει τους ηθοποιούς. Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ότι ο αγαπημένος του ήταν ο Βαν Κίλμερ. Βέβαια δεν ήταν στη ζωή όταν ο Κρίστιαν Μπέιλ ανέλαβε το ρόλο. Επίσης οι πληροφορίες λένε ότι ήταν αυτός που πρότεινε τον Τζακ Νίκολσον για το ρόλο του Τζόκερ στον “Batman” του 1989 του Τιμ Μπάρτον.
Σε προσωπικό επίπεδο ο Μπομ Κέιν παντρεύτηκε την ηθοποιό Ελίζαμπεθ Σάντερς η οποία είχε μικρούς ρόλους στα “Batman Returns (1992), Batman Forever (1995), and Batman & Robin (1997). Στις 3 Νοεμβρίου του 1998 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 83 έχοντας δει το γιγάντωμα του δημιουργήματός του.

1946 – Καίτη Χωματά. Γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε τα νεανικά της χρόνια στην Πλάκα, ενώ είχε καταγωγή από τη Νάξο. Σπούδασε κλασικό χορό.
Ήταν παντρεμένη δύο φορές και είχε δύο κόρες και τέσσερα εγγόνια, που απέκτησε από τον πρώτο γάμο της με τον ηθοποιό Βασίλη Μαυρομάτη. Το 1979 ξαναπαντρεύτηκε τον μεγάλο θαυμαστή της Γιάννη Λιανό. Προσβλήθηκε από καρκίνο σε πολύ νεαρή ηλικία, και τον αντιμετώπιζε για σχεδόν 32 χρόνια. Απεβίωσε στις 24 Οκτωβρίου 2010 τα ξημερώματα, την ημέρα των γενεθλίων της σε ηλικία 64 ετών, νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο ΝΙΜΤΣ, μετά από ατύχημα.
Με το τραγούδι ασχολήθηκε εντελώς τυχαία, όταν σε ηλικία 17 ετών, το 1964, πήγε στη ραδιοφωνική εκπομπή ανεύρεσης ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη στο ΕΙΡ. Εκείνη την εποχή, ο Γιάννης Σπανός είχε έρθει από τη Γαλλία αναζητώντας φωνές για να τραγουδήσουν ένα νέο μουσικό ρεύμα που ο ίδιος ονόμασε Νέο Κύμα κι έτσι την επέλεξε, αναδεικνύοντας την σε μία από τις σημαντικότερες και αγαπημένες ερμηνεύτριές του. Μεταξύ άλλων, της έδωσε να τραγουδήσει το «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», που το 1970 τραγούδησε στην ταινία «Σκιές στην άμμο», στην οποία και πρωταγωνίστησε.
Έχει τραγουδήσει πάνω από 200 τραγούδια και έχει εκδώσει 18 δίσκους, ενώ συνεργάστηκε με αξιόλογους συνθέτες, όπως τους Γιώργο Κοντογιώργο, Νίκο Δανίκα, Βασίλη Κουµπή, Γιώργο Κριµιζάκη, Χρήστο Λεοντή, Νίκο Μαµαγκάκη, Ηλέκτρα Παπακώστα. Σε δεύτερη εκτέλεση τραγούδησε Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη και Σταύρο Ξαρχάκο. Τα τραγούδια «Μια αγάπη για το καλοκαίρι», «Να διώξω τα σύννεφα», «Κι αν σ’ αγαπώ δεν σ’ ορίζω», «Το Χριστινάκι», «Η Μαρία των βράχων», «Άσπρα καράβια» (σε ντουέτο με τον Μιχάλη Βιολάρη) είναι ορισμένοι τίτλοι μεγάλων επιτυχιών της. Τραγούδησε, επίσης, για την ομογένεια στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στη Γερμανία και στην Κύπρο. Το 1966 εμφανίσθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι του Γιώργου Κοντογιώργου “¨Έφυγε το καλοκαίρι” σε στίχους Γιώργου Στεφάνου (Παπαστεφάνου). Το 1972 εμφανίστηκε επίσης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι του Δημήτρη Κωνσταντάρα “Στην Οδό Σταδίου” που δεν “πέρασε” στον τελικό, κέρδισε όμως δυο βραβεία, Καλύτερου Στίχου και Καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου δημιουργού.

1966 – Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς (ρωσικά: Роман Аркадьевич Абрамович‎, Ρομάν Αρκάντιεβιτς Αμπραμόβιτς, γενν. 24 Οκτωβρίου 1966, Σαράτοφ) είναι Ρώσος δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας, επενδυτής και πολιτικός. Από το 2018, κατέχει επίσης και την ισραηλινή υπηκοότητα. Ο Αμπράμοβιτς είναι ο κύριος ιδιοκτήτης της ιδιωτικής επενδυτικής εταιρείας Millhouse LLC και είναι περισσότερο γνωστός εκτός Ρωσίας ως ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι, ποδοσφαιρικού συλλόγου της Πρέμιερ Λιγκ.
Ήταν ένας από τους επτά ολιγάρχες που επιβλήθηκαν κυρώσεις από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 , συμπεριλαμβανομένων δέσμευσης περιουσιακών στοιχείων και ταξιδιωτικών απαγορεύσεων. Στις 28 Μαρτίου 2022, αναφέρθηκε ότι ο Αμπράμοβιτς υπέστη συμπτώματα ύποπτης δηλητηρίασης στις 3 ή 4 Μαρτίου. Υπήρξε πρώην κυβερνήτης της Αυτόνομης Περιφέρειας Τσουκότκα από το 2000 έως το 2008. Σύμφωνα με το Forbes, η καθαρή περιουσία του Αμπράμοβιτς ήταν 14,5 δισεκατομμύρια δολάρια το 2021, καθιστώντας τον τον δεύτερο πλουσιότερο άνθρωπο στο Ισραήλ, τον ενδέκατο πλουσιότερο στη Ρωσία και τον πλουσιότερο άτομο στην Πορτογαλία (υπολογίζει την υπηκοότητά του σε καθεμία).
Ο Αμπράμοβιτς δημιούργησε την περιουσία του μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, επωφελούμενος από τις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών περουσιακών που ακολούθησε. Ο Αμπράμοβιτς θεωρείται ότι έχει καλές σχέσεις με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.

Θάνατοι

1944 – Λουί Ρενό (21 Μαΐου 1843 – 8 Φεβρουαρίου 1918) ήταν Γάλλος νομικός και εκπαιδευτικός. Το 1907 κέρδισε (μαζί με τον ιταλό Ερνέστο Τεοντόρο Μονέτα) το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Ο Ρενώ γεννήθηκε στο Ωτέν. Από το 1868 έως το 1873 ο Ρενώ δίδαξε ρωμαϊκό και εμπορικό δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Ντιζόν. Από το 1873 μέχρι το θάνατό του ήταν καθηγητής της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Το 1881 ξεκίνησε να διδάσκει διεθνές δίκαιο στο ίδιο πανεπιστήμιο. Το 1890 έγινε νομικός σύμβουλος του Υπουργείου Εξωτερικών. Αυτή η θέση δημιουργήθηκε για τον Ρενώ. Εκεί ο Ρενώ ερεύνησε εξονυχιστικά τη γαλλική εξωτερική πολιτική υπό το φως του διεθνούς δικαίου. Εκπροσώπησε τη χώρα του σε σημαντικές διασκέψεις, όπως στις διασκέψεις για την υπογραφή των Συμβάσεων της Χάγης (1899 και 1907) και τη Ναυτική Διάσκεψη του Λονδίνου των 1908-09. Ο Ρενώ εργάστηκε και ως διαιτητής. Μερικές γνωστές υποθέσεις στις οποίες εργάστηκε ο Ρενώ ήταν οι παρακάτω: υπόθεση του Ιαπωνικού Φόρου Κατοικίας του 1905, υπόθεση Καζαμπλάνκα του 1909, υπόθεση Σαρβαρκάρ του 1911, υπόθεση Καρχηδόνας του 1913, υπόθεση Μανούμπα του 1913. Μεταξύ των γραπτών του βρίσκονται άρθρα και μονογραφίες σχετικά με εξειδικευμένα θέματα του διεθνούς δικαίου. Μαζί με τον φίλο και συνάδελφο του Γ. Λιόν-Καέν, δημοσίευσαν πολλά έργα για το εμπορικό δίκαιο, συμπεριλαμβανομένης μιας δίτομης συλλογής, μιας οκτάτομης πραγματείας και ενός εγχειριδίου που ανατυπώθηκε πολλές φορές. Το 1879 ο Ρενώ δημοσίευσε την “Εισαγωγή στη Μελέτη του Διεθνούς Δικαίου”. Το 1917 δημοσίευσε το έργο του “Πρώτες Παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου από τη Γερμανία”, ένα έργο που αναφερόταν στην γερμανική εισβολή εναντίον του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, κατά παράβαση των υποχρεώσεων της Γερμανίας όπως συμφωνήθηκαν σε προηγούμενες συμφωνίες.

1957 – Κριστιάν Ντιορ. Γεννήθηκε στην Γκρανβίλ της Νορμανδίας. To 1910 μετακόμισε με την οικογένειά του στο Παρίσι. Παρόλο που ήθελε να σπουδάσει αρχιτεκτονική ακολούθησε τις επιθυμίες των γονιών του να γίνει διπλωμάτης και σπούδασε στο École des Sciences Politiques το διάστημα 1923-1926. Το 1927 εκπλήρωσε τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Το 1928 μαζί με τον φίλο του Jacques Bonjean και την οικονομική υποστήριξη του πατέρα του άνοιξε μια μικρή αίθουσα τέχνης στην οδό de la Boetie με την επωνυμία Galerie Jacques Bonjean. Το 1931 πεθαίνει η μητέρα του και ο αδελφός του και η οικογένειά του καταστέφεται οικονομικά. Κατόπιν όλων αυτών των γεγονότων αναγκάζεται να κλείσει την γκαλερί του. Η καριέρα του άρχισε την δεκαετία του 1930 όταν αποφάσισε μετά από παρότρυνση του φίλου του Jean Ozenne να πουλήσει σχέδιά του σε διάφορους οίκους μόδας υψηλής ραπτικής. Κάποια από τα σχέδια του αγοράστηκαν και από την γνωστή κατασκευάστρια καπέλων Agnes. Εκείνη την εποχή γνωρίζεται και με τον Robert Piguet όπου αγοράζει μερικά σχέδιά του και κάποια δημοσιεύονται στην εφημερίδα Le Figaro.
Με την επιστροφή του το 1941 και μέχρι το 1946 εργάστηκε στον Λυσιέν Λελόν (Lucien Lelong). Το 1946 άνοιξε δικό του οίκο μόδας στο Παρίσι (30 Avenue Montaigne) με την υποστήριξη του οίκου υφασμάτων Boussac (60.000 γαλλικά φράγκα). Ο Marcel Boussac (ονομαζόταν και Βασιλιάς του Βαμβακιού)είχε στην κατοχή του μεταξύ άλλων και τον οίκο Philippe et Gaston. Ο Boussac προσέγγισε τον Dior με σκοπό να τον αναλάβει αλλά τελικά πείστηκε στην ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου οίκου μόδας. Ο οίκος Ντιόρ στεγάστηκε σε ένα υπέροχο κτίριο στο νούμερο 30 της Avenue Montaigne. Απασχολούσε 85 άτομα και ήταν διακοσμημένο στα αγαπημένα χρώματα του λευκό και γκρι. Διευθυντής ορίζεται ο Jacques Rouët. Η πρώτη του κολεξιόν παρουσιάζεται στις 12 Φεβρουαρίου 1947 και αποτελείται από 90 δημιουργίες φορεμένες από 6 μοντέλα. Η γραμμή του 1947, με τις φαρδιές φούστες και τη στενή μέση, προκάλεσε παγκόσμια αίσθηση και χαρακτηρίστηκε ως το «New Look». Η αισθητική του, σε μια εποχή που οι γυναίκες είχαν αρχίσει να απελευθερώνονται από τους περιορισμούς του πολέμου, παρέπεμπε στο παρελθόν. Αναβίωσε την υψηλή ραπτική του Παρισιού, που είχε παρακμάσει στη διάρκεια του πολέμου. Το 1949 τα τρία τέταρτα των εξαγωγών της Γαλλίας έφεραν το όνομά του. Αυτός ήταν επίσης που συνέλαβε την ιδέα του «τέλους αδείας», που σήμαινε ότι έπαιρνε αμοιβή για καθένα από τα σχέδιά του. Καθιέρωσε μεταξύ άλλων της γραμμές Tulip, Η, Α και Υ. Πέθανε το 1957 σε ηλικία 52 ετών από καρδιακή προσβολή.

2005 – Ρόζα Παρκς: Η Ρόζα Παρκς (Rosa Louise McCauley Parks, 4 Φεβρουαρίου 1913 – 24 Οκτωβρίου 2005) ήταν Αμερικανίδα ακτιβίστρια. Ήταν μία έγχρωμη μοδίστρα που έμελλε να μείνει στην ιστορία όταν, στις 1 Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό, αντιστεκόμενη στην τότε πολιτική φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ που απαιτούσε από τους έγχρωμους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς. Η πράξη αυτή πολιτικής ανυπακοής γέννησε ένα κίνημα κατά του φυλετικού διαχωρισμού στην πόλη αυτή, που άμεσα εκφράστηκε με μποϊκοτάζ των λεωφορείων από τους έγχρωμους επί 381 ημέρες, και βοήθησε έναν από τους διοργανωτές του κινήματος αυτού, ονόματι Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, να ξεκινήσει μια διαδρομή που θα οδηγούσε στην ανάδειξή του σε κεντρική πολιτική φιγούρα στην Αμερική. Για τους λόγους αυτούς, η Ρόζα Παρκς σήμερα αναφέρεται ως «Μητέρα του σύγχρονου κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων».
Το 1996 της απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας. Το 1999 τιμήθηκε με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου για τον αγώνα της κατά του ρατσισμού. Είναι η πρώτη γυναίκα της οποίας η σορός εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου.