24 Αυγούστου 2024
Είναι η 237η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 129 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 00:00 – Δύση ήλιου: 00:00
Διάρκεια ημέρας: 00 ώρες 00 λεπτά
🌓 Σελήνη 00 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Αιτωλία, Ευτύχιο, Ευτύχη, Ευτυχία και Έφη
Γεγονότα
79 -Εκρήγνυται ο Βεζούβιος, θάβοντας κάτω από τη λάβα τις πόλεις Πομπηία και Ηράκλεια. Ο Βεζούβιος είναι βουνό-ηφαίστειο στις δυτικές ακτές της Ιταλίας και σε απόσταση 12 χλμ. από τη Νάπολη. Μέχρι το 79 μ.Χ. το θεωρούσαν ένα απλό βουνό. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, το βουνό Ουεσούϊον (έτσι αποκαλεί τον Βεζούβιο) ήταν σκεπασμένο με ωραίους αγρούς, εκτός από την κορυφή του, που ήταν επίπεδη, μαύρη και σκεπασμένη εδώ και εκεί, και συμπεραίνει ότι το βουνό είχε πάρει φωτιά και είχε καεί, αλλά η φωτιά έσβησε, επειδή έλειπε το καύσιμο υλικό.
Η έκρηξη του Βεζούβιου στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ. κατέκλυσε τις αρχαίες ρωμαϊκές πόλεις Πομπηία, Ηράκλειο ή Ηράκλεια Καμπανίας (σημερινό Ερκολάνο), Οπλοντίδα και Σταβίες, καθώς και αρκετούς άλλους οικισμούς. Την έκρηξη περιέγραψε ο Πλίνιος ο Νεότερος, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας της καταστροφής.
Άλλες μεγάλες εκρήξεις καταγράφηκαν το 1794, το 1872 και το 1906, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές και θανάτους πολλών ανθρώπων. Η τελευταία έκρηξη του Βεζούβιου καταγράφηκε το 1944.
Σήμερα, οι περιοχές γύρω από τον Βεζούβιο είναι ιδιαίτερα πυκνοκατοικημένες, παρά τον κίνδυνο που γνωρίζουν οι κάτοικοι ότι διατρέχουν, καθώς το ηφαιστειογενές έδαφος του βουνού είναι ιδιαίτερα εύφορο (προσχωσιγενές). Τη μορφή και τη διαμόρφωση που έχει σήμερα ο Βεζούβιος την πήρε μετά την έκρηξή του το 79 μ.Χ., αν και οι μεταγενέστερες εκρήξεις προξένησαν κάποιες μεταβολές στην όψη του. Έχει τρεις κορυφές, τη Σόμμα βόρεια, τον καθαυτό Βεζούβιο νότια και τον Οτταγιάνο ανάμεσα. Σήμερα, ο καθαυτό Βεζούβιος έχει περιφέρεια βάσης 45 χιλιόμετρα και η διάμετρος του κρατήρα του είναι 570 μέτρα περίπου. Το ύψος του μεταβάλλεται μετά από κάθε ισχυρή έκρηξη και είναι σήμερα 1.180 μέτρα. Οι πλαγιές του βουνού είναι κατάφυτες από κήπους και αγρούς μέχρι ένα ορισμένο ύψος. Ιδιαίτερα ευδοκιμούν τα αμπέλια από αρχαιοτάτων χρόνων. Τα κρασιά του Βεζούβιου τα εκτιμούσαν ιδιαίτερα από τη Ρωμαϊκή εποχή και είναι περιζήτητο το θαυμάσιο κρασί «Λάκριμα Κρίστι» (Δάκρυα του Χριστού). Ο Βεζούβιος αναφέρεται σε πολλές ταινίες, περιοδικά, κόμικς και βιβλία.
1572 – Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου (γαλλικά: Massacre de la Saint-Barthélemy = Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου) αναφέρεται στη σφαγή των Γάλλων προτεσταντών (Ουγενότων) από τους Καθολικούς στο Παρίσι στις 24 Αυγούστου 1572, ανήμερα του Αγίου Βαρθολομαίου. Η σφαγή αυτή διήρκεσε δύο τουλάχιστον μέρες στην πρωτεύουσα και επεκτάθηκε στην επαρχία. Το τραγικό αυτό επεισόδιο των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας, ήταν αποτέλεσμα τόσο θρησκευτικών, όσο και πολιτικών και κοινωνικών αιτίων. Ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς διαίρεσης όλων των στρωμάτων του γαλλικού λαού, του ανταγωνισμού των οικογενειών Γκιζ και Βουρβόνων για την διαδοχή της ετοιμοθάνατης βασιλεύουσας δυναστείας των Βαλουά και αντικατόπτριζε επίσης τις εντάσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Ισπανίας, οι οποίες τροφοδοτούνταν από τις εξεγέρσεις στις Κάτω Χώρες.
Η ιστοριογραφική παράδοση θέλει ως κύριους υπαίτιους της σφαγής το βασιλιά Κάρολο Θ΄ και τη μητέρα του, Αικατερίνη των Μεδίκων.
Δείτε περισσότερα στο link που ακολουθεί:
Η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου
1952 – Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Αυγή». Η Αυγή είναι ιστορική ημερήσια πρωινή εφημερίδα της Ελλάδας. Πρωτοεκδόθηκε στην Αθήνα στις 24 Αυγούστου του 1952 και συνεχίζει να κυκλοφορεί μέχρι σήμερα. Η Αυγή εκφράζει διαχρονικά θέσεις υπέρ της Αριστεράς και σήμερα θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία. Πρωτοεκδόθηκε ως όργανο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς. Αρχικά ως εβδομαδιαία και κατόπιν ως ημερήσια. Στην περίοδο 1967-1974 η έκδοσή της απαγορεύτηκε από την στρατιωτική χούντα. Μετά τη μεταπολίτευση, το ΚΚΕ Εσωτερικού επανεκδίδει, στις 4 Αυγούστου του 1974, την Αυγή ως κομματικό του όργανο, ενώ στη συνέχεια υποστήριζε κυρίως τις θέσεις του Συνασπισμού. Σήμερα, εκφράζει το χώρο της ανανεωτικής και της ριζοσπαστικής αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα κατέχει το 40% των μετοχών και το υπόλοιπο είναι σε μικρούς μετόχους, δηλαδή αναγνώστες, εργαζομένους και ψηφοφόρους. Κανένας δεν έχει πάνω από 3%.
Μαζί με την Αυγή, εκδίδεται περιοδικά το ένθετο «Παιδεία και Κοινωνία», ενώ κάθε Κυριακή η έκδοση συνοδεύεται από τα ένθετα Αναγνώσεις και Ενθέματα ενώ το ένθετο ΚΟΣΜΟΣ με τις διεθνής ειδήσεις είναι ενισχυμένο με περισσότερες σελίδες έχοντας μεταφρασμένα άρθρα στα Ελληνικά από τις μεγαλύτερες εφημερίδες του κόσμου, όπως η Libération, οι Financial Times, η Washington Post κλπ. Από το 2013 εκδίδεται και η Ελληνική Έκδοση της Le monde diplomatique που, μέχρι τότε, εκδιδόταν με την Ελευθεροτυπία της Κυριακής που έκλεισε. Με το φύλλο του Σαββάτου κυκλοφορεί κάθε 2 εβδομάδες το οκτασέλιδο ένθετο ΠΡΙΣΜΑ που καταπιάνεται με επιστημονικά θέματα. Η τιμή του καθημερινού φύλλου είναι 1,50 ευρώ και του Κυριακάτικου 3 ευρώ.
Στις 12 Ιανουαρίου 2022, ο διευθυντής της Αυγής, Άγγελος Τσέκερης, ανακοίνωσε ότι σταματάει την κυκλοφορία του το καθημερινό φύλλο της εφημερίδας και πως ο ίδιος παραιτείται καθώς απέτυχε να αυξήσει την αναγνωσιμότητά της και να κάνει την εφημερίδα οικονομικά βιώσιμη.
1995 – Ήταν τέλη Αυγούστου του 1995 (και πιο συγκεκριμένα στις 24), όταν η Microsoft λάνσαρε τα Windows 95. Είναι η εποχή των νέων λέξεων, φωνάζουν αυτά, η νέα εποχή των φαξ/μόντεμ, του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, του νέου ηλεκτρονικού κόσμου, των εντυπωσιακών παιχνιδιών πολυμέσων και του εκπαιδευτικού λογισμικού.
Τα Windows 95 διαθέτουν ενσωματωμένη υποστήριξη Internet, δυνατότητα σύνδεσης σε δίκτυο μέσω τηλεφώνου και νέες δυνατότητες τοποθέτησης και άμεσης λειτουργίας που διευκολύνουν την εγκατάσταση υλικού και λογισμικού. Το λειτουργικό σύστημα 32 bit (wow!) παρέχει επίσης βελτιωμένες δυνατότητες πολυμέσων, πιο ισχυρές λειτουργίες για χρήση φορητών υπολογιστών και ενσωματωμένη δυνατότητα δικτύωσης. Στα Windows 95 εμφανίζεται για πρώτη φορά η γραμμή εργασιών, τα κουμπιά ελαχιστοποίησης, μεγιστοποίησης και κλεισίματος σε κάθε παράθυρο – ω, τι υπέροχος κόσμος, μπαμπά. Και, βέβαια, το μενού «Έναρξη» – «Start».
Στο διαφημιστικό βίντεο που δημιουργήθηκε για την προώθησή τους, ακούγονταν οι θρυλικοί Rolling Stones να τραγουδούν -τι άλλο;- «Start Me Up». Για όλο αυτό λέγεται ότι οι «Λίθοι» πήραν από 8 μέχρι 14 εκατομμύρια δολάρια για τα δικαιώματα του τραγουδιού – αλλά ποτέ δεν μάθαμε το ακριβές ποσό. Το βέβαιο είναι ότι το νέο προϊόν (ξε)πούλησε 7 εκατομμύρια αντίτυπα, μέσα στις πέντε πρώτες εβδομάδες, ενώ πρόκειται για την κυκλοφορία προϊόντος της Microsoft με τη μεγαλύτερη διαφήμιση. Το δελτίο Τύπου ξεκινούσε με τις λέξεις «Είναι εδώ». Από το «εδώ» έχουν περάσει ήδη 23 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, σε μια εποχή όπου όλα φαίνονταν νέα και γενναία. Και, τελικά, ήταν. Τα Windows 95 έχουν απεγκατασταθεί, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά μας έμεινε η ροκιά των Stones, σε ένα κλασικό, πια, τραγούδι, το οποίο παραλίγο να μην το είχαμε ακούσει ποτέ. Το «Start Me Up» γράφηκε μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου του 1978, αλλά κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα. Έτσι, αντί να υπάρχει μέσα στο άλμπουμ «Some Girls», κατέληξε το 1981 στο «Tattoo You». Ευτυχώς…
Γεννήσεις
1899 – Χόρχε Λουίς Μπόρχες (ισπανικά: Jorge Francisco Isidoro Luis Borges Acevedo, Γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες. Η γιαγιά του από τη μεριά του πατέρα του ήταν Αγγλίδα. Από το 1914-1921 έζησε με τους γονείς του στη Γενεύη. Στη νεότητά του μελέτησε με πάθος αγγλική, γαλλική, αργεντίνικη, γερμανική και βορειοαμερικανική λογοτεχνία. Άρχισε να γράφει πρώτα ποιήματα στη 10ετία του ’20, κατόπιν δεξιοτεχνικές μυθοπλασίες και, τελευταία, στη 10ετία του ’80, βιβλία δοκιμίων. Είναι δεσπόζουσα μορφή στην ισπανόφωνη λογοτεχνία του 20ού αιώνα και το έργο του επηρέασε πολλούς συγγραφείς σε όλο τον κόσμο. Από κάποια εσφαλμένη σύνδεση του έργου του με τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες που είχε πει ότι, όταν άρχισε να γράφει πρόζα στη δεκαετία του ’60, το δωμάτιό του ήταν γεμάτο με βιβλία του Μπόρχες, χρησιμοποίησαν τον όρο «μαγικός ρεαλισμός» και για το έργο του Μπόρχες. Στα πεζά κείμενά του ο Μπόρχες συνδυάζει το δοκίμιο με την επιστημονική φαντασία, την αστυνομική νουβέλα, το φανταστικό δοκίμιο, τη λογοτεχνική κριτική και αυτοβιογραφία. Έργα του: Ο πυρετός του Μπουένος Άιρες (1923), Το αντικριστό φεγγάρι (1925). Πεζά: Τετράδιο Σαν Μαρτίν (1929), Παγκόσμια Ιστορία της Ατιμίας (1935), Ο κήπος του διχαλωτού μονοπατιού (1942), Ιστορίες (1944), Το Άλεφ (1949), Η έκθεση του Δρ. Μπρόντι (1970), Το βιβλίο της άμμου (1975). Δοκίμια: Εννέα δαντικά δοκίμια (1982) κ.ά. Το έργο του Μπόρχες μεταφράστηκε με επιτυχία στην Ελλάδα και έχει πολλούς θαυμαστές.
1922 – Χάουαρντ Ζιν. Ο αμερικανός ιστορικός και πολιτικός ακτιβιστής Χάουαρντ Ζιν είναι γνωστός για την εναλλακτική ιστορία των ΗΠΑ (« Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών»), η οποία, διαβάστηκε από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και για τον θεατρικό του μονόλογο «Ο Μαρξ στο Σόχο». Αυτοπροσδιοριζόταν πολιτικά «κάτι μεταξύ αναρχικού και σοσιαλιστή, ίσως δημοκρατικού σοσιαλιστή». «Ο Ζιν συνέβαλε σημαντικά στην αφύπνιση και στην αλλαγή του τρόπου που ζει και σκέφτεται μια ολόκληρη γενιά Αμερικανών Σε όλους τους αγώνες για δικαιοσύνη και ελευθερία, ο Χάουαρντ βρέθηκε στην πρώτη γραμμή -με την ενεργή συμμετοχή του αλλά και ως δάσκαλος που έδινε έμπνευση, μια φωνή σοφίας και ένα φωτεινό παράδειγμα αξιοπρέπειας και ακεραιότητας» έγραψε γι’ αυτόν ο ομοϊδεάτης του, ο διάσημος γλωσσολόγος και πολιτικός ακτιβιστής Νόαμ Τσόμσκι.
Ο Χάουαρντ Ζιν γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1922. στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Προερχόταν από φτωχή οικογένεια εβραίων μεταναστών – από την Αυστρο-Ουγγαρία (από την πλευρά του πατέρα του) και την Ανατολική Σιβηρία (από την πλευρά της μητέρας του) – και μεγάλωσε στις σκοτεινές και βρώμικες εργατικές κατοικίες της Νέας Υόρκης. Δούλεψε ως εργάτης σε ναυπηγείο και στρατεύτηκε εθελοντικά κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου «για να πολεμήσει τον φασισμό». Υπηρέτησε ως βομβαρδιστής σε πολεμικά αεροπλάνα στο ευρωπαϊκό θέατρο των επιχειρήσεων.
Μετά την αφυπηρέτησή του σπούδασε ιστορία στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και στο Κολούμπια, όπου έλαβε το διδακτορικό του στην ιστορία και την πολιτική επιστήμη το 1958. Ομολογεί ότι έγινε ιστορικός για να αλλάξει τον κόσμο και έθεσε την ιστορία στην υπηρεσία του ανθρώπου ως εργαλείο μεταβολής της κοινωνίας και όχι διαιώνισης μιας άρρωστης πραγματικότητας.
Η ακαδημαϊκή του καριέρα ξεκίνησε το 1956 από το Κολέγιο Σπέλμαν, ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με φοιτήτριες κυρίως νεαρές μαύρες στην Ατλάντα της Τζόρτζια. Το 1963 θα απολυθεί, επειδή, σύμφωνα με την σύγκλητο, ριζοσπαστικοποιούσε τις φοιτήτριές του. Συνέχισε την διδασκαλία στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης, όπου απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη φήμη πρωταγωνιστώντας σε πολλές απεργίες και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις. Δίδαξε επίσης ως επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Παρισιού και της Μπολόνια.
Γνωστός ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και παθιασμένος υποστηρικτής των κινημάτων των αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ο Ζιν βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αναταραχής στη χώρα του από την δεκαετία του 1950 ως τα τέλη εκείνης του 1970. Έγινε όμως ευρύτερα γνωστός για το βιβλίο του «Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» («A People’s History of the United States»), που κυκλοφόρησε το 1980 και το 2008 στα ελληνικά από τις εκδόσεις «Αιώρα».
Ο Ζιν ανέτρεψε όλα τα στερεότυπα της επίσημης ιστοριογραφίας, τοποθετώντας στη θέση των κεντρικών ηρώων της ιστορίας των ΗΠΑ όχι τους λεγόμενους «ιδρυτές-πατέρες» της, αλλά τους πρώτους συνδικαλιστές, τις φεμινίστριες και τους μαχητές για διάφορους σκοπούς. Πίστευε ότι η κοινωνική πρόοδος, όπου και όσο αυτή συντελέστηκε στην πάροδο των αιώνων, προήλθε μόνο μέσα από τους αγώνες των απλών ανθρώπων που πάλεψαν ενάντια σε κάθε είδους εξουσιαστικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς.
Το 1999 κυκλοφόρησε το άλλο γνωστό του έργο, τον θεατρικό μονόλογο «Ο Μαρξ στο Σόχο» («Marx in Soho»). Ο Μαρξ, απηυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Φτάνει στο Σόχο και, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του. Το έργο παίχτηκε με μεγάλη επιτυχία και στην Ελλάδα από τον Άγγελο Αντωνόπουλο στον ρόλο του Μαρξ σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου, αρχής γενομένης από το 2005. Σε βιβλίο κυκλοφόρησε το 2010 από τις εκδόσεις «Αιώρα»
Το 2002, στην αυτοβιογραφία του «Δεν μπορείς να είσαι ουδέτερος σ’ ένα τρένο που κινείται» («You Can’t Be Neutral on a Moving Train»), ο Ζιν σημείωνε ότι η αντικειμενικότητα ουδέποτε υπήρξε στόχος στα μαθήματα που παρέδιδε. «Ηθελα οι φοιτητές να φεύγουν από την τάξη όχι απλά καλύτερα πληροφορημένοι, αλλά προετοιμασμένοι να παρατήσουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο έτοιμοι να μιλήσουν, να δράσουν ενάντια στην αδικία όπου την έβλεπαν. Αυτή, φυσικά, ήταν μια συνταγή για φασαρίες».
Τον Μάιο του 2009, ο Ζιν επισκέφθηκε την Ελλάδα προσκεκλημένος των εκδόσεων «Αιώρα» και του ΕΚΕΒΙ, στο πλαίσιο της 6ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Στο βιβλίο «Από την ιστορία στην πράξη: Η δράση των πολιτών ως προϋπόθεση της δημοκρατίας» περιλαμβάνεται και το κείμενο της ομιλίας που έσωσε στην Αθήνα, κατά την διάρκεια της επίσκεψής του στην Ελλάδα.
Ο Χάουαρντ Ζιν πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 2010 στην Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνιας σε ηλικία 87 ετών.
1947 – Πάολο Κοέλιο (Paulo Coelho de Souza, 25 Αυγούστου 1947) είναι διάσημος Βραζιλιάνος συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Φοίτησε στην νομική αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του το 1970 για να ταξιδέψει σε Μεξικό, Περού, Βολιβία, Χιλή, στην Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική. Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στη Βραζιλία και άρχισε να γράφει στίχους για μουσική. Φυλακίστηκε για λίγο καιρό το 1974 για υπονομευτικές δραστηριότητες κατά της βραζιλιάνικης δικτατορίας. Παρότι Χριστιανός Καθολικός, τα κείμενά του συνδυάζουν με ένα ιδιαίτερο τρόπο τη θρησκευτικότητα και τον μυστικισμό, διαλογισμό και πνευματικές ασκήσεις και εμπειρίες από το μυστικιστικό παρελθόν του, που συχνά ίσως να αντιτίθεται στη γραμμή του επίσημου Καθολικισμού. Τα θέματά του από την άλλη δεν θα εξέφραζαν συγκεκριμένη θρησκευτική ιδεολογία, αν δεν υπήρχαν τα Καθολικά στοιχεία, αλλά αυτή η διάσταση δεν λαμβάνεται έντονα υπόψη από το κοινό του, καθότι υφίσταται απλά ως υπόβαθρο για την κυρίως ιστορία.
Ενδιαφέρον έχει να πούμε ότι η επίσημη Ελληνική Εκκλησία δεν έχει αντιδράσει θετικά ή αρνητικά για την επιτυχία του στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. με τον Χάρυ Πότερ). Πολλά από τα έργα του έχουν μία ιδιαίτερη και μυστικιστική ατμόσφαιρα ενώ πολύ σύνηθες θέμα τους είναι η αφοσίωση σε ένα στόχο και η επίτευξη των ονείρων. Έχει πουλήσει πάνω από 20 εκατομμύρια βιβλία σε ολόκληρο τον κόσμο και τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε τριανταοκτώ γλώσσες. Του έχουν απονεμηθεί πολλά λογοτεχνικά βραβεία από διάφορες χώρες, συμπεριλαμβανομένης μιας υποψηφιότητας για το περίφημο Διεθνές Λογοτεχνικό Βραβείο IMPAC Dublin για το “Η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει”. Το έργο του Ο Αλχημιστής (μυθιστόρημα) βρίσκεται στη λίστα: Βιβλία με περισσότερα από 100 εκατομ. αντίτυπα.
Θάνατοι
1831 – Νικολά Καρνό. Ο Νικολά Λεονάρ Σαντί Καρνό γεννήθηκε στο Παρίσι μέσα σε μια οικογένεια που διακρίθηκε τόσο στην επιστήμη όσο και στην πολιτική. Ήταν ο πρώτος γιος του Λαζάρ Καρνό, ο οποίος υπήρξε εξέχων μαθηματικός, στρατιωτικός μηχανικός και ηγέτης του Γαλλικού Επαναστατικού Στρατού. Ο Λαζάρ επέλεξε το τρίτο όνομα του γιου του (με το οποίο θα γίνονταν γνωστός) προς τιμή του Πέρση ποιητή Σαντί Σιραζί. Ο Σαντί Καρνό ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός του μετέπειτα πολιτικού Ιππολύτ Κάρνο και ο θείος του Μαρί Φρανσουά Σαντί Καρνό, που διετέλεσε Πρόεδρος της Γαλλίας από το 1887 έως το 1894.
Στην ηλικία των 16 ετών, ο Σαντί έγινε δεκτός στην Πολυτεχνική Σχολή (Γαλλία) του Παρισιού, όπου οι συμμαθητές του συμπεριλάμβαναν τους Μισέλ Χιάσλ και Γκασπάρ – Γκυστάβ ντε Κοριόλις. Η École Polytechnique είχε ιδρυθεί από τον Ναπολέοντα για να εκπαιδεύσει μηχανικούς του στρατού, αλλά οι καθηγητές της περιλάμβαναν επιφανείς επιστήμονες της εποχής όπως ο Αντρέ-Μαρί Αμπέρ, ο Φρανσουά Αραγκό, ο Ζοζέφ Λουί Γκαι-Λυσάκ, ο Λουί Ζάκ Τενάρ και ο Σιμεόν Ντενί Πουασόν και η σχολή είχε αποκτήσει πολύ καλή φήμη για το υψηλό επίπεδο της μαθηματικής διδασκαλίας που παρείχε. Μετά την αποφοίτησή του το 1814, ο Σαντί έγινε αξιωματικός στο σώμα των μηχανικών του γαλλικού στρατού. Ο πατέρας του Λαζάρ είχε υπηρετήσει ως υπουργός των εσωτερικών του Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Έβδομου Συνασπισμού, και μετά την τελική ήττα του Ναπολέοντα το 1815 ο Λαζάρ αναγκάστηκε να εξοριστεί. Η θέση του Σαντί στον στρατό, μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας των Βουρβόνων, έγινε όλο και πιο δύσκολη.
Ο Sadi Carnot στάλθηκε σε διάφορες τοποθεσίες, επιθεώρησε οχυρώσεις, κατέγραψε σχέδια και έγραψε πολλές αναφορές. Φαίνεται όμως ότι οι συστάσεις του αγνοήθηκαν και η σταδιοδρομία του βρέθηκε σε στασιμότητα εξαιτίας της δυσμένειας στην οποία είχε περιέλθει ο πατέρας του.
Το 1819, ο Sadi μεταφέρθηκε στο νεοσυσταθέν Γενικό Επιτελείο, στο Παρίσι. Παρόλο που βρίσκονταν ακόμη σε στρατιωτική υπηρεσία, αφιέρωνε το μεγαλύτερο μέρος της προσοχής του σε προσωπικές επιστημονικές αναζητήσεις και λάμβανε μόνο τα δύο τρίτα του μισθού του. Ο Carnot συσχετίστηκε με τον επιστήμονα Nicolas Clément και παρακολούθησε διαλέξεις για τη φυσική και τη χημεία σε διάφορες σχολές του Παρισιού. Ενδιαφερόταν για την κατανόηση της λειτουργίας των ατμομηχανών και αναζητούσε τις θεωρητικές αρχές πάνω στις οποίες λειτουργούν, που τον οδήγησε στις έρευνες που έδωσαν το σύγγραμμα του σχετικά με την κινητήρια δύναμη της φωτιάς, που δημοσιεύθηκε το 1824.
Ο Carnot αποσύρθηκε από το στρατό το 1828, χωρίς να πάρει σύνταξη. Κλείστηκε σε ιδιωτικό άσυλο το 1832 με τη διάγνωση ότι πάσχει από «μανία» και «γενικευμένο παραλήρημα» και προσβλήθηκε από χολέρα λίγο αργότερα. Πέθανε σε ηλικία 36 ετών, στο νοσοκομείο της Ιβρί-σύρ-Σεν.
1956 – Κένζι Μιζογκούτσι Ο Μιζογκούτσι γεννήθηκε στο Χόνγκο του Τόκιο, όντας ένα από τα τρία παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός στεγών. Η οικογένειά του ανήκε στη μεσαία τάξη, έως ότου ο πατέρας του στράφηκε στην πώληση αδιάβροχων στους στρατιώτες κατά τη διάρκεια του ρωσο-ιαπωνικού πολέμου, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Ο πόλεμος τέλειωσε πολύ γρήγορα, προτού προλάβει να κάνει απόσβεση της επένδυσής του. Οι συνθήκες διαβίωσης της οικογένειας επιδεινώθηκαν δραματικά και έδωσαν τη μεγαλύτερη αδελφή του Κέντζι “για υιοθεσία”, στη συνέχεια μετακομίζοντας από το Χόνγκο στην Ασακούσα, κοντά στο θέατρο και τη γειτονιά των οίκων ανοχής. Στην πραγματικότητα, η αδελφή του Σούζουκο, ή Σούζου, πωλήθηκε ως γκέισα – γεγονός που επηρέασε βαθιά την αντίληψη του Μιζογκούτσι για τη ζωή. Μεταξύ αυτού του γεγονότος και της βάναυσης μεταχείρισης του πατέρα του προς τη μητέρα και την αδελφή του, επιδόθηκε σε μια σθεναρή αντίσταση εναντίον του πατέρα του, καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του.
Τα πρώτα έργα του Μιζογκούτσι ήταν κυρίως ταινίες που κατατάσσονταν σε κινηματογραφικές υποκατηγορίες, ριμέικ του γερμανικού εξπρεσιονισμού και κινηματογραφικές μεταφορές έργων του Ευγένιου Ο’ Νηλ και του Λέοντα Τολστόι. Σε αυτά τα πρώιμα βήματα, ο Μιζογκούτσι εργαζόταν με καταιγιστικό ρυθμό, μερικές φορές τελειώνοντας μια ταινία μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες. Η πλειοψηφία των περίπου εβδομήντα ταινιών που σκηνοθέτησε από τη δεκαετία του 1920 και του 1930 έχουν πλέον χαθεί.
1971 – Καρλ Μπλέγκεν (αγγλικά: Carl William Blegen, 27 Ιανουαρίου 1887 – 24 Αυγούστου 1971), επίσης αναφερόμενος εντός της ελληνόγλωσσης βιβλιογραφίας ως Κάρολος Μπλέγκεν, ήταν Αμερικανός αρχαιολόγος, ο οποίος εργάστηκε στις ανασκαφές της αρχαίας Πύλου, κοντά στη σημερινή Πύλο και της Τροίας. Καθοδήγησε την αρχαιολογική αποστολή του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι (Σινσινάτι), στις ανασκαφές στο λόφο του Χισαρλίκ, την περιοχή της αρχαίας Τροίας, από το 1932 ως το 1938 και έφερε στο φως το Ανάκτορο του Νέστορα στο λόφο του Εγκλιανού, το 1939 και από το 1952 ως το 1966.
Ο Καρλ Μπλέγκεν γεννήθηκε στη Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα, των ΗΠΑ, και ήταν ο μεγαλύτερος των έξι παιδιών που έκαναν η Άννα Ρεγκίνα Μπλέγκεν (1854-1925) και ο Τζων Χ. Μπλέγκεν (αγγλικά: John H. Blegen), (1851-1928), οι οποίοι και οι δυο τους ήταν μετανάστες από το Λιλεχάμερ της Νορβηγίας. Ο νεότερος αδελφός του Καρλ Μπλέγκεν ήταν ο ιστορικός Θίοντορ Μπλέγκεν (αγγλικά: Theodore Christian Blegen).
Ο πατέρας του Καρλ Μπλέγκεν ήταν καθηγητής στο Κολλέγιο Άουγκσμπουργκ (αγγλικά:Augsburg College) της Μινεάπολης για περισσότερα από 30 χρόνια και έπαιξε κεντρικό ρόλο στη νορβηγική Λουθηρανική Εκκλησία της Αμερικής, που ήταν τμήμα της Ευαγγελικής Λουθηρανικής Εκκλησίας των ΗΠΑ (αγγλικά: Evangelical Lutheran Church (United States).
Ο Καρλ Μπλέγκεν πήρε το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο της Μινεσότα το 1904 και ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ το 1907.
