.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
[ 21 Οκτωβρίου 2024 ]
Είναι η 295η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 71 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:40 – Δύση ήλιου: 18:39 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 59 λεπτά
🌖 Σελήνη 19.2 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ευκράτη, Εύκρατο, Ευκρατά, Ευκρατία, Ευκρατούλα
Ούρσουλα, Ορσαλία, Σωκράτης, Σωκρατίνα, Σωκρατία, Χριστόδουλος και Χριστοδούλη.
Γεγονότα
1805 – Ο ναύαρχος Οράτιος Νέλσον, επικεφαλής του αγγλικού ναυτικού, καταναυμαχεί τους ηνωμένους στόλους Ισπανίας και Γαλλίας στο Τραφάλγκαρ, αλλά πίπτει επί του πεδίου της μάχης! Ήταν μία ναυτική συμπλοκή που πραγματοποιήθηκε μεταξύ του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού και του συμμαχικού στόλου του γαλλικού και ισπανικού Ναυτικού, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Γ’ Συνασπισμού (Αύγουστος-Δεκέμβριος 1805) και των Ναπολεόντειων Πολέμων (1796-1815).
Είκοσι επτά βρετανικά πλοία γραμμής με επικεφαλής τον ναύαρχο Οράτιο Νέλσονα νίκησαν τριάντα τρία γαλλικά και ισπανικά πλοία γραμμής υπό τον Γάλλο ναύαρχο Πιερ-Σαρλ Βιλνέβ, στον Ατλαντικό Ωκεανό, έξω από τη νοτιοδυτική ακτή της Ισπανίας, δυτικά του ακρωτηρίου Τραφάλγκαρ.
Ο γαλλο-ισπανικός στόλος έχασε 21 πλοία, χωρίς να χαθεί ούτε ένα βρετανικό πλοίο. Ήταν η πιο αποφασιστική ναυμαχία του πολέμου, τερματίζοντας οριστικά τα γαλλικά σχέδια εισβολής στην Αγγλία.
Η βρετανική νίκη επιβεβαίωσε θεαματικά τη ναυτική υπεροχή που είχε δημιουργήσει η Βρετανία κατά τον 18ο αιώνα και επιτεύχθηκε εν μέρει με την παρέκκλιση του Νέλσονα από την επικρατούσα ναυτική τακτική. Η συνηθισμένη τακτική, τότε, ήταν να εμπλακεί ο εχθρικός στόλος σε μία ενιαία παράλληλη γραμμή μάχης, ώστε να διευκολυνθεί η σηματοδότηση στη μάχη και στην απαγκίστρωση και να μεγιστοποιηθεί το πεδίο του πυρός και οι περιοχές-στόχοι. Ωστόσο, ο Νέλσον χώρισε τις μικρότερες σε αριθμό δυνάμεις του σε δύο στήλες κατευθυνόμενες κάθετα εναντίον του εχθρικού στόλου, με καθοριστικά αποτελέσματα.
Κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας, ο Νέλσον χτυπήθηκε από γαλλικό μουσκέτο και πέθανε λίγο αργότερα, γινόμενος ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες πολέμου της Βρετανίας. Ο Βιλνέβ αιχμαλωτίστηκε μαζί με το πλοίο του. Ο ναύαρχος Φρεντερίκο Γκραβίνα, ο ανώτερος Ισπανός αξιωματικός, διέφυγε με τον υπόλοιπο στόλο και μήνες αργότερα υπέκυψε στα τραύματα που υπέστη κατά τη διάρκεια της ναυμαχίας. Ο Βιλνέβ παρακολούθησε την κηδεία του Νέλσονα ενώ ήταν αιχμάλωτος στη Βρετανία.
1825 – Δημοσιεύεται για πρώτη φορά στη «Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος» κριτική του ποιήματος του Διονυσίου Σολωμού «Ύμνος εις την Ελευθερία», από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.
Ο Ύμνος εις την Ελευθερία γράφτηκε από τον 25χρονο Σολωμό στη Ζάκυνθο, πρώτα στα ιταλικά και εν συνεχεία στα ελληνικά, τον Μάιο του 1823, σε μία περίοδο ιδιαίτερης έξαρσης της Ελληνικής Επανάστασης. «…Δε θέλω να περάσει κανενός από το μυαλό πως την ώρα που νικούν οι δικοί μας στο Μαραθώνα, εγώ κάθομαι και τραγουδώ για ένα βοσκόπουλο…» (Ο θάνατος του βοσκού), έγραφε στον φίλο του Γεώργιο Δε Ρώσση την ίδια εποχή.
Το ποίημα του Σολωμού αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές. Το μέτρο είναι τροχαϊκό με εναλλαγές επτασύλλαβων και οκτασύλλαβων στίχων.
Σύμφωνα με το περιεχόμενό του μπορεί να χωρισθεί στα εξής μέρη: Προοίμιο (στρ. 1-34). Ο ποιητής παρουσιάζει τη θεά ελευθερία, θυμίζει τα περασμένα μαρτύρια του Ελληνισμού, την εξέγερση των σκλάβων, τη χαρά του Ελληνισμού, την έχθρα των Ευρωπαίων ηγεμόνων και την περιφρονητική αδιαφορία των Ελλήνων για τα φιλότουρκα αισθήματά τους. Η περιγραφή της Μάχης της Τριπολιτσάς (στρ. 35-74). Η μάχη της Κορίνθου και η καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια (στρ. 75-87). Η πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου στα 1822 και ο πνιγμός των Τούρκων στον ποταμό Αχελώο (στρ. 88-122). Τα πολεμικά κατορθώματα στη θάλασσα, η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας κοντά στην Τένεδο και ο απαγχονισμός του Γρηγορίου Ε’. (στρ. 123-138). Επίλογος (στρ. 139-158). Ο ποιητής συμβουλεύει τους αγωνιστές να απαλλαγούν από τη διχόνοια και προτρέπει τους δυνατούς της Ευρώπης να αφήσουν την Ελλάδα να ελευθερωθεί (Γιάννης Ν. Παππάς: «Για να γνωρίσουμε το Σολωμό», εκδ. Μεταίχμιο).
Η φήμη του ποιήματος ξεπέρασε γρήγορα τα στενά όρια της Ζακύνθου. Το 1824 μεταφράστηκε μέρος του στα αγγλικά και ολόκληρο στα γαλλικά. Στον επαναστατημένο ελληνικό χώρο δημοσιεύτηκε τον ίδιο χρόνο στο Μεσολόγγι, στην εφημερίδα «Ελληνικά Χρονικά» του Ιάκωβου Μάγερ. Θα ακολουθήσουν και άλλες δημοσιεύσεις τον επόμενο χρόνο, ενώ στις 21 Οκτωβρίου του 1825 θα δημοσιευθεί και η πρώτη κριτική του ποιήματος από τον Σπυρίδωνα Τρικούπη στη Γενική Εφημερίδα της Ελλάδος, που εκδιδόταν στο Ναύπλιο.
1879 – Ο Τόμας Έντισον δοκιμάζει με επιτυχία τον πρώτο ηλεκτρικό λαμπτήρα πυράκτωσης, ο οποίος λειτουργεί 13½ ώρες προτού σβήσει.
Να αναφέρουμε πάντως οτι μπορεί η ανακάλυψη του λαμπτήρα πυρακτώσεως να αποδίδεται στον Έντισον, όμως οι προσπάθειες για την υλοποίηση αυτής της ιδέας είχαν ξεκινήσει πολλά χρόνια νωρίτερα από άλλους ερευνητές. Πιο «ηχηρό» παράδειγμα ο Άγγλος χημικός Τζόζεφ Σουάν που είχε αρχίσει τα πρώτα αξιόλογα πειράματα τη δεκαετία του 1860. Ο Σουάν ο οποίος επεδίωξε να κατασκευάσει λάμπες με νήμα άνθρακα, αλλά η επιτυχία είχε μικτή διάρκεια, αφού έπειτα από μερικά λεπτά το νήμα καταστρεφόταν.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, αποφάσισε να επαναλάβει τα πειράματά του, αξιοποιώντας μία νέα εφεύρεση, την αντλία υψηλού κενού. Έτσι παρουσίασε την ηλεκτρική του λάμπα το 1879, αλλά ήταν πλέον… κομμάτι αργά. Ο Έντισον τον είχε προλάβει για λίγους μήνες. Συγκεκριμένα Αμερικανός εφευφρέτης είχε υποβάλει αίτηση ευρεσιτεχνίας για έναν όμοιο λαμπτήρα κενού. Την πρωτοχρονιά του 1879 παρουσίασε μια συστοιχία από 50 λαμπτήρες, οι οποίες έπαιρναν ρεύμα από μια γεννήτρια συνεχούς ρεύματος.
Τρία χρόνια αργότερα άρχισε τη βιομηχανική παραγωγή τους στο ιδιόκτητο εργοστάσιο «Edison Lamp Company» στο Νιου Τζέρσεϊ, το οποίο είχε συγκροτήσει με ξένες χρηματοδοτήσεις. Στο μεταξύ, αντικατέστησε το νήμα άνθρακα από σκληρές ίνες γιαπωνέζικου μπαμπού. Ο Σουάν είχε αρχίσει την κατασκευή λαμπτήρων στη Μεγάλη Βρετανία από το 1880, επιλέγοντας ως νήμα πυρακτώσεως ίνες βαμβακιού, επεξεργασμένες με άνθρακα.
1918 – Πραγματοποιείται το πρώτο εργατικό συνέδριο στην Ελλάδα, στο φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου στην Αθήνα. Η πρώτη Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ απαρτίζεται από τους Α. Μπεναρόγια, Ε. Ευαγγέλου, Ηλ. Δελαζάνο, Ε. Μαχαίρα. Σαν σήμερα το 1918 έγινε το πρώτο εργατικό συνεδριο στην Ελλάδα που οδήγησε στην ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Με αφορμή το γεγονός αυτό, λίγα λόγια για το πώς φτασαμε σε αυτό… Το Νοέμβρη του 1918 το ελληνικό προλεταριάτο, ολιγάριθμο αλλά εξαιρετικά μαχητικό, απόκτησε το πρώτο του πολιτικά ανεξάρτητο κόμμα, το Σoσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας. Μέσα σε συνθήκες οικονομικής εξαθλίωσης της χώρας και πολιτικής καταπίεσης από την ανταντόφιλη βενιζελική κυβέρνηση, συνθήκες στρατιωτικού νόμου και πολεμικού πυρετού, με την άρχουσα τάξη βαθιά διασπασμένη, το προλεταριάτο έκανε το μεγάλο βήμα προς την πολιτική του ανεξαρτησία.
Η ιστορική αυτή πράξη έγινε κάτω από την επίδραση της ακτινοβολίας της Ρώσικης Επανάστασης. Η κρίση του ιμπεριαλισμού, ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η χρεοκοπία της Δεύτερης Διεθνούς και των τμημάτων της, έβαζε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της κρίσης ηγεσίας της εργατικής τάξης και την ανάγκη της άμεσης λύσης του. Το ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα, αυτή την εποχή ήταν κατακερματισμένο σε πολλές οργανώσεις, που βρίσκονταν κάτω από την ιδεολογική, και κάποτε και την οργανωτική, επιρροή της άρχουσας τάξης. Η ανάγκη της ενοποίησής τους για την καθοδήγηση των μεγάλων αγώνων της εργατικής τάξης ήταν επιτακτική.
Η οικονομική και πολιτική κρίση του συστήματος εκείνη την περίοδο δημιουργούσε τους όρους μιας αναπτυσσόμενης εμφυλιοπολεμικής κατάστασης. Η εργατική τάξη απειλούνταν με αφανισμό. Χρειαζόταν το κόμμα της για να αναλάβει τον ιστορικό της ρόλο. Η πορεία προς τη σύγκλιση του Πρώτου Πανελλαδικού Σοσιαλιστικού Συνέδριου δεν ήταν εύκολη, ούτε ευθύγραμμη. Ήταν γεμάτη ζιγκ ζαγκ, εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις. Οι έλληνες σοσιαλιστές, κάνοντας κάποια βήματα προς τα εμπρός και περισσότερα προς τα πίσω, υποχωρώντας στις πιέσεις της μπουρζουαζίας και συνάμα παλεύοντας ενάντιά της, με πολύ ανεπαρκές θεωρητικό οπλοστάσιο, συγχέοντας οι περισσότεροι τις μαρξιστικές με τις φιλελεύθερες και ανθρωπιστικές ιδέες, αποτελούσαν τη συμπυκνωμένη έκφραση βαθιών ιστορικών αντιφάσεων του νεαρού ελληνικού καπιταλισμού. Οι αδυναμίες τους καθυστέρησαν αλλά δεν κατάφεραν να εμποδίσουν τη δημιουργία του πρώτου Εργατικού Κόμματος.
Η δύναμή τους εκφράζονταν στην απόφασή τους να αναλάβουν την ιστορική τους αποστολή, να χτίσουν το Επαναστατικό Κόμμα. Δεν ήταν μια προσωπική ικανότητα των πρωτοπόρων αυτών μαχητών. Αντανακλούσε την δύναμη και την αποφασιστικότητα ολόκληρης της εργατικής τάξης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκόσμια, σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και παρακμής της αστικής τάξης και του συστήματός της. Η προλεταριακή επανάσταση ήταν παρούσα σε κάθε χώρα.
Η νίκη της στη Ρωσία ήταν μόνο η πρώτη στιγμή, μια στιγμή όμως που έδωσε τεράστια ώθηση στις δυνάμεις της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Το Πρώτο Πανελλαδικό Σοσιαλιστικό Συνέδριο διαπεράστηκε από αυτό το επαναστατικό πνεύμα. Ήταν αντικειμενικά δεμένο με την προλεταριακή επανάσταση, χαιρέτισε τη Γερμανική Επανάσταση που είχε ξεσπάσει, πήρε ανοιχτά το μέρος της νεαρής σοβιετικής δημοκρατίας ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επιβουλές.
Το πρόγραμμα του νέου κόμματος έβαζε σαν κύριο στόχο την οργάνωση του προλεταριάτου για την κατάκτηση της εξουσίας και την συντονισμένη παγκόσμια δράση των εργατών για «το θρίαμβο του διεθνούς σοσιαλισμού». Ξαναγυρίζουμε σ΄ αυτό τον πρώτο ιστορικό σταθμό του ελληνικού εργατικού κινήματος σήμερα που βρισκόμαστε μπροστά στην επιτακτική ιστορική αναγκαιότητα της Επανίδρυσης της Τέταρτης Διεθνούς που θα οργανώσει σε παγκόσμια κλίμακα το προλεταριάτο για την κατάληψη της εξουσίας. Βγάζουμε τα απαραίτητα ιστορικά μαθήματα που θα μας είναι χρήσιμα για το μεγάλο αυτό εγχείρημά μας.
1969 – Κυκλοφορεί ο δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου «Το Περιβόλι του Τρελού». Πριν μισό αιώνα, 53 χρόνια για την ακρίβεια, κυκλοφορεί από την lyra του Αλέκου Πατσιφά το ιστορικό άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου με τον τίτλο ‘Το Περιβόλι του Τρελλού’.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος αφήνοντας πίσω του την μοναχική του πορεία και την χειροπιαστή επιρροή του από τον Μπομπ Ντίλαν, που κορυφώθηκε με την κυκλοφορία του δίσκου Φορτηγό το 1966 (παρότι ο ίδιος δήλωνε περισσότερο “κοντινός” με τους διανοούμενους της αριστερής όχθης του Σηκουάνα και οπαδός των μπίτνικς), μπαίνει σε πιο δύσβατα ενορχηστρωτικά μονοπάτια με το ‘Περιβόλι του Τρελλού’ που κυκλοφόρησε στα τέλη του 1969. Βάζοντας στα τραγούδια του παραδοσιακά όργανα πλησιάζει στις φολκ-ροκ μουσικές φόρμες και στον αδόκιμο όρο βαλκανικό ροκ, δίνοντας φρέσκο και πολύ προχωρημένο για την εποχή, ήχο.
Ο δίσκος περιλαμβάνει κομμάτια που γράφτηκαν κάτω από αντίξοες συνθήκες. Το καλοκαίρι του ’67 και λίγο πριν την σύλληψή του από την ασφάλεια της χούντας, σαν ύποπτος για αντικαθεστωτική δράση, γράφει τα: “Θαλασσογραφία”, “Σαν παλιό ρεμπέτικο”, “Οι πίσω μου σελίδες”, “Είδα την Άννα κάποτε”, ενώ την “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη” στο Παρίσι που βρέθηκε με πλαστά χαρτιά μαζί με την σύζυγό του Άσπα τον Μάη του ’68 και τα “Τα παιδιά που χάθηκαν” και “Το Περιβόλι”, στο Μιλάνο που πήγε, μετά τα γεγονότα του γαλλικού Μάη, με ωτοστόπ.Το άλμπουμ συμπληρώνουν το τραγούδι “Οι πίσω μου σελίδες” γραμμένο το 1964 αλλά και οι διασκευές της Συννεφούλας και του Ντιρλαντα που έχει την δικιά του ιστορία με την δικαστική διαμάχη για την πατρότητα του τραγουδιού, μεταξύ του τραγουδοποιού και του Καλύμνιου καπετάνιου Παντελή Γκίνη, που έληξε υπέρ του δεύτερου.
Διαβάστε περισσότερα στο link που ακολουθεί
21 Οκτωβρίου 1969 | Κυκλοφορεί το «Το περιβόλι του τρελλού»
1972 – Αεροπλάνο της Ολυμπιακής, που εκτελεί το δρομολόγιο Κέρκυρα – Αθήνα, συντρίβεται στη θάλασσα έξω από το Ελληνικό.
Τα θύματα ανέρχονται σε 37 και οι διασωθέντες σε 16. Το βράδυ του Σαββάτου 21 Οκτωβρίου 1972 αεροσκάφος της «Ολυμπιακής Αεροπορίας», κατέπεσε σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο Ελληνικού στη θαλάσσια περιοχή της Βούλας, κοντά στο θεραπευτήριο του ΠΙΚΠΑ. Ο Πύργος Ελέγχου τού αεροδρομίου, ένα λεπτό πριν την πτώση του αεροσκάφους, επικοινωνούσε κανονικώς με τον κυβερνήτη και του έδινε οδηγίες για την προσγείωση. Του ανέφερε ότι μπροστά από το αεροσκάφος βρισκόταν σύννεφο, εντός του οποίου φαίνεται ότι τελικώς εισήλθε το αεροπλάνο.
Έκτοτε δεν έγινε καμία επαφή. Εικάζεται ότι το αεροσκάφος απώλεσε απότομα και για άγνωστους λόγους ύψος, δεδομένου ότι ήδη βρισκόταν σε χαμηλό ύψος, καθώς ήταν έτοιμο να προσγειωθεί, κατέπεσε στη θάλασσα, χωρίς οι πιλότοι να καταφέρουν να αντιδράσουν.
Σε τριάντα επτά ανέρχονται τα θύματα του τραγικού αεροπορικού δυστυχήματος, ενώ οι διασωθέντες σε 16. Όταν ανασύρθηκε βρέθηκε το τελευταίο πτώμα σφηνωμένο στο κάθισμά του, ενώ αγνοείτο η τύχη ενός νηπίου, το όποιο φαίνεται παρασύρθηκε από τα κύματα. Από τη νεκροψία διαπιστώθηκε ότι όλοι πνίγηκαν ζώντες. Τα πτώματα έφεραν ελαφρές κακώσεις στο μέτωπο και τη ράχη της μύτης, και στη μέση (από τη ζώνη ασφαλείας). Από την απότομη προσθαλάσσωση του σκάφους όλοι κτύπησαν στα μπροστινά καθίσματα, κανείς όμως δεν σκοτώθηκε από τα κτυπήματα αυτά, γιατί τόσο ο στόμαχος όσο και το ημιθωράκιο και οι πνεύμονες περιείχαν ποσότητα νερού. Γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι ουδείς επιβάτης σκοτώθηκε κατά την πτώση, αλλά όσοι δεν κατόρθωσαν να εξέλθουν εγκαίρως πνίγηκαν, αφού προηγουμένως προσπάθησαν να βρουν διέξοδο μέσα από το εσωτερικό του αεροσκάφους, το οποίο είχε κατακλυσθεί από νερά.
Γεννήσεις
1833 – Άλφρεντ Μπέρνχαρντ Νόμπελ. Σουηδός χημικός, μηχανικός, εφευρέτης, επιχειρηματίας και φιλάνθρωπος. Απέκτησε 350 πατέντες, με πιο γνωστές αυτές για την ανακάλυψη της δυναμίτιδας και του πυροκροτητή.
Ως επιχειρηματίας δραστηριοποιήθηκε στην πολεμική βιομηχανία και άφησε το 94% της τεράστιας περιουσίας του στο Ίδρυμα Νομπέλ, που απονέμει κάθε χρόνο από το 1901 τα ομώνυμα βραβεία.
Ο Άλφρεντ Νομπέλ (Alfred Nobel) γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1833 και ήταν το τέταρτο από τα οκτώ παιδιά του μηχανικού Ιμάνουελ Νομπέλ και της Άντριετ Άλσελ. Από μικρός διδάχθηκε τις βασικές αρχές της μηχανικής από τον πατέρα του, που είχε έφεση προς τις εφευρέσεις. Το 1842 εγκατέλειψε τη Στοκχόλμη με τη μητέρα και τα αδέλφια του για να συναντήσει τον πατέρα του στην Αγία Πετρούπολη. Ο Ιμάνουελ Νομπέλ είχε εγκατασταθεί στη ρωσική μεγαλούπολη από το 1837 και είχε πλουτίσει από την ανακάλυψη του κόντρα-πλακέ, ενώ πειραματιζόταν με την τορπίλη.
Ο νεαρός Άλφρεντ σπουδάζοντας κατ’ οίκον σε ηλικία μόλις 16 ετών είχε εξελιχθεί σε ικανότατο χημικό, ενώ μιλούσε με ευχέρεια Αγγλικά, Ρωσικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά και βεβαίως Σουηδικά. Το 1850 μετέβη στο Παρίσι για να συμπληρώσει τις σπουδές του στη χημεία και τον επόμενο χρόνο βρέθηκε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε στην κατασκευή του σιδερένιου πολεμικού πλοίου «Monitor» υπό τη διεύθυνση του συμπατριώτη του μηχανικού Τζον Έρικσον. Στις ΗΠΑ έλαβε και την πρώτη του πατέντα για τον γκαζομετρητή. Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία απασχολήθηκε στο εργοστάσιο του πατέρα του μέχρι την ημέρα της χρεωκοπίας του το 1859.
Ο Άλφρεντ Νόμπελ επέστρεψε με την οικογένειά του στη Σουηδία και εγκαταστάθηκε στη Στοκχόλμη. Εκεί αποφάσισε να ασχοληθεί με τη βιομηχανική παραγωγή της νιτρογλυκερίνης. Λίγο μετά την έναρξη λειτουργίας του εργοστασίου το 1864 μία έκρηξη στοίχισε τη ζωή στο μικρότερο αδελφό του Εμίλ και σε τέσσερις εργαζόμενους. Το εργοστάσιο καταστράφηκε ολοσχερώς και η σουηδική κυβέρνηση του απαγόρευσε να το ξαναχτίσει.
Τότε, ο Νομπέλ εγκαταστάθηκε σε μια μαούνα στο λιμάνι της Στοκχόλμης και προσπάθησε να αναπτύξει μια ασφαλή μέθοδο παραγωγής της νιτρογλυκερίνης. Μια τυχαία ανακάλυψή του τον οδήγησε στην ανάπτυξη της δυναμίτιδας και του πυροκροτητή, του μηχανισμού με τον οποίο εκρήγνυται η δυναμίτιδα. Αφού κατοχύρωσε τις δύο εφευρέσεις του με διπλώματα ευρεσιτεχνίας στη Μεγάλη Βρετανία (1867) και τις ΗΠΑ (1868), δημιούργησε μια πιο δυναμική μορφή δυναμίτιδας, τη ζελατινοδυναμίτιδα, ενώ τελειοποίησε τον πυροκροτητή.
Οι δραστηριότητές του σε παγκόσμια κλίμακα σχετικά με τις εκρηκτικές ύλες, καθώς και η ιδιοκτησία πετρελαιοφόρων περιοχών στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, απέφεραν στον Νομπέλ μια τεράστια περιουσία. Το 1884 εξελέγη μέλος της Βασιλικής Σουηδικής Ακαδημίας Επιστημών και το 1893 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου της Ουψάλα. Πολυάσχολος, αλλά και μοναχικός ως χαρακτήρας, ο Νομπέλ βίωσε δύο φορές την απόρριψη από τις γυναίκες που αγαπούσε και παρέμεινε δεδηλωμένος εργένης μέχρι τον θάνατό του, που επισυνέβη στις 10 Δεκεμβρίου 1896 στο Σαν Ρέμο, εξαιτίας εγκεφαλικής αιμορραγίας.
Παρόλο που διαπνεόταν από φιλειρηνικά συναισθήματα και ήλπιζε ότι η καταστρεπτική δύναμη των εφευρέσεών του θα μπορούσε να συντελέσει στο να δοθεί ένα τέλος στους πολέμους, έβλεπε με απαισιοδοξία το μέλλον του ανθρωπίνου γένους. Οι διαπιστώσεις του αυτές, αλλά και σχόλια του Τύπου που τον χαρακτήριζαν «Έμπορο του Θανάτου», τον οδήγησαν να φροντίσει την υστεροφημία του. Με τη διαθήκη της 27ης Νοεμβρίου 1895 διέθεσε το 94% της τεράστιας περιουσίας του για να υλοποιηθεί αυτό που θεωρείται σήμερα η μεγαλύτερη τιμητική διάκριση στον κόσμο: Το Βραβείο Νομπέλ.
1907 – Νίκος Εγγονόπουλος. Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα. Η μητέρα του Ερριέτη ήταν από την Αθήνα και ο πατέρας του Παναγιώτης ήταν Κωσταντινουπολίτης από παλαιά φαναριώτικη οικογένεια.
Πραγματοποίησε τις βασικές του σπουδές εσωτερικός σε Λύκειο του Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων.
Το 1932 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου, μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές σε Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στη θέση του στο Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία, όπου μετά από έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με το βαθμό του Σχεδιαστή Α΄ Τάξεως.
Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως και αποτελούσαν έργα που απεικόνιζαν παλαιά σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, αρχικά με τη δημοσίευση μεταφράσεων σε ποιήματα του Τριστάν Τζαρά και λίγο αργότερα, τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν.
Το Σεπτέμβριο του 1939 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, ενώ το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, στο σπίτι του Νίκου Καλαμάρη. Την ίδια περίοδο εργάστηκε για την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σχεδιάζοντας τα κοστούμια των ηθοποιών και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη.
- Το 1941 πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο.
- Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου, θέση που διατήρησε μέχρι το 1956.
- Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός με σκοπό την προώθηση μιας σύγχρονης αισθητικής πρότασης στον ελληνικό χώρο, μαζί με άλλα μέλη στα οποία περιλαμβάνονταν οι ζωγράφοι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Μόραλης και Τσαρούχης. Παράλληλα εργάστηκε στο Υπουργείο Οικισμού και Ανοικοδομήσεως και σε συνεργασία με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη σχεδίαζε νέα κτίρια.
Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας με συνολικά 72 έργα του. Την ίδια περίοδο εκλέχθηκε μόνιμος επιμελητής του Πολυτεχνείου και παραιτήθηκε οριστικά από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Το 1958 του απονεμήθηκε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας για την ποιητική συλλογή Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Το κρατικό βραβείο ποίησης θα του απονεμηθεί αργότερα για δεύτερη φορά το 1979, καθώς και το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής, της Société Européenne de Culture κ.ά. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Αναγνωστοπούλου). ‘Ηταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ).
Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.
Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.
Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου.
Το έτος 2007 ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως “Έτος Ν. Εγγονόπουλου”.
1924 – Σέλια Κρουζ. Η Ούρσουλα Ιλάρια Σέλια ντε λα Καριδάδ Κρουζ Αλφόνσο (ισπανικά: Úrsula Hilaria Celia de la Caridad Cruz Alfonso, 21 Οκτωβρίου 1925 – 16 Ιουλίου 2003), γνωστή ως Σέλια Κρουζ, ήταν Κουβανέζα τραγουδίστρια και μια από τους πιο δημοφιλείς λατίνους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Η Κρουζ έγινε γνωστή στην Κούβα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950 ως τραγουδίστρια των Γκουαράτσα, κερδίζοντας το ψευδώνυμο “La Guarachera de Cuba”. Τις επόμενες δεκαετίες, έγινε γνωστή διεθνώς ως “Βασίλισσα της Σάλσα” ή “Η Βασίλισσα της Λατινικής Μουσικής” λόγω της συνεισφοράς της στη Λατινική μουσική στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ξεκίνησε την καριέρα της στην πατρίδα της Κούβα, κερδίζοντας αναγνώριση ως τραγουδίστρια του δημοφιλούς μουσικού συγκροτήματος Σονόρα Ματανσέρα, ενός μουσικού γκρουπ που διήρκεσε δεκαπέντε χρόνια (1950-1965). Κατέκτησε μια μεγάλη ποικιλία αφρο-κουβανικών μουσικών στυλ, όπως guaracha, rumba, afro, son και bolero, καταγράφοντας πολλά single σε αυτά τα στυλ για το Seeco Records. Το 1960, αφού η κουβανική επανάσταση προκάλεσε την εθνικοποίηση της μουσικής βιομηχανίας, η Κρουζ εγκατέλειψε την πατρίδα της και έγινε ένα από τα σύμβολα και εκπροσώπους της κουβανικής κοινότητας στην εξορία.
Η Κρουζ συνέχισε την καριέρα της, πρώτα στο Μεξικό και έπειτα στις Ηνωμένες Πολιτείες, τη χώρα που πήρε ως την οριστική κατοικία της. Τη δεκαετία του 1960, συνεργάστηκε με τον Τίτο Πουέντε, ηχογράφησε το “Bemba colorá”. Στη δεκαετία του 1970, υπέγραψε με την Fania Records και συνδέθηκε στενά με το είδος salsa, κυκλοφόρησε επιτυχίες όπως το “Quimbara”. Συχνά εμφανίστηκε ζωντανά με τους Fania All-Stars και συνεργάστηκε με τον Τζόνι Πατσέκο και τον Γουίλι Κολόν. Κατά τα τελευταία χρόνια της καριέρας της, η Κρουζ συνέχισε να κυκλοφορεί επιτυχημένα τραγούδια όπως “La vida es un carnaval” και “La negra tiene tumbao”.
Η μουσική της κληρονομιά αποτελείται από συνολικά 37 στούντιο άλμπουμ, καθώς και πολλά ζωντανά άλμπουμ και συνεργασίες. Καθ ‘όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, έχει απονεμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένων δύο βραβείων Grammy και τριών βραβείων Latin Grammy. Εκτός από την παραγωγική της καριέρα στη μουσική, η Κρουζ έκανε επίσης αρκετές εμφανίσεις ως ηθοποιός σε ταινίες και τηλενουβέλες. Η φράση της “¡Azúcar!” (“Ζάχαρη!”), έχει γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα σύμβολα της salsa μουσικής.
Θάνατοι
1969 – Τζακ Κέρουακ. Ο Τζακ Κέρουακ (Jack Kerouac, πραγματικό όνομα: Jean-Louis Lebris de Kérouac, 12 Μαρτίου 1922 – 21 Οκτωβρίου 1969) ήταν Αμερικανός λογοτέχνης, εικονοκλάστης του γραπτού λόγου, ένας από τους κύριους εκπροσώπους, μαζί με τους Γουίλιαμ Μπάροουζ και Άλλεν Γκίνσμπεργκ, της Μπιτ γενιάς (αγγλ. Beat Generation)[2] και εισηγητής του ομώνυμου όρου. Ανάμεσα στα διασημότερα έργα του ανήκουν τα μυθιστορήματα Οι αλήτες του Ντάρμα, Οι υποχθόνιοι και πάνω απ΄όλα το Στο δρόμο.
Ο Κέρουακ αναγνωρίζεται για τη μέθοδο της αυθόρμητης πρόζας. Από θεματικής πλευράς, το έργο του εκτείνεταιν σε πεδία όπως η Καθολική πνευματικότητα, η τζαζ, η ελευθεριότητα, ο Βουδισμός, τα ναρκωτικά, η φτώχεια και τα ταξίδια. Κατέστη διασημότητα του underground και, μαζί άλλους Μπιτ λογοτέχνες, ένας από τους προγόνους του κινήματος των χίπις, αν και παρέμεινε εχθρικός προς ορισμένα από τα πολιτικά ριζοσπαστικά στοιχεία του.
Το 1969, σε ηλικία 47 χρονών, ο Κέρουακ πέθανε από εσωτερική αιμορραγία εξαιτίας της μακροχρόνιας κατάχρησης αλκοόλ. Από το θάνατό του, το λογοτεχνικό κύρος του Κέρουακ έχει αυξηθεί, και πολλά απαρατήρητα στο παρελθόν έργα του έχουν δημοσιευθεί. Όλα τα βιβλία του είναι σε κυκλοφορία σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των Η Κωμόπολη και η Πόλη, Στο δρόμο, Ντόκτορ Σακς, Οι αλήτες του Ντάρμα, Mexico City Blues, Οι υποχθόνιοι, Ο γυρισμός του ταξιδευτή, Οράματα του Κόντυ, Η θάλασσα τ’ αδέρφι μου, και Μπιγκ Σερ.
1980 – Χανς Άσπεργκερ. Γεννήθηκε σε ένα αγρόκτημα στο Χάουσμπρουν, λίγο έξω από τη Βιέννη. Είχε άλλα δύο μικρότερα αδέρφια. Κατά τα νεανικά του χρόνια ανέπτυξε ιδιαίτερες δεξιότητες στη γλώσσα, επικαλούμενος συχνά τον Φραντς Γκριλπάρτσερ Είχε δυσκολία στο να κάνει φίλους και θεωρείτο μοναχικό παιδί. Σπούδασε ιατρική στην Βιέννη και στην πόλη αυτή έκανε πρακτική εκπαίδευση, στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Παίδων της αυστριακής πρωτεύουσας. Το 1932 ανέλαβε την διεύθυνση του τμήματος παιδαγωγικού παιχνιδιού της πανεπιστημιακής κλινικής παίδων, στην Βιέννη. Παντρεύτηκε το 1935 και απέκτησε 5 παιδιά.
Τα τελευταία χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν στρατιωτικός ιατρός στην Κροατία. Ο νεότερος αδερφός του πέθανε στο Στάλινγκραντ. Το 1944, έπειτα από την έκδοση ενός σημαντικού επιστημονικού συγγράμματος, όπου περιγράφονται τα αυτιστικά συμπτώματα, εγκαταστάθηκε σε μόνιμη θέση στο πανεπιστήμιο της Βιέννης. Διορίστηκε επικεφαλής της παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο και διατηρήθηκε στην θέση εκείνη επί 20 χρόνια. Εν συνεχεία είχε έδρα στο Ίνσμπρουκ. Από το 1964, ήταν επικεφαλής του Παιδικού Χωριού SOS στο Χίντερμπριλ. Το 1977 έγινε λέκτορας.
Ο Άσπεργκερ πέθανε προτού το μοντέλο συμπεριφοράς που περιέγραψε αποκτήσει διεθνή αναγνωρισιμότητα, εξαιτίας του ότι τα έργα του ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου στα γερμανικά και ελάχιστα ήταν μεταφρασμένα σε άλλες γλώσσες. Η Βρετανίδα ερευνήτρια Λόρνα Γουίνγκ υπήρξε το πρώτο πρόσωπο που χρησιμοποίησε τον όρο “Σύνδρομο του Άσπεργκερ” σε επιστημονικό έγγραφο (Asperger’s syndrome: a clinical account), το οποίο δημοσιεύτηκε το 1981 και αμφισβήτησε το προηγούμενο μοντέλο αυτισμού, το οποίο ήταν ευρύτερα αποδεκτό και είχε παρουσιαστεί από τον Λέο Κόνερ το 1943.
Οι αναφορές του μεταφράστηκαν στα αγγλικά το 1989. Σε αντίθεση με εκείνες του Κόνερ, οι ανακαλύψεις του Άσπεργκερ αγνοήθηκαν και υποβαθμίστηκαν στον αγγλόφωνο κόσμο της εποχής εκείνης. Τελικά, από την δεκαετία του 1990, τα ευρήματά του Αυστριακού επιστήμονα άρχισαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον των επιστημόνων, με αποτέλεσμα σήμερα το Σύνδρομο Άσπεργκερ να αναγνωρίζεται ως διάγνωση σε πολλές χώρες του κόσμου.
1990 – Τομ Κάρβελ. Ο Ἀθανάσιος Θωμάς Καρβέλας, γεννήθηκε το 1906 στην Αθήνα και σε ηλικία 4 ετών μετανάστευσε με τους γονείς του στη Νέα Υόρκη και όπως οι περισσότεροι ομογενείς, όταν πια μεγάλωσε, προσπαθούσε να κερδίσει τα προς το ζην, κάνοντας πολλές διαφορετικές δουλειές, μεταξύ των οποίων ήταν ντράμερ σε μία μπάντα και οδηγός-δοκιμαστής για αυτοκίνητα μάρκας Studebaker.
Το 1932, δανείστηκε 15 δολάρια από την τότε κοπέλα του και μελλοντική συζυγό του, Agnes Stewart, και αγόρασε ένα μεταχειρισμένο φορτηγό, από το πίσω μέρος του οποίου πουλούσε παγωτό.
Στις 30 Μαΐου του 1934, την Memorial Day στη Νέα Υόρκη, ο Τομ Κάρβελ, όπως πλέον ονομαζόταν εκεί, οδηγούσε το γεμάτο με παγωτό φορτηγό του όταν για κακή του τύχη έσκασε το λάστιχο, βλάβη που εκείνη τη στιγμή τον ακινητοποίησε στη άκρη του δρόμου. Το παγωτό άρχισε σιγά σιγά να λιώνει και ο Τομ έτρεξε γρήγορα στο κοντινότερο κατάστημα (ένα εργαστήρι κεραμικής) για να προμηθευτεί ηλεκτρικό ρεύμα και να σώσει το παγωτό.
Όταν επέστρεψε στο φορτηγό του, είδε πολύ κόσμο να έχει μαζευτεί και να ρωτάει τι είδους “μαλακό παγωτό” είναι αυτό. Ο Τομ, άδραξε την ευκαιρία, έστησε έναν πρόχειρο πάγκο και άρχισε να πουλάει το παγωτό. Μέχρι τότε στην Αμερική το παγωτό ήταν αποκλειστικά σκληρής υφής και οι νέοι του “πελάτες” είχαν ενθουσιαστεί με τη νέα καινοτομία.
Πολύ γρήγορα δημιουργήθηκε τεράστια ουρά, ο Τομ ξεπούλησε το παγωτό και έβγαλε το τεράστιο για την εποχή ποσό των 3.500 δολαρίων, που σε σημερινή αξία ξεπερνά τα 65.000 δολάρια. Ο Τομ δύο χρόνια αργότερα, το 1936, αγόρασε το εργαστήρι κεραμικής από το οποίο προσπάθησε να προμηθευτεί ηλεκτρικό ρεύμα, το μετέτρεψε στο πρώτο του σταθερό σημείο πώλησης παγωτού “Carvel” και σύντομα τελειοποίησε την ιδέα του, αφού χάρη στις μηχανικές του γνώσεις έφτιαξε μια μηχανή που διατηρούσε το –φτιαγμένο με ζαχαροπλαστική κρέμα– παγωτό σε μαλακή υφή και κατοχύρωσε την συγκεκριμένη ευρεσιτεχνία.
Το παγωτό αυτό ήταν ξεχωριστό καθώς όλα τα παρόμοια γλυκίσματα της εποχής ήταν σκληρά. Το μηχάνημα του Τομ διατηρούσε το μείγμα με κρέμα ζαχαροπλαστικής που επινόησε ο ίδιος σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χωρίς όμως να παγώνει τελείως. Στην πραγματικότητα, ο Τομ Κάρβελ ήταν ο πρώτος γνωστός άνθρωπος στον κόσμο που επινόησε αυτό που πλέον γνωρίζουμε ως«παγωτό μηχανής».
Ο Τομ δεν έμεινε στην ιστορία μόνο για το παγωτό, καθώς είναι ένα μύθος στο χώρο της επιχειρηματικότητας καινοτομώντας και σε κάτι άλλο. Ήταν ο πρώτος που έφερε τη λογική του “Buy one, get one free” ή αλλιώς “1+1” στην αγορά. Αύξησε την τιμή του παγωτού και έδινε με κάθε παγωτό δώρο άλλο ένα στον πελάτη, δημιουργώντας του έτσι την ψευδαίσθηση ότι αγοράζει και απολαμβάνει κάτι φθηνότερο.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η επιχείρηση του Κάρβελ άρχισε να αναπτύσσεται ραγδαία. Ξεκίνησε να πουλάει τις μηχανές του σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ, αλλά και να επισκέπτεται προσωπικά όλους τους πελάτες του για να τους εκπαιδεύσει, δείχνοντας τους τη σωστή χρήση της μηχανής. Εξελίχθηκε σε έναν από τους προδρόμους του τύπου εμπορικής ανάπτυξης που ονομάζουμε “franchise”. Το 1947 κατοχύρωσε το εμπορικό σήμα της αλυσίδας του, ιδρύοντας παράλληλα δική του σχολή, όπου εκπαίδευε τους καινούργιους υπαλλήλους.
Επίσης, λάμβαναν και τον οδικό χάρτη της επιχείρησης γνωστό ως “The Shopper’s Road”, ένα εσωτερικό περιοδικό το οποίο τους έδινε συμβουλές για θέματα που άρχιζαν από πληροφορίες για ταξίδια και μαγείρεμα, έως νέους τρόπους να κάνουν προώθηση στα προϊόντα τους, στην πόλη ή την περιφέρειά τους.
Τα καταστήματα “Carvel” έφτασαν τα 700 μέχρι το 1981 και ο Τομ Κάρβελ έγραψε ιστορία στην Αμερική. Ο Κάρβελ έγραψε ιστορία στις ΗΠΑ και λόγω της μαεστρίας του σε επίπεδο μάρκετινγκ. Πίστευε ότι η εικόνα έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην προώθηση των προϊόντων και γι’ αυτό ήταν ο πρώτος γενικός διευθυντής εταιρείας που πρωταγωνιστούσε σε διαφημιστικά στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο.
«Μπορείς να βάλεις ένα ψηλό, όμορφο εκφωνητή με την τέλεια φωνή, την τέλεια προφορά και την τέλεια γραμματική. Αλλά πολλοί λίγοι αγοραστές παγωτού μοιάζουν με αυτούς. Τα διαφημιστικά μας απευθύνονται σε ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς, μιλούν σαν κι εμάς και ακούγονται σαν κι εμάς», δήλωσε στους Times το 1985. Βέβαια πολύ πιο “αφοπλιστική” ήταν η απάντηση του όταν χρόνια νωρίτερα είχε ερωτηθεί για ποιο λόγο αποφάσισε να γίνει ο ίδιος το κεντρικό πρόσωπο της εταιρείας. «Δεν μπορούσα να βρω κάποιον φθηνότερο από εμένα…».
Σε οποιαδήποτε συνέντευξή του, ερωτώμενος αν σκέφτεται κάποια στιγμή να συνταξιοδοτηθεί, απαντούσε “αγριεμένος”: «Να πάρω σύνταξη Γιατί Αφού δεν δουλεύω. Αυτό το λέτε εσείς δουλειά, Όταν μπορείς να σηκώνεσαι κάθε μέρα, κάθε πρωί, και να κάνεις κάτι που να απολαμβάνεις και να αγαπάς, δεν είναι δουλειά! Εξάλλου δεν βρίσκω το νόημα να βλέπω στην τηλεόραση ταινίες και σειρές που όλη μέρα δείχνουν βία και τρακαρίσματα. Δεν είναι αυτά τα πράγματα που έφτιαξαν αυτή τη χώρα».
Ο “πατριάρχης του παγωτού μηχανής” με την χαρακτηριστική εμφάνισή του, εξελίχθηκε σε καλτ φιγούρα της αμερικανικής τηλεόρασης. Τα παγωτά της εταιρείας Carvel εμφανίστηκαν σε τηλεοπτικές σειρές και σε επεισόδια των Simpsons, όπου έχει υπάρξει και επεισόδιο με μίμησή του. Ομοίως, και σε ένα σκετς της εκπομπής “Saturday Night Live”.
Ο Τομ Κάρβελ παντρεύτηκε, αλλά δεν έκανε παιδιά, ενώ μετά το θάνατο του το 1990, σε ηλικία 84 ετών, ακολούθησαν δικαστικές διαμάχες μεταξύ συγγενών του και των δικηγόρων του, όπως συμβαίνει συνήθως μετά το θάνατο κάθε ανθρώπου που είναι τόσο πλούσιος.
Άφησε πίσω του μια αμύθητη περιουσία, ένα τεράστιο brand που διέθετε 400 καταστήματα σε όλο τον κόσμο κι έναν μύθο επιχειρηματικότητας που διδάσκεται μέχρι και σήμερα σε επιχειρηματικά σεμινάρια στην Αμερική. Όλα αυτά ξεκίνησαν από μία ατυχία, ένα σκασμένο λάστιχο, που ο Τομ κατάφερε να αντιστρέψει, κάνοντας το “Αμερικανικό Όνειρο” πραγματικότητα.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
