Μνήμη χρονολογίου της 19ης Μαΐου

19 Μαΐου 2024

Είναι η 140η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 226 ημέρες για τη λήξη του
🌅  Ανατολή ήλιου: 06:11 – Δύση ήλιου: 20:32
Διάρκεια ημέρας: 14 ώρες 21 λεπτά
🌔  Σελήνη 10.8 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Πατρίκιο, Πάτρικ, Πατρίκο, Πατρίκη,
Πατρίτσιο, Πατρίτση, Πατρικία, Πατρίκα, Πατριτσία,
Πατρίτσα, Θεόγνωστο, Θεογνώστη, Θεογνώσιο,
Θεογνωσία, Θεόκτιστο και Μένανδρο

Γεγονότα

1919 – Ο Κεμάλ Ατατούρκ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα και αρχίζει τη δεύτερη και σκληρότερη φάση της Γενοκτονίας των Ποντίων. Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου αναφέρεται σε σφαγές και εκτοπισμούς εναντίον Ελληνικών πληθυσμών στην περιοχή του Πόντου που πραγματοποιήθηκαν από το κίνημα των Νεότουρκων κατά την περίοδο 1914-1923. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν η εκτόπιση, η εξάντληση από έκθεση σε κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, οι πορείες θανάτου στην έρημο και συχνότατα οι εν ψυχρώ δολοφονίες ή εκτελέσεις.. Ο αριθμός των θυμάτων έχει υπολογιστεί από έναν Πόντιο μελετητή σε 353.000, αριθμός που υιοθετείται και από τις περισσότερες ξένες πηγές και ποντιακές οργανώσεις και αναφέρεται σε επίσημες εκδηλώσεις, ενώ νεότερες μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο υπολογισμός αυτός είναι αυθαίρετος και υπολογίζουν τα θύματα σε περίπου 100-150 χιλιάδες νεκρούς. Οι επιζώντες κατέφυγαν στον Άνω Πόντο (στην ΕΣΣΔ) και μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922, στην Ελλάδα.
Ορισμένοι ερευνητές θεωρούν τις επιμέρους κατά τόπους διώξεις ως τμήματα μιας ενιαίας πολιτικής για τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής ή γενικότερα των Χριστιανών της Μικράς Ασίας, καθώς η γενοκτονία πραγματοποιήθηκε παράλληλα με γενοκτονίες εις βάρος και άλλων πληθυσμών, δηλαδή των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Συνεπώς η απομόνωση των περιστατικών στον Πόντο θεωρείται ως τοπικιστική προσέγγιση του ζητήματος.
Κατόπιν εισήγησης του τότε Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». Το 1998 η Βουλή ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 14ης Σεπτεμβρίου ως «ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος». Πέρα από το ελληνικό κράτος ο διωγμός των Ποντίων αναγνωρίζεται επισήμως ως γενοκτονία από την Κύπρο, την Αρμενία, την Σουηδία, ορισμένες ομοσπονδιακές δημοκρατίες της Ρωσίας, εννέα πολιτείες των ΗΠΑ (Φλόριντα, Τζώρτζια, Μασαχουσέτη, Νιου Τζέρσεϊ, Νέα Υόρκη, Πενσυλβάνια, Νότια Καρολίνα, Ρόουντ Άιλαντ και από τις 11/9/2019 Καλιφόρνια, ενώ υπάρχει σαφής αναφορά -κατά κάποιο τρόπο αναγνώριση- σε γενοκτονία Ελλήνων και από την πολιτεία της Αλαμπάμα), τη βουλή των αυστραλιανών πολιτειών της Νότιας Αυστραλίας και της Νέας Νότιας Ουαλίας, την Αυστρία (ακολουθούμενη λίγες ημέρες αργότερα από το Δήμο της Βιέννης) και την Ολλανδία. Στο Καναδά οι πόλεις Οττάβα και Τορόντο έχουν αναγνωρίσει την 19η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας.
Η Ποντιακή γενοκτονία έχει οριστεί και αναγνωριστεί από τη Διεθνή Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών (IAGS), ενώ έχει τύχει αναγνώρισης και από αρκετές διεθνείς οργανώσεις και φορείς, όπως οι Ευρωπαίοι Δημοκράτες Φοιτητές. Τέλος ψηφίσματα της Γερουσίας των ΗΠΑ κάνουν αναφορά σε γενοκτονία κατά Ελλήνων.

1973 – Ο αντιπρόεδρος της Χούντας, Νικολάος Μακαρέζος, πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στο Πεκίνο. Συναντάται με τον Μάο Τσε Τουνγκ και του επιδίδει μήνυμα του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου. Τά πρώτα βήματα συνεννοήσεων άρχισαν από το 1971. Καί στίς 5 Ἰουνίου 1972 ἡ Ἑλλάς ἀνεγνώρισε ἐπισήμως τήν Λαϊκή Κίνα τοῦ Μάο γιά πρώτη φορά. Στίς 15 Μαρτίου 1973 κατέφθανε στήν Ἀθήνα ὁ πρέσβυς τῆς Λαϊκῆς Κίνας Τσού Πό Πίγκ. Καί στίς 28 Μαρτίου 1973 ἐπέδιδε τά διαπιστευτήριά του στόν τότε Ἀντιβασιλέα – Πρωθυ­που­ρ­γό Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Στίς 8 Ἀπριλίου 1973 ἡ Κυβέρνησις τοῦ Πεκίνου ἔκανε πρό­σκλη­ση γιά ἐπίσημη ἐπίσκεψι τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως στήν Κί­να. Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀνέθεσε στόν Β΄ Ἀντιπρόεδρο Νικόλαο Μακαρέ­ζο νά πάη καί νά κλείση ἐκτενεῖς ἐμπορικές, ναυτι­λια­κές καί ἀεροπορικές συμφωνίες.
Πράγματι, στίς 19 Μαΐου 1973, ὁ Νικόλαος Μακαρέζος ἀνε­χώ­ρησε γιά τό Πεκῖνο μαζί μέ τόν Ὑφυπουργό Ἐξωτερικῶν Κ. Μιχα­λόπουλο καί μία πολυάριθμη ἀποστολή διπλωματικῶν, οἰκο­νο­μι­κῶν συμβούλων καί ἐκπροσώπων τοῦ Τύπου. Εἶχε μάλιστα προη­γηθῆ μία ἑβδομάδα πρίν, ἑλληνικό κλιμάκιο ὑπό τόν πρέσβυ Κο­ρα­ντῆ γιά τήν διεξαγωγή τῶν προκαταρκτικῶν διαπραγματεύ­σε­ων τῶν συμφωνιῶν.
Ὁ Νικόλαος Μακαρέζος ἔμεινε στήν Κίνα ἀπό τῆς 20 ἕως 27 Μαΐου 1973. Ἡ Κίνα τοῦ Μάο ἐπεφύλαξε ἐξαιρετικά θερμή καί τιμητική ὑποδοχή στόν Ἕλληνα Ἀντιπρόεδρο. Ἔγινε δεκτός ἀπό τόν τότε Ἀντιπρόεδρο καί κατόπιν Πρόεδρο τῆς Κίνας Λι Χσιέν Νιέν.
Στίς 22 Μαΐου 1973, ὁ Ν. Μακαρέζος μετέβη στό “Μέγαρο τοῦ Λαοῦ” καί συναντήθηκε μέ τόν Κινέζο Πρωθυπουργό Τσού Ἔν Λάϊ. Μετά μακρά συνομιλία μεταξύ τῶν δύο, ἀντάλλαξαν θερμό­τατα μηνύματα μεταξύ Γεωργίου Παπαδοπούλου – Μάο Τσέ Τούνγκ!

1978 – Οι Dire Straits κυκλοφορούν το πρώτο τους σινγκλ «Sultans of Swing», που ηχογραφήθηκε για 120 δολάρια. Το single σημείωσε εισπρακτική επιτυχία κι έτσι επανακυκλοφόρησε και το 1979, μπαίνοντας στην πρώτη δεκάδα μερικών charts όπως των καναδικών, των ιρλανδικών, των νοτιοαφρικανικών και των βρετανικών.
Λέγεται ότι, ο Μαρκ Νόπλφερ, μπήκε μια νύχτα, σε ένα άδειο μπαρ, στo Λονδίνο. Εκείνη τη στιγμή, μια τζαζ μπάντα που έπαιζε μουσική εκεί, ολοκλήρωνε το πρόγραμμά της και ο τραγουδιστής της, είπε στους πέντε πελάτες του μαγαζιού: “Goodnight and thank you… We are the Sultans of Swing” (“Καληνύχτα και σάς ευχαριστούμε… Είμαστε οι σουλτάνοι του σουΐνγκ”). Τότε, ο Νόπλφερ εμπνεύστηκε το πρώτο κομμάτι και πρώτη επιτυχία των Dire Straits, το Sultans of Swing, το οποίο ηχογραφήθηκε στα Pathway Studios, το 1977 και κυκλοφόρησε στις 19 Μαΐου του 1978. Άρχισε να ακούγεται στο βρετανικό και το αμερικανικό ραδιόφωνο και έφθασε στην όγδοη θέση των τσαρτ, καταφέρνοντας να γίνει ένα από τα διασημότερα κομμάτια του ροκ. To σόλο του Μαρκ Νόπφλερ κατατάχθηκε στην 22η θέση με τα καλύτερα σόλο, του περιοδικού Guitar World. Κυκλοφόρησε μαζί με το πρώτο άλπουμ της μπάντας. To 1988, το έπαιξαν στη συναυλία του Έρικ Κλάπτον, η οποία γινόταν με αφορμή την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα, στο Στάδιο Ουέμπλεϋ. Στα αμερικανικά Billboard Hot 100 έφτασε στο νούμερο 4

1997 – Σοβαρά επεισόδια με τραυματισμούς και συλλήψεις σημειώνονται στη Λευκωσία, όταν ομάδα διαδηλωτών, που συμμετέχει σε εκδήλωση διαμαρτυρίας, επιχειρεί να μεταβεί στον κατεχόμενο τομέα της πόλης, όπου εκείνη την ώρα έδιναν συναυλία ο Σάκης Ρουβάς και ο τούρκος συνάδελφός του Μουράτ Κουτ, στο πλαίσιο των προσπαθειών του ΟΗΕ για επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων της Κύπρου. Τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης καταδίκασαν το Σάκη Ρουβά για το διπλό λάθος, καθώς η συναυλία συνέπιπτε με την Ημέρα Μνήμης για τη γενοκτονία των Ποντίων από τους Τούρκους και ο κόσμος θεώρησε τη συναυλία μεγάλη προδοσία. Το ατόπημα δεν συγχωρέθηκε εύκολα και το τηλεοπτικό «δικαστήριο» που ξεκίνησε, συνεχίστηκε για πολλές μέρες. Ο τραγουδιστής έφυγε γρήγορα από την Ελλάδα και έμεινε έξι μήνες στην Αμερική, ώσπου να ξεχαστεί το περιστατικό. Τελικά και προφανώς υπό την καθοδήγηση του τότε μάνατζέρ του, ο Σάκης Ρουβάς βρήκε τρόπο να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με μια νέα πρόκληση. Επιστρέφοντας από την Αμερική, φόρεσε την περίφημη φούστα Βαλεντίνο. Η επεισοδιακή συναυλία της Κύπρου ξεχάστηκε και όλοι στράφηκαν στο νέο «σκάνδαλο» με την προκλητική εμφάνιση του νεαρού σταρ. Για μια ακόμη φορά ο Σάκης Ρουβάς είχε καταφέρει να διχάσει τον κόσμο και να βρεθεί στην κορυφή της επικαιρότητας. Όσο για τον Μπουράκ Κουτ, δημοσιεύματα αναφέρουν πως η κυβέρνηση της Τουρκίας του απαγόρευσε να ξαναβγάλει δίσκο, γεγονός που σχεδόν κατέστρεψε την καριέρα του τα επόμενα χρόνια. Λέγεται, μάλιστα, πως έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας, μέσα στο ίδιο του το σπίτι, με δηλητήριο στο φαγητό.

Γεννήσεις

1795 – Τζονς Χόπκινς. Γεννήθηκε στις 19 Μαΐου 1795.  Ήταν ένα από τα έντεκα παιδιά που γεννήθηκαν από τον Σάμιουελ Χόπκινς από το Κρόφτον του Μέριλαντ και τη Χάνα Τζάννεϊ, από την κομητεία Λουντούν της Βιρτζίνια . Το σπίτι του ήταν το Whiteshall , μια φυτεία καπνού 500 στρεμμάτων (200 εκταρίων) στην κομητεία Anne Arundel . Το μικρό του όνομα κληρονομήθηκε από τον παππού του Τζονς Χόπκινς, ο οποίος έλαβε το μικρό του όνομα από τη μητέρα του Μάργκαρετ Τζονς Χόπκινς.
Η οικογένεια Χόπκινς ήταν αγγλικής καταγωγής και μέλη της Εταιρείας Φίλων (Quakers) . Ελευθέρωσαν τους σκλαβωμένους εργάτες τους το 1778 σύμφωνα με το διάταγμα της συνέλευσης των Κουάκερων, που απαιτούσε την απελευθέρωση των ικανών για εργασία και τη φροντίδα των άλλων, που θα παρέμεναν στη φυτεία και θα παρείχαν εργατικό δυναμικό όσο μπορούσαν. Το δεύτερο μεγαλύτερο από τα έντεκα παιδιά, ο Τζονς χρειάστηκε να δουλέψει στο αγρόκτημα μαζί με τα αδέρφια του και τους εργάτες και τους ελεύθερους μαύρους εργάτες του. Από το 1806 έως το 1809, πιθανότατα παρακολούθησε το Ελεύθερο Σχολείο της κομητείας Anne Arundel , το οποίο βρισκόταν στο σύγχρονο Davidsonville, Maryland .
Το 1812, σε ηλικία 17 ετών, ο Χόπκινς εγκατέλειψε τη φυτεία για να εργαστεί στη χονδρική επιχείρηση παντοπωλείου στη Βαλτιμόρη του θείου του Τζέραρντ Τ. Χόπκινς. Ο Gerard T. Hopkins ήταν καθιερωμένος έμπορος και υπάλληλος της ετήσιας συνάντησης φίλων της Βαλτιμόρης. Ενώ ζούσε με την οικογένεια του θείου του, ο Τζονς και η ξαδέρφη του, Ελίζαμπεθ, ερωτεύτηκαν. Ωστόσο, το ταμπού των Κουάκερων κατά του γάμου των πρώτων ξαδέλφων ήταν ιδιαίτερα ισχυρό και ούτε ο Τζονς ούτε η Ελίζαμπεθ παντρεύτηκαν ποτέ.
Καθώς κατάφερε, ο Χόπκινς φρόντισε για την ευρύτερη οικογένειά του, τόσο κατά τη διάρκεια της ζωής του όσο και μετά θάνατον μέσω της διαθήκης του. Κληροδότησε ένα σπίτι για την Ελίζαμπεθ, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό της το 1889. Έδωσε επίσης 5.000 δολάρια και ένα σπίτι στον μακροβιότερο υπηρέτη του, Τζέιμς Τζόουνς, και 3.000 δολάρια σε δύο άλλους υπηρέτες.
Το Whiteshall Plantation βρίσκεται στο σημερινό Crofton, Maryland . Το σπίτι του, αφού τροποποιήθηκε, βρίσκεται στην οδό Johns Hopkins, δίπλα στην οδό Riedel. Το ακίνητο περιβάλλεται από το γήπεδο γκολφ Walden και φέρει ιστορικό σήμα.

1881 – Κεμάλ Ατατούρκ: 1ος πρόεδρος της Τουρκίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (Mustafa Kemal Atatürk, προφέρεται: [mustaˈfa ceˈmal aˈtaˌtyɾc], Θεσσαλονίκη, 1881 – Κωνσταντινούπολη, 10 Νοεμβρίου 1938) ήταν Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός. Ήταν ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Δημοκρατίας της Τουρκίας. Ουσιαστικά ανέλαβε πραξικοπηματικά μια διαμελισμένη Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας το εναπομείναν υπόλοιπο των εδαφών στην Ανατολία κατόρθωσε να μετατρέψει σε κράτος δυτικού προτύπου, ονομάζοντάς το Τουρκία και αποτελώντας έως και σήμερα εθνάρχη της Τουρκίας στη συνείδηση του τουρκικού έθνους.
Η κυβέρνησή του ακολούθησε μια πολιτική εκτουρκισμού, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα ομοιογενές, ενιαίο και πάνω από όλα κοσμικό έθνος υπό το τουρκικό λάβαρο. Επί Ατατούρκ, ζητήθηκε από τις μειονότητες στην Τουρκία να μιλούν τουρκικά δημόσια, αλλά τους επιτρεπόταν να διατηρήσουν τη δική τους γλώσσα ταυτόχρονα. Τα μη τουρκικά τοπωνύμια και οι μειονότητες διατάχθηκαν να λάβουν τουρκικό επώνυμο σύμφωνα με τις τουρκικές παραδόσεις. Θεωρείται, παρ’ όλ’ αυτά, χαρισματικός ηγέτης, του οποίου η μορφή, σύμφωνα με τους σύγχρονους ιστορικούς, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις σημαντικότερες προσωπικότητες που επηρέασαν καθοριστικά με την παρουσία τους τον 20ό αιώνα. Το τουρκικό κοινοβούλιο του απένειμε το επώνυμο Ατατούρκ το 1934, που σημαίνει «Πατέρας των Τούρκων», σε αναγνώριση του ρόλου που έπαιξε στην οικοδόμηση της σύγχρονης Τουρκικής Δημοκρατίας.

1909 – Νίκολας Γουίντον (Sir Nicholas George Winton ; 19 Μαΐου 1909 – 1 Ιουλίου 2015) ήταν Βρετανός ανθρωπιστής που ίδρυσε έναν οργανισμό διάσωσης παιδιών σε κίνδυνο από την ναζιστική Γερμανία. Γεννημένος από Γερμανο-Εβραίους γονείς που είχαν μεταναστεύσει στην Μεγάλη Βρετανία, ο Γουίντον επέβλεψε την διάδωση 669 παιδιών, τα περισσότερα από τα οποία ήταν εβραιόπουλα, από την Τσεχοσλοβακία την παραμονή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γουίντον βρήκε σπίτια για τα παιδιά και εξασφάλισε την ασφαλή μετάβασή τους στην Βρετανία. Αυτή η δραστηριότητα έγινε αργότερα γνωστή ως η τσέχικη ‘Kindertransport’ (γερμανικός όρος για την “μεταφορά παιδιών”).
Το έργο του πέρασε απαρατήρητο από την παγκόσμια κοινότητα για πάνω από 50 χρόνια, μέχρι το 1988 όταν προσκλήθηκε από την τηλεοπτική εκπομπή του BBC That’s Life!, στην οποία επανενώθηκε με αρκετά από τα παιδιά που είχε σώσει. Ο βρετανικός τύπος του απέδωσε το όνομα του “Βρετανού Σίντλερ”. Το 2003, ο Γουίντον έλαβε το αξίωμα του ιππότη από την βασίλισσα Ελισάβετ ΙΙ για “τις υπηρεσίες του στην ανθρωπότητα, σώζοντας εβραιόπουλα από την κατεχόμενη από τους ναζιστές Τσεχοσλοβακία”. Στις 28 Οκτωβρίου 2014, βραβεύτηκε με την ύψιστη τιμή από την Τσεχική Δημοκρατία, το Βραβείο του Λευκού Λιονταριού, από τον Τσέχο πρωθυπουργό Μίλος Ζέμαν. Πέθανε το 2015 σε ηλικία 106 ετών.

1945 – Πιτ Τάουνσεντ. Γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 19 Μαΐου 1945 και ήταν υιός του Κλιφ Τάουνσεντ, σαξοφωνίστα των Squadronaires και της τραγουδίστριας Μπέτι Ντένις. Η πρώτη του επαφή με το ροκ εντ ρολ ήλθε με το μιούζικαλ “Rock Around the Clock” και έμαθε να παίζει κιθάρα και μπάντζο. Σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα, ένα τζαζ σχήμα με την ονομασία Confederates, όπου συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Τζον Εντουίστλ, ο οποίος έπαιζε τρομπέτα. Οι δύο τους σχημάτισαν τους Scorpions, με το Τάουνσεντ να αναλαμβάνει την κιθάρα και τον Εντουίστλ το μπάσο.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα στο Κολέγιο Τεχνών του Ίλινγκ, όπου ήλθε σε επαφή με την μπλουζ μουσική. Μαζί με τον Εντουίστλ εντάχθηκαν στους Detours, όπου τραγουδούσε ο Ρότζερ Ντάλτρι και αφού έγινε μέλος του συγκροτήματος ο ντράμερ Κιθ Μουν, άλλαξαν το όνομα τους σε The Who.
Ο Τάουνσεντ υπήρξε η κύρια συνθετική μορφή των The Who. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και ενώ το συγκρότημα είχε ήδη γνωρίσει μεγάλη επιτυχία, ο ήχος τους έγινε βαρύτερος επηρεάζοντας το μετέπειτα ανερχόμενο κίνημα του χέβι μέταλ.
Πειραματίστηκε με την σύνθεση ροκ-όπερας, συνθέτοντας το άλμπουμ “The Who Sell Out” το 1967, αντιμετωπίζοντας με χιουμοριστικό τρόπο τις τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Το 1969, κυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία το άλμπουμ “Tommy”, στο ίδιο ύφος.
Το 1972, κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “Who Came First” και την επόμενη χρονιά οι The Who κυκλοφόρησαν άλλη μία ιδιαίτερα επιτυχημένη ροκ-όπερα με τίτλο “Quadrophenia”. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Τάουνσεντ έγραψε άρθρα για τα μουσικά περιοδικά “Rolling Stone” και “Melody Maker”. Το 1975, το “Tommy” έγινε ταινία με τον Ρότζερ Ντάλτρι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και την Αν Μάργκαρετ να παίζει την μητέρα του, ενώ συμμετείχαν ονόματα όπως ο Έλτον Τζον, η Τίνα Τέρνερ και ο Έρικ Κλάπτον.
Το 1977, κυκλοφόρησε το δεύτερο του άλμπουμ με τίτλο “Rough Mix” με την συμμετοχή διάσημων μουσικών όπως ο Κλάπτον, ο Έντουιστλ, ο ντράμερ των Rolling Stones, Τσάρλι Γουάτς, ο Τζον Μπούντρικ, ο Μποζ Μπάρελ, κ.α.. Μετά τον θάνατο του ντράμερ των Who, Κιθ Μουν, ο Τάουνσεντ ήλθε αντιμέτωπος με προβλήματα κατάθλιψης και χρήσης ναρκωτικών ουσιών. Οι Who συνέχισαν να ηχογραφούν και να περιοδεύουν με το ντράμερ των Faces, Κένι Τζόουνς στην σύνθεση τους, ενώ ο Τάουνσεντ κυκλοφόρησε το τρίτο του άλμπουμ με τίτλο “Empty Glass”, το 1980, ανεβαίνοντας στην πέμπτη θέση του Billboard στις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Who διαλύθηκαν το 1983, έχοντας κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ μετά τον θάνατο του Μουν.

Θάνατοι

1825 – Κλοντ Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν [Κλώντ Ανρί ντε Ρουβρουά, κόμης του Σαιν-Σιμόν – πλήρης απόδοση από τα γαλλικά του Claude Henri de Rouvroy, comte de Saint-Simon] υπήρξε σημαίνουσα μορφή των γαλλικών γραμμάτων του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 17 Οκτωβρίου 1760. Απεβίωσε, στην ίδια πόλη, στις 19 Μαΐου 1825. Το έργο του εγγράφεται στη συνέχεια του Εγκυκλοπαιδισμού, «φέρει τα σημάδια» της Γαλλικής Επανάστασης, της Ναπολεόντειας Αυτοκρατορίας, της Παλινόρθωσης και τροφοδοτεί πολλά φιλοσοφικά – πολιτικά ρευμάτα (Φιλελευθερισμός, Σαιν-σιμονισμός, Θετικισμός, Σοσιαλισμός, Αναρχισμός, Κομμουνισμός).Μέσα από τα έργα του Μάρξ και του Ντυρκέμ, έμεινε γνωστός στην σύγχρονη ιστορία της σκέψης είτε ως ένας εκ των «ουτοπιστών προδρόμων»του «επιστημονικού σοσιαλισμού», είτε ως ένας εκ των θεμελιωτών της γαλλικής Κοινωνιολογίας.
Ο Σαιν-Σιμόν ήταν άνθρωπος που δεν πίστευε στην ισότητα, αλλά στην ικανότητα. Καταδίκαζε κάθε μορφή ιδιοκτησίας που προερχόταν από προνόμια πάσης φύσεως, όπως και τους κληρονομικούς τίτλους ευγενείας. Κατέκρινε με την ίδια σφοδρότητα τους φεουδάρχες και τους αστούς. Τους μεν φεουδάρχες γιατί ευαγγελίζονταν την υπεροχή των νόμων και την πίστη σε αυτούς, τους οποίους όμως έφτιαχναν οι ίδιοι στα μέτρα τους, ενώ τους δεύτερους γιατί δεν καταλάβαιναν τίποτα από νόμους, αναγορεύοντας σε θεό τους το χρήμα και έχοντας μια νεοπλουτίστικη νοοτροπία, χωρίς ούτε καν τη στοιχειώδη ηθική της παλαιάς Ευγένειας. Η ζεύξη αυτή πολιτικής και οικονομίας αποτέλεσε ακόμη ένα βήμα προς τη μεριά της επιστήμης της κοινωνιολογίας όσο και του σοσιαλισμού.
Πίστευε πως η εκβιομηχάνιση, που τότε αναπτυσσόταν, θα έλυνε κάποτε όλα τα κοινωνικά προβλήματα, με την αφθονία και αύξηση των παραγόμενων αγαθών μέσω των νέων τεχνολογιών και την αύξηση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων εξαιτίας της αυξημένης παραγωγής. Έβλεπε την κοινωνία σαν ένα τεραστίων διαστάσεων εργοστάσιο, πιστεύοντας στην οικονομική διαχείριση, τη διοίκηση δηλαδή των πραγμάτων και όχι στην αυταρχικότητα και την αφόρητη πίεση στους ανθρώπους, τη διοίκηση δηλαδή των εργαζομένων.

1898 – Γουίλιαμ Γκλάντστοουν (William Ewart Gladstone, 29 Δεκεμβρίου 1809 – 19 Μαΐου 1898, στην παλαιά ελληνική βιβλιογραφία ως Ουίλλιαμ Γλάδστων) ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε Πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και τον φιλελληνισμό του. Ήταν επίσης εταίρος της Βασιλικής Εταιρείας και μέλος της Βασιλικής Στατιστικής Εταιρείας.
Το 1834 έγινε δεύτερος Λόρδος Θησαυροφύλακας και το 1835 Υφυπουργός Αποικιών, οπότε τάχθηκε επανειλημμένα υπέρ της κατάργησης της δουλείας στις αποικίες. Το 1862, ως Υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Πάλμερστον, ψήφισε υπέρ της ενώσεως των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα. Το 1867 διαδέχθηκε τον Λόρδο Ράσσελ στην αρχηγία του κόμματος των Φιλελευθέρων και το 1868 σχημάτισε την πρώτη υπό την προεδρία του κυβέρνηση, οπότε και κατάφερε να ψηφιστεί νόμος για τον χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος.
Παραιτήθηκε το 1873 κατόπιν απορρίψεως ενός νομοσχεδίου του και δεν έπαψε να παρακολουθεί τα πολιτικά γεγονότα, επιτιθέμενος με δριμύτητα κατά της φιλοτουρκικής πολιτικής του Μπέντζαμιν Ντισραέλι. Κατά τη διάρκεια των εκλογών του 1880, με πλειοψηφία κέρδισε τις εκλογές και έγινε για δεύτερη φορά πρωθυπουργός. Έτσι πέτυχε να σταλεί στο Βερολίνο για τη συνδιάσκεψη, η οποία τελικά θα έδινε τη Θεσσαλία στην Ελλάδα, το 1881.
Το 1886 σχημάτισε την τρίτη του κυβέρνηση με πρόγραμμα τη χορήγηση πλήρους αυτονομίας στην Ιρλανδία. Επειδή η Βουλή καταψήφισε το σχετικό νομοσχέδιο, έγιναν εκλογές το 1892, οι οποίες τον έφεραν για τέταρτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού. Το νομοσχέδιο του ψηφίστηκε από την Βουλή, αλλά απορρίφθηκε από την Βουλή των Λόρδων. Τελικά, ο Γκλάντστοουν παραιτήθηκε οριστικά από την πολιτική το 1893, οπότε και ασχολήθηκε με τη μετάφραση των Ωδών του Ορατίου και άλλων συγγραφέων.

1935 Τόμας Έντουαρντ Λόρενς (Thomas Edward Lawrence, 16 Αυγούστου 1888 – 19 Μαΐου 1935) ήταν Άγγλος αρχαιολόγος, στρατιωτικός και συγγραφέας, που έμεινε γνωστός ως ο Λώρενς της Αραβίας. Γεννήθηκε στο Τρέμαντοκ της Ουαλίας το 1888 και πέθανε στην Κομητεία Ντόρσετ της Αγγλίας το 1935.
Ο Τόμας Έντουαρντ Λώρενς, αν και ήταν ένα πολυσύνθετο ταλέντο (ικανότατος αρχαιολόγος, διπλωμάτης, ιστοριοδίφης και συγγραφέας), έμεινε τελικά γνωστός για τα κατορθώματα του στα πεδία των μαχών της Μέσης Ανατολής. Ήταν άνθρωπος μάλλον κοντός και αδύνατος, με καθαρή φωνή και κινήσεις νευρώδεις. Διακρινόταν για την ευγένεια, την ευθύτητα και την αντιπάθειά του για την επίδειξη.
Σε ηλικία μόλις 46 ετών, ο Λώρενς αντιμετωπίζει ζωή συνταξιούχου σε μια αγροικία, το Κλάουντς Χιλ στο Ντόρσετ, που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, μελετώντας ανατολικές γλώσσες και μεταφράζοντας Όμηρο. Ο Λόρενς υπήρξε ένας από τους λάτρεις του ελληνικού πνεύματος και όταν έμενε στην Αίγυπτο, τον συνέδεε στενή φιλία με τον Έλληνα ποιητή Καβάφη.
Έπεσε θύμα δυστυχήματος, όταν η μοτοσικλέτα του συγκρούστηκε με αυτοκίνητο, που το οδηγούσε ένας αξιωματικός του βρετανικού ναυτικού. Ο Λώρενς, θανάσιμα τραυματισμένος, μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο όπου και ξεψύχησε.
Σχετικά με τη ζωή του γυρίστηκε η επική κινηματογραφική βιογραφική ταινία με τίτλο Λώρενς της Αραβίας, αμερικανικής παραγωγής του 1962, σε σκηνοθεσία Ντέηβιντ Λην, σενάριο Ρόμπερτ Μπολτ και Μάικλ Γουίλσον, παραγωγή Σαμ Σπίγκελ και πρωταγωνιστές τους Πήτερ Ο’ Τουλ, Ομάρ Σαρίφ, Άλεκ Γκίννες, Άντονυ Κουίν, Τζακ Χώκινς, Χοσέ Φερρέρ, Κλωντ Ρέινς και Άντονυ Κουέιλ. Η ταινία προβλήθηκε αρχικά το 1962 και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές, ενώ βραβεύτηκε με επτά Όσκαρ μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας (Ντέηβιντ Λην). Εκπληκτικές είναι οι ερμηνείες του πρωτοεμφανιζόμενου Πήτερ Ο’ Τουλ, αλλά και των αστέρων της εποχής Άλεκ Γκίννες, Άντονυ Κουίν, Ομάρ Σαρίφ και Χοσέ Φερρέρ.

Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia

Διαβάστε περισσότερα στην ενότητα Χρονολόγιο
με click πάνω στην κάρτα που ακολουθεί
ή στο Posted in Χρονολόγιο