19 Αυγούστου 2024
Είναι η 232η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 134 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 06:44 – Δύση ήλιου: 20:13
Διάρκεια ημέρας: 13 ώρες 29 λεπτά
🌕 Σελήνη 14.3 ημερών
Γεγονότα
1923 – Η αγγλική κυβέρνηση απορρίπτει το αίτημα της Συνέλευσης των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα. Μετά την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 με την οποία η Τουρκία παραιτήθηκε από όλα τα δικαιώματα της πάνω στην Κύπρο, οι Κύπριοι βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν αυτό που πάντα ήθελαν, δηλαδή την Ένωση με την Ελλάδα. Ωστόσο, η Αγγλία απέρριψε το αίτημα και προχώρησε το 1925 στην ανακήρυξη της Κύπρου ως αποικία του Στέμματος, κάτι που χαροποίησε εν μέρει τους Κύπριους που απαλλάσσονταν από την τουρκική κυριαρχία, αλλά ταυτόχρονα δημιούργησε και αίσθημα δυσφορίας για την παρεμπόδιση της Ένωσης. Μάλιστα οι φωνές εντός Κύπρου που μιλούσαν για Ένωση προκάλεσαν την αντίδραση του τότε υπουργού Αποκιών Έιμερι που ανακοίνωσε με έντονο ύφος στους Κύπριους πως «Οφείλετε να εννοήσετε σαφώς, όπως σας υπεδείχθη πολλές φορές, ότι το ζήτημα της ενώσεως είναι οριστικά κλειστό και δεν είναι δυνατό να ανακινηθεί ξανά», βάζοντας έτσι ταφόπλακα στις ελπίδες του Κυπριακού Ελληνισμού για Ένωση με την Ελλάδα. Μια στάση που συνεχίστηκε για τα επόμενα 30 χρόνια μέχρι και την έναρξη του Απελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ.
1960 – Η Σοβιετική Ένωση στέλνει στο διάστημα το «Σπούτνικ 5» με επιβάτες τους σκύλους Μπέλκα και Στρέλκα, 40 ποντίκια, 2 αρουραίους και πολλά φυτά. Το διαστημόπλοιο θα επιστρέψει στη Γη την επόμενη ημέρα με όλα τα ζώα σώα. Το Σπούτνικ 5, γνωστό και σαν Korabl-Sputnik 2, είναι το δεύτερο διαστημόπλοιο Βοστόκ που μπήκε σε περιγήινη τροχιά. Είναι το πρώτο διαστημικό σκάφος με το οποίο ταξίδεψαν έμβια όντα στο διάστημα και επέστρεψαν με ασφάλεια πίσω στη Γη. Το Σπούτνικ 5 ήταν ένα ακόμα βήμα στην διαδικασία προετοιμασίας για την αποστολή του πρώτου ανθρώπου στο διάστημα, πρωτιά που τελικά κατέκτησε ο Γιούρι Γκαγκάριν έναν χρόνο αργότερα επιβαίνοντας στο διαστημόπλοιο Βοστόκ 1, ιδίου τύπου.
Κύριος στόχος της αποστολής ήταν ο έλεγχος των διαφόρων συστημάτων υποστήριξης ζωής στα πλαίσια της προετοιμασίας για την πρώτη αποστολή ανθρώπου στο διάστημα.
Το Σπούτνικ 5 εκτοξεύθηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στις 19 Αυγούστου 1960. Το σκάφος ήταν μία «κιβωτός» που περιείχε διάφορα φυτά, φύκια, σιτάρι, μικροοργανισμούς, μύγες, 40 ποντίκια, δύο αρουραίους και δύο σκυλίτσες, τη Στρέλκα («μικρό βέλος») και την Μπέλκα («σκίουρος»), οι οποίες ήταν εγκατεστημένες σε ειδική καμπίνα πλήρως εξοπλισμένη και για την επιβίωση ανθρώπων. Το σκάφος μετέφερε επιστημονικό εξοπλισμό συμπεριλαμβανομένης κάμερας που είχε τοποθετηθεί κατάλληλα ώστε να παρακολουθείται η κατάσταση των σκύλων.
Την επόμενη ημέρα και αφού το σκάφος διέγραψε 17 τροχιές γύρω από τη Γη, η κάψουλα επανεισόδου επέστρεψε στη Γη. Όλα τα ζώα επέστρεψαν στο έδαφος χαίροντας άκρας υγείας. Ήταν οι πρώτοι ταξιδιώτες του Διαστήματος που επέστρεψαν στο έδαφος χωρίς το διαστημόπλοιό τους να αποτεφρωθεί από την τριβή.
1974 – Ο αμερικανός πρεσβευτής στην Κύπρο, Ρότζερ Ντέιβις, δολοφονείται κατά τη διάρκεια αντιαμερικανικών διαδηλώσεων, ένα μήνα μετά την τουρκική εισβολή. Στις 19 Αυγούστου 1974, λίγες ημέρες μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου σκέλους της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο (Αττίλας ΙΙ) διοργανώθηκε στη Λευκωσία μια λαοπληθής διαδήλωση έξω από την αμερικανική πρεσβεία. Η οργή των ελληνοκυπρίων για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ και τον γενικότερο ρόλο τους στο πραξικόπημα της ελληνικής χούντας κατά του Μακαρίου και της τουρκικής εισβολής που ακολούθησε ήταν έκδηλη. Σύντομα μερίδα διαδηλωτών έκαψε την αμερικανική σημαία της πρεσβείας καθώς και αυτοκίνητα στελεχών ενώ έριξαν προς το μέρος του κτιριού και πέτρες . Ο αμερικανός πρέσβης Ρότζερ Ντέιβις, παρά τις αντίθετες εισηγήσεις, παρέμεινε στο γραφείο του. Ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί, πιθανότατα από το εξωτερικό της πρεσβείας. Μία από τις σφαίρες τραυμάτισε θανάσιμα τον Ντέιβις στο στήθος. Λίγα λεπτά αργότερα νεκρή από νέους πυροβολισμούς έπεσε και η ιδιαίτερα γραμματέας του, Αντουανέτ Βαρνάβα.
1980 – Η Ελλάδα επανέρχεται στο ΝΑΤΟ, με ανοικτό το θέμα του Αιγαίου. Στις 14 Αυγούστου του 1974 η οικουμενική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αποσύρει την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ μετά τον Αττίλα 2. Σε κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρεται ότι «…το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου… Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του….»
Έξι χρόνια αργότερα και 70 μέρες πριν από την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ, η κυβέρνηση Ράλλη αποφασίζει την επάνοδο της χώρας στο ΝΑΤΟ στις 19 Οκτωβρίου 1980. Η απόφαση γίνεται ευμενώς δεκτή από τις δυτικές κυβερνήσεις. Το σοβιετικό πρακτορείο ειδήσεων «Τας» μεταδίδει: «Η Ελλάδα ενέδωσε στις πιέσεις των Αμερικανών».
Στο εσωτερικό μέτωπο, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ εκφράζουν την πλήρη και έντονη αντίθεσή τους στην επανένταξη της χώρας μας στις δομές της Ατλαντικής Συμμαχίας και διοργανώνουν μαχητικά συλλαλητήρια. Ήταν η εποχή του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».
1991 – Πραξικόπημα με πρωταγωνιστές σκληροπυρηνικούς κομμουνιστές ανατρέπει τον τελευταίο πρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Αντιμέτωπος με αυξανόμενες αποσχιστικές τάσεις, ο Γκορμπατσώφ προσπάθησε να αναδιαρθρώσει τη Σοβιετική Ένωση σε μια λιγότερο συγκεντρωτική κατάσταση. Στις 20 Αυγούστου 1991, είχε προγραμματιστεί η υπογραφή μιας νέας Ενωσιακής Συνθήκης που θα μετέτρεπε τη Σοβιετική Ένωση σε ομοσπονδία ανεξάρτητων δημοκρατιών με κοινό πρόεδρο, εξωτερική πολιτική και στρατό. Το σχέδιο έλαβε σθεναρή υποστήριξη από τις δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας, οι οποίες χρειαζόντουσαν τα οικονομικά πλεονεκτήματα μιας κοινής αγοράς για να ευημερήσουν. Ωστόσο, αυτό θα περιείχε κάποιο βαθμό από το συνεχιζόμενο έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος επί της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Οι πιο ριζοσπάστες μεταρρυθμιστές ήταν όλο και περισσότερο πεπεισμένοι ότι η ταχεία μετάβαση στην οικονομία της αγοράς ήταν απαραίτητη, ακόμη και αν το τελικό αποτέλεσμα σήμαινε τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σε διάφορα ανεξάρτητα κράτη. Η ανεξαρτησία επίσης αναγνωρίστηκε με τις επιθυμίες του Γέλτσιν ως πρόεδρος της ρωσικής Ομοσπονδίας, καθώς και από τις περιφερειακές και τοπικές αρχές που ήθελαν να απαλλαγούν από το διάχυτο έλεγχο της Μόσχας. Σε αντίθεση με τη χλιαρή ανταπόκριση της συνθήκης από τους μεταρρυθμιστές, οι συντηρητικοί, οι “πατριώτες” και οι ρώσοι εθνικιστές της ΕΣΣΔ – ακόμα δυνατοί εντός του ΚΚΣΕ και του στρατού – ήταν αντίθετοι με την αποδυνάμωση του Σοβιετικού κράτους και την συγκεντρωτική δομή της εξουσίας.
Στις 19 Αυγούστου 1991, ο αντιπρόεδρος του Γκορμπατσόφ Γκενάντι Γιανάγιεφ, ο Πρωθυπουργός Βαλεντίν Πάβλοφ, ο Υπουργός Άμυνας Ντμίτρι Γιάζοφ, ο αρχηγός της KGB Βλαντιμίρ Κριούτσκοφ και άλλοι ανώτεροι αξιωματούχοι ενήργησαν για να εμποδίσουν την υπογραφή της Νέας Ενωσιακής Συνθήκης διαμορφώνοντας την “Γενική Επιτροπή για την Κατάσταση Έκτακτης Ανάγκης”, η οποία έθεσε τον Γκορμπατσόφ σε κατ΄οίκον περιορισμό, διακόπτοντας τις επικοινωνίες του Γκορμπατσόφ. Εκείνη τη στιγμή ο Γκορμπατσόφ βρισκόταν σε διακοπές στο Φόρος στη Κριμαία. Οι ηγέτες του πραξικοπήματος εξέδωσαν επείγον διάταγμα για την αναστολή της πολιτικής δραστηριότητας και την απαγόρευση των περισσότερων εφημερίδων.
Οι διοργανωτές του πραξικοπήματος ανέμεναν λαϊκή υποστήριξη αλλά διαπίστωσαν ότι η κοινή γνώμη στις μεγάλες πόλεις και δημοκρατίες ήταν σε μεγάλο βαθμό εναντίον τους, το οποίο εκδηλώθηκε με δημόσιες διαδηλώσεις, ιδιαίτερα στην Μόσχα. Ο πρόεδρος Γέλτσιν της Ρωσικής ΣΟΣΔ καταδίκασε το πραξικόπημα και κέρδισε λαϊκή υποστήριξη.
Χιλιάδες Μοσχοβίτες βγήκαν να υπερασπιστούν τον Λευκό Οίκο (του Κοινοβουλίου της Ρωσικής Ομοσπονδίας και του Γραφείου του Γέλτσιν), τη συμβολική έδρα της ρωσικής κυριαρχίας. Οι διοργανωτές προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να συλλάβουν τον Γέλτσιν, ο οποίος πραγματοποιούσε αντίσταση στο πραξικόπημα, κάνοντας ομιλίες από την κορυφή ενός άρματος μάχης. Οι ειδικές δυνάμεις που απεστάλησαν από τους ηγέτες του πραξικοπήματος έλαβαν θέσεις κοντά στο Λευκό Οίκο, αλλά οι βουλευτές αρνήθηκαν να εισβάλουν στο κλεισμένο κτίριο. Οι ηγέτες του πραξικοπήματος παρέλειψαν να παρεμβάλουν τα ξένα δελτία ειδήσεων. Έτσι πολλοί Μοσχοβίτες παρακολούθησαν το γεγονός ζωντανά στο CNN. Ακόμη και ο απομονωμένος Γκορμπατσόφ μπόρεσε να μείνει ενήμερος για τις εξελίξεις, μένοντας συντονισμένος στην Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC σε ένα μικρό τρανζίστορ.
Μετά από τρεις μέρες, στις 21 Αυγούστου, το πραξικόπημα κατέρρευσε. Οι διοργανωτές συνελήφθησαν και ο Γκορμπατσόφ αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του. Ωστόσο, η εξουσία του είχε μειωθεί αρκετά.
2016 – Η Κατερίνα Στεφανίδη κατακτά το χρυσό μετάλλιο στον τελικό του επί κοντώ γυναικών των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο με επίδοση 4,85 μ. Μετά από έναν καταπληκτικό αγώνα η Κατερίνα Στεφανίδη χάρισε στην Ελλάδα το 6ο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες: με άλμα στα 4.85 κατέκτησε το Χρυσό μετάλλιο, αφήνοντας 2η με το ίδιο ύψος αλλά παραπάνω αποτυχημένα άλματα την Αμερικανίδα Μόρις και 3η τη ΝεοΖηλανδή Μακ Κάρτνεϊ στα 4.80.
Η Στεφανίδη ξεκίνησε εντυπωσιακά και με σταθερότητα τα άλματα της, περνώντας με την πρώτη τα 4.60 και 4.70 ενώ σε αυτό το ύψος έγινε το μεγάλο ξεκαθάρισμα, καθώς έμειναν έξω οι δύο πρώτες στο Λονδίνο, Σουρ και Σίλβα.
Ένα μικρό λαθάκι στα 4.80 (ύψος που είχε άνετα η Ελληνίδα πρωταθλήτρια) και πέρασε με την 2η προσπάθεια, έφερε για λίγο πρώτη την Νεο Ζηλανδή, ενώ η Μόρις που είχε ένα αποτυχημένο άλμα στα 4.70 ακολουθούσε από κοντά.
Στα 4.85 έγινε η ανατροπή στην κατάταξη, καθώς το πέρασαν με την 2η η Στεφανίδη και η Μόρις, αλλά απέτυχε η ΜακΚάρτνεϊ, που έμεινε στο Χάλκινο.
Πλέον στα 4.90 η Στεφανίδη, έχοντας σίγουρο στο Ασημένιο, ήθελε μην το περάσει η Αμερικανίδα μια προσπάθεια νωρίτερα από εκείνη, και βγαίνοντας “ισόπαλες” (ακόμη και με 3 αποτυχημένα άλματα) να είναι εκείνη που θα ανέβαινε στο ψηλότερο σκαλί.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια δεν μπόρεσε να ισοφαρίσει την επίδοση της στον κλειστό (στο ανοιχτό είχε 4.86) για λεπτομέρειες (στο 1ο και στο 3ο κυρίως άλμα, που έριξε τον πήχυ πέφτοντας). Ούτε όμως και η Μόρις, που απέτυχε στο 3ο της άλμα ελάχιστα να ισοφαρίσει το δικό της εφετινό 4.90. Η Στεφανίδη ήταν Χρυσή Ολυμπιονίκης και κρατώντας την Ελληνική σημαία το πανηγύρισε.
Δείτε την συγκλονιστική προσπάθειά της.
Γεννήσεις
1830 – Λόταρ Μάγερ. O Γιούλιους Λόταρ Μάγερ (Julius Lothar Meyer) ήταν γερμανός χημικός, ο οποίος ανέπτυξε ένα περιοδικό σύστημα ταξινόμησης των χημικών στοιχείων, ανεξάρτητα από τον Μεντελέγεφ. Παρ’ όλο που αρχικά πραγματοποίησε ιατρικές σπουδές, ασχολήθηκε κατά βάση με τη χημεία και με τη φυσική.
Γεννήθηκε στις 19 Αυγούστου 1830 στο Φάρελ του Δουκάτου του Ολδεμβούργου (σήμερα κρατίδιο της Κάτω Σαξωνίας). Γιος γιατρού, σπούδασε αρχικά ιατρική στα Πανεπιστήμια Ζυρίχης και Βίρτσμπουργκ, όπου έλαβε την ειδικότητα του παθολόγου και στη συνέχεια χημεία στα πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης και Μπρεσλάου (σημερινό Βρόκλαβ Πολωνίας). Υπήρξε μαθητής του διακεκριμένου γερμανού χημικού Ρόμπερτ Μπούνσεν (1811-1899), όπως και ο ρώσος ανταγωνιστής του Ντμίτρι Μεντελέγεφ (1834-1907).
Την περίοδο μεταξύ 1876 και1895, ο Λόταρ Μάγερ (το Γιούλιους δεν το χρησιμοποιούσε) υπηρέτησε ως καθηγητής της χημείας στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης (Tübingen). Στο βιβλίο του με τίτλο «Οι σύγχρονες θεωρίες της χημείας» («Die modernen Theorien der Chemie», 1864), στο οποίο πραγματοποίησε μία διαφωτιστική περιγραφή των βασικών αρχών της χημικής επιστήμης, επιχείρησε και μία πρώτη προσπάθεια ταξινόμησης των χημικών στοιχείων με βάση το ατομικό τους βάρος και σχολίασε τη σχέση μεταξύ των ατομικών βαρών των στοιχείων και των ιδιοτήτων τους. Το σημαντικό αυτό έργο του Μάγερ διευρύνθηκε σημαντικά στη συνέχεια και δημοσιεύθηκε σε πολλές εκδόσεις.
Περί το 1868 ο Μάγερ ετοίμασε έναν εκτεταμένο περιοδικό πίνακα, ανάλογο από πολλές απόψεις με αυτόν που ο Μεντελέγεφ εξέδωσε ένα χρόνο αργότερα, τον οποίο δημοσίευσε τελικά το 1870.
1883 – Γκαμπριέλ «Κοκό» Σανέλ (Gabrielle Bonheur “Coco” Chanel, 19 Αυγούστου 1883 – 10 Ιανουαρίου 1971), γνωστή ως Κοκό Σανέλ, ήταν Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας, μία από τις διασημότερες σχεδιάστριες μόδας του 20ού αιώνα. Κηλίδα στην κληρονομιά της παραμένει ο αντισημιτισμός της και η στενή της συνεργασία με τους Ναζί. Κατά τη Γερμανική Κατοχή της Γαλλίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Chanel κατηγορήθηκε για τη συνεργασία της με τους Ναζί. Έπειτα από τον Πόλεμο η Σανέλ ανακρίθηκε για την φιλοναζιστική δράση της, ωστόσο δεν παραπέμφθηκε σε δίκη λόγω της παρέμβασης του Βρετανού Πρωθυπουργού, Winston Churchill. Μεταπολεμικά, έπειτα από πολυετή εξορία στην Ελβετία, επέστρεψε στο Παρίσι για να συνεχίσει την ενασχόλησή της με την μόδα.
Το 1909 άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Παρίσι, με γυναικεία καπέλα. Ίδρυσε τον ομώνυμο οίκο μόδας που παραμένει στην επικαιρότητα μέχρι σήμερα. Το 1923 δημιούργησε το άρωμα «Σανέλ № 5».
Μόνο το όνομά της είναι αρκετό για να οριστεί ένα ζευγάρι παπούτσια, ένα ταγέρ, μία ατζέντα, ένα άρωμα, ένα κόσμημα, μία ολόκληρη εμφάνιση. Προσδίδει πρεστίζ, ποιότητα, άμεμπτο γούστο και αλάνθαστο στυλ. Είναι μια υπογραφή αρτιότητας. Η Κοκό Σανέλ είχε ελάχιστη υπομονή και πολύ ταλέντο. Δεν θα μπορούσε να καταφέρει τίποτα λιγότερο. Η Κοκό Σανέλ ήταν πρωτοποριακή σχεδιάστρια μόδας. Η μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία της, οι εμπνευσμένες γυναικείες μόδες -από τις αντρικές- και η αναζήτηση της πολυτελούς απλότητας, την έκαναν αναμφισβήτητα τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ού αιώνα. Η επιρροή της στην υψηλή ραπτική ήταν τόση, (μέχρι το θάνατό της, στα 87 της, η Γαλλίδα σχεδιάστρια κατόρθωσε να καθιερωθεί ως ο σημαντικότερος και ίσως ο μοναδικός ρυθμιστής της μόδας του 20ού αιώνα), που ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της που αναφερόταν στο περιοδικό TIME ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ό αιώνα.
«Δεν μπήκα στην κοινωνία αυτή επειδή έπρεπε να σχεδιάσω ρούχα. Σχεδίασα ρούχα, ακριβώς επειδή μπήκα στην κοινωνία αυτή. Επειδή ήμουν η πρώτη που έζησε τη ζωή αυτού του αιώνα» είχε πει η ίδια η Σανέλ.
1968 – Νικόλαος Κακλαμανάκης (Βάρκιζα Αττικής, 19 Αυγούστου 1968) είναι Έλληνας αθλητής της ιστιοπλοΐας και δύο φορές Ολυμπιονίκης. Γεννήθηκε στη Βάρκιζα στις 19 Αυγούστου 1968 και ξεκίνησε από πολύ μικρός την ιστιοπλοΐα και στην κατηγορία Μistral. Το 1986 συμμετέχει για πρώτη φορά σε διεθνή αγώνα και παίρνει την τρίτη θέση, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μistral νέων. Το 1989 παίρνει τη δεύτερη θέση στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Φινλανδίας. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης παίρνει την ένατη θέση και στην Ατλάντα το 1996 κατακτά το χρυσό μετάλλιο, όπου παίρνει και την προσωνυμία γιος του ανέμου και ήταν και ο σημαιοφόρος της αποστολής. Στην επόμενη ολυμπιάδα το 2000 στο Σίδνεϊ πήρε την έκτη θέση και ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Το 2004 στην Αθήνα κατέκτησε το δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο, ασημένιο αυτή τη φορά. Μάλιστα, στην Ολυμπιάδα της Αθήνας ήταν αυτός που άναψε την ολυμπιακή φλόγα μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο. Το 1997 πάνω σε μια ιστιοσανίδα έκανε τον διάπλου του Αιγαίου από το Σούνιο στην Κρήτη σε δύο μέρες. Είναι αθλητής του Ν.Ο.Ε..
Θάνατοι
14 – Οκταβιανός Αύγουστος. Ο Αύγουστος (Gaius Iulius Caesar Octavianus Augustus, 23 Σεπτεμβρίου 63 π.Χ. – 19 Αυγούστου 14 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης, ο οποίος ήταν ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας, κυβερνώντας τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από το 27 π.Χ. μέχρι το θάνατό του το 14 μ.Χ. Γεννήθηκε ως Γάιος Οκτάβιος Θουρίνος σε έναν παλιό και πλούσιο κλάδο του πληβείου γένους των Οκταβίων. Ήταν γιος του Γάιου Οκτάβιου Ρούφου ανθυπάτου και της Ατίας Βάλβας, που η μητέρα της Ιουλία η Νεότερη ήταν αδελφή του Ιουλίου Καίσαρα. Ήταν λοιπόν μικρανιψιός του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος τον υιοθέτησε και τον όρισε κληρονόμο του· έτσι έλαβε το επώνυμο (nomen) αυτού: Ιούλιος Καίσαρ, αλλά είχαν το ίδιο μικρό όνομα (praenomen): Γάιος, έτσι ο περίγυρός του, για να μην τον συγχέει με τον θείο του, τον αποκαλούσε Οκταβιανό (μικρό Οκτάβιο). Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ δολοφονήθηκε το 44 π.Χ., ο Οκταβιανός, ο Μάρκος Αντώνιος και ο Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος σχημάτισαν τη Δεύτερη Τριανδρία για να τιμωρήσουν τους δολοφόνους του Καίσαρα. Μετά τη νίκη τους στη μάχη των Φιλίππων, χώρισαν τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία μεταξύ τους και κυβέρνησαν ως στρατιωτικοί δικτάτορες[22]. Η Τριανδρία τελικά διαλύθηκε εξαιτίας των ανταγωνιστικών φιλοδοξιών των μελών της. Ο Λέπιδος οδηγήθηκε στην εξορία και καθαιρέθηκε από τη θέση του, ενώ ο Αντώνιος αυτοκτόνησε μετά την ήττα του στη ναυμαχία του Ακτίου από τον Οκταβιανό το 31 π.Χ.
Μετά την κατάρρευση της Δεύτερης Τριανδρίας, ο Αύγουστος αποκατέστησε την προς τα έξω εικόνα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, εμπιστευόμενος την κυβερνητική εξουσία στη Ρωμαϊκή Σύγκλητο. Ωστόσο στην πράξη παρέμενε απόλυτος μονάρχης. Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να οριστικοποιηθεί το θεσμικό πλαίσιο, διαμέσου του οποίου ένα πρώην δημοκρατικό κράτος μετατράπηκε σε μοναρχία, οδηγώντας στην ίδρυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η ιδιότητα του αυτοκράτορα δεν ήταν ποτέ ένα δημόσιο αξίωμα, όπως αυτό του δικτάτορα, στο οποίο ο Καίσαρ και ο Σύλλας είχαν ανέλθει στο παρελθόν. Μάλιστα ο Οκταβιανός αρνήθηκε, όταν ο ρωμαϊκός λαός τον προέτρεψε να γίνει δικτάτορας.[23] Δια νόμου ο Οκταβιανός απέκτησε ένα σύνολο από εξουσίες, που του προσέφερε δια βίου η Σύγκλητος, όπως του τριβούνου των πληβείων (tribunus plebis) και του τιμητή (censor). Ήταν επίσης ύπατος (consul) μέχρι το 23 π.Χ.[24] και ανθύπατος (proconsul). Την ισχύ του υποστήριξαν η οικονομική ενίσχυση, που προήλθε από τους πολέμους και τις κατακτήσεις, η οικοδόμηση σχέσεων πατρωνίας σε όλα τα μήκη της αυτοκρατορίας, η πίστη που έδειχναν στο πρόσωπό του ο στρατός και οι βετεράνοι, οι εξουσίες που απέρρεαν από τα πολλά αξιώματα, που του προσέφερε η Σύγκλητος και ο σεβασμός του απλού λαού. Ο άγρυπνος έλεγχος που ο Αύγουστος ασκούσε στην πλειοψηφία των ρωμαϊκών λεγεώνων, αποτελούσε ένα μέσο επιβολής απέναντι στη Σύγκλητο, που του επέτρεπε να κατευθύνει τις αποφάσεις της.
1936 – Εκτελείται από τους Φαλαγγίτες του Φράνκο ο ποιητής και θεατρικός συγγραφέας Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Από τις 19 Αυγούστου του 1936, που ο Ισπανός ποιητής και δραματουργός Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα εκτελέστηκε, ο θάνατός του παρέμενε έως τώρα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της πρόσφατης ισπανικής ιστορίας. Μέλος μιας από τις μυθικές παρέες στις οποίες όλοι θα θέλαμε να ανήκουμε, έστω για ένα βράδυ, άντε για ένα και μόνο ποτήρι – Λόρκα, Μπουνιουέλ, Πικάσο, Νταλί, Μιρό και δεν συμμαζεύεται – ο δολοφονηθείς από τους Φαλλαγίτες μέγιστος ισπανός ποιητής αγαπήθηκε όσο λίγοι στη χώρα μας. Όχι μόνο, νομίζω, λόγω ιδιοσυγκρασίας – μεσογειακό ταμπεραμέντο, τοπία γνώριμα, ελιές κι αμπέλια – και λόγω στοιχείων δημοφιλούς φοκλόρ – ταυρομαχίες, ντουέντε, πάθος κλπ. O Λόρκα έχει συλλάβει σε βάθος και αποδώσει συγκλονιστικά μια έννοια γνώριμη περισσότερο σε μας, τους ευρισκόμενους πέριξ της λεκάνης της Μεσογείου, καθώς και σε κάποιους μακρινούς μας συγγενείς στη Νότιο Αμερική: αυτήν του ξαφνικού και πρόωρου θανάτου, αυτού που τελικώς υπήρξε και δική του μοίρα. Όχι πως αυτός δεν υφίσταται και αλλού. Aλίμονο, το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι παντού το ίδιο. Όμως κάτω από το κάθετο κίτρινο φως ορισμένων τόπων να του αποστερεί το μυστήριο ή το διφορούμενο που δίνει η ομίχλη το ημίφως ή οι μακρές μεταβάσεις από τα φως στο σκότος, ο θάνατος γίνεται πραγματικότητα ακόμη πιο αναπόδραστη: ούτε φαντάσματα, ούτε στοιχειωμένα κάστρα. Άντε πού και πού κανένας δροσουλίτης.
1975 – Χριστόφορος Θεοφίλου. Σούπερ σταρ της επαγγελματικής πάλης (κατς), που πρόσφερε ώρες χαράς και ξεγνοιασιάς στους δοκιμαζόμενους από το οικονομικό κραχ Αμερικανούς. Ο Τζιμ Λόντος (Jim Londos) γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου 1897 στο Κουτσοπόδι του Άργους ως Χριστόφορος Θεοφίλου και ήταν το μικρότερο από τα 13 παιδιά της οικογένειάς του. Η μητέρα του ήθελε να γίνει ιερέας, ενώ ο πατέρας του τον ονειρευόταν στρατιωτικό. Ο ίδιος προτίμησε να γίνει μετανάστης και σε ηλικία μόλις 13 ετών εγκατέλειψε το σπίτι του, ταξίδεψε στην Αμερική κι έπιασε δουλειά ως λαντζέρης σ’ ένα εστιατόριο της Νέας Υόρκης.
Η ιδέα να ασχοληθεί με την πάλη τού δημιουργήθηκε όταν βρέθηκε τυχαία σ’ έναν αγώνα, καθώς «εξερευνούσε» τους δρόμους του Μανχάταν, λίγες ημέρες μετά την άφιξή του. Με τα πρώτα χρήματα που κέρδισε από τη δουλειά του, γράφτηκε σ’ ένα προπονητήριο και άρχισε να μαθαίνει τα μυστικά του αθλήματος. Πολύ σύντομα, προσέλκυσε το ενδιαφέρον των οργανωτών αγώνων, καθώς διέφερε απ’ όλους τους άλλους παλαιστές. Ήταν μικρόσωμος και χωρίς κανένα ψεγάδι τερατομορφίας, ενώ διέθετε δύναμη, ευκινησία, ευστροφία και πονηριά. Αυτή η διαφορετικότητά του ταύτιζε τους θεατές μαζί του, στο ρόλο του «καλού» που μάχεται και τελικά νικάει τον γιγαντόσωμο «κακό» αντίπαλό του. Δεκάδες χιλιάδες κόσμου συνέρεαν σε κάθε αγώνα του για να παρακολουθήσουν τα κατορθώματά του και να απολαύσουν τις θεαματικές λαβές και τα «αεροπλανικά» του.
Ο Τζιμ Λόντος -προσωνύμιο που του δόθηκε από τον αθλητικογράφο Ρόσκο Φόσετ, έπειτα από μία νίκη του στην ομιχλώδη αρένα «Λονδίνο» (London) του Πόρτλαντ- υπήρξε από τους πρωτεργάτες τους είδους της πάλης που αργότερα έγινε γνωστό διεθνώς ως «κατς». Στις 8 Ιουνίου του 1930 ανακηρύχθηκε από την Ομοσπονδία Πάλης της Πολιτείας της Νέας Υόρκης παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων βαρών, τίτλο που κράτησε έως το 1946, οπότε και αποσύρθηκε. Σε αυτά τα 16 χρόνια έδωσε περισσότερους από 2.500 αγώνες και ηττήθηκε σε λιγότερους από δέκα! Οι Έλληνες τον απολάμβαναν κατά καιρούς στο Παναθηναϊκό Στάδιο, όταν ερχόταν για να κατατροπώσει τον Κβαριάνι, τον Μεμέτ Αλή, τον Βάντερβαλντ και το 1959 (στα 64 χρόνια του!) κάποιον άγγλο παλαιστή τριάντα χρόνια νεότερό του…
Η λαμπρή πορεία του στα ρινγκ υπήρξε ιδιαίτερα προσοδοφόρα για τον Λόντο. Αλλά και ο ίδιος υπήρξε γενναιόδωρος, προσφέροντας σημαντικά χρηματικά ποσά για τα ελληνόπουλα που έμειναν ορφανά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πέθανε στην Καλιφόρνια στις 19 Αυγούστου 1975, από ανακοπή καρδιάς.
2016 – Ντόναλντ Χέντερσον. Αμερικανός επιδημιολόγος, πρώην επικεφαλής της ομάδας του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) που εξάλειψε την ευλογιά, ασθένεια από την οποία πέθαναν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Ο Ντόναλντ Έινσλι Χέντερσον γεννήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 1928 στο Λέικγουντ του Οχάιο. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός και η μητέρα του νοσοκόμα. Σπούδασε ιατρική κι έκανε μεταπτυχιακό στη δημόσια υγεία στο ονομαστό πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς.
Τη δεκαετία του ‘50 εργάστηκε στα ομοσπονδιακά Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) και στη συνέχεια ανέλαβε υπεύθυνος της εκστρατείας εμβολιασμού του ΠΟΥ, που οδήγησε στην οριστική εξάλειψη της ευλογιάς στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η ευλογιά είναι μία μολυσματική, ιογενής ασθένεια, άκρως μεταδοτική, που μπορεί να αποβεί θανατηφόρα. Χαρακτηριστικό της είναι τα κόκκινα εξανθήματα στο δέρμα που μετατρέπονται σε κύστες. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από την ασθένεια, η οποία ευθύνεται για την εξολόθρευση ολόκληρων ομάδων αυτοχθόνων στην Αμερική, την Αφρική και την Ασία. Το τελευταίο κρούσμα στον κόσμο καταγράφηκε στη Σομαλία το 1977. Η ευλογιά είναι η μοναδική ασθένεια του ανθρώπου που έχει εξαλειφθεί και η συμβολή του Χέντερσον ήταν καθοριστική.
