.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
17 Δεκεμβρίου 2024
Είναι η 351η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο
Υπολείπονται 14 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:35 – Δύση ήλιου: 17:07 – Διάρκεια ημέρας: 9 ώρες 32 λεπτά
🌖 Σελήνη 16.9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Δανιήλα, Δανιέλα, Δανιήλ, Δανιήλο, Δανιέλο, Ανανία, Νίνο, Αζαρία, Μισαήλ, Διονύσιο, Διονύση, Νύση, Ντένη, Διονυσία, Διονυσούλα, Νύσα, Ντενίζ, Ντενίς, Ίακχο και Ίακχη.
Γεγονότα
1865 – Κάνει πρεμιέρα η «Ημιτελής Συμφωνία» του Σούμπερτ. Ανολοκλήρωτο συμφωνικό έργο του Φραντς Σούμπερτ (1797-1831), σύμφωνα με την πλειονότητα των μουσικολόγων. Υπάρχει και η αντίθετη άποψη, που θεωρεί το έργο ολοκληρωμένο. Ο πρωτότυπος τίτλο του είναι Συμφωνία αρ. 8 σε Σι ελάσσονα και φέρει τον αριθμό 759 στον κατάλογο Ντόιτς με τα έργα του σπουδαίου αυστριακού συνθέτη. Παρά τις διιστάμενες απόψεις, η Ημιτελής Συμφωνία παραμένει ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα στον χώρο της συμφωνικής μουσικής.
Το 1822 ήταν μια μεστή χρονιά για τον Σούμπερτ, παρά τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Συνέθεσε πολλά και αξιόλογα έργα (Λειτουργία σε λα ύφεση, Φαντασία του Οδοιπόρου, λίντερ σε ποίηση Γκέτε, Ένγκελχαρτ, Μπρούχμαν και Σόμπερ), ενώ σε προσωπικό επίπεδο συμφιλιώθηκε με τον υπερπροστατευτικό πατέρα του, με τον οποίον τα είχε «τσουγκρίσει» πριν από τέσσερα χρόνια. Στις 30 Οκτωβρίου άρχισε να συνθέτει τη Συμφωνία σε Σι ελάσσονα, που δημιούργησε αμφισβητήσεις, προβλήματα και δίχασε τους ιστορικούς της μουσικής.
Ονομάστηκε «Ημιτελής» επειδή αποτελείται από δύο μέρη (Allegro moderato – Andante con moto) αντί των τεσσάρων μιας συνηθισμένης συμφωνίας του καιρού του. Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες, όπως ότι ο Σούμπερτ δεν μπόρεσε να εμπνευστεί περισσότερα μέρη, ισάξια με τα δύο πρώτα ή ότι ολοκλήρωσε το έργο, αλλά τα δύο τελευταία μέρη χάθηκαν ή ακόμη ότι συνήθιζε να αρχίζει μία σύνθεση, να την ξεχνάει σ’ ένα συρτάρι και να καταπιάνεται με μια νέα. Πάντως, υπάρχει ένα προσχέδιο «σκέρτσο» για την αρχή του τρίτου μέρους, με βάση το οποίο διάφοροι συνθέτες επιχείρησαν να τη συμπληρώσουν, χωρίς όμως επιτυχία.
Το ερώτημα αν τελικά πρόκειται για ανολοκλήρωτη συμφωνία ή όχι δημιούργησε το γεγονός ότι ο Σούμπερτ την προσέφερε και την αφιέρωσε στη Μουσική Εταιρεία της Στυρίας για την τι που του είχε κάνει ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο μέλος της. Οι μουσικολόγοι, λοιπόν, που αντιτίθενται στο όρο «Ημιτελής», προβάλλουν το επιχείρημα ότι θα ήταν αδιανόητο ο συνθέτης να προσφέρει σε ένα μουσικό ίδρυμα ένα ατελές έργο του. Έτσι, οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι ο συνθέτης την είχε συλλάβει στη μορφή που την παρουσίασε, δηλαδή με μόνο δύο μέρη.
Η πρεμιέρα του έργου δόθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1865 στη Βιέννη, 34 χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του συνθέτη. Η Ημιτελής παρουσιάζεται εξαιρετικά σκοτεινή με έντονα δραματικά στοιχεία και διαμετρικά διαφορετική από τις υπόλοιπες συμφωνίες του συνθέτη. Γι’ αυτό θεωρείται ως η πρώτη ρομαντική συμφωνία του Σούμπερτ.
1903 – Στις 10:35 π.μ. στη Βόρειο Καρολίνα πραγματοποιείται από τους αδελφούς Όρβιλ και Γουίλμπορ Ράιτ η πρώτη πτήση παγκοσμίως με μηχανοκίνητο αεροπλάνο. Η πτήση τους διαρκεί 1 λεπτό, καλύπτοντας 850 πόδια. (Ημέρα της Αμερικανικής Αεροπορίας). Το πρωί της 17ης Δεκεμβρίου του 1903, οι αδελφοί Όρβιλ και Γουίλμπορ Ράιτ έμελλε να αλλάξουν μια για πάντα τον ρου της ανθρώπινης ιστορίας. Τα δύο αδέλφια, που εργάζονταν ως κατασκευαστές ποδηλάτων, πραγματοποίησαν την ιστορική εκείνη μέρα, στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ, την πρώτη πτήση με μηχανοκίνητο αεροπλάνο. Η πτήση δε διήρκεσε παραπάνω από 12 δευτερόλεπτα, με τον Όρβιλ Ράιτ να καλύπτει μέσω αέρος απόσταση 37 μέτρων. Ο πιλότος διάνυσε δηλαδή μια απόσταση μικρότερη από το μήκος ενός Airbus Α320 ή ενός Boeing 747.
1915 – Οι Γάλλοι καταλαμβάνουν το Καστελόριζο, στην προσπάθειά τους να πείσουν την κυβέρνηση των Αθηνών να πάρει μέρος στον πόλεμο στο πλευρό τους. (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος) Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Γάλλοι κατέλαβαν το νησί και το διατήρησαν στην κατοχή τους μέχρι το 1921, οπότε και το μεταβίβασαν στους Ιταλούς. Από τότε άρχισε η περίοδος της μετανάστευσης των κατοίκων προς τη Ρόδο, τον Πειραιά, αλλά και την Αίγυπτο, την Αμερική και την Αυστραλία. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Καστελόριζο ήταν από νωρίς βάση πολεμικών επιχειρήσεων των συμμαχικών δυνάμεων. Την επομένη της συνθηκολόγησης των Ιταλών τον Σεπτέμβριο του 1943 οι Βρετανοί κατέλαβαν το νησί με συνέπεια να βομβαρδιστεί ανηλεώς από τους Γερμανούς, που κατέστρεψαν σχεδόν ολοσχερώς τους οικισμούς με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να φύγουν για μια ακόμη φορά.
1967 – Ιδρύεται η Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών «Ρήγας Φεραίος», μετέπειτα ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, η νεολαιϊστικη οργάνωση του ΚΚΕ (εσ.). Ο Ρήγας Φεραίος (1967-1999) ήταν η οργάνωση νεολαίας του ΚΚΕ εσωτερικού. Ιδρύθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1967, ως Πανελλήνια Αντιδικτατορική Οργάνωση Σπουδαστών (ΠΑΟΣ) “Ρήγας Φεραίος”, κυρίως από πρώην μέλη της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη και μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, τοποθετήθηκε υπέρ του ΚΚΕ εσωτερικού. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση και εκατοντάδες μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν, ενώ οι καταδίκες των μελών του αθροίζονται σε πολλούς αιώνες. Παράλληλα η συμβολή του “Ρήγα Φεραίου” στην ανάπτυξη του μαζικού αντιδικτατορικού κινήματος ήταν ιδιαιτέρως σημαντική, ενώ επίσης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην δημιουργία των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα. Οι πλατιές αυτές συλλογικότητες, που αποτελούνται από φοιτητές που αναζητούν τρόπους συλλογικής αντιδικτατορικής δράσης, θα δράσουν δημόσια στις σχόλες τους και μέσα στα αμφιθέατρα διεκδικώντας τη δυνατότητα για δημόσιες συγκεντρώσεις και συζήτησης,ενώ προφυλάσσουν τον παράνομο οργανωτικό τους ιστό.
Στις γραμμές της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος διαμορφώθηκε πλειοψηφούσα αριστερή πτέρυγα, η οποία είχε αναφορές στον κριτικό μαρξισμό που εκπροσωπούσαν θεωρητικοί όπως ο Νίκος Πουλαντζάς και ο Λουί Αλτουσέρ καθώς επίσης και σε γεγονότα διεθνούς εμβέλειας όπως ο Γαλλικός Μάης του ’68 και η Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα. Η πτέρυγα αυτή διαφωνούσε με τις πολιτικές και στρατηγικές επιλογές του κόμματος.
Μετά την εκλογική αποτυχία του 1977, η αριστερή πτέρυγα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος όξυνε την κριτική της τονίζοντας πως η δημιουργία του εκλογικού σχήματος της Συμμαχίας Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων με τα θολά, μετριοπαθή και ετερόκλητα χαρακτηριστικά της, αποτελούσε την κύρια αιτία της εκλογικής συρρίκνωσης. Η εσωτερική κρίση οξύνθηκε μέχρι τις παραμονές της σύγκλισης της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της οργάνωσης, την οποία η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού δεν αναγνώρισε. Όσοι συμμετείχαν σε αυτή διαγράφτηκαν από την κομματική ηγεσία (65%-70% της οργάνωσης). Οι διαγραφέντες ίδρυσαν ξεχωριστή οργάνωση με τον τίτλο ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος – Β΄ Πανελλαδική.
Κατά τη διάσπαση του 1987, όταν η πλειοψηφία του ΚΚΕ εσωτερικού ίδρυσε την Ελληνική Αριστερά (ΕΑΡ), ο Ρήγας Φεραίος αποτέλεσε νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά. Τα επόμενα χρόνια συρρικνώθηκε και το 1999, τα λίγα μέλη που είχαν απομείνει επέλεξαν να μετονομαστούν σε Νεολαία Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς (ΑΚΟΑ).
Ο Ρήγας Φεραίος εξέδιδε τον Θούριο. Ανάμεσα στους κατά καιρούς γραμματείς της οργάνωσης ήταν οι Κώστας Κωσταράκος, Γιάννης Βούλγαρης, Μάνος Σωτηριάδης, Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Μιχάλης Σαμπατακάκης κ.ά.
Γεννήσεις
1900 – Κατίνα Παξινού. Γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1900 στον Πειραιά. Κόρη μεγαλοαστικής οικογένειας, και συγκεκριμένα του αλευροβιομήχανου Βασίλη Κωνσταντόπουλου και της Ελένης Μαλανδρίνου, φοίτησε αρχικά στη Σχολή Χιλ. Ακολούθησε η Σχολή Καλογραιών της Τήνου. Λόγω του ζωηρού της χαρακτήρα φοίτησε εσώκλειστη σε σχολείο της Ελβετίας. Σπούδασε μουσική και τραγούδι στο Ωδείο της Γενεύης καθώς και σε άλλες αντίστοιχες σχολές στη Βιέννη και στο Βερολίνο. Παντρεύτηκε τον βιομήχανο Παξινό, και απέκτησε μαζί του δύο κόρες (αργότερα η πρώτη πέθανε). Άρχισε από πολύ νωρίς την καλλιτεχνική σταδιοδρομία της και γρήγορα διακρίθηκε για το αληθινό ταλέντο της και την αγάπη στην τέχνη της. Ο πρώτος της σημαντικός ρόλος ήταν της Βεατρίκης, στην ομώνυμη όπερα Αδελφή Βεατρίκη, που την έγραψε ειδικά γι’ αυτήν ο Δημήτρης Μητρόπουλος και η οποία ανέβηκε το 1920 στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ο πρώτος θεατρικός ρόλος της στην πρόζα ήταν το 1929, στο θέατρο Κοτοπούλη, στο Γυμνή γυναίκα (La femme nue) του Ζορζ Μπατάιγ, που την καθιέρωσε και ως πρωταγωνίστρια δραματικών ρόλων.
Το 1931 συνεργάστηκε με τον κορυφαίο Έλληνα ηθοποιό Αιμίλιο Βεάκη με τον οποίο εισχώρησε στον συνεταιρικό θίασο του Αλέξη Μινωτή, τον οποίο και παντρεύτηκε και που μαζί του συνεργάστηκε αποδοτικά από το 1932 μέχρι το 1940, χρονιά που έγινε μόνιμο μέλος του Εθνικού Θεάτρου. Με τη Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου εμφανίσθηκε στο Λονδίνο, στη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο.
Κατά την περίοδο του πολέμου εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ όπου και εμφανίσθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Όμως, το έργο που την επέβαλε σε διεθνή κλίμακα και που της χάρισε στις 2 Μαρτίου του 1944 το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου, από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου, ήταν το Για ποιον χτυπά η καμπάνα, όπου υποδυόταν τον ρόλο της φλογερής πατριώτισσας της Ισπανίας, Πιλάρ. Ήταν η πρώτη μη Αμερικανίδα ηθοποιός που τιμήθηκε με Όσκαρ, όπως και η πρώτη από την Ελλάδα. Το 1947 βραβεύτηκε με το βραβείο Κοκτώ για το κινηματογραφικό έργο Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα.
Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1952 και άρχισε ξανά τις εμφανίσεις της στο Εθνικό Θέατρο με τον Αλέξη Μινωτή, όπου ανέβασε Χένρικ Ίψεν και Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, αλλά με κύριο πλέον ενδιαφέρον στις παραστάσεις αρχαίων θεατρικών έργων. Απέδωσε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στα έργα: Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα, Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Φρίντριχ Ντύρενματ, Η τρελή του Σαγιό του Ζαν Ζιρωντού, Ταξίδι μακριάς ημέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο’ Νηλ. Επίσης, έλαβε μέρος στα διάφορα φεστιβάλ της δεκαετίας του ’50 στις παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο. Παράλληλα, εμφανίστηκε και στις ταινίες Ο κύριος Αρκάντιν του Όρσον Γουέλς και Ο Ρόκο και τ’ αδέλφια του του Λουκίνο Βισκόντι (1960). Με τον Όρσον Γουέλς είχε συνεργαστεί και στη Δίκη (The Trial, 1962), αλλά η σκηνή στην οποία εμφανίστηκε η Παξινού τελικά κόπηκε. Παρότι η σκηνή δεν υπάρχει στην τελική μορφή της ταινίας, η Ελληνίδα ηθοποιός αναφέρεται στους τίτλους.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας η Κατίνα Παξινού και ο Αλέξης Μινωτής συγκρότησαν δικό τους θίασο όπου και ανέβασαν μεταξύ άλλων τα έργα: Ματωμένος γάμος του Λόρκα, Η Ήρα και το παγόνι του Σον Ο’Κέισι, Οι παλαιστές του Στρατή Καρρά κ.ά. Η τελευταία της παράσταση στο θέατρο ήταν στο ρόλο της μάνας στο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ Μάνα κουράγιο και στον κινηματογράφο Το νησί της Αφροδίτης (1969).
Γενικά, η Κατίνα Παξινού είχε πολύ πλούσιες εκφραστικές δυνατότητες που της επέτρεπαν να ερμηνεύει όχι με δυσκολία δραματικούς ρόλους κάθε θεατρικού ύφους, από την αρχαία ελληνική τραγωδία μέχρι το “μπρεχτικό” θέατρο. Επίσης, η μουσική της καλλιέργεια της επέτρεπε να χρωματίζει τη φωνή της ώστε ν΄ αναδεικνύεται η εκφραστικότητα και η ευαισθησία έντονα καθώς και ο μελωδικός ρυθμός του ποιητικού λόγου. Η Κατίνα Παξινού έγραψε, επίσης, και μουσική για την τραγωδία Οιδίπους τύραννος.
Προσβλήθηκε από καρκίνο καλπάζουσας μορφής, ήδη από το 1969, γνωρίζοντας για την ασθένειά της. Η συμμετοχή της στην ταινία Το νησί της Αφροδίτης ήταν, ουσιαστικά, μία αναμέτρηση με τα όριά της. Έπαιξε στην ταινία υπομένοντας φρικτούς πόνους. Αργότερα, για την παράσταση Μάνα κουράγιο, έβγαινε κάθε βράδυ στη σκηνή σέρνοντας ένα ολόκληρο και βαρύ κάρο. Το καλοκαίρι του 1972, η Κατίνα Παξινού εμφανίζεται, για τελευταία φορά, στο θέατρο της Επιδαύρου, όχι ως ηθοποιός, πράγμα που δεν εμπόδισε το κοινό να υποκλιθεί χειροκροτώντας όρθιο την μεγάλη ιέρεια της Τέχνης, η οποία έφυγε από καρκίνο, στις 22 Φεβρουαρίου 1973.
1905 – Σίμο Χέιχε. (Simo ”Simuna” Häyhä, 17 Δεκεμβρίου 1905 – 1 Απριλίου 2002), αποκαλούμενος από τους Σοβιετικούς και Λευκός Θάνατος (ρωσικά Белая смерть (μπιέλαγια σμιέρτ’), φινλανδικά Valkoinen Kuolema (φαλκόινεν κουόλεμα), ήταν Φινλανδός ελεύθερος σκοπευτής, ήρωας του ρωσοφινλανδικού πολέμου του ’39. Χρησιμοποιούσε απλό τυφέκιο χωρίς ειδική σκοπευτική διόπτρα και είχε το μεγαλύτερο βεβαιωμένο αριθμό επιτυχημένων βολών ως ελεύθερος σκοπευτής από όλους τους σκοπευτές όλων των κύριων πολέμων. Θεωρείται εθνικός ήρωας στη Φινλανδία.
Γεννήθηκε στην κωμόπολη Ραουτγέρβι, κοντά στα Ρωσο-Φινλανδικά σύνορα, στις 17 Δεκεμβρίου 1905. Αρχικά απασχολήθηκε σε αγροτικές εργασίες και τις ελεύθερες ώρες του άρεσε να κυνηγά ελάφια. Στα 20 χρόνια του κατατάχτηκε στην Εθνοφυλακή και γρήγορα ξεχώρισε για τις σκοπευτικές του επιδόσεις.
Όταν οι Σοβιετικοί εισέβαλαν στη Φινλανδία στις 30 Νοεμβρίου 1939, ως απόρροια του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ (23 Αυγούστου 1939) και κατά παράβαση των διμερών συμφωνιών, ο Χέιχε υπηρέτησε ως ελεύθερος σκοπευτής και αμέσως απέδειξε τις αναμφισβήτητες ικανότητές του. Μέσα σε λιγότερο από 100 μέρες έστειλε στον άλλο κόσμο 505 ρώσους στρατιώτες, προκαλώντας χάος στον Κόκκινο Στρατό.
1936 – Πάπας Φραγκίσκος. Ο Πάπας Φραγκίσκος (λατινικά: Franciscus), κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο (17 Δεκεμβρίου 1936, Μπουένος Άιρες), είναι Αργεντίνος ιερέας και ο 266ος Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Εξελέγη στις 13 Μαρτίου 2013. Το όνομα που επέλεξε ήταν προς τιμήν του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης. Είναι ο πρώτος Πάπας από την Λατινική Αμερική, αλλά και από την Αμερική γενικότερα, καθώς επίσης και ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας.
Πριν την εκλογή του ως Πάπα, υπηρετούσε ως καρδινάλιος. Ήταν αρχιεπίσκοπος Μπουένος Άιρες από το 1998. Αναδείχτηκε καρδινάλιος το 2001.
Ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου του 1936 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής από Ιταλούς γονείς. Μετά τις σπουδές του στη σχολή στο Βίλα Ντεβότο, εντάχθηκε στο τάγμα των Ιησουιτών στις 11 Μαρτίου του 1958. Ο Μπεργκόλιο έλαβε πανεπιστημιακό τίτλο στη φιλοσοφία από το Κολέγιο Μάξιμο Σαν Χοσέ στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν και στη συνέχεια δίδαξε λογοτεχνία και ψυχολογία στο Κολέγιο της Ιμακουλάδα (Αμώμου Συλλήψεως) στη Σάντα Φε και στο Κολέγιο του Σαλβαδόρ (Σωτήρος) στο Μπουένος Άιρες. Χειροτονήθηκε ιερέας στις 13 Δεκεμβρίου του 1969 από τον αρχιεπίσκοπο Χοσέ Ραμόν Καστελλάνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική και Θεολογική Σχολή του Σαν Μιγκέλ. Ο Μπεργκόλιο υπηρέτησε ως διδάσκαλος των δοκίμων και δίδασκε ως θεολόγος.
Κατά τη δεύτερη ημέρα του κονκλαβίου του 2013, μετά από την παραίτηση του Βενεδίκτου ΙΣΤ΄, εξελέγη Πάπας. Αν και δεν είναι ο πρώτος μη Ευρωπαίος Πάπας (ο Γρηγόριος ο τρίτος, συριακής καταγωγής, διετέλεσε Πάπας από το 731 έως το 741), είναι ο πρώτος Νοτιοαμερικανός Πάπας.
Θάνατοι
1273 – Τζαλαλουντίν Ρουμί. Ο Τζελαλεντίν Ρουμί (30 Σεπτεμβρίου 1207 – 17 Δεκεμβρίου 1273), γνωστός κυρίως ως Ρουμί, ήταν Πέρσης σουνίτης μουσουλμάνος ποιητής, νομικός, ουλεμάς, θεολόγος και μυστικιστής των Σούφι. Η επιρροή του Ρουμί ξεπερνά τα εθνικά σύνορα και διαιρέσεις: Ιρανοί, Τατζίκοι, Τούρκοι, Καππαδόκες, Παστούν, άλλοι μουσουλμάνοι της Κεντρικής Ασίας και οι μουσουλμάνοι της Νότιας Ασίας έχουν εκτιμήσει ιδιαίτερα την πνευματική κληρονομικά του κατά τους τελευταίους επτά αιώνες.
Τα σπουδαιότερα έργα του είναι το “Ντιβάν”, συλλογή λυρικών ποιημάτων και το “Μεσνεβί” (δίστιχα) που περιέχει 40.000 δίστιχα σε ηθικά και ασκητικά θέματα, μέσα από μυστικισμό και αλληγορίες. Δεν είναι γνωστό πότε γράφτηκε το “Μεσνεβί”. Πιστεύεται ότι άρχισε να γράφεται το 1258 και τελείωσε το 1273 λίγο πριν το θάνατο του Ρουμί. Ίδρυσε το σουφικό τάγμα των Μεβλεβήδων.
1830 – Σιμόν Ντε Μπολιβάρ (ισπανικά: Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios, 24 Ιουλίου 1783 – 17 Δεκεμβρίου 1830), γνωστός απλά ως Σιμόν Μπολίβαρ, ήταν ηγέτης διαφόρων κινημάτων ανεξαρτησίας σε όλη τη Νότια Αμερική, συλλογικά γνωστά ως Πόλεμος του Μπολίβαρ.
Ως ηγέτης στον αγώνα για ανεξαρτησία για τις περιοχές που σήμερα αποτελούν τη Βενεζουέλα, την Κολομβία, τον Ισημερινό, το Περού, τον Παναμά και τη Βολιβία, θεωρείται σημαντικός ήρωας σε αυτές τις χώρες, καθώς και στην υπόλοιπη ισπανόφωνη Αμερική.
Το 1802 παντρεύτηκε την Μαρία Τερέσα Ροδρίγκες ντελ Τόρο ι Αλάισα. Όταν η σύζυγός του πέθανε από κίτρινο πυρετό λιγότερο από έναν χρόνο αργότερα, ο Μπολίβαρ δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά.
Είναι γνωστός με τον παρατσούκλι El Libertador, Ο Ελευθερωτής, και ως ο Τζωρτζ Ουάσινγκτον της Νότιας Αμερικής για τον ηγετικό του ρόλο στα πιο πάνω κινήματα ανεξαρτησίας, όπως ο Ουάσινγκτον ήταν αυτός που οδήγησε σε ανεξαρτησία τις Ηνωμένες Πολιτείες.
1887 – Νικόλαος Σαρίπολος. Γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1817. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Λάρνακα και η μητέρα του ήταν η Χρυσηίδα (Τσικινέττα) Πελενδρίδη, κόρη πλουσίων προυχόντων από τη Λεμεσό. Μετά την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, οι οθωμανικές αρχές δήμευσαν την περιουσία του πατέρα του, λόγω της επαναστατικής δράσης του, και έτσι η οικογένεια αναγκάστηκε να φύγει από την Κύπρο και εγκαταστάθηκε στην Τεργέστη. Ο Σαρίπολος, αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στη Σχολή της Ελληνικής Κοινότητας της Τεργέστης, πήγε στο Παρίσι το 1836, όπου αφού έλαβε τα απολυτήρια των θεωρητικών και θετικών σπουδών (1837, 1838), γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Παρισιού. Την περίοδο εκείνη μετέβαλε το επώνυμο του. Τελικά μετεγγράφη στην Νομική Σχολή και μετά το πέρας των σπουδών του ανακηρύχθηκε Διδάκτωρ της Νομικής το 1844.
Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε ως ιδιαίτερος γραμματέας του Πρωθυπουργού Ιωάννη Κωλέττη. Το 1846, διορίστηκε υφηγητής στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και δύο μήνες μετά έκτακτος καθηγητής του Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου. Το 1852 απολύθηκε από το Πανεπιστήμιο εξαιτίας της πολιτικής δραστηριότητάς του και ασχολήθηκε με την ενεργό δικηγορία. Από το 1854 μέχρι το 1860 υπήρξε νομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Εσωτερικών. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών επανήλθε το 1862 οπότε διορίστηκε τακτικός καθηγητής του Εθνικού Δικαίου, τον επόμενο χρόνο έγινε τακτικός καθηγητής της ποινικής επιστήμης και το 1867 του Συνταγματικού και του Διεθνούς Δικαίου. Στο Πανεπιστήμιο παρέμεινε μέχρι το 1875.
Πήρε μέρος στην Β΄ εν Αθήναις Εθνική Συνέλευση (1862-1864) ως πληρεξούσιος του Πανεπιστημίου και των ελληνικών παροικιών. Το διάστημα αυτό εργάστηκε για τη σύνταξη του τελικού σχεδίου του Συντάγματος του οποίου ήταν και εισηγητής. Για τη συνολική του προσφορά στη νομική επιστήμη διετέλεσε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας των Παρισίων και της Βασιλικής Ακαδημίας του Βελγίου.
Παντρεύτηκε το 1847 και απέκτησε εννέα παιδιά.
Το συγγραφικό του έργο υπήρξε πλούσιο και πολυσχιδές. Έγραψε πολλές νομικές και ιστορικές μελέτες ενώ ασχολήθηκε και με την ποίηση.
Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν από τη σύζυγό του τα Αυτοβιογραφικά «Απομνημονεύματα» (Αθήνα 1889) από την κόρη του το «Τα μετά θάνατον» (Αθήνα 1890).
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
