...
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
| 15 Νοεμβρίου 2025 |
Είναι η 319η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 46 ημέρες για τη λήξη του.
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:06 – Δύση ήλιου: 17:13 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 8 λεπτά
🌘 Σελήνη 25.2 ημερών |
Γεγονότα
1972 – Το ναυτικό δυστύχημα του «Μέρλιν» στις 15 Νοεμβρίου 1972 υπήρξε μία από τις πιο τραγικές στιγμές στην ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού. Το οχηματαγωγό, με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Γ. Μπεγιέτη, έπλεε στον Φαληρικό Όρμο περίπου 4 μίλια από τις ακτές του Παλαιού Φαλήρου, υπό εξαιρετικές καιρικές συνθήκες και με απόλυτη ορατότητα. Στην ίδια περιοχή κινούνταν το υπερδεξαμενόπλοιο «World Hero» («Παγκόσμιος Ήρως»), ναυπηγημένο μόλις δύο χρόνια νωρίτερα στην Ιαπωνία για τον όμιλο Νιάρχου.
Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, τα δύο πλοία βρέθηκαν στην ίδια πορεία, με αποτέλεσμα το τεράστιο δεξαμενόπλοιο να εμβολίσει το μικρό αποβατικό στην πρύμνη. Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή ώστε το «Μέρλιν» υπέστη ακαριαία εκτεταμένες ζημιές. Σειρήνες και κραυγές ανάγκης αντήχησαν ενώ μέλη του πληρώματος προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ειδοποιήσουν όσους βρίσκονταν στα κάτω διαμερίσματα. Η κατάσταση εξελίχθηκε σε πλήρη πανικό: άνδρες έπεφταν στη θάλασσα για να σωθούν, ενώ οι λαμαρίνες του πλοίου λύγιζαν κάτω από τον όγκο του δεξαμενόπλοιου.
Μέσα σε περίπου δέκα λεπτά το «Μέρλιν» βυθίστηκε ολοκληρωτικά. Οι ναυτικοί που επέζησαν περιέγραφαν αργότερα το σοκ να βλέπουν το πλοίο τους να χάνεται στον βυθό, ενώ άκουγαν τους εγκλωβισμένους συναδέλφους τους να φωνάζουν και να χτυπούν τις λαμαρίνες ζητώντας βοήθεια. Πολλοί βρίσκονταν στο μηχανοστάσιο και στα κάτω διαμερίσματα, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Από τα 58 μέλη του πληρώματος του «Μέρλιν», οι 44 χάθηκαν. Το δυστύχημα συγκλόνισε την κοινή γνώμη και προκάλεσε έντονες συζητήσεις για τα αίτια και τις συνθήκες της σύγκρουσης, που δεν αποσαφηνίστηκαν ποτέ πλήρως.
2017 – Η φονική πλημμύρα της 15ης Νοεμβρίου 2017 στη Δυτική Αττική αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έπληξαν ποτέ την περιοχή. Μέσα σε λίγες ώρες, μια εξαιρετικά έντονη και ξαφνική νεροποντή έπληξε κυρίως τη Μάνδρα και τη Νέα Πέραμο, προκαλώντας εκτεταμένες καταστροφές και οδηγώντας στον θάνατο 23 –τελικά 24– ανθρώπους. Η περίοδος του Νοεμβρίου είναι παραδοσιακά η πιο επικίνδυνη για πλημμυρικά φαινόμενα, ωστόσο η σφοδρότητα του επεισοδίου ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του μετεωρολογικού ραντάρ του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, στην πλαγιά του όρους Πατέρα, ακριβώς πάνω από τις πληγείσες περιοχές, σημειώθηκαν πάνω από 200 χιλιοστά βροχής σε μόλις έξι ώρες — ένα πρωτοφανές ύψος βροχής που δημιούργησε χείμαρρους λάσπης και φερτών υλικών. Τα ορμητικά νερά ακολούθησαν τις φυσικές απορροές των ρεμάτων, τα οποία για δεκαετίες είχαν μπαζωθεί ή περιοριστεί από αυθαίρετες κατασκευές και έργα κακής ποιότητας.
Οι κακοτεχνίες, η έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού, η ανεπαρκής αντιπλημμυρική θωράκιση και η μακροχρόνια αδιαφορία για τη σωστή διαχείριση των υδάτινων ροών συνέβαλαν καθοριστικά στη μεγάλη καταστροφή. Δρόμοι μετατράπηκαν σε χείμαρρους, σπίτια και επιχειρήσεις πλημμύρισαν μέσα σε λίγα λεπτά, αυτοκίνητα παρασύρθηκαν δεκάδες μέτρα και άνθρωποι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Η κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα, κήρυξε εθνικό πένθος, ενώ οι εικόνες της καταστροφής συγκλόνισαν τη χώρα. Η τραγωδία της Μάνδρας ανέδειξε με τον πιο επώδυνο τρόπο τις χρόνιες παθογένειες στη διαχείριση των ρεμάτων και των υποδομών, επιβεβαιώνοντας ότι η έλλειψη πρόληψης μπορεί να αποβεί μοιραία σε ακραία καιρικά φαινόμενα.
Γεννήσεις
1920 – Βασίλης Διαμαντόπουλος. Υπήρξε μία από τις πιο επιδραστικές μορφές του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης. Γεννημένος στην Αθήνα, σπούδασε αρχικά στη Νομική Σχολή, όμως γρήγορα τον κέρδισε το θέατρο. Φοίτησε στις δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης, αποκτώντας στέρεες βάσεις στην υποκριτική και στη θεατρική παιδεία της εποχής.
Το 1956, μαζί με τη Μαρία Αλκαίου, ίδρυσε το Νέο Θέατρο, έναν χώρο καινοτομίας που ανανέωσε τη θεατρική σκηνή. Αρκετά αργότερα, το 1993, ίδρυσε το Σύγχρονο Θέατρο, συνεχίζοντας να πειραματίζεται καλλιτεχνικά και να στηρίζει νέες δημιουργικές δυνάμεις. Στα χρόνια της δικτατορίας βρέθηκε στο Παρίσι, όμως το 1970 επέστρεψε στην Ελλάδα και συνεργάστηκε με σημαντικούς θιάσους και με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Η καριέρα του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση τον έκανε ευρύτερα γνωστό, καθώς συμμετείχε σε πλήθος παραγωγών, φέρνοντας στο κοινό ερμηνείες υψηλής έντασης και ποιότητας. Παράλληλα δίδαξε επί σειρά ετών στις δραματικές σχολές του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης, ενώ προς το τέλος της ζωής του διετέλεσε διευθυντής εργαστηρίου υποκριτικής τέχνης, συμβάλλοντας στην εκπαίδευση νέων ηθοποιών.
Ο Διαμαντόπουλος είχε παντρευτεί δύο φορές: αρχικά με τη Μαρία Αλκαίου, με την οποία απέκτησε μια κόρη, και στη συνέχεια με τη Μαρίνα Γεωργίου, με την οποία απέκτησε έναν γιο. Πολιτικά, υπήρξε πιστός κομμουνιστής σε όλη του τη ζωή, στρατευμένος στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Έφυγε από τη ζωή το 1999, σε ηλικία 73 ετών, ύστερα από καρδιοαναπνευστική ανακοπή που προκλήθηκε συνεπεία υποκεφαλικού κατάγματος από πτώση. Η κηδεία του τελέστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Θάνατοι
1922 – Δημήτριος Γούναρης. Υπήρξε μία από τις κεντρικές πολιτικές φυσιογνωμίες της συντηρητικής παράταξης στις αρχές του 20ού αιώνα και ο σημαντικότερος εκφραστής του αντιβενιζελισμού. Γεννημένος στην Πάτρα σε οικογένεια εμπόρων, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στο εξωτερικό και αναδείχθηκε σε διακεκριμένο δικηγόρο. Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε με την εκλογή του ως βουλευτή Πατρών, όπου ασχολήθηκε ενεργά με το σταφιδικό ζήτημα. Ανήκε στην προοδευτική «Ομάδα των Ιαπώνων», μια κίνηση ανανέωσης του τότε πολιτικού σκηνικού.
Σύντομα ανέλαβε το Υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση του Γεωργίου Θεοτόκη, όμως μετά το Κίνημα στο Γουδί (1909) ίδρυσε το Κόμμα Εθνικοφρόνων, έκφραση της αναδυόμενης συντηρητικής δεξιάς. Το κόμμα μετονομάστηκε αργότερα σε Λαϊκόν Κόμμα (1920) και αποτέλεσε τον βασικό πόλο του αντιβενιζελικού στρατοπέδου κατά τον Εθνικό Διχασμό.
Ο Γούναρης διετέλεσε τρεις φορές πρωθυπουργός – συχνά εν μέσω πολιτικής κρίσης. Μετά την επικράτηση του κινήματος της Εθνικής Άμυνας και την αποχώρηση του βασιλιά, ο ίδιος εξορίστηκε στην Κορσική. Επέστρεψε το 1919 και, ως αρχηγός του Λαϊκού Κόμματος, οδήγησε το κόμμα του σε εκλογική νίκη το 1920, σχηματίζοντας κυβέρνηση. Κατά την πρωθυπουργία του αποφασίστηκε η συνέχιση της Μικρασιατικής Εκστρατείας, επιλογή που συνέβαλε στη στρατιωτική εξάντληση, την οικονομική κατάρρευση και, τελικά, στη μικρασιατική τραγωδία.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την επανάσταση του 1922, ο Γούναρης συνελήφθη και παραπέμφθηκε στο «Ειδικόν Στρατοδικείον». Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στο Γουδί στις 28 Νοεμβρίου 1922, σε ηλικία 59 ετών. Ανιψιός του ήταν ο μετέπειτα πρωθυπουργός και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κανελλόπουλος.
Στο link που ακολουθεί μπορείτε να διαβάσετε
ακόμα περισσότερα γεγονότα που συνέβησαν αυτή την ημερομηνία
Γέγονε την 15η Νοεμβρίου
————————————————————————
Πηγές: sansimera.gr, el.wikipedia
