.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
14 Νοεμβρίου 2024
Είναι η 319η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 47 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:05 – Δύση ήλιου: 17:14 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 9 λεπτά
🌕 Σελήνη 13.1 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Γρηγόρη, Γόλης, Γρηγορία, Φίλιππο, Φίλιππα, Φιλιππή, Φιλιππάκη
Γεγονότα
1851 – Ο αμερικάνος συγγραφέας Χέρμαν Μέλβιλ εκδίδει στις ΗΠΑ το μυθιστόρημά του Μόμπι Ντικ, ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Το Μόμπι Ντικ ή Η Φάλαινα (αγγλικά: Moby-Dick; or, The Whale) είναι μυθιστόρημα του 1851 γραμμένο από τον Αμερικανό συγγραφέα Χέρμαν Μέλβιλ. Στο βιβλίο ο ναύτης Ισμαήλ αφηγείται την περιπέτεια του Αχαάβ, καπετάνιου του φαλαινοθηρικού πλοίου Πίκοουντ, με στόχο να εκδικηθεί τον Μόμπι Ντικ, μια γιγάντια λευκή φάλαινα φυσητήρα, επειδή στο προηγούμενο ταξίδι του Πίκοουντ ο Μόμπι Ντικ δάγκωσε το πόδι του Αχαάβ στο γόνατο.
Το βιβλίο ανήκει στη λεγόμενη Αμερικανική Αναγέννηση και έχει ταξινομηθεί από τον όψιμο ρομαντισμό μέχρι τον πρώιμο συμβολισμό. Όταν δημοσιεύθηκε έλαβε ανάμεικτες κριτικές και ήταν εμπορική αποτυχία. Όταν πέθανε ο συγγραφές του το 1891 δεν τυπωνόταν. Η φήμη του ως σπουδαίο αμερικανικό μυθιστόρημα άρχισε να εξαπλώνεται στις αρχές του 20ού αιώνα, με την εκατονταετηρίδα της γέννησης του Χέρμαν Μέλβιλ. Ο Ουίλιαμ Φώκνερ είπε ότι ευχόταν να το είχε γράψει ο ίδιος και ο Ντ. Χ. Λώρενς το αποκάλεσε «ένα από τα πιο περίεργα και υπέροχα βιβλία στον κόσμο» και «το σπουδαιότερο βιβλίο που έχει γραφτεί για τη θάλασσα». Η εναρκτήρια πρόταση «Λέγε με Ισμαήλ» είναι ανάμεσα στις πιο διάσημες και sus της παγκόσμιας λογοτεχνίας.
Η βάση του έργου του Μέλβιλ ήταν ένα φαλαινοθηρικό ταξίδι που πραγματοποίησε το 1841 με το πλοίο Ακούσνετ. Το μυθιστόρημα αντλεί έμπνευση επίσης από τη φαλαινοθηρική λογοτεχνία καθώς και από τον Σαίξπηρ και τη Βίβλο. Η έμπνευση για τη φάλαινα ήταν μια δύσκολο να πιαστεί αλμπίνα φάλαινα, γνωστή ως Μόμπι Ντικ και το τέλος του βιβλίου βασίζεται στη βύθιση του φαλαινοθηρικού Έσσεξ το 1820. Οι λεπτομερείς και ρεαλιστικές περιγραφές της φαλαινοθηρίας και της εξαγωγής του λαδιού, καθώς και της ζωής στο πλοίο με ένα πολυπολιτισμικό πλήρωμα αναμιγνύονται με την εξερεύνηση της κοινωνικής θέσης, του καλού και κακού και την παρουσία Θεού. Πέραν της αφηγηματικής πρόζας, ο Μέλβιλ χρησιμοποιεί επίσης από τραγούδια, ποίηση και καταλόγους μέχρι μονολόγους και σαιξπηρικούς διαλόγους.
Η συγγραφή του βιβλίου διήρκεσε 18 μήνες. Τον Οκτώβριο του 1851 το κεφάλαιο «Η ιστορία του Τάουν-Χο» δημοσιεύθηκε στο Harper’s New Monthly Magazine. Τον ίδιο μήνα δημοσιεύθηκε ολόκληρο το βιβλίο (σε τρίτομο) με τον τίτλο Η Φάλαινα στο Λονδίνο και τον Νοέμβριο με τον οριστικό του τίτλο ως ένας τόμος στη Νέα Υόρκη. Υπάρχουν εκατοντάδες διαφορές ανάμεσα στις δύο εκδόσεις, καθώς ο εκδότης στο Λονδίνο Ρίτσαρντ Μπέντλεϊ λογόκρινε και άλλαξε πολλά σημεία, ενώ ο Μέλβιλ προχώρησε και εκείνος σε αλλαγές, συμπεριλαμβανομένης της αλλαγής τίτλου. Το όνομα της φάλαινας και στις δύο εκδόσεις είναι Μόμπι Ντικ, χωρίς την παύλα.
1896 – Καταρρακτώδης βροχή προκαλεί έντονα πλημμυρικά φαινόμενα σε Αθήνα και Πειραιά με μεγάλες καταστροφές. 61 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους, ενώ καταρρέουν 450 σπίτια. Ως «Πλημμύρα του Αγίου Φιλίππου» έμεινε στην ιστορία η θεομηνία που έπληξε την Αθήνα και τον Πειραιά την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 1896, ανήμερα της εορτής του Αποστόλου Φιλίππου, προκαλώντας τον θάνατο 61 ανθρώπων και τεράστιες υλικές καταστροφές.
Στην μετολυμπιακή Αθήνα της «Μεγάλης Ιδέας» και του «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν», η ημέρα δεν ξεκίνησε καλά. Από τις πρώτες πρωινές ώρες έβρεχε καταρρακτωδώς και η αίσθηση που υπήρχε σε πολλούς κατοίκους του κλεινού άστεως ήταν ότι κάτι κακό θα συνέβαινε. Η Αθήνα εκείνη την εποχή ήταν ανοχύρωτη πόλη, όσον αφορά στα έργα υποδομής. Θύμιζε ένα μεγάλο χωριό, με δρόμους χωμάτινους, μικρά πρόχειρα κατασκευασμένα σπίτια, ανύπαρκτο αποχετευτικό δίκτυο, ενώ τα δύο ιστορικά ποτάμια του λεκανοπεδίου, ο Κηφισός και ο Ιλισσός ήταν ακόμη «ασκεπή» και μια διαρκής απειλή σε περίπτωση νεροποντής.Από τις μεσημεριανές ώρες της 14ης Νοεμβρίου πολλοί δρόμοι της πρωτεύουσας είχαν καταστεί αδιάβατοι ή είχαν καταστραφεί τελείως. Γεφύρια είχαν καταρρεύσει, μάντρες είχαν καταπέσει, σπίτια είχαν πλημμυρίσει και οι πρώτες πληροφορίες για νεκρούς έκαναν τον γύρο της Αθήνας. Ιδιαίτερα επλήγη η συνοικία Βατραχονήσι (εκεί που βρίσκεται σήμερα το εκκλησάκι της Αγίας Φωτεινής, στην αρχή της Λεωφόρου Βουλιαγμένης) από την υπερχείλιση του Ιλισσού. Η γέφυρα του Παναθηναϊκού Σταδίου κατέρρευσε από τα ορμητικά νερά του ποταμού και ανάμεσα στα φερτά υλικά που κατέβαζε μπορούσε κανείς να διακρίνει πτώματα ανθρώπων και ζώων. Τουλάχιστον 12 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στην περιοχή, ενώ πολλά σπίτια πλημμύρισαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Σημαντικές ζημιές υπέστησαν και οι συνοικίες Βάθη, Αγίου Παντελεήμονα και Κολοκυνθούς, όπου έχασαν τη ζωή τους οκτώ άνθρωποι. Λόγω της πλημμύρας ανατράπηκε η ατμομηχανή της αμαξοστοιχίας που ερχόταν από την Πάτρα, με αποτέλεσμα να καταπλακωθεί ο μηχανικός και να τραυματισθεί βαριά ο θερμαστής.
Η Αθήνα αποκόπηκε, όχι μόνο από την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά και από τον Πειραιά και η συγκοινωνία για κάποιες ημέρες γινόταν δια θαλάσσης. Ο Πειραιάς υπέστη και αυτός μεγάλες καταστροφές από τη θεομηνία. Οι νεκροί έφθασαν τους 40 στις διάφορες συνοικίες του, ενώ κατέρρευσαν τουλάχιστον 450 σπίτια. Η πόλη για δύο ημέρες φωτιζόταν από τα ηλεκτρικά των πλοίων. Ιδιαίτερα επλήγησαν τα Καμίνια, που λόγω συσσώρευσης υδάτων από την υπερχείλιση του Κηφισού και 22 ακόμη χειμάρρων που διέσχιζαν την περιοχή, απομονώθηκαν για μέρες από τον υπόλοιπο Πειραιά. Μεγάλες ζημιές υπέστη και το Νέο Φάληρο, τόπος αναψυχής για τους πλούσιους Αθηναίους εκείνη την περίοδο.
Στο στόχαστρο του αντιπολιτευόμενου Τύπου, όπως ήταν φυσικό, βρέθηκε από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης, που διακρινόταν για τα μεγάλα λόγια του. Από την επόμενη ξεκίνησε έρανος για την αποκατάσταση των πλημμυροπαθών. Οι πρώτοι που συνεισέφεραν ήταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος (1500 δρχ) και ο επιχειρηματίας Ανδρέας Συγγρός (2000 δρχ). Πάντως, ένα βασικό μέλημα των κυβερνώντων στη συνέχεια ήταν η κάλυψη της κοίτης των δύο ποταμών, Κηφισού και Ιλισσού, που δημιουργούσαν σημαντικά προβλήματα σε Αθήνα και Πειραιά, ύστερα από κάθε έντονη βροχόπτωση. Εκπονήθηκαν αρκετές μελέτες, αλλά τα έργα κάλυψης πρώτα του Ιλισσού ξεκίνησαν μόλις τη δεκαετία του ’30.
1910 – Λαμβάνει χώρα η πρώτη απονήωση στην ιστορία της αεροπορίας. Ο Γιουτζίν Ιλάι σηκώνει ένα αεροπλάνο από το κατάστρωμα του καταδρομικού «Μπέρμιγχαμ». Tον Οκτώβριο του 1910, ο Ιλάι και ο Κέρτις συναντήθηκαν στην Ουάσιγκτον με στελέχη του Υπουργείου Ναυτικών, για να συζητήσουν τη δυνατότητα ίδρυσης Αεροπορίας του Ναυτικού. Πρώτα έπρεπε να επιλύσουν το πρόβλημα της προσνήωσης και απονήωσης ενός αεροπλάνου πάνω σε πλοίο. Μέσα σε σύντομο χρόνο πραγματοποίησαν δύο πειραματικές πτήσεις που αποδείχθηκαν επιτυχημένες.
Η πρώτη δοκιμή έγινε στις 14 Νοεμβρίου 1910. Ο Ιλάι με ένα διπλάνο «Κέρτις» απονηώθηκε από μια ξύλινη εξέδρα, που είχε κατασκευαστεί ειδικά στο κατάστρωμα του καταδρομικού «Μπέρμιγχαμ», το οποίο βρισκόταν εν στάσει στα ανοιχτά της Βιρτζίνια. Δύο μήνες αργότερα, στις 18 Ιανουαρίου 1911, ο Ιλάι απογειώθηκε από το Σαν Φρανσίσκο και προσνηώθηκε σε μια ξύλινη εξέδρα στο πρυμναίο κατάστρωμα του θωρηκτού «Πενσυλβάνια», που ναυλοχούσε στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. Κατά την προσνήωσή του χρησιμοποίησε διάταξη αγκίστρωσης από συρματόσχοινα (όπως και τα σύγχρονα αεροπλάνα, που επιχειρούν από αεροπλανοφόρα), δεμένα σε σάκους γεμάτους άμμο. Στη συνέχεια, ο πρωτοπόρος αεροπόρος απονηώθηκε και επέστρεψε πάλι στην ξηρά.
1973 – Αρχίζουν στο Πολυτεχνείο γενικές συνελεύσεις των φοιτητών. Στο προαύλιο εκατοντάδες φοιτητές φωνάζουν αντιδικτατορικά συνθήματα. Η αστυνομία περικυκλώνει το κτίριο. Οι φοιτητές που μετείχαν στην παμφοιτητική συγκέντρωση στη Νομική μεταβαίνουν στο Πολυτεχνείο. Το βράδυ συγκροτείται η πρώτη Συντονιστική Επιτροπή και οργανώνεται η κατάληψη. «Την 14-11-1973 αι επίφοβοι Γενικοί Συνελεύσεις των σπουδαστών πραγματοποιούνται νομίμως. Από 14.00 μέχρι 17.30 ώρας περίπου 3.000 σπουδασταί του Πολυτεχνείου συνέρχονται εις τα κτίρια των Σχολών των και πραγματοποιούνται Συνελεύσεις των Συλλόγων: Αρχιτεκτόνων, Πολιτικών Μηχανικών, Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων και Χημικών Μηχανικών. Εις απάσας τας Συνελεύσεις ταύτας συνεζητήθησαν σπουδαστικά μόνον θέματα και απεφασίσθη η αποχή εκ των μαθημάτων μέχρι και της Δευτέρας 19-11-1973. Το προηγούμενον όμως των περί την Νομικήν, ιδία, Σχολήν, γεγονότων του Φεβρουαρίου 1973 και των εξ αυτών δυσμενών εξελίξεων, σοβαρός μεν προεκάλει εις τους τότε κρατούντος ανησυχίας, προάγγελος όμως ήτο ελπίδων πολλών δια τας νεανικάς καρδίας των σπουδαστών. Και το αντίθετον τούτο, δι’ έκαστον των διισταμένων συναίσθημα σοβαρώς επετείνετο, τεχνιέντως εκατέρωθεν υπό ανησυχιών και ελπίδων τροφοδοτούμενον. Τας απογευματινός ώρας της ιδίας ημέρας, Τετάρτης 14-11-1973, ρίπτεται υπό τίνων σπουδαστών η ιδέα της παραμονής και διανυκτερεύσεώς των εντός του Πολυτεχνείου, ενώ πλήθος φοιτητών εξ άλλων σχολών προσέρχονται εις το Πολυτεχνείον και συνενούνται μετά των αυτόθι παραμενόντων». (Απόσπασμα από τo πόρισμα του ανακριτή Δημήτρη Τσεβά για τα γεγονότα κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου) Δείτε περισσότερα ΕΔΩ
1989 – Ο Μάνος Χατζιδάκις ιδρύει την «Ορχήστρα των Χρωμάτων». Ο Μάνος Χατζιδάκις την ίδρυσε οραματιζόμενος ένα επίλεκτο μουσικό σύνολο, το οποίο θα παρουσίαζε πρωτότυπα προγράμματα. Η πρώτη συναυλία δόθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1989 στο θέατρο “Παλλάς”. Το 1994 η Ορχήστρα επανιδρύθηκε ως ορχήστρα επιχορηγούμενη από το Υπουργείο Πολιτισμού. Κάθε χρόνο η ορχήστρα διοργανώνει το διαγωνισμό διεύθυνσης ορχήστρας και σύνθεσης με την επωνυμία: Διεθνής Διαγωνισμός Δημήτρης Μητρόπουλος που αποτελεί πόλο έλξης για νέους μαέστρους και συνθέτες από όλον τον κόσμο.
Το ρεπερτόριο της Ορχήστρας των Χρωμάτων κινείται έξω από τυποποιημένα πρότυπα, αναδεικνύει άγνωστα έργα του 20ού αιώνα ή νέες οπτικές γωνίες για παλαιότερες και όχι απαραίτητα γνωστές συνθέσεις του κλασικού ρεπερτορίου. Δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην παρουσίαση έργων Ελλήνων συνθετών. Επίσης αναθέτει έργα σε σύγχρονους συνθέτες. Στο πρόγραμμά της περιλαμβάνει τους παρακάτω κύκλους συναυλιών: Κύκλος Ελληνική Μουσική, Κύκλος Μουσική και Κινηματογράφος, Κύκλος Μουσική και Λογοτεχνία, Συνθέτες του 20ου αιώνα.
2008 – Ινδικό διαστημικό όχημα προσεδαφίζεται στη Σελήνη, για πρώτη φορά από την έναρξη του διαστημικού προγράμματος της ασιατικής χώρας πριν από 45 χρόνια. Μετά την Ιαπωνία και την Κίνα, χτες ήρθε η σειρά τρίτης ασιατικής χώρας, της Ινδίας, να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στο διάστημα. Τα ξημερώματα της 23ης Οκτωβρίου 2008 πραγματοποιήθηκε η παρθενική μη επανδρωμένη αποστολή, με την εκτόξευση του μη επανδρωμένου διαστημικού σκάφους «Chandrayaan-1» (σημαίνει «Σεληνάκατος- 1»). Το σκάφος στοίχισε 56,15 εκατ. ευρώ, έχει βάρος 1,3 τόνους και βρέθηκε στην τροχιά της Σελήνης για δυο χρόνια. Οι Ινδοί ευελπιστούν να στείλουν τον πρώτο τους αστροναύτη στο διάστημα το 2014 και να πραγματοποιήσουν την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη το 2020.
Γεννήσεις
1935 – Λευτέρης Παπαδόπουλος. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή της Πλατείας Βικτωρίας. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες, από την Προύσα ο πατέρας του και από το Νοβοροσίσκ της Ρωσίας η μητέρα του. Πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως δημοσιογράφος και από το 1959 έως το 2012 συνεργάστηκε ανελλιπώς με την εφημερίδα Τα Νέα.
Έχει γράψει τα βιβλία: «Επαρχίες της Αθήνας», «Η Τουρκία χωρίς φερετζέ», «Οι παλιοί συμμαθητές», «Ζω από περιέργεια», «Όλα είναι ένα ψέμα», «Μάνος Λοΐζος», «Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης», «Είναι γλεντζές, πίνει γάλα», «Δώδεκα πόντους και μισό», «Να συλληφθεί το ντουμάνι», «Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια» καθώς και τη μετάφραση του Άσματος ασμάτων. Είναι παντρεμένος με τη σκηνοθέτιδα Ράια Μουζενίδου και έχει γράψει μαζί της τα θεατρικά έργα «Εν βρασμώ ψυχής» και «Ο γολγοθάς μιας ορφανής ανύπαντρης μητέρας» (σάτιρα). Έχει γράψει και παρουσιάσει αναρίθμητες τηλεοπτικές εκπομπές, και συνεργάστηκε ως στιχουργός σε δεκάδες ταινίες και μιούζικαλ. Ανάμεσά τους: «Γλυκιά Ίρμα» με την Έλλη Λαμπέτη, «Εύθυμη χήρα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, «Άννυ», «Ο Δρόμος» και πολλά άλλα. Κυκλοφορούν τρία βιβλία με τραγούδια του: «Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους», «Εκατό ανέκδοτα τραγούδια» και «Τα τραγούδια μου». Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ), της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και διατέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Μουσικοσυνθετών Ελλάδος.
Ανέλαβε δημοσιογραφικές αποστολές στην Αμερική, τη Ρωσία, την Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. Έχει τιμηθεί με Βραβείο δημοσιογραφικού διαγωνισμού ΕΣΑΤ (1965), το Βραβείο Μπότση (1995), το Βραβείο Παυσανία (2009). Η ΕΣΗΕΑ τον τίμησε επίσης για την προσφορά του, απονέμοντάς του το ανώτατο βραβείο της «ΞΕΝΟΦΩΝ» (2009). Έχει βραβευθεί από τον δήμο Αθηναίων δύο φορές και είναι επίτιμος δημότης του δήμου Πατρέων και Μήθυμνας.
Από το 1981 έως το 1983 συμμετείχε στην κριτική επιτροπή νέων ταλέντων της εκπομπής «Να η Ευκαιρία» της ΕΡΤ, μαζί με τους Γιώργο Κατσαρό, Γρηγόρη Γρηγορίου, Ροζίτα Σώκου και Σάσα Ντάριο.
Έχει γράψει περί τα 1.200 τραγούδια με τους πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες και τραγουδιστές. Έχει μεταφράσει ποίηση του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, του Πάμπλο Νερούδα και του Ναζίμ Χικμέτ. Ο δίσκος του Ο Δρόμος, με αντίτυπα άνω του 1.000.000, κατέχει το ελληνικό ρεκόρ πωλήσεων.
Έχει δύο παιδιά, τον Νότη (δημοσιογράφο) και την Υακίνθη (ηθοποιό), και τρία εγγόνια, τη Μαρία-Νεφέλη, τον Λευτέρη και τη Μυρτώ. Είναι γνωστός οπαδός της ΑΕΚ.
1949 – Βαγγέλης Γερμανός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά σε λαϊκή οικογένεια. Η μητέρα του τού αγόρασε την πρώτη του κιθάρα, όταν αυτός ήταν 11 χρονών. Σαν πρώτο δάσκαλο είχε τον Δημήτρη Γκόγκο, ή Μπαγιαντέρα. Μετά το Γυμνάσιο, ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε στο Τμήμα Μαθηματικών του ΑΠΘ για ένα χρόνο και τον επόμενο πήρε μεταγραφή για την Αθήνα όπου συνέχισε τις σπουδές του. Παράλληλα, σπούδασε κιθάρα και θεωρητικά. Ξεκίνησε την καριέρα του στο τραγούδι το 1972 με το συγκρότημα του Διονύση Σαββόπουλου, παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα, τζουρά και τραγουδώντας στο Βρώμικο Ψωμί.
Το 1981 κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο του με τίτλο “Τα μπαράκια” ο οποίος σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Το 1982 εξέδωσε το δεύτερο δίσκο του με τίτλο Ερωτικό κούρδισμα, από τον οποίο ακούστηκε περισσότερο το τραγούδι «Κρουαζιέρα», το 1984 τον δίσκο Βραχυκύκλωμα, το 1985 τον δίσκο “Χάδια και χαστούκια” και το 1994 τον δίσκο “Ασκήσεις”.
Εκτός από το τραγούδι, έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές σειρές, όπως τον Κόκκινο Κύκλο και σε κινηματογραφικές ταινίες, όπως Ο αδερφός μου κι εγώ.
Το 2014 υπήρξε κριτής στον παιδικό μουσικό διαγωνισμό “The Music School Greece”.
Η καλλιτεχνική πορεία του Βαγγέλη Γερμανού αποτέλεσε το θέμα του ντοκιμαντέρ “Μέσα μου βλέπω μονάχα θάλασσα”, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 2019.
Το Οκτώβρη του 2020 ερμήνευσε το παιδικό τραγούδι του Hippoβρύχιου με τίτλο Ποπ Κορν όπου κυκλοφορεί σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και στο κανάλι της Heaven Music στο Youtube
1952 – Δήμητρα Γαλάνη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στην περιοχή Ελληνορώσων. Από την παιδική της ηλικία ξεκίνησε σπουδές κιθάρας και θεωρίας της μουσικής. Ξεκίνησε την καριέρα της στο τέλος της δεκαετίας του 1960 σε ηλικία 16 ετών. Εμφανίστηκε πρώτη φορά στο τραγούδι το 1969 ερμηνεύοντας δύο τραγούδια στο «Ένα Χαμόγελο» των Δήμου Μούτση και Νίκου Γκάτσου.
Δήμητρα Γαλάνη: “Ένα Χαμόγελο” και η γνωριμία μου με τον Δήμο Μούτση. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πίστεψε στη φωνή μου. Παράλληλη ήταν και η γνωριμία μου με τον Νίκο Γκάτσο. Ο Δήμος γνώρισε μια κοπέλα, που με την κιθαρούλα της τραγουδούσε στις μπουάτ, στο στιλ της δεκαετίας του 1960. Νέο κύμα. Τότε το ρεπερτόριό μου αυτό ήταν. Συν κάτι από Θεοδωράκη, Ντίλαν και Μπαέζ. Και κατάφερε να μου αποσπάσει μια φωνή που την έκρυβα. Τραγουδούσα ως τότε χαμηλά, απαλά. Και έβγαλε από μέσα μου μια φωνή πιο δυνατή, πιο δυναμική. Η επαφή μου με τον Δήμο Μούτση και τον Νίκο Γκάτσο ήταν το θεμέλιο.
Aπό την δεκαετία του 1970 μέχρι και την δεκαετία του 1980 οι μεγάλοι συνθέτες της εποχής, αναγνωρίζοντας την ιδιαιτερότητα και τη μουσικότητα της φωνής της, άρχισαν να γράφουν τραγούδια για εκείνη. Ενδεικτικά αναφέρονται ορισμένοι από τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες με τους οποίους συνεργάστηκε η Δήμητρα Γαλάνη: Δήμος Μούτσης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μάνος Χατζιδάκις, Ελένη Καραΐνδρου, Γιάννης Σπανός, Βασίλης Τσιτσάνης, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Λοΐζος, Χριστόδουλος Χάλαρης, Γιώργος Χατζηνάσιος, Θάνος Μικρούτσικος κ.ά.
Η Δήμητρα Γαλάνη έχει τραγουδήσει τραγούδια των μεγαλύτερων Ελλήνων ποιητών, όπως ο Νίκος Γκάτσος, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, αλλά και σπουδαίων στιχουργών όπως ο Μάνος Ελευθερίου, ο Κώστας Βίρβος, ο Κώστας Τριπολίτης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Παρασκευάς Καρασούλος κ.ά.
Το 1976, πραγματοποίησε το πρώτο της ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και στον Καναδά, όπου ήρθε σε επαφή με τον απόδημο ελληνισμό στη Νέα Υόρκη, Σικάγο, Φιλαδέλφεια, Τορόντο, Βοστώνη και Μόντρεαλ. Στη συνέχεια έδωσε συναυλίες στην Αυστρία (Βιέννη). Το 1978, πραγματοποίησε τη δεύτερη περιοδεία της σε Η.Π.Α. και Καναδά δίνοντας συναυλίες σε μεγάλα θέατρα.
Το 1980, ερμήνευσε τους Χαιρετισμούς του Μίκη Θεοδωράκη στην πρώτη ζωντανή παρουσίαση του έργου, υπό τη διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη, στο φεστιβάλ πολιτικού τραγουδιού στο ανατολικό Βερολίνο. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε μαζί με τον Χριστόδουλο Χάλαρη στο διεθνές φεστιβάλ της Αβινιόν, όπου ερμήνευσε βυζαντινούς ύμνους σε παραγωγή της France Culture. Επίσης, απέσπασε το α’ βραβείο (από κοινού με τον Ιταλό τραγουδιστή Ρικάρντο Κοτσάντε) στο φεστιβάλ γαλλικού τραγουδιού “Rose d’Or” που διοργανώθηκε εκείνη τη χρονιά στην Ελλάδα.
Το 1981, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου παρέμεινε μέχρι το 1983. Το διάστημα αυτό έδωσε συναυλίες σε όλη την Ευρώπη, την Αμερική και την Αυστραλία, είτε μόνη της, είτε με άλλους σημαντικούς τραγουδιστές και δημιουργούς.
Το 1985, πραγματοποίησε περιοδεία με τον Γιώργο Νταλάρα στην Αυστραλία (Σίδνεϊ, Μελβούρνη, Περθ κ.α.). Το 1988 έδωσε συναυλίες με τον Μάνο Χατζιδάκι στις Βρυξέλλες και στο Ελσίνκι. Το 1989 τραγούδησε σε ρεσιτάλ τραγουδιού για πιάνο και φωνή στις Βρυξέλλες με τον Θάνο Μικρούτσικο, στα πλαίσια ενός τετραήμερου αφιερώματος στην ελληνική μουσική.
Το 1990 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο 7ο φεστιβάλ μεσογειακού τραγουδιού στη Μαγιόρκα (μαζί της στην κιθάρα ο συνθέτης Αντώνης Μιτζέλος). Τη δεκαετία του 1990, η Δήμητρα Γαλάνη συστήθηκε για πρώτη φορά και η ίδια ως δημιουργός τραγουδιών αλλά και ως συνθέτης μουσικής για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το 1993, περιόδευσε για δεύτερη φορά σε Αμερική και Καναδά με τον Γιώργο Νταλάρα. Το 1996 παρακολούθησε ένα τρίμηνο σεμινάριο μουσικής στο Μουσικό Κολέγιο Μπέρκλι Berklee College of Music στη Βοστώνη. Το 1998 ήταν μία χρονιά με σημαντικές εμφανίσεις σε διαφορετικές πόλεις της Ευρώπης: Παρίσι, Βερολίνο, Μόναχο, Φραγκφούρτη, Ντίσελντορφ, Λυών, Μασσαλία και Βρυξέλλες.
Στην μακρόχρονη καριέρα της, η Δήμητρα Γαλάνη έχει αναδείξει ως παραγωγός σημαντικούς νέους τραγουδοποιούς, έχει δώσει συνθέσεις της σε άλλους ερμηνευτές, έχει γράψει μουσική για τον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο και έχει βραβευτεί επανειλημμένα για το έργο της σε μουσικούς διαγωνισμούς και ετήσια φεστιβάλ για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
Θάνατοι
565 – Ιουστινιανός (Φλάβιος Πέτρος Σαββάτιος Ιουστινιανός – λατινικά: Flavius Petrus Sabbatius Iustinianus -11 Μαΐου 482 Ταυρήσιο – 14 Νοεμβρίου 565 Κωνσταντινούπολη), παραδοσιακά γνωστός ως Ιουστινιανός ο Μέγας και ως Άγιος Ιουστινιανός ο Μέγας στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, ήταν Βυζαντινός Αυτοκράτορας από το 527 έως το θάνατο του τo 565 μ.χ. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, ο Ιουστινιανός προσπάθησε να αναβιώσει το μεγαλείο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και να επανακτήσει τα χαμένα δυτικά εδάφη της. Η συνολική παρουσία του όμως, την οποία πολλοί έσπευσαν να χαρακτηρίσουν θετική λόγω των στρατιωτικών του επιτυχιών, σίγουρα προβληματίζει, καθότι ο ίδιος υπήρξε εξαιρετικά δολοπλόκος και φίλαυτος. Παρ’ όλο που η περίοδος της διακυβέρνησής του αποτελεί μια ξεχωριστή εποχή στην ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η βασιλεία του χαρακτηρίζεται από την «αποκατάσταση της αυτοκρατορίας», εν τούτοις, ο δόλιος και βίαιος χαρακτήρας του σε συνδυασμό με τη φιλάργυρη φύση του, τον καθιστούσαν ιδιαίτερα επικίνδυνο για φίλους και αντιπάλους.
Ο Ιουστινιανός θεωρείται εκ των σημαντικότερων ηγεμόνων της Ύστερης Αρχαιότητας. Η εποχή του σηματοδοτεί μια αξιοσημείωτη φάση μετάβασης από την κλασική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος του Μεσαίωνα. Επίσης μπορεί να χαρακτηριστεί μια εποχή γεμάτη ταραχές ανάμεσα στις διάφορες χριστιανικές ομάδες, τις οποίες υποδαύλιζε η πολιτική του ίδιου του Αυτοκράτορα, που ποτέ δεν έπαυσε να επεμβαίνει κατά το δοκούν σε θρησκευτικά και εκκλησιαστικά ζητήματα προς εξυπηρέτηση των δικών του συμφερόντων. Σε στρατιωτικό επίπεδο κατάφερε με μακρόχρονους πολέμους εναντίον των Οστρογότθων και των Βανδάλων να ανακτήσει απομακρυσμένες περιοχές της Δυτικής Αυτοκρατορίας, που είχαν περιέλθει κατά τη διάρκεια των Μεταναστεύσεων σε Γερμανικά φύλα, ενώ στην Ανατολή ενεπλάκη σε έντονες συγκρούσεις με τους Πέρσες Σασσανίδες. Καθοριστική ήταν επίσης η συμβολή του στη νομική ιστορία, καθώς προέστη της κωδικοποίησης του ρωμαϊκού δικαίου, που ονομάστηκε Ιουστινιάνειος Κώδικας.
Αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία σημαντική αν και εξαιρετικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της ύστερης αρχαιότητας και ενδεχομένως ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που μιλούσε τα λατινικά ως μητρική του γλώσσα.
1831 – Γκέοργκ Βίλχελμ Χέγκελ. Γεννήθηκε στη Στουτγάρδη και σπούδασε Φιλοσοφία και Θεολογία στο Τύμπινγκεν (1788-93). Το 1801 έγινε καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ιένας. Μεταξύ 1812-16 εργάστηκε ως Διευθυντής Γυμνασίου στη Νυρεμβέργη. Το 1816 έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και το 1818 στο πανεπιστήμιο του Βερολίνου και το 1830 πρύτανης. Ο Χέγκελ “ήταν σφόδρα αντιδιανοούμενος και απεχθανόταν τους «σοφούς καθηγητές» και την επίδειξη της επιστημοσύνης τους (erudition). Στην Ιστορία της Φιλοσοφίας του, τους περιγράφει ως εξής: «Είναι σαν ζώα που έχουν ακούσει με ευκρίνεια όλους τους ήχους μίας μουσικής, αλλά που δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν την ενότητα και την αρμονία του μουσικού έργου» (Α’ 9).
Καταφέρεται μετά μανίας κατά των λατινικών, χάριν των οποίων «ημπορούμε να λέμε στα λατινικά πράγματα που θα ήταν γελοίο να εδιαβάζαμε ή να εγράφαμε» στα γερμανικά. Με την εξαφάνιση των λατινικών θέλει να εξαφανίσει και την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία”.
Ο Χέγκελ επηρέασε τη σκέψη πολλών στοχαστών που ακολούθησαν έως και τη σύγχρονη εποχή, όπως του Νίκου Καζαντζάκη. Η επιρροή του Χέγκελ στον Καζαντζάκη είναι ιδιαίτερα εμφανής στην Ασκητική. Στο έργο του αυτό εκφράζεται η ιδέα της ύπαρξης ενός παγκόσμιου πνεύματος, το οποίο προοδεύει μέσα στο Σύμπαν και ο άνθρωπος ενταγμένος μέσα σε αυτο καθίσταται συνδημιουργός και συνυπεύθυνος για να σώσει τον κόσμο.
1841 – Τόμας Μπρους, 7ος κόμης του Έλγιν (Thomas Bruce, 7th Earl of Elgin, Σκωτία, 20 Ιουλίου 1766 – Παρίσι, 14 Νοεμβρίου 1841) ήταν Βρετανός διπλωμάτης, πρεσβευτής της Βρετανίας στην Οθωμανική Κωνσταντινούπολη.[12] Κατόρθωσε να αφαιρέσει από την Αθήνα το 1803 και το 1812 πολυάριθμα γλυπτά, τα οποία αφαίρεσε από τον Παρθενώνα, από τον ναό της Απτέρου Νίκης και από άλλους αρχαιολογικούς χώρους.[13] Την πράξη του αυτή στιγμάτισαν επιφανείς προσωπικότητες των γραμμάτων και της τέχνης σε όλο τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και ο Λόρδος Βύρων (Lord George Gordon Byron VI) στα ποιήματα του «Τσάιλντ Χάρολντ» (Childe Harold’s Pilgrimage) και «Κατάρα της Αθηνάς» (The Curse of Minerva). Τα γλυπτά, που έμειναν γνωστά με την ονομασία Ελγίνεια Μάρμαρα, τα αγόρασε από τον Έλγιν η αγγλική κυβέρνηση το 1816 και από τότε βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο. Την επιστροφή τους στην Ελλάδα ζήτησαν κατά καιρούς πολλοί Άγγλοι ποιητές. Στη δεκαετία του 1980 η υπουργός Μελίνα Μερκούρη ξεκίνησε μια παγκόσμια προσπάθεια για την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Δεν ήταν το μοναδικό διακεκριμένο μέλος της οικογένειάς του, καθώς ο πατέρας του, Τσαρλς, 5ος κόμης ήταν Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Τεκτονικής Στοάς της Σκωτίας, ο γιος του, Τζέιμς, 8ος κόμης ήταν Κυβερνήτης της Τζαμάικα, του Καναδά και της Ινδίας και Ύπατος Αρμοστής στην Κίνα και την Ιαπωνία και ο εγγονός του Βίκτωρ, 9ος κόμης, Αντιβασιλέας της Ινδίας.
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
