Μνήμη χρονολογίου της 12ης Οκτωβρίου

| Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν» |

[ 12 Οκτωβρίου 2024 ]

Είναι η 286η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 80 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:31 – Δύση ήλιου: 18:51
Διάρκεια ημέρας: 11 ώρες 21 λεπτά
🌓 Σελήνη 9 ημερών
Χρόνια πολλά στους: Ανδρομάχη, Μάχη, Μαχούλα, Ανδρόμαχο, Μάχο, Συμεών,
Συμεώνη, Σύμο, Συμεωνή, Συμεωνία, Συμεώνα, Σύμη, Βαλάντη και Βαλάντιο.

Γεγονότα

1810 – Διοργανώνεται η πρώτη «Οκτόμπερφεστ», για να εορταστούν οι γάμοι του πρίγκιπα Λουδοβίκου της Βαυαρίας με την πριγκίπισσα Τερέζα της Σαξονίας. Αργότερα, η γιορτή θα γίνει θεσμός ως το μεγαλύτερο φεστιβάλ μπύρας στον κόσμο.

Ο πρίγκιπας Λούντβιχ (1786-1868), βασιλιάς της Βαυαρίας ως Λουδοβίκος Α΄ για τα έτη 1825-1848, παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Θηρεσία του Σαξ-Χιλντμπουργκχάουζεν στις 12 Οκτωβρίου 1810. Οι πολίτες του Μονάχου κλήθηκαν να παραστούν στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στους αγρούς μπροστά από Πύλες της πόλης για να γιορτάσουν το βασιλικό γεγονός. Τα χωράφια ονομάστηκαν Τερεζινβίζε (“λιβάδια της Θηρεσίας”) προς τιμήν της πριγκίπισσας και από τότε έχουν κρατήσει αυτό το όνομα, παρόλο που οι ντόπιοι έχουν συντομεύσει το όνομα σε “Βισν”.

Οι ιπποδρομίες, σύμφωνα με την παράδοση του Σαρλαχρένεν του 15ου αιώνα, πραγματοποιήθηκαν στις 18 Οκτωβρίου για να τιμήσουν τους νεόνυμφους. Είναι ευρέως κατανοητό ότι ο Αντρέας Μίκαελ Νταλλ’Άρμι, υψηλόβαθμος της Εθνικής Φρουράς, πρότεινε την ιδέα. Ωστόσο, η προέλευση των ιπποδρομιών και το ίδιο το Οκτόμπερφεστ ενδέχεται να έχουν προέλθει από προτάσεις που προσέφερε ο Φραντς Μπαουμγκάρτνερ, αγωνιστής και λοχίας στην Εθνική Φρουρά. Η ακριβής προέλευση του φεστιβάλ και των ιπποδρομιών παραμένει αμφισβητούμενη. Ωστόσο, η απόφαση επανάληψης των ιπποδρομιών, το θέαμα και οι εορτασμοί το 1811 ξεκίνησε την ετήσια παράδοση του Οκτόμπερφεστ.

Το εκθεσιακό κέντρο, το οποίο βρισκόταν εκτός της πόλης, επελέγη λόγω της φυσικής του καταλληλότητας. Ο λόφος Ζέντλινγκερ (σημερινό Τερεζινχόχε) χρησιμοποιήθηκε ως κερκίδα για 40.000 θεατές. Ο χώρος του φεστιβάλ παρέμεινε ανέπαφος εκτός από τη σκηνή του βασιλιά. Οι γευστικές δοκιμασίες των “δοκιμαστών”, άλλων κρασιών και μπύρας πραγματοποιούνταν πάνω από τους επισκέπτες στα περίπτερα του λόφου. Πριν ξεκινήσει ο αγώνας, πραγματοποιούνταν παραστάσεις. Ακολούθησε ένας πολύ απαιτητικός αγώνας με 30 άλογα σε ένα μακρύ μονοπάτι μήκους 11.200 μέτρων. Το πρώτο άλογο που πέρασε τη γραμμή τερματισμού ανήκε στον Φραντς Μπαουμγκάρτνερ (ένας από τους υποτιθέμενους δημιουργούς του φεστιβάλ). Ο πρωταθλητής ιπποδρομιών και υπουργός Εξωτερικών Μαξιμίλιαν φον Μοντγκέλας παρουσίασαν τον Μπαουμγκάρτνερ με το χρυσό μετάλλιο του.

1847 – Ο γερμανός εφευρέτης και βιομήχανος Βέρνερ φον Ζίμενς ιδρύει στο Βερολίνο την εταιρία Siemens & Halske AG. Πλήρες όνομα Ερνστ Βέρνερ φον Ζίμενς (γερμ. Ernst Werner von Siemens, 13 Δεκεμβρίου 1816 – 6 Δεκεμβρίου 1892), ήταν Γερμανός μηχανικός ηλεκτρολόγος, εφευρέτης, βιομήχανος, ιδρυτής της εταιρείας Ζίμενς-Χάλσκε. Γεννήθηκε κοντά στο Ανόβερο, στη πόλη Γκέρντεν στις 13 Δεκεμβρίου του 1816. Οι γονείς του ήταν πολύτεκνοι αγρότες και ήταν το 4ο παιδί από τα 14 παιδιά που είχαν αποκτήσει. Πριν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του εγκατέλειψε το σχολείο και κατατάχθηκε στον στρατό προκειμένου να τύχει τεχνικής εκπαίδευσης στη μηχανική, γεγονός που τον βοήθησε πολύ στα μετέπειτα χρόνια.
Εγκαταλείποντας αργότερα τον στρατό άρχισε να ασχολείται με τις τότε σύγχρονες του καιρού του εφευρέσεις και κατάφερε να φτιάξει ηλεκτρικό τηλέγραφο με ακίδα – δείκτη. Με δεδομένη την εφεύρεση αυτή στις 1 Οκτωβρίου του 1847 δημιουργεί την κατασκευαστική εταιρεία Ζίμενς – Χάλσκε. Στα επόμενα δύο χρόνια, 1848 – 1849, αναπτύσσει την πρώτη τηλεγραφική γραμμή Βερολίνου – Φραγκφούρτης, ενώ τα αδέλφια του αναλαμβάνουν να αντιπροσωπεύουν την εταιρεία στο εξωτερικό.
Το 1865 ο Β. Ζίμενς κατασκευάζει την πρώτη δυναμοηλεκτρική μηχανή με τυμπανοειδές επαγώγιμο και το 1869 τον πρώτο ηλεκτρικό σιδηρόδρομο, θέτοντας ταυτόχρονα τις βάσεις για τη χρήση ηλεκτρικού ρεύματος υψηλής τάσης.
Το 1888 ο Αυτοκράτορας της Γερμανίας τον αναγνωρίζει με τον τίτλο του φον και ο εφευρέτης έχει πλέον το δικαίωμα να αναγράφει το όνομά του ως Βέρνερ φον Ζίμενς. Δύο χρόνια μετά το 1890 αποχώρησε από την εταιρεία. Απεβίωσε στο Βερολίνο στις 6 Δεκεμβρίου του 1892. Ο Βέρνερ φον Ζίμενς υπήρξε μέλος της Πρωσσικής Ακαδημίας των Επιστημών, καθώς και μέλος της Πρωσσικής Βουλής των Αντιπροσώπων. Είχε τελέσει δύο γάμους. Από τον πρώτο του γάμο με την Ματθίλδη απέκτησε τον Άρνολντ φον Ζίμενς και τον Γεώργιο Γουλιέλμο φον Ζίμενς. Μετά το θάνατο της συζύγου του (1867), τέλεσε τον δεύτερο γάμο του με την Αντωνία με την οποία και απέκτησε τον Κάρολο Φρειδερίκο φον Ζίμενς.

1862 – Ο Όθωνας εγκαταλείπει οριστικά την Ελλάδα, με το αγγλικό ατμόπλοιο «Σκύλλα». Στην Αθήνα, που είχε απογυμνωθεί από μεγάλο μέρος της στρατιωτικής της δύναμης λόγω της επανάστασης του Γρίβα, το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου ξέσπασαν ταραχές και το παλάτι καταλήφθηκε από στρατιωτικούς. Στις 11 Οκτωβρίου η πρωτεύουσα βρισκόταν υπό τον έλεγχο της στρατιωτικής κυβέρνησης του Βούλγαρη, ο οποίος είχε αναλάβει τα ηνία του αντιδυναστικού αγώνα, που κήρυξε την κατάργηση της βασιλείας του Όθωνα και τη σύσταση προσωρινής κυβέρνησης υπό τους Βούλγαρη, Κανάρη και Ρούφο, μέχρι να συγκληθεί η Εθνοσυνέλευση.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας η βασιλική θαλαμηγός ”Αμαλία” κατέπλευσε στο λιμάνι του Πειραιά. Ο Γάλλος αντιναύαρχος Τουσάρ ανέβηκε στη φρεγάτα και μετέφερε τις ειδήσεις, ενώ πλήθη από Αθηναίους και Πειραιώτες εκδήλωναν τα αντιβασιλικά τους αισθήματα στην ακτή. Τελικά, τη νύχτα, η ”Αμαλία” συνοδευόμενη από το αγγλικό πλοίο ”Σκύλλα” και το γαλλικό ”Έλαφος” προσορμίστηκε στη Σαλαμίνα. Την επόμενη μέρα ο Όθων είχε, ήδη, πάρει την απόφαση να φύγει, παρά τη συμβουλή της Αμαλίας να επιστρέψουν αμέσως στη Μάνη και να συσπειρωθούν γύρω από τις φιλοβασιλικές δυνάμεις. Ζήτησε να ταξιδέψει με τη ”Σκύλλα” στη Βενετία, δηλώνοντας πως πηγαίνει στο εξωτερικό για να αποφευχθεί ένας εμφύλιος πόλεμος, χωρίς να κάνει λόγο για παραίτηση.
Η έξωση του Όθωνα πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους Έλληνες, ενώ η χώρα αυτόματα ειρήνευσε. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και οι Έλληνες αποφάσιζαν από δω και πέρα. Η προσωρινή κυβέρνηση προκήρυξε δημοψήφισμα το Δεκέμβριο με το οποίο εκλέχτηκε με συντριπτική πλειοψηφία νέος βασιλιάς ο Άγγλος πρίγκιπας Άλφρεντ, δευτερότοκος γιος της βασίλισσας Βικτωρίας. Η υποψηφιότητα αυτή, όμως, δεν υποστηρίχθηκε από τη Γαλλία και τη Ρωσία. Οι επίπονες διαπραγματεύσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών Δυνάμεων που επακολούθησαν κατέληξαν στην εκλογή του πρίγκιπα Γουλιέλμου Γεώργιου της Δανίας του Οίκου των Γκλύξμπουργκ , που επικυρώθηκε από την ελληνική Εθνοσυνέλευση το καλοκαίρι του 1863. Ο Όθων πέθανε το 1867 στο Μόναχο, ενώ επτά χρόνια αργότερα πέθανε και η Αμαλία.

1944 – Η Αθήνα και ο Πειραιάς απελευθερώνονται από τους Γερμανούς. Την ιστορική εκείνη ημέρα, ο Αθηναϊκός λαός παρακολούθησε την κατάθεση στεφάνου από τον επικεφαλής των αποχωρούντων Γερμανών μαζί με τον κατοχικό (διορισμένο) δήμαρχο στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη. Όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το χώρο της Πλατείας Συντάγματος, το πλήθος ποδοπάτησε το στεφάνι και στη συνέχεια εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξέσπασαν σε αλαλαγμούς χαράς, γιορτάζοντας τη μεγάλη στιγμή που περίμεναν να έλθει τριάμισι ολόκληρα χρόνια. Στο κτίριο της Αστυνομικής Διεύθυνσης εμφανίστηκε ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, διορισμένος Στρατιωτικός Διοικητής Αθηνών από την κυβέρνηση της Μέσης Ανατολής και κάποιοι ένστολοι Βρετανοί αξιωματικοί που είχαν φθάσει μυστικά στην Αθήνα τις προηγούμενες ημέρες. Η παρουσία τους προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους Αθηναίους.
Μετά τη συμμαχική Απόβαση στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου του 1944 και ενώ ο Κόκκινος Στρατός επέλαυνε προς τα Βαλκάνια είχε καταστεί σε όλους σαφές ότι η απελευθέρωση της Ελλάδας από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής δε θα αργούσε. Βάσει των συμφωνιών της Καζέρτας και του Λιβάνου οι ελληνικές αντιστασιακές οργανώσεις και η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση είχαν έλθει σε κατ’ αρχή συνεννόηση για το χειρισμό της κατάστασης μετά την αποχώρηση των γερμανών. Για το σκοπό αυτό έφτασαν μυστικά στο αεροδρόμιο της Νεράιδας ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ Γιάννης Ζέβγος, ο στρατηγός Παυσανίας Κατσώτας και ο ταγματάρχης Οδυσσέας Παπαμαντέλος, προκειμένου να συντονίσουν τις απαιτούμενες ενέργειες για την ομαλή ανάληψη της εξουσίας. Στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων πραγματοποιήθηκαν δυο κύριες συναντήσεις. Η πρώτη έλαβε χώρα στο Ψυχικό μεταξύ του επικεφαλής των γερμανικών δυνάμεων, στρατηγού της αεροπορίας, Χέλμουτ Φέλμι και του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού. Η γερμανική πλευρά υποσχέθηκε να απέχει από δολιοφθορές κατά των βασικών υποδομών της Αθήνας όπως το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα, με αντάλλαγμα την ανεμπόδιστη αποχώρηση των μονάδων τους. Προς επίρρωση της συμφωνίας ο Φέλμι δημοσίευσε στον «Ημερήσιο Τύπο» (τη μοναδική εφημερίδα που κυκλοφορούσε στην Αθήνα εκείνη την εποχή) της 20ης Σεπτεμβρίου 1944 μια ανακοίνωση όπου διαβεβαίωνε τους Αθηναίους πως καμία πράξη δολιοφθοράς δεν επρόκειτο να πραγματοποιηθεί εκ μέρους των γερμανικών στρατευμάτων, με την αυστηρή όμως προϋπόθεση-ειδοποίηση να μην ενοχληθούν. Ωστόσο, πριν λάβουν την εντολή εκκένωσης της πρωτεύουσας, οι S-S προχώρησαν στην εκτέλεση 72 ελλήνων πατριωτών στο Δαφνί, ενώ εξόντωσαν και την ομάδα των συνεργατών τους διερμηνέων, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν λεπτομέρειες των εγκληματικών τους πράξεων.

1990 – Σημειώνεται απόπειρα δολοφονίας κατά του Υπουργού Εσωτερικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατά τη διάρκεια προεκλογική συγκέντρωσης στο χωριό Όπεναου της Βάδης – Βυτερμβέργης. Ο αντιδημοφιλής έως αντιπαθής στην Ελλάδα λόγω μνημονίου υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ζει και δρα σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι. Έμεινε παράλυτος στα κάτω άκρα, όταν έπεσε θύμα δολοφονικής επίθεσης στις 12 Οκτωβρίου 1990, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας. Τον Οκτώβριο του 1990 η Γερμανία βρισκόταν σε προεκλογικό πυρετό. Στις 2 Δεκεμβρίου θα διεξάγονταν οι πρώτες εκλογές μετά τη Γερμανική ενοποίηση, τις οποίες είχε προκηρύξει ο χριστιανοδημοκράτης καγκελάριος Χέλμουτ Κολ -ο αρχιτέκτονας της Γερμανικής Ενοποίησης, ελπίζοντας σε μία θριαμβευτική επικράτηση της κεντροδεξιάς κυβερνητικής συμμαχίας, που την αποτελούσαν οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU), οι Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας (CSU) και οι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP).
O Υπουργός Εσωτερικών της κυβέρνησης Κολ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ένας 48χρονος πρώην εφοριακός και επίδοξος δελφίνος του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, περιόδευε στην εκλογική του περιφέρεια στο ομοσπονδιακό κρατίδιο της Βάδης – Βυρτεμβέργης, διεκδικώντας μία ακόμη επανεκλογή στην Ομοσπονδιακή Βουλή. Είχε εκλεγεί για πρώτη φορά το 1972, σε ηλικία 30 ετών. Το βράδυ της 12ης Οκτωβρίου βρέθηκε στο Όπεναου, ένα όμορφο κεφαλοχώρι στο Μέλανα Δρυμό, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, που ψηφίζει παραδοσιακά Χριστιανοδημοκράτες. Στους 300 ενθουσιώδεις ψηφοφόρους του, που πήγαν στην τοπική μπυραρία για να τον ακούσουν και ο παρολίγον δολοφόνος του.
Γύρω στις 10 το βράδυ και μετά το τέλος της ομιλίας του, ο Σόιμπλε άρχισε να συνομιλεί χαλαρά με τους ψηφοφόρους του. Τότε, ο 31χρονος βοηθός τοπογράφου Ντίτερ Κάουφμαν έβγαλε από το δερμάτινο μπουφάν του ένα 38άρι περίστροφο τύπου Smith &Wesson και πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος του Σόιμπλε. Δύο από τις σφαίρες πέτυχαν τον Σόιμπλε, η μία στη δεξιά παρειά και η άλλη στη σπονδυλική στήλη, ενώ η τρίτη τραυμάτισε έναν από τους σωματοφύλακές του. Ο δημοσιογράφος και φίλος του Χανς-Πέτερ Σιτζ, που ήταν παρών, ανακαλεί στη μνήμη του το περιστατικό: «Αρχικά νόμιζα ότι έσκασαν δύο μπαλόνια, που ήταν άφθονα στην αίθουσα, μέχρις ότου είδα τον Σόιμπλε να σωριάζεται δίπλα μου και να ψελλίζει “δεν αισθάνομαι το πόδι μου”». Ο αιφνιδιασμός της αστυνομίας ήταν πλήρης, καθώς δεν μπόρεσε να προστατεύσει τον πολιτικό της προϊστάμενο. Η γερμανική αστυνομία είχε αι ένα άλλο λόγο να φρουρεί στενά τον Σόιμπλε, καθώς λίγους μήνες πριν είχε πέσει θύμα απόπειρας δολοφονίας και ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία Όσκαρ Λαφοντέν.
Ο Σόιμπλε μεταφέρθηκε αμέσως στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Φράιμπουργκ, όπου ξεκίνησε ένας αγώνας δρόμου των γιατρών για να τον κρατήσουν στη ζωή. Το κατάφεραν, αλλά με τίμημα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε αναπηρική πολυθρόνα. Η δεύτερη σφαίρα που έπληξε τη σπονδυλική του στήλη είχε κάνει όλη τη ζημιά. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν μπορούσε πλέον να παίζει τένις και ποδόσφαιρο και να κάνει σκι, τρία σπορ που τόσο αγαπούσε.
Ο δράστης της επίθεσης Ντίτερ Κάουφμαν ήταν γιος δημάρχου της περιοχής και στα νιάτα του, θέλοντας να αναζητήσει την προσωπική του ελευθερία και την αυτοεπιβεβαίωση, έφυγε από τη Γερμανία και έζησε για πολλά χρόνια στην Ασία. Μπλέχτηκε με τα ναρκωτικά, τα οποία του δημιούργησαν ψυχολογικά προβλήματα. Στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν δήλωσε ότι ήθελε να εκδικηθεί το γερμανικό κράτος για τον «ψυχολογικό και σωματικό τρόμο», που του ασκούσε και επέλεξε ως προσωποποίησή του τον Υπουργό Εσωτερικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Τον Μάιο του 1991 προσήχθη σε δίκη, αλλά κρίθηκε ανίκανος για τον καταλογισμό της πράξης του, επειδή έπασχε από βαριάς μορφής σχιζοφρένεια. Κλείσθηκε σε ψυχιατρείο και αφέθηκε ελεύθερος υπό όρους το φθινόπωρο του 2004.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής στις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου 1990 και συνέχισε την πολιτική του καριέρα από το αναπηρικό καροτσάκι του. Η δημοφιλία του αυξήθηκε κατακόρυφα στις 12 Οκτωβρίου 1995, όταν συγχώρεσε δημοσίως τον παρ’ ολίγον δολοφόνο του. Πιθανόν να είχε περάσει το κατώφλι της καγκελαρίας, αν οι Χριστιανοδημοκράτες δεν έχαναν τις εκλογές του 1998 και δεν βρισκόταν στον δρόμο του η ανατολικογερμανίδα Άγκελα Μέρκελ. Σήμερα, εκτός από κυβερνητικό στέλεχος, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ασχολείται ενεργά με το αναπηρικό κίνημα. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ένωσης Παραπληγικών Γερμανίας (DSQ) και του Διεθνούς Ερευνητικού Ινστιτούτου για τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, που εδρεύει στη Ζυρίχη.

1999 – Αναστάτωση προκαλεί στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας η συνέντευξη του συμβούλου του Κώστα Καραμανλή, Γιάννη Λούλη, στην εφημερίδα «Έθνος», ο οποίος δηλώνει ότι το κόμμα είναι ένα «φθαρμένο προϊόν». Την αντίδρασή τους εκφράζουν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Μιχάλης Λιάπης και άλλοι βουλευτές. Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, Άρης Σπηλιωτόπουλος, δηλώνει ότι «ο κ. Λούλης δεν έχει κομματική ιδιότητα, συνεργάζεται ως επιστήμονας με το κόμμα». Στις 13 Οκτωβρίου, ο κ. Λούλης θα υποβάλλει την παραίτησή του από τη θέση του διευθυντή του Ινστιτούτου Δημοκρατίας «Κωνσταντίνος Καραμανλής».

Γεννήσεις

1830 – Ανδρέας Συγγρός (Κωνσταντινούπολη, 12 Οκτωβρίου 1830 – Αθήνα, 13 Φεβρουαρίου 1899) ήταν Έλληνας τραπεζίτης, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Αρχικά, ασχολήθηκε με το εμπόριο και στη συνέχεια επεκτάθηκε στον τραπεζικό κλάδο, φτάνοντας να δανείζει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ελλάδα. Με την εγκατάστασή του στην Αθήνα ανέπτυξε σημαντική επιχειρηματική δραστηριότητα εμπλεκόμενος σε ένα από τα πρώτα χρηματιστηριακά σκάνδαλα της Ελλάδας, γνωστό ως Λαυρεωτικά ή Λαυριακά, σκάνδαλο που επέφερε και την πτώση της κυβέρνησης Επαμεινώνδα Δεληγεώργη. Το 1881 ίδρυσε την Τράπεζα Ηπειροθεσσαλίας, στην οποία το ελληνικό κράτος είχε παραχωρήσει το δικαίωμα της έκδοσης και κυκλοφορίας χαρτονομίσματος στις «Νέες Χώρες».
Παράλληλα με τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, ασχολήθηκε, λόγω και της φιλίας του με τον Χαρίλαο Τρικούπη, με την πολιτική, εκλεγόμενος πολλάκις βουλευτής. Θεωρείται ως ο κύριος υπεύθυνος για την πτώση της κυβέρνησης Θεόδωρου Δηλιγιάννη, καθώς και ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας το 1893, αφού επιχείρησε να αποτρέψει τη σύναψη νέου δανείου από την κυβέρνηση Τρικούπη προκειμένου να του παραχωρηθούν νέα τραπεζικά προνόμια και να καταφέρει να γίνει μέτοχος της Εθνικής Τράπεζας. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε σημαντικές δωρεές σε ευαγή ιδρύματα, ενώ με τη διαθήκη του κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος για την κατασκευή νοσοκομείων (Νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός») και σχολείων και σε εθνικά ιδρύματα. Το φιλανθρωπικό του έργο συνέχισε η σύζυγός του, Ιφιγένεια Μαυροκορδάτου – Συγγρού, η οποία δώρισε στο ελληνικό δημόσιο το Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού και το Κτήμα Συγγρού. Ο Ανδρέας Συγγρός έχει χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως ο πιο ισχυρός άνδρας της εποχής του μετά το Βασιλιά Γεώργιο Α΄ με αμφισβητούμενο ρόλο και αδιαμφισβήτητο φιλανθρωπικό έργο.

1924 – Μίμης Πλέσσας. Γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1924 στην Αθήνα. Φοίτησε στο Λεόντειο Λύκειο και στη συνέχεια σπούδασε στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στη συνέχεια πήγε στις ΗΠΑ για συνέχιση σπουδών. Σε πολύ μικρή ηλικία έγινε ο πρώτος σολίστ πιάνου στο τότε Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας. Το 1952, σε ηλικία μόλις 28 ετών, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο μουσικής του πανεπιστημίου της Μινεσότα, και την επόμενη χρονιά κατετάγη πέμπτος πιανίστας στις ΗΠΑ. Το 1952 άρχισε επίσης την ενασχόληση του με τη σύνθεση και από το 1956 ως μαέστρος και συνθέτης.
Η καλλιτεχνική και συνθετική του δραστηριότητα καλύπτει, τα τελευταία 50 χρόνια, όλους τους τομείς της μουσικής, στο θέατρο, τον κινηματογράφο, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έχει συνεργαστεί με πληθώρα κορυφαίων τραγουδιστών, πολλούς από τους οποίους ανέδειξε μέσα από τα τραγούδια του. Ασχολήθηκε επίσης με τη σύνθεση μουσικής για ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, έχοντας στο ενεργητικό του 104 ταινίες και 70 παραστάσεις. Έγραψε επίσης τη μουσική και τα τραγούδια για την τηλεοπτική σειρά Τα παιδιά της Νιόβης. Έχει διευθύνει πολλές από τις μεγαλύτερες ορχήστρες στον κόσμο, σε έργα του και διακρίθηκε αφενός για τη θεατρική του προσφορά στο Παρίσι το 1958, και για την κινηματογραφική του στο Εδιμβούργο και τις ΗΠΑ το 1964 και 1965 αντίστοιχα. Αυτών ακολούθησαν πάμπολλες διακρίσεις ελληνικές και ξένες.
Ο Μίμης Πλέσσας υπήρξε ο παραγωγός της ιστορικής ραδιοφωνικής εκπομπής Σε 30 δευτερόλεπτα που ήταν μια εκπομπή βράβευσης γνώσεων με διάφορα δώρα, (ραδιόφωνα και βιβλία), στη δεκαετία του 1960 – 1970. Συμμετείχε σε πλείστες διεθνείς και ελληνικές επιτροπές κρίσης καλλιτεχνικών γεγονότων. Είναι μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρίας Μουσικοσυνθετών Στιχουργών Ελλάδος, της ΕΡΓΗΜ (σύγχρονης μουσικής) και πολλών άλλων καλλιτεχνικών συλλόγων. Επίσης, ομιλεί αγγλικά και γαλλικά και είναι μόνιμος κάτοικος της Αθήνας. Από το 2010 έχει αναγορευτεί επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Χημείας του Πανεπιστημίου Πατρών ενώ είναι και διδάκτωρ Χημείας του Πανεπιστημίου Κορνέλ των ΗΠΑ.
Το 2016 ο Μίμης Πλέσσας, με αφορμή την επέτειο 50 χρόνων από την εμφάνισή του στην δισκογραφία με τον δίσκο Ραντεβού στον αέρα για την ομώνυμη ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, παρουσίασε το τελευταίο πλήρες έργο του Διάφανος Σταυρός με ερμηνευτή το Θάνο Ολύμπιο. Ο δίσκος τους έγινε πλατινένιος. Είναι παντρεμένος με την Λουκίλα Καρρέρ, με την οποία απέκτησε μια κόρη το 1998. Γιος του από προηγούμενο γάμο του, είναι ο μουσικοσυνθέτης Αντώνης Πλέσσας (Τρεις Χάριτες).

1937 – Μάρθα Βούρτση. Η μητέρα της ήταν ζωγράφος και ο πατέρας της Μιχάλης Βούρτσης μαέστρος, από τους ιδρυτές της Λυρικής σκηνής το 1942. Η οικογένειά της εγκαταστάθηκε από την Οδησσό στην Αθήνα. Η ίδια έλαβε αυστηρή ρωσική ανατροφή. Εμφανίστηκε σε αρκετές ταινίες ερμηνεύοντας κυρίως δραματικούς ρόλους στα λεγόμενα “μελό” της εποχής, (Αυτή που δε λύγισε, Είναι μεγάλος ο καημός, Απόκληροι της κοινωνίας, Καρδιά μου πάψε να πονάς, Με πόνο και με δάκρυα), αλλά και σε διαφορετικού ύφους ταινίες, όπως Τα κίτρινα γάντια και Ο σκληρός άνδρας. Αρκετά χρόνια αργότερα έκανε και κάποιες εμφανίσεις στην τηλεόραση, όπως στη σειρά “Οδός Ανθέων” (1987-1988) της κρατικής τηλεόρασης, στην κωμική σειρά του Mega Channel Η Ελίζα και οι άλλοι, καθώς και στο σήριαλ του Mega Channel Επτά Θανάσιμες Πεθερές.
Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε στο σηριαλ του Mega Channel 1 μήνας και κάτι, όπου έκανε την μητέρα της Άννας (Ζέτα Δούκα). ‘Όπως και το 2008-2011 έπαιξε στην σειρά Η Πολυκατοικία, ως Παναγιώτα Πετροχείλου. Τον θεατρικό χειμώνα 2004 εμφανίστηκε στο θέατρο Βεάκη στην παράσταση Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Οι κριτικές ήταν πολύ καλές. Εμφανίστηκε επίσης στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τον Ιούλιο του 2005 και τον Ιούνιο του 2006 στην τραγωδία του Σαίξπηρ Κοριολανός στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Ηταν παντρεμένη με τον στιχουργό Ξενοφώντα Φιλέρη που έφυγε από τη ζωή το 2014.

Θάνατοι

1920 – Αλέξανδρος Α: Ήταν ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄ και της βασίλισσας Σοφίας, γεννήθηκε στις 1 Αυγούστου 1893 και πέθανε στις 12/25 Οκτωβρίου 1920. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, από όπου αποφοίτησε το 1912. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους ως αξιωματικός του πυροβολικού. Ανέβηκε στο θρόνο στις 12 Ιουνίου 1917, ύστερα από την απομάκρυνση του πατέρα του και του Διαδόχου, πρίγκιπα Γεωργίου, από τις δυνάμεις της Αντάντ που είχαν καταλάβει τον Πειραιά και τον ισθμό της Κορίνθου και είχαν επιβάλει ναυτικό αποκλεισμό στην Αθήνα, η οποία έζησε ημέρες πείνας, ενώ υπέστη και βομβαρδισμό. Η ανάληψη του Θρόνου ήταν συνταγματικό πραξικόπημα ουσιαστικά, διότι δεν ακολουθήθηκαν οι περί διαδοχής διατάξεις του συντάγματος. Ο Βενιζέλος εκλάμβανε την αναχώρηση του Κωνσταντίνου ως παραίτηση κάτι που ανέτρεπε την τάξη διαδοχής σύμφωνα με το άρθρο 45 υπέρ του Γεωργίου. Για το λόγο αυτό ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε ποτέ τον Αλέξανδρο ως βασιλέα, και στον τάφο του στο Τατόι αναγράφεται ως “Αλέξανδρος, βασιλόπαις της Ελλάδος, βασίλεψε αντί του πατρός αυτού”. Επίσης η μητέρα του Σοφία στην αλληλογραφία μαζί του τον προσφωνούσε Προς τον Πρίγκηπα Αλέξανδρο. Αρχικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε εκφράσει την προτίμηση του προς τον νεότερο γιο του Κωνσταντίνου, τον ανήλικο τότε Παύλο και τον ορισμό αντιβασιλέα. Όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν του επέτρεψαν να επιλέξει το διάδοχο. Αν και ορκίστηκε Βασιλιάς, ο Αλέξανδρος ανάλαβε τα καθήκοντά του με την πεποίθηση ότι εκτελούσε χρέη τοποτηρητή του θρόνου και ότι η προσωρινή ηγεμονία του θα έληγε με το τέλος του πολέμου και την επιστροφή του πατέρα του[3], καθώς ο Κωνσταντίνος δεν υπέβαλε επίσημα την παραίτησή του όταν αποχώρησε από την Ελλάδα.
Ο Αλέξανδρος ως δευτερότοκος γιος του βασιλιά θεωρούσε δεδομένο ότι δεν θα καθόταν ποτέ στον θρόνο. Ο φίλος του Χρήστος Ζαλοκώστας τον περιγράφει ως ένα μαθητή μέτριο στη στρατιωτική σχολή και ως άτομο που κατά τα νεανικά του χρόνια διακρινόταν για τον ατίθασο χαρακτήρα του, τις επιτυχίες του στο γυναικείο φύλο και την αγάπη του για τα αυτοκίνητα. (ήταν επίτιμος πρόεδρος του Συνδέσμου Οδηγών Αυτοκινήτων). Ήπιος γενικά χαρακτήρας, ένιωθε συχνά να τον καταπιέζει η αυλική εθιμοτυπία και είχε ροπή στα ξενύχτια και το τάβλι, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα για τις κρατικές υποθέσεις, μα πιο πολύ για τα γρήγορα αυτοκίνητα.

1971 – Ντιν Άτσεσον (Dean Gooderham Acheson, 11 Απριλίου 1893 – 12 Οκτωβρίου 1971) ήταν Αμερικανός πολιτικός και δικηγόρος. Ως Υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση του προέδρου Χάρι Τρούμαν 1949-1953, έπαιξε κεντρικό ρόλο στον καθορισμό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου[6]. Ο Άτσεσον βοήθησε στο σχεδιασμό του Σχεδίου Μάρσαλ και έπαιξε κεντρικό ρόλο στην η ανάπτυξη του Δόγματος Τρούμαν και τη δημιουργία του ΝΑΤΟ. Η πιο διάσημη απόφαση του Άτσεσον ήταν το ότι έπεισε τον Πρόεδρο Τρούμαν να παρέμβει στον πόλεμο της Κορέας τον Ιούνιο του 1950. Έπεισε επίσης τον Τρούμαν για την αποστολή βοήθειας και συμβούλων στις γαλλικές δυνάμεις στην Ινδοκίνα, αν και το 1968 τελικά συμβούλεψε τον Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον να διαπραγματευτεί ειρήνη με το Βόρειο Βιετνάμ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας, ο Πρόεδρος Κένεντι κάλεσε τον Άτσεσον για παροχή συμβουλών, τοποθετώντας τον στην εκτελεστική επιτροπή (ExComm), μια στρατηγική συμβουλευτική ομάδα.

1996 – Ζαν Ρενέ Λακόστ. Γάλλος τενίστας και επιχειρηματίας (μπλουζάκια Λακόστ). Από τις θρυλικές μορφές του αθλήματος. Ο Ζαν Ρενέ Λακόστ (Jean René Lacoste) γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1904 στο Παρίσι. Μέχρι τα 15 του δεν είχε πιάσει ρακέτα στα χέρια του, αλλά σ’ ένα ταξίδι με τον πατέρα του στην Αγγλία γοητεύτηκε από το άθλημα και αποφάσισε να ασχοληθεί μαζί του. Ο πατέρας του Ζαν-Ζιλ Λακόστ, επικεφαλής της αυτοκινητοβιομηχανίας Hispano-Suiza, δεν του έφερε αντίρρηση, αλλά του έθεσε ένα όρο: αν δεν γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής μέσα σε πέντε χρόνια να τα παρατήσει και να επιστρέψει στις οικογενειακές επιχειρήσεις.
Ο νεαρός Λακόστ έλαβε το μήνυμα, δούλεψε σκληρά και το 1925 κέρδισε τους δύο πρώτους μεγάλους τίτλους του, το «Γουίμπλεντον» και το «Ρολάν Γκαρός», ενώ τον επόμενο χρόνο ανέβηκε στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Συνολικά, κέρδισε δύο φορές το «Γουίμπλεντον» (1925, 1928), τρεις φορές το «Ρολάν Γκαρός» (1925, 1927, 1929) και υπήρξε ο πρώτος τενίστας που κέρδισε δύο συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα των ΗΠΑ (1926, 1927). Μαζί με τον συμπατριώτη του Ζαν Μποροτρά κέρδισε το 1925 το διπλό του Γουίμπλεντον και τρεις φορές τους γαλλικούς διπλούς του Ρολάν Γκαρός (1924, 1925, 1929). Το 1924 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων στο διπλό. Υπήρξε μέλος της ισχυρής τενιστικής τετράδας, γνωστής ως «Οι τέσσερις σωματοφύλακες» (Ρενέ Λακόστ, Ζαν Μποροτρά, Ανρί Κοσέ, Ζακ Μπρινιόν), που το 1927 κέρδισε για λογαριασμό της Γαλλίας, για πρώτη φορά, το Κύπελλο Ντέιβις.
Ο Λακόστ ήταν δεξιόχειρας και χρησιμοποιούσε το ένα του χέρι στο μπάκχαντ. Μεθοδικός στην τεχνική του, μελετούσε κάθε πλευρά του παιγνιδιού πριν από κάθε συνάντηση και στον αγώνα επέμενε να εξασθενεί τον αντίπαλό του. Το 1927 στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ πραγματοποίησε το καλύτερο, ίσως, παιγνίδι του και οδήγησε τον αντίπαλό του Μπιλ Τίλντεν σε πλήρη εξάντληση στη διάρκεια ενός φινάλε που κράτησε δύο ώρες. Οι φίλοι τού κόλλησαν το παρατσούκλι «Κροκόδειλος» για την επιμονή του στο παιγνίδι, που ο ίδιος αργότερα το χρησιμοποίησε στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.