.
Η ταυτότητα της ημέρας
και τα γεγονότα που την «σημάδεψαν»
12 Νοεμβρίου 2024
Είναι η 317η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο.
Υπολείπονται 49 ημέρες για τη λήξη του
🌅 Ανατολή ήλιου: 07:03 – Δύση ήλιου: 17:15 – Διάρκεια ημέρας: 10 ώρες 13 λεπτά
🌔 Σελήνη 10.8 ημερών
Χρόνια πολλά στον Νείλο
Γεγονότα
333 π.Χ. – Ο Μέγας Αλέξανδρος συντρίβει τους Πέρσες στην Ισσό. Η Μάχη της Ισσού (ή 1η Μάχη της Ισσού) ήταν η σημαντική μάχη ανάμεσα στο στρατό του Μέγα Αλέξανδρου το 333 π.Χ. στο στενό που διαμορφωνόταν εκείνη την εποχή μεταξύ όρους Ἁμανός και Ισσικού κόλπου, κοντά στις Κιλίκιες πύλες, κατά του στρατού του Δαρείου Γ’ μεγάλου βασιλέα της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών (των Περσών). Γνωρίζοντας ο Αλέξανδρος πως ο Δαρείος έχει συγκεντρώσει στην κοιλάδα των Σώχων μεγάλο στρατό έστειλε τον Παρμενίωνα με τους Θράκες, τους Θεσσαλούς και τους άλλους Έλληνες να καταλάβει τη στενή διάβαση που οδηγούσε από την Κιλικία στη Συρία, που διερχόταν μεταξύ του όρους Ἁμανός και της θάλασσας, δηλαδή του Ισσικού κόλπου και το φύλαγε μικρή δύναμη, η οποία τράπηκε αμέσως σε φυγή. Ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε πρώτα με την υποταγή των ορεινών φυλών της τραχείας Κιλικίας, επέστρεψε κατόπιν στην Ταρσό και προελαύνοντας με τους επίλεκτους πεζούς και τους ιππείς έφθασε διαδοχικά στους Σόλους και στη Μαλλό, πόλη που απάλλαξε από όλους τους φόρους και τίμησε με άλλους τρόπους, καθώς θεωρείτο αποικία των Αργείων με ιδρυτή τον Αμφίλοχο.
1933 – Δημοσιεύεται η πρώτη φωτογραφία του υποτιθέμενου τέρατος του Λοχ Νες. Το Τέρας του Λόχνες έχει επικρατήσει να ονομάζεται θρυλούμενο θαλάσσιο ερπετό (κρυπτίδιο) που σύμφωνα με το μύθο ζει στη λίμνη Νες της βόρειας Σκωτίας. Αποτελεί αντικείμενο μελέτης της κρυπτοζωολογίας. Απαντάται συχνά και με το όνομα Νέσι (αγγλ. Nessie). Αναφορές για την ύπαρξη ενός απροσδιόριστου τέρατος στη λίμνη του Λοχ Νες χρονολογούνται από τον 6ο περίπου αιώνα, όταν σύμφωνα με το θρύλο ο άγιος Κολούμπα έσωσε με θαυματουργικό τρόπο τη ζωή ενός ανθρώπου από αυτό.
Στις πρώτες σύγχρονες αναφορές ανήκει μια ανώνυμη επιστολή στην εφημερίδα Inverness Courier το 1932, σύμφωνα με την οποία ένα ζευγάρι είχε παρατηρήσει στη λίμνη του Λοχ Νες ένα άγνωστο είδος , όπως μαρτυρούσαν τα ίχνη του στην επιφάνεια της θάλασσας. Αργότερα αποδείχθηκε πως η περιγραφή του ήταν κάπως υπερβολική. Έκτοτε ακολούθησαν περισσότερες μαρτυρίες και διαφορετικές αναφορές σε ένα «τέρας» μήκους από 6 έως 124 πόδια. Τον Απρίλιο του 1934 εμφανίστηκε μια φωτογραφία της Νέσι, γνωστή και ως η «φωτογραφία του χειρουργού», δημιούργημα του χειρουργού Ρόμπερτ Γουίλσον. Αποτελεί μέχρι σήμερα την πιο δημοφιλή απεικόνιση του τέρατος που εμφανίζεται με μακρύ λαιμό και μικρό κεφάλι, έχοντας παρόμοια χαρακτηριστικά με ένα πλησιόσαυρο. Ο γιος του Γουίλσον παραδέχτηκε την πλαστότητά της, η οποία αποδείχτηκε το 1995 από μια ομάδα ερευνητών. Υποβρύχιες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν το 2003, με χρήση σόναρ, απέτυχαν να εντοπίσουν το θρυλούμενο.
1940 – Μετά την αποτυχία της ιταλικής επιθέσεως στο Αλβανικό Μέτωπο, ο Αδόλφος Χίτλερ εκδίδει διαταγή προς το Γενικό Επιτελείο του να εκπονήσει σχέδιο και να προπαρασκευάσει επίθεση κατά της Ελλάδας. Όταν στις 28 Οκτωβρίου του 1940 η Ιταλία επιτέθηκε εναντίον της Ελλάδας, εγκαινιάζοντας ένα νέο μέτωπο επιχειρήσεων στην Ευρώπη, ο Χίτλερ και η Βέρμαχτ δεν αιφνιδιάστηκαν τόσο όσο έως σήμερα έχει επικρατήσει. Όμως, προκάλεσε κυριολεκτικά την οργή του Χίτλερ και η προσπάθειά του να αποτρέψει, έστω και την ύστατη στιγμή, το «τρελό εγχείρημα», όπως το χαρακτήρισε ο Υπουργός Εξωτερικών Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ, αποδείχθηκε εκπρόθεσμη.
Όπως σημειώνει ο Στρατάρχης Βίλχελμ Κάιτελ, Αρχηγός της Βέρμαχτ, στα απομνημονεύματά του, ο Χίτλερ αναρωτήθηκε: «Αφού ήθελε [ο Μουσολίνι] τόσο πολύ να πολεμήσει με τη φτωχή μικρή Ελλάδα, γιατί δεν επέλεξε να επιτεθεί κατά της Μάλτας ή της Κρήτης;» Μια τέτοια ενέργεια θα επέτρεπε στους Βρετανούς να εγκαταστήσουν αεροπορικές βάσεις στην Ελλάδα, με συνέπεια, αφενός, να εμφανιστούν και πάλι στην ηπειρωτική Ευρώπη μετά τη Δουνκέρκη και, αφετέρου, να απειλήσουν άμεσα τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι, οι οποίες ήταν ζωτικής σημασίας για τον ανεφοδιασμό της Γερμανίας σε πετρέλαιο και στα παράγωγά του, αναγκαία για τη συνέχιση του πολέμου.
Ο φόβος αυτός, από εκείνη τη στιγμή, κατέκλυσε τις σκέψεις του Χίτλερ και ταυτόχρονα πυροδότησε μια σειρά γεγονότων που επηρέασαν τον στρατηγικό σχεδιασμό της Γερμανίας. Εκείνο για το οποίο από την πρώτη στιγμή δεν αμφέβαλε η γερμανική πλευρά ήταν η αποτυχία της Ιταλίας να μετατρέψει την εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας σε «στρατιωτικό περίπατο».Αυτή ακριβώς η αποτυχία οδήγησε στην επιβεβλημένη επέμβαση της Γερμανίας, η οποία λειτούργησε ως σωσίβιο στο ιταλικό ναυάγιο. Τα πρώτα δείγματα για την επικείμενη, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, βοήθεια προς την Ιταλία ήρθαν στις 4 Νοεμβρίου. Ο Χίτλερ, απευθυνόμενος στον Στρατηγό Φραντς Χάλντερ, Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου του Γερμανικού Στρατού, διέταξε «να αρχίσουν οι προετοιμασίες, ώστε, όταν καταστεί τούτο αναγκαίο, από κοινού με τη Βουλγαρία
και σε εναρμόνιση με τις ιταλικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, να καταληφθεί η ελληνική Μακεδονία και Θράκη, ώστε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη χρησιμοποίηση γερμανικών αεροπορικών μονάδων εναντίον των αγγλικών αεροπορικών βάσεων που θα μπορούσαν να απειλήσουν τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές».
Από αυτή την προκαταρκτική διαταγή γίνεται φανερό, κατ’ αρχάς, ότι ο Χίτλερ θα ενεργούσε εναντίον της Ελλάδας μόνον αν καθίστατο αναγκαίο και ότι δεν ενδιαφερόταν να καταλάβει ολόκληρη τη χώρα ή ακόμη και την Κρήτη, αφού τον ενδιέφερε μόνο να προστατέψει τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές.
Οκτώ ημέρες αργότερα, 12 Νοεμβρίου, εκδόθηκε η Κατευθυντήρια Οδηγία υπ’ αριθ. 18, η οποία καθόριζε, μεταξύ άλλων, την κατάληψη της Βόρειας Ελλάδας, αν καθίστατο ανάγκη, με βάση εξόρμησης τη Βουλγαρία και ταυτόχρονα την αεροπορική προσβολή εκείνων των βρετανικών αεροπορικών βάσεων στην Ανατολική Μεσόγειο που απειλούσαν άμεσα τις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας.
Στις 19 Νοεμβρίου, με επέμβαση της Λουφτβάφε, ο Χίτλερ επέκτεινε την κλίμακα των επιχειρήσεων, δηλαδή δόθηκαν οδηγίες για προέλαση μέχρι την Αθήνα και τα νότια λιμάνια της Πελοποννήσου, προκειμένου να εμποδιστεί η εκκένωση των βρετανικών δυνάμεων.
Παράλληλα, η επίθεση έλαβε την κωδική ονομασία ΜΑΡΙΤΑ. Λίγες ημέρες νωρίτερα, από τις 3 Νοεμβρίου, κλιμάκιο της βρετανικής Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας (RAF) άρχισε να καταφθάνει στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας, αναλαμβάνοντας αποστολές τις επόμενες ημέρες, χωρίς, όμως, να βομβαρδίσουν τις ρουμανικές πετρελαιοπηγές.
1942 – Ο πρώτος νεκρός πυροσβέστης στην Ελλάδα. Ο δόκιμος πυροσβέστης Β’ τάξεως, Κωνσταντίνος Πούλιος, σκοτώνεται κατά την προσπάθεια κατάσβεσης πυρκαγιάς σε διώροφο οίκημα στη Θεσσαλονίκη. Η 12η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί στη χώρα μας ως Ημέρα Μνήμης Πεσόντων Πυροσβεστών. Ο Κωνσταντίνος Πούλιος σκοτώθηκε σε ηλικία 26 ετών και έγινε ο πρώτος πυροσβέστης που «έπεσε» εν ώρα καθήκοντος. Η 12η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως μέρα τιμής για τους Πυροσβέστες μας. Η μέρα αυτή δεν έχει επιλεγεί τυχαία, αφού σαν σήμερα, το 1942 είχαμε τον πρώτο χαμό πυροσβέστη εν ώρα καθήκοντος. Του Κωνσταντίνου Πούλιο, του δόκιμο πυροσβέστη Β’ τάξεως, ο οποίος σκοτώνεται σε ηλικία 26 ετών και αφήνει πίσω του γυναίκα και ένα αγοράκι μόλις 7 μηνών.
Το πρωινό της 12ης Νοεμβρίου, καλείται σε ένα διώροφο οίκημα στη συνοικία Κουλέ Καφέ της Θεσσαλονίκης που έχει τυλιχθεί στις φλόγες. Η πυρκαγιά είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις και στην προσπάθεια κατάσβεσης της, ο Πούλιος καταπλακώνεται από μέρος του κτιρίου που γκρεμίζεται. Οι συνάδελφοί του, τον ανέσυραν σοβαρά τραυματισμένο, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο της πόλης, ωστόσο, μετά από λίγο ανακοινώθηκε ο θάνατος του. Το 2006, προς τιμήν του καθιερώθηκε η 12η Νοεμβρίου ως η ημέρα που τιμώνται οι πεσόντες του Πυροσβεστικού Σώματος κατά την εκτέλεση του καθήκοντος. Ο Κωνσταντίνος Πούλιος είχε γεννηθεί το 1916 στο Πολυδένδρι Γρεβενών και στα 23 του χρόνια μπήκε στο Πυροσβεστικό Σώμα, το οποίο υπηρέτησε και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι συνάδελφοι του, παρά το γεγονός ότι εν μέσω κατοχής ζούσαν σε οικονομική δυσμένεια και οι κακουχίες ήταν καθημερινότητά τους, κατάφεραν να συγκεντρώσουν χρήματα για να πραγματοποιήσουν τη κηδεία του. Ο Κωνσταντίνος Πούλιος είναι ο πρώτος μίας μακράς λίστα πυροσβεστών που θυσιάστηκαν την ώρα που καθήκοντος, πολλές φορές υπερβάλλοντας εαυτόν για να προστατέψουν κάποια άλλη ανθρώπινη ζωή ή ακόμη και την περιουσία των πολιτών.
1990 – Ο άγγλος επιστήμονας Τίμοθι Μπέρνερς – Λι (TBL για τους φίλους του) εφευρίσκει τον Παγκόσμιο Ευρύ Ιστό, γνωστότερο με τα αρχικά WWW, πάνω στον οποίο βασίζεται η λειτουργία του διαδικτύου. O Sir Timothy John Berners (Lee, 8 Ιουνίου 1955), μέλος του Τάγματος της Αξίας, Ιππότης-Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Μηχανικής, Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Τεχνών είναι ο εφευρέτης του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web), διευθυντής της κοινοπραξίας World Wide Web η οποία επιτηρεί τη συνεχή ανάπτυξή του και ερευνητής και κάτοχος της έδρας 3Com στο Εργαστήριο Πληροφορικής και Τεχνητής Νοημοσύνης (CSAIL) του MIT. Είναι ο διευθυντής του Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού στο Διαδίκτυο και Καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρονικών και Επιστήμης Υπολογιστών του Σαουθάμπτον (Ην. Βασίλειο). Το 2016 του απονεμήθηκε το βραβείο Τούρινγκ.
Σήμερα ο Τιμ Μπέρνερς Λι είναι ο Πρόεδρος του W3C Κονσόρτσιουμ του Παγκόσμιου Ιστού, ερευνητής στο ΜΙΤ και έχει πολλές τιμητικές διακρίσεις, μεταξύ πολλών άλλων και Ιππότης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (2004) από την Βασίλισσα της Αγγλίας και παράσημο εξαιρέτων υπηρεσιών (Order of Merit) από την ίδια το 2007. Το περιοδικό Time τον κατέταξε ανάμεσα σε ένα από τα 100 λαμπρότερα πνεύματα του αιώνα. Τον Δεκέμβριο του 2004 ονομάσθηκε επίτιμος Καθηγητής στο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον. Είναι, επίσης, συν-διευθυντής του φορέα “Web Science Research Initiative (WSRI)” (Πρωτοβουλία Επιστημονικής Έρευνας στον Ιστό”, που δημιουργήθηκε το 2006.
Η επινόηση του Τιμ Μπέρνερς Λι μεταμόρφωσε τον κόσμο, αφού άλλαξε τα στάνταρ όχι μόνο στην ανταλλαγή πληροφοριών, αλλά και σε θέματα της καθημερινότητας, όπως διακίνηση και εμπόριο αγαθών, εκπαίδευση, ταξίδια, ενημέρωση, χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Είναι αυτή που πραγματικά άνοιξε το Διαδίκτυο σε πολύ ευρεία μάζα χρηστών σε ολόκληρο τον πλανήτη.
1998 – Συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης ο ηγέτης του PKK, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος έφτασε στην ιταλική πρωτεύουσα από τη Μόσχα με πτήση των ρωσικών αερογραμμών. Η αστυνομία δεν ανακοινώνει πού κρατείται ο συλληφθείς κούρδος ηγέτης, ενώ η Τουρκία σπεύδει να ζητήσει επισήμως την έκδοσή του από τις ιταλικές αρχές, χαρακτηρίζοντας τη σύλληψή του σημείο καμπής στην καταστολή του κουρδικού αυτονομιστικού κινήματος.
Η αναζήτηση πατρίδας για τον Κούρδο ηγέτη άρχισε ουσιαστικά το πρωί της 19ης Οκτωβρίου 1998. Τότε, ο άνδρας που παρέδωσε το διαβατήριό του για να το ελέγξουν στο γκισέ του αεροδρομίου της Δαμασκού, χαμογελούσε. Ο αστυνομικός που πήρε για έλεγχο το διαβατήριο με το όνομα Αμπντουλάχ Σαρικούρτ, στάθηκε μπροστά στον Άπο, κοίταξε τη φωτογραφία στο ταξιδιωτικό έγγραφο και τη σύγκρινε με τον άνθρωπο που είχε απέναντί του. Τον άφησε να περάσει αφού έβαλε τη σφραγίδα του. Έτσι, ο ηγέτης των Κούρδων απομακρύνθηκε για την αίθουσα αναχωρήσεων και την πύλη από όπου θα έφευγε η πτήση Δαμασκός – Στοκχόλμη, με ενδιάμεση στάση την Αθήνα.
Ο Κούρδος ηγέτης προσγειώνεται με πλαστό διαβατήριο στην Αθήνα μαζί με άλλα τρία άτομα. Ο Οτσαλάν ήταν τότε κυνηγημένος που… προσγειώθηκε στα χέρια της ΕΥΠ. Ο τότε αρχηγός της, μάλιστα, Χαράλαμπος Σταυρακάκης, ενημέρωσε τον αποσπασμένο στην Υπηρεσία ταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη πως ο ηγέτης των Κούρδων φθάνει στην Αθήνα. Αμέσως, οι δύο άνδρες πήγαν στο αεροδρόμιο και ο Καλεντερίδης – που γνώριζε προσωπικά τον Οτσαλάν- τον αναγνώρισε στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου. Στη συνέχεια, συνομίλησε για λίγα λεπτά μαζί του και ενημέρωσε τους ανωτέρους του. Κάπως έτσι, ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν και η συνοδεία του πήγαν σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο που παρακολουθεί η ΕΥΠ. Εκεί άρχισε και το παζάρι ανάμεσα στον Άπο και τον Σταυρακάκη.
Ο πρώτος υποστηρίζει ότι έχει φτάσει στην Αθήνα με την έγκριση της ελληνικής κυβέρνησης (αυτό δεν ήταν αλήθεια) ενώ ο αρχηγός της ΕΥΠ κάνει σαφές ότι η παρουσία του Οτσαλάν δημιουργεί τεράστιο θέμα για τη χώρα μας. Έπειτα από ώρες άφθονων συζητήσεων, οι Κούρδοι συνοδοί του Αμπντουλάχ Οτσαλάν έψαχναν εναλλακτικούς τρόπους ώστε ο Άπο να φθάσει στη Ρωσία χάρη σε μια πρόσκληση που του είχε γίνει. Ο Σάββας Καλεντερίδης τον συνοδεύει σε αυτό του το ταξίδι, έπειτα από επιθυμία του Κούρδου ηγέτη. Ο Άπο μένει για λίγο στη Ρωσία και μετά μεταβαίνει στην Ιταλία, με τους Τούρκους να πιέζουν στενά την τότε κυβέρνηση Νταλέμα να τον διώξει.
Γεννήσεις
1929 – Γκρέις Κέλι (αγγλ.: Grace Patricia Kelly, 12 Νοεμβρίου 1929 – 14 Σεπτεμβρίου 1982), γνωστότερη ως Γκρέις Κέλι, ήταν βραβευμένη με Όσκαρ Αμερικανίδα ηθοποιός και μετέπειτα πριγκίπισσα του Μονακό. Τον Απρίλιο του 1956 η Κέλι παντρεύτηκε τον πρίγκιπα Ρενιέ Γ’ του Μονακό και έκτοτε αποκαλούνταν Η Αυτής Γαλήνια Υψηλότης, πριγκίπισσα του Μονακό ή πιο απλά Πριγκίπισσα Γκρέις.
Στα έξι χρόνια που η Κέλι εργάστηκε στο Χόλιγουντ, γύρισε μόνο 11 ταινίες, εντούτοις κατατάσσεται στις πιο πολυαγαπημένες πρωταγωνίστριες του Χόλιγουντ και το όνομά της αποτελεί συνώνυμο του στιλ, της ακτινοβολίας και της χάρης. Συνεργάστηκε τρεις φορές με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ για τις ταινίες Σιωπηλός Μάρτυς (Rear Window, 1954), Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως (Dial M for Murder, 1954) και Το Κυνήγι του Κλέφτη (To Catch A Thief, 1955) και κέρδισε το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου το 1954 για την ταινία Η χωριατοπούλα (The Country Girl). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει 13η στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.
1945 – Νιλ Γιανγκ, Καναδός τραγουδοποιός και κιθαρίστας, από τις κορυφαίες προσωπικότητες της ροκ μουσικής. Το έργο του χαρακτηρίζουν οι βαθιά προσωπικοί στίχοι, το ιδιαίτερο κιθαριστικό στυλ και η ξεχωριστή τενόρο φωνή του. Αν και πειραματίστηκε με διάφορα μουσικά είδη, όπως η τζαζ, το ροκαμπίλι, το μπλουζ και η ηλεκτρονική μουσική, το μεγαλύτερο μέρος του έργου του κινείται προς δύο κατευθύνσεις: την ακουστική φολκ/κάντρι («Heart of Gold», «Harvest Moon», «Old Man») και το δυνατό ηλεκτρικό ροκ («Cinnamon Girl», «Rockin’ in the Free World», «Hey Hey, My, My (In to the Black»).
Ο Νιλ Πέρσιβαλ Γιανγκ (Neil Perceival Young) γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1945 στο Τορόντο του Καναδά. Ο πατέρας του ήταν ένας από τους πιο γνωστούς αθλητικογράφους της χώρας και η μητέρα του ήταν απόγονος αγωνιστή της Αμερικανικής Επανάστασης. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 12 χρονών και το νεαρό αγόρι έζησε τα εφηβικά του χρόνια με τη μητέρα του στο Γουίνιπεγκ. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 άρχισε να μαθαίνει κιθάρα και να παίζει σε διάφορα σχολικά συγκροτήματα.
Συνέχισε να εμφανίζεται σε κλαμπ και μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, παίζοντας κάντρι και φολκ μουσική. Σε μια από τις συναυλίες του γνώρισε την Τζόνι Μίτσελ, τη μετέπειτα σπουδαία συνθέτρια και ερμηνεύτρια με την οποία συνεργάστηκε αργότερα. Το 1967 είχε την πρώτη μεγάλη επιτυχία, όταν το τραγούδι του «Flying on the Ground is Wrong», ερμηνευμένο από τους συμπατριώτες του Guess Who, ανέβηκε στο Νο 36 του καναδικού πίνακα επιτυχιών.
Από το 1966 είχε μεταναστεύσει παράνομα στις Ηνωμένες Πολιτείες και όπως δήλωσε αργότερα χρειάστηκε να περιμένει ως το 1970 για να πάρει την πράσινη κάρτα. Εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες και σχημάτισε μαζί με τον Στίβεν Στιλς τους Buffalo Springfield, μία βραχύβια, αλλά επιδραστική μπάντα στην ιστορία του ροκ. Στο συγκρότημα κυριαρχούσε η τραγουδοποιία του Στιλς, αλλά ο Γιανγκ έγραψε και ερμήνευσε συνθέσεις του, όπως τα «I Am A Child», «Mr. Soul», «Expecting to Fly» και «Broken Arrow».
Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος κυκλοφόρησε το πρώτο σόλο άλμπουμ του με τίτλο το όνομά του (1968), που περιλάμβανε το τραγούδι «The Loner». Για το δεύτερο, το «Everybody Knows This Is Nowhere» (1969), κάλεσε ως συνοδευτικό γκρουπ τους καλιφορνέζους «Crazy Horse». Το άλμπουμ περιείχε τα κλασικά τραγούδια «Cinnamon Girl», «Down By The River» και «Cowgirl In The Sand». To 1969 ξανασυνάντησε τον Στίβεν Στιλς στο τρίο των Crosby, Stills & Nash κι έγινε το τέταρτο μέλος τους. Οι Crosby, Stills, Nash & Young ή CSNY εμφανίστηκαν στο ιστορικό φεστιβάλ του Γούντστοκ και ηχογράφησαν τρία άλμπουμ σε αραιά χρονικά διαστήματα. Από τη συνεργασία τους ξεχώρισαν οι συνθέσεις του Γιανγκ «Helpless» και το τραγούδι διαμαρτυρίας «Ohio». O Γιανγκ συνέχισε τη μουσική του πορεία με σπουδαία άλμπουμ, όπως τα «After The Goldrush» (1970), «Harvest»(1972), «Tonight’s The Night» (1975) και «Zuma» (1975), άλλοτε με τους Crazy Horse και άλλοτε όχι. Το 1979 ηχογράφησαν από κοινού το «Rust Never Sleeps», η μία πλευρά του οποίου ήταν ακουστική, ενώ η άλλη ηλεκτρική, άγρια και ακατέργαστη.
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 η μουσική του περιπλανήθηκε στιλιστικά μεταξύ του χαρντ ροκ («Re-ac-tor», 1981), του ηλεκτρονικού ροκ («Trans», 1983), του ροκαμπίλι («Everybody’s Rockin», 1983), της κάντρι («Old Ways», 1985) και των μπλουζ («This Note’s For You», 1988).
Τη δεκαετία του 20ου αιώνα αναγνωρίστηκε ως «πατριάρχης του γκραντζ», ηχογραφώντας μάλιστα μαζί με τους Pearl Jam το «Mirror Ball» (1995). Ακολούθησαν κυκλοφορίες με σταθερά υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο, όπως το «Dead Man» (1996, σάουντρακ του ομώνυμου φιλμ του Τζιμ Τζάρμους), το «Broken Arrow» (1996), το λάιβ «Year Of The Horse» (1997), το «Silver & Gold» (2000), το λάιβ «Road Rock, Vol.l» (2000) και το «Are You Passionate?» (2002). Παραμένει μουσικά ενεργός και σχεδόν κάθε χρόνο κυκλοφορεί ένα άλμπουμ, που μπορεί να μην έχουν την εμπορική επιτυχία του παρελθόντος, αλλά διατηρούν την υψηλή καλλιτεχνική τους αξία.
Ο Νιλ Γιανγκ ασχολείται ενεργά με το οικολογικό κίνημα και με τα προβλήματα των μικροαγροτών, ενώ δεν διστάζει να καταγγέλλει με κάθε ευκαιρία τους αμερικανικούς κολοσσούς της βιοτεχνολογίας. Είναι από τους συνιδρυτές το 1985 του Farm Aid, μιας σειράς ετήσιων συναυλιών για την ενίσχυση των δεινοπαθούντων αγροτών στις ΗΠΑ. Υπήρξε δεινός επικριτής της πολιτικής του πρώην αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους και των αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων στο εξωτερικό μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001.
Έχει παντρευτεί τρεις φορές κι έχει αποκτήσει τρία παιδιά, δύο από τα οποία πάσχουν από εγκεφαλική παραλυσία και το τρίτο από επιληψία, όπως και ο ίδιος. Γι’ αυτό, μία άλλη πτυχή της φιλανθρωπικής του δραστηριότητας επικεντρώνεται στα παιδιά με ειδικές ανάγκες, μέσα από το ίδρυμα «Bridge School» και από τη σειρά συναυλιών με τον τίτλο «Bridge School Benefit». Αν και ζει χρόνια στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν έχει απαρνηθεί την καναδική υπηκοότητα και πρόσφατα τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο του Καναδά.
1961 – Νάντια Κομανέτσι. Γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1961 στο Ονέστι της Ρουμανίας. Η μητέρα της, όταν ήταν έγκυος σε αυτήν, έβλεπε μια ταινία που η κύρια πρωταγωνίστρια ονομαζόταν Νάντια, και γι’ αυτό αποφάσισε να δώσει στην κόρη της αυτό το όνομα. Έχει έναν μικρότερο αδερφό, τον Άντριαν.
Άρχισε την ενασχόληση με τη γυμναστική στα 6 της χρόνια. Στα 7 της, η Κομανέτσι μπήκε στη σχολή γυμναστικής του Μπέλα Κάρολι, που ιδρύθηκε στο Ονέστι. Ο Κάρολι προπόνησε στο μέλλον πολλούς προεξέχοντες Αμερικανούς αθλητές. Στο πρώτο της Εθνικό πρωτάθλημα, το 1969, τερμάτισε στην 13η θέση. Την επόμενη χρονιά, όμως, τερμάτισε πρώτη, γεγονός που την καθιστούσε ως τη νεαρότερη αθλήτρια που κέρδισε το Εθνικό πρωτάθλημα της χώρας της. Η πρώτη της διεθνής επιτυχία ήρθε στα 13 της χρόνια, όπου και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο σε όλα τα αθλήματα εκτός από τις ασκήσεις εδάφους, όπου κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο, στο ΠανευρωπαΪκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη στο Σκίεν της Νορβηγίας.
Στα 14 της, συμμετείχε στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1976 του Μόντρεαλ, όπου και έγινε μία από τις σημαντικότερες αθλήτριες των αγώνων. Στις παράλληλες μπάρες σημείωσε τη μεγαλύτερη βαθμολογία όλων των εποχών στο άθλημα, δηλαδή το τέλειο 10. Στην Ολυμπιάδα αυτή κέρδισε άλλα δύο χρυσά μετάλλια, ενώ, μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, κέρδισε και τον τίτλο του Ήρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας της Ρουμανίας. Η Κομανέτσι ήταν η νεαρότερη που κέρδισε το βραβείο αυτό κατά τη διάρκεια της διοίκησης του Νικολάε Τσαουσέσκου. Στους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες 1980 στην Μόσχα κέρδισε δύο χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια. Η Κομανέτσι ανακοίνωσε την απόσυρσή της από την ενόργανη γυμναστική στις 7 Μαΐου 1984. Από το 1989 κατοικεί μόνιμα στις ΗΠΑ.
Θάνατοι
1923 – Ερνέστος Τσίλερ (γερμανικά: Ernst Moritz Theodor Ziller), γνωστός με το εξελληνισμένο όνομα Ερνέστος Τσίλλερ (Ζέρκοβιτς, 22 Ιουνίου 1837 – Αθήνα, 4 Νοεμβρίου 1923) ήταν Γερμανός αρχιτέκτονας και πανεπιστημιακός από τη Σαξονία, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος της σταδιοδρομίας του στην Ελλάδα. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους και διασημότερους αρχιτέκτονες της ελληνικής επικράτειας, σχεδίασε και επέβλεψε την κατασκευή εκατοντάδων δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων και άφησε τη σφραγίδα του στην οικιστική φυσιογνωμία του ελληνικού αστικού χώρου των τελών του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Μεταξύ των έργων του συγκαταλέγονται το Προεδρικό Μέγαρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, το Ιλίου Μέλαθρον, το Δημαρχείο Ερμούπολης, το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα Θεσσαλονίκης κ.ά.
1989 – Ντολόρες Ιμπαρούρι (ισπανικά: Isidora Dolores Ibárruri Gómez, 9 Δεκεμβρίου 1895 – 12 Νοεμβρίου 1989), περισσότερο γνωστή ως Πασιονάρια (Λουλούδι του πάθους), ήταν Ισπανίδα κομμουνίστρια πολιτικός καταγόμενη από τη Χώρα των Βάσκων. Έμεινε γνωστή στην ιστορία για τη σθεναρή αντίστασή της κατά του φασισμού κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου, καθώς και για τα σύνθηματά της «Είναι καλύτερα να πεθαίνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός» και «Είναι καλύτερα να είσαι χήρα ενός ήρωα, παρά σύζυγος ενός δειλού», «No pasaran» (“Δεν θα περάσουν”), στη Μάχη της Μαδρίτης.
Το κάποτε Καθολικό κορίτσι έγινε επαναστάτρια και προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας (ΚΚΙ) κατά την ίδρυσή του το 1921. Τη δεκαετία του ’30 έγινε συγγραφέας στην εφημερίδα του ΚΚΙ Mundo Obrero (Κόσμος της εργασίας) και εκλέχθηκε στο Κοινοβούλιο ως βουλευτής του ΚΚΙ από την περιοχή της Αστούριας το 1936. Μετά την εξορία της από την Ισπανία στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, διορίστηκε Γενική Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΙ, θέση που κράτησε από το 1942 ως το 1960. Έπειτα ονομάστηκε επίτιμη πρόεδρος του ΚΚΙ ως το τέλος της ζωής της. Με την επιστροφή της στην Ισπανία το 1977 επανεκλέχθηκε βουλευτής της ίδιας περιοχής (Αστούριας). Θεωρείται ως μία από τους ικανότερους ομιλητές του 20ου αιώνα.
Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και δούλεψε στην αρχή ως υπηρέτρια, ράφτρα, μαγείρισσα και αργότερα δημοσιογράφος. Ο γιος της Ρουμπέν,[α] υπηρετώντας με το βαθμό του υπολοχαγού στο σοβιετικό στρατό το Σεπτέμβριο του 1942, σκοτώθηκε κατά τη μάχη του Στάλινγκραντ σε ηλικία 22 ετών.
Το 1962 δημοσίευσε τα απομνημονεύματά της με τίτλο El unico camino. Ο αστεροειδής 1277 Ντολόρες, που ανακαλύφθηκε το 1933, πήρε το όνομα της.
2010 – Χένρικ Γκόρετσκι (πολωνικά: Henryk Mikołaj Górecki, 6 Δεκεμβρίου 1933, Τσερνίτσα – 12 Νοεμβρίου 2010, Κατοβίτσε) ήταν Πολωνός συνθέτης σύγχρονης μουσικής, καθηγητής μουσικής και πρύτανης της Κρατικής Ανώτατης Μουσικής Σχολής στο Κατοβίτσε, καθώς και μουσικοπαιδαγωγός. Τιμήθηκε για το έργο του με τον τίτλο του Ιππότη του Τάγματος του Λευκού Αετού, και το πιο γνωστό του έργο είναι η Συμφωνία αρ. 3, γνωστή ως «Συμφωνία των Θλιμμένων Ασμάτων».
Πηγές: Σαν σήμερα, el.wikipedia
